คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ( os ) I love the way you ‘LIE’
I love the way you ‘LIE’
Sehun x Luhan
End in part
Story by ToonkO
“เย็นนี้เอาไงวะ จะไปผับไอ้จงอินหรือบ้านกู”
“ไปบ้านมึงแล้วกัน ผับไอ้จงอินไปติดกันหลายวันแล้ว กูเบื่อหน้าเดิมๆ”
“ก่อนคุยกันเรื่องนี้พวกมึงช่วยกันหาหนังสือเพิ่มก่อนเถอะไอ้เหี้ย กำหนดส่งจี้ตูดอยู่พรุ่งนี้แล้ว”
สันหนังสือเล่มหนาถูกยกฟาดกลางกบาลกลุ่มเพื่อนสนิทที่ยังจับกลุ่มกันคุยเรื่องสำมะเลเทเมาซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันที่ไม่น่าแปลกใจเท่าไรนัก ชานยอลก็คงร่วมวงกับพวกมันเหมือนทุกทีหรอกถ้าหน้าอาจารย์สุดโหดไม่ลอยเข้ามาเตือนสติ
อีกอย่าง...ขืนทำตัวเลวๆ กลางห้องสมุดมหา’ลัยท่ามกลางเหล่านิสิตนักศึกษาที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออย่างจริงจังยิ่งทำให้ภาพลักษณ์หนุ่มเจ้าสำราญไม่เอาจริงเอาจังมันชัดเจนกว่าเดิมน่ะสิ
“ไอ้เหี้ยชานยอลจำศีลว่ะ”
“เออ งั้นรายงานห่านี่เขียนชื่อคนจำศีลอย่างกูคนเดียวแล้วกัน...ไอ้เซฮุน”
เจ้าของชื่อโอเซฮุนส่งยิ้มที่สาวๆ เห็นคงกรี๊ดสลบแต่สำหรับชานยอลมองยังไงมันก็เป็นยิ้มกวนอวัยวะเบื้องต่ำมากกว่ามาให้ แล้วดูนั่น...มันสนใจคำขู่เขาเสียที่ไหน ดวงตาพราวระยับคู่นั้นยังมองตามสาวแว่นหนาในชุดเข้ารูปกระโปรงสั้นกุดอวดหุ่นเซ็กซี่ผิดกับหน้าตาพลางเลีย
ริมฝีปากไม่ปิดบังความคิดในใจ
“เซฮุน มึงก็สนใจชานยอลมันบ้างเถอะ มันน้อยใจมึงเห็นมั้ย”
“น้อยใจพ่องสิไอ้ดำ กูโกรธเว้ย”
“อ้าวไอ้หยอย แค่นี้ต้องด่ากู”
ก่อนที่สารพัดสัตว์จะยกโขยงพากันเดินเพ่นพล่านหอสมุดจากปากปาร์คชานยอลกับคิมจงอิน เด็กหนุ่มผิวขาวสะท้อนแสงที่นั่งเงียบมาตลอดก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“พวกมึงดูนั่น ใครวะ...น่ารักฉิบหาย”
เสียงคิมจุนมยอนไม่เพียงแต่หยุดการปะทะคารมของจงอินกับชานยอลเท่านั้น แต่ยังทำให้เซฮุนเลิกสนใจสาวแว่น และคิมจงแดที่นั่งกดโทรศัพท์มือถือเล่นเงียบๆ อยู่นานสองนานถึงกับวางเครื่องสื่อสารสุดไฮโซของตัวเองลง
“ผู้ชายนี่หว่า” เซฮุนพูดเสียงต่ำ หากฟังดีๆ แล้วน้ำเสียงนั้นไร้ซึ่งความรังเกียจเดียดฉันท์โดยสิ้นเชิง
“ผู้ชายอะไรวะโคตรน่ากิน ตัวเล็กๆ ปากบางๆ ตาหวานๆ...เกิดมากูไม่เคยเจอ หรือมึงจะบอกว่าไม่ถูกใจ”
ร่างเล็กที่ยืนหาหนังสืออยู่ตรงมุมที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากโต๊ะพวกเขาจัดได้ว่าหน้าตาดีเกินมาตรฐาน...มาก ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ใบหน้านั้นกลับมีความสวยที่ดึงดูดเพศเดียวกัน ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากบางๆ น่ากัดกิน แค่มองไกลๆ ก็ครั่นเนื้อครั่นตัวอยากครอบครองเป็นเจ้าของ
“ว่าไงเซฮุน” จงแดถามซ้ำอีกครั้งเมื่อไม่ได้ยินคำตอบรับ
โดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยคำตอบใดๆ โอเซฮุนผุดลุกจากเก้าอี้ตรงไปยังร่างเล็กทันที
.
.
.
“หาเล่มไหนอยู่เหรอครับ”
ดวงตาคู่งามตวัดมองผู้มาใหม่ ตรงนี้มีเขาอยู่คนเดียวอีกฝ่ายคงไม่ได้ถามคนอื่นหรอกมั้ง เมื่อคนตรงหน้าอุตส่าห์เดินมาถามอย่างมีน้ำใจเด็กหนุ่มเลยตอบพร้อมรอยยิ้มหวานๆ บนเรียวปาก
“เจอแล้วล่ะครับแต่ว่ามันอยู่สูงเกินไป กำลังจะไปตามเพื่อนพอดี”
“ผมหยิบให้ก็ได้ เล่มไหนล่ะ”
คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าชี้เจ้าหนังสือเล่มที่ว่า ชายเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเล็กขยับเลิกขึ้นจนเห็นเอวขาวๆ โอเซฮุนกดยิ้มมุมปาก ใช้พลังใจไม่น้อยในการควบคุมตัวเองไม่ให้ขยับปลายนิ้วไปแตะต้อง
“อ่ะ ได้แล้ว”
“ขอบคุณครับ ผมลู่หาน ปีสี่คณะอักษรฯ แล้วคุณล่ะ...”
