ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 2 Water element
อยากจับมือเธอมาวางไว้ ... ที่ตรงหัวใจ
จะทำทุกๆอย่างให้เธอ
จะกอดให้เธอไม่ไปไหน
กับสิ่งที่ฉันทำพลาดไป
ให้โอกาส ... จะได้ไหม
หากย้อนเรื่องราวทุกอย่าง
ไม่มีทางที่ฉันจะทำให้เสียใจ
เสียงร้องเพลงคลอไปกับกีต้าร์มันบ่งบอกว่าคนร้องมีอารมณ์ที่เศร้าเหลือเกิน ใช่ เขาคนนี้เคยทำสิ่งที่ไม่ดีอย่างร้ายแรงที่สุดกับผู้หญิงที่เขารักมากคนหนึ่ง แต่กว่าเขาจะรู้ผิดชอบชั่วดี มันก็สายไปแล้ว เขาไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว ตอนนี้เขาได้แต่หวัง หวังว่าพระเจ้าจะเห็นใจ ช่วยดลบันดาลให้เขาได้เจอกับเธออีกครั้ง
"เศร้าอีกแล้วนะแกไอ้ยอล" เซฮุนเดินมานั่งข้างๆชานยอล
"เฮ้อ !! ฉันจนปัญญาที่จะตามหาคริสตัลจริงๆหว่ะ ไม่รู้ว่าเค้าหายไปไหน" ชานยอลพูดอย่างหมดหนทาง เพราะระยะเวลาสองปีที่ผ่านมาเขาออกตามหาเธอจนแทบจะพลิกแผ่นดิน แต่ก็ยังไร้วี่แววของเธอ
"ฉันไม่ได้จะซ้ำเติมแกนะ แต่ถ้าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้น ฉันก็คงไม่ให้อภัยแกหรอกหว่ะ" คำพูดของเซฮุนทำให้ใจของชานยอลปวดหนึบขึ้นมาทันทีเมื่อนึกว่าคริสตัลเองก็คงจะเกลียดเขาไปแล้ว
"ฉันจะทำไงดีวะ ไอ้ฮุน" ชานยอลได้แต่ก้มหน้าเหมือนยอมจำนนกับความผิดที่เขาได้ทำมันลงไปกับเธอ
"ทำใจหว่ะเพื่อน เริ่มต้นใหม่ อย่ายึดติดกับอดีตที่เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรมันได้" เซฮุนพูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไป ทิ้งให้ชานยอลนั่งจมอยู่กับอดีตที่มันเลวร้าย
"แค่ก แค่ก แค่ก" เสียงไอของชายชราที่นั่งรับลมอยู่หน้าบ้านดังขึ้นถี่ๆ ทำให้คนที่กำลังง่วนอยู่กับการตั้งสำรับเงยหน้าขึ้นมาและเดินเข้าไปหาชายชราคนนั้น
"ตาจ๋า ตามานั่งรับลมแบบนี้ไม่ได้นะ ตัลว่า ตาเข้าบ้านเถอะ กับข้าวตัลเตรียมไว้แล้ว มากินข้าวกันเถอะนะ" เธอค่อยๆไปประคองญาติผู้ใหญ่ที่เหลือเพียงคนเดียวของเธออย่างระมัดระวัง
"แล้วตัลไม่อยากกลับไปเรียนหนังสือหรอลูก" ชายชราถาม และคำถามนั้นก็ทำให้เธอชะงักในทันที เพราะตั้งแต่เรื่องเมื่อสองปีที่แล้วเกิดขึ้น เธอก็ไม่คิดที่จะกลับไปเหยียบที่โซลอีกเลย
"ตัลอยากอยู่กับตามากกว่านะ ตาเบื่อตัลแล้วหรอ" เธอทำเสียงอ้อนพร้อมเอาหน้าไปคลอเคลียกับแขนของชายชราอย่างเอาใจ
"ฮ่าๆๆ จะเบื่อได้ไงหล่ะลูก ตามีตัลอยู่คนเดียว ไม่อยากอยู่กับตัลแล้วจะให้ตาไปอยู่กับใครหล่ะ กินข้าวกันเถอะลูก เดี๋ยวมันจะเย็นเสียหมด" ชายชรารับข้าวที่คริสตัลตักให้ มาทานอย่างเอร็ดอร่อย
