นอนไม่หลับ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดผ่านความรู้สึกนึกคิดจริงๆ และเหตุการณ์จริงของเราเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เรานอนไม่หลับจริงๆนั่นแหละ แต่ในช่วงที่เรานอนไม่หลับนั้น ยังมีเพื่อนร่วมทางของเราอีกหลายคนเช่นกันที่ยังนอนไม่หลับ เพราะฉะนั้น เมื่อคืนที่ผ่านมา ใครก็ตามที่นอนไม่หลับ เรา ยังมีเพื่อนอีกมากมายที่นอนไม่หลับเช่นกัน

เนื้อเรื่อง

คืนนี้เป็นคืนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เท่าที่จำได้มีแค่ไม่กี่อย่างเท่านั้นสำหรับคำว่า”เหตุผล”ของอาการนอนไม่หลับนี้ แน่นอนที่สุด ชีวิตของนักเรียนระดับชั้น ปวช.3 สาขาการท่องเที่ยวของผมดูจะหนักเราการ ไหนจะต้องทำการบ้าน โครงการ งานวิจัย และอื่นๆอีกจิปาถะ รวมถึงการเป็นกัปตันทีมเชียร์ลีดเดอร์ของวิทยาลัยซึ่งมีเพียงทีมเดียวในประเทศที่มาจากเครืออาชีวศึกษา ตายล่ะ... เริ่มซ้อมหนึ่งทุ่มตรง เลิกสี่ทุ่มทุกวันอย่างนี้ใครมันจะไปทนไหว แต่ก็แน่ล่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังดำเนินอยู่นี้ล้วนมีที่มาที่ไป ไหนๆก็อยู่มาได้ตั้ง 2 ปีแล้วนี่ แถมปีสุดท้ายยังได้ตำแหน่งกัปตันมานอนกอด ดูเท่ไม่หยอกเลยล่ะสิ ใครว่ากันล่ะ ก็ไอ้เด็กพวกนี้น่ะสิ เด็กปี1 ทั้งหลาย สมัครเข้าทีมมาได้พักใหญ่แล้ว ดูเหมือนว่าพัฒนาการจะยังคงย่ำอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนไปเลย ไอ้เรานี่ก็เป็นคนสอนที่ไม่เก่งซะจริง เพราะเท่าที่จำได้ไม่เคยมีรุ่นไหนที่อืดอาดเหมือนตัวสล็อทที่กำลังจะปีนขึ้นต้นไม้แบบนี้มาก่อน ย้อนๆไปก็นึกถึงภาพตัวเองเมื่อ 2 ปีที่แล้ว...

“พี่ๆ ผมเห็นพี่ตั้งโต๊ะรับสมัครเข้าทีมเชียร์หลายวันแล้วนี่” ผมเดินเข้าไปคุยกับกลุ่มคนที่น่าจะเป็น ‘รุ่นพี่’ของทีม

“ใช่ค่ะน้องถ้าสนใจก็ลงเบอร์ ชื่อ ชั้นเอาไว้เลยนะคะ เดี๋ยวคุณแม่จะโทรนัดซ้อมค่ะ” ‘รุ่นพี่’ที่เรียกตัวเองว่า ‘คุณแม่’ แต่... หา! ไม่นะ ได้ข่าวว่ารุ่นพี่แต่งตัวเป็นผู้ชายนี่ โอ๊ย... ไม่จริง นี่เราตัดสินใจอะไรลงไปเนี่ย อย่าบอกนะว่าเราจะต้องไปอยู่กับคนพวกนี้ ตายจริง... งานนี้ได้ออกล่าผู้ชายเป็นแน่

วันนั้นเป็นวันปกติที่ต้องเลิกเรียนตอน 5 โมงเย็น และแล้วไอ้เจ้าไอโฟน2.5ที่ได้รับมรดกตกทอดมาจากพี่สาวที่แสนใจดีก็ตะโกนร้องจ๊ากขึ้นมา

“หวัดดีครับ” ผมพูดสำเนียงฉะฉานตามแบบฉบับพวกแมนเต็มที่พี่เอาไว้โชว์สาว

“น้องเป๊กเหรอลูก วันนี้ 1 ทุ่มตรงเจอกันที่หอประชุมใหญ่ชั้น 2 นะคะ ห้ามเบี้ยว” เสียงปลายสายคงจะไม่ใช่ใครอีกนอกเสียจาก ‘รุ่นพี่’ หรือ ‘คุณแม่’ นั่นเอง

ผมจำได้เลยว่าอยากจะกระโดดตึกลงมานอนละเลงเลือดและเศษสมองกับเครื่องในของตัวเองเล่นแทบจะทุกวัน ผมไม่เคยเจอความวุ่นวายอะไรขนาดนี้มาก่อน ความวุ่นวายของหมู่คนที่เรียกตัวเองว่า