“โอเซฮุน ปีสองเศรษฐศาสตร์ครับ” เด็กหนุ่มแนะนำตัวพลางยิ้มกว้างจนตาปิดให้ “ชื่อพี่ไม่เหมือนคนเกาหลีเลยนะ”
“อ่า...ใช่ เป็นคนจีนน่ะ เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ตอนมอปลาย”
ลู่หานยิ้มหวาน ดีใจที่ได้รู้จักรุ่นน้องร่วมสถาบัน อีกอย่างคนใจดีมีน้ำใจเข้ามาช่วยเหลือทั้งที่ไม่รู้จักกันหาได้ง่ายๆ ในสังคมที่มีแต่ความเห็นแก่ตัวเช่นทุกวันนี้ที่ไหน คงไม่ผิดอะไรถ้าเขาจะพูดคุยกับอีกฝ่ายอย่างสนิทใจ
“ยินดีที่ได้รู้จักเซฮุนนะ แล้วก็ขอบคุณมากๆ เลยที่ช่วยหยิบหนังสือให้”
โค้งเล็กๆ ก่อนทำท่าจะเดินจากไป ถ้าเซฮุนต้องการเพียงพูดคุยแค่นี้เขาจะเสียเวลาเดินมาถึงตรงนี้หรือ เด็กหนุ่มร่างสูงรั้งแขนเล็กไว้ ลู่หานหันมาทำหน้าสงสัยได้น่ารักมากในสายตาเขา
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นเบอร์โทรศัพท์ของพี่ได้ไหม”
แค่นั้นแก้มขาวก็แดงระเรื่อ ลู่หานเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อความเขินอายตรงเข้าเล่นงานโดยไม่ทันตั้งตัว สายตาจริงจังของเด็กคนนี้กำลังทำให้ลู่หานใจสั่น...
นี่เขา...ถูกเด็กตรงหน้าจีบอยู่หรือเปล่านะ?
“เอ่อ...ทำไมถึงอยากได้ล่ะ”
เซฮุนยิ้มอย่างถูกใจ ต้องแบบนี้สิ เขาไม่ชอบพวกที่ตั้งคำถามโง่ๆ อย่างเช่น ‘จะเอาไปทำอะไรล่ะคะ’ เบอร์โทรศัพท์เขาคงไม่เอาไปซื้อล็อตเตอร์รี่หรอกมั้ง คำถามของลู่หานน่าตอบกว่าตั้งเยอะ
“เพราะผมอยากรู้จัก...พี่ลู่หาน...ให้มากกว่านี้ยังไงล่ะ”
.
.
.
ทุกอย่างล้วนเป็นไปตามความต้องการของโอเซฮุนทั้งสิ้น ลู่หาน เด็กหนุ่มน่ารัก โสด และไร้เดียงสา เพียงแค่เทียวไล้เทียวขื่อ เช้าถึงเย็นถึง หมั่นแสดงความจริงใจที่ซ่อนไว้ซึ่งความต้องการอันแรงร้อน เมื่อย่างเข้าสู่เดือนที่สองรุ่นพี่คนดีที่เพิ่งริจะมีความรักเป็นครั้งแรกก็ยอมตกลงเป็นแฟนเขาสมใจ
“หิวหรือยังครับ”
“..................”
“เดี๋ยวผมจะพาพี่ไปลองชิมร้านอาหารเพิ่งเปิดใหม่ ไม่ไกลมหา’ลัยหรอก...ถ้าหิวก็หิ้วท้องรอหน่อยนะ”
“..................”
เซฮุนถอนหายใจแรง ลองเป็นคู่ควงคนอื่นๆ ที่ผ่านมาสิเขาจะทิ้งเอาไว้ตรงนี้ พูดด้วยก็ไม่พูด ถามก็ไม่ตอบ ไม่หือ ไม่อือ ติดตรงที่ว่าที่นั่งเบาะข้างคนขับคือลู่หานที่เซฮุนยังไม่อยากให้เห็นเขี้ยวเล็บที่เขาซ่อนมันไว้อย่างมิดชิดในตอนนี้
“พี่ลู่หาน พี่เป็นอะไรทำไมไม่พูด”
“...เปล่า”
“พี่ครับ”
เสียงทุ้มเรียกด้วยโทนเสียงกดต่ำเป็นสัญญาณเตือน ทว่าอีกฝ่ายคงไม่รับรู้ถึงได้นั่งเม้มปากหันหน้าหนีไปอีกทาง เซฮุนตบรถเข้าข้างทางทันทีโดยไม่ใยดีว่ารถคันหลังจะสบถด่าไปยันบรรพบุรุษเป็นภาษาไหน ร่างเล็กสะดุ้งเมื่อเรียวแขนถูกกระชากรุนแรง ใบหน้าสวยก้มต่ำไม่ยอมสบตาคนรักที่ยื่นหน้าเข้ามาจนชิด
“อย่าทำตัวน่าเบื่อแบบนี้ ผมไม่ชอบ!”
“โอเซฮุน คนใจร้าย!”
ทันทีที่ถูกตะคอกใส่หน้าว่าน่าเบื่อลู่หานก็เงยหน้าขึ้นตัดพ้อน้ำตาไหลริน เซฮุนใจหายกับหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอนัยน์ตาสวย นับตั้งแต่รู้จักกันดูเหมือนครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกที่พวกเขาทะเลาะกันใหญ่โตจนถึงขั้นมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเสียน้ำตา นิ้วเรียวยาวปาดเช็ดก่อนจูบเบาๆ เหนือหน้าผากมน สงบทั้งสติอารมณ์ตัวเองและปลอบใจคนรัก แต่นอกจากลู่หานจะไม่โอนอ่อนตามแล้วยังผลักคนสูงกว่าเต็มแรง
“อย่ามายุ่งกับเรา คนใจร้าย หลอกลวง...ฮึก...”
“เป็นอะไรครับพี่ลู่หาน พูดกับผมแบบนี้มันไม่น่ารักเลยนะ”
“ใช่ ใครจะไปน่ารักเท่ามินอาเด็กบัญชีฯที่นายแอบคบอยู่ล่ะ!...มีเค้าแล้วมายุ่งกับเราทำไม”
เซฮุนสบถคำหยาบในใจดังลั่น ลู่หานรู้เรื่องนี้ได้ยังไง!
แน่นอนว่ามินอาก็เป็นหนึ่งในดอกไม้ริมทางที่เซฮุนเคยเด็ดมาชมเชยแล้วทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดี ก่อนที่เขาจะเจอกับลู่หาน จนกระทั่งเมื่อวันก่อนเซฮุนไปดื่มเหล้าเคล้าดนตรีที่ผับกิจการบ้านจงอินกับเพื่อนฝูงดังเคย พอมีหญิงสวยหุ่นดีซ้ำยังเป็นวัวเคยขาม้าเคยขี่มาชิดใกล้ เซฮุนเองก็กรึ่มๆ พอจะเล่นสนุกด้วย แต่มันก็แค่ชั่วข้ามคืนไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น แล้วหมาตัวไหนคาบข่าวมาบอกพี่ลู่หานวะ!
