Mystic potency [Exo Infinite Shinee Kara Miss a F(x) A-Pink]

ลำดับตอนที่ #3 : Part 1 Earth element

 

    "ทำไมเธอไม่ยิ้มบ้างนะ" เสียงของชายหนุ่มหน้าหวานพึมพำอยู่คนเดียวที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ในมหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในเกาหลี
    "เฮ้ย !! แทมินนั่งเหม่ออะไรวะ" ชายหนุ่มร่างสูงเพื่อนของแทมินเดินมาตบบ่าของเขาแล้วนั่งลงข้างๆเอ่ยถาม
    "ป่าวนี่ ไม่ได้พูดอะไรเลย" เขารีบปฏิเสธเพื่อนของเขาทันที
    "อ๋อ !! เข้าใจแล้ว นี่แกยังไม่เลิกล้มความตั้งใจอีกหรอวะ ดูท่าแล้วคงยากหว่ะ น้องเค้าไม่สนใจแกเลยนะเว๊ย !! หาคนใหม่เถอะ" เพื่อนของแทมินพูดติดตลกแต่คนฟังไม่ได้ตลกไปด้วยเลยเพราะเขาอยากจะให้นาอึน ยิ้มให้เขาบ้างสักครั้งก็ยังดี
    "แล้วแกมีอะไรวะชานยอล แล้วไอ้ลู่ ไอ้ฮุน ไอ้แอล ไปไหนหล่ะ" แทมินรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่โดนจี้ใจดำ และมันก็จริงอย่างที่เพื่อนของเขาพูดเพราะไม่ว่าเขาจะพยายามส่งยิ้มให้แค่ไหนนาอึนก็ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาหรือแม้แต่จะยิ้มให้ก็ยังไม่มี
    "พวกมันเตะบอลกันอยู่กลางสนามนู่น ฉันร้อนเลยอาสาออกมาตามหาแกเนี่ย" 
    "อืมมมมม ไปหาพวกมันกันเถอะ" แทมินลุกขึ้นเดินโดยมีชานยอลเดินนำ แต่เขาก็ยังมิวายหันไปมองนาอึนที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง


    "นาอึนฉันว่าพี่คนนั้นเค้าสนใจแกนะ" อึนจีสะกิดเรียกนาอึนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งต่างๆรอบข้างเลย
    "เรื่องของเค้าสิ" เธอตอบโดยที่ไม่ได้เลยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเลย
    "แกก็อย่างนี้ทุกทีอ่ะ ระวังจะขึ้นคานตายนะแก" อึนจีพูดพร้อมกับเอามือผลักหัวของนาอึนอย่างหมั่นไส้
    "เรื่องของฉัน แกเอาเรื่องของแกกับพี่คีย์ให้รอดก่อนเถอะค่อยมายุ่งเรื่องของฉัน" นาอึนเงยหน้าขึ้นมาพูดเพื่อนของเธอ
    "ยัยบ้า !! ฉันอุตส่าห์หวังดียังมาหาว่าเรา สอ ใส่ เกือก อีกนะ ชิ !! โชรงแกดูเพื่อนแกดิมันว่าเค้าอ่า" อึนจีหันไปหาตัวช่วยอย่างโชรงให้อยู่ข้างเธอ
    "แต่ฉันว่าอย่างที่นาอึนพูดมันก็ถูกนะอึนจี" โชรงพูดยิ้มๆ และเธอก็หันไปเล่นโทรศัพท์ต่อทิ้งให้อึนจีนั่งหน้าบึ้งอยู่คนเดียว
    "เฮ้ย !! นาอึนนี่มันซอยแถวบ้านแกไม่หรอ" โบมียื่น i-pad ให้นาอึนดู
    "ใช่ มีไรหรอ" 
    "ก็ในข่าวบอกว่ามีผู้หญิงถูกฆ่าข่มขืนรายที่สามแล้วหน่ะสิ แกเดินกลับบ้านคนเดียวก็ระวังไว้ด้วยนะ" โบมีพูดอย่างเป็นห่วง เพราะนาอึนมักจะแวะไปร้านหนังสือเพื่อไปทำงานและกว่าจะเสร็จก็ดึก อีกอย่างเธอก็มันจะเดินกลับคนเดียวด้วย
    "รู้แล้วหล่ะน่าาาา ไม่มีใครมาทำอะไรฉันได้หรอก อย่าห่วงเลย" นาอึนพูดพร้อมกับส่งยิ้มบางๆให้กับเพื่อนๆของเธอ

