คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter 1 : star wars (?)
Chapter 1
“ อรั๊ยยย อีลู่แกว่าคุณพี่เถาเถาจะมารึยังเอ้อะ *0* ” โอเซฮุนเอ่ยถามเพื่อนซี้พลางทำแก้มป่อง
“ ไม่รู้ -_- ” ลู่หานตอบอย่างไม่ใส่ใจเพราะกำลังเคร่งอยู่กับการทาสีเล็บสีช็อกกี้พิงค์อย่างเมามัน
“ ย่ะ ไม่เคยจะรู้อะไรกับเค้าหรอกหล่อนน่ะ หัดเปิดหูเปิดตาซะบ้างนะ เซฮุนนี่ล่ะสงสาร U_U ” ตุ๊ดอินดี้ว่าพลางจับโบว์สีแดงสดแล้วทำตาปรอยใส่หาได้แคร์สายตาหลอน ๆ ที่ส่งมาพร้อมรังสีอำมหิตของคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย
“ อีแรด ! ” ลู่หานด่าพลางยกมือขึ้นผลักหัวเซฮุนด้วยความหมั่นไส้
“ ว้ายย แรงเว่อร์ แรงขนาดนี้เอาขี้มาปาหน้าเจ๊เลยดีกว่า ! ”
“ อยากได้จริงเหรออีโอ *0* ”
“ อย่ามาเรียกแค่นามสกุลได้มั้ยยะอีลู่ ฟังดูแม้นแมน ขัดหูฉันมาก ”
“ แหม..ที่จริงมันก็ออกจะเหมาะกับหล่อนนะชื่อแมน ๆ อ้ะ โฮะ ๆ ” ว่าแล้วลู่หานก็จีบปากจีบคอหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ ทำเอาตุ๊ดอินดี้ของขึ้นแทบจะถีบนังเพื่อนแรดตกเก้าอี้ เพราะนางแรงมาก ! สงกระสัยต้องเล่นของแข็ง เอ้ย ! ไม้แข็ง ‘เรื่อง นี้ ถึง หู ครู ซู โฮ แน่ ! ’ (เอริ่มมมม ลีดมายังไงวะนั่นน่ะ =_=)
“ อุ๊ ! นั่น ๆ อะไรในสนาม O[]O ” ลู่หานเอ่ยขึ้นเสียงดังก่อนจะชี้มือไปยังสนามฟุตบอลที่มีมนุษย์ผู้ชายหลายคนยืนอยู่ เซฮุนรีบหันไปมองตามที่เพื่อนบอกทันที
“ กรี๊ดดดดด ! นั่นมันคุณพี่ซือเถานี่ ! ” เซฮุนกรีดร้องพร้อมกับลุกขึ้นยืนกระโดดโหยงเหยงด้วยความตื่นเต้น
“ อีเซฮุนสีหน้าคุณพี่เค้าดูเครียด ๆ กันจังเลยอ้ะ *0* ” ลู่หานว่าพลางเดินมาหยุดอยู่ข้าง ๆ ตุ๊ดอินดี้
“ จริงด้วย..อ๊ายย เร้าอ้ะ ! ชอบจริง ๆ คร่า หน้าโหด ๆ แบบนี้หนูช๊อบชอบบบบ ! ” เอ่อ..บางครั้งตุ๊ดอินดี้ก็มีอารมณ์อินดี้ที่ยากจะเข้าใจ -_-;
ทางด้านสนามฟุตบอลที่กำลังอบอวลไปด้วยบรรยากาศอันตึงเครียด (?)
“ ว่าไง กูถามมึงอยู่นะ ” ร่างสูงขมวดคิ้วเข้าหากันพร้อมกับเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือให้มากขึ้นไปอีก ทำเอาชานยอลถึงกับต้องเบ้หน้านิด ๆ ด้วยความเจ็บปวด
“ ปล่อยนะโว้ย ! ” คนตัวเล็กกว่าตะโกนเสียงดังพลางสะบัดแขนอย่างแรง คริสยิ้มมุมปากหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ เชี่ย โหดชิบหาย ><
“ กูถามก็ให้ตอบอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ”
“ กูไม่ได้ตั้งใจจะมองหน้ามึงซักหน่อย ปล่อยสิวะ ! ”
“ เหอะ แน่ใจเหรอว่าไม่อยากมอง กูเห็นมึงจ้องกูได้ตั้งนานสองนาน ” สาด กูจ้องเพราะกูกำลังเจือกอยู่ครับ ไม่ได้จ้องด้วยเหตุผลอื่นเล้ย ชานยอลคิด
“ กูพูดว่ากูไม่ได้ตั้งใจจะมอง ไม่ได้พูดว่าไม่อยากมอง ”
“ อ้าว ก็ใช่ไงก็มึงอยากมองไง ”
“ เอ๊าพ่อมึ๊งงง อะไรมึงเนี่ย ”
“ มึงสิอะไร ก็กูบอกอยู่นี่ไงว่ามึงน่ะอยากมอง ”
“ =_=? ” บทสนทนาของคริสและปาร์คชานยอลสองบุคคลตัวสูงทำเอามนุษย์ทุกคนที่อยู่ในบริเวณนั้นถึงกับงง ไอ้ห่า มึงจะอะไรนักหนากับเรื่องมองหน้าวะ แม้แต่จางอี้ชิง คิมจงอินและหวงจือเถาก็ยังคิดแบบเดียวกัน หรือว่าไอ้คริสมันจะมีปัญหาเกี่ยวกับโพรงจมูก ! (พ่อง !)
“ เฮ้ย ปล่อยกูเห้อะ กูจะไปเรียน ” ปาร์คชานยอลเอ่ยขอเสียงอ่อนลง ไม่อยากจะมีปัญหากับคนพวกนี้เลยสักนิด นี่ขนาดไม่อยากมีปัญหานะ ไอ้ที่รัวไปนี่แค่ซอฟท์ ๆ ห้ะ ! =[]=?
“ งั้นก็แสดงว่ามึงอยากมองหน้ากