Mystic potency [Exo Infinite Shinee Kara Miss a F(x) A-Pink]

ลำดับตอนที่ #5 : Part 3 Wind element

�

� � "ไอ้ลู่ ส่งบอลมาเลยเว๊ย !!" เสียงตะโกนของแทมินดังขึ้นอยู่กลางสนานในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงโซล
� � "รับนะเว๊ย ไอ้แท" หนุ่มหน้าหวานพูดก่อนจะเตะบอลส่งให้เพื่อน
� � "เฮ้ !!!! สุดยอดเลยหว่ะ ฮ่าๆๆๆ" ลู่หานกระโดดกอดคอเพื่อนอย่างดีใจเมื่อพวกเขาสามารถทำประตูได้
� � "พวกแกสองคนอยู่ด้วยกันทีไรชนะทุกที ขนาดพวกฉันอยู่กันสามคนนะเนี่ยยังแพ้พวกแกตลอด" เสียงบ่นของชานยอลดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่ทั้งตัวนั่งลงกับพื้นหญ้า
� � "ช่วยไม่ได้ พวกฉันมันเทพในเรื่องฟุตบอลเว๊ย ฮ่าๆๆๆ" ลู่หานกอดคอกับแทมินแล้วหัวเราะกันอย่างสะใจ
� � "เออ !! เก่งจริงมาแข่งบาสกันสิวะ" ชานยอลพูดพร้อมกับเงยหน้ามองแทมินและลู่หาน
� � "เรื่องไรวะ แกก็ชนะอ่ะเด้" แทมินพูด

� � "เจ้าชายของฉัน ทำไมพี่เก่งจังคะ" สาวตายิ้มยืนมองลู่หานมาจากมุมๆหนึ่งข้างสนาม ในทุกๆวัน ไม่ว่าจะเป็นตอนกลางวัน หรือตอนเย็นเธอจะแอบมายืนมองลู่หานจากตรงนี้ประจำโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

� � "อ๊ะ !! นั่นกระเป๋าของเจ้าชายนี่นา" เมื่อเห็นกระเป๋าเธอเลยเกิดความคิดดีๆ

� � เธอค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าของเขาแล้วค้นหาโทรศัพท์ และเมื่อเธอหาเจอเธอก็จัดการใช้โทรศัพท์ของลู่หานโทรเข้าเบอร์ของเธอ แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะลบประวัติการโทร ออกจากเครื่องของเขา

� � เมื่อได้เบอร์ของเจ้าชายมาแล้วเธอก็รู้สึกหัวใจพองโต มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แม้มันจะเป็นเพียงรักข้างเดียวก็ตามที เธอขอแค่ได้ยินเสียงเขาในทุกวันได้มองเขาเตะบอลในทุกเย็นเป็นพอ เธอไม่คิดจะขออะไรที่มันมากกว่านี้อีกแล้ว

� � "แกยิ้มอะไรของแกฮะชอลลี่" เสียงของเพื่อน ทำให้เธอตกใจจนเกือบทำโทรศัพท์หลุดมือ
� � "เปล่าซะหน่อย แล้วแกจะไปไหนอ่ะโซฮยอน" เธอเอ่ยถามเพื่อน หลังจากที่เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไปแล้ว
� � "ว่าจะไปหาแดฮยอนสักหน่อยหน่ะ" โซฮยอนพูดพร้อมกับชี้ไปทางอาคารวิทย์
� � "จ้า แล้วจะกลับมาตอนไหน ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั๊ย" ชอลลี่ถาม
� � "ไม่เป็นไรหรอกฉันไปแป็บเดียว เดี๋ยวก็มา"�
� � "งั้นเดี๋ยวฉันรอที่ห้องเรียนแล้วกันนะ"
� � "โอเค แล้วเจอกัน" โซฮยอนพูดจบก็เดินออกไป ชอลลี่จึงรีบเดินไปที่ห้องเรียนเพื่อเตรียมตัวเรียนในวิชาต่อไป

� � เมื่อชอลลี่เดินทางมาถึงห้อง เธอจึงเลือกที่นั่งด้านหลังสุดมุมขวาติดกับหน้าต่างเพราะถ้ามองจากตรงนี้จะเห็นสนามฟุตบอลที่ลู่หานเล่นกันอยู่อย่างพอดี
� � "ฉันอยากเห็นพี่เล่นบอลแบบนี้ตลอดไปเลยนะคะเจ้าชาย" เธอพูดพร้อมกับมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
� ��
� � การเรียนผ่านไปนักศึกษาบางคนคิดว่ามันเนิ่นนานกว่าเวลาจะผ่านไปในแต่ละชั่วโมง แต่มันไม่ใช่สำหรับชอลลี่ เพราะเธอรู้สึกว่ามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน�
� � "ชอลลี่จะนั่งมองหน้าต่างอีกนานมะ อาจารย์เค้าปล่อนแล้ว กลับบ้านกันเถอะ" โซฮยอนสะกิดเรียกชอลลี่ที่นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
� � "อะ ... อืมมมมม ก็ไปสิ" เธอเก็บของใส่กระเป๋าและหันกลับไปมองที่กลางสนามอีกครั้งก่อนจะเดินตามโซฮยอนออกไปจากห้อง

