Walker [ใช้ชั่วคราวยังคิดไม่ออก]

บทนำ

     ทุกความมืดเขาปกคลุมทุกแห่ง สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า 'มนุษย์' แทบไม่หลงเหลือบนโลกนี้ หรืออาจจะเหลือ แต่แค่ไม่นานก็คงจะ 'สูญสิ้น'
     บ้าน ผู้คน และสถานที่ทุกที่ แทบจะเหมือนที่รกร้าง แม้แต่สถานที่ๆเคยมีคนไปใช้บริการทั้งวันทั้งคืน อย่าง 'เพลินี พลาซ่า' ยังไร้วีแววของผู้คน ที่นั่นมีทุกอย่างที่ต้องการ แต่เหมือนตอนนี้ไม่มีใครต้องการอะไรแล้ว แม้แต่เสียงลมก็แทบจะไม่มี...
     ในป่ามีเสียงซวบซาบ เหมือนกำลังมีคนเดินมา เหล่าคนที่ตั้งแคมป์พยายามที่จะ ผมคว้าสิ่งของใกล้ตัวส่งให้คนอื่นๆเพื่อนำมาป้องกันตัวเองและรู้เพียงว่าจะฆ่าพวกมันต้อง 'ที่หัว' เท่านั้น !
     ควันไฟจากตรงนั้นบ่งบอกว่ามีคนอยู่ และใช่มันเรียกพวก 'วอคเกอร์' มาจากทุกทิศ ฉันและน้องสาวต้องรีบวิ่งมาที่นี่ เพื่อที่จะมาหยุดบุคคลพวกนั้น นี่เป็นเวลาเย็น ไม่ควรที่จะก่อไฟ ทั้งๆที่เป็นที่ต่ำ ถ้าที่สูงฉันจะไม่กระเสือกกระสนมาเลย และที่สำคัญ...
     ค่ายของเราโดนบุกแล้ว ! 
     ผมไม่รู้ว่าเสียงนั่นจะเป็นพวกจอมงับหรือเปล่า ผมรู้เพียงผมต้องปกป้องทุกคน เรามาจากต่างที่ ต่างถิ่น และเราไม่รู้จักกันเลย ในสถานการณ์แบบนี้ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ผมยกปืนขึ้นเตรียมที่จะยิง เสียงมาใกล้เรื่อยๆ และเราเห็น เห็นผมของใครสักคนสีแดงเพลิง 
     "ใครที่อยู่ตรงนั้น ออกมาไม่งั้นเราจะยิง !" ผมตะโกนไป ผมรู้ว่าพวกนั้นเป็นคนธรรมดา แต่ก็ไม่แน่ สถาการณ์แบบนี้พวก'คนเลว' เยอะแยะไป
     "เธอไม่กล้าหรอก หนุ่มน้อย" เธอเดินออกมา เธอมีเรือนผมสีแดง ใส่เสื้อสีเขียว กางเกงสามส่วนและอาวุธครบมือ... เธอยื่นดาบออกมาด้านหน้า แล้วดันให้เด็กผู้หญิงน่าจะรุ่นเดียวกับผมหลบไปอยู่ข้างหลัง เธอยกปืนขึ้นมา และไม่ฟังอะไรคนที่ถือดาบอยู่ พวกผมมีกันสิบห้าคน ส่วนเธอมีแค่สอง พระเจ้า ! เธอรอดจากพวกจอมงับมาขนาดนี้ได้ยังไง ? "เรามาดี ฉะนั้นดับไฟซะ มันเรียกพวกนั้นมา..." เธอพูดด้วยเสียงที่เบาและเดินมาใกล้เรื่อยๆ เธอยกขวดน้ำขึ้นมา ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเธอ ดาบของเธออยู่ปลายจมูกผม ผมได้แต่ตัวสั่นระริก "เชื่อฉัน ไม่งั้นเธอจะเสียใจนะ" เธอค่อยๆราดน้ำลงไป แล้วไฟก็ดับ บ้าชิบ ! อากาศกลางคืนหนาวจะตายไป !
      "เธอดับมันทำไม ! ไม่รู้หรอว่ามันหนาวแค่ไหน ถ้าฟ้ามืด !" ผมตะคอกใส่เธอ เธอละดาบออกจากหน้าผม ส่วนอีกคนที่ผมสีน้ำตาลก็ลดปืนลง 
