จอมยุ่งมุ่งสร้างเขื่อน

 เรื่องจอมยุ่งมุ่งสร้างเขื่อน
"ระวั...........ง ไฮ.....โห........." ครือออออออ (เสียงของต้นไม้ค่อยๆล้มลง) เฮ........... (เสียงของเด็กๆบีเวอร์ที่พึ่งออกมาจากรังวันแรก ทุกตัวดีใจที่เห็นต้นไม้ค่อยๆล้มเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน) "เด็กๆ ฟังทางนี้" ครูตุ้มของเด็กๆที่รูปร่างอ้วนตุ้ยนุ้ยแต่เป็นขวัญใจ เธอเป็นครูในวันแรกที่บีเวอร์ทั้งหลายได้มาเรียนกัน "เอาล่ะ เมื่อครู่ครูได้บอกว่าเวลาดำน้ำสำคัญที่สุดสำหรับบีเวอร์คืออะไร" "ต้องหรี่ตาลง" เด็กๆตอบพร้อมกัน "ต่อไปสำคัญที่สุดคืออะไร" ครูตุ้มหันหลังให้เด็กๆแล้วสบัดหางไปมา "ต้องบังคับหางให้ดี" เด็กๆตอบพร้อมกัน "อีกอย่างหนึ่งเด็กๆเวลาอยู่ในน้ำถ้าอยากขอความช่วยเหลือต้องทำอย่างไร" "ครูครับ ครูครับ แย่แล้วๆ เกิดเรื่องแล้วครับ" บีเวอร์ตัวหนึ่งว่ายน้ำมาแต่ไกล ครูตุ้มและเด็กๆหันไปมองบีเวอร์ตัวที่พึ่งว่ายน้ำขึ้นมาจากฝั่ง "แย่แล้วครับ ฟรังโก้ ฟรังโก้ สะดุดท่อนไม้หกล้มไม่ฟื้นครับ อยากให้ครูไปช่วยดูหน่อย" ครูตุ้มฟังเสร็จจึงกำชับกับเด็กๆว่า "ให้อยู่ตรงนี้อย่าไปไหน โดยเฉพาะในป่าที่มีการตัดไม้อยู่เข้าใจไหม" "ครับ(ค่ะ)" ....ทั้งครูและบีเวอร์ที่แจ้งข่าวรีบไปดูอาการฟรังโก้.... แต่โจชัวบีเวอร์น้อยที่อยากรู้อยากเห็นได้ขัดคำสั่งครู ด้วยการหนีเพื่อนๆแอบเข้าไปในเขตป่าที่มีการตัดไม้ เมื่อได้เห็นอย่างใกล้ชิดโจชัวรู้สึกสนุกที่เห็นพี่ ลุง น้าที่ตนรู้จักกำลังใช้ฟันตัดต้นไม้อยู่ "อ้าวโจชัวมาทำอะไรที่นี่" เสียงป้าแอนนาทักทายโจชัว "พอดีผมเข้ามาดูป้าทำงานฮับ" "ต้องระวังนะโจชัว แต่เอ๋.......เธอแอบเข้ามาหรือเปล่า" ป้าแอนนาชักสงสัย โจชัวเห็นท่าไม่ดีเพราะกลัวตนเองโดนทำโทษ รีบวิ่งหนีไป "โจชัว อย่าวิ่ง มันอันตรายอยู่ใกล้ๆป้าไว้" . . . . . "ระวั..........ง ไฮ..........โห" เสียงของบีเวอร์ตัวหนึ่งกำลังตัดต้นไม้ตอนนี้ไม้ต้นหนึ่งกำลังล้มลง แต่น่าเป็นห่วงเพราะไม้กำลังล้มไปทางที่โจชัววิ่งพอดี เสียงป้าแอนน้าร้องดังลั่น บีเวอร์แถวนั้นมองไปทางต้นเสียงเห็นต้นไม้กำลังล้มทับโจชัว ทุกคนตกใจต้นไม้ล้มลงฝุ่นคลุ้งไปทั่ว บีเวอร์ทุกตัวเห็นโจชัวอยู่แถวนั้นคิดว่าโจชัวต้องได้รับอันตรายแน่ สักพักฝุ่นที่ฟุ้งกระจายค่อยๆจางลง "แม่ครับ แม่ครับ แม่เป็นอะไรไหม" โจชัวเขย่าตัวแม่ที่นอนอยู่ใต้ท่อนไม้ โจชัวพยายามปลุกแม่พร้อมทั้งยกท่อนไม้ที่หนักว่าตนเองเป็นร้อยเท่า ทุกอย่างดูเงียบไม่มีคำตอบทั้งป่ามีแต่เสียงของโจชัวเท่านั้นที่ยังคอยปลุกแม่พร้อมทั้งเรียกหาแม่ของตนตลอดเวลา .....