สิ่งของ-Hunhan(END)

ข้อมูลเบื้องต้น

อ่านดูแล้วจะรู้

เนื้อเรื่อง

ฉันที่เคยโดนทำร้ายมา ใจเหมือนไม่มีคุณค่าใด

เป็นของที่ไม่น่าสนใจ โดนเหวี่ยงทิ้งไป

   ติ๊ด! ติ๊ด!!

เน่น้อย:ลู่หานยังคบกับจงอินอยู่มั้ยอ่ะ

ลูลู่น่าย้าก:คบอยู่นะ. ทำไมหรอ?

เน่น้อย:คือ..เราเห็นจงอินนั่งกอดอยู่กับ...เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักอยู่ที่ร้านoohseน่ะ

ลูลู่น่าย้าก:ถ่ายรูปให้เราดูหน่อยสิ้

เน่น้อย:ได้ๆ

ลูลู่น่าย้าก:ขอบใจนะฮุน

เน่น้อย:อืม...ไม่เป็นไร

    ผมวางโทรศัพท์ลงแล้วฟังเพลงต่อ พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาทั้งสองข้าง

แต่ผมยังไม่เชื่อหรอก ถ้าผมยังไม่เห็นด้วยตาตัวเอง

ผมเดินออกมาจากห้อง แล้วโบกรถไปที่ร้านoohseทันที

  ....ร้านoohse....

ผมเห็นจงอินกำลังกอดเด็กผู้ชายคนนั้นอยู่....นเำตาผมที่แห้งไปแล้วก็ก่อตัวขึ้นมาอีกครั้ง

ทำไม? ทำไมจงอินถึงทำกับผมแบบนี้นะทั้งๆที่ผมรักเขามากแท้ๆ

 "จงอิน...."

"ละ..ลู่..หาน"จงอินผละออกจากเด็กตาโตคนนั้นทันที

"ใครหรอครับ? พี่จงอิน?"เด็กตาโตจับมือจงอิน

"ทำไมละ?จงอิน มีอะไรทำไมไม่บอกเรา ทำกับเราแบบนี้ได้ยังไง"

"ก็ผมไม่ได้รักคุณไงลู่หาน"

อึก!

"มะ...หมายความว่ายังไง จงอินแล้วเด็กในท้องฉันล่ะจงอิน"

"ดะ..เด็กหรอ หึ..เด็กนั้นใช่ลูกผมรึเปล่าก็ยังไม่รู้เลย. แต่ถ้าเป็นลูกผมจริงๆ ก็ไปเอามันออกซะ!! ไปกันเถอะดีโอ"

   จงอินพูดจบก็ดึงเด็กที่ชื่อดีโอออกไปจากร้านทันที

"จงอิน....ฮือ~..."

-Sehun part-

"จงอิน....ฮือ~..."ทันทีที่ผมก้าวขาเข้ามาในร้านoohse ผมก็ได้ยินเสียงลู่หานที่ร้องไห้อยู่

"พี่ลู่หาน..ลุกขึ้นเถอะครับ"

"ฮืออ...เซฮุน"ผมเข้าไปหาลู่หานแล้วจับลู่หานลุกขึ้นแล้วพาเขาออกมาจากที่นั่นทันที

"เซฮุนจะพาพี่ไปไหน?"

"เดี๋ยวพี่ก็รู้ครับ พี่นอนไปเถอะ"พี่ตัวเล็กถามผมหลังจากที่ร้องไห้แล้วสลบไปอีกครั้ง

"เฮ้อ~ผมขอโทษนะครับพี่ลู่หาน ผมรักพี่นะ"

.

.

. 

. 

เช้าวันต่อมา

"หาวว~ เซฮุนอยู่ไหนอ่ะ"

"พี่ลู่หานตื่นแล้วหรอครับ" 

"เซฮุนพาพี่มาที่ไหนเนี่ย" 

" เกาะส่วนตัวผมครับ ไปเดินเล่นกันมั้ยครับ"

" ไปสิ้เซฮุน" พี่ลู่หานพูดขึ้น แล้วเดินมาหาผมที่หน้าประตู ผมจะทำให้พี่ลู่หานกลับมายิ้มอีกให้ได้ พี่ลู่หานน่ะเหมาะสมกับรอยยิ้มที่สุด

" ไปกันครับ"ผมจับมือพี่ลู่หานแล้วพาไปเดินเล่นที่ริมชายหาด พี่ลู่หานเดินไปเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แม้แต่คำเดียว... 

-Luhan part-

" เซฮุน..." 

"ครับพี่ลู่หาน" 

"ขอบคุณมากนะที่ดีกับพี่ขนาดนี้" 

"ไม่ต้องขอบคุณครับ ผมเต็มใจ" 

"...." 

"พี่ลู่หานท้องจริงๆหรอครับ"

"ป่าวหรอก พี่แค่ลองใจจงอินแค่นั้น พี่ไม่คิดเลยนะว่าเขาจะทำกับพี่แบบนี้ พี่ไม่คิดเลยจริงๆ..." 

     ในตอนนั้นหัวผมมันว่างเปล่าไปหมด ก็เลยโกหกไปว่าผมท้อง เผื่อเขาจะเลือกผม หึ ผมนี่มันโง่จริงๆเลย ขนาดผมพูดออกไปว่าผมท้อง เขาก็ยังเลือกเด็กคนนั้น ผมนี่มันโง่จริงๆฮ่าๆๆ

"เซฮุนพี่ขออยู่คนเดียวซักพักนะ"

"ครับพี่ลู่หาน ผมให้เวลาถึงเย็นนี้นะครับ"

"อืมพี่ไม่ค่อยเศร้าเท่าไหร่แล้วล่ะ พี่แค่ขอคิดอะไรหน่อย" 

"รีบๆหายเศร้าแล้วกลับมาเป็นพี่ลู่หานที่ผมรักเร็วๆนะครับ" เซฮุนพูดจบก็เดินออกไปทันที เมื่อกี้ผมหูฝาดไปหรือเปล่านะ เซฮุนบอกว่ารักผม? ผมคงหูฝาดไปเองนั่นแหละ เซฮุนน่ะหรอจะบอกรักผม

     ผมเดินไปเรื่อยๆจนเจอเปลญวนที่อยู่ใต้ต้นมะพร้าวคู่ใหญ่ ผมนั่งลงบนเปลและฟังเสียงคลื่นตามลมไปเรื่อยๆ ตอนนี้หลายๆอย่างมันอยู่ในหัวผม สิ่งที่จงอินเคยทำให้ผม มันของจริงหรือของปลอมกันนะ แต่มันคงไม่สำคัญ​แล้วล่ะ แล้วถ้าถามว่าผมผิดอะไรเขาถึงทิ้งผมไป ผมว่าผมไม่ผิด ผมเป็นแบบเดิมตลอดมาตั้งแต่วันแรกที่คบกันจนวันที่เลิกกัน ส่วนเขาเองก็ทำตัวปกติทุกอย่าง จนผมไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร หรือว่ามันจะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก ผมจึงไม่รู้ถึงความผิดปกติ

     เมื่อคิดได้แบบนั้นแล้ว ผมก็เริ่มคลายความเศร้าลง ผมจะพยายามคิดกับจงอินแค่เพื่อนเหมือนเดิม คิดเหมือนกับที่จงอินคิดตอนที่เข้ามาหาผม 

     แล้วผมก็นั่งเงียบๆแบบนั้นจนถึงตอนที่พระอาทิตย์​ตก​ ผมก็พาขาทั้งสองข้างเดินกลับไปที่บ้านพักของเซฮุน ด้านหน้าของบ้านพักเซฮุนตอนนี้ มีซุ้มดอกไม้อยู่บนชายหาด ประดับไปด้วยไฟดวงเล็กๆ และรูปภาพของผม

"นี่มันอะไรกัน" 

     ผมเดินตามทางที่มีรูปผมตั้งแต่ม.ปลายไปเรื่อยๆจนถึงโต๊ะอาหารที่เซฮุนนั่งรออยู่

"เซฮุนนี่มันอะไรกัน" 

"เซอร์ไพร​ไงครับพี่ลู่หาน" 

