ขาวมณีที่รัก (My stupid cat)

เรื่อง ขาวมณีที่รัก

เขียน Lalalii

บทนำ

เม็ดฝนที่สาดกระเซ็นลงมาอย่างบ้าคลั่ง ทำให้ผมต้องวิ่งหลบเข้าไปที่มุมตึกเพื่ออาศัยพื้นที่เล็ก ๆ หลบจากสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างหนัก

“ฝนบ้าเอ๊ย รอให้กลับถึงหอก่อนก็ไม่ได้” ผมสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย อีกนิดเดียวถึงหอแล้วแท้ ๆ ฝนก็ดันตกลงมาซะก่อน แถมดูแล้วยังตกแรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยถ้าเสี่ยงผ่าฝนออกไปมีหวังได้ป่วยแน่

“เมี๊ยววว ง๊าวววว ฟ่อววว” ผมได้ยินเสียงเล็ก ๆ แสนคุ้นหู ดังมาจากใกล้ ๆ ตัวผม พอหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าของเสียง ก็พบเจ้าแมวสีขาวยืนพองขนร้องขู่ผมอย่างเอาเรื่อง

“ฉันไม่ได้มาลุกล้ำพื้นที่ของแกหรอกน่า แค่มาขอหลบฝนชั่วครู่เดียว เดี๋ยวก็ไปแล้ว” ผมหันไปบอกมัน

“ง๊าวววว.” เจ้าแมวตัวเดิมยังคงขู่ผมไม่เลิก ดูขนสีขาวที่ฟูขึ้นมาสิ น่าจับจังเลย นี่แหละน้าความเป็นทาส ว่าแล้วผมก็ค่อย ๆ เอื้อมมือไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ หมายจะลูบขนสีขาวสะอาดตาของเจ้าแมวจรที่ออกมาแสดงความเป็นเจ้าถิ่นตัวนั้น

“แง๊ววว”

“โอ๊ย!!” แต่ก็นั่นล่ะครับ ผมโดนมันตบเข้าให้ ดุจริง ๆ เลยน้า เฮ้อแต่เด็กทำงานพาร์ทไทม์คาเฟ่แมวอย่างผม ไอ้ของหลอกล่อแมวมันก็ต้องมีติดตัวไว้บ้างล่ะน่า ผมล้วงเข้าไปในกระเป๋าสะพายคู่ใจเพื่อควานหาขนมแมวเลีย ไม่ว่าแกจะเกรี้ยวกราดมาจากไหน ถ้าเจอนี่เข้าไปยังไงฉันต้องได้ลูบขนขาว ๆ ของแกแน่ ผมมองดูเจ้าแมวน้อยพลางนึกถึงสัมผัสนุ่มละมุนของขนแมวแค่คิดก็ฟินแล้ว

“ง่าว...” พอผมฉีกซองเท่านั้นแหละ จากที่แหกปากร้องขู่ฟ้อ ๆ ก็พลันเปลี่ยนเป็นร้องด้วยเสียงที่เบาลง ขนที่ฟูก็ค่อย ๆ หดหาย หางที่เคยตั้งเด่ก็พลันอ่อนลง แถมมันยังเดินเข้ามาหาผมเองอีกต่างหาก

“อยากกินสินะ นี่” ผมว่าพร้อมกับบีบขนมแมวเลียให้มัน แน่นอนว่าไอ้เจ้าถิ่นขาใหญ่ที่เพิ่งจะร้องขู่ผม ตอนนี้นี้มันหุบปากเงียบพร้อมกับตั้งอกตั้งใจกินจนลืมไปแล้วว่าผมมาลุกลำอาณาเขตของมัน

“ไอ้แมวเห็นแก่กินเอ๊ย” ผมว่าพร้อมกับค่อย ๆ ลูบที่ตัวมันเพื่อสร้างความคุ้นเคย

“ไงล่ะอร่อยล่ะสิ” ผมมองดูเจ้าแมวมันกินขนมอย่างเอร็ดอร่อย ไม่มีเจ้าของด้วยนี่คงจะหิวล่ะสิท่า จากการวิเคราะห์ของผมแล้ว แมวที่ไม่มีปลอกคอแบบนี้น่าจะไม่มีเจ้าของด้วยนะ ผมจ้องมองดูมันดีดี เพิ่งจะเห็นว่ามันเป็นแมวขาวมณีที่มีตาสองสี ผมล่ะชอบมากเลย ที่คาเฟ่ที่ผมทำงานอยู่ ก็เคยมีตัวนึงแต่ป่วยตายไปแล้ว แล้วนิสัยก็ไม่ได้นักเลงแบบนี้ด้วย เจียมเนื้อเจียมตัว น่าเอ็นดู

“ฝนเบาแล้ว ขนมก็หมดแล้ว ฉันไปแล้วนะ” ผมบอกกับเจ้าแมวจรก่อนจะลุกขึ้น

“เมี๊ยวววว” แต่เพียงผมก้าวขาออกมา เจ้าแมวที่ตั้งตัวเป็นศัตรูกับผมเมื่อสักพักนี้ มันกลับวิ่งตามมาพร้อมทั้งส่งเสียงคล้ายว่ากำลังเรียกให้ผมสนใจ

“อะไร แกจะไปกับฉันหรือไง” ผมหันไปถาม มองดูแววตามันแล้ว เหมือนมันจะตอบว่าใช่นะ

“เมี๊ยว” เฮ้อ...ร้องเสียงอ่อยแบบนี้ ตกฉันไปเป็นทาสแกเข้าแล้วสินะ ผมก้มลงไปอุ้มมันขึ้นมาก่อนจะส่องดูเพศ

“ตัวผู้งั้นเหรอ อืม...ไปก็ไป” แล้วใครจะไปคิดว่าการอุ้มแมวจรตัวหนึ่งกลับไปเลี้ยงจะลากผมไปสู่ความวุ่นวายที่ยากจะบรรยายเป็นคำพูดออกมาได้