รวมเรื่องสั้น โดย สุทธิพันธ์ เล่ม ๑ "หมอติดด่าน"
1 ใน 5 เรื่องของเล่มนี้ เพียงเสี้ยววินาที อาจพลิกชีวิตของใ่ครบางคนได้ ทำอย่างไร คุณหมอจึงจะไปผ่าตัดได้ทันเวลา
ผู้เข้าชมรวม
35
ผู้เข้าชมเดือนนี้
6
ผู้เข้าชมรวม
คุณหมอวรรณรัตน์ขับรถเก๋งส่วนตัวออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านพักด้วยความเหนื่อยล้า วันนี้มีคนป่วยเข้ามารับบริการเยอะมาก เขาเป็นแพทย์ศัลยกรรม ฝีมือผ่าตัดเฉียบขาดมีโอกาสผิดพลาดน้อย โดยเฉพาะการผ่าตัดสมองและบาดแผลสาหัสสากรรจ์ต่าง ๆ หากคนไข้ถึงมือหมอวรรณรัตน์ เป็นอันเชื่อใจได้ว่า รอดตายหลายร้อยเปอร์เซ็นต์
“ผมดูผลสแกนแล้ว เลือดคั่งในสมอง ถ้าเลือดออกมาดันเนื้อสมองมาก ๆ อาจจะช่วยชีวิตเขาได้ไม่ทัน หรือทำให้เขาเป็นอัมพาตในอนาคต ผมไม่สามารถวินิจฉัยว่าต้องเจาะหรือเปิดกะโหลก เคสนี้จำเป็นต้องให้อาจารย์หมอรีบมาวิเคราะห์พิจารณาด่วนเลยครับ อีกอย่าง...หากต้องทำการผ่าตัด คงไม่พ้นมืออาจารย์หมออยู่ดี..”
เนื้อเรื่อง
ค่าเริ่มต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เรื่อ หมอิ่าน
ุหมอวรรรัน์ับรถเ๋ส่วนัวออาโรพยาบาลลับบ้านพั้วยวามเหนื่อยล้า วันนี้มีนป่วยเ้ามารับบริารเยอะมา เาเป็นแพทย์ศัลยรรม ฝีมือผ่าัเียบามีโอาสผิพลาน้อย โยเพาะารผ่าัสมอและบาแผลสาหัสสารร์่า ๆ หานไ้ถึมือหมอวรรรัน์ เป็นอันเื่อใไ้ว่า รอายหลายร้อยเปอร์เ็น์
ที่พัอุหมออยู่ในหมู่บ้านัสรรึ่่อสร้าอยู่นอัวเมือ ระยะทาาโรพยาบาลถึบ้านพัประมา 10 ว่าิโลฯ หมู่บ้านในโรารทีุ่หมออยู่มีสิบว่าหลัาเรือน ห่าาที่ว่าาร อบ.และุมนไปอีไม่ไล
วันนี้มีลานััวาแผายอาหารหวานาวบริเวลานว้าหน้าหอประุม อบ. ุหมออรถบนไหล่ทา เินแวะหาื้ออาหารสำหรับมื้อ่ำอัวเอเือบั่วโม ไ้ผลไม้ิมือมา้วย หิ้วะเลับไปึ้นรถ ับลับบ้านเพื่อพัผ่อนเสียที
ระหว่าทาทีุ่หมอับรถผ่านถนนหน้าที่ทำาร อบ.ึ่ั้อยู่ร้ามับโรพัประำำบล มีำรวสิบว่านายำลัยแผั้นรารลมาาท้ายรถปิอัพเรียมั้่านรววัปริมาแอลอฮอล์อย่าะมัเม้น เ้าหน้าที่นหนึ่ึโบให้รถุหมอผ่านไป่อน
