นายทะเล้นแสนเซอร์กะยัยจอมเซ่อแสนหวาน

นายทะเล้นแสนเซอกะยายจอมเซ่อแสนหวาน

ครั้งแรกของฉันที่ได้แต่งนิยายสำเร็จซักที เรื่องนี้ออกแนวคอมเมดี้ปนดราม่านิดๆ

แต่งออกมาตามความรู้สึกวัยรุ่นที่ทุกวันนี้มีมากมายหลายรูปแบบ  เชกเช่นเรื่องนี้

    นายทะเล้นมาดเซอร์กะยายจอมเซ่อแสนหวาน       ที่มีเนื้อหาน่าอ่านและไม่น่าเบื่อจนเกินไปทุกคนสามารถอ่านได้เพื่อสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะความรักที่ดูเหมือนจะดูเหมือนไม่ลงตัวแต่สุดท้ายก็จบแบบไม่เสียความรู้สึก

       นิยายเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับ     คีม   หนุ่มมาดเซอบุคลิกกวนๆ ที่ชอบการสร้างสรรค์งานศิลปะที่ไม่เหมือนใคร จนทำให้ใครไม่ค่อยอยากยุ่งกับเขานัก เป็นคนทะเล้นทะลึ่งตึงตังแต่ก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิด ตลอดเวลาที่ผ่านมากว่า 18 ปี เขาไม่เคยพบรักหรือมีแฟนซักที   จนมาถึงการเข้าเรียนต่อในมหาลัยเขาต้องเจอกับ ซาวน์ สาวน้อยผู้มีความรักที่อ่อนโยน  ชอบความเพ้อฝัน  ออกแนวเซนเซอทีฟ  อ่อนไหวง่าย ไม่ชอบความวุ่นวาย หลายคนคงเดาไม่ออกเลยว่าทั้งสองคนจะมารักกันได้อย่างไร

เพราะอีตา  คีม ก็ใช่ย่อย ถ้าขืนมาทำตัวบ้าๆบอๆอย่างนี้มีหวัง..........โดนนางเอกถอดคราบสาวงามวีนแตกแน่เพราะคงไม่มีใครที่จะทนความบ้าของพระเอกเราได้

หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะค่ะใครที่ชื่นชอบก็อย่าลืมติดตามเรื่องต่อไปด้วยนะค่ะรับรองว่าจะไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ

                                                                                                                             ผู้แต่ง

               Spy_indy

              แนะนำตัวละคร

คีม  *-*   หนุ่มมาดทะเล้นเด็กศิลป์มาดเซอร์มีนิสัยเจ้าอารมณ์ ไม่ค่อยตามใคร

เชื่อมั่นตัวเองสูง งานศิลปะของเขาที่ใครๆต่างก็ยอมรับน้อยนิด

ซาวน์   *-*   สาวน้อยผู้ที่มีใจรักในการแต่งเพลงหรือ บทกลอน มองโลกในแง่ดี รักสงบ อ่อนไหวง่าย 

เก๋ง   *-*   เพื่อนสนิทของคีมที่ต่างกันคนละขั้ว เขาชอบเล่นดนตรีมาก

จึงทำให้บางครั้งมีเรื่องกับอีตาคีมบ่อยๆ เพราะไปรบกวนอารมณ์ศิลปิน

พรีน *-*  เพื่อนรักของซาวน์ที่เป็นถึงรองดาวคณะนิเทศ มั่นใจ ฝันอยากเป็นดารา

1

เปิดฉากสุดซี๊ด...ดดดดดด

   อะไรกันเนี่ย   ภาพอย่างนี้ยังกล้าเอามาโชว์...