ต่อมา..... งานศพของแม่โจชัวได้เกิดขึ้นใต้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีต้นเดียวในป่าแห่งนั้น ต้นไม้นี้มีแสงระยิบระยับที่ใบใม้และลำต้น หากตกกลางคืนจะมีเสียงร้องจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ ต้นไม้นี้อยู่ใกล้น้ำตกที่ไหลลงผ่านไปยังหมู่บ้านของโจชัว เนื่องจากเป็นต้นศักดิ์สิทธิ์จึงไม่มีบีเวอร์ตัวไหนกล้าทำเขื่อนบริเวณนั้น "อย่าเสียใจไปเลยโจชัว ไม่มีอะไรในโลกใบนี้ที่อยู่ได้ตลอดไป" โจชัวเสียใจที่ตนเองเป็นตนเหตุของอุบัติเหตุครั้งนี้ บีเวอร์ทุกตัวต่างปลอมใจว่ามันเป็นอุบัติเหตุไม่มีใครโทษโจชัวสักตัว แต่นั้นยิ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้โจชัวรู้สึกผิดตลอดเวลา ....เวลาผ่านไปหนึ่งปี.... โจชัวชอบเล่นแถวต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เพราะคิดว่าจะได้อยู่ใกล้ๆแม่ ด้วยความอยากรู้ของตนเองบางทีแอบเด็ดใบไม้ไปเล่นบ้าง ปีนต้นไม้บ้าง วันหนึ่งเพื่อนบ้านของโจชัวมาเห็นเข้าจึงไปฟ้องพ่อของโจชัว "ผมสงสัยนิครับ ไหนบอกว่าทุกอย่างในโลกไม่มีอะไรอยู่ได้ตลอดไป แสดงว่าต้นศักดิ์สิทธิ์ก็อยู่ไม่ได้ตลอดไปสิฮะ" "หยุดนะโจชัว แกกำลังลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์" สุดท้ายพ่ออธิบายเรื่องราวว่าของบ้างอย่างไม่ควรดูหมิ่น สิ่งที่โจชัวทำถ้าคนอื่นมาเห็นจะทำให้เทพท่านพิโรธและโกรธหมู่บ้านเราได้ โจชัวจึงสัญญากับพ่อว่าตนเองจะไม่ปีนต้นไม้และเด็ดใบไม้มาเล่นอย่างเด็ดขาด .....ต่อมา..... ตอนนี้หมู่บ้านเริ่มมีเรื่องประหลาดน้ำที่ไหลผ่านต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ลดน้อยลง จนทั้งหมู่บ้านมีปัญหาเรื่องการหาอาหารและที่อยู่อาศัยของตนถูกลบกวน บางคนคิดว่าเป็นคำเตือนจากเทพเจ้า บ้างว่าเพราะมีคนไปลบหลู่เทพเจ้าแน่นอนโดยเฉพาะเพื่อนบ้านโจชัว "ฉันเห็นโจชัวไปลบหลู่ท่าน" คำกล่าวนี้ลือไปทั่วทั้งหมู่บ้าน ทุกตัวบีเวอร์ต่างคิดว่าโจชัวเป็นตัวโรคร้ายที่ไปลบหลู่สิ่งศักดิ์สิทธิ์โดยฆ่าแม่และนำภัยพิบัติมาสู่หมู่บ้าน ตอนนี้โจชัวกำลังแย่เพราะเพื่อนบ้านอยากขับไล่โจชัวออกไปจากหมู่บ้าน แม้แต่พ่อของโจชัวต้านทานแรงไม่ไหวจึงอยากให้โจชัวออกไปจากหมู่บ้านชั่วคราวก่อน โจชัวเข้าใจว่าพ่อตนเองเหมือนกับบีเวอร์อื่นๆที่กล่าวหาว่าตนเองเป็นตัวโชคร้าย โจชัววิ่งหนีออกจากหมู่บ้านไปโดยไม่หันกลับมามองหมู่บ้านตนเองอีกเลย โจชัววิ่งไปได้จนออกเขตหมู่บ้านตนรู้สึกตัวอีกทีอยู่กลางทุ่งดอกไม้ที่ตนไม่เคยเห็น ด้วยความเหนื่อยจึงล้มตัวนอนพักสักครู่ "โอ้ย...." โจชัวรู้สึกเจ็บเหมือนมีอะไรกัด "อืมมมม อืมมมม อืม อืม อืมมม อืมมมมม อืม อืมมมม อืม" เสียงผึ้งกำลังโมโหที่โจชัวนอนทับการหาอาหารของผึ้งอยู่ "ฉันขอโทษ" โจชัวทะเลาะกับผึ้งที่ตนเจอ แต่หลังจากได้รู้ว่าผึ้งตัวนี้ถูกไล่ออกมาจากฝูงเพราะรังผึ้งถูกหมีรบกวน ผึ้งทั้งฝูงต่างโทษผึ้งตัวนี้ ตอนนี้โจชัวเข้าใจความรู้สึกจึงยอมรับผึ้งและสัญญาว่าเราทั้งสองจะเป็นเพื่อนกัน "เราตั้งชื่อนายว่า มิคาเอลนะ" "อืมมม อืมม อืมม" ผึ้งบินรอบไปมาแสดงว่าชอบชื่อนี้หลังจากที่ทะเลาะเรื่องการตั้งชื่อ โจชัวได้คำแนะนำจากมิคาเอลว่าถ้าเดินจากแม่น้ำขึ้นไปเรื่อยๆจะเจอสาเหตุที่ทำให้น้ำของหมู่บ้านโจชัวลดลง เมื่อเจอสาเหตุจะได้มีใครว่าโจชัวได้ โจชัวตัดสินใจเดินขึ้นไปตามแม่น้ำโดยมีมิคาเอลเป็นเพื่อนเดินทาง โจชัวได้พบกับหมู่บ้านบีเวอร์ต่างๆ ที่น่าแปลกใจมีแต่โจชัวเท่านั้นที่เข้าใจว่ามิคาเอลพูดอะไร บีเวอร์ตัวอื่นฟังไม่เข้าใจ ทั้งคู่มาถึงหมู่บ้านที่ใช้แม่น้ำสายเดียวกับหมู่บ้านโจชัวได้เห็นว่าเดือนร้อนเหมือนหมู่บ้านตนเช่นกัน โจชัวอาสาหาสาเหตุและได้รู้จักเพื่อนใหม่ชื่อนิลโย่ ....ณ หมู่บ้านโจชัว... ในค่ำคืนหนึ่งหัวหน้าหมู่บ้านโจชัวและพ่อของโจชัวได้แอบมายังต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์โดยไม่ให้ใครรู้ พ่อของโจชัวรู้สึกเสียใจที่ลูกชายจากตนไป หัวหน้าหมู่บ้านรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถช่วยเหลือครอบครัวโจชัวได้ พ่อของโจชัวมองต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ในมือมีพร้าอยู่หนึ่งเล่ม พ่อโจชัวหันไปมองหัวหน้าหมู่บ้านเห็นท่านพยักหน้าให้สัญญาณ เมื่อตนได้รับอนุญาตพ่อโจชัวเอาพร้าฟันไปที่กิ่งไม้ของต้นไม้ศักดิ์สัทธิ์ ในตาของพ่อมีน้ำเอ่อล้นออกมาด้วยความคิดถึงลูกตนเอง ....กลับมาที่โจชัว.... ตอนนี้เพื่อนเดินทางของโจชัวมี มิคาเอลและนิลโย่ได้มาถึงหมู่บ้านหนึ่ง ทุกตัวกำลังร้องเพลงสร้างเขื่อนแปลกๆที่โจชัวและนิลโย่ไม่เคยเห็น หมู่บ้านนี้ไม่ได้ตัดไม้โดยใช้ฟันเหมือนบีเวอร์ทั่วไป แต่ทุกตัวสวมหมวกมีการผสมปูนร้องเพลงอย่างมีความสุข ทุกตัวมีฟันสีขาวไม่เหมือนโจชัวและนิลโย่ที่ฟันสีเหลือง แถมเขื่อนของที่นี้สวยงามมีหลายเขื่อน บางเขื่อนมีน้ำตกถึงสิบห้าชั้นทั้งโจชัวและนิลโย่ต่างรู้สึกทึ่ง .....