“พี่ไปฟังมาจากไหน ผมรู้จักกับเค้าจริง แต่นั่นมันนานมาแล้วนะ...ในหัวผมมีแต่พี่ จะทำอะไรก็มีแต่หน้าพี่ลอยมา จะให้ผมเอาเวลาไปยุ่งกับใคร”
เด็กหนุ่มป้อนคำหวาน รั้งไหล่เล็กเข้ามาใกล้ก่อนโอบกอดไว้ทั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียแก้มใส จูบริมฝีปากแดงๆ ไม่ได้เซฮุนก็จูบปลายคางมนแทน ไล่ต่ำลงมาถึงซอกคอขาว ดูดดึงเบาๆ จนลู่หานต้องทุบไหล่กว้างอย่างไม่ยินยอม
แต่ให้ตายเถอะ...ความปรารถนามันก่อตัวจนเซฮุนเจียนจะคลั่ง เมื่อไหร่กันที่เขาจะได้ครอบครองร่างน้อยให้สมความกระหายสักที!
“อย่ามาโกหกเรา ไม่งั้นวันนี้เค้าจะมาอาละวาดเราถึงคณะได้ไง ชี้หน้าด่าเราเสียงดังจนเราอายแทบตาย ถ้าพวกอี้ชิงไม่อยู่ช่วยเราก็ไม่รู้จะทำยังไง ใครๆ...ก็บอกว่านายเจ้าชู้”
“ถ้าไม่เชื่อจะเอาโทรศัพท์ผมไปก็ได้ อยากรื้ออยากค้นอยากเช็คก็ตามสบายเลย หรือจะยึดเอาไว้ก็ได้ คิดว่าผมไม่เสียใจเหรอ...คนรักเชื่อคำพูดใครๆ มากกว่าตัวเอง ที่ผมแสดงออกมาตลอดไม่เคยเข้าถึงใจพี่เลยสินะ”
เซฮุนเสยผมแรงๆ ผละจากร่างบางกลับไปยังที่นั่งคนขับ ปลดกระจกรถลงแล้วท้าวแขนกับขอบหน้าต่างมองออกไปด้านนอก สีหน้าไม่สบอารมณ์ทำให้คนมองใจหายวาบ
“มะ...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ” ลู่หานปาดน้ำตาจนหมด บังคับตัวเองให้หยุดสะอื้นไห้
“แล้วมันยังไง”
“กะ...ก็เค้าพูดอย่างนั้น จะให้เราคิดยังไง ระ...หรือว่าเราไม่มีสิทธิ์...หึงนาย...บ้างเลย”
สิ้นคำเซฮุนก็หันมามองใบหน้าสวยที่ก้มต่ำ ริมฝีปากพรายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนค่อยๆ ดึงลู่หานมาใกล้ เด็กหนุ่มจูบไปทั่วใบหน้าคนตัวเล็ก หยุดที่ริมฝีปากเนิ่นนาน
“คนดีของผม...หึงทำไมไม่บอกแต่แรก”
“ไม่ต้องมาดีใจเลยคนบ้า เราเสียใจ เราเจ็บ”
“โอเคครับที่รัก พรุ่งนี้ผมจะพาพี่ไปเคลียร์กับแม่นั่นถึงคณะเลยดีมั้ย คราวนี้เชื่อผมได้หรือยัง”
“จริงเหรอ...”
“ผมเคยโกหกพี่หรือไง ว่าไงครับ ทีนี้จะยอมเชื่อใจผมมั้ย”
“อะ...อือ”
“แค่นี้ไม่พอหรอก พี่ทำผมเสียใจนะ ต้องพิสูจน์สิว่าเชื่อใจผมจริงๆ...ตกลงไหม”
ลู่หานมองเซฮุนตาแป๋ว คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจว่าเซฮุนต้องการให้เขาพิสูจน์อย่างไร กระทั่งฝ่ามืออุ่นวางบนเอวบาง ลูบขึ้นลงเบาๆ ใช้ดวงตาคมที่ฟ้องถึงความปรารถนาสบสายตากับดวงตาคู่สวย...คนอายุมากกว่าหน้าร้อนวาบ แก้มใสแดงปลั่งจนเซฮุนอดใจไม่ไหวต้องจูบฟัดให้เห่อแดงมากขึ้นอีก
“.......ก็....ก็ได้”
มุมปากได้รูปกดลึก เซฮุนยกยิ้มอย่างสมใจ
.
.
.
“อึก...อ่ะ...อ๊า...”
เสียงหวานร้องแผ่วหวิวแล้วเอนร่างลงกับเตียงนอนหนาหนุ่มอย่างหมดแรง ความสุขสมทำให้ร่างกายอิ่มเอิบ ไม่เพียงแค่ลู่หานเท่านั้น เซฮุนก็เช่นกัน เด็กหนุ่มยิ้มด้วยความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจที่เขาได้เป็นคนแรกของร่างกายนี้
“นอนเถอะครับคนดีของผม”
“เซฮุน อย่าไปไหนนะ...นะ”
“ผมจะไปไหนได้ ก็จะนอนกับพี่ตรงนี้นี่แหละ”
ได้ยินอย่างนั้นคนตัวเล็กก็วางใจหลับไปอย่างง่ายดายเพราะความเหนื่อยอ่อน ดวงตาคมจับจ้องร่างเปลือยเปล่าขาวผ่องราวเกล็ดหิมะบริสุทธิ์ที่มีรอยแดงจากริมฝีปากเขาประปราย ลู่หานเป็นคนดีของเขา...ไม่เคยขัดใจให้เซฮุนต้องอารมณ์เสีย ยอมโอนอ่อนผ่อนตามเขาในทุกเรื่อง โชคดีของลู่หานที่เซฮุนยังไม่นึกเบื่อคนตัวเล็กตอนนี้ เด็กหนุ่มรั้งร่างบางเปลือยเปล่าเข้ามาซบอก จูบหน้าผากมนด้วยความอ่อนโยน
ยิ่งได้ครอบครองก็ยิ่งมีแต่อยากได้เพิ่มขึ้น เซฮุนสาบานกับตัวเอง...เขาจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนได้มีโอกาสทับรอยบนร่างกายนี้เด็ดขาด!
