SF[exo snsd]pain story

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่าาาา
ไรท์ชื่อ สปายนะคะ
อายุ16ปีค่ะ
ฝากติตามด้วยนะคะ

ตัวละคร




 

✖ quality

เนื้อเรื่อง

pain story

 

บางทีความรักอาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบเสมอไปก็ได้ คุณว่าจริงไหม??????.....

"ซอฮยอนสอบเสร็จแล้วไปเที่ยวกันน้าาาาาาาาา"เสียงหวานของ อิมยุนอา สาวฮอตอันดบ2ของ โรงเรียนมัธยมปลาย korea kent foreign school และเธอยังเป็นออลจังอันดับต้นๆของเกาหลี ดังขึ้นเรียกเพื่อนสาวของเธอที่กำลังง่วนอยู่กับการเก็บของ ซอฮยอนหรือ ซอจูฮยอนสาวฮอตอันดับหนึ่งของโรงเรียนพ่วงด้วยตำแหน่งดาวโรงเรียนรวมถึงออลจังของเกาหลีหันตามเสียงเรียก
"มีใครไปบ้างอ่ะ"ซอฮยอนถามพลางเก็บของลงกระเป๋า
"ก็ทีฉัน ดาซม ไอยู แล้วก็ซูจีน่ะไปเถอะน้าาาาาาา"ยุนอาเอื้อมมือมาเกาะแขนเพื่อนสาวพลางส่งเสียงออดอ้อนสุดฤทธิ์
"อ่ะๆไปก็ได้โทรไปบอกแดฮยอนก่อนละกัน"
"แหมเดี๊ยวนี้อะไรก็แดฮยอนนะฉันล่ะน้อยใจเธอแล้วนะซอ"ยุนอาทำหน้ามุ่ยใส่เพื่อนสาวที่ยืนอมยิ้มคุยโทรศัพท์กับแฟน
"โอ๋ๆๆๆใครลืมเธอลงเดี๊ยวปิดเทอมนี้ฉันจะไปนอนบ้านเธอนึงเลยดีไหม"ซอฮยอนเข้ามากอดเพื่อนสาวทันทีหลังจากวางสาย
"บ้าเยอะไปไม่คิดจะอยู่บ้านบ้างไง"ยุนอาบีบจมูกซอฮยอนก่อนจะสังเกตสีหน้าที่ซึมลงของเธอ
"เอ่อ...ซอเป็นไรป่าว"
"ป่าวหรอกไปกันเถอะพวกดาซมยืนรออยู่"ซอฮยอนยิ้มให้ยุนอาก่อนที่เธอจะลากเพื่อนสาวออากมาหาคนอื่นที่รออยู่หน้าห้อง

"เออนี่ เซฮุนกับซูโฮ ไม่มาด้วยหรอเห็นปกติสองคนนั้นตัวติดพวกเธอตลอดเลยไม่ใช่หรอ"ดาซมถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อไม่เห็นสองหนุ่ม

 

“เซฮุนบอกว่าจะไปนัดสังสรรค์กับพวกลู่หานน่ะ”ซอฮยอนหันไปตอบดาซม

“แหมแกสองสองคนเป็นอะไรกันป่าววะไปไหนต้องรายงานกันตลอดทีฉันไม่เห็นมันจะบอกเลย”ยุนอาพูดแซวขึ้น

“บ้าหรอยุนอาแกก็รู้ว่าฉันสองคนเป็นเพื่อนกันอีกอย่างฉันมีแดฮยอนแล้วนะเว้ยไม่เหมือนแกกับซูโฮหรอก”ซอฮยอนแขวะยุนอากลับ

“บ้าเพื่อนกันย่ะ”ยุนอาเบ้ปากนิดๆเมื่อนึกถึงซูโฮ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้กวนตีนชะมัด

“เห้ย.พวกแกนั่นใช่ยัยฮวาซองห้องเราป่าววะ”ซูจีชี้ไปที่หญิงสาวที่นั่งยิ้มหวานอยู่ในร้านไอติม

“ใช่ๆมากับผู้ชายซะด้วยยังมีคนคบกับยัยนี่ด้วยหรอเห็นว่าทั้งระดับไม่ชอบยัยนี่ไม่ใช่หรอ”ไอยูเบ้ปาก