เมื่อทุกตัวร้องเพลงจบ..... นิลโย่เดินสะดุดถังปูนจนเสียงดัง ทั้งหมู่บ้านได้รู้จักโจชัวและนิลโย่ต่างยินดีต้อนรับรวมทั้งมิคาเอลด้วย ที่นี้โจชัวได้รู้จักแองจี้วิศวกรสาวประจำหมู่บ้านนี้ เธอเป็นแฟนมอลก้าลูกชายหัวหน้าหมู่บ้านสุดหล่อที่สาวๆหมายตัวต่างหมายปอง แองจี้สอนเรื่องการออกแบบเขื่อน การรับน้ำหนักของเขื่อนว่าน้ำมีแรงดันอย่างไร แองจี้และโจชัวรู้จักได้อย่างรวดเร็วและเหตุการณ์นี้ทำให้มอลก้าไม่พอใจ มอลก้าไม่พอใจมากยิ่งได้ทราบว่า แองจี้เธอขอเลิกกับมอลก้า ทำให้มอลก้าเข้าใจว่าแองจี้เปลี่ยนไปเพราะโจชัวแต่จริงๆแล้วแองจี่อยากเลิกกับมอลก้าตั้งนานแล้ว ยิ่งเห็นพฤติกรรมของมอลก้าที่คอยดูถูกโจชัวว่าเป็นพวกบ้านนอกยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าเธอเลือกผิดคน หมู่บ้านที่แองจี้อาศัยอยู่ได้เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับหมู่บ้านอื่นๆที่ใช้สายน้ำเดียวกับเธอ หัวหน้าหมู่บ้านจึงสรุปว่าจะเปิดเขื่อนออกให้น้ำไหลในปริมาณเท่าเดิม แต่มอลก้าไม่ยอมยิ่งหมั่นไส้เรื่องแองจี้ยิ่งอยากแกล้งหมู่บ้านโจชัว แต่แกล้งเท่าไรก็ไม่สำเร็จจนกระทั่งมอลก้าทำในสิ่งที่คนทุกคนในหมู่บ้านไม่คาดคิดคือ ระเบิดเขื่อนออกไปทั้งหมด ไม่นานน้ำทะลักไหลออกสู่แม่น้ำอย่างเต็มที่ ตอนนี้ทุกคนคาดคิดว่าต้องเกิดเรื่องแย่กับหมู่บ้านที่อยู่ต่อไปแน่ โจชัว มิคาเอล นิลโย่และแองจี้ต่างวางแผนเพื่อเตือนหมู่บ้านของโจชัวและนิลโย่ ทุกตัวคิดว่าน่าจะเตือนทันเพราะแม่น้ำวิ่งอ้อมหากเราเดินทะลุป่าโดยตรงน่าจะทัน น่าเสียดายที่โจชัวและนิลโย่เตือนหมู่บ้านนิลโย่ไม่ทันบางตัวสูญหายตามหาไม่เจอ หมู่บ้านเสียหายไปส่วนใหญ่ยิ่งทำให้แองจี้รู้สึกผิดเพราะคิดว่ามอลก้าเป็นแบบนี้เพราะตนเป็นต้นเหตุ ทั้งโจชัวและแองจี้รีบไปหมู่บ้านโจชัวไม่อยากเห็นหมู่บ้านโจชัวเป็นแบบนิลโย่ เมื่อมาถึงหมู่บ้านโจชัวได้สักพักต่างเตือนให้บีเวอร์ในหมู่บ้านได้รับทราบเพียงชั่วครู่เท่านั้น น้ำจากแม่น้ำไหลบ่ามาลงสู่หมู่บ้านทันที โชคดีที่บางตัวหนีทันบางตัวถูกน้ำพัดไปโจชัวเห็นว่าหากปล่อยไว้แบบนี้ต้องเสียหายมากกว่าหมู่บ้านนิลโย่แน่ "ฉันว่าฉันเห็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งตรงน้ำตกถ้าเราตัดได้แล้วช่วยกันย้ายให้ขวางทางน้ำเราต้องช่วยทันแน่ๆ ไม่งั้นหมู่บ้านเธอจมไปกับโคลนดินนะโจชัว" โจชัวยังลังเลอยู่เพราะไม่แน่ใจว่าจะทำดีไหมเนื่องจากเป็นต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ประจำหมู่บ้าน โจชัวมองไปข้างล่างเห็นทุกตัวกำลังร้องไห้ บางคนไหลไปกับสายน้ำ เมื่อตนเห็นดังนั้นโจชัวเอาฟันแทะต้นไม้พร้อมแองจี้ แต่แองจี้ทำไม่เร็วและช้าเพราะปกติใช้แต่เครื่องมือ ตอนนี้ต้นไม้ล้มลงกลิ้งไปทางแม่น้ำแต่ไม่ตกน้ำเพราะอยู่ริมขอบ ทั้งโจชัวและแองจี้ช่วยกันเข็นท่อนไม้ศักดิ์สิทธิ์แต่ไม่ไหว บางบีเวอร์ตอนแรกที่เห็นทั้งสองแทะต้นไม้กลัวสิ่งศักดิ์สิทธิ์ลงโทษเมื่อเห็นทั้งสองตั้งใจช่วยหมู่บ้าน ต่างคนต่างช่วยยกช่วยเข็นให้ท่อนไม้ลงแม่น้ำให้ได้ ทุกตัวช่วยกันอย่างสุดความสามารถแต่ท่อนไม้ไม่ขยับสักที ยิ่งได้เห็นหมู่บ้านของตนบางบ้านหายไปกับสายน้ำ บีเวอร์ต่างร้องไห้ว่าเราไม่สามารถช่วยหมู่บ้านอันเป็นที่รักของเราไว้ได้ โจชัวคิดถึงแม่และคิดว่าหากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์โปรดช่วยหมู่บ้านเราด้วย สักพักสิ่งที่ทุกตัวบีเวอร์ไม่เคยเห็นมาก่อนคือมีลมพัดจากที่ไหนไม่รู้ ช่วยดันต้นไม้พร้อมโจชัว ลมพัดจนลมมีรูปร่างเป็นรูปบีเวอร์แต่โจชัวเห็นลมเป็นร่างแม่มาช่วยตน สิ่งมหัศจรรย์เกิดขึ้นท่อนไม้ค่อยๆเคลื่อนตกลงไปในแม่น้ำและไหลไปทางน้ำตกเมื่อถึงขอบน้ำตกท่อนไม้ขนาดใหญ่ได้ช่วยปิดกั้นทางน้ำไว้ ทำให้หมู่บ้านโจชัวรอดพ้นจากดินโคลนถล่มหมู่บ้านตนได้ ทุกตัวดีใจปรบมือที่เห็นหมู่บ้านตนปลอดภัย "ผมขอโทษครับ ที่ทำให้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ของที่นี้ตาย" "โจชัวเราต้องขอโทษเธอนะ ที่โทษเธอโดยไม่หาสาเหตุเสียก่อนเธอพูดถูกไม่มีอะไรอยู่ได้ตลอดไป" พ่อโจชัวกอดลูกชายตนหลังจากที่เฝ้ามองโจชัวจากหน้าต่างบ้านตนว่าเมื่อไรลูกชายจะกลับมา "ตั้งแต่เธอไปหมู่บ้านเรารู้สึกเสียใจ ที่ไม่น่าทำเรื่องน่าละอายแบบนี้" หัวหน้าหมู่บ้านพูดพร้อมทั้งนำต้นไม้ต้นเล็กๆออกมา "เราคิดว่าเธอพูดถูกว่าไม่มีสิ่งใดในโลกอยู่ได้ตลอดไป เราจึงแอบปลูกต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เล็กๆเหล่านี้ เราเห็นปาฏิหารย์แล้วว่ามีจริง สุดท้ายสิ่งที่พวกเราเคารพกันได้ช่วยหมู่บ้านเรารอดพ้นจากอันตรายไว้ได้ โจชัว" หัวหน้าหมู่บ้านพูดเสร็จทุกคนในหมู่บ้านล้อมรอบตัวโจชัวและถือต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไว้ในกระถาง "เราจะปลูกต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไว้ทั่วทั้งป่า" ทุกตัวดีใจที่โจชัวแต่งงานกับแองจี้และสร้างเขื่อนหลายชั้นแบบไม่กระทบกับสิ่งแวดล้อม โจชัวมีลูกที่น่ารักและอยู่อย่างมีความสุดตลอดไป . . . เด็กๆลองคิดนะครับ นิทานเรื่องนี้สอนอะไร? อ๋อ ลืมบอกไปว่าครอบครัวมิคาเอล(ผึ้ง) มาสร้างรังใกล้กับเขื่อนของโจชัวและอยู่กับครอบครัวบีเวอร์อย่างมีความสุขด้วยเช่นกัน --------------------------------------------------------------------------------

ที่มา http://www.dmisc.com/free/wb/show_posts.php?board=talktome&TID=370