คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : oneshot - khun dan and his babe ep.1 #danyoung
ep. 1
นอกจากจะต้องรับบทเป็นพี่เลี้ยงแสนเชื่องในวันเสาร์อาทิตย์..
คังแดเนียลยังต้องมานั่งรับมือกับมนุษย์หน้ามึนที่กล้าบุกมาถึงห้องอีกหรอ?
“คุณแดน”
มองมือเล็กของเด็กที่เพิ่งจะอายุสิบห้าไปไม่นานที่คอยปรนนิบัติบีบนวดอยู่ไม่ห่าง
ถ้าหากเป็นในสถานการณ์อื่นเขาก็คงจะส่งยิ้มพร้อมลูบหัวเจ้าเด็กฉลาดรู้จักเอาแต่ใจ
แต่นั่นไม่ใช่ทางออกสำหรับเรื่องราววุ่นวายในวันนี้ ร้องเหอะในลำคอก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่ารู้สึกดีเป็นบ้าที่ได้เห็นปากแดงเจื้อยแจ้วเรียกชื่อเขาไม่คอยขาด
ทั้งยังมือนุ่มนิ่มที่บีบนวดคลายเครียดให้ตลอดห้านาทีที่ผ่านมา แต่ความโกรธก็ยังคงเอาชนะความสุขอยู่วันยังค่ำเมื่อเห็นใบหน้าที่ชวนให้มีน้ำโหอยู่ในห้อง
กล้ามาก
หมายถึงไอ่นักแสดงหน้าหล่อผิวพรรณดีที่กล้ามากดเรียกอยู่ประตูหน้าห้องเขาตั้งแต่ฟ้าสาง
ยอมรับว่าแปลกใจที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงออดที่หน้าประตู
ครั้นมองเด็กน้อยที่นอนซุกเข้าหาอ้อมอกเพราะไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็เลยไม่อยากกวน
ตัดสินใจค่อยๆลุกออกจากที่นอนทั้งที่เพิ่งจะล้มตัวได้ไม่ถึงสี่ชั่วโมงดีเลยด้วยซ้ำ
ก็จำได้ดีนี่หน่าว่าไม่ได้มีตารางงานหรือนัดใครไว้เป็นพิเศษ และนี่ก็เพิ่งจะตีห้า
เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมารับแขกเสียด้วยซ้ำ
กดรหัสปลดล็อคประตูด้วยความเนือย
เขาไม่เสียเวลาที่จะมาส่องตาแมวดูว่าใครทั้งนั้นแหละ บางทีนี่อาจจะเป็นเจ้าซองอูที่เพิ่งจะออกเดินทางและอยากแวะเข้ามาเอ่ยลาเจ้าตัวเล้กในห้อง
หรือไม่ก็อาจจะเป็นป้าแม่บ้านที่เมื่อวานลืมของสำคัญเอาไว้ ชื่อที่พอจะนึกได้ก็คงมีอยู่แค่สองคนนี้เท่านั้น
ก็ลืมไปซะสนิทว่ายังมีสิ่งมีชีวิตที่ถูกเรียกว่า
‘ฮวัง มินฮยอน’ อยู่บนโลกใบนี้
‘จินยองอยู่นี่หรอ?’
ใครบอกมันวะ..