    ปกติแล้วถ้าไม่ใช่คนสนิท หรือคนใกล้ชิด นาอึนจะไม่ยิ้ม ไม่พูด ไม่สนใจ เลยด้วยซ้ำ แต่ถึงจะเป็นคนสนิทก็ตาม ใช่ว่าจะเห็นเธอยิ้มง่ายๆซะที่ไหน 

    "บ๊ายบายนาอึน กลับบ้านดีๆหล่ะ ดูแลตัวเองด้วย" นาอึนยกมือบอกลาเพื่อนๆแล้วเดินข้ามถนนไปยังร้านหนังสือที่เธอทำงาน 

    ตั้งแต่จำความได้เธออาศัยอยู่กับคุณยาย แต่พอเธอขึ้นมัธยมคุณยายท่านก็จากไปด้วยโรคชรา เธอต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่เป็นใครเธอก็ไม่รู้ จึงไม่แปลกที่เธอจะกลายเป็นคนเงียบ นิ่งๆ ไม่สุงสิงกับใคร
    
  กรุ๊ง กริ๊ง

    "อ้าว !! นาอึน ทำไมวันนี้มาเร็วจังหล่ะจ๊ะ" ป้าเจ้าของร้านเอ่ยทักเธอทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามาในร้าน
    "วันนี้อาจารย์เค้าเลิกคลาสเร็วหน่ะค่ะ" แต่ตอบและเดินเข้าไปหลังร้านเพื่อไปเปลี่ยนเป็นชุดยูนิฟอร์มของร้าน
    "ฉันฝากร้านด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันมา" ป้าเจ้าของร้านเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าทิ้งนาอึนอยู่เฝ้าร้านคนเดียวอีกตามเคย
    "เฮ้อ !!! พรุ่งนี้สินะวันเกิดของฉัน ฉลองคนเดียวอีกตามเคย" เธอพึมพำเบาๆอยู่คนเดียวและเดินไปจัดของตามชั้นหนังสือต่างๆ

    ตั้งแต่คุณยายของเธอเสียชีวิต เธอก็ไม่เคยได้ฉลองวันเกิดกับใครเลยนอกจากนั่งฉลองวันเกิดอยู่กับตัวเองเงียบๆคนเดียว

    ครืดดดดดดดดด

    "ขอโทษทีนะจ๊ะนาอึนที่วันนี้ดึกไปหน่อย" ป้าเจ้าของร้านพูดเพราะวันนี้คนเข้ามาที่ร้านเยอะกว่าทุกวันและวันนี้ก็เป็นวันที่หนังสือมาลงที่ร้านด้วย กว่าเธอจะจัดหนังสือทุกอย่างเข้าที่ก็ปาไปเที่ยงคืนกว่าแล้ว 
    "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปก่อนนะคะ" เธอตอบพร้อมกับโค้งให้ป้าเจ้าของร้านเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับบ้าน
    "เดี๋ยวสิจ๊ะ ให้ป้าไปส่งหนูดีกว่านี่ก็ดึกแล้ว เป็นผู้หญิงเดินกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย" ป้าเจ้าของร้านเดินมาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
    "ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินทุกวันจนชินแล้ว ขอตัวนะคะ" เธอโค้งอีกครั้งและเดินออกมาทันที

    ถ้าคิดให้ดีๆตอนนี้เป็นเวลาเที่ยวคืนกว่าแล้วเวลานี้อายุของเธอก็ครบ 20 ปีบริบูรณ์ พลังบางอย่างในร่างกายเธอเริ่มไหลเวียนไปทั่วร่างกายโดยที่เจ้าตัวไม่รับรู้อะไรและยังคงเดินต่อไป

    "เดินคนเดียวมันน่ากลัว ให้พี่เดินไปส่งดีกว่านะจ๊ะ" ระหว่างที่เธอเดินเข้าซอยอยู่นั้น ก็มีผู้ชายร่างสูงสองคนเดินมาดักหน้าเธอเอาไว้
    "ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้" แม้ในใจของเธอจะเริ่มกลัวแต่มีหรอที่คนอย่างนาอึนจะยอมแสดงให้เห็น เธอยังคงใจดีสู้เสือ และมองหาทางที่จะหนีเอาตัวรอด
    "จุ๊ ๆๆๆ อย่าพูดอย่างนี้สิจ๊ะ มามะเดี๋ยวพี่ไปส่ง" ชายคนที่พูดเดินเข้ามาคว้าข้อมือของเธอแล้วฉุดเข้าไปในพงหญ้าข้างๆถนน เธอไม่อาจสู้แรงของผู้ชายได้จึงถูกลากเข้าไปในนั้น
    "ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย !!! อุ๊บ" ยังไม่ทันที่เธอจะร้องขอความช่วยอะไรชายอีกคนก็เอื้อมมือมาปิดปากของเธอเอาไว้