   ไหนๆ ดูซิ   อืม ใช่ๆ ไม่สวยเลย   ให้ฟรียังไม่เอาเลย   

เสียงคนที่เดินผ่านมาเห็น ต่างก็ยืนวิจารณ์รูปภาพกันต่างๆนานา จนทำให้เสียงนั้นลอยมาตามลม จนเข้าหูของคีม เขาโมโหมากจึงหันไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับสูดหายใจเข้าอย่างช้าๆ และปั้นหน้ายิ้มออกไปพูดหน้าร้านว่า

เออ สวัสดีครับ สนใจภาพไหนถามได้นะครับ

มีหญิงวัยทองทำหน้าหยี และบอกว่า ไม่เอาหรอก งานแบบนี้ ไปดีกว่า

คีมพยายามระงับอารมณ์สุดขีด เขาเดินเข้าไปในร้านและเปล่งสียงร้องออกมาว่า

โธ่เว้ย...ยยยยย   ไอ้พวกไร้จิตวิญญาณภาพชั้นออกจะดี ไอ้พวกตาไม่ถึง คอยดูนะสักวันชั้นต้องทำให้คนพวกนั้นรู้สึกให้ได้

เฮ้ย..คีมนายได้ไปลงทะเบียนเรียนยังวะ  มะรืนนี้แล้วนะเว้ย เก๋งเดินมาในร้านแล้วนั่งลง

เป็นไรอีกเนี่ย ซึมเชียว

หงุดหงิดเว้ย   คีมเอามือถูที่หัวอย่างแรงเหมือนคิงคองโมโห

อ้าวๆๆ เดี๋ยวหัวก็หลุดหรอก เก๋งพูดรั้งไว้

ดี..หลุดไปเลย เบื่อจริงพวกชอบดูถูกงานของชั้น

ฮ่า ๆๆๆ   ว่าแล้วต้องเป็นเรื่องนี้   ก็ชั้นบอกแล้วไงว่า........

คีมหันมามองหน้าเก๋งทำตาโตใส่

ว่า...ว่างานแกน่ะดีมากๆๆ ใช่ๆๆดีมาก งานแกน่ะหาที่ไหนไม่ได้หรอกชั้นว่าไอ้พวกที่ชอบติเป็นพวกตาบอดแน่เลยว่ะ

คีมหันกลับพร้อมกลับไปนั่งวาดภาพต่อ     เก๋งเป่าปากอย่างโล่งใจ....

ปิดร้านเลยป่าวเดี๋ยวชั้นช่วย

อืมก็ดี..ปิดไปเลยนะเว้ยไม่ต้องเปิดอีก   ชั้นว่าจะเซ้ง เปิดมา 2 เดือน ยังไม่เห็นกำไรเลยว่ะ

อะไรนะแกพูดไรนะ คนอย่างนายคีมจะกล้ายอมแพ้อะไรง่ายๆ

เปล่าหรอก..ก็จะเปิดเรียนแล้วหนิ  อีกอย่างค่าเช่าก็แสนแพง แม่ชั้นยิ่งบ่นๆอยู่ด้วย

เออ   แล้วทำไมแกไม่ลองเอางานของแกย้ายลงไปบนเสื้อดูล่ะ เก๋งเสนอไอเดีย

ยังไงว่ะ งงนะเฮ้ย

ก็เสื้อลายศิลปะไง  เท่จะตาย  แล้วอีกอย่างสมัยนี้นะเค้าไม่ค่อยนิยมเป็นวัตถุมากหรอก ถ้าเป้นเสื้อผ้าน่าจะนิยมกว่า

คีมนิ่งไปพักหนึ่ง  โห เจ๋งว่ะ ทำไมชั้นคิดไม่ออกน้า ตั้งแต่คบแกมาวันนี้แหละ ซึ้งว่ะเพื่อน   ขอบใจมากๆ  คีมโผกอดเก๋งด้วยความดีใจสุดขีด

พอกลับจากมหาลัยแล้ว   แกไปกับชั้นเลยนะ จะไปดูเสื้อยืดมาซัก2 โหล

รีบไปรึเปล่าเนี่ ชั้นแค่พูดเล่นๆนะ

ชั้นเอาจริงเว้ย  เออๆ  ตามนั้นนะ ห้ามลืมไม่งั้นเจ็บ

2

เปิดเรียน...แสนวุ่น

เช้าวันใหม่อันแสนสดใสเป็นวันแรกที่นักศึกษาน้องใหม่ต่างพากันมาลงทะเบียนเรียน ก็วุ่นวายพอควรนักศึกษาปีนี้ก็เยอะมาก  ต่างก็แย่งกันดูรายชื่อที่คณะตนเอง

