คุณปู่ (พีเรียดย้อนเวลา พ.ศ.๒๔๗๐)

'คุณปู่เขียนจดหมายถึงคุณย่าถึง ๙๒ ปี แม้ว่าท่านจะขยับมือไม่ไหวก็ยังเลือกที่จะนั่งมองหีบเก่าๆใบนั้นทุกวัน…'

รักฝังตรึงใจ…ในหัวใจยังห่วงหา

คิดถึงเธอในทุกวันที่อ่อนล้า

แม้ไกลจนสุดฟ้ายังคงรอพบเธอ…

( กลิ่นดอกไม้ - Newery)

เรื่องเล่าของหลาน ถึงคุณปู่คุณย่า 

'คุณปู่ของเราเป็นถึงหม่อมเจ้า พระองค์เจ้าแก้วประทานพระนามให้ว่า หม่อมเจ้า ศรุติธร จินดานรากร แต่พระองค์ท่านมักจะเรียกท่านชายเปรม เห็นทีไรก็เปรมได้ดั่งใจไปเสียทุกอย่าง'

'คุณปู่ท่านชอบเล่าให้ฟังว่าคุณย่าเธอเป็นคนหัวแหลมสิ่งที่คนอื่นคิดไม่ได้คุณย่าเธอกลับคิดออกเสียง่ายๆอย่านั้น แถมคุณย่ายังเป็นคนขี้เกียจชอบบ่นว่า แม้จะได้สมรสกับท่านชายก็ต้องทำงานเหมือนพนักงานกินเงินเดือน แต่จะให้เธอเลิกทำงานเธอก็ไม่ยอม กลัวว่าหย่าแล้วจะต้องกัดก้อนเกลือ คุณปู่ได้ยินก็โกรธคุณย่าเสียยกใหญ่ ไม่พูดด้วยถึง ๑ วัน!'

'คุณปู่บอกว่าวันที่แต่งงานคุณย่าทำส้นรองเท้าโก้เก๋หักเสียยับเยิน ถูกพระองค์เจ้าแก้วกริ้วหนักคุณปู่ไม่อยากให้คุณย่าเสียใจจึงถอดรองเท้าของตัวเองให้คุณย่าใส่ส่วนตัวเองเดินเท้าเปล่าเข้าพิธี แม้ว่าวันที่เล่าเรื่องนี้คุณปู่จะอายุถึง ๑๐๒ ปีแล้ว จะหลงลืมไปหลายอย่างชอบพูดจาซ้ำๆแต่ไม่เคยลืม คุณย่าเลยแม้แต่วันเดียว…'

'วันเกิดครบ ๑๑๕ ปี คุณปู่ได้จากไปแล้ว เหลือไว้เพียงหีบจดหมายหนักหลายกิโล จดหมายที่ท่านเขียนถึงคุณย่าทุกเดือนตั้งแต่อายุ ๒๓ ปี ท่านบอกฉันว่าช่วยนำหีบใบนี้ไปมอบให้คุณย่าแทนท่านที…คุณย่าของฉันชื่อ เมราวตี'

วอนสายลมช่วยพัดพาเธอกลับมาเจอฉัน ยังวันเวลาที่เราได้พบเจอกันครั้งแรก…

*นิยายรักนะคะไม่ใช่นิยายดราม่าน้ำตาร่วง????*