[GOT7] Cat Kindergarten☼ ｡JARK YUGBAM BNIOR •

ลำดับตอนที่ #2 : SECOND CLOSE [JARK]

◊ SQWEEZ

 

 oh  why'd  you have to be so cute ?

it's  impossible to ignore you    ★ ☆



 

 

 

เอินเอินไม่ชอบ! ไม่ชอบเลย แต่ถ้ามีแจ็คสัน เอินเอินจะชอบก็ได้

อี้เอินลากหูยาวๆของคุณกระต่ายสีขาว เดินเตาะแตะตามคุณครูซอนมีมาหยุดอยู่หน้าห้องเรียนข้างๆที่มีสติ้กเก้อรูปสิงโตแปะอยู่หน้าประตู ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตา จมูกเล็กแดงก่ำจากการยกมือขยี้ทุกๆสองนาที ส่งเสียงหายใจฟืดฟาด หลุดเสียงสะอื้นอย่างน่าเอ็นดู คนตัวขาววิ่งดุ๊กๆเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว จนผ้ากันเปื้อนสีฟ้าที่ผูกคอไว้เกือบจะหลุด คุณครูซอนมีเดินมาลูบหัวเด็กน้อย ส่ายหน้ายิ้มๆ เอ่ยปากกับเด็กผู้ชายอีกคนที่ทิ้งหุ่นยนต์ในมือแล้วลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นว่าใครเดินเข้ามาในห้อง

"ครูฝากด้วยนะแจ็คสัน"

 ครูซอนมีพูดยิ้มๆขยิบตาให้เด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มอีกทีก่อนจะเดินออกไป

 อี้เอินช้อนตากลมๆที่คลอด้วยน้ำใสๆมองอีกคน เบะปากเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกตอนเห็นสายตาดุๆของแจ็คสัน

ม โมเอร้สาดดดดดด โอ้ยยยยยย ไอ้แจ็คเอ้ยยยย ฟกเ้าสยบดยนกน !!!!!!!

แจ็คสันที่สตั๊นไปกับความโมเอร้ของคนผมแดงที่จับชายเสื้อตัวเองอยู่รีบกลับมาตีหน้าขรึม กระแอมแก้เก้อ จ้องหน้าอี้เอินนิ่งๆ

"อย่ามามองเราอย่างนั้นนะ "

คนตัวเล็กกว่าถลึงตาโตๆใส่ สูดจมูกฟึดฟัด

"ก็เพราะเป็นอย่างงี้ไงเลยตัวแค่เนี้ย"

ไม่พูดเปล่ายังกวาดตามองตามความสูงของอีกคนตั้งแต่หัวสีน้ำตาลแดงจรดเท้าเล็กๆที่ดูน่ารักในถุงเท้าลายซิมป์สัน แอบยกยิ้มเพราะจำได้ว่าถุงเท้าคู่นี้เค้าเป็นคนแอบเอาไปหย่อนไว้ในถุงเท้าตรงหน้าต่างของเอินเอินวันคริสมาตที่แล้ว

 "ก็เราไม่อยากกินนี่ แจ็คสันกินแทนเราหน่อยนะๆๆ"

แก้มกลมๆยกขึ้นจนตาหยีเป็นเส้นในตอนที่อี้เอินยิ้มอ้อนอีกคนให้ทำตามที่ต้องการ ยื่นกล่องนมของโรงเรียนที่ซ่อนไว้ข้างหลังให้อีกคนตาแป๋ว

ให้ตาย........ มันใช่เรื่องของหวังแจ็คสันคนนี้มั้ยที่จะต้องคอยมาเกลี้ยกล่อมให้ต้วนอี้เอินกินนมทุกวัน!

 "อีกแล้วนะ ต้วนอี้เอิน"

 "เอินเอิน!"

"เออ! เอินเอิน นายทำให้ฉันปวดหัว"

ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่มือกลับเอื้อมไปดึงอีกคนลงมานั่งข้างๆ ดึงผ้ากันเปื้อนที่คอเด็กผมแดงเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มขาวออกให้เบาๆขัดกับสายตาหงุดหงิดที่ส่งมาให้ คนตัวเล็กส่งยิ้มโชว์เขี้ยวให้อย่างไม่สะทกสะท้าน

แจ็คสันเคยโกรธเอินเอินลงที่ไหนล่า~

อี้เอินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างน่ารักโครตๆจนคนที่ทำหน้านิ่งอยู่ใจกระตุกวูบ แจ็คสันรีบๆรับกล่องนมจากมืออีกคนมาถือ เจาะให้พร้อมเสร็จสรรพ ยัดหลอดเข้าปากอีกคนที่ยิ้มแป้น สลับกับเอาเข้าปากตัวเองดูดยาวๆให้รีบๆหมดไปมองคนตัวขาวที่ดูดเข้าไปอึกละเท่าน้ำลายเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว

แสบจริงๆนะไอ้คนน่ารัก

"เร็วๆ แจ็ค~"

แจ็คสันทำเป็นจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดแต่ถ้าอี้เอินจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ถือกล่องนมป้อนให้ตัวเองอยู่ก็คงจะเห็นยิ้มเล็กๆตรงมุมปากอีกคน

ไม่ได้ฟินไรเล้ยยยยยยยย

เหมือนป้อนนมลูกแมวที่บ้านปกติ

จริงจริ๊งงงง

♡.

"เด็กๆห้องลูกแมววันนี้เดี๋ยวเรามาเล่นเกมกับห้องสิงโตนะคะ"

พอสิ้นเสียงคุณครูซอนมีก็มีเด็กอีกกลุ่มวิ่งกรูกันเข้ามานั่งล้อมวงรวมกับเด็กๆที่นั่งอยู่ก่อนแล้วในห้อง เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นระงมทันทีที่เพื่อนต่างห้องได้เจอหน้ากัน ครูซอนมีส่ายหน้ายิ้มๆกับอาการของเด็กๆ

ทั้งๆที่พึ่งเจอกันตอนพักกินนมเมื่อกี้เองล่ะน้า

"เอาล่ะ ทุกคนเงียบก่อนน้า ชู่วว"

พอเห็นว่าเด็กๆกำลังตั้งใจฟังคุณครูคนสวยเลยยิ้มอย่างใจดีก่อนจะเริ่มอธิบายคำสั่ง

 "ให้ทุกคนจับคู่กับเพื่อนต่างห้องนะคะ ห้ามจับคู่กันในห้องล่ะ เสร็จแล้วมานั่งตรงนี้เป็นคู่ๆนะคะ"

พอสิ้นเสียงคุณครูทั้งห้องก็ตกอยู่ในความวุ่นวายอีกครั้ง เอินเอินสอดสายตาไปทั่วห้องก็ไม่เห็นคนที่ตัวเองตามหา มองไปก็เห็นจินยองกำลังเดินหน้ามุ่ยเข้าไปหาเด็กผู้ชายผมดำตัวสูงที่จินยองชอบมาบ่นให้เค้าฟังบ่อยๆว่าเป็นจอมซื่อบื้อ

อ่า ชื่ออะไรน้า ปากเล็กอ้าออกน้อยๆตอนใช้ความคิด อ๋อ แจบอม!

"เอินเอินนนนน รีบจับคู่เร็วๆสิ"

เสียงเพื่อนสนิทอีกคนอย่างแบมแบมตะโกนบอก ทำให้คนตัวเล็กหันไปมองเพื่อนคนไทยที่ตัวเล็กกว่าเค้ากำลังยืนจับมืออยู่กับเด็กตัวสูงมากมากกกกก สูงกว่าแจบอมอีกอะ!

"ตัวคู่กับใครอะแบ่มแบ๊มมม"

 ร่างเล็กที่มีปอยผมสีชมพูไฮไลท์อย่างที่ชอบมาอวดว่าเท่นักหนาชี้คนตัวสูงที่ยืนยิ้มตาหยีอยู่ข้างๆ ทำปากสะกดชื่อแบบไม่มีเสียงมาให้ โดยที่อี้เอินคิดว่าตัวเองอ่านได้ว่า ยูกกกกก ยอมมมมม อืม คงถูก

แต่ว่าตอนนี้เค้ายืนจนเมื่อยแล้วนะ เพื่อนๆก็มีคู่กันเกือบหมดแล้วด้วย

 ร่างเล็กยู่ปากแล้วทำท่าจะเดินไปหาเด็กผู้หญิงผมยาวถึงกลางหลังหน้าตาน่ารักที่กำลังมองมาทางเค้าอยู่เหมือนกัน

 รู้สึกจะชื่อโบ โบ โบรา!

เอินเอินกำลังจะเดินลากหูคุณกระต่ายไปหาเธอแล้วถ้าไม่ติดว่าไม่ว่าจะเดินยังไงมันก็ไม่ไปเนี่ยดิ

ฮึบๆ

เอินเอินพยายามซอยเท้าถี่ขึ้น

ก็ไม่ไปแฮะ

 เหมือนกำลังมูนวอร์ค

เอ๊ะ

มูนนนวอร์คคคค เอินเอินมูนวอร์คได้ด้วยอ้ะ เห้ยยยยยเจ๋งโครตอย่างนี้ต้องอวดแจ็ค...