ไม่ถือศักดิ์ว่าเป็นพี่อะไรทั้งนั้นถึงแม้อีกคนจะแก่ปีกว่า
สำหรับทนายหนุ่มอย่างเขาแล้ว คนตรงหน้าไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่พี่
และไม่ใช่ดาราชื่อดัง
สถานะที่เหมาะสมที่สุดก็คือศัตรูหน้ามึนที่ชอบเข้าหาเด็กในการดูแล(ถึงจะแค่ชั่วคราวก็ตามที)ทีเผลอ
มักจะชอบมาในรูปแบบ –พี่ฝากมาให้ตัวเล็กนะครับ –เอ๋ นี่กองถ่ายให้พี่มาล่ะ
แต่พี่ใส่ไม่ได้เลย ตัวเล็กเอาไปเถอะนะครับ แล้วก็ –หิวมากเลยอ่ะครับ ตัวเล็กเลิกเรียนกี่โมงหรอ
กองถ่ายพี่อยู่แถวนี้เองเดี๋ยวไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ
ถ้าหากเขาไม่ยอมจ่ายเบี้ยเลี้ยงเจ้าเด็กแดฮวีเล็กๆน้อยๆแลกกับการแอบฟังทุกครั้งที่เจ้าดารานี่แอบโทรมาหยอดแพจินยองล่ะก็
เขาก็คงจะไม่รู้ถึงความเจ้าเล่ห์ร้ายลึกที่แฝงอยู่ภายใต้ใบหน้าหวานนี่หรอก ถ้าเกิดคิดจะแข่งขันกันจริงอย่างน้อยก็ควรจะรู้จักการต่อสู้แบบแฟร์ๆ
ไม่ใช่รอให้เขาเผลอแล้วเข้าเสียบแบบนี้
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมอีกคนถึงได้รู้ที่อยู่และใจกล้าบุกมาหาถึงห้องในเวลาแบบนี้
หมายจะปิดประตูใส่หน้าเพื่อแสดงว่าไม่ต้องการรับแขกที่ชื่อว่าฮวังมินฮยอน
แต่ก็ต้องตีหน้ายุ่งเมื่อได้ยินเสียงหาววอดจากข้างหลังพร้อมรอยยิ้มกว้างที่ดูยังไงก็ไม่น่าชอบใจเอาเสียเลย
‘ตัวเล็ก ทำไมตื่นเช้าจังครับ?’
‘คุณแดนทำไมตื่นแล้วไม่เรียกเร- อ้าว พี่มินฮยอนสวัสดีครับ’
ร่างเล็กที่หัวฟูกระจัดกระจายเพราะนอนกลิ้งบนหมอนมาหมาดๆพลางปิดปากหาวหวอดเมื่อเดินออกมาจากห้องนอน
ในสายตาของผู้ใหญ่ทั้งสองก็คงก่อเกิดความคิดในรูปแบบเดียวกัน –น่ารักจังวะ แต่สำหรับคังแดเนียลแล้วมันมีความหงุดหงิดแฝงเอาไว้อยู่ในนั้นด้วยไม่ใช่น้อย
ก็ดูเอาสิ
ทำตัวน่ารักขนาดนี้ เขาเองยังอดเอ็นดูจนอยากจะพากลับไปนอนดีๆอย่างเคยไม่ได้ แล้วไอภาพตรงหน้าก็ไม่ใช่เขาคนเดียวเสียด้วยที่ได้เห็นมัน
จะไม่ให้โกรธลงได้อย่างไรเมื่อผู้บุกรุกถือวิสาสะเดินเข้าไปหาอีกคนพลางยืนจัดทรงผมให้เป็นระเบียบ
คงลืมไปแล้วมั้งว่าเจ้าของห้องยังยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน
แล้วนั่นจัดแค่ผมทำไมต้องลูบแก้มวะ?
มองแพจินยองที่ยิ้มอ่อนยิ้มหวานเมื่อโดนคนแก่กว่าคอยลูบผมให้ด้วยความเอาใจใส่
หึ ทีคุณแดนคนนี้อาสารวบผมให้ล่ะก็ส่ายหน้าพัลวันพลางเดินหนี
แถมบางครั้งก็ชอบพยศด้วยการข่วนเข้าที่แขนเมื่อเห็นเขากำลังจะหยิบอะไรออกจากผมของเจ้าตัว
อยากจะถามโพล่งออกไปว่าถ่ายละครกันอยู่หรือไงแต่ก็กลัวจะได้รับสายตาค้อนของเจ้าเด็กสิบห้าขวบนั่นมาแทน
ท้ายสุดก็เลยได้แค่ลากขาตัวเองเดินหนีด้วยสีหน้าไม่ชอบใจ
ถึงเขาจะมีเจ้าซองอูคอยให้ท้ายด้วยการฝากเด็กนี่มาอยู่ด้วยบ่อยๆ
แต่ถ้าเทียบการแสดงออกล่ะก็เทียบกันไม่ติด
แพจินยองทั้งเกรงใจและโอนอ่อนต่อคำพูดหวานๆของดาราหนุ่ม
ในขณะเดียวกันก็ชอบโวยวายพลางเอาแต่ใจเสมอเมื่ออยู่กับเขาที่รู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก
ใช่สิ ทนายหนุ่มมันจะไปสู้อะไรดาราดังได้ละ
แล้วไม่ใช่ว่าเป็นเจ้าตัวเล็กอีกหรอที่บอกที่อยู่ไป
โอ้ย
ไม่รู้โว้ย หงุดหงิด!