พ้นาุั้่านไม่นาน.. รถเ๋ส่วนัวเลื่อนมาถึบ้านพั หลัาปุ่มรีโมทเปิประู ุหมอึับรถามถนนราปูนอนรีเ้าไปอในโรรถึ่่อเิมหลัาไว้ันแันฝน บ้านุหมอมีรูปทรเหมือนบ้านหลัอื่น ๆ ในโราร เพราะใ้แปลนเียวันทั้หมู่บ้าน เป็นฤหาสน์ึปูนทรวินเทสอั้นบนพื้นที่ 95 าราวา บริเวหน้าบ้านเป็นสนามห้าี่ปุ่น หัวมุมปลูปาล์ม 2 ้น แวล้อม้วยมวลหมู่ไม้อไม้ประับและปูพื้น้วยหินรวน้อยให่วาเรียรายเป็นแนวทาเินเท้าสำหรับเ้าไปไหว้ศาลพระภูมิ บ้านแ่ละหลัถูล้อมรอบ้วยรั้วอนรีสูประมาสอเมร รั้วหน้าบ้านรึ่ล่าปูน-รึ่บนเป็นแผเหล็บิเลียวแนวั้ ลูรแ่ละี่ห่าันพอมือลอ บุลภายนอสามารถมอทะลุเ้าไปในบ้านไ้ สำหรับประูเ้าสู่ฤหาสน์ุหมอ แ่าาหลัอื่น ือมีนาว้าให่หลอม้วยโลหะอัลลอย์ สั่ารเลื่อนปิ-เปิแบบอัโนมัิ้วยรีโมทอนโทรล ูหรูหราโอ่อ่าสมานะอศัลยแพทย์มือหนึ่แห่โรพยาบาลให่ประำัหวั
ุหมออาศัยอยู่ับลูายและภรรยา ภรรยาุหมอเป็นหัวหน้าแผนพยาบาลสูินรีเวรรม แ่วันนี้ไปสัมมนา้าืน่าัหวั พรุ่นี้บารอบรมแล้วลับมาทำานพร้อมะ ส่วนลูายเป็นนรูปหล่อ สูโปร่ราวับนายแบบ หน้าาีเหมือนแม่ ่าับรูปลัษ์ุหมอ ึ่มีผิวล้ำสวมแว่นสายาลอเวลา เล้าหน้าประมาัวประอบละรไทย ถ้าไม่มีใรบอว่าเป็นนายแพทย์ นอื่นอาิว่าุหมอประอบอาีพรับเหมา่อสร้า แ่ในวามเป็นริ ุหมอมีมันสมอที่าลาล้ำเลิศ มีฝีมือผ่าัที่ยอเยี่ยม ึเป็นโีอลูาย เาไ้วามลาาพ่อ ไ้รูปโมามหล่อเหลาาแม่
ุหมอพร้อมภรรยาเพิ่ย้ายเ้ามาอยู่หมู่บ้านัสรรนี้ไ้ไม่ถึเือน ส่วนลูายเพิ่เป็นนิสิใหม่้ออยู่ประำหอพัในอมหาวิทยาลัย เาำลัเ้า่ายปรับพื้นานวิาาร่อนเปิภาเรียนปีแร
หลัา้าวเท้าเ้ามาในบ้าน ุหมอวาถุอาหารและผลไม้บนโ๊ะิน้าวในรัว ึระเป๋าสา์และโทรศัพท์มือถือออมาวาไว้บนเาน์เอร์ในห้อรับแ โยนุแรถลล่อะร้าพาสิเล็ ๆ ึ่วาไว้ใล้เรื่อเสียอย่าแม่นยำ ยิ้มน้อย ๆ ภูมิใในฝีมือแล้วเินรไปเปิแอร์่อนหยิบเบียร์าู้เย็นมา 1 ระป๋อ ถือไปนั่ื่มบนโฟาหนัแท้หน้าทีวีอให่ แะระุมอเสื้อเปิรับวามเย็นให้หายลายวามอึอั ารอยู่บ้านนเียวทำให้รู้สึเียบเหาับใ
หลัาื่มเบียร์ไปไ้รึ่ระป๋อ เสียโทรศัพท์มือถือััวาน ุหมอสะบัศีรษะ 2-3 รั้เพื่อเรียพลัลับมา วาเบียร์บนโ๊ะเี้ย้าหน้า่อนลุเินไปหยิบโทรศัพท์าบนเาน์เอร์แล้ววนลับมานั่ที่เิม เหลือบมอูเบอร์มือถืออผู้โทรแล้วปุ่มรับสาย
“สวัสีรับ ุหมอวรรรัน์พูอยู่รับ..” เสียทุ้มนุ่มลึเหมือนนัพาย์ีรี่ส์เาหลี
“อาารย์หมอหรือรับ? นี่ผมหมอศาสราพูรับ” ปลายสายน้ำเสียสุภาพแ่ร้อนรนนฟัเือบไม่ทัน
“มีอะไรรึเปล่าุหมอ?”