“ไม่เอาน่าไอยูแกว่าฮวาซองแรงไปแล้วนะ”ซอฮยอนปรามๆเพื่อน

“นั่นสิอย่างน้อยนั่นก็เพื่อนในห้องนะ”ยุนอาพูดอย่างเห้นด้วยกับซอฮยอน

“ก็มันจริงหนิไหนๆก็ไหนๆแล้วขอดูหน้าผู้ชายคนนั้นหน่อยเถอะ”ไอยูเดินเข้าไปข้างในร้านตามด้วย4สาวที่เหลือที่ตามมาพร้อมส่ายหน้าในความดื้อรั้นของเธอ

“เฮ้ย..ซอนั้นแดฮยอนแฟนแกนี่”ดาซมอุทานขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มชัดๆส่วนซอฮยอนได้แต่ยืนตัวชาทำอะไรไม่ถูกน้ำสีใสเอ่อคลอสองเบ้าตาอย่างห้ามไม่ได้ปากเล็กสั่นน้อยๆเมื่อเห็นภาพชายหญิงที่นั่งหยอกล้ออยู่ข้างหน้าตน

“แดฮยอนทำไมนายทำแบบนี้”ซอฮยอนตะโกนเรียกชื่อชายผู้เป็นที่รัก

“ซอ...”แดฮยอนหันมาหาคนรักอย่างตกใจ

“อ้าว...ซอฮยอนดาวโรงเรียนคนสวยทำไมร้องไห้ล่ะจ๊ะเดี๊ยวไม่สวยเอานะ หึ”ฮวาซองพูดพลางเบ้ปากนิดๆ

“นี่ยัยฮวาซวยมีสิทธิอะไรมาว่าเพื่อนฉันยะ”ยุนอาแหวใสฮวาซองทันที

“ไม่เอาหน้ายุนอาอย่าเอาพิมเสนไปแลกกับ..เชื้อราเลย”ซอฮยอนตวัดคำท้ายไปใส่ฮวาซองน้อย ซอฮยอนไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆอยู่แล้ว

“นังซอฮยอนน กรี๊ดดดด”ฮวาซองกรีดร้องพลางเดินเข้าไปหาซอฮยอน

“หยุดนะฮวาซองคนมองทั้งร้านแล้ว”

“ก็นังนี่..”

“คนที่เธอกำลังพูดถึงคือแฟนของฉันกรุณาให้เกรียติซอฮยอนด้วย”แดฮยอนส่งสายตาดุไปทำให้ฮวาซองเงียบสนิท

“ฉันไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้านายจะหาคนควงเล่นแต่ต้องหลังจากที่ไม่มีฉันแล้วสิไม่ใช่แบบนี้”ซอฮยอนตะโกนใส่หน้าชายที่ชื่อว่าเป็นที่รักอย่างเหลืออด

“แต่ฉันไม่เคยจริงจังกับผู้หญิงพวกนั้นจริงๆนะคนที่ฉันรักเพียงคนเดียวคือเธอนะซอฮยอน”แดฮยอนมองแฟนสาวเชิงอ้อนวอนซอฮยอนหลบตาต่ำไม่กล้าสบตาเธอกลัวสายตาคู่นั้นกลัวว่าเธอจะแพ้ต่อมันและยกโทษให้กับเขาง่าย

“ช่วงปิดเทอมนี้เราห่างกันสักพักแล้วกันนะแด้นายจะได้มีเวลาทบทวนเรื่องของเราและมีเวลาอยู่กับผู้หญิงของนายให้เต็มที่”มันช่างยากนักกับการไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาจากสองดวงตาซอฮยอนเคยคิดว่าตัวเองเข้มแข็งเธอไม่เคยชอบร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นแต่ตอนนี้เธอร้องไห้อย่างไม่อายใครเลยสักนิดความเข้มแข็งไม่หายไปตั้งแต่เห็นว่าโดนทรยศจากคนที่เรารัก