‘กระเทย’ ‘เกย์’ ‘ตุ๊ด’ เสียงแหลมแสบแก้วหูมีอยู่แทบจะตลอดเวลา 3 ชั่วโมงต่อวันที่เราซ้อมด้วยกันตั้งแต่ จันทร์-ศุกร์ แต่มันยังมีจุดหนึ่งที่พอจะดึงผมให้อยู่ตรงนี้ได้บ้างก็คือ ‘ยอด’ แน่นอน เชียร์ลีดเดอร์ต้องมียอด แรกๆนั้นผมขอยอมรับด้วยเกียรติของลูกเสือที่ไม่เคยไปเข้าค่ายว่า ผมมีความสุขมากเหลือเกินเมื่อได้สัมผัสตัว ‘ยอด’ ทุกคน เชื่อว่าผู้ชายหลายคนคงจะเข้าใจ แหม.... ก็มันนุ่มนิ่มดีขนาดนี้นี่เนอะ ผมไม่รู้ว่าตัวเองหลงรักกีฬาชนิดนี้เข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เท่าที่รู้ๆก็คือ ทุกวันที่ผมไปเรียน ผมมักจะรอเวลา 1 ทุ่มตรงนี้อย่างใจจดใจจ่อทุกวัน

ผมมีความรู้สึกว่าจะร่ายยาวไปสักนิดนะเนี่ย จริงๆแล้วอาการนอนไม่หลับมักจะเป็นอาการของนักเรียนที่กำลังจะจบและต้องขยันขันแข็งให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ตัวผมเองก็เช่นกัน ผมมีความใฝ่ฝันอย่างล้นพ้นที่จะเข้าศึกษาต่อในคณะการบริการธุรกิจการบิน โอ้... นายหล่อมากเป๊ก เปล่าหรอกครับ ผมแค่อยากจะได้ขึ้นเครื่องบินบ่อยๆในเวลาที่ฝึกงานเท่านั้นเอง(ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้ขึ้นไหม) ไม่ต่างจากเหตุผลที่เข้ามาเรียนสาขาการท่องเที่ยวนี้เลย “ก็ผมอยากขึ้นรถบัสนี่ครับ” ดูเหมือนจะไร้สาระไปหน่อยแต่ขอบอกไว้ว่ามันคือความจริงทุกประการ ว่าแต่ว่า ช่วงนี้ทีมฟรีรันนิ่งของโรงเรียนมัธยมเพื่อนซี้เราหยุดซ้อมไปนะ ว่าแล้วก็เลยลองถามเพื่อนในเฟสบุ๊คดู คำตอบที่ได้รับก็คือ....

“โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนมัธยมว่ะนาย นายก็น่าจะรู้ว่าพวก ม.6 อย่างเราต้องสอบแอดมิชชั่น”

แอดมิชชั่นเหรอ? มันคืออะไรเนี่ย? เคยดูข่าวเคยอ่านหนังสือพิมพ์มาแต่ก็ไม่ยักรู้ว่ามันคืออะไร

“นายไม่เข้าใจหรอกเป๊ก เราเรียนกันคนละแบบนะเว้ย เราเรียนไปเพื่อเข้ามหา’ลัย นายเรียนเพื่อประสบการณ์ในงานอาชีพ นายเรียนจบนี่ไปนายไปทำงานเงินเดือนเป็นหมื่นก็ยังได้ แต่เราทำไม่ได้ ความรู้เราไม่ได้จำเพาะเจาะจงเหมือนนายนะเว้ย เนี่ยแหละ เลยไม่ได้หลับไม่ได้นอนมาเป็นเดือนแล้วเนี่ย อยากไปตีลังกาบ้างอะไรบ้างก็ไม่ได้ไป เกมก็ไม่ได้เล่น อิสระของช้านนนนนนนนนนนน....” คิดดูแล้วมันดูไม่เข้าท่าสิ้นดี จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว

ถ้ามันเป็นแบบนั้นจริง โรงเรียนมัธยมก็คงต่างอะไรกับโรงงานผลิตชิ้นส่วนเครื่องจักรทางการศึกษาเลยน่ะสิ ชิ้นส่วนไหนดีก็ถูกส่งเข้าไปประกอบเป็นอุปกรณ์ที่สมบูรณ์ในโรงงานที่ใหญ่กว่าที่เรียกกันว่า “มหาวิทยาลัย” แล้วอุปกรณ์ที่ไม่ได้มาตรฐานล่ะ? คงจะต้องถูกทิ้งไปใช่ไหม บางครั้ง ผมเองก็ไม่เคยเข้าใจระบบการศึกษาและการแข่งขันทางการเรียนมากนักสักเท่าไหร่ ผมอยู่ต่ำกว่าจุดนั้นมากพอดู คงไม่มีใครคิดมาแข่งกับเด็กสายอาชีพอย่างผมแน่นอน แต่เท่าที่รู้สึก ช่วงชีวิตของผมกับเพื่อนคนนั้น เรากำลังเดินไปทางเดียวกัน แต่ทำไมวิธีการของเรา 2 คนมันถึงต่างกันเหลือเกิน เราเลือกเดินตามฝัน เพื่อนต้องฝ่าฟันรับความจริง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมี “เหตุผล”

คืนนี้เรานอนไม่หลับเพราะกำลังวาดฝัน

คืนนี้เพื่อนนอนไม่หลับเพราะกำลังอ่านหนังสือ

คืนนี้คนบางคนยังนอนไม่หลับเพราะยังเที่ยวอยู่

คืนนี้คนบางคนนอนไม่หลับเพราะต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว

ทุกคนมีความฝัน ทุกชีวิตล้วนมีความจริง จะหดหู่หรือรื่นเริง

ทุกคนล้วนมีสิทธิ์ที่จะเลือก

แล้วเธอที่อ่านเรื่องนี้อยู่ล่ะ นอนไม่หลับเหมือนกันใช่ไหม?

ตอบตัวเองได้ไหม ทำไมเธอถึง..... นอนไม่หลับ?