"ตากินเยอะๆเลยนะ จะได้แข็งแรง" เธอพูดเมื่อเห็นว่าชายชรากินข้าวได้เยอะ
"จ้า ตาจะกินให้หมดเลย" ชายชราพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาโยกหัวหลานสาวสุดที่รักของท่าน
"ตัลก็จะตักให้ตากินให้หมดเลย"
"พรุ่งนี้ก็วันเกิดหนูแล้วนะลูก จะโตขึ้นอีกปีแล้วนะ ตัลโตขึ้น ตาก็เริ่มจะแก่ตัวลงเรื่อยๆ ตาจะอยู่กับตัลได้อีกนานแค่ไหนกันนะ" ชายชราพูดขึ้นทำให้คริสตัลที่กำลังจะตักข้าวใส่ปากต้องรีบวางช้อนแล้วหันมาคุยกับคุณตาของเธอในทันที
"ตาต้องอยู่กับตัลอีกร้อยปีเลยหล่ะค่ะ ไม่เอานะตาอย่าพูดแบบนี้อีกนะ กินข้าวต่อเถอะค่ะ"
"ตาจ๋าตัลกลับมาแล้ว ตาจ๋า ไปไหนของเค้านะ" คริสตัลตามหาคุณตาของเธอจนทั่วบ้านก็ไม่พบ ไม่เจอแม้แต่ร่องรอยของคุณตาของเธอ
"ตาจ๋า ตาอยู่ไหน ตา ตาอย่าเล่นแบบนี้นะ" เธอยังคงตามหาทั้งสวนหลังบ้านและในห้องของคุณตาเธอแต่ก็ไม่พบ แต่เมื่อเธอลงมาที่เก้าอี้ที่คุณตาของเธอนั่งบ่อยๆก็พบกับกระดาษใบหนึ่งและสิ่งที่อยู่ในกระดาษแผ่นนั้นก็ทำให้หัวใจของเธอไหววูบขึ้นมาทันที
ถ้าไม่อยากได้ตาของเธอคืนแบบเป็นศพ ก็เอาเงินที่เธอติดฉันเอาไว้
มาแลกชีวิตของตาเธอซะ ที่ท่าเรือเดิม
"ไอ้ชั่ว !!" เธอกำกระดาษแน่นแล้วปามันทิ้งลงพื้นแล้ววิ่งออกไปที่ท่าเรือริมทะเล
เธอวิ่งอย่างสุดชีวิตเพราะตอนนี้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอจะไม่ยอมให้คนที่เธอรักที่สุดต้องเป็นอะไร และเมื่อเธอมาถึงที่ท่าเรือหัวใจของเธอก็รู้สึกโล่งไปเปราะหนึ่งที่คุณตาของเธอยังสบายดี
"ไวดีนี่ สาวน้อย ไหนหล่ะเงินของฉัน" ชายร่างท้วมเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับลูกน้องอีกสองที่เดินมาคุมเชิงให้เจ้านาย
"ฉันยังไม่มีให้หรอก ให้เวลาฉันหน่อยไม่ได้หรือไง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สายตาของเธอทำให้เจ้าหนี้ร่างใหญ่รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่าง
"มะ ... ไม่ได้โว๊ย !!! ฉันให้เวลาแกมามากพอแล้ว ถ้าแกไม่มีให้ก็รับศพของไอ้แก่นี่ไปก็แล้วกัน เฮ้ย !! ยิงให้ตายแม่งเลย" ถึงจะรู้สึกกลัวในสายตาของเธอแต่เขายังมีลูกน้องอยู่ จะแสดงอาการว่ากลัวเด็กผู้หญิงตรงหน้าก็ใช่ที่ จึงยื่นคำขาดไปในทันที
"เดี๋ยว !! แกจะทำแบบนี้กับตาของฉันไม่ได้นะ" คริสตัลพูดด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำบ่งบอกว่าเธอไม่สามารถระงับอารมณ์ได้อีกแล้ว
ผลัก ตุ๊บ
คริสตัลปล่อยหมัดหนักๆลงไปที่ใบหน้าของเจ้าหนี้ โดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัวและเธอก็ใช่จังหวะชุลมุนแย่งปืนจากมือของลูกน้องคนหนึ่งจ่อหัวเจ้าหนี้ร่างท้วมเอาไว้