“ืออย่านี้นะรับ” หมอศาสราทำน้ำเสียึ่เรใ “ือว่าเมื่อ 30 นาทีที่แล้ว หน่วยู้ภัยนำส่นเ็บาอุบัิเหุมาแผนุเินหลายน แล้วมีนไ้นหนึ่ที่้อรับารผ่าัโย่วนรับ..”
“อาารเป็นอย่าไร?” ในใุหมอวรรรัน์อยาปิเสธ
“ผมูผลสแนแล้ว เลือั่ในสมอ ถ้าเลือออมาันเนื้อสมอมา ๆ อาะ่วยีวิเาไ้ไม่ทัน หรือทำให้เาเป็นอัมพาในอนา ผมไม่สามารถวินิัยว่า้อเาะหรือเปิะโหล เสนี้ำเป็น้อให้อาารย์หมอรีบมาวิเราะห์พิารา่วนเลยรับ อีอย่า...หา้อทำารผ่าั ไม่พ้นมืออาารย์หมออยู่ี..”
“อย่านั้นหรอรึ ฟัูแล้วอาารหนัมา..” ุหมอหยุิอยู่รู่ “อืม..แพทย์เวรวันนี้เป็นใรล่ะ?”
“ผมเอรับ” หมอศาสราอบ “ผมรับมือนเียวไม่ไหวแน่ รีุเินแบบนี้ หมอท่านอื่นมือเป็นระวิเลยรับ ้อรบวนอาารย์หมอแล้วล่ะ..”
ุหมอวรรรัน์รู้สึว่าปิเสธไม่ไ้ ผู้ำนาารที่ะรับมือในเสนี้ไ้ หนีไม่พ้นัวเอแล้ว
“ไ้รับ..ผมะรีบไปเี๋ยวนี้”
ุหมอวรรรัน์อบลแล้วเรียมผลุนผลันออาบ้านในสภาพเสื้อผ้าุเ่าที่เ้ามา หลัาปิแอร์ล้อบ้านถอยรถ ปิประูรั้วแน่นหนา เา็รีบบึ่รถย้อนลับเส้นทาเิม มุ่ไปโรพยาบาลอย่าเร่รีบ
เมื่อับรถมาถึหน้าที่ทำาร อบ. บนถนนไ้ั้่านรวเรียบร้อย รถะลอทยอยเ้าอให้รวทีละัน แม้อยาะรีบร้อนเพียใ ุหมอ็้อรอให้ถึิวรว โมไฟรารุเินที่ั้ลาถนนระพริบถี่ยิบเหมือนย้ำเือนให้รถทุัน้อปิบัิามรารอย่าเร่รั รถบาันถูปล่อยให้ผ่านลุย แ่มีบาันถูเิให้เ้าไปอริมทา แสว่านับ้อเอ้อหาใ้อหาหนึ่
ุหมอ้นหาระเป๋าสา์เพื่อเรียมล้วใบับี่ให้เ้าหน้าที่รว ายล่ะ..อารามรีบเร่ทำให้เาลืมหยิบิัวมา ลำไปที่ระเป๋าอเสื้อ อ้าว..วยับวย้อน ลืมเหน็บโทรศัพท์มือถือมา้วย มัวแ่ห่วปิแอร์ปิบ้านรนรานล้วหาุแรถในล่อะร้าพลาสิ ันลืมหยิบมือถือที่วาไว้้าระป๋อเบียร์ นึเ็บใัวเอ เรื่อเล็น้อยแ่นี้ันมาลืมเสียไ้ ทีเรื่อให่เรื่อโเ่นารผ่าัสมอหรือารถ่ายทอวิาให้นัศึษาแพทย์ ทำไมถึไ้เ่าเหนือนอื่นนั สวรร์สรรสร้าไม่ให้มนุษย์สมบูร์แบบไปทั้หม ให้มี้อบพร่อบ้า ะไ้ยุิธรรมเท่าเทียมันถ้วนหน้า