“คุณแดนโกรธไรเราอะ?”
เมื่อสบโอกาสได้รับการเอาใจเขาก็อยากจะทำให้มันเป็นแบบนี้ไปนานๆ
หางตาเหลือบมองเจ้าตัวเล็กที่ลงไปนั่งขัดสมาธิกับพื้นพลางช้อนมองตาแป๋ว
มือเล็กๆจะบีบนวดอยู่ไม่ขาด เห็นแบบนี้ก็พร้อมจะใจอ่อนเข้าไปหยิกแก้มทีให้หายหมั่นเขี้ยว
แต่แล้วก็ต้องชั่งใจเมื่อเห็นว่า’คนนอก’ยังคงส่งสายตาอิจฉาเล็กน้อยมาให้จากอีกฝากของโซฟา
นึกก่นด่าด้วยความพาลที่ยังเห็นว่ากล้าใช้ชีวิตในห้องของเขาราวกับหารค่าเช่าห้องด้วยกันอย่างไรอย่างนั้น
เบนสายตาไปมองแขกไม่ได้รับเชิญแล้วหันกลับมาหาคนที่คอยปรนนิบัติไม่ห่างอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้โกรธ”
“ไม่ได้โกรธ
แต่งอนใช่ไหม?”
ปากเล็กๆส่งเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อเห็นผู้ใหญ่ตรงหน้าแสดงท่าทีผิดแผก
เขาไม่เคยง้อคนมาเท่าไหร่นักเพราะส่วนใหญ่ก็จะเป็นฝ่ายที่โกรธคนอื่นเสียแทน
เคยได้ยินมาจากแดฮวีอยู่บ้างว่าถ้าหากทำให้คนอื่นโกรธก็ควรจะเอาใจอีกฝ่ายให้มากกว่าปกติ
นี่แพจินยองก็นวดจนเมื่อยมือไปหมดแล้ว
คนตรงหน้าก็ยังมีสีหน้าไม่รับบุญอยู่นั่นแหละ
ถ้าไม่ติดว่าต้องพึ่งพาอาศัยทั้งที่อยู่และค่ากิน
เขาจะบีบขาแน่นนี่แรงๆแล้วกัดให้จมเขี้ยวเลย
“ฉันจะไปงอนทำไม
เป็นเด็กเป็นเล็ก”
“เนี่ย
แถวบ้านเราเรียกว่างอน งอนใหญ่เลยด้วย”
ว่าพลางจิ้มเขาไปที่แก้มของคนเป็นพี่
ก็ตัวใหญ่ใจใหญ่ซะเปล่าแต่ดันมีท่าทางเหมือนกับแดฮวีที่โดนขัดใจยามเขาแย่งช็อกโกแลตทุกที
“อยากให้ฉันหายงอนหรอ?”
“อือ
–คุณแดนตอนงอนน่ะ ไม่เท่เลย”
“งั้นสั่งพิซซ่ามากินกัน”
“ผมว่าเราไปกินกันหน้าทีวีดีไหมครับ?”
