คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter.2 เพื่อนสนิท???
Aomsin talk::
สวัสดี...พี่น้องชาวThailand Canada La และKoreanทั้งหลายแหล่... ฉันออมสิน หรือ เอ ที่ถูกเรียกกันมา... ส่วนมากฉันจะสนิทกับเพื่อนผู้ชายอ่ะนะ... ตั้งแต่ฮันบิน แชซาน อิลบยอล อูฮยอน และอื่นๆอีกมากมายสารพัดเพศผู้(?)
แต่ที่สนิทที่สุดก็ฮันบินอ่ะ ไปไหนมาไหนด้วยกันแบบปาท่องโก๋(?) จนจะเข้าห้องน้ำห้องเดียวกันได้อยู่แหล่ะ... ส่วน 3 คนที่เหลือก็สนิทกันในห้อง เล่นกันในห้อง เล่นด้วยกันแค่ 5 คนอ่ะ แต่ถ้าพักกลางวัน ส่วนมากฉันกับฮันบินจะแยกมาอยู่กัน 2 คน ส่วน 3 คนนั้นจะไปม่อสาว เอ้ย! เล่นด้วยกัน 3 คน...(บางครั้งก็ไปกันครบแก๊งอ่ะนะ)
ตอนนี้ฉันกะฮันบินกะลัง(กำลังเถอะ...)จะเดินกลับบ้านด้วยกัน(สาเหตุเนื่องมาจากยัยคุณพี่สาวตัวดีคนสวย(?)จะกลับดึกเพราะต้องซ้อมละครที่จะมาถึงในอีก 3 วันข้างหน้า...ร.ร.ช่างน่ารักมากเลยนะว่ามั้ย..? เจือกมาบอกก่อนจะถึงวันแสดงแค่ 3 วัน เจริญ...)
แล้วอีกอย่างที่กลับด้วยกันคือ...ฮันบินมาอาศัยอยู่ด้วยกันที่บ้านตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป(แบกกระเป๋ามาเสร็จสับ)นั่นก็เพราะว่าพ่อแม่ของฮันบินต้องเทียวไปเทียวมาต่างประเทศบ่อยๆ เลยตัดสินใจขายบ้านที่เกาหลี แล้วไปซื้อบ้านอยู่ที่ La ส่วนฮันบินก็ย้ายมาอยู่กับฉัน(ไม่เดือดร้อนเพราะพ่อแม่ฉันก็เทียวไปเทียวมาเหมือนกัน เลยอยู่บ้านด้วยกัน 5 คนพี่น้อง แล้วพ่อแม่ของฮันบินก็สนิทกับพ่อแม่ของฉัน เลยยกฮันบิน แอนด์ เดอะ น้องฮันบยอลด้วยอายุ 3 ขวบย้ายสำมโนครัวมาอยู่ด้วยแบบถาวรเน้นนิดนึงนะ...ถาวร...)แล้วตอนนี้กะลัง(กำลังเถอะ...)จะเอาเสื้อผ้าของทั้งฮันบิน ฮันบยอลไปเก็บที่บ้าน น้องฮันบยอลโตแล้ว ต้องนอนคนเดียว(ใครถามว่ะ...?)
“เอากระเป๋ามาเก็บแล้ว...ต้องไปรับฮันบยอลเป็นเพื่อนฉันด้วยนะ...เอ”ฮันบินหันมาพูดกับฉัน
“อืม...”แล้วก็พยักหน้ารับด้วยจิตศรัทธา(เกี่ยวไรว่ะ...?)
“นี่เธอน่ะ ปากหนักนะ ง้างไงก็ไม่ขึ้น...”อยู่ๆฮันบินก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย(จะไปมีได้ไง ถ้ามีคงมีเสียงเพลงของขบวนพาเหรดดังขึ้นมาแล้ว พร้อมเสียงโห่...ฮิ้ววววว เห้ยย!! นอกเรื่องๆ)
“แล้วจะไปรับน้องฮันบยอลมั้ย...?”แล้วก็เลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างกวนประสาท(คงไม่เห็น เพราะหน้าม้าบังอยู่)
“เก็บของเสร็จก่อนดิ๊..”เจ้าตัวตอบกลับมาพลางหันหลังคล้ายเตรียมจะไปเก็บของต่อ แล้วก็ชะงักเพราะฉันทักขึ้น...
“พร่องดิครับ... เก็บทั้งของนาย ของน้องฮันบยอลเสร็จแล้ว มันจะมีอะไรให้นายเก็บอีกมั้ย...? หรือนายจะไปเก็บตัวขัดผิวจนขาว แล้วปล่อยให้ฉันไปรับน้องฮันบยอลผู้น่ารักแค่คนเดียว นายอยู่ได้เหรอ...? วันนี้เฮียอู๋กะเฮียต้วนไปนอนคอนโดเพื่อน อาเจ้ไปหาผู้ชายกิน(?) ส่วนเจ๊ปายก็ซ้อมละครจนดึก เหลือเวลาอีกแค่สามวันเองนะ อีกอย่างนายก้รู้ฉันกลัวผีขึ้นสมอง(แต่ชอบดูหนังสาดิสท์พร้อมหัวเราะโรคจิตไปด้วยแค่นั้น...ส่วนหนังผีก็กรี๊ดไปดูไป หมดมาดยัยผี(?))นายยังจะปล่อยให้ฉันไปคนเดียวอีกเหรอฮันบิน ฮึก..นายไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย...นายมีคนอื่นใช่มั้ย..ฮึก...ฮื่อออออออ...โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ....I’m sad อ่ะ...แค่กๆๆๆๆ ขอบใจฮันบินอ่าเพื่อนรักสำหรับน้ำเย็น”ฉันว่าแล้วก็รับน้ำมาจากฮันบินที่ยื่นน้ำเย็นมาให้พร้อมกับเดินเอาน้ำไปเก็บที่เดิมให้ แล้วก็เดินจูงมือฉันลากมานอกบ้าน แล้วล็อคบ้าน เข็นจักรยานมาขึ้นนั่ง แล้วตบมือลงที่เบาะหลังเป็นเชิงว่า... ‘เมิงก็มานั่งตรงนี้สิ...’ ฉันจึงเดินนั่งด้านหลัง พร้อมกับเอาแขนรัดเอวบางของอีกฝ่ายจนฮันบินท้วง...