.
.
.
สถานบันเทิงยามค่ำคืนราตรีนี้ครึกครื้นไม่ต่างจากทุกครั้ง มุมวีไอพีที่ค่อนข้างส่วนตัว ยากต่อการเข้ามารบกวนด้วยอภิสิทธิ์ทายาทเจ้าของผับแห่งนี้ก็เช่นกัน ห้าหนุ่มตัวอันตรายประจำคณะเศรษฐศาสตร์ชนแก้วเสียงดังไม่แพ้มุมอื่นสักนิด
“ฉลองให้ความโสดของไอ้จงอินเว้ย” จุนมยอนตะโกนเป็นต้นเสียง เขาเองก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าจงอินโสดเป็นครั้งที่เท่าไรของเดือน
คิมจงอินยักคิ้วแล้วกระดกแอลกอฮอล์ดีกรีสูงทีเดียวหมดแก้ว ในอ้อมกอดมีสาวหุ่นดีนุ่งสั้นประจบประแจงเอาใจไม่ห่างแม้จะรู้ดีว่าเป็นได้แค่ของเล่นของหนุ่มเจ้าสำราญเท่านั้น
“เซฮุน คืนนี้เราไปต่อที่ไหนดี”
โอเซฮุนก็ไม่แพ้กัน เด็กหนุ่มยิ้มอย่างมีเลศนัยตอบคู่ควงคนล่าสุดประจำคืนนี้ที่เฝ้าออดอ้อนคลอเคลียข้างกาย แค่สบตาก็รู้ว่าราตรีนี้...ยังอีกยาวไกล
“ฉลองความโสดให้ไอ้จงอินแล้ว เมื่อไหร่จะได้ฉลองให้ไอ้เซฮุนบ้างวะ...มึงคบพี่คนนี้มานานเกินละ ปกติประเดี๋ยวประด๋าวก็เบื่อไม่ใช่เหรอ”
“ถามทำไมวะชานยอล หรือมึงไม่ชอบพี่ลู่หาน” ชานยอลหัวเราะในลำคอ
“ทำไมกูจะไม่ชอบพี่เค้า แค่คิดว่าคนดีๆ ไม่น่ามาเสียเวลากับมึงนานเกิน”
ประโยคนี้ได้เสียงเฮโลจากเพื่อนร่วมก๊วนตอบรับจนเซฮุนอยากลุกขึ้นมาไล่ถีบเรียงตัว เข้าขากันนัก ไอ้เรื่องกัดเพื่อนตัวเองเนี่ย
“หรือว่า...ยังไม่ได้ฟัน เลยเลิกไม่ลง?”
จงอินยิงคำถามตามคำสันนิษฐานของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ทว่าจงแดที่นั่งจิบเหล้าอยู่ข้างๆ กลับร้องเหอะคล้ายไม่เชื่อถือ
“กูว่าฟันตั้งแต่สองวันแรก อย่าดูถูกเพื่อนมึงสิจงอิน จะว่าไปก็เสียดายอนาคตพี่เค้าว่ะ”
เพราะนั่งใกล้มืออยู่แล้วจงแดเลยโดนฝ่ามืออรหันต์เข้ากลางศีรษะจากเซฮุนเต็มแรง จงแดหัวเราะร่า ส่งแก้วให้ชานยอลรินน้ำเมาไม่คิดจะใช้กำลังตอบโต้เอาคืน
“กูยังไม่ได้ฟัน เข้าใจแล้วก็เปลี่ยนเรื่องพูดได้แล้วไอ้เหี้ย”
ทำไมถึงต้องโกหก...
เซฮุนเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
มันคล้ายเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปแล้วที่จะคุยเรื่องใต้สะดือกันในหมู่เพื่อนยามแอลกอฮอล์ไหลวนในเส้นเลือด บรรยากาศคึกครื้นก็หาเรื่องมาคุยกันอย่างคะนองปาก แต่เพียงแค่คิดว่าต้องพูดถึงเจ้าของนัยน์ตาหวานฉ่ำในแง่ต่ำทรามริมฝีปากเซฮุนก็แข็งชาจนขยับไม่ลง
“อะไรกัน เซฮุนมีแฟนแล้วเหรอคะ เสียดายจังเลย”
“อืม ไม่พอใจก็ไป...โอเคมั้ย” คำตอบคืออาการค้อนประหลับประเหลือกจากสาวหน้าหมวยที่เซฮุนไม่ได้สนใจจะจำชื่อ
เซฮุนรู้ตัวว่าเขาคบกับลู่หานนานกว่าคนอื่นที่ผ่านมา ทำไมถึงไม่รู้สึกเบื่อ...เซฮุนก็ไม่รู้อีกนั่นแหละ
เขาไม่ได้ชอบนิสัยขี้อ้อน ขี้แย หรือไร้เดียงสาของลู่หานจนคิดว่ามันพิเศษกว่าคนอื่นตรงไหน เขาไม่ชอบที่จะง้องอนใครเกินความจำเป็นดังนั้นเซฮุนจึงมั่นใจว่าเขายังไม่ได้รักลู่หาน
แต่เซฮุนชอบ...ชอบที่จะพูดคุย ได้ใช้เวลาร่วมกัน ชอบที่จะสบตาคู่สวย มองลึกลงไปในนัยน์ตาสีเข้ม มันคล้ายมีอะไรบางอย่างแอบซ่อนอยู่ และเขาอยากที่จะกระชากมันออกมาแม้ว่าทุกอย่างอาจจะเป็นแค่การอุปทานไปเองก็ตาม
( Rrrr - - Rrrr - - )
เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังในกระเป๋ากางเกง เซฮุนคงไม่ทันได้รับสายถ้าหากว่าเขาไม่ได้ตั้งระบบสั่นเอาไว้ด้วย ดวงตาคมมองชื่อคนโทรเข้า มองผู้หญิงที่นั่งข้างตัว มองบรรยากาศรอบด้านก่อนตัดสินใจกดรับ
( เซฮุน ถึงบ้านหรือยัง )
“ยังเลยครับ อยู่ที่ผับกับเพื่อน”
( งั้นเหรอ เรารู้นะ...เซฮุนมีผู้หญิงนั่งตักอยู่ใช่ไหมล่ะ! )