"บอกให้ลูกน้องของแกปล่อยตาของฉันเดี๋ยวนี้ !! ไม่งั้นฉันจะระเบิดหัวแกเดี๋ยวนี้แหละ" คริสตัลพูดกับเจ้าหนี้ที่ตอนนี้กลัวจนฉี่แตกออกมา
"เฮ้ย !! ไม่ได้ยินกันรึไงวะ คะ ... เค้า บะ .. บอกให้ปล่อยตาของเค้า พวกแกก็รีบปล่อยสิวะ ยืนบื้ออะไรกันอยู่เล่า"
"ครับ/ครับ"
เธอค่อยๆเดินเข้ามาหาคุณตาของเธอ แต่ปืนก็ยังคงจ่ออยู่ที่หัวของเจ้าหนี้และเมื่อคุณตาของเธอถูกปล่อยแล้ว เธอจึงค่อยๆพยุงคุณตาของเธอขึ้น โดยที่เธอไม่ทันสังเกตว่ามีรถตู้คันหนึ่งซึ่งเป็นของเจ้าหนี้ของเธอวิ่งเข้ามาทางเธอและคุณตาด้วยความเร็ว ชายชราเห็นดังนั้นจึงผลักคริสตัลออกไป โดยที่ชายชรารับแรงกระแทกจากรถตู้ไปเต็มๆ
"ตา !!!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องของคริสตัลดังลั่น เมื่อเธอเห็นร่างของชายชราคนที่เธอรักที่สุดค่อยๆตกลงมากระทบกับพื้นต่อหน้าต่อตา
"ฮ่าๆๆๆ" ทั้งเจ้าหนี้และลูกน้องยืนหัวเราะสะใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและนั่นทำให้คริสตัลโกรธแค้นมาก หลังจากที่เธอปิดตาให้กับชายชราแล้วเธอก็หันมาเพื่อจะจัดการกับพวกเจ้าหนี้
"ตลกมากสินะ ที่ฆ่าคนบริสุทธิ์" เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและน้ำตายังนองหน้าของเธออยู่ และมันยังคงไหลรินลงมาอย่างต่อเนื่อง เธอค่อยๆปาดมันออกและจ้องมองคนที่ฆ่าคุณตาของเธออย่างโกรธแค้น
"อย่าคิดมาต่อกรกับฉันดีกว่าแม่สาวน้อย เธอจะไปสู้อะไรฉันได้ ตอนนี้ก็เหลือตัวคนเดียวแล้วนี่ มาอยู่กับฉันมะ ฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดีเลยหล่ะ"
"ไปลงนรกซะไอ้พวกชั่วววววว !!!!!" เธอตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด แล้วอยู่น้ำทะเลที่สงบนิ่งก็ก่อตัวขึ้นเป็นคลื่นลูกยักษ์พัดถล่มเอากลุ่มของพวกเจ้าหนี้ลงน้ำหายวับไปกับตา และสิ่งที่เกิดขึ้นสร้างความงุนงงให้กับคริสตัลเป็นอย่างมาก
เมื่อคลื่นลูกยักษ์หายไปก็ปรากฎหญิงสาวผมยาว ผิวขาวสวย เดินออกมาจากกลุ่มคลื่นนั้น เธออยู่ในชุดราตรียาวสีครีม
"ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น เราชื่อวิคตอเรีย วันนี้เธออายุครบ 20 ปีแล้วนะ พลังธาตุของเธอตื่นแล้วหล่ะ" เธอพูดอย่างอารมณ์ดี
"คุณช่วยฉันเอาไว้ ขอบคุณนะคะ" คริสตัลพูดพร้อมกับโค้งให้กับวิคตอเรีย
"เราไม่ได้ช่วยเธอ เธอช่วยตัวเองต่างหาก อ๊ะๆๆๆ ไม่ต้อง งง หรอก มากับฉันสิแล้วเธอจะรู้ทุกอย่างที่เธอควรจะรู้" วิคตอเรียพูดพร้อมกับยื่นมือส่งให้คริสตัลจับ
"แล้วตาฉันหล่ะ" คริสตัลมองไปยังร่างไร้วิญญาณของชายชราที่เลี้ยงเธอมาพลันน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง
"อย่าเสียใจไปเลย เดี๋ยวเธอก็จะได้พบกับท่านในอีกไม่ช้า ไปกันเถอะ"
คริสตัลมองวิคตอเรียด้วยสายตาที่งุนงง แต่เธอก็ยอมส่งมือไปให้กับวิคตอเรียแล้วทั้งสองคนก็หายวับไปเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า ร่างของชายชราก็เช่นเดียวกัน ค่อยหายวับไปกับสายน้ำทันที
____________________________________________________________
# อัพเพิ่มอีกแล้วนะคะ ช่วยติดตามด้วยนะคะ คอมเม้นท์ให้ด้วยก็จะดีมากเลยค่ะ อิอิ (จะได้มีกำลังใจที่จะแต่งต่อไงคะ) love love ค่ะ
เธอวิ่งอย่างสุดชีวิตเพราะตอนนี้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เธอจะไม่ยอมให้คนที่เธอรักที่สุดต้องเป็นอะไร และเมื่อเธอมาถึงที่ท่าเรือหัวใจของเธอก็รู้สึกโล่งไปเปราะหนึ่งที่คุณตาของเธอยังสบายดี
"ไวดีนี่ สาวน้อย ไหนหล่ะเงินของฉัน" ชายร่างท้วมเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับลูกน้องอีกสองที่เดินมาคุมเชิงให้เจ้านาย
"ฉันยังไม่มีให้หรอก ให้เวลาฉันหน่อยไม่ได้หรือไง" เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า สายตาของเธอทำให้เจ้าหนี้ร่างใหญ่รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วร่าง
"มะ ... ไม่ได้โว๊ย !!! ฉันให้เวลาแกมามากพอแล้ว ถ้าแกไม่มีให้ก็รับศพของไอ้แก่นี่ไปก็แล้วกัน เฮ้ย !! ยิงให้ตายแม่งเลย" ถึงจะรู้สึกกลัวในสายตาของเธอแต่เขายังมีลูกน้องอยู่ จะแสดงอาการว่ากลัวเด็กผู้หญิงตรงหน้าก็ใช่ที่ จึงยื่นคำขาดไปในทันที
"เดี๋ยว !! แกจะทำแบบนี้กับตาของฉันไม่ได้นะ" คริสตัลพูดด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำบ่งบอกว่าเธอไม่สามารถระงับอารมณ์ได้อีกแล้ว
ผลัก ตุ๊บ
คริสตัลปล่อยหมัดหนักๆลงไปที่ใบหน้าของเจ้าหนี้ โดยที่เขายังไม่ทันตั้งตัวและเธอก็ใช่จังหวะชุลมุนแย่งปืนจากมือของลูกน้องคนหนึ่งจ่อหัวเจ้าหนี้ร่างท้วมเอาไว้
"บอกให้ลูกน้องของแกปล่อยตาของฉันเดี๋ยวนี้ !! ไม่งั้นฉันจะระเบิดหัวแกเดี๋ยวนี้แหละ" คริสตัลพูดกับเจ้าหนี้ที่ตอนนี้กลัวจนฉี่แตกออกมา
"เฮ้ย !! ไม่ได้ยินกันรึไงวะ คะ ... เค้า บะ .. บอกให้ปล่อยตาของเค้า พวกแกก็รีบปล่อยสิวะ ยืนบื้ออะไรกันอยู่เล่า"
"ครับ/ครับ"
เธอค่อยๆเดินเข้ามาหาคุณตาของเธอ แต่ปืนก็ยังคงจ่ออยู่ที่หัวของเจ้าหนี้และเมื่อคุณตาของเธอถูกปล่อยแล้ว เธอจึงค่อยๆพยุงคุณตาของเธอขึ้น โดยที่เธอไม่ทันสังเกตว่ามีรถตู้คันหนึ่งซึ่งเป็นของเจ้าหนี้ของเธอวิ่งเข้ามาทางเธอและคุณตาด้วยความเร็ว ชายชราเห็นดังนั้นจึงผลักคริสตัลออกไป โดยที่ชายชรารับแรงกระแทกจากรถตู้ไปเต็มๆ
