[Fic] EXO ,CHANBAEK - Calories Love Season 2 ♥

ลำดับตอนที่ #15 : ♥ Calories Love Season 2 [ CHANYEOL’s PART. ]

CHANYEOL’s PART.

            อ่ะแฮ่ม..ขอเทสเสียงหน่อยนะครับ ผมคือชานยอลเองครับ พาร์ทนี้เป็นพาร์ทของผมครับ ขอยึดพื้นที่นี้เอาไว้เลยแล้วกัน อาจจะขอเวลาไม่นานมาก แต่จะพยายามเล่าเรื่องตัวของผมให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกันครับ จริงๆ จะว่าไปแล้วเรื่องของผมมันก็ยาวนะ แต่ขอรวบยอดเอาแล้วกัน

            ตอนนี้ผมมีแฟนแล้วนะครับ ชีวิตของผมนั้นผมคิดว่ามันก็เรียบง่ายนะ...ผมคิดว่างั้น ผมไม่ค่อยอยากจะพูดถึงตอนที่อยู่โรงเรียนสักเท่าไหร่ ก็รู้กันดีอยู่แล้วว่าผมเป็นประธานนักเรียน ส่วนเพื่อนร่วมชั้นที่สนิทกันมากที่สุดก็คือ    จงอินกับเซฮุนนั่นเองครับ พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดีมากจริงๆ ครับ แม้ว่าอีกคนจะขี้เซา ไร้อารมณ์ร่วมใดๆ จากที่ผมอยู่กับมันมานานนะครับ ส่วนเซฮุนเองก็ติดจะคุณหนูที่ไม่คุณหนูเท่าไหร่ เจ้านี่จะถูกรุ่นพี่มารุมล้อมตลอดเพราะเป็นผู้ชายพูดเพราะ แต่ก็แอบแฝงคำพูดเจ็บๆ เอาไว้ หมอนี่มันแอบร้ายครับ พูดถึงเพื่อนในกลุ่มผมแค่นี้ก็พอ เดี๋ยวรอถึงพาร์ทเจ้าตัวเขามาเล่าชีวิตของตัวมันเองจะดีกว่าเนอะ ผมไม่กล้าเสี่ยงพูดอะไรออกไปหรอก เดี๋ยวจะเกิดเรื่องแล้วจะหาว่าผมพูดไม่ดีอีก (ยักไหล่)