เซฮุนสะดุ้งเฮือก ลู่หานมีตาทิพย์หรือไงวะ ใช้เวลาไม่นานในการประคองสติที่เริ่มกระจัดกระจายไปคนละทิศทางเซฮุนก็หัวเราะเสียงต่ำ
“รู้แล้วก็มาจัดการสิ รู้อย่างเดียวช่วยอะไรไม่ได้นะ”
( ....เซฮุน )
เด็กหนุ่มหัวเราะอีกรอบ รู้หรอกว่าลู่หานแค่แหย่เล่นแล้วพอเขาตอบกลับไปแบบนี้อีกฝ่ายคงหัวเราะไม่ออก
“ผมล้อเล่นน่า อย่าคิดมาก”
( เราไม่เชื่อ ถ้าอยากให้เชื่อ...มาหาเราหน่อยได้มั้ย จากที่นั่นแค่สิบนาทีก็ถึงแล้วนี่นา )
เซฮุนยกโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อมองเวลา เที่ยงคืนสี่สิบนาที...ที่ลู่หานยังไม่นอนคงเพราะรอโทรศัพท์จากเขาอยู่สินะ เป็นเด็กดีเสมอต้นเสมอปลายจริงเชียว
“ไม่ใช่ว่าโทรมาหาเพราะอยากให้ไปหาอยู่แล้วเหรอครับ”
( อ่า...รู้ทันเราอีกแล้ว )
คุยต่อไม่กี่คำเด็กหนุ่มก็กดตัดสายทั้งที่ยังมีรอยยิ้มบนริมฝีปาก หันไปบอกลาเพื่อนๆ ที่มองมาเหมือนรู้ทันแล้วจูบแก้มหญิงสาวข้างตัวแทนคำลา แม้จะฮึดฮัดขัดใจแต่หล่อนก็ยอมลุกไปหาจงแดแทนอย่างไร้ปากเสียง
แม้จะบอกว่าไม่ได้รัก หากการยอมทุกคำขอแบบนี้เซฮุนก็ไม่รู้จะอธิบายการกระทำของตัวเองยังไงดี
.
.
.
สองสามวันมานี้เซฮุนเจอของเล่นถูกใจชิ้นใหม่
นางแบบสาวใบหน้าสะสวย หุ่นสะโอดสะอง และนิสัยช่างยั่วเย้า เซฮุนเจอกับหล่อนโดยบังเอิญที่ผับ แน่นอนว่าความสวยดึงดูดใจเขาไม่น้อย ยิ่งการถูกยั่วเย้าแต่ยังไม่ได้ครอบครองสักทีจึงทำให้เซฮุนยังไม่เบื่อง่ายๆ เหมือนดอกไม้ริมทางที่ผ่านมา ไม่แปลกที่หลายคืนมานี้เพื่อนๆ ในกลุ่มถึงเห็นเซฮุนนัวเนียกับสาวหน้าเดิมแกล้มแอลกอฮอล์ประจำ
“เซฮุน หน้าจอรูปใครเหรอ...ดูสนิทกันจัง” เสียงหวานถามชิดริมหูทั้งที่ไม่จำเป็นต้องกระซิบกระซาบขนาดนั้นหลังจากเซฮุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความ รูปที่ถูกตั้งเป็นหน้าจอคือใบหน้าที่แนบชิดกันระหว่างเขากับลู่หาน เด็กหนุ่มยกยิ้มแล้วตอบสั้นๆ
“แฟน”
“มีแฟนแล้วเหรอคะ แปลกจัง ฉันว่าคุณไม่น่ารีบผูกมัดตัวเองไว้กับใครเลยนะ”
ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีสวยขยับพูดพลางจูบเบาๆ ที่ปลายคางเด็กหนุ่ม ไม่ว่าอะไรที่ร่างสูงซุกใบหน้าหล่อเหลาที่ซอกคอแล้วจูบให้จักจี้
“นั่นสินะ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”
จงอินที่นั่งข้างเซฮุนและได้ยินบทสนทนาระหว่างคนทั้งคู่ชัดเจนกว่าคนอื่นนึกถึงลู่หานทันทีที่เซฮุนตอบออกมา บางทีสถานะคนรักสำหรับลู่หานอาจจะไม่มั่นคงอีกต่อไปแล้ว โดยเฉพาะเมื่อเซฮุนเจอของเล่นชิ้นใหม่ที่ถูกใจอย่างเช่นตอนนี้
“เซฮุน มึงจะไม่รับโทรศัพท์หรือไงวะ สั่นมาถึงกูนี่”
“โทษที ไม่ทันสังเกต”
ก็จะไปสังเกตอะไรในเมื่อยังสนใจอยู่กับร่างกายของหญิงสาวบนตัก เซฮุนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับปล่อยให้คู่ควงคนสวยซบอกพิงศีรษะกับบ่ากว้าง
“ว่าไงครับ ผมอยู่กับเพื่อน”
( วันนี้ก็จะไม่มาหาเราอีกแล้วใช่ไหม )
“อย่างอแง ถ้าไปก็ไปเอง ไม่ต้องมาเซ้าซี้ผม”
( เราผิดอีกแล้วสินะ รู้สึกเดี๋ยวนี้ทำอะไรก็ผิดไปหมดทุกอย่าง )
เซฮุนไม่ได้คิดอย่างนั้น...แต่มือที่ขยับยุกยิกก็กวนใจเขาจนไม่อยากเสียเวลาอธิบายอะไรที่เด็กหนุ่มคิดว่ามันไร้สาระนานๆ
“คิดไปเองแล้วมีความสุขมากใช่มั้ยพี่ลู่หาน”
( ถ้าเป็นแบบนั้น ห่างกันสักพักคงดีกว่าใช่มั้ย... )
เสียงปลายสายหม่นเศร้าจนเซฮุนใจหวิว ถ้าเป็นอย่างทุกครั้งเขาคงรีบงอนง้อ เอ่ยให้อีกฝ่ายยิ้มแย้มเหมือนเดิมหากคราวนี้ใจความของถ้อยคำที่ลู่หานตอบกลับมามันทำให้เซฮุนกัดฟันแน่น..
.นี่เขา...กำลังถูกท้าเลิกสินะ?