      "เธอจะให้พวกมันมากินคนของเธอหรือไงห้ะ !" เธอตะคอกใส่หน้าผม แล้วเดินสำรวจไปทั่ว ผมค่อยๆเลื่อนมือเตรียมจะหยิบมืด "อย่าคิดจะทำอะไรฉัน เธอไม่มีโอกาสหรอกนะ !" เธอพูดทั้งๆที่ไม่ได้หันมามอง เธอเก่งเกินคนไปแล้วนะ !
      "เสร็จแล้วก็เชิญกลับไป พวกเราจะพักผ่อน..." แม่ของผมพูดขึ้นมา เธอป่วยมาสองสามวันแล้ว แต่ไม่ทันไร เจ้าของผมแดงก็ชัดาบออกมาทันที
      "แม่เธอ จะกลายเป็นพวกมัน !" เธอเงื้อดาบเตรียมจะฟัน เธอเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย !!! "หลบไป แม่เธอจะเป็นไอพวกนั้น..." เธอพูดด้วยเสียงที่เบาลง แต่ปลายดาบพร้อมจะฟันคอแม่ผมทุกเมื่อ
      "ซีเรนท์ พวกมันมาแล้ว !" เด็กผมสีน้ำตาลตะโกนขึ้น แล้วหยิบขวานขึ้นมาถือ ส่วนคนผมสีแดงเดินมาจับต้นแขนผมด้วยแรงมหาศาล เธอไปเอาแรงมากขนาดนี้มาจากไหนกัน...แล้วก็พูดกับผม
      "ถ้าไม่อยากตาย เก็บของซะ ไป๊ !!!" เธอหันไปตะโกนใส่ทุกคน นั่นทำให้คนของผมเริ่มจะคว้าของ แล้วเข้าไปเก็บของในเต้นท์ บ้าชิบ ! เธอฉลาดเกินไป "ฉันจะไว้ชีวิตแม่เธอ ตอนนี้ไปเก็บของซะ !" ผมรีบเข้าำไปกอดแม่แล้ว พาเธอกลับเข้าเต้นท์เพื่อเก็บของทันที
      #ซีเรนท์ 
      ฉันและน้องสาวต่างพากันมา และไม่คิดว่าพวกนั้นจะมาเร็วขนาดนี้ บ้าชิบ ! คนก็เยอะ แถมดูปัญญาน้อยกันทุกคน อาวุธก็มี หม้อ ไห กะละมัง อยากจะบ้าตาย -_-
      "เราพาเค้าไปหมดได้ แต่ฉันไม่รับรองว่าจะพารอดทุกคน" น้องสาวฉัน หรือ 'ซาช่า' เธอแค่สิบห้า เท่ากับไอเด็กผู้ชายคนนั้น ทำไมน้องฉันมันดูไม่กลัวเลยวะ - -
      "พี่ก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะเอายังไง แต่เราทิ้งใครไม่ได้" ฉันหันไปพูดแล้วเอามือลูบผมน้องสาวตัวเองเบาๆ เธอแกร่งกว่าที่คิดและมองเห็น 
      "ฉันเข้าใจพี่ ไม่ต้องกลัวฉันเคียงข้างพี่เสมอ..." น้องสาวคนเดียวที่ฉันรัก และพร้อมให้ทั้งชีวิตพูดขึ้น เธอรู้ดีว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น 'กับฉัน'
      "ไม่เป็นไรๆ พี่เข้าใจและพี่โอเค ไปเถอะไปช่วยพวกเขา" ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าคนพวกนี้นิสัยยังไง ฉันเต็มใจที่จะช่วย แต่ใครที่คิดจะหักหลังฉันสามารถ 'ฆ่า' ได้อย่าง 'เลือดเย็น'

      ผมไม่รู้ว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้เธอช่วยเรา แต่ผมรู้แค่ว่าทุกคนจะต้องปลอดภัย เราเก็บของกันเสร็จแล้ว ตอนนี้ทุกคนต่างหาไม้หรืออะไรก็ตามที่สามารถแทงหัวพวกมันได้
      "ที่หัว แทงมันที่หัว ห้ามใช้ปืน !" เธอพูดแกมตะคอก พระเจ้า ! เธอเป็นแม่ผมหรือไงนะสั่งเอาๆ ! "Damm it !" เธออุทานออกมา พวกมันมา และมากเกินจะต้านไหว !