[GOT7] Cat Kindergarten☼ ｡JARK YUGBAM BNIOR •

ลำดับตอนที่ #1 : FIRST SIGHT [JARK]

◊ SQWEEZ

Don't frown

you never know who is falling in love with your smile☼


 

 

 

                                                “เอินเอิน หม่ะม๊ามารับยังงงง”เสียงจากเด็กผู้ชายตัวผอมที่ยิ้มตาเป็นขีดเรียกให้เด็กผู้ชายตัวเล็กที่นั่งไกวขาอยู่บนชิงช้าในสนามหญ้าหันกลับไปมองเพื่อนรักที่จูงยืนมือคุณแม่อยู่หน้ารถยนต์คันหรู

“ฮื่อ ยางงง หม่ะม๊าบอกว่ารถติดมากๆๆ จินยองกลับไปก่อนเลย ไม่ต้องเป็นห่วงเรานะ”เสียงเล็กตะโกนตอบกลับไปพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างแก้มกลมๆยกขึ้นจนตาหยี โบกไม้โบกมือให้เพื่อนตัวเล็กขึ้นรถไปได้เลย

“เอางั้นหรออออออ”จินยองช้อนตามองคุณแม่และเหลือบมองคุณพ่อที่นั่งคอยอยู่ในรถมาซักพักแล้ว หันมองเพื่อนสนิทผมแดงที่นั่งอยู่บนชิงช้าคนเดียว หันกลับไปกลับมาจนคนมองชักเวียนหัว

“อื้อๆ เอางั้นแหละ จินยองกลับไปเลย  พรุ่งนี้เจอกันน้า บ้ายบายยย ไปเร็วๆซี่”คนผมแดงยิ้มโชว์เขี้ยวเล็กให้เพื่อนดูอีกทีก่อนจะยู่ปากเมื่อเพื่อนรักขึ้นรถขับออกไปจากรั้วโรงเรียนแล้ว

ฮื้อ ตอนนี้ก็ต้องอยู่คนเดียวแล้วอ่า

มือป้อมๆของเด็กน้อยจับตุ๊กตายีราฟสีเหลืองคอยาวขึ้นมานั่งเป็นเพื่อนบนชิงช้าตัวข้างๆ ตอนนี้หูเล็กๆของมันยุ่ยจนมีนุ่นสีขาวหลุดออกมา  สาเหตุก็มาจากรอยฟันเล็กๆกับคราบน้ำลายบนหูของเจ้ายีราฟตัวเหลือง อี้เอินเป็นเด็กวัยกำลังซนที่ฟันน้ำนมพึ่งงอกมาไม่กี่ซี่แต่ถึงอย่างนั้นเขี้ยวเล็กๆทั้งสองข้างกับผมสีน้ำตาลแดงที่ใครๆชอบบอกว่าตัดกับผิวขาวๆของเจ้าตัวได้ดีนักก็ทำให้เด็กชายต้วนอี้เอินที่พึ่งย้ายตามป๊ะป๋ากับหม่ะม๊ามาจากอเมริกาเป็นที่เอ็นดูของเพื่อนๆและคุณครูสาวสวยในโรงเรียนประถมแห่งนี้

ร่างเล็กๆเงยหน้าขึ้นยิ้มตาหยีให้กับครูสาวคนนึงที่เดินมาลูบหัวแล้วบอกให้นั่งรอคุณแม่ดีๆอย่าไปวิ่งซนที่ไหน

อี้เอินนั่งแกว่งชิงช้าดูท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม ตอนนี้เพื่อนๆในห้องกลับกันไปหมดแล้วเพราะเลยเวลาเลิกเรียนมาเกือบสองชั่วโมง ร่างเล็กก้มหน้าเอาเท้าขีดพื้นทรายเล่นเป็นชื่อตัวเองในภาษาจีนก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพราะได้ยินเสียงชิงช้าตัวถัดไปดังเอี๊ยดอ๊าด เด็กน้อยผมแดงเอียงคอมองผู้มาใหม่อย่างเงียบๆ เพราะเป็นคนพูดไม่เก่งกับคนแปลกหน้า แต่คนๆนี้เค้ารู้จักนี่นา อยู่ห้องข้างๆของเอินเอินนี่

ตาแป๋วๆเหมือนลูกแมวที่จ้องมานิ่งๆทำให้คนที่นั่งอยู่บนชิงช้าข้างๆยีราฟเน่าๆสีเหลืองต้องส่งเสียงทุ้มออกมาเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันน่าอึดอัดไปกว่านี้ในความคิดของเค้า

“อ่า ต้วน อี้เอิน..  นายชื่อต้วนอี้เอินใช่มั้ย”

“เห้ยยยยยยย ตัวรู้ได้ไงอะ”อี้เอินอ้าปากหวอ มองคนข้างๆตาไม่กระพิบ

หรือว่า  คนๆนี้จะเป็น เอเลี่ยน!ฮือออออออออ ไม่นะ เอินเอินกลัวเอเลี่ยน เอเลี่ยนแบบในเบนเทนเอินเอินกลัว

ร่างเล็กๆกลอกตาไปมาดึงยีราฟเข้ามากอดแน่นเหลือแต่ตากลมๆที่มองคนตรงหน้าอย่างหวาดระแวง ปากเล็กพึมพำขมุบขมิบจนคนข้างๆต้องขมวดคิ้ว

“นาย เอ่อ ทำไรอะ”

“เรากำลังท่องคาถาไล่เอเลี่ยน ตัวป็นเอเลี่ยนใช่มั้ย ตัวรู้ชื่อเราได้ไง ตัวคือวิลแกกซ์ เราเป็นเบนเทน เราจะแปลงร่าง นี่ๆๆๆเรามีนาฬิกาแปลงร่างนะ”อี้เอินพูดออกมารัวๆไม่หยุดจนลืมตัวรัวภาษาจีนออกมาเป็นชุด

คนตัวเล็กร้องโอ๊ะเมื่อรู้สึกตัว เอามือปิดปากไว้แน่น พูดเสียงอู้อี้กับเพื่อนใหม่ที่เป็นเอเลี่ยนอย่างรู้สึกผิด

“ฉันลืมไป ขอโทษนะ นายฟังไม่เข้าใจใช่มั้ย”

“ฉันไม่ใช่เอเลี่ยนซักหน่อย แล้วฉันก็ฟังนายเข้าใจด้วย นั่นไง ชื่อนายอะ มันอยู่บนพื้นนั่น”นิ้วป้อมๆของเพื่อนใหม่ชี้ไปตรงพื้นทรายตำแหน่งที่มีตัวอักษรจีนขีดโย้เย้แต่พออ่านเป็นตัวอักษรรู้เรื่อง

“ตัวเป็นคนจีนหรอ เราเป็นคนไต้หวัน เราชื่ออี้เอิน หรือจะเรียกเอินเอินก็ได้” เด็กผมแดงพูดแจ้วๆ ฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยวสองข้างโชว์อีกต่างหาก

พอได้พูดคุยกันแล้วอี้เอินเลยคลายความกังวลกับข้อสงสัยเรื่องการเป็นเอเลี่ยนของเพื่อนใหม่  ตัวขาวๆแต่ไม่เท่าเค้า ผมสีน้ำตาลเข้ม ตาดุๆกับคิ้วที่เป็นตัววีทำให้อีกฝ่ายดูน่ากลัวนิดหน่อยในสายตาของคนตัวเล็ก

“อื้อ ฉันเป็นคนฮ่องกง ฉันชื่อแจ็คสัน อ่า ต แต่ได้ยินเพื่อนของเพื่อนฉันที่พูดเสียงดังมากๆในห้องตอนที่ฉันไม่ได้สนใจฟังแต่บังเอิญได้ยินบอกว่านายย้ายมาจากอเมริกานี่”แจ็คสันพูดรัวจนลิ้นแทบพันกัน ก้มหน้าเอาเท้าขีดทรายเล่นหลบเจ้าของตาใสแจ๋วที่มองมาแบบงงๆหลังจบประโยคที่เข้าใจยากในความคิดของเอินเอิน

“ฮื่อ เราย้ายมาจากเมกา แต่เราเป็นคนไต้หวันนะ ป๊ะป๋าก็เป็นคนไต้หวัน หม่ะม๊าก็เป็นคนไต้หวัน”ว่าจบก็ฉีกยิ้มให้คนมองใจกระตุก ตาแทบพร่ากับความสดใสของคนตัวขาวผมแดงที่แสนจะสะดุดตา