“อยากเลิกนักหรือไง ก็ดี เลิกๆ ไปให้จบๆ”
นิ้วเรียวกดตัดสายแล้วปิดเครื่องทันที ถึงจะพูดออกไปเช่นนั้นตามวิสัยคนใจร้อนแต่ใจจริงเซฮุนไม่ได้ต้องการทำอย่างที่พูดสักนิด ลู่หานยังเป็นคนที่เซฮุนรู้สึกดีที่สุดตอนนี้ และถ้าแน่ใจเมื่อไรว่ามันคือความรักจริงๆ เซฮุนก็พร้อมจะหยุดทุกอย่างให้ เพียงแต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้....หรือเร็วๆ นี้ เท่านั้นเอง
ลู่หานคงกำลังร้องไห้ ช่างเถอะ ไว้ใจเย็นกว่านี้เมื่อไหร่โทรไปง้อหวานๆ ก็คงไม่สาย
“เอ๊~ ทำไมเลิกกันง่ายจังเลย”
“ยังไม่ได้เลิก” เซฮุนตอบหญิงสาวห้วนสั้น หมดอารมณ์จะยุ่งกับใครหน้าไหน ต่อให้เป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจุติก็เถอะ
“ก็คุณพูด...”
“เราแค่ทะเลาะกัน เงียบก่อนได้ไหม...ถ้ายังอยากนั่งอยู่ตรงนี้”
นางแบบคนสวยพยักหน้าอย่างยอมจำนน แน่ล่ะ เธอพอใจในตัวเซฮุนไม่น้อย เพราะยังอยากรักษาความสัมพันธ์ถึงยังไม่ยอมพลีกายให้ง่ายๆ เรื่องมีคนรักหรือไม่มันอยู่นอกเหนือความสนใจ คบกันได้ก็เลิกกันได้ และตราบใดที่ผู้ชายคนนี้ยังอยู่กับเธอก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรน่ากังวล
“สีหน้าไม่ดีเลย งั้นฉันไปหาเครื่องดื่มหวานๆ มาให้คุณดีกว่านะ”
โอเซฮุนหลับตาลง เอนร่างพิงพนักโซฟาใช้ความเงียบเป็นคำตอบให้หญิงสาวลุกเดินจากไป
“จริงจังเหรอวะเซฮุน กับโซจินน่ะ”
“เปล่า”
“ก็กูได้ยินมึงบอกเลิกพี่ลู่หาน”
“กูก็พูดไปตามอารมณ์ อย่าใส่ใจเลยจงอิน”
ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยตอบเพื่อนสนิททั้งที่ดวงตายังหลับพริ้ม ในสมองมีภาพดวงตาคู่สวยที่เขาชอบสบมอง ภาพช่วงเวลาหวานๆ ที่มีอีกฝ่ายคอยออดอ้อน ณ ตอนนี้เซฮุนยังหาคำตอบไม่ได้เลยว่าใจเขามันรักลู่หานแล้วหรือยัง แต่ถ้าให้ปล่อยไป...เซฮุนตอบได้ทันทีว่าเขาทำไม่ได้
( เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ )
หลังจากเปิดเครื่องอีกครั้งแล้วโทรกลับไปหาสัญญาณตอบรับอัตโนมัติที่แสนเกลียดกลับดังตอบกลับมาให้เซฮุนหงุดหงิดกว่าเดิม ไม่ว่าทะเลาะกันกี่ครั้งลู่หานก็เปิดเครื่องรอให้เขาโทรกลับไปหาเสมอ ไม่มีสักครั้งที่จะปิดเครื่องใส่แบบนี้ เซฮุนสบถเสียงต่ำ
“อยากลองดีนักหรือไง”
ยี่สิบนาทีต่อมาโซจินก็เดินกลับมาพร้อมเครื่องดื่มสีชมพูอ่อน เสียงหวานเอ่ยให้เขารับไปดื่มอย่างเอาใจ เซฮุนยิ้มตอบรับ ในเมื่อลู่หานหยิ่งดีนักเขาก็จะเลิกคิดเรื่องอีกฝ่าย ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเสียงเพลงและเรือนร่างของโซจินจวบจนกว่าจะผ่านค่ำคืนนี้
“เมื่อกี้ที่เดินออกไป ใครก็ไม่รู้ลวนลามฉันค่ะเซฮุน”
“หืม ใครๆ ก็เห็นนี่ว่าเธอมากับฉัน”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เซฮุน...ฉันกลัวจังเลย” ปากบอกว่ากลัวแต่ดวงตาคู่โตพราวระยับ เบียดร่างเข้าหาเขาอย่างจงใจ...แล้วเรื่องอะไรเซฮุนจะปฏิเสธให้โง่!
“เฮ้ยจงอิน ตอนฉันเข้ามาใครก็ไม่รู้...สวยฉิบ ยืนอยู่ข้างนอก”
“แล้วไง”
“ไปดักรอที่ฟลอร์ที่กว่าเว้ย”
คยองซูหนึ่งในกลุ่มเพื่อนเที่ยวยืนควงกุญแจรถอยู่หน้าโต๊ะ บ่งบอกว่าเพิ่งมาถึงสดๆ ร้อนๆ เด็กหนุ่มตาโตชักชวนจงอินด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์...เป็นเรื่องปกติจนไม่มีใครสนใจ คยองซูมันบ้าคนหน้าตาดีแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว ทั้งๆ ที่หลายครั้งหลายหนคนที่มันบอกว่าน่ารักน่ะน่ารักน้อยกว่ามันตั้งเยอะ
“ไปป่ะเซฮุน”
“มึงไปกันเหอะ”
ได้ยินเซฮุนตอบเพื่อนอย่างไม่ใส่ใจโซจินก็คลี่ยิ้มได้ใจ ทั้งคู่นัวเนียกันไม่แคร์สายตาใครเพราะอยู่ในมุมที่ยากต่อการมองเห็น หากเสียงหัวเราะคิกคักของโซจินก็ดังให้คนในโต๊ะได้ยินอยู่ดี ด้วยวัยและความโชกโชนระดับนี้ทำให้เข้าใจไม่ยากเลยว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรกัน
“เซฮุนคะ...”