"ทานอาหารกันนะครับ นี่ครับหมึกที่พี่ชอบ" เซฮุนตักปลสมึกมาใส่ในจานของผม ในนะหว่างที่ผมนั่งกินข้าวกับเซฮุน ก็มีเพลงคลอมาเบาๆ บรรยากาศ​ดีมากเลยแฮะ เซฮุนเป็นคนที่ทำให้ผมยิ้มได้ตลอด ไม่ว่าผมจะเศร้าเรื่องอะไรก็ตาม รู้แม้กระทั่ง​เรื่องที่จงอินไม่รู้.... 

     เรานั่งทานไปเรื่อยๆจนอาหารหมด แล้วเซฮุนก็ขอไปเข้าห้องน้ำ แล้วไฟทั้งหมดก็ดับลง พร้อมกับภาพโปรเจคเตอร์​ที่ฉายอยู่ด้านข้างซุ้มดอกไม้ ด้านหลังผม '

พี่ลู่หานครับ'​ข้อความปรากฏ​ขึ้นบนจอโปรเจคเตอร์​

'พี่ยิ้มได้แล้วใช่มั้ย'​

'ผมน่ะชอบรอยยิ้มพี่ที่สุดเลย'​

'อย่างเช่นแบบนี้'​รูปของผมตอนม.ปลายปรากฏ​ขึ้นมา

'แล้วก็แบบนี้'​รูปของผมตอนมหาลัย หลายๆภาพปรากฏ​อยู่บนจอ ผมเริ่มน้ำตาคลอ

'พี่้รู้​มั้ยครับว่าทำไมผมถึงอยู่กับพี่ตลอด'​ผมส่ายหน้า นั่นสิ้เขาไม่เคยรู้เลยว่าทำไม เซฮุนถึงอยู่กับผมตลอด

'​เพราะว่า...'จอโปรเจคเตอร์​ดับลง ก่อนที่ไฟรอบๆตัวจะสว่างขึ้นมาพร้อมกับเสียงกระซิบ​ที่ข้างหู

"ผมรักพี่นะครับ พี่ลู่หาน" 

"เซฮุน...." ผมน้ำตาไหลลงมา แล้วเซฮุนก็เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม

"อยู่กับผมตลอดไปได้มั้ยครับพี่ลู่หาน แต่งงานกับผมนะครับ" 

"เซฮุน รับพี่ได้หรอ" 

"ได้ซิครับ ยังไงพี่ลู่หานก็เป็นคนที่ผมรักเสมอ " 

"เซฮุนยังมีคนอีกมากมายที่ดีกว่าพี่นะ"

" แต่ผมไม่ได้รักพวกเขาหนิครับ ผมรักพี่ พี่อาจจะมองว่ามันเร็วไป...แต่สำหรับผมมันนานเกินพอแล้ว ผมไม่มองพี่ไปกับใครอีกแล้ว"

"เซฮุน"

" นะครับพี่ลู่หาน"

" อื้อ"ผมร้องไห้ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่เพราะเสียใจ

" เย้ ขอบคุณนะครับพี่ลู่หาน"เซฮุนโผเข้ากอดผม

" แต่จะแต่งเลยนี่ มันเร็วไปหน่อยนะ เราแค่เป็นแฟนกันก่อนดีมั้ย5555"ผมหัวเราะทั้งน้ำตา

"ก็ผมอยากแต่งแล้วนี่ครับพี่ลู่หาน~" 

"555ขอบคุณนะเซฮุน ที่รักคนที่ไม่มีค่าอย่างพี่" 

"ไม่ครับ พี่ลู่หานมีค่าสำหรับผมเสมอ" 

     ถึงมันจะเร็วไปซักหน่อยกับการเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แต่ก็ดีกว่าที่เราจะจมอยู่กับเรื่องเดิมๆ จนคนที่รักเราจริงๆหายไป พี่สัญญา​นะเซฮุนว่าพี่จะรักเราให้ได้เท่าที่เรารักพี่ ฝากดูแลหัวใจที่บอบช้ำดวงนี้ของพี่ด้วยนะ<3

end.