วินธัย

********

ยูงทองลอยฟ่องฟ้า

เทียมเมฆาปักษาสวรรค์

เรื่อรองรัศมีจันทร์

ส่งแสงแจ่มจับวงแวว

**********

เก็จมณีสีม่วงอ่อนบนฉลองพระองค์แพรขาวงามระยับ ประดับทั้งที่รอบพระศอและพระโมลีสูง ช่อช้องนางแต่งข้างพระเกศาลงมาใกล้พระกรรณ ทรงงามยิ่งกว่าประติมากรรมฝีมือประณีต แต่มิมีผู้ใดกล้าออกปากชม ท้าวนางทั้งหลายต่างช่วยกันแต่งพระองค์อย่างเงียบๆ

              ใต้แสงโคมประทีปเรืองรอง ส่องพระฉายบานยาวแล้วสะท้อนพระทัย เพราะสี ละม้ายคล้ายเครื่องแต่งตัวของใคร ที่มีดวงตาหวาน

              ทรงยืนจ้องพระฉายาจนลืมพระองค์

              พระพี่เลี้ยงกระเถิบเข้าใกล้เพื่อกราบทูลเตือน

              “ถึงกาลควรเสด็จแล้วเพคะ”

              ทรงนิ่ง

              “ธันยา...”

              “เพคะ ทูลกระหม่อม”

              แต่แล้วก็มิได้มีพระเสาวนีย์ว่าอย่างไร ประทับนิ่งอยู่ ใครหรือจะรู้ ว่าในพระทัยทรงดำริว่า...ทรงงามไหม งามแค่ที่ได้ทอดพระเนตรเห็นหรือไม่ เจ้าของกุหลาบที่นิ่มนวลแน่งน้อย ที่สามารถไปคอยพบคอยหาได้เวลาอยากพบ ที่คงกล่าวแต่คำไพเราะอ่อนหวาน ตามใจที่ ใคร จะบัญชา มิใช่ราชธิดาผู้เอาแต่ใจ ดีแต่จะใช้งานอย่างไม่มีเหตุผล อาละวาดขัดใจแสดงแต่กิริยาไม่สมควรให้สายตาสงบสง่านั้นเตือนตำหนิ ไม่ค่อยเคยเอ่ยคำไพเราะแด่คนผู้เอื้ออารี มีแต่จะคอยขัดคอแกล้งเล่นสารพัดอย่าง

              และทั้งหมดนั้นมิว่าจะทรงเป็นถึงราชธิดา มีสิทธิอำนาจเท่าใดก็ยังไม่เคยชนะวินธัยได้เลยสักครั้งเดียว ไม่ว่าเรื่องใด

              ทอดพระเนตรพระองค์เอง เทียบกับหญิงสาวนามศลิษานั้นแล้ว เริ่มอยากทรงเป็นอย่างนั้นบ้าง เป็นอย่างที่ราชวัลลภจะพอใจกลับมาหา ยิ้มให้อย่างยินดีและชื่นชมพระองค์บ้าง ยิ้มและเสียงหัวเราะที่ทำให้พระหทัยเต็มเปี่ยมไปด้วยปีติ

              “คนที่ หัวใจ ไปอยู่ข้างนอก เขาก็มัก...ตามออกไปอยู่กับหัวใจ ไม่อยากกลับมาด้วยใช่ไหม?”

*************

 

“เธอเคยได้ยินไหมที่ว่า...รักเหมือนกับสายน้ำ ที่ชื่นฉ่ำแสนหวาน ไหลผ่านอยู่ใต้ผิวที่เรียบสงบจนเราอาจแทบสังเกตไม่เห็น จนกระทั่งวันใดที่ได้พยายามปิดกั้น หรือบังคับให้แปรทางไหล จึงจะได้รู้ว่า รักช่างทรงพลังเหลือเกิน...

              “แต่วินธัย เจ้าพี่ไม่ทรงเห็นด้วยหรอก ทรงว่ารักเป็นดังไฟ ที่จะจุดจะดับเมื่อใด อย่างไร ก็เป็นดังพระทัยทั้งสิ้น

              “ตอบหญิงหน่อยซิว่า หญิงจะมีความสุขละหรือ จะอบอุ่นจริงหรือกับความรักเช่นดังไฟ”

 

*************


ยาตรามาต่างถิ่น                   น้ำตารินกินไม่ได้

       คิดถึงสุดสายใจ                          เจ้าทรามวัยจะหงอยเหงา

              ดอกเอ๋ยเจ้าดอกสะเดา       อย่าเพิ่งเลือนเพื่อนคนเก่า      ให้พี่เศร้าใจเอย