รถยน์หน้าบวน 2-3 ันถูรวใบับี่แล้ว็ปล่อยให้ผ่าน่านไป ว่าะถึิวรถุหมอ-เวลา็ผ่านไปหลายนาที เมื่อเลื่อนมาถึุรว เาลระประูรถล เรียมเอ่ยปาอ้าเหุผลและอ้อนวอนให้ผ่าน่านไปโย่าย
นายาบำรววัยใล้เษียเินส่ายอา ๆ มาผู้อถือไฟายระบอเล็แ่ส่อแสสว่าเิ้ามายืนะเบ๊ะ้าประูนับ
“ออนุารวใบับี่้วยรับ..” นายำรวมอหน้าุหมออย่าเ็ ๆ ในใิว่าไอ้หมอนี่ไม่เรียมบัรไว้รอ ิลออระมั?
“อโทษริ ๆ รับ ผมรีบออมาเลยลืมระเป๋ามา้วย บ้านผมอยู่แ่นี้เอ..”
าบำรวไม่พูอะไร แเินส่อไฟายไปรอบ ๆ รถหมอเพื่อหาสิ่ผิปิ เผื่อเพิ่ม้อหาอื่นไ้อี วนนหนำใ ูแล้วรถันนี้สวยหรูยี่ห้อีมีราาแพ เ้าอน่าะเป็นนมีสา์ แ่หน้าานับไม่น่าเื่อถือ หรือะไปโมยรถใรมา เริ่มสสัยเลยเินมาถาม
“มีทะเบียนรถมั้ยุ?”
“ไม่ไ้ิมารับ” ุหมอหน้าี ทุอย่าไม่เป็นใ
“ั้น้อุยันนานหน่อยนะ..” พร้อมับี้นิ้วส่สัาใหุ้หมอับรถเ้าไปอเทียบ้าทา
“อร้อเถอะรับ ผมลืมบัรไว้บ้านริ ๆ ผม้อรีบไปผ่าัที่โรพยาบาล” พยายามบีบเสียให้สุภาพและปั้นหน้าให้เื่อถือ
ำรวแ่ทำหน้าถมึทึ เหยียแนรเป้ะ ี้นิ้วไปยัไหล่ถนนทำนอสั่ให้เลื่อนรถโยเร็ว ท่าทาแ็ร้าวไม่ยอมรับฟัำอธิบาย ุหมอำใ้อเลื่อนรถไปอริมทาามำสั่ าบำรวเินามมา้า ๆ สะบัระบอไฟายส่อลพื้นถนนเป็นสัาใหุ้หมอออมาารถ
“ผม้อรีบไปผ่าัริ ๆ นะรับ” ้าวลมาารถแล้วุหมอยัยืนยันับาบำรวึ่เินามมาประิ
“ผ่าัอะไร เินเหินสะวอย่านี้ ไม่เห็นมีวี่แววเ็บป่วยเลย..” น้ำเสียแออเือ ๆ หุหิที่เอเศรษีีหน้าเนียนโหำรว
“ผมเป็นหมอรับ ผม้อรีบไป” น้ำเสียอ้อนวอนเ็มที่
“ืนเื่อุ ผม็เป็น ผบ.ร.ไปนานแล้ว” พอแยื่นมูมาใล้ ๆ “ผมิแล้ว ุ้อื่มมาแน่ ๆ ใ่มั้ย?”