            อย่างที่บอกไปผมมีชีวิตเรียบง่าย(?) ถ้าไม่รวมพวกกิจกรรมที่ต้องออกงานอะไรพวกนี้นะ ผมจำเป็นต้องทำเพราะมันเป็นหน้าที่แล้วก็ไม่อยากให้คนที่มาขอความช่วยเหลือนั้นผิดหวัง เพราะใครๆ ก็ไม่ชอบความผิดหวังถูกไหมครับ ผมน่ะก็เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ชอบช่วยเหลือ เห็นใครที่กำลังลำบากผมก็พร้อมจะไปช่วยนะ เห็นแล้วมันก็อดไม่ได้จริงๆ ครับ ใช่ว่าผมจะเป็นคนใจกว้างอะไรมากนะ ผมก็มีในบางทีที่ผมใจแคบเห็นแก่ตัวบ้าง แต่ก็ไม่อยากแสดงออกมาเยอะหรอกครับ มันดูไม่ดี มีแต่จะทำให้คนอื่นเกลียดขี้หน้าเปล่าๆ อ่า..ผมดูเหมือนเป็นพระเอกจังเลยเนอะ (หัวเราะ) แล้ววันหนึ่ง..ผมถูกปลุกมาแต่เช้า เอ๊ะ..หรือสายรึเปล่าผมก็จำไม่ค่อยได้ พี่สาวผมมาเคาะห้องเสียงดังมาก คือผมรับปากเธอเอาไว้ว่าจะพาไปซื้อของที่ห้าง พี่เขาจะทำขนมอะไรของเขาเนี่ยแหละครับ แล้วผมก็ต้องลุกจากเตียงเพื่อพาเธอไปซื้อของ คือทั้งวันนั้นผมไม่กินอะไรเลย ตื่นมาก็ต้องอาบน้ำแต่งตัวแล้วขับรถออกไปที่ห้างเลย ผมต้องอดทนรอกินข้าวจนแทบจะหมดแรงขับรถ แล้วพอซื้อของทุกอย่างเสร็จกำลังจะไปกินข้าวกันที่ร้านพี่เขาบอกว่าอร่อยนักอร่อยหนา ผมดันเหลือบไปเห็นผู้ชายตัวอ้วนๆ คนหนึ่งกำลังก้มเก็บของที่หล่นกระจายอยู่เต็มพื้น ผมมองไปรอบๆ ไม่มีใครเข้าไปช่วยเก็บเลยสักคนเดียว ผมเลยทิ้งรถเข็นในระหว่างที่พี่สาวของผมเดินไปดูของที่ไหนก็ไม่รู้ ผมรีบวิ่งเข้าไปจากนั้นก็ก้มเก็บของช่วยผู้ชายคนนั้น เขาทำหน้าตกใจใส่ผม แต่ผมก็ยิ้มไปให้เขาแล้วก็ช่วยกันเก็บของพวกนั้นใส่ถุงให้เรียบร้อย ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะอายุเท่าผม หรือว่าน้อยกว่าผม ผมก็ไม่แน่ใจนะ แก้มย้วยๆ ดวงตาเล็กๆ กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะรีบโค้งขอบคุณให้ผมจนผมสีน้ำตาลนั้นปลิว ผมคุยอะไรกับเขานิดหน่อย แล้วเขาก็รีบออกจากซูเปอร์ไปอย่างรวดเร็วเมื่อเราคุยกันเสร็จ

            พอผมเล่ามาถึงตอนนี้คงรู้แล้วใช่ไหมล่ะครับ ว่าคนอ้วนๆ นั้นเป็นใคร แฟนของผมเองครับ (หัวเราะเสียงดัง) ...เขินจังครับที่มาเล่าอะไรแบบนี้ ผมเจอแพคฮยอนครั้งแรกก็ตอนที่ผมไปช่วยเก็บของนี่แหละ แล้วสิ่งที่ผมตกใจเข้าไปอีก นั่นก็คือร้านที่พี่สาวผมพาไปกินข้าวเป็นร้านของแพคฮยอนเอง ผมแทบจะหงายหลังทันที อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นนะ ช่วงนี้เรื่องบังเอิญชอบเล่นตลกผมบ่อยๆ ครับ (เกาหัวแก้เก้อ)

            ยังมีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นกับผมไม่หยุดหย่อนครับ ผมเจอแพคฮยอนหลายครั้งแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ไม่ว่าจะเป็นที่ห้าง ตามทางเดินกลับบ้าน อ้อ!เราเรียนมหาลัยที่เดียวกันแต่คนละคณะน่ะครับ หลังจากนั้นผมก็ได้รับขนมจากแพคฮยอน ไม่รู้มีอะไรไปกระซิบบอกแพคฮยอนหรือเปล่าว่าผมชอบกินคุ้กกี้ข้าวโอ้ต คือแพคฮยอนทำมาให้ผมแล้วก็บอกกินกับนมสด ความสูงของผมก็สูงอยู่แล้วแต่แพคฮยอนมาให้ผมกินนมสดอีก ผมว่าความสูงคงจะพุ่งพรวดแน่ๆ แต่ว่ามันก็บำรุงกระดูกนะ ผมเอาข้าวโอ้ตที่แพคยอนบอกว่าทำเองกับมือมากินกับนมสดในตอนเช้าอย่างที่บอกจริงๆ ครับ คือมันอร่อยมากครับ อร่อยจริงๆ หลังจากนั้นเรื่อยมาผมก็ได้ขนมจากที่แพคฮยอนทำให้มากินบ่อยๆ ผมชอบทุกอย่างที่แพคฮยอนทำมาให้จริงๆ เหมือนไม่ต้องไปซื้อข้างนอก แล้วก็รอจากแพคฮยอนอย่างเดียวเลยครับ

            ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมากหรอกครับ ผมรู้สึกว่าแพคฮยอนเป็นคนที่ทำขนม ทำอาหารเก่ง อัธยาศัยดี แต่ติดจะขี้อาย เขาชอบก้มหน้าเวลาคุยกับผม เราเลยไม่ค่อยมองหรือสบตากันเท่าไหร่ครับ ผมเองก็ไม่อยากจะเซ้าซี้เพราะกลัวจะรำคาญน่ะ แล้วเกิดอะไรหลังจากนั้นรู้ไหมครับ แพคฮยอนหายไปจากวงจรชีวิตผม หรือว่าต่างคนต่างยุ่งเรื่องการเรียนหรือเรื่องสอบยังไงผมก็ไม่รู้ได้ ไม่รู้จะติดต่อยังไง หายไปจนผมสงสัยจนเอามานอนคิดเลยล่ะครับ แพคฮยอนหายไปกี่วันรู้ไหมครับไม่ใช่กี่วันหรอก เป็นปีครับ นานใช่ไหมล่ะ ก่อนที่แพคฮยอนจะหายไปเขาบอกผมว่าจะทำเยลลี่ที่ผมชอบมาให้ หลังจากนั้นก็หายไป พอผ่านไปปีหนึ่งเขาก็กลับมาพร้อมเยลลี่ครับ แต่สิ่งที่ผมตกใจคืออะไรรู้ไหม...แพคฮยอนน่ารักมาก...มากจนผมแทบจะลืมหายใจตอนที่ได้กลับมาเจอกันอีกครั้งในรอบหนึ่งปี... ผมไม่กล้าแสดงสีหน้าอะไรออกไปมากหรอกครับ กลัวว่าคนอื่นเขาจะแซวเอา คนอย่างผมก็ต้องมีวางมาดกันหน่อย ถูกไหม? ได้แต่เอามากู่ร้องอยู่ในใจคนเดียวครับ ว่ามันน่ารักมากจริงๆ เหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ะครับ คือแพคฮยอนเขาไปลดน้ำหนักมาจนเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย แล้วผมก็ได้ขอเบอร์แพคฮยอนเอาไว้ ในที่สุดผมก็ได้มีช่องทางในการติดต่อคนตัวเล็กนี่แล้วล่ะครับ

            แหม่..จะชวนไปหาอะไรกินกันไง เพื่อตอบแทนกับขนมหลายๆ อย่างที่แพคฮยอนทำมาให้ผมน่ะ

            ผมว่าผมเริ่มเหนื่อยแล้วสิ เล่าเท่าไหร่ก็ไม่หมดสักที เรื่องมันยาวมากเลย ถ้าเล่าไปคนอ่านก็จะหลับ งั้นกระโดดข้ามไปตอนที่ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ กระวนกระวายแล้วกันครับ นั่นคือจุดเปลี่ยนของผมเลยจริงๆ ผมเจอแพคฮยอนบ่อยขึ้นเรื่อยๆ ได้รู้จัก ได้หัวเราะ ได้ไปไหนมาไหนด้วยกัน แล้วก็มาถึงช่วงงานละครเวทีซึ่งผมไม่มีเวลาว่างเลย ปลีกตัวไปไหนก็ไม่ได้ เพราะรุ่นพี่ให้ผมแสดงละครเวลาทีเป็นตัวเอกให้ ผมต้องซ้อมๆ มันอยู่อย่างนั้นจนดึกดื่น ไม่มีเวลาไปเจอแพคฮยอน ในบางทีผมก็อยากโทรหาคนตัวเล็ก อยากได้ยินเสียงที่คอยให้กำลังใจผม คือผมหงุดหงิดครับ แต่ไม่รู้จะไปเหวี่ยงได้ที่ไหน ผมต้องเก็บความหงุดหงิดนี่เอาไว้ แล้วไปปรึกษากับพี่สาว เธอบอกผมว่ายังไงรู้ไหมครับ? เธอบอกว่าผมชอบแพคฮยอน...ตลกใช่ไหมล่ะ ผมมาชอบผู้ชายตัวเล็กๆ คนนี้ได้ยังไง แต่ถ้าคุณมาทำความรู้จักกับแพคฮยอนจริงๆ แล้วล่ะก็ คุณจะรู้ครับ..ว่าแพคฮยอนนิสัยดี น่ารักขนาดไหน