และแล้วก็ทำให้คีมเริ่มหงุดหงิดมาก  อากาศก็ร้อน  หลังจากที่ทำธุระเสร็จคีมและเก๋งก็พากันมานั่งที่โรงอาหาร  และแล้วสายตาอันแหลมคมของเก๋งก็หันไปเห็นสาวคนหนึ่งเล่นเอาคิมลีตาค้างไปชั่วขณะ

เอ้ย... เป็นไรของแกว่ะ   ไอ้เก๋ง  

น่ารักว่ะ......สเป็คเลยคนนี้   เก๋งยังไม่ละสายตาจากเธอ

คนที่มองก็ไม่ใช่ใครเธอคือ พรีน สาวน้อยที่มีดีกรีเป็นถึงดาวคณะ(ที่พวกรุ่นพี่เค้าเล็งกันไว้)

ก็ดีนะ   แต่คนข้างๆดิดูเฉิ่มๆว่ะ   ท่าทางเรียบร้อยใช่ย่อย

 เอ่อ...นั่งด้วยคนนะครับ     เก๋งเดินไปข้างโต๊ะที่ซาวน์และพรีนนั่งอยู่

น้ำเสียงอันปาดใจก็ดังขึ้นว่า    โต๊ะก็ว่างเยอะแยะ   นั่นไง   โต๊ะนั้นก็ว่างนิค่ะ

พรีนพูดกัดฟันเธอทำไม่สนใจกินน้ำต่อไปด้วยสีหน้าเอือมระอา- -

 พอดีมันเปื้อนครับ   โต๊ะนู้นก็ด้วยครับ   เก๋งชี้นิ้วไปมา

หรอค่ะ........พรีนยิ้มอย่างนางมารร้ายที่มีเขาแหลมๆโผล่ขึ้นที่หัวเหมือน....- _-

ให้เค้านั่งเถอะ... ซาวน์กระซิบบอกพรีนอย่างสุขุม

จะบ้าหรอไง ดูสิ พวกโรคจิตชัดๆ พรีนกระซิบตอบซาวน์

ซาวน์มองหน้าเก๋งและยิ้มให้

เก๋งก็ยิ้มตอบ  และพูดว่า เอ่อ นั่งได้ยังครับ

ค่ะ นั่งเลยค่ะ   ซาวน์พูดพร้อมขยับจานข้าวออก

พรีนมองหน้าซาวน์  และมองหน้าที่กวนๆของเก๋งอีกครั้งอย่างโมโห

แล้วพวกเธออยู่คณะอะไรหรอ   เก๋งถาม

อ๋อ คือเราอยู่คณะนิเทศค่ะ

โหเด็กนิเทศนี่...ท่าทางจะเก่งด้านบันเทิงนะครับ เก๋งพูดตอบไปอย่างสนิทสนม

ขณะที่ทั้งสามนั่งอยู่นั้น พระเอกของเราก็มาทำหน้าตาบึ้งตึงหงุดหงิดครายมาก็ไม่รู้

กลับยังว่ะ เดี๋ยวไปซื้อเสื้อไม่ทันคีมถามขึ้น 

และสายตาอันหวานฉ่ำของซาวน์ก็แหงนมองหน้าอันคมเข้มของคีมอยู่ครู่หนึ่ง

[ใช่แล้วเธอกำลังปิ๊งอีตาคีม   ไม่นะซาวน์............]

เออ..งั้นพวกผมกลับก่อนนะครับเอ่อ.......ชื่อ...

อ๋อ ซาวน์ค่ะ   และนี่ พรีนค่ะ   ซาวน์แนะนำตัวเองและพรีน

พรีนดึงแขนของซาวน์ออกมา แล้วพูดว่า ไปบอกชื่อได้ไง   ไว้ใจได้รึเปล่าก็ไม่รู้

ชั้นว่าเค้าไม่ได้ร้ายนะ   ตลกดีออก...ยิ่งเพื่อนเค้าน่ารักมากเลย ซาวน์พูดงึมงำ

เมื่อตะกี้ว่าอะไรนะ   พรีนได้ยินไม่ถนัด

เปล่ามีอะไร...กลับบ้านกันเหอะ     ซาวน์ชวนพรีนกลับบ้าน

ระหว่างที่ทั้งสองเดินกลับบ้าน ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้