    ตอนนี้เสื้อตัวนอกของเธอโดนคนชั่วกระชากออกไปแล้วและเหลือกระโปรงและเสื้อสีขาวตัวในของเธอเท่านั้น และด้วยความที่ทำอะไรไม่ได้นาอึนจึงรู้สึกโมโหเป็นอย่างมากเธอจึงได้แต่ทุบพื้นดินเพื่อเป็นการระบายอารมณ์อย่างเจ็บใจที่ตัวเธอเองจะต้องมาเจอกับอะไรบัดซบแบบนี้

    "อย่าดิ้นไปเลยที่รัก อีกไม่นานฉันจะพาเธอไปขึ้นสวรรค์เองนะจ๊ะ" ชายคนหนึ่งเอื้อมมือมาบีบคางเธอแล้วยื่นหน้าจะเข้ามาจูบแต่เธอใช้แรงที่มีถีบเขาออกไป
    "อย่างพวกแกต้องลงนรกเท่านั้นแหละ" พูดจบนาอึนก็ทุบลงไปที่พื้นและมองพวกมันด้วยสายตาโกรธแค้น
    "ฤทธิ์มาก ปากดีนักนะ เฮ้ย !! เกิดอะไรขึ้นวะ" ชายทั้งสองคนกำลังจะเดินเข้ามาจัดการกับเธอต้องหยุดชะงักทันที เพราะตอนนี้ดินตรงที่พวกเขายืนอยู่มันเริ่มแยกออกจากกัน นาอึนที่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกงง 
    "อ๊ากกกกกกกกกกกก / อ๊ากกกกกกกกกกกก" เสียงของทั้งสองคนดังโหยหวนเพราะหลังจากที่พื้นดินแยกได้ไม่นานชายทั้งสองก็ร่วงลงไปในรอยแยกของดินและเมื่อสิ้นเสียงไปแล้วพื้นดินก็ค่อยๆเลื่อนตัวเข้าหากันและปิดทับกันเหมือนปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
    "เกิดอะไรขึ้นเนี่ย" นาอึนพูดขึ้นอย่าง งงๆ แต่อยู่ดีๆ ก็เกิดกลุ่มควันขาวขึ้นมาตรงหน้าเธอและเมื่อควันจางหายไปก็ปรากฎร่างบางผิวขาวผมยาว ดวงตานิ่งสนิท อยู่ในชุดราตรียาวสีขาวยืนมองเธออยู่
    "ไม่ต้องแปลกใจ ฉันชื่อเจสสิก้า เป็นธิดาอยู่บนสวรรค์ ตอนนี้เธออายุครบ 20 ปีแล้วพลังที่หลับไหลอยู่ในต้องของเธอตอนนี้มันตื่นขึ้นมาแล้วหล่ะ" เจสสิก้าพูดด้วยสีหน้าที่ยังคงนิ่งสนิท
    "อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้เป็นฝีมือของคุณ" นาอึนถามอย่างประหลาดใจ 
    "ผิดแล้วเมื่อครู่เป็นฝีมือของเธอ ไม่ใช่ฉัน" 
    "ฉันเนี่ยนะ ตลกแล้วคุณ" นาอึนพูดอย่างไม่เชื่อในคำพูดของเจสสิก้า
    "ฉันพูดไปเธอก็คงไม่เชื่อหรอก แต่อีกไม่นานเธอก็จะเชื่อ แต่ตอนนี้เธอต้องไปกับฉันก่อนแล้วเธอจะได้รู้ในทุกเรื่องที่เธอไม่เคยรู้" เจสสิก้าพูดจบก็จับตัวของนาอึนแล้วพาหายวับไปในทันที 

    ไม่มีใครรู้ว่าเธอจะพานาอึนไปในที่แห่งไหน และในวันต่อไปนาอึนจะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง เพราะแม้แต่สวรรค์ยังไม่สามารถตอบคำถามอะไรได้เลย



__________________________________________________________
# อัพตอนแรกแล้ว เป็นไงกันบ้างคะ สนุกหรือเปล่า ยังไงก็อย่าลืมติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ
 

:)  Shalunla