คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 25
มุกปรินทร์ออกมายืนรับลมที่ระเบียงห้อง เธอใช้เวลานี้คิดถึงเรื่องที่การีมขอรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยการแต่งงานกับเธอ แม้เธอจะบอกว่าไม่จำเป็น แต่เขาก็ยังคงยืนยันคำเดิม เธอคิดไม่ตกว่าควรจะแต่งงานกับเขาดีหรือไม่ ถ้าเธอรับปากแต่งงานกับเขาจะต้องเผชิญกับเหตุการณ์อะไรบ้าง แต่ในที่สุดมุกปรินทร์ก็ตัดสินใจที่จะแต่งงานกับเขา
ในเมื่อเขาเคยช่วยเหลือเธอตั้งหลายครั้ง แล้วเหตุใดเมื่อเขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอ มุกปรินทร์จะช่วยเหลือเขาบ้างไม่ได้ อีกอย่างเธอก็ตกเป็นของเขาแล้ว และเขาเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ ฉะนั้นการแต่งงานกับเขาก็เป็นเรื่องที่สมควร
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ถึงอ้อมแขนอันอบอุ่นที่โอบกอดเธอจากทางด้านหลัง
“มายืนตากน้ำค้างนานๆ อยู่ตรงนี้ระวังจะไม่สบายนะ”
“ฉันแค่ออกมารับลมเพื่อให้สมองมันโล่ง”
“บอกผมได้ไหมว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่” เขาเอ่ยถามพร้อมกับซุกไซ้ซอกคอของเธอ
มุกปรินทร์หมุนตัวหันกลับมายืนเผชิญหน้าเขา
“ฉันกำลังคิดเรื่องการแต่งงานของเรา”
“แล้วคุณตัดสินใจได้หรือยัง”
หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ
“ผมกำลังรอคำตอบของคุณอยู่นะมุก”
“ตกลงค่ะ ฉันจะแต่งงานกับคุณ แม้จะรู้ดีว่าเส้นทางรักของเรามันจะเต็มไปด้วยอุปสรรคขวากหนาม”
ความยินดีฉายชัดในแววตาของการีม เขารัดร่างของเธอไว้ในอ้อมแขนก่อนจะหมุนตัวไปรอบๆ
“พอแล้วค่ะการีมฉันเวียนหัว” เขายอมปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระตามคำขอ
“คุณรู้ไหมว่าผมดีใจและมีความสุขมากแค่ไหนที่คุณยอมแต่งงานกับผม”
การีมพูดพร้อมกับหยิบแหวนเพชรออกมาจากกล่องกำมะหยี่สีดำ เพื่อมาสวมนิ้วลงบนนางด้านซ้ายของเธอ ก่อนจะยกมือข้างนั้นขึ้นจรดริมฝีปากของตัวเอง มุกปรินทร์มองแหวนที่เขาสวมใส่ให้เธอ เพชรที่ประดับอยู่บนแหวนนั้นมันสวยจนไม่อาจละสายตา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเป็นเพชรน้ำงามที่ยากจะประเมินมูลค่าได้
“ขอบคุณที่รับปากแต่งงานกับผม”
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำเช่นนั้น เพราะเราแตกต่างกันมาก และก็เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน”
“เวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญที่จะทำให้คนสองคนรักกันหรอกมุก”
“มันเร็วเกินไปที่จะพูดคำนั้น ฉันไม่คิดว่าฉันจะรักใครได้ภายในระยะเวลาสั้นๆ และไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณมันเรียกว่ารักได้ไหม รู้แต่เพียงว่าเวลาที่มีคุณอยู่ด้วยฉันจะรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยเสมอ”
“ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้ทำหน้าที่ดูแลคุณ ผมจะคุยกับพี่ชายคุณเรื่องนี้ และก็จะจัดเตรียมเรื่องงานแต่งงานของเรา”
“ฉันอยากให้คุณรับปากฉันอย่างหนึ่ง”
“คุณจะให้ผมรับปากคุณเรื่องอะไร!”
“คุณจะไม่เอาเปรียบฉันจนกว่าเราจะแต่งงานกัน”
การีมโอดครวญ “โอ...ไม่นะ...ทำไมคุณถึงใจร้ายกับผมแบบนี้”
“ฉันเชื่อใจคุณค่ะ เหมือนที่เคยเชื่อใจคุณมาตลอด และก็มั่นในความเป็นสุภาพบุรุษของคุณว่าคุณจะไม่เอาเปรียบหรือหักหาญน้ำใจฉัน”
“แต่....”
“ไม่มีคำว่าแต่ค่ะการีม ฉันไม่ได้ขออะไรที่มันยากเกินกว่าที่คุณจะทำได้”
สิ่งที่เธอไม่รู้คือมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้ชาย ที่จะต้องอดทนอดกลั้นไม่ให้ตนเองทำในสิ่งที่ใจต้องการ ทั้งที่โอกาสวางอยู่ตรงหน้า ยิ่งเขาเคยได้ลิ้มรสหวานจากตัวเธอมาแล้วก็ยิ่งถวิลหา บ่อยครั้งที่เขาอยากจะร่วมรักกับเธอแต่ก็ต้องอดใจเอาไว้ อยู่ใกล้กันแค่มือเอื้อม แต่กลับเอื้อมไม่ถึงมันจึงเป็นความทรมานที่เธอไม่เคยรู้
“ผู้หญิงใจร้าย”
“เรากลับเข้าไปด้านในกันดีกว่าค่ะ ยืนตากน้ำค้างนานๆ มันหนาว”
“ผมจะช่วยทำให้คุณอบอุ่น”
“อย่าแม้แต่จะคิด”
“ห้ามไม่ให้ผมคิดแต่ลงมือทำได้ใช่ไหมมุก”
การีมอุ้มมุกปรินทร์กลับเข้าไปในห้องและวางเธอลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม จากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างเธอ หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาซาบซึ้งที่เขาห่วงใยเธอแม้แต่เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้
“ถ้าคุณไม่อยากให้ผมผิดสัญญาล่ะก็อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนี้”
เขาเอ่ยพร้อมกับก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงเคียงข้างเธอและดึงตัวเธอเข้ามากอด
“แค่กอด...คุณคงไม่ห้ามผมหรอกใช่ไหมมุก”
นอกจากไม่ห้ามเธอยังขยับตัวเข้าไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น
“รู้ตัวไหมว่าคุณดื้อกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีกนะคะการีม”
ชายหนุ่มจูบที่หน้าผากเธอก่อนจะหลับไปพร้อมกัน
ความคิดเห็น