"นี่ นายจะเดินอย่างนั้นอีกนานมั้ย"

เสียงทุ้มแหบๆข้างหลังทำให้อี้เอินหันไปมอง ปากแดงอ้าออกงงๆตอนหันไปเห็นคนที่มองหามาทั้งคาบอยู่ข้างหลัง เลื่อนสายตาลงมองอีกนิดนึงก็พบว่าอีกคนกำลังดึงชายเสื้อตัวเองอยู่

"ฉันเมื่อยละนะ"

พูดจบแจ็คสันก็ปล่อยนิ้วที่เกี่ยวชายเสื้ออีกคนออกทันที อี้เอินซอยขาคว้างกลางอากาศแบบนึงก่อนจะ

แหมะ ล้มลงไปกองกับพื้น คนตัวขาวเบะปาก นิ่งไปแปบนึง

ก่อนจะ

ฮือออออออออออออออออออ ฮึก ฮือออออออออออออ!!!!!!

พอปลอบคนน่ารักเสร็จร่างหนาๆของแจ็คสันก็ต้องมานั่งอยู่บนชิงช้าตัวเดิมข้างคนผมแดงตัวขาว นึกถึงที่อีกคนบอกแล้วหลุดหัวเราะพรืดออกมาก่อนจะรีบปั้นหน้านิ่งตอนอี้เอินหันมามอง

"รับผิดชอบเราเลยนะ ตัวทำเราเจ็บ"

ทำเสียงขู่ฝ่อเหมือนลูกแมว ทั้งๆที่มันไม่ได้น่ากลัวตรงไหนเล้ยยย รู้บ้างมั้ยนั่นว่ามัน  โครต! น่า! รัก!  

ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้เจ็บตรงไหนเลยแท้ๆ พอครูซอนมีเข้ามาอุ้มไปปลอบแล้วถามว่าร้องไห้ทำไมดันตอบมาหน้าตาเฉยว่าเสียใจที่ทำมูนวอร์คไม่ได้แล้ว....

จำได้ว่าตัวเองเอามือตบหน้าผากดังป้าบ  แต่ก็นะ มันก็ไม่เห็นจะดูเป็นความรับผิดชอบที่พิเศษขึ้นมาตรงไหน ในเมื่อเค้าก็มานั่งตรงนี้กับอีกคนทุกวันอยู่แล้ว

ว่าแต่ตอนที่เค้าหิ้วคอเสื้ออีกคนไว้นี่เหมือนกระรอกแก้มยุ้ยที่บ้านกำลังวิ่งบนสายพานเลยแฮะ

ใบหน้าคมเผยยิ้มอ่อนๆออกมา อี้เอินที่นั่งกัดหูกระต่ายอยู่บนชิงช้าตัวข้างๆหันมามองอย่างสงสัย

จ แจ็คสันยิ้มคนเดียวอีกแล้วอะ

คนตัวเล็กชะโงกตัวไปมองตามจุดโฟกัสของอีกคน หรี่ตาเพ่งมองก็เห็นแต่ลุงยามหน้าประตูกำลังยืนฝึกไทเก๊กอยู่ หันกลับมามองคนที่ยังยิ้มเพ้ออยู่คนเดียว มองคุณลุงยามเปลี่ยนท่า มองคนที่เริ่มพึมพำอะไรคนเดียวได้ยินไม่ค่อยถนัดว่าน่ารักๆ

อะไร! ใครน่ารัก!

"จ แจ็คสัน! ค คุยกับใครอะ"

เอินเอินถดตัวหนีไปสุดขอบชิงช้าจนเกือบตก แจ็คสันที่พึ่งรู้สึกตัวกลอกตาไปหาแล้วแกล้งตีหน้านิ่งพูดแกล้งอีกคนออกไปเบี่ยงประเด็น

"อะไร นายไม่เห็นหรอ นี่ไง"

แกล้งชี้ไปตรงที่ว่างข้างหน้าตัวเอง คนตัวเล็กหน้าซีดเผือด เบิกตากว้าง

"อ้าว จะไม่คุยกับผมแล้วหรอครับ จะไปคุยกับอี้เอินแทน ว้าาา"

แกล้งพูดแหย่อีกคนสนุกปาก ทำเป็นชี้ไปที่อากาศตรงหน้าอี้เอิน อี้เอินอ้าปากพะงาบๆ กระโจนขึ้นไปนั่งกอดแขนอีกคนบนชิงช้าตัวเดียวกัน สรุปคือตอนนี้อี้เอินนั่งทับอยู่บนตักคนขี้แกล้งซุกหน้าลงกับแขน โวยวายเสียงอู้อี้ว่ากลัวๆๆๆๆๆ จนคนแกล้งทนไม่ไหวระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น