“นี่ แล้วตัวไม่กลับบ้านหรอ หม่ะม๊าตัวมารับยัง”

“อ่า ยังหรอก คงจะอีกซักพัก”แจ็คสันเม้มปากกลั้นยิ้มตอนเห็นคนตัวเล็กกัดปากอมลมจนแก้มพอง เอาคางเล็กๆเกยกับเจ้ายีราฟ

น่ารัก น่ารัก น่ารัก น่ารัก คำๆนี้วนอยู่ในหัวของคนมองจนกลัวว่ามันจะดังออกมาจนคนข้างๆได้ยิน

ไอ้แจ็คเอ้ยยยย

แจ็คสันมองอี้เอินนั่งถูมือไปมา ปลายจมูกเล็กแดงก่ำ เพราะตอนเย็นๆช่วงนี้อากาศกำลังหนาวแต่คนตัวเล็กที่ต้องนั่งรอคุณแม่มารับกลับใส่แค่เสื้อสเวตเตอร์สีฟ้าตัวเดียว ผ้าพันคอตาข่ายบางๆที่เอานิ้วสอดเข้าไปได้นั่นก็ดูจะไม่ค่อยช่วยอะไรเท่าไหร่

พรึ่บ

แจ็คสันโปะผ้าห่มสีดำผืนเล็กที่มีคำว่า JACKSON ที่คุณหม่ะม๊าของเค้าเป็นคนเย็บให้ลงบนกลุ่มผมสีแดงของอีกคน

“อ๊ะ”อี้เอินหันซ้ายหันขวาอย่างงุนงงแปบนึงก่อนจะมุดหัวออกมาจากความมืด มองคนที่ทำตัวแปลกๆไม่หยุดตาแป๋วเหมือนลูกแมว คนโดนจ้องเขินจนหูแดงแปร๊ดรีบพูดออกมาก่อนจะทนไม่ไหวเข้าไปอุ้มอีกคนกลับบ้าน

“มันหนาวอะ นายห่มไว้เถอะ”

“แต่ว่าตัวก็ต้องรอคนมารับเหมือนกันนี่”

“ฉันไม่เป็นไร ฉันเป็นผู้ชายนะ แข็งแรงกว่านายเยอะ”

“อะไร เราก็เป็นผู้ชายนะ เราอยู่ป.1แล้วด้วย”ปากเล็กๆยื่นออกอย่างขัดใจ

“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไง นายเอาไปเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนฉันก็ได้”

ปริ๊นๆ

รถคันสีขาวที่คุ้นเคยแล่นมาจอดหน้ารั้วโรงเรียนบีบแตรเรียกเด็กน้อยเสียงดัง

“นั่นไง นั่นรถของนายนี่ ไปได้แล้ว ฉันก็จะไปแล้วล่ะ ไปละ”

“เดี๋ยวๆตัว รู้ได้ไงว่านั่นรถเรา แล้วหม่ะม๊าตัวมารับแล้วหรอ”

“รีบๆไปเหอะน่า พูดมากจริง”

“ว่าเราอยู่ได้ ”คนตัวเล็กพูดพลางขมวดคิ้ว ก่อนจะยอมเดินออกไปหาหม่ะม๊าที่จอดรถรออยู่

แจ็คสันยืนมองร่างเล็กๆกับกลุ่มผมสีแดงเดินเตาะแตะจนปีนขึ้นรถไป เปิดกระจกมายกยิ้มกว้างๆให้อีกที ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปบ้าง

ปกติน่ะมีหม่ะม๊ามารับกับเค้าที่ไหนเล่า ก็บ้านของเค้าน่ะอยู่หลังโรงเรียนนี่เอง เดินไปสองเมตรก็ถึงแล้วล่ะ

แล้วที่มานั่งแกร่วเล่นเกมในไอแพดรอครบสองชั่วโมงจนคนทั้งโรงเรียนกลับไปเกือบหมดแล้วนี่เพราะอะไร

เพราะว่ายังเล่นเกมไม่จบตาซักทีเลยนั่งเล่นไปเรื่อยๆ เล่นไปเล่นมาก็อยากเล่นใหม่แล้วมันก็ไม่จบตาซักที

ไม่ได้เพราะจะรอส่งใครกลับบ้านหรอก

จริงจริงนะ

 จริงจริง

จริงจริ๊งงงงง

 

♡.

FIN



squirreljm

☼