"ตา !!!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องของคริสตัลดังลั่น เมื่อเธอเห็นร่างของชายชราคนที่เธอรักที่สุดค่อยๆตกลงมากระทบกับพื้นต่อหน้าต่อตา
"ฮ่าๆๆๆ" ทั้งเจ้าหนี้และลูกน้องยืนหัวเราะสะใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและนั่นทำให้คริสตัลโกรธแค้นมาก หลังจากที่เธอปิดตาให้กับชายชราแล้วเธอก็หันมาเพื่อจะจัดการกับพวกเจ้าหนี้
"ตลกมากสินะ ที่ฆ่าคนบริสุทธิ์" เธอพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและน้ำตายังนองหน้าของเธออยู่ และมันยังคงไหลรินลงมาอย่างต่อเนื่อง เธอค่อยๆปาดมันออกและจ้องมองคนที่ฆ่าคุณตาของเธออย่างโกรธแค้น
"อย่าคิดมาต่อกรกับฉันดีกว่าแม่สาวน้อย เธอจะไปสู้อะไรฉันได้ ตอนนี้ก็เหลือตัวคนเดียวแล้วนี่ มาอยู่กับฉันมะ ฉันจะเลี้ยงดูเธออย่างดีเลยหล่ะ"
"ไปลงนรกซะไอ้พวกชั่วววววว !!!!!" เธอตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด แล้วอยู่น้ำทะเลที่สงบนิ่งก็ก่อตัวขึ้นเป็นคลื่นลูกยักษ์พัดถล่มเอากลุ่มของพวกเจ้าหนี้ลงน้ำหายวับไปกับตา และสิ่งที่เกิดขึ้นสร้างความงุนงงให้กับคริสตัลเป็นอย่างมาก
เมื่อคลื่นลูกยักษ์หายไปก็ปรากฎหญิงสาวผมยาว ผิวขาวสวย เดินออกมาจากกลุ่มคลื่นนั้น เธออยู่ในชุดราตรียาวสีครีม
"ไม่ต้องแปลกใจหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น เราชื่อวิคตอเรีย วันนี้เธออายุครบ 20 ปีแล้วนะ พลังธาตุของเธอตื่นแล้วหล่ะ" เธอพูดอย่างอารมณ์ดี
"คุณช่วยฉันเอาไว้ ขอบคุณนะคะ" คริสตัลพูดพร้อมกับโค้งให้กับวิคตอเรีย
"เราไม่ได้ช่วยเธอ เธอช่วยตัวเองต่างหาก อ๊ะๆๆๆ ไม่ต้อง งง หรอก มากับฉันสิแล้วเธอจะรู้ทุกอย่างที่เธอควรจะรู้" วิคตอเรียพูดพร้อมกับยื่นมือส่งให้คริสตัลจับ
"แล้วตาฉันหล่ะ" คริสตัลมองไปยังร่างไร้วิญญาณของชายชราที่เลี้ยงเธอมาพลันน้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง
"อย่าเสียใจไปเลย เดี๋ยวเธอก็จะได้พบกับท่านในอีกไม่ช้า ไปกันเถอะ"
คริสตัลมองวิคตอเรียด้วยสายตาที่งุนงง แต่เธอก็ยอมส่งมือไปให้กับวิคตอเรียแล้วทั้งสองคนก็หายวับไปเหลือเพียงแต่ความว่างเปล่า ร่างของชายชราก็เช่นเดียวกัน ค่อยหายวับไปกับสายน้ำทันที
____________________________________________________________
# อัพเพิ่มอีกแล้วนะคะ ช่วยติดตามด้วยนะคะ คอมเม้นท์ให้ด้วยก็จะดีมากเลยค่ะ อิอิ (จะได้มีกำลังใจที่จะแต่งต่อไงคะ) love love ค่ะ
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น