            ผมลองถามตัวเองว่าชอบแพคฮยอนไหม คำตอบที่ได้ก็ตอบเอาตามใจ ตามความรู้สึกแท้ๆ เลย ก็คือชอบครับ..แล้วผมควรทำยังไง

            ผมก็ผู้ชายคนหนึ่งนะ การที่จะชอบใครสักคนก็ต้องบอกใช่ไหมครับ ผมตัดสินใจไปบอกแพคฮยอนว่าผมชอบเขา แล้วก็ขอเขาเป็นแฟน เขาอ้ำอึ้งอยู่นานพอสมควร ซึ่งทำเอาผมใจแป้วเลยจริงๆ นะ วินาทีนั้นผมกลัวจะหน้าแตกมากๆ เลย นี่ผมจะต้องอกหักเหรอเนี่ย ผมเลยลองเชิงถามไปอีก สุดท้ายความพยายามของผมก็สำเร็จครับ แพคฮยอนรับรู้ และตอบตกลง

วันนั้นเราตัดสินใจคบกัน...

แถมเจ้าตัวยังหน้าแดงมากๆ เลยด้วย ผมกอดแพคฮยอนเบาๆ ด้วยความรู้สึกคิดถึงที่ไม่ได้เจอกันมานาน เรื่องราวของผมฉบับย่อจริงๆ แต่ก็มีหลายเรื่อยที่ผมเล่าข้ามไป ไม่งั้นอาจจะเปลืองกระดาษไปกว่านี้ อยากทวนความจำว่าเป็นยังไงบ้างลองกลับไปอ่านเรื่องในภาคหนึ่งดูแล้วกันนะ (หัวเราะเสียงดัง)

ความรักของผมน่ะเป็นไปแบบเรียบง่ายเหมือนกับชีวิตในตอนแรกๆ แต่มันจะรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น หรือมีกิจกรรมให้ทำร่วมกับแพคฮยอนมากขึ้น ได้ใช้เวลาอย่างมีค่า ได้ไปเที่ยว ได้ทะเลาะกัน ได้หวงกัน เอ่อ..แต่จริงๆ จะมีแต่ผมเสียมากกว่านะที่ไปหวงแพคฮยอนน่ะ คือเขาน่ารักมากไงครับ น่ารักขึ้นทุกวันเลย มีหลายคนมาจีบจนผมต้องแอบบอกคยองซูช่วยๆ กันไว้ให้หน่อยเพราะแพคฮยอนยิ่งซื่อๆ อยู่ด้วย ผมนี่เหมือนตาแก่เฝ้าสมบัติของตัวเองเลยเนอะ

ช่วยไม่ได้นี่ครับ แฟนใครใครก็หวงนี่ เอาเป็นว่าผมเล่าแค่นี้ดีกว่า ผมอยากบอกว่าผมดีใจนะที่ได้มาเจอกับแพคฮยอน แล้วผมกับแพคฮยอนก็จะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ผม..ชานยอล คนที่จะรักแพคฮยอนตลอดไปเลยครับ.. (ก้มหน้าเขิน)

ขอบคุณที่ติดตามกันมาจนจบเรื่องครับ

แต่ความรักของผมกับแพคฮยอนไม่จบหรอกนะ (ยิ้ม)

---

แถมให้ไปอ่านกัน พิมพ์ไปก็จะหลับ นั่งตบยุง

แขนตุ่มเต็มไปหมดเยยยยยย

ใครยังไม่สั่ง รีบสั่งนะ สเปเชี่ยวในพาร์ทรอคุณอยู่

อิอิอิส์

ไปแล้วว บรั้ยยยยยยยยยยยยส์