� � ขณะที่เธอเดินผ่านสนาม จู่ๆลูกฟุตบอลก็กลิ้งมาอยู่ตรงหน้าของเธอ และเมื่อหันไปที่สนามก็เห็นลู่หานกำลังเดินมาทางเธอ เธอจึงเอื้อมมือไปหยิบลูกฟุตบอลและค่อยๆยื่นมันคืนให้แก่เขา
� � "ขอบคุณครับ" ลู่หานพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง มันทำให้หัวใจในอกข้างซ้ายของเธอเต้นแรง จนเหมือนมันจะกระเด้งออกมาเต้นข้างนอก
� � "ค่ะ" เธอตอบกลับอย่างอายๆ และมองตามหลังเขาไป
� � "นี่ !! ตื่นได้แล้วแม่คุณ" โซฮยอนกระทุ้งหลังของชอลลี่ เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอค้างไปนาน
� � "อะไรเล่าโซฮยอน ฉันไม่ได้หลับซักหน่อย" เธอยิ้มอย่างอายๆ เมื่อโดนเพื่อนสนิทแซว
� � "จริงรึ"
� � "จริงสิ ไปกันได้แล้ว แฟนแกมารับแล้วนู่น ไปเลยไป" ชอลลี่ชี้ไปทางแดฮยอนแฟนหนุ่มสุดหล่อของโซฮยอนที่ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้
� � "กลับพร้อมกันมั๊ย เดี๋ยวให้แดฮยอนไปส่ง แกจะได้ไม่ต้องเดิน" โซฮยอนหันกลับมาถามชอลลี่
� � "ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากเป็น กขค. ของเพื่อน ไปละบายยย ฝากดูและเพื่อนฉันด้วยนะแดฮยอน" ชอลลี่โบกมือลาเพื่อนสาวและแดฮยอนก่อนจะเดินกลับบ้านเพียงคนเดียว

� � ขณะที่เธอกำลังเดินกลับบ้านด้วยหัวใจพองโตเพราะเธอคิดไว้ว่ากลับไปถึงบ้านเธอจะส่งข้อความไปหาเจ้าชายของเธอ แต่แล้วเธอก็ต้องหัวใจสลายเมื่อรถเก๋งคันหนึ่งขับผ่านหน้าเธอไป ในรถคนขับคือเจ้าชายของเธอโดยมียุนอา ดาวมหาลัยแสนสวยนั่งขนาบข้างไปด้วย ทั้งสองมีสีหน้าที่มีความสุขเธอมองตามไปจนรถเก๋งเลี้ยวเข้าซอยหายลับไป ชอลลี่ได้แต่ยืนกุมหัวใจที่เจ็บแปลบๆเอาไว้ แล้วพยุงร่างกายให้เดินต่อไปให้ถึงจุดหมาย

� � "ฉันอยากโทรหาพี่จังค่ะ" เธอนั่งมองรูปของลู่หานที่เธอแอบถ่ายเอาไว้
� � "แต่พี่คงไม่ว่างรับสายฉัน พี่จะรู้มั๊ยคะว่าฉันแอบชอบพี่มาตั้งนานแล้ว พี่จะรู้หรือเปล่าว่ามีผู้หญิงที่ชื่อชอลลี่อยู่บนโลกใบนี้ด้วยหน่ะ" เธอค่อยๆกอดรูปของลู่หานเอาไว้อย่างหวงแหน

� � จ๊อกกกกก
� ��
� � "เดี๋ยวสิแกอย่าพึ่งร้องได้มั๊ยไอ้ท้องบ้า ฉันกำลังจะต้มรามยอนอยู่นี่ไงรอก่อนสิ" เธอพูดพร้อมกับกุมท้องเอาไว้ เธออาศัยอยู่คนเดียวในบ้านเช่าหลังเล็กๆ เธอเติบโตมาจากสถานสงเคราะห์ และที่เธอได้เข้าเรียนในมหาลัยแห่งนี้เพราะเธอได้ทุนจากผู้ใหญ่ใจดีคนหนึ่งส่วนค่ากินค่าอยู่เธอต้องทำงานหาเงินใช้เอง