เสียงอ่อนหวานที่ชอบจะได้ยินผ่านทางโฆษณาบ่อยๆเอ่ยถามเมื่อมองเห็นสภาพของเราสามคนในขณะนี้
เขายิ้มร่าพลางส่ายหัวเล็กน้อย
ในฐานะที่เขาเป็นเจ้าของคอนโดและมีอภิสิทธิ์จะทำอะไรได้ตามใจชอบ
นี่ก็จะถือว่าเป็นการแก้แค้นที่บังอาจลูบแก้มเจ้าเด็กน้อยต่อหน้าต่อตาเขาแล้วกัน
“ไม่ได้หรอกครับ
ผมไม่อยากให้เปื้อนพรม”
ว่าพลางผายมือเชิญชวนให้อีกฝ่ายนั่งลงตรงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
ตามมารยาทที่พึงมีและลักษณะนิสัยของเจ้าตัว ฮวัง มินอยอนจึงยอมนั่งลงอย่างง่ายดาย
เช่นเดียวกันกับเขาที่ก็เป็นฝ่ายนั่งลงในด้านตรงข้ามเช่นเดียวกัน ลอบยิ้มเมื่อเห็นเด็กน้อยในการดูแลเพิ่งเดินออกมาจากห้องแต่งตัวเพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จและเช็ดผมอย่างหมาดๆ
เขากวักมือเรียกให้อีกฝ่ายเดินเข้าหาด้วยใบหน้าที่มีความสุขที่สุด
ที่นั่งหน้าทีวีไม่ได้น่ะหรอ
ก็เพราะที่นั่งมันจะมีเยอะมากเกินไปน่ะสิ
“อ๋า! คุณแดนแย่งเก้าอี้เรา แล้วเราจะนั่งไหนอะ”
สีหน้ามุ่ยพร้อมกับชี้มาทางเขาที่แย่งตำแหน่งเก้าอี้ประจำตัวของตนไปเรียบร้อย
เพราะอยู่คนเดียวมาตลอดและมักจะแวะทานข้าวข้างนอกมากกว่าซื้อกลับมากินเอง
เก้าอี้และโต๊ะทานข้าวจึงมีขนาดเล็กกะทัดรัดเหมาะเจาะที่จะเป็นที่นั่งสำหรับเพียงแค่สองคนเท่านั้น
ถ้าเป็นก่อนหน้าเขาคงจะรู้สึกว่ามันช่างไม่คุ้มค่ากับราคาที่แลกมา
แต่ถ้าในสถานการณ์ตอนนี้ต้องบอกเลยว่ามันคุ้มสุดๆ
“มานั่งนี่มา”
เขยิบเก้าอี้ออกจากโต๊ะเล็กน้อยและตบที่หน้าตักเบาๆ
ให้อีกฝ่ายเดินเข้าหา แพจินยองมุ่ยหน้าแต่ก็ยอมขยับเข้ามาใกล้แต่โดยดี
เจ้าเด็กนี่รู้ดีเสมอว่าเขาไม่ชอบอะไรที่ไม่สะอาด
และในขณะเดียวกันเขาเองก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายปฏิเสธกลิ่นหอมเย้ายวนของอาหารตรงหน้าไม่ได้แน่ๆ
“ตัวเล็กมานั่งตักพี่ก็ได้ครับ
ตัวคุณแดนใหญ่เดี๋ยวจะนั่งไม่สะดวก”
ตวัดสายตามองคนอายุมากกว่าที่อาสารับหน้าที่แทนเขา
ว่าแต่คนอื่นตัวใหญ่โดยที่ไม่ได้ดูรูปร่างของตัวเองเช่นเดียวกัน
“นั่งนี่แหละ
คุณมินฮยอนเขาเพิ่งเลิกกองมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวเมื่อยขาแล้วจะถ่ายละครไม่สะดวก”
มองแพจินยองที่ยิ้มแหยๆกลับไปยังแขกของบ้านก่อนจะย้ายร่างตัวเองลงมานั่งที่ตักเขาอย่างว่าง่าย
ใช่ นอกจากจะขี้เกรงใจแล้วแพจินยองก็คงจะรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังมีคดีติดตัว ไม่ดีนักหรอกถ้าเลือกจะขัดใจเขาในตอนนี้
ยิ้มให้กับชัยชนะของตัวเองโดยไม่ลืมที่จะส่งยิ้มอย่างการตลาดไปให้ฮวังมินฮยอนที่มองด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับตรงข้ามกัน
กระชับอ้อมกอดกับเอวของคนบนตักแน่น
พลางเกยใบหน้าเข้าลาดไหล่เล็ก
เด็กน้อยหดคอหนีเมื่อรับรู้ถึงแรงยุกยิกที่อยู่ข้างลำตัว
“คุณแดน!
ฮื่อ! เราจะกินพิซซ่า อย่ามาจั๊กจี๊สิ!”
เสียงแหวพร้อมกับมือเล็กที่ฟาดเข้าลำแขนแกร่งทำให้เขาหัวเราะชอบใจ
เห็นใบหน้าเล็กมีความสุขกับการกินจนลืมไปเลยว่าท่านั่งน่ะมันล่อแหลมและสุดแสนจะอันตราย
อดรนไม่ไหวจึงต้องจี้เอวเล็กน้อยโทษฐานที่ทำให้รู้สึกเอ็นดูจนเกินเหตุ
“นั่งกินอยู่คนเดียว
ไม่เห็นแบ่งกันบ้าง”
“คุณแดนมีมือก็หยิบเอาเองสิ”
บุ้ยหน้าไปยังถาดพิซซ่าตรงหน้า
เขาส่ายหน้าน้อยๆให้กับความเป็นเด็ก
“ก็ฉันกอดเอวจินยองอยู่
จะหยิบกินได้ไงละ? อยากให้เสื้อเปื้อนหรอ?”