“ดูไปดูมา...มันก็โรแมนติกดีนะ...แต่นี่เธอกะจะรัดฉันให้ตายเลยใช่ป่ะ”
“เกลียดนัก...คนรู้ทัน...”ฉันพูดสั้นๆแค่ 5 พยางค์เมื่อกี้พูดเยอะแล้ว แถมเมื่อกี้พูดเยอะที่สุดในรอบปีเลยนะ...ฉันว่าแล้วก็คลายมือออกมาจากเอวบาง แล้วมาจับเอาที่เบาะหลังตัวเองแทน
“เฮ้...กอดก็ได้ไม่ว่าหรอก...ขอแค่เธออย่างอนฉันก็พอ...”ฮันบินพูดแล้วก็ยกมือข้างหนึ่งมาจัดหมวกไหมพรมของตัวเองให้มันเอียงข้างเล็กน้อย เนื่องจากไม่ได้รับลมนานเกินไป เหาบนหัวจะขาดอากาศหายใจ(?) ฉันยิ้มแล้วยกมือขึ้นกอดเอวบางของคนตรงหน้าไว้หลวมๆ เอาหน้าซุกลงกับแผ่นหลังบางพลางเอ่ยถามเสียงอู้อี้
“อำไออึ๋งอัวอั๋นอ่ะออนอั๊กอ่ะ?(ทำไมถึงกลัวฉันจะงอนนักล่ะ?)”คำตอบที่ได้ก็เล่นเอาปากกระตุกไป 5 ทีแล้วปล่อยก๊ากลั่นทางเดิน อย่างไม่กลัวเสื่อมเสียชาติตระกูลที่สูงส่ง(?)
“ก็เวลาเธองอนน่ะ ง้ออยากจะตาย ตั้งแต่ต้องเดินตามเธอไปบนกำแพงของคนข้างบ้าน ซื้อโปสเตอร์ขนาดใหญ่เท่าหน้าต่างบานใหญ่ๆ 3 บาน โคมไฟที่ออกแบบโดยดีไซน์เนอร์ชื่อดัง ราคาเกือบแสนวอน รองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีทองประดับขนฟู ตุ้มหูลายหยินหยางของแท้จากเมืองจีน สร้อยคอเข็มทิศแบบในเรื่องแฮร์รี่ พอตเตอร์ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”อีกเยอะที่เสียตังค์ไปเกือบ infinity วอนนะก๊ะ...
พอเห็นฉันหัวเราะไม่หยุด หมอนั่นก็เบรกเอี๊ยด! แล้วหันมามองฉันด้วยสายตาเคืองๆ
“ขำอะไรห๊ะ...ยัยบ้า...”ว่าแล้วก็เอามือมาหยิกแก้มฉันอย่างหมั่นไส้ปนรำคาญ(?)
“เอ้า! ลงไป ถึงแล้ว..”
“ฮันบยอลลลลลลลล อยู่ไหนคะ...??? มาหาเอ ออนนี่เร้ว...”
“อยู่นี่ค่า...เอ ออนนี่”เจ้าตัวเล็กวิ่งมากระโดดเกาะฉันอย่างรวดเร็ว แล้วหอมแก้มฉันหนึ่งที
“ฟอดดดดดด แก้มออนนี่หอมจังเลยค่ะ”
“อ่ะๆ ไปหาฮันบิน อปป้านะคะ”แอบหันไปอ้วกอยู่เงียบๆคนเดียว
...นี่ฉันต้องมาทำอะไรแบบนี้เหรอว้า...
ปล่อยพี่น้อง 2 คนนั้นไป ขอคลื่นไส้เงียบๆคนเดียวแฟบ...
...แหม่ะ...ได้น้อง ลืมเพื่อน..เรื่องมันเศร้า เช็คเบ้าหน้าแป๊ป(?)...
“ย่าห์ เอมาอุ้มน้องฉันเลยนะ ห้ามทำตกนะ!”แหม...พูดซะเหมือนน้องฮันบยอลคนมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งหมา(?)เป็นตู้เย็นเดินได้เหมือนคิม คิบอมแฟนพี่ลี ดงเฮงั้นแหล่ะ...
End chapter.2
ตอนนี้เอเพ้อล้วนๆ ส่วนตอนหน้าอาจจะเป็นของสปายเพ้อทั้งตอนนะคะ อ้อ.. เรื่องนี้เน้นฮาไม่เน้นเศร้านะคะ เกรียน รั่ว ฮา บ้า นี่คือนิยามของนิยายเรื่องนี้ค่ะ ตอนนี้อาจจะไม่ฮาเท่าไหร่ แต่ตอนหน้าฮากว่านี้แน่ นางฟ้า 2 บุคลิกอย่างสปายมาสปอยล์เองเลยเนอะ...
ความคิดเห็น