� � โครมมมม ตุบ

� � เสียงประตูหน้าบ้านของเธอดังสนั่น เธอสะดุ้งตกใจจนเกือบจะทำหม้อรามยอนตก�

� � "ใครมาทำไรหน้าบ้านฉันเนี่ย !!" เธอพูดอย่างหัวเสีย อารมณ์ของเธอแปรปรวนเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครสามารถเดาอารมณ์ของเธอได้เลยแม้กระทั่งตัวของเธอเอง

� � แอ๊ดดดดด
� ��
� � "เฮ้ย !! เจ้าชายยย อ๊ะ ไม่ใช่ พี่ลู่หาน" เธอรีบช่วยพยุงลู่หานที่นอนสลบอยู่หน้าบ้านของเธอใบหน้าที่เปื้อนเลือดให้มานอนอยู่ที่ตักของเธอ
� � "ใครทำพี่แบบนี้เนี่ย !!" เธอตะโกนออกไปอย่างหงุดหงิดที่เจ้าชายของเธอถูกทำร้าย

� � "มันอยู่นู่นไงลูกพี่" นักเลงกลุ่มใหญ่แต่ละคนมีอาวุธครบมือเดินดุ่มเข้ามาทางเธอและลู่หาน
� � "พวกแกใช่มั๊ยที่ทำร้ายพี่ลู่หาน !!!" ชอลลี่ค่อยๆวางศรีษะของลู่หานไว้ที่พื้นอย่างระมัดระวังก่อนจะลุกขึ้นชี้หน้านักเลงพวกนั้น
� � "ถ้าใช่ จะทำไมหล่ะสาวน้อย ตัวกะเปี๊ยกเดียวจะสู้พี่ได้หรอจ๊ะ" หัวหน้านักเลงพูดพร้อมกับทำหน้ากวนส้น
� � "แกตายยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!" ชอลลี่ตะโกนออกมาอย่างโมโห อยู่ๆไม่รู้ว่าลมพายุมาจากไหน มันโหมกระหน่ำใส่พวกนักเลงจนแต่ละคนไม่สามารถยืนอยู่ได้ พวกมันปลิวไปชนกับต้นไม้บ้าง กำแพงบ้าง สภาพของแต่ละคนสะบักสะบอมเหมือนกับเพิ่งผ่านศึกมาใหม่ และเมื่อพวกมันตั้งตัวได้ต่างก็วิ่งหนีกันไปคนละทิศคนละทาง เมื่ออารมณ์ของเธอเริ่มสงบพายุนั้นก็ค่อยๆลดลงจนกลายเป็นสายลมที่พัดเย็นสบาย

� � "เจ้าชาย ฟื้นสิคะ" ชอลลี่คุกเข่าลงข้างๆร่างที่ไร้สติของลู่หาน แต่แล้วก็เกิดกลุ่มควันสีขาวขึ้นข้างหน้าของเธอและปรากฎร่างผู้หญิงผมยาว ผิวขาว ดวงตาอ่อนโยน สวมชุดราตรีสีครีม
� � "เจ้าชายของเธอไม่เป็นอะไรหรอก ตอนนี้เธอต้องไปกับฉัน" เธอพูดพร้อมกับยื่นมือไปหาชอลลี่ที่นั่งอยู่
� � "คุณเป็นใคร แล้วทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วยหล่ะ" ชอลลี่ถามอย่างไม่เข้าใจ
� � "ฉันชื่อนานะ วันนี้เธออายุครบ 20 แล้ว พลังที่หลับไหลอยู่ในตัวเธอมันเริ่มจะสำแดงฤทธิ์แล้ว เมื่อครู่นั่นแหละคือพลังของธาตุประจำตัวเธอ ถ้าเธออยากจะรู้อะไรที่มากกว่านี้ก็ตามฉันมา ส่วนเจ้าชายของเธอเดี๋ยวเข้าก็ฟื้น มาเร็ว" นานะย้ำกับชอลลี่อีกครั้ง
� � "ฉันไปก่อนนะคะเจ้าชาย ฉันหวังว่าเราจะได้พบกันอีก" เธอพูดพร้อมกับลูบไปที่ใบหน้าของลู่หานอีกครั้งและบรรจงจูบไปที่แก้มของเขาก่อนจะยื่นมือไปจับนานะเอาไว้ แล้วทั้งสองก็หายไปพร้อมกับสายลม�


___________________________________________________________
#มาอัพเพิ่มแล้ว เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอเม้นท์เยอะๆนะคะ (ขอมากไปป่ะ) คึคึ แต่ถ้าได้ก็ดีค่ะ จุ๊บๆๆๆๆ
�

:)� Shalunla