กระชัดรัดเอวให้แน่นกว่าเก่าเพื่อตอกย้ำประโยคข้างบน
สาบานเลยว่าไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าอยากจะแกล้งหรอกนะ
แล้วก็ไม่ได้รู้สึกสะใจให้กับสีหน้าขัดใจที่ดาราหนุ่มแสดงออกด้วย
ไม่ได้สะใจเลยนะ
แค่ชอบใจเฉยๆ
“เราจะป้อนให้ก็ได้
แต่เลิกจี้เอวเราก่อนสิ เราจะสำลักพิซซ่า”
เขาหยุดมือของตัวเองที่ปัดป่ายยุกยิกไปทั่วร่าง
แล้วยอมจำนนอ้าปากกว้างเพื่อรอชิ้นแป้งที่อีกฝ่ายว่าด้วยความเต็มใจ
ถึงจะโดนกลั่นแกล้งด้วยการโรยผงพริกมากเกินเหตุ
แต่เขาก็คิดนะว่าทำไมมันถึงหวานไม่รู้สึกเผ็ดร้อนอย่างที่เคย
เฮ้อ
พิซซ่าในบ่ายวันเสาร์นี่มันอร่อยเสียจริง
“คุณมินฮยอนอิ่มแล้วหรอครับ?”
เอ่ยถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นคนแก่กว่าเพิ่งจะทานไปได้แค่เพียงชิ้นเดียวเท่านั้น
อีกฝ่ายหยิบกระดาษเช็ดปากที่อยู่ใกล้ๆ
บรรจงซับก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบเขาด้วยแววตาคุกรุ่น เด็กน้อยในการดูแล(แถมยังอยู่ในอ้อมกอด)ก็เงยหน้ามองแขกตรงหน้าด้วยสีหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน
“อ่าครับ
.. พอดีไม่ค่อยชอบทานอะไรพวกนี้”
“ไม่อร่อยหรอครับ?”
เน้นย้ำถามแต่ก็แสร้งทำเป็นไม่ตั้งใจ
เรื่องร้ายที่หนึ่งน่ะขอให้บอก เพราะนอกจากจะเก่งนักเรื่องแกล้งเด็กอายุน้อยกว่า
คังแดเนียลก็เก่งเหลือเกินเรื่องแกล้งทำให้ไม่ชอบใจ
“อ่า
–ไม่ครับ”
“โอ้
ผมก็นึกว่าไม่อร่อย แปลกใจน่าดูเลยครับ”
“...”
“เพราะสำหรับผมแล้ว
พิซซ่ามื้อนี้น่ะ อร่อยกว่าที่ไหนๆที่เคยกินมาเลยครับ”
ถ้าคิดว่าแค่การตีเนียนแล้วหลอกแพจินยองไปไหนมาไหนหลังเลิกเรียน
หรือการได้ละเลยไปลูบแก้มจากที่เคยลูบแค่ผม คือการบ่งบอกว่าตัวเองถือไพ่เหนือกว่า
ฮวัง
มินฮยอนก็คงแพ้อย่างราบคาบแล้วล่ะ
#pdxdg
แง T_T จู่ๆก็เหมือนจะไม่เจอคนที่เคยหวีดในแท็กเลยค่ะ งงไปหมด
เอามาฝากอีกตอนค่ะ อยากเขียนคุณแดนเรื่อยๆแบบนี้ สนุกจังเวลาเห็นคนแก่กว่าหลอกแต๊ะอั๋ง
เห็นคนชอบคู่นี้เยอะเลยค่ะ ฮือ ดีใจ รอดูโมเม้นเรื่อยๆใน wannaone กันนะคะ♥
สงสารคุณฮวังเขา เพราะโดนคุณแดนแกล้งไปเต็มๆเลยค่ะ
ก็มีแต่หนูน้อยนี่แหละที่ไม่ทันเกมเอาเสียเลย :)
ยังไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจและเม้นนะคะ แค่แชร์เรื่องเราให้คนอื่นๆอ่านก็ดีใจมากๆแล้วค่ะ♥
ความคิดเห็น