ุหมอนิ่อึ้ เผลอพูมาไปทำให้ลิ่นเบียร์โยออาปา
“เิรับ..” แี้ไปที่โ๊ะพับึ่มีนาพยาบาลนั่อยู่ับล่อเรื่อมือรววัแอลอฮอล์ “้อรววัปริมาันหน่อย หลายระทนะุนี่..”
ุหมอมอไปที่โ๊ะพยาบาล ถัไปเป็นโ๊ะอนายำรวยศร้อยเอ ำลัเียนใบสั่ให้ับโเฟอร์นอื่นอี 3-4 นึ่น่าะโน้อหาล้ายัน
ุหมอหยุะั ืนทำามำสั่รววัแอลอฮอล์ ประวัิไม่สวยแน่
“ผมอใ้สิทธิ์ไม่รับารรว แ่ะออใบสั่ว่าผมไม่มีใบับี่ ผมยอม..”
เมื่อุหมอยืนรานอย่านั้น นายาบึพาไปนั่เ้าอี้ที่วาเรีย้านหลัโ๊ะเ้าหน้าที่ ึ่ัไว้สำหรับให้นับพัฟื้นาหลับในหรือมึนเมาหรือรอิวรับใบสั่
“ไม่อยารว็ไม่เป็นไร สร่าเมื่อไหร่ถึะอนุาให้ไป” เหมือนท้าทายให้ัืน
บำแ็เ้าไปรายานผู้อที่ำลัออใบสั่และเียนใบเสร็่าปรับพร้อมับี้มือมาทีุ่หมอ ผู้อพยัหน้าหึ ๆ รับทราบ้อมูล แล้วนายาบำรววัยใล้เษีย็เินยือไปสมทบับพวทีุ่รว ในะปิบัิหน้าที่-แะหันมาับามอุหมออยู่เป็นระยะ นึอยาทรมานัันไว้ให้นานที่สุ ราวหลัะไ้ไม่อวเบ่ับเ้าหน้าที่ำรวแบบแอี ยิ่เห็นุหมอนั่ระสับระส่าย แยิ่มีอารมแ่มใสทำานอย่ามีวามสุ
ุหมอมอลีลาท่าทาอนายาบำรวอย่าสิ้นหวั ึเปลี่ยนเป้าหมายพยายามหาโอาสพูับนายำรวหัวหน้าุรวที่นั่เียนใบสั่และรับเิน่าปรับ รอัหวะเ้าไปอธิบายเลียร์ัวเอให้เร็วที่สุ
เมื่อสบโอาส ุหมอรีบลุไปอธิบายวามับนายำรวให่ผู้นั้น
“ผมเป็นหมอรับ ำลัไปโรพยาบาล มีนป่วยรอรับารผ่าัโย่วน”
“นายาบบอผมแล้ว” ผู้อพูอย่าเย็นาแทบไม่มอหน้าหมอ “ุอ้าเป็นหมอแ่ไม่พบัรประำัวอะไรเลย แล้วผมะเื่อุไ้อย่าไร? ลับไปนั่ปั้นนิยายอุ่อเถอะ ถ้ายัเมาอยู่ ผมะับุรววัแอลอฮอล์เี๋ยวนี้..”
ุหมอ้อถอยหลัรูไปนั่ แถมไ้ยินเสียนายำรวบ่นึมำามหลั นเป็นหมอ้อหน้าาี๋ ๆ ผิวีาว วรแ่ัวี มีส่าราศีว่านี้
สัรู่ให่ ๆ นายาบ็หยุปิบัิหน้าที่ ยืนพูโทรศัพท์มือถือ้วยอาารื่นระหน เมื่อวาสาย แรีบเ้ามาระิบระาบับผู้อ ุหมอมอเห็นสีหน้านายาบีเผือื่นเ้นเหมือนเอผีหลอ หลัาแเราับหัวหน้าุรวเสร็ แ็ับี่มอเอร์ไ์สู๊เอร์ส่วนัวออไปอย่ารวเร็ว..
