ดินแดนในป่าสนสีดำ

คุณจำการกระทำครั้งแรกของตัวเองได้ไหม

พูดครั้งแรก หัวเราะครั้งแรก ผิดหวังครั้งแรก รักครั้งแรก ล้มเหลวครั้งแรก ประสบความสำเร็จครั้งแรก

ทุกอย่างต้องมีบุคคลบางคนช่วยให้เหตุการณ์นั้นๆเกิดขึ้น

แล้วคุณรู้ไหม ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างแล้ว

"ถ้าพูดว่าอยากกลับไปมีชีวิตคงจะเห็นแก่ตัว"

"ก็เพราะฉันขโมยชีวิตของคนอื่นมาเยอะพอแล้วไงล่ะ" เธอขยับยิ้ม

หากมีเวทย์มนตร์คงจะเสกให้ผู้ที่จากไปกลับมา

หากมีผู้วิเศษก็จะขอร้องให้ใช้มนตร์วิเศษช่วยเหลือเธอสักครั้ง

น่าเศร้า ที่โลกนี้ไม่มีเวทย์มนตร์

มีเพียงป่าสนสีดำ ของเธอและเขาเท่านั้น

"หลับตาลงแล้วไม่เห็นอะไรเลยใช่ไหมล่ะ"

"อย่าใช้เพียงตามอง ลองใช้ใจมองดูซิ"

"เห็นเหมือนที่ผมเห็นไหม"

ก็เพราะตายแบบมีเรื่องค้างคาอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ

ทำให้เธอถูกส่งมาอยู่ในเมือง โซลซิตี้ สถานที่ที่รวมวิญญาณเร่ร่อน

ใช่ มันเป็นเมืองที่มีแต่วิญญาณ ไม่ว่าจะเป็นวิญญาณหมูหมากาไก่ คน หรือแม้แต่ยมฑูต

แต่การที่ให้ยายแก่อายุเจ็ดสิบกลับมาอยู่ในร่างเด็กอายุสิบแปดนี่

แหม่ มันกระชุ่มกระชวยดีจริงๆแฮะ

   

หมาป่าสีแดง กับ มนุษย์ผู้เป็นแกะดำ 

"และสุดท้าย ชีวิตจำเป็นต้องเดินต่อไป 

แม้คนที่รักที่สุดจะไม่อยู่ แม้สิ่งที่เป็นที่ยึดเหนี่ยวจะหายไป 

แต่โปรดให้รู้ 

ว่าทุกสิ่ง มันยังอยู่กับเจ้า ในความทรงจำ ในใจ ของเจ้าตลอดไป"

"ร้องไห้..ทำไม"

"เพราะสิ่งที่รัก ไม่สามารถเอากลับมาได้อีกแล้ว"

"สิ่งที่รัก?" 

เด็กสาวร้องไห้หนักขึ้น กลบเสียงเผาไหม้ของเหล่าไม้ยืนต้นมากมาย 

หูและหางของเธอลู่ต่ำ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าตกลงสู่ผืนหญ้า 

"ป่า .. ป่าที่ข้าอาศัย 

ท่านพ่อ ท่านแม่ ทุกคน ได้จากข้าไปหมดแล้ว!!" 

และหากมนุษย์มาได้ยินบทสนทนาของเขาและเธอ 

.. สิ่งที่ได้ยิน คงจะเป็นแค่เสียงเห่าหอนของหมาป่าสีแดงเท่านั้น ..