คืนหวามในรอยทราย (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2

 

         หญิงสาวเดินออกจากร้านราวกับร่างไร้วิญญาณ เธอเดินเหม่อลอยและก้าวเท้าลงไปบนถนน โดยไม่ใส่ใจรถที่กำลังวิ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง เสียงเบรกดังสนั่นหวั่นไหว พร้อมกับเสียงหวีดร้องของผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ในบริเวณนั้น แต่ก่อนที่รถคันดังกล่าวจะพุ่งชนเธอ ได้มีใครบางคนวิ่งเข้ามาผลักตัวเธอให้พ้นระยะของการพุ่งชน จนเธอเสียหลักล้มลง ทำให้เธอรอดตายมาได้อย่างหวุดหวิด

          ก่อนที่มุกปรินทร์จะหมดสติได้เห็นใบหน้าคมคายของผู้ชายคนหนึ่ง ที่วิ่งตรงเข้ามาประคองเธอพร้อมถามอาการ แต่มันช่างเป็นภาพที่ลางเลือนเหมือนภาพฝัน

          “เป็นยังไงบ้างคุณ...คุณได้ยินเสียงผมไหม”

          เสียงที่ถามราวกับดังมาจากที่ที่ไกลแสนไกลทั้งที่เขาอยู่ใกล้ตัวเธอ จากนั้นสติของเธอก็ดับวูบ มารู้สึกตัวอีกทีก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาล

          “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” หญิงสาวเอ่ยถามพยาบาลที่เข้ามาดูอาการ

          “มีชายคนหนึ่งพาคุณมาส่งที่นี่ค่ะ พอจะจำเหตุการณ์อะไรได้บ้างไหมคะ”

          “จำได้ไม่แน่ชัดนักหรอกค่ะ”

          “คุณเกือบถูกรถชน แต่มีคนมาช่วยคุณไว้ได้ทันก็เลยบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แล้วเขานำตัวคุณมาที่นี่”

          “ทราบไหมคะว่าเป็นใคร”

          “ไม่ได้แจ้งไว้ค่ะ”

          “ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนคะ”

          “เขาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณแล้วก็กลับไป”

          น่าเสียดายที่เธอไม่มีโอกาสได้พบกับคนที่ช่วยชีวิตเธอไว้ เธออยากจะขอบคุณเขาสักครั้ง

          “ฉันกลับบ้านได้แล้วใช่ไหมคะ”

          “คุณหมอแจ้งว่าคุณไม่ได้เป็นอะไรมาก ถ้าจะกลับก็กลับได้เลยค่ะ”

          มุกปรินทร์เดินออกจากโรงพยาบาลมาเรียกรถแท็กซี่ให้ไปส่งเธอที่บ้าน

          เช้าวันต่อมามุกปรินทร์ตัดสินใจที่จะลาออกจากงาน เพื่อเดินทางไปท่องเที่ยวดินแดนทะเลทรายที่ประเทศซามาร์ จากนั้นค่อยแวะไปพักอยู่กับพี่ชายจนกว่าจะสบายใจ หรือจนกว่าความรู้สึกจะดีขึ้น ในเวลาที่อ่อนแอเช่นนี้เธออยากได้กำลังใจและอ้อมกอดจากใครสักคน และคงหนีไม่พ้นปริภัทรพี่ชายของเธอ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เธอต้องการ ถือเป็นความโชคดีเจ้าของบริษัทที่หญิงสาวทำงานด้วยนั้นสนิทสนมกับเธอ ทำให้มุกปรินทร์สามารถออกจากงานได้ทันทีโดยไม่ต้องแจ้งล่วงหน้าสามสิบวัน

          หญิงสาวเดินทางมาถึงซามาร์ในค่ำวันเดียวกัน เธอติดต่อขอซื้อทัวร์เพื่อเดินทางท่องเที่ยวในดินแดนทะเลทราย สองวันแรกการเดินทางท่องเที่ยวผ่านพ้นไปได้ด้วยดี จนเข้าสู่วันที่สามขณะที่คณะทัวร์แวะพักผ่อนอยู่นั้นได้มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น  

          มีชายฉกรรจ์หน้าตาเหี้ยมโหดกลุ่มใหญ่อ้างตัวเป็นกองโจร พวกมันมาดักปล้นพร้อมอาวุธครบมือ ทุกคนต่างก็ตกใจและพยายามหนีเอาตัวรอดไปคนละทิศคนละทาง มุกปรินทร์เองก็เช่นกัน หญิงสาววิ่งออกมาจากกลุ่มด้วยความกลัวจับขั้วหัวใจ มีชายสองคนวิ่งไล่ตามเธอมาอย่างไม่ลดละ 

           จังหวะที่สะดุดล้มลงทำให้ไอ้พวกนั้นจับตัวเธอไว้ได้ มุกปรินทร์พยายามดิ้นรนขัดขืน แต่แรงของผู้หญิงบวกกับความตกใจทำให้แทบจะคุมสติไม่อยู่ ถึงกระนั้นก็ไม่เคยยอมแพ้ เธอจึงต่อสู้ดิ้นรนเอาตัวรอดเท่าที่จะทำได้

          มุกปรินทร์กรีดร้องพร้อมกับตะโกนขอความช่วยเหลือ ทั้งที่รู้ดีว่าไม่ค่อยจะมีใครเดินทางผ่านไปมาท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุแห่งนี้มากนัก แต่ก็ยังหวังว่าจะมีใครสักคนได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอ 

เอาล่ะสิ! มาซามาร์ครั้งแรกก็เจอเหตุการณ์ระทึกขวัญเข้าจนได้

หนีเสือปะจระเข้ใช่ไหม เธอจะรอดพ้นเงื้อมือพวกโจรถ่อย

ได้หรือไม่ติดตามได้ในตอนหน้าค่ะ ...