หลายนาทีผ่านไป ุหมอสัเเห็นนาพยาบาลว่าาภาริรววัแอลอฮอล์ ุหมอึยเ้าอี้เ้าไปนัุ่ย้วย หวัว่าเธอน่าะเป็นัว่วยนสุท้าย
“น้อรับ..” น้ำเสียสุภาพที่สุ
“พร้อมะวัแอลอฮอล์แล้วหรือะ?” มีวามรู้สึเป็นัลยามิร
“เปล่ารับ ผมแ่อยาอทราบว่าน้อทำานที่โรพยาบาลไหน?”
“โรพยาบาลมหาวิทยาลัยใล้ ๆ เ อบ.นี่แหละ่ะ..ทำไมหรือะ?”
“ผมเป็นหมอศัลยรรมอยู่โรพยาบาลัหวั อยาให้น้อ่วยยืนยันสถานะอผมให้ำรวทราบไ้มั้ย? ผมไม่ไ้พบัรประำัวมา ลืมไว้ที่บ้าน..”
นาพยาบาลอึ้ไปสัรู่ นึหาวิธีะ่วยามนิสัยเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อนมีอาีพนี้
“ุเอามือถือส่วนัวมามั้ยะ ถ้ามีแอป ThaiID มันสามารถเปิูเอสารไ้่ะ..”
“ผมลืมหยิบมาเหมือนันรับ” หมอนึไ้อย่าหนึ่เมื่อพูถึระบบโเียลเน็เวิร์ “ผมพอะิออแล้ว น้อมีมือถือใ่มั้ย? น้อ่วยเปิเ้าเว็บโรพยาบาลัหวัหน่อยสิ? หน้าเพบุลารอโรพยาบาลแผนศัลยรรม น่าะมีรูปภาพและ้อมูลอผมอยู่ในนั้น..”
นาพยาบาลมวิ้วไม่แน่ใ แ่เธอ็หยิบมือถือ iPhone ออมาทำามำแนะนำอุหมอ ไม่นาน.. เธอยิ้มีใเมื่อสามารถเปิเพหน้า่าฝ่ายบุลารอโรพยาบาลัหวัไ้
“ริ ๆ ้วย่ะ เป็นุหมอริ ๆ สวัสี่ะุหมอ”
หลัาเธอยมือไหวุ้หมอ เธอ็นำมือถือไปี้แับผู้อ เาพินิอยู่รู่ หันมามอหน้าุหมอสลับับภาพในมือถือ เมื่อมั่นใ เารีบลุึ้นาเ้าอี้มายมือไหว้
“ผม้ออโทษริ ๆ รับ ผมไม่ทราบว่าเป็นุหมอ ผมห่วแ่ทำามหน้าที่..” ผู้อมีสีหน้าเหมือนผู้้อหาถูยัเ้าห้อั
“ไม่เป็นไรรับ ผมเอ็รีบเร่นลืมหยิบโน่นหยิบนี่มายืนยันัวน ผมเอ็ผิริ ๆ รับ”
“ั้นเิุหมอรีบไปโรพยาบาล่วนเลยรับ ผมไม่ออใบสั่หรือปรับอะไรุหมอแล้ว..”
“แล้วเรื่อรววัแอลอฮอล์ล่ะรับ..” หมอัวลเพราะถ้ารวเออาเินีำั
“โอ้ย..ไม่้อหรอรับ ผมู็รู้ว่าุหมอไม่ไ้ื่มมา..”