กระเป๋าชั้นหายน่ะ   พรีนร้องขึ้นอย่างตกใจ

ไหนหาดีรึยัง   ซาวน์ถามพรางมองหารอบๆ 

ลืมไว้ที่ไหนรึเปล่านะ   พรีนนึก

เอ้ย   กระเป๋าตังค์ใครวะ   ดูดิ  คิดตี้ซะด้วย  เก๋งหยิบขึ้นมาดู

แกก็เปิดดูสิ   ดูบัตร   จะได้เอาไปคืนเค้า   คีมบอก

เฮ้ยนี่มันรูปของพรีนนี่นา   แจ่มเลยงานนี้   ได้ทีแล้ว

ชั้นว่าแล้วไง   เอาไปคืนเค้าดีกว่านะตอนนี้คงร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วมั้ง

เล่นตัวแบบนี้ต้องสั่งสอน   เก๋ง   กำกระเป่าไว้แน่น   สายตาเขาช่างน่ากลัวจริง   เค้ากำลังจะทำอะไรกันแน่

ตายแน่เลยแก   ตังค์ชั้น   เพิ่งกดมาตอนเช้า   ตั้ง 2000 แนะ   ไหนจะบัตรประชาชนอีก

พรีนร้อนรนมาก  เอามือกุมขมับ นั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์

ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถ้ามีคนมาเจอ เค้าอาจจะคืนก็ได้

ถ้าเจอคนดีก็ดีสิ แต่ถ้าไอ้พวก.......ไม่ดีนี่สิ

เชื่อชั้นเหอะ   มันต้องได้คืนแน่นอน  ซาวน์ปลอบใจยานมิน

งั้นคืนนี้ไปนอนที่บ้านชั้นล่ะกัน

แน่สิ ขืนกลับบ้านแม่รู้ว่าตังค์หายเอาตายแน่

3

ได้เวลาเอาคืน

เช้าวันปฐมนิเทศที่แสนจะสดใส  เหล่าบรรดานักศึกษาน้องใหม่ทั้งหลาย ก้อมารวมกันที่สนามหน้าอาคารใหญ่เพื่อที่จะรับบัตรนักศึกษา  และพูดคุยเรื่องการรับน้องของแต่ล่ะคณะ หน้าตาแต่ละคนต่างก็มีแต่ความสุข   ก็ยังมีแต่พรีนที่ยังติดใจเรื่องกระเป๋าตังค์ที่หายไป

เอาอีกและ  ไม่เอาน่า  เดี๋ยวก็เจอ  อย่าเครียดเลย ซาวน์พูดประโลม

นั่นไงแกพรีนคีมบอกเก๋ง

อืม ดูหน้าเค้าท่าทางจะเซงๆอยู่นะเว้ย

ถ้าเค้ารู้ว่าแกเอามาตั้งข้ามคืนแบบนี้มีหวังเค้ายิ่งเกลียแกมากกว่าเดิมแหง

เออน่า ชั้นมีวิธีล่ะกัน   เก๋งเดินตรงไปที่ยานมินอย่างเร็ว

อุ๊ย   ขอโทษครับ   เก๋งแกล้งเดินชน

นายอีกแร้วหรอ   พรีนชี้หน้า

เออ....เราต้องขอโทษแทนเพื่อนเราด้วยนะครับ คีมพูด

ท่าทางของคีมทำให้ซาวน์ไม่วางสายตาจากเขาเลย

ซาวน์...  ซาวน์   เป็นไรรึเป่า พรีนถาม

อ๋อ..เอ่อ  คือ เจอแล้วหรอ   ซาวน์เขินจนพูดอะไรไปทั่ว

เจออะไร   ชั้นยังไม่ได้หาอะไรเลยนะ 

ไอ้บ้านั้นสิ เจออีกและ ชั้นไม่รู้เลยว่าจะต้องอยู่คณะเดียวกันอีกรึเป่า

น้องๆครับ   พี่ชื่อว่า   กิตน่ะ   ใครที่รู้แล้วว่าตัวเองอยู่คณะอะไรแล้วก็แยกย้ายไปหาพวกพี่ๆได้เลยนะ