“ใช่หรอซอเธออยากห่างเพื่อฉันหรือตัวเธอเองกันแน่เธออยากจะอยู่กับไอ้เซฮุนเพื่อนรักของเธอล่ะสิ”ชายหนุ่มแสยะยิ้มหยันออกมา

“เพี้ย”

“มันจะมากไปไหมแดฮยอนถ้านายพาลแบบนี้ฉันว่าเราสองคนน่าจะกลับไปเป็นเพื่อนกันแทนนะปิดเทอมนี้เราอย่ามาเจอหน้ากันนายอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าถ้านายยังเป็นแบบนี้อยู่อีกล่ะก็เราเลิกกันแน่”พูดจบหญิงสาวสะบัดหน้าหนีออกมาทันทีเธอไม่อยากยืนรับความเจ็บปวดจากคำพูดการกระทำของคนรักอีกแล้ว

“ซอรอฉันด้วย”ยุนอารีบวิ่งตามซอฮยอนไปทันที

“แดฮยอนเอ้ยแกทำตัวเองแล้วว่ะ”ซูจีส่ายหน้าไปมาก่อนจะวิ่งตามซอฮยอนและยุนอาไปพร้อมกับสองสาวที่เหลือ

“ฮืออออๆ”หญิงสาววิ่งเข้ามาในห้องน้ำด้านในสุดของชั้นเพราะมันไม่มีใครเธอไม่ต้องการให้ใครเห็นความอ่อนแอของเธอแค่นี้ก็อายจะแย่อยู่แล้วที่ต้องใช้แฟนร่วมกับคนอื่นๆ

“ยัยซอ”ยุนอาที่วิ่งตามมารีบวิ่งเข้าไปกอดเพื่อนรักเอาไว้เธอเข้าใจซอฮยอนดีว่าเธอรู้สึกยังไงเพราะว่าเวลาที่ซอฮยอนรักใครมักจะรักมากแล้วเวลาเสียใจก็เสียใจมาเช่นกัน

“แกอย่าร้องนะ”หญิงสาวใช้มือลูบหัวเพื่อนรักอย่างอ่อนโยนเป็นการปลอบโยน

“ยุนอา..แดฮยอนเขาทรยศฉัน เขาหักหลังฉัน ฮึก เขาทำแบบนี้ได้ยังไง เขาไม่รักฉันแล้วหรอ”ซอฮยอนซบหน้าลงกับไหล่เพื่อนรักเวลลาแบบนี้เธอต้องการที่ระบายและแน่นอนยุนอามันจะเป็นผู้ฟังที่ดีของเธอเสมอ

“เธอก็ได้ยินนี่เขาบอกว่าเขารักเธอคนอื่นๆก็แค่ของเล่นถ้าเธอทนได้ก็ทนแต่ฉันว่าไม่ทนจะดีกว่านะ”ยุนอาปลอบซอฮยนแต่ก็ไม่วายจะยุให้เลิกกันเป็นที่รู้กันดีว่ายุนอาเชียร์ฮุนซอมากกว่าแด้ซอเป็นไหนๆ

“แต่ฉันรักเขานี่ฉันทำไมได้”ซอฮยอนยังคงร้องไห้ต่อไป

“งั้นฉันก็แล้วแต่แกคิดให้ดีตัดสินใจให้ถูกนะไม่ว่าแกจะเลือกอะไรฉันจะอยู่ข้างแกเสมอ”ยุนอายิ้มให้หญิงสาวตรงหน้ายิ้มที่จริงใจไม่ได้แต่งเติมอะไรมันช่างอบอุ่นสำหรับซอฮยอนนัก

“ขอบใจแกมากนักฉันรัแกที่สุดเลยยุนอา”ซอฮยอนโผเข้ากอดเพื่อนรักอีกครั้ง

“ฉันก็รักแกเหมือนกันไปเถอะสามคนนั้นคงรอพวกเราอยู่”ซอฮยอนปาดน้ำตาพลางล้างหน้าเรียบร้อยแล้วเดินตามเพื่อนรักออกไปหากลุ่มเพื่อนๆอีกกลุ่มของเธอ

“ยัยซอแกโอเคนะ”ดาซมถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง

“อื้ม ฉันดีขึ้นแล้วล่ะ”ซอฮยอนยิ้มให้เพื่อนสาวบางๆแม้จะยิ้มแต่ดวงตาของเธอกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