คนตัวขาวที่รู้ว่าโดนหลอกซะแล้วค้อนใส่อีกคนตาเขียว เขยิบลงไปนั่งฟึดฟัดกอดอกอยู่บนชิงช้าตัวเดิม  บึนปาก สะบัดหน้าหนีพร้อมเสียง  เฮอะ!  ให้คนที่กำลังขำอยู่รู้ตัวว่าโดนงอนเข้าแล้ว

 "เอ่อ เฮ้ ไม่เอาน่า ขำๆไง"

 "ฉันขอโทษก็ได้เอ้า ก็นายมันน่าแกล้งนี่หว่า"

พึมพัมประโยคหลังเบาๆจนแทบจับใจความไม่ได้

"อ่า"

"...."

 "อี้เอิน"

"..."

"เอินเอินนน"

"...."

"...."

"เอินเอินอ่าาา"

ทำเสียงแอ๊บแบ๊วเลียนแบบที่อีกคนชอบทำเวลาอ้อนเค้า อี้เอินแอบเหล่ตามองแล้วก็ต้องอมยิ้ม ก็ทำเสียงซะแบ๊วแต่หน้างี้อย่างโหดอะ คิ้วเป็นปมเชียว

 "เอินเอินนนนนนนนน"

แจ็คสันลากเสียงยาวอ้อนคนตัวเล็กกว่าให้หายโกรธ แต่อีกฝ่ายก็แค่ปรายตามามองแปบนึงแล้วหันกับไปทำหน้าบึ้ง

"อมยิ้มนี่คือหายยังอะ"

..

เงียบ...

โอเค   ตอบเองก็ได้

 ยังไม่หาย

แจ็คสันยกมือขึ้นขยี้ผมสีน้ำตาลเข้มของตัวเองจนไม่เป็นทรง ยืนนิ่งมองคนที่ทำเป็นสนใจตะเข็บของกระต่ายโง่ๆตัวนึงม้ากมาก ก่อนจะตัดสินใจเดินหายออกไป อี้เอินทำหน้าเหรอหราตอนที่หันกลับมามองแล้วพบว่าคนที่เคยยืนทำหน้าหงอยหายไปแล้ว ไม่มี ไม่มี ไม่มี!

 หันซ้ายหันขวาก็ยังพบว่าตัวเองนั่งอยู่คนเดียว

 คนอะไรไม่มีความอดทนเอาซะเลย! นั่งทำปากงุ้งงิ้งตีโพยตีพายกับตัวเองอยู่ครู่นึงก่อนจะรู้สึกถึงแรงกดที่หัว

"อ๊ะ"

ข้อมือเล็กคลำๆบนกลุ่มผมสีน้ำตาลแดงของตัวเอง มงกุฎดอกไม้ที่ทำขึ้นอย่างง่ายๆดอกไม้ที่ประดับเรียงกันอี้เอินจำได้ดีเพราะชอบคลานมุดไปเก็บมาเด็ดกลีบเล่นบ่อยๆ คนตัวขาวฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยวน่ารัก แก้มขึ้นสีแดงอย่างน่ารัก กัดริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว มันเป็นอาการที่เด็กน้อยจะแสดงออกมาตอนที่รู้สึกแบบว่าาาาา 

เขิน....

คนตัวเล็กเอี้ยวตัวไปมองหาเจ้าของมงกุฎดอกไม้อันนี้ทันเห็นหลังไวๆของคนที่กำลังจ้ำเดินจนขาแทบพันกัน เห็นแค่หูแดงแปร๊ดก็รู้แล้วว่ากำลังทำหน้ายังไงอยู่

 เห้อออ ไม่ไหวเลยน้าแจ็คสันอา คึ

 squirreljm: แจ็คสันคนซึนนนนนนนนนนน

TALKKKKKK


แฮ่ สวัสดีค่ะ ตอนนี้ยาวมากก สารภาพว่ายาวกว่าตอนที่แล้วสองเท่า โอ้ยย5555555555
มันเป็นฟิคตามใจฉันมากค่ะฮือออ ตอนนี้แต่งแล้วลบหลายรอบมาก สุดท้ายก็ออกมาอย่างที่เห็น;p
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
รักคนอ่านรักคนเม้น
เห็นคอมเม้นแล้วชื่นใจจังTTTT


squirreljm

03/08/14