เสียงของประธานมหาลัยรุ่นพี่ดังออกมาจากโทรโขล่งสีส้มประกาศบอก

 ตึกแกอยู่ไหนวะ  เก๋งถามคีม

ไม่รู้ว่ะ งั้นแกกับชั้นแยกกันตรงนี้ล่ะกัน

อืม  โชคดีเว้ย  ทั้งสองคนก็แยกกัน 

พรีน ชั้นไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ซาวน์บอกก่อนที่จะรีบเดินไป

จ้า รีบมานะเดี๋ยวหลงทางกัน ซาวน์ก็เดินไป  และแล้ว

อุ๊ย.....เดินยังไงเนี่ย....เสียงของคีมดังขึ้น

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างช้าๆ  เล่นเอาซาวน์หน้าแดงเป็นมะเขือเทศสุก

ขอโทษค่ะ-.- ซาวน์รีบเอ่ยคำนี้ไป

ไม่เป็นไร   คีมตอบอย่างเย็นชาและเดินต่อไป

ซาวน์พยายามที่จะถามชื่อแต่ก็ชะงักไว้ ได้แต่มองตามข้างหลังก็ไม่รู้ว่าซาวน์ของเราไปหลงรักอีตานี่ได้ไง

ซาวน์กลับมาที่ตึกอย่างหมดหวัง

อ้าวหายไปแป๊บเดียวกลับมาเป็นขนาดนี้เลยหรอ พรีนเห็นอาการของซาวน์จึงถาม

ไปอะไรไปเพื่อนชั้น    ระหว่างนั้นพรีนเหลือบไปเห็นเก๋งกำลังโม้แตกอยู่กับเพื่อนใหม่อย่างเมามัน ในใจนึกหมั่นไส้  แต่ก็ยังต้องเคลีย์กับพื่อนซี้ก่อน

พรีนหันกลับมาหาซาวน์ก็ยังอยู่ท่าเดิม

แประๆ   พรีนตบมือใส่หน้า   ทำเอาซาวน์สะดุ้ง

ฮะ  ตกใจหมดเลย ซาวน์สะดุ้งโหยง

เอ้า ยังมีชีวิตหรอ  เห็นนิ่งเชียว

   เปล่า ไม่ได้เป็นไร  

   ไม่สบายป่ะเนี่ย  

  สบายดี  แล้วเค้าว่าไงมั้งอ่ะ

   นี่แสดงว่าไม่ได้ฟังเลยใช่ไหม  

ใช่....   ซาวน์ตอบอย่างแบ๊ว

   เค้าบอกว่ารับน้องวันเสาร์นี้   ที่เกาะช้างน่ะ   

    เปล่า แล้วไปกับคณะอะไรมั้งอ่ะ  

   ก็มี ศิลปกรรมศาสตร์ วิศวกรรม แค่นี้แหละมั้ง ไม่แน่ใจ  

   หรอ   เค้าอยู่คณะไหนน้า   ซาวน์บ่นพรึมพรำ  

    อะไรนะ   พรีนถาม

   เป่าๆๆๆ จ้า   เดี๋ยวชั้นมานะ  

ซาวน์เดินตรงไปที่เก๋ง

     ดีจ๊ะเก๋ง   เราซาวน์ไงจำได้ป่ะ   

   อ่าว ว่าไง  มีไรหรอ   

    เพื่อนเธอคนนั้น เออคือ......เค้า....  

   อ๋อ ไอ้คีม มันชื่อคีมอ่ะ  

   คีม       ซาวน์บ่นพรึมพรำและเงยหน้าพูดว่า

   อื้ม ขอบคุณนะ        และก้อรีบวิ่งไป

เก๋ง เกาหัวอย่าง งง งง

ซาวน์ไม่สนใจใครทั้งนั้น เทอรีบหยิบสมุดคู่ใจขึ้นมา บันทึกครั้งล่าสุด

    นั่งเขียนไรหรอ 

พรีนถามพรางแอบก้มไปมองที่สมุด

   เปล่าไม่มีอะไร   ซาวน์รีบเอามือมาบังไว้  

   ทำไมต้องปิดด้วยล่ะ เพื่อนกันป่ะเนี่ย  

พรีนพูดอย่างน้อยใจ
    ก็ไม่มีจริงๆๆ      ซาวน์วางปากกาแล้วหันมาพูด

   งั้นเรากลับบ้านดีกว่าเนอะ    

   ไม่ จนกว่าเธอจะบอกว่า   เขียนอะไร  

พรีนคาดคั้นซาวน์

ทันใดนั้นซาวน์ก็สร้างเรื่องหลอกพรีนอย่างรวดเร็ว/p>

    ก็ได้   ก็มันเป็นไอเดียใหม่นะ   ที่ชั้นจะแต่งนิยายเรื่องใหม่ไง  

ซาวน์ทำหน้าตาบ้องแบ้ว จนทำให้พรีนเชื่อสนิท

   งั้นหรอ ขอดูหน่อยจินะ....นะ....นะ  

พรีนร้องขออย่างน่าสงสาร

   ไม่ได้..ชั้นอยากจะ.....จะทำให้มันน่าสนใจมากกว่านี้น่ะ   

พรีน งงหนัก เพราะทุกทีเวลาที่ซาวน์แต่งอะไรใหม่ๆมักจะเอามาให้ดูตลอดไม่ว่าจะแต่งเสร็จหรือไม่ก็ตาม  แต่ทำไมจู่จู่ก็เป็นเช่นนี้

   หรอๆๆ ชั้นจะรอดูละกัน      พรีนยิ้มรับแบบแหยะๆๆ   ในใจงงไปหมดแล้ว

ตื่นเต้นจังเนอะ...ซาวน์เดินพูดระหว่างกลับบ้านพร้อมกับกอดสมุดบันทึกไว้แน่น

ชั้นไม่เห็นจะตื่นเต้นตรงไหนเลย  ซาวน์พูดอย่างระอา

อ้าว ทำไมล่ะ น่าสนุกดีออก ได้ไปทะเลด้วย ได้บรรยากาศสุดๆ

พรีนมองหน้าซาวน์ และพูดออกมาว่า

ถ้าไม่มีอีตาบ้านั่นมันก็น่าสนุกหรอกนะ พรีนพูดจบก็หันไปเตะก้อนหินด้วยความโมโหสุดขีด

โอ๊ย..ๆๆๆ  เจ็บ     พรีนร้องดังขึ้น ทำเอาความคิดของซาวน์แตกสลาย

เป็นไรมั๊ย..เป็นไรของเธอเนี่ย  

 เมื่อกี้นี้พูดว่าไรนะ   อะไรอีตาบ้า   หมายถึงใครกันอ่ะ 

อ๋อ   ชั้นซ้อมบทละครเวทีน่ะ   พรีนรีบทำตัวปกติ

ยังไม่ทันจะเข้าเรียนเลย   มีงานเข้าแล้วหรอ

ใช่ๆพี่เค้าให้ลองเล่นๆดูน่ะ   พรีนแกล้งเนียนต่อไป

ชั้นไม่เห็นรู้เรื่องเลย   ซาวน์ชักสับสน

เออ ช่างมันเถอะ ว่าแต่เราจะไปกันได้หรอตั้งเกาะช้าง

ไม่เป็นไรหรอกมั้ง   ที่นั่นสวยดีนะ   อากาศก็ดี   ซาวน์กล่าวบรรยาย

พรีนได้แต่พยักหน้ารับตามคำพูด

และพรีนก็เอาข้อแขนศอก ขึ้นมาสะกิดที่แขนขวาของซาวน์

แกเคยบอกว่าไม่ชอบไปทะเลไม่ใช่หรอ   บอกว่ากลัวดำไง

เล่นเอาซาวน์ถึงกับตาโต  0.0        

เอ่อ..คือ..ชั้นก็อยากลองไปมั่งไง  ไม่ดำหรอกมั้งแค่  2  วันเอง

อีกอย่างมันก็เป็นงานของมหาลัย   เราก็ต้องไปสิ ในฐานะเด็กใหม่
"หรอจ๊ะ คิดอย่างนั้นจริงๆหรอ"
"จริงสิ แหม รับน้องทั้งที ไม่ไปได้ไง ถูกมั๊ย"
"เออ แล้วนี่ตกลงกระเป๋าชั้นอยู่ที่ใครเนี่ย เห้อ แล้ว 2 คนนั้นเรียนคณะอะไร ชั้นก็อยากรุ้เหมือนกัน"
"คงคณะเดียวกับเรามั้ง"  ซาวน์พูดเดาเล่นๆ
บ้า ไม่ใช่หรอก