“ทำไมแกไม่เลิกกับมันไปเลยหะยัยซอ”ไอยูโวยวายขึ้นหลังจากยืนไม่พอใจอยู่นาน

“ฉันคือฉันรักแด้มากมากเกินกว่าจะปล่อยเขาไป”ซอฮยอนสะอื้นเล็กน้อย

“เธอมันโง่ซอฮยอนเลือกเอาระหว่างเพื่อนอย่างฉันกับแฟนเลวๆอย่างแดฮยอนเธอจะเลือกใคร”ไอยูเดินมองหน้าอย่างหาเรื่องคนอย่างไอยูไม่เคยยอมใครอันนี้ซอฮยอนเข้าใจดีแต่ทำไมไอยูไม่เข้าใจเธอบ้าง

“ฉัน คือฉันเลือกไม่ได้”

“เธอเลือกไม่ได้หรือไม่เลือกกันแน่ถ้าเธอยังเป็นแฟนกับหมอนั่นเราก้ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันฉันไม่อยากมีเพื่อนโง่เง่าแบบเธอ”

“ไอยู ฮึกฮือ”ซอฮยอนล้มลงทันทีที่โดนเพื่อนสาวตัดความสัมพันธ์ทำไมเวลาแบบนี้ไอยูไม่อยู่ข้างเธอเหมือนยุนอาบบ้างไม่เข้าใจเธอเหมือนคนอื่นบ้าง

“ซอฉันขอโทดนะฉันขอไปดูไอยูได้ไหมเธอยังมียุนอาและคนอื่นแต่ไอยูน่ะมีแค่พวกเราเธอก็รู้ใช่ไหมไอยูน่ะคนคบยาก”ดาซมบีบมือเพื่อนเบาๆ

“แต่พวกฉันไม่ได้ทิ้งเธอนะฉันแค่ห่วงไอยู”ซูจีก้มหน้าน้อยเธอไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้แต่ความเจ้าอารมณ์ของไอยูใครก็คงห้ามไม่ได้

“พวกเธอไปเถอะฉันดูแลยัยซอได้”เป็นยุนอาที่พูดแทนเพราะตอนนี้ซอฮยอนเอาแต่นั่งร้องไห้

“งั้นกลับบ้านดีๆนะบาย”ดาซมกับซูจีเดินเลี่ยงออกไปแล้วยุนอาได้แต่ยืนมองเพื่อนรักที่นั่งร้องไห้

“ซอไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนไหมฉันพาไป”ยุนอาค่อยๆประคองซอฮยอนให้ไปนั่งที่ม้านั่งใกล้

“ฉันว่าสภาพรี้แกกลับบ้านเองไม่ได้แน่เอาไงดีฉันมีเรียนเต้นต่อด้วย”ยุนอาได้แต่นั่งมองเพื่อนสาวที่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด นึกออกแล้วหญิงสาวหยิบมือถือเครื่องบางออกจากกระเป๋าสะพายของเธอก่อนกดเบอร์คุ้นเคยไม่นานปลายสายก็รับ

(ฮํลโหลมีอะไรวะไอ้ยุน)ปลายสายส่งเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย

“แกยัยซอแย่แล้วมันร้องไห้ไม่หยุดเลย”ยุนอาบอกอย่างร้อนใจ

(เกิดอะไรขึ้น)ปลายสายสายตกใจทันทีเมื่อได้ชื่อของหญิงสาวอีกคนทำให้ยุนอาอดหมั่นไส้ไม่ได้กับการกระทำของชายหนุ่ม

“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้.........”

(ไอ้แด้เอ๊ยมันนี่โง่จริงขนาดฉันเอ่อ)

“ฉันอะไรวะ”

(เปล่าขอคุยกับซอหน่อยดิ)ยุนอายื่นมือถือไปข้างหน้าซอฮยอน

“เซฮุนมันอยากคุยกับแกอ่ะ”หญิงสาวปาดน้ำตาลวกๆแล้วหยิบโทรศัพท์จากมือเพื่อนรัก

“ฮัลโหลเซฮุน ฮึก”

(ซอไม่เป็นไรนะอย่าร้องไห้นะเดี๊ยวฮุนจะรีบไปหานะ)

“ฮุนฮึก ซอเจ็บๆมากทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ ฮืออออ”

(อย่าร้องนะซอฮุนขอร้อง ให้ตายสิฉันไม่ชอบให้เธอร้องไห้เลยนะซอฮยอน เดี๊ยวฮุนจะไปรับนะเดี๊ยวเรากลับบ้านด้วยกัน)

“จ้ะ”ซอฮยอนวางสายจากเซฮุนแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้ยุนอา

“ไอ้ฮุนมันว่าไงบ้าง”

“เซฮุนจะมารับฉันกลับบ้าน”

“แกน่าจะมองคนใกล้ตัวแกบ้างนะยัยซอเอ๊ย”

“ฉัน...ไม่รู้สิชั่งมันเถอะ”ซอฮยอนเงียบลงทันทีทำไมเธอจะไม่รู้ว่าเซฮุนรู้สึกยังไงแต่แค่เธอไม่อยากพูดเธอกลัวใจตัวเองกลัวการเลิกกันกลัวว่าจะกลับไปเป็นเพื่อนไม่ได้กลัวคิดไปเองขึ้นมา

“ซอกลับบ้านกัน”เซฮุนวิ่งเข้ามาหาซอฮยอนทันทีที่เจอ

“ฮุน แด้เขาทำร้ายซอ”ซอฮยอนโผเข้ากอดเพื่อนรักของเธอ

“ซอไม่ร้องนะกลับบ้านกันฮุนไปส่งเอง”เซฮุนลูบหัวปลอบใจซอฮยอนน้อยๆเขาไม่ชอบน้ำตาของผู้หญิงคนนี้เลยไม่ต้องการเห็นมันจะใบหน้าสวยๆนั่น

“เห้ยไอ้ฮุนหน้าแกไปโดนอะไรมาวะ”ยุนอาตกใจกับสภาพหน้าของเซฮุนที่มีเลือดออกที่มุมปากแล้วหางคิ้ว

“นั่นสิฮุนเป็นไรมากหรือปล่า”ซอฮยอผละออกมามองแล้วถามด้วยความเป็นห่วง

“555ไม่เป็นไรหรอกมีเรื่องนิดหน่อยน่ะไปกลับบ้านกันเถอะซอ ”

“ไปฮุนเดี๊ยวซอทำแผลให้ยุนอากลับด้วยกันไหม”ซอฮยอนหันไปถามยุนอาที่เอาแต่ยืนอมยิ้ม

“ไม่ล่ะฉันมีเรียนเต้นต่อ”ยุนอาส่ายหน้าน้อยๆ

“งั้นไปนะกลับบ้านดีๆล่ะฉันรักแกนะขอบใจที่ไม่ทิ้งฉัน”ซอฮยอนโผเข้ากอดยุนอาเธอกอดตอบพลางยิ้มอย่างสดใสนี่แหละนะคำว่ามิตรภาพ

“เออนี่ไอ้ยุนแกหน้าจะไปดูไอ้ซูโฮหน่อยนะรายนั้นอาการหนักหนะขอบอก”เซฮุนหันไปพูดยิ้มๆ

“เออเดี๊ยวเรียนเสร็จแล้วจะแวะเข้าไปดู”ยุนอาตอบพลางเบ้ปากนิดๆ

“กลับดีๆล่ะยุน”ซอฮยอนหันไปบอกเพื่อนสาวแล้วเดินหันหลังไปพร้อมกับเซฮุน

“เมื่อไรแกจะเห็นคนใกล้วตัว สักทีนะยัยซอ เฮ้อ”

 

[loading 20prercent.....]

 

writer talk
เย้มาอัพแล้วค่า20เปอร์เซนเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคอมเม้นไม่มีเลยเสียใจนะคะช่วยเม้นด้วยเป็นกำลังใจให้คนเขียนคือเรื่องนี้ยังไม่จบแต่สปายไม่รู้ว่าตั้งค่าตรงไหนใครรู้บอกหน่อยนะคะขอบคุณที่ติดตามค่ะ