แหม..เมื่อรู่ยับอว่าหมอเมาอยู่เลย แ่ถ้าืนั้า ไม่ทันาล เสียเวลาิอยู่ที่่านมาเือบั่วโมแล้ว
“อบุมา ั้นผมอัวนะรับ..” หมอยมือไหว้ นายำรวรีบไหว้รับในทันวัน
“อบุมานะน้อ..” หันหน้ามอนาพยาบาล้วยวามื่นมน้ำใ พร้อมับยมือรับไหว้เธอ
านั้น ุหมอหันหลัลับไปึ้นรถ ับออไปอย่าเร่รีบ ุหมายปลายทาือโรพยาบาลที่มีนไ้นอนรอวามเป็นวามายอยู่
เมื่อถึโรพยาบาล หมอศาสรารอรับ้วยสีหน้าเป็นัวล
“อาารย์หมอไม่รับสายผมเลย” น้ำเสียัพ้อเล็น้อย
“ผมรีบไปหน่อย เลยลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน”
เาใ้เวลารู่ให่รววิเราะห์ผลสแนสมออนไ้ในระบบอมพิวเอร์โรพยาบาล
“แ่็ไม่น่า้านานี้นะรับ..” เิ่อว่าแบบเรใ
“เรื่อมันยาวน่ะ..ผมมัวแ่เสียเวลาถูััวอยู่ที่่านำรวั้นาน...” ุหมอวรรรัน์ไม่หวัว่าำแ้ัวะฟัึ้น พร้อมับเินเ้าห้อำระล้าเื้อแล้วสวมุแพทย์ผ่าัเรียมเ้าทำหน้าที่ หมอศาสราามมาสมทบ
ารผ่าัเปิะโหลำเนินไปอย่ารีบเร่เรียบร้อยอย่าเี่ยวา มีหมอพยาบาล 3-4 นร่วมทีม แม้ะเมื่อยล้า แุ่หมอ็มุ่มั่นั้ใอย่าเ็มที่ไม่เห็นแ่เหน็เหนื่อย ระหว่าผ่าั ุหมอทราบ้อมูลเี่ยวับนไ้ายวัยรุ่นเพียเล็น้อยว่าเิาอุบัิเหุรถปิอัพ 2 ันแล่นเี่ยวนพลิว่ำลาถนน ผู้บาเ็บส่วนให่นั่อยู่ท้ายระบะ บานแนาหั หนัถลอ ไ้รับบาแผลให่บ้าเล็บ้าามสถานาร์อแ่ละน หนัสุือนไ้นนี้ที่ศีรษะระทบพื้น อาารโม่าว่าเพื่อน ีที่หน่วยู้ภัยมาถึที่เิเหุอย่ารวเร็ว ึนำัวส่แผนุเินไ้ทันท่วที
เวลาผ่านไปหลายั่วโม ารผ่าัึเสร็สิ้น ุหมอวรรรัน์อเ้าไปนั่พัในห้อนายแพทย์เวรเพื่อเอนหลัลายวามอ่อนล้า แ่เายัมีวามัวลอยู่ในใ แม้นไ้ะไ้รับารรัษาและ่วยีวิไว้ไ้อย่าเียิว แ่สภาพสมอะสมบูร์เหมือนเิมหรือไม่นั้น ้อรอูอาารอีหลายวัน หาเามาเร็วว่านี้ ่วยให้เ็หนุ่มที่วรมีอนาไลใ้ีวิไ้ามปิเหมือนาวบ้านทั่วไป
หมอศาสราเินเ้ามาในห้อ สีหน้าอิโรยไม่่าัน
“พ่ออนไ้ประส์ะอพบอาารย์หมอ...” เาเอ่ยปา “อยาสอบถามผลารผ่าัน่ะรับ...”
“เป็นสิทธิ์อาินไ้ ผมปิเสธไม่ไ้ินะ..” ุหมอวรรรัน์ยับแว่น เปลี่ยนท่าทีสบาย ๆ มานั่ัวรวามานายแพทย์ให้น่าเื่อถือ
หมอศาสรายิ้มเื่อน ๆ ่อนะหันไปเปิประูวัมือให้สัาเิใรบานเ้ามา
ผู้ที่้าวเ้ามาในห้อ แ่เรื่อแบบนายาบำรว ทันทีทีุ่หมอวรรรัน์เห็นหน้า เาำไ้ทันที ำรวที่ัเาไว้ที่่านรวนั่นเอ แสว่าแเป็นพ่อนป่วย ่อนะ้าวมานั่หน้าโ๊ะนายแพทย์ แยมือไหวุ้หมออย่านอบน้อม ส่วนหมอศาสรา เินไปนั่บนเ้าอี้ยาวิผนัเพื่อร่วมวสนทนานี้้วย
นายำรวมอูรอยยิ้มอย่ามีไมรีอุหมอสัรู่ ลับล้ายลับลาเยเห็นหน้ามา่อน พอแนึออ าแเบิโพลแล้วพลันหน้าสลเผือเสมือนสำนึผิ อ้ำอึ้อึอัอยู่ในอ ุหมอปล่อยให้แั้สิ รอแพร้อมเมื่อไหร่่อยพูาัน
“ผม้ออโทษุหมอ้วยรับ..” พร้อมับยมือไหว้ทำนออโทษและอบุไปในัว “ผมไม่ทราบริ ๆ ว่าเป็นุหมอนี่เอที่รีบมาผ่าัให้ลูายผม..”
“ไม่เป็นไรหรอรับ..” ในในึอโหสิรรมให้พ่อลูู่นี้ “ผมสะเพร่าเอ เลยลืมโน่นลืมนี่นทำให้เสียเวลาที่่านรว..”
“ผม็มีส่วน้วยรับ ผมื่อร่อหน้าที่เินไป ไม่ยอมอะลุ้มอล่วย ผม้ออโทษุหมอริ ๆ ..เอ่อ..แล้ว..แล้วอาารอลูายผมเป็นอย่าไรบ้ารับ..ุหมอ?”
“ผมยัไม่ล้ายืนยันรับ...ว่าะปิเหมือนเ่าหรือเปล่า..”
“เอะ..ุหมอหมายวามว่ายัไรับ?” นายำรวแสอาารวิัวลนสีหน้าีเียว “ไหน-ุหมอท่านนั้นบอว่าลูายผมพ้นีอันรายแล้ว..?”
“ใ่รับ..ลูายุพ้นีอันราย” ุหมอเหลือบมอหน้าหมอศาสรา แล้วพยายามยิ้มให้ำลัในายาบฯ “แ่ผลลัพธ์หลัานี้ อามีอาารอัมพาที่เิึ้นับอวัยวะบาส่วน หรือารวบุมอารม์ิใไม่ปิ ทั้นี้..เนื่อมาาเนื้อสมอบาุบอบ้ำน่ะรับ ผมึไม่ล้ายืนยัน ้อรอพัฟื้นแล้วรวเ็อาารอีหลาย ๆ รั้..”
“ทำไมล่ะรับ ารผ่าั็เป็นไป้วยีใ่มั้ยหมอ..?” ท่าทาระวนระวายสิ้นหวัอย่าเห็นไ้ั
“ารผ่าัเป็นไป้วยีรับ..แ่..” ุหมอวรรรัน์หยุะันิหนึ่ “แ่ถ้าผมมาเร็วว่านี้ ผมผ่าัรัษาเนื้อสมอส่วนให่ไ้สมบูร์ว่านี้รับ.. สำหรับนไ้บาเ็บหนัแบบนี้ แ่ละนาทีมี่ามานะรับ..”
“โธ่..ทำไมผมไม่เื่อุหมอั้แ่แรนะ..”
นายาบำรวบหน้าลบนฝ่ามือทั้สอ่อนสะอื้นเบา ๆ ุหมอไ้แ่มอ้วยวามสสารและเห็นใ
รรมอใรบานอาส่ผลระทบ่อนอื่น ไม่ทาร็ทาอ้อม ุหมอเอ็สร้ารรม้วยารลืมเอสารสำั นายำรว็มุ่มั่นในารปิบัิหน้าที่ นไ้็ไปรับอุบัิเหุบาเ็บหนัมาให้รัษา ่าน่ามีรรมันอย่าถ้วนหน้า วิถีีวิมนุษย์็เป็นเ่นนี้แหละ.
รีวิวจากนักอ่าน
นิยายเรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว
มาเป็นคนแรกที่เขียนรีวิวนิยายให้กับนิยายเรื่องนี้กันรีวิวถึงตอนที่ 0
รีวิวถึงตอนที่ 0
ผลงานอื่นๆ ของ สุทธิพันธ์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ สุทธิพันธ์
ความคิดเห็น