“ว่าไง”
“ฉันจะยอมคุณก็ได้ แต่...ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ”
“แลกเปลี่ยน? อะไรล่ะ” เงิน เสื้อผ้า ข้าวของแบรนด์เนม...สิ่งเหล่านี้ไม่ยากเกินอำนาจเงินของโอเซฮุนอยู่แล้ว
“เลิกกับแฟนของคุณสิคะ”
หญิงสาวกระซิบตอบ บดเบียดร่างกายวัยสาวเข้าหาเด็กหนุ่มมากขึ้น เซฮุนฟังคำขอก็คลี่ยิ้มมุมปาก
“ต้องการอย่างนั้นเหรอ”
“ค่ะ...แล้วฉันจะยอมคุณ ทุกอย่างเลย” เซฮุนหัวเราะ กระซิบตอบเบาๆ...หากชัดเจนเหลือเกินสำหรับโซจิน
“ได้สิ”
เลิกกับลู่หานตอนนี้ แล้วพอเขาได้ครอบครองโซจินเมื่อไหร่...ก็กลับไปคบใหม่ เรื่องแค่นี้มันจะไปยากอะไรกัน
มุมปากเด็กหนุ่มบิดเป็นรอยยิ้มร้ายกาจที่นางแบบสาวไม่ทันได้มองเห็น คิดจะเล่นกับคนอย่างเขางั้นเหรอ เร็วเกินไปหน่อยล่ะมั้ง
“เฮ้ย ทำไมกลับมากันไวจังวะ”
ชานยอลถามเพื่อนสองคนที่ก่อนหน้านี้ไม่ถึงห้านาทีเพิ่งจะเดินตามกันออกไป สงสัยไอ้ที่ว่าของดีคงไม่ดีจริง ไม่งั้นจงอินที่เดินตามหลังคยองซูเข้ามาคงไม่ทำหน้าเครียดแบบนี้
“ถามไอ้จงอินสิ แม่งลากกูกลับมาเฉยเลยแค่เห็นฝ่ายนั้นมีไอ้หนุ่มตัวสูงมาด้วย”
คยองซูบ่นชุดใหญ่ ใบหน้าขาวแลดูไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด จุนมยอน ชานยอล และจงแดพากันหัวเราะเสียงดัง เจอของดีแต่ดันมีเจ้าของเป็นใครจะอารมณ์ดีไหวล่ะ
“ถอยมางี้ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอจงอิน” จุนมยอนถาม แต่จงอินไม่สนใจ เด็กหนุ่มหน้าเข้มเดินตรงไปยังมุมในสุดของโซฟาสีแดงเพลิง ยืนนิ่งๆ ไม่พูดอะไรสักคำจนเซฮุนที่ถูกยืนค้ำหัวอยู่ต้องตวัดเสียงถาม
“มีอะไรวะ”
“ที่ฟลอร์ กูคิดว่ามึงควรไปดู...กับตาตัวเองนะเซฮุน”
เสียงที่พูดนั้นเรียบนิ่ง ใบหน้าของเพื่อนสนิทไร้วี่แววการล้อเล่นแม้เพียงนิด มันจริงจังจนเซฮุนรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ โดยไม่ต้องเสียเวลาถามให้มากความเด็กหนุ่มก็ลุกพรวด ก้าวตรงไปยังฟลอร์ซึ่งโซจินก็ได้แต่ตามไปด้วยท่าทางฮึดฮัดขัดใจ
ทุกย่างก้าวหัวใจเซฮุนเต้นแรงแทบหลุดออกมานอกอก เมื่อถึงฟลอร์...แทบไม่ต้องเสียเวลามองหาในสิ่งที่จงอินต้องการให้เขามาดู ในเมื่อเป้าหมายที่ยืนอยู่ตรงนั้นโดดเด่นท่ามกลางแสงไฟ โซจินที่ว่าสวยนักหนายังไม่อาจเทียบเท่าร่างเพรียวบางในอาภรณ์สีดำน่าค้นหา ชายเสื้อสะบัดไปตามการเคลื่อนไหวตามจังหวะเพลงจนเห็นเอวขาวเนียน เส้นผมสีอ่อนปลิวไสวเมื่อคนตัวเล็กสะบัดใบหน้าสวยสะท้อนรับกับแสงไฟ มีเสน่ห์จนคนที่ยืนข้างๆ เขาตอนนี้เทียบไม่ติด เซฮุนคงคิดหาวิธีได้มาถ้าอีกฝ่ายไม่ใช่...
ลู่หาน คนรักของเขา!
“พี่มาทำอะไรที่นี่!!”
เซฮุนสะบัดแขนจากการเกาะกุมของโซจินแล้วตรงไปกระชากลู่หานที่กำลังเคลื่อนไหวตามจังหวะเพลงไปกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง อีกฝ่ายดูไม่ตกใจที่เห็นเขา ริมฝีปากแดงบิดเป็นรอยยิ้มเยาะอย่างที่เซฮุนไม่เคยเห็น
“แล้วเซฮุนมายุ่งอะไร”
เมื่อกระชากลากถูกันมาถึงโต๊ะวีไอพีลู่หานก็สะบัดแขนจากเซฮุนคล้ายไม่ใยดี ใบหน้าสวยร้ายกาจรับกับดวงตาที่ปรายมองเขาอย่างท้าทาย นี่สินะ...สิ่งที่เซฮุนพยายามค้นหาจากดวงตาคู่นี้มาตลอด
“เซฮุนสนุกกับเราพอแล้วไม่ใช่เหรอ ก็จบกันไปสิ เราไม่ใช่พวกชอบง้อใคร แล้วก็เบื่อ...กับการต้องทำตัวไร้เดียงสาบีบน้ำตาแล้วเหมือนกัน!”
“พี่ลู่หาน!”
เซฮุนอธิบายความรู้สึกตัวเองไม่ถูกเลย แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าลึกๆ แล้วเขารู้สึกพอใจที่ค้นพบอีกตัวตนหนึ่งที่ซ่อนไว้ในดวงตาคู่สวย และยิ่งลู่หานเป็นแบบนี้ความอยากได้ อยากครอบครองแต่เพียงผู้เดียวก็แล่นพล่านทั่วสรรพางค์กาย
“ก็ดีแล้วนี่คะเซฮุน ไหนคุณบอกว่าจะเลิกกับหมอนี่ไง”
เซฮุนไม่เคยนึกเกลียดผู้หญิงคนไหนเท่าคนนี้ ในเวลานี้
โซจินพูดแทรกขึ้น เหลือบมองลู่หานแล้วยกแขนกอดอกด้วยมาดเหนือกว่า ลู่หานมองหญิงสาวก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มเย้ยหยัน มองหล่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“เนี่ยน่ะเหรอที่เค้าลือกันว่าเซฮุนกำลังเห่ออยู่ น่าผิดหวังชะมัด”
สายตาทอดมองช่างดูหมิ่นดูแคลนเสียจริง ลู่หานหันไปหัวเราะกับอู๋อี้ฟาน ชายหนุ่มร่างสูงที่มากับเขา อู๋ฟานคลี่ยิ้มมุมปากแล้วโอบเอวบางแทนคำตอบอย่างไม่ลังเลเลยว่าใครกันแน่ที่ควรค่าเป็นคนที่ถูกเลือกมากกว่ากัน
“คิดจะเลิกกับเราไปหา...ผู้หญิงคนนี้เหรอเซฮุน หึ...แย่จังนะ”
“กรี๊ด แก!! ไอ้บ้า!!”
ก่อนที่โซจินจะผวาเข้าไปประทุษร้ายลู่หานเซฮุนก็ตรงเข้ากระชากร่างเล็กจนเซเข้าหาตัว หลุดพ้นจากการแตะต้องของอู๋ฟานด้วย ปลายนิ้วเรียวยาวเชยคางลู่หานขึ้นสบตาขณะที่มืออีกข้างก็รวบเอวบางไว้อย่างถือสิทธิ์
“ที่ผ่านมา...จะบอกว่าเล่นละครหรือไง ง่ายไปหน่อยมั้งครับพี่ลู่หาน”
ไม่มีความเกรงกลัวน้ำเสียงดุดันกับท่าทีคุกคาม ลู่หานขยับเข้าใกล้เซฮุนมากขึ้น ช่องว่างที่น้อยนิดอยู่แล้วยิ่งน้อยลงจนแทบไม่เหลือระหว่างคนทั้งคู่ ลู่หานเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มร้ายกาจ
“ก็...เซฮุนน่าชอบไม่ใช่เหรอ ลู่หานที่ไร้เดียงสา ตามเซฮุนไม่ทัน ได้แต่นั่งโง่ไปวันๆ ปล่อยให้เซฮุนไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ มีอะไรกับใครก็ได้ คนดีที่แสนโง่แบบนั้นไม่ถูกใจหรอกเหรอ”
“อย่ามากวนประสาทกันนะพี่ลู่หาน!”
“อ้าว เซฮุนสนุกกับเราที่เป็นอย่างนั้น เราก็สนุกกับการเล่นละครเหมือนกัน...พอตอนนี้เซฮุนเบื่อ ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง จบกันไปสิ จะเอายังไงอีก”
“แม้แต่คำว่ารัก...พี่ก็โกหกงั้นหรอครับ”
เซฮุนมองเห็นแววตาที่วูบไหวของคนตรงหน้า หากเพียงไม่นานลู่หานก็ยกแขนขึ้นเกาะบ่ากว้าง ตอบขณะที่ดวงตาจ้องมองกันและกัน
“เรื่องนั้น เซฮุนต้องหาคำตอบเอาเอง”
“ได้ เพราะฉะนั้นจำไว้ ผมจะไม่เลิกกับพี่ แล้วก็จะไม่ปล่อยพี่ไปให้หมาตัวไหนทั้งนั้น จำเอาไว้พี่ลู่หาน!” ลู่หานคลี่ยิ้มหวาน
“เซฮุนก็จับไว้ให้อยู่แล้วกัน”
สิ้นคำตอบเซฮุนก็ไม่ลังเลที่จะดึงแขนลู่หานออกจากผับไป ทิ้งไว้แต่เหล่าเพื่อนฝูงที่นั่งอึ้งตาค้าง จงแด ชานยอล จุนมยอน คยองซู และจงอินหันไปมองโซจินที่ยืนกัดฟันกรอดแล้วประหวัดไปถึงลู่หานก่อนจะต้องยอมรับว่า...
ถ้าเซฮุนเลือกโซจิน...มันก็น่าผิดหวังจริงๆ
อู๋อี้ฟานจุดบุหรี่ขึ้นสูบ เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างเรียบร้อยชายหนุ่มก็ยิ้มบางๆ แล้วเดินหายลับไปกับแสงสลัวยามค่ำคืน
.
.
.
EPILOGUE
“อื้ม ทุกอย่างเรียบร้อย...ขอบคุณอี้ชิงมากที่โทรมาบอกว่าเซฮุนอยู่ที่ไหน”
( ..................... )
“ผู้หญิงคนนั้นเหรอ...ไม่รู้สิ ป่านนี้คงไปหาเหยื่อใหม่ได้แล้วล่ะมั้ง”
ลู่หานกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงกว้างที่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง ดวงตากลมโตยังจดจ้องรอยแดงที่หัวไหล่ขณะคุยกับเพื่อนสนิท ที่จริงมันประปรายอยู่ทั่วหน้าอก หน้าท้อง ลามไปถึงต้นขาด้วยซ้ำ ผ้าห่มสีขาวยังคงคลุมตั้งแต่ช่วงเอวลงไป แน่นอนว่าทั้งเนื้อทั้งตัวนอกจากผ้าห่มผืนนี้เขาไม่มีเสื้อผ้าปกคลุมแม้สักชิ้น เสียงสายน้ำกระทบดังแว่วให้ได้ยินบ่งบอกได้ว่าโอเซฮุน เจ้าของคอนโดแห่งนี้กำลังทำอะไรอยู่
“จากนี้คงมีแต่เรื่องยุ่งยากสินะ”
( ..................... )
ดวงตาคู่สวยสบมองดวงตาคมที่จ้องมา เจ้าของสายตาที่แค่มองก็สั่นไปทั้งหัวใจยืนพิงกำแพงมองเขาหลังจากลู่หานรู้สึกว่าเสียงน้ำเงียบไปไม่นาน ริมฝีปากแดงรีบเอื้อนเอ่ยคำพูดสุดท้ายทันทีที่โอเซฮุนเดินตรงมาหา ลู่หานรู้...บางทีคืนนี้เขาคงไม่ว่างคุยกับเพื่อนสนิทอีกเลย
“ขอบใจนะอี้ชิงที่ให้ยืมตัวอู๋ฟาน รายนั้นน่ะ...ตีบทแตกน่าดูเลยล่ะ”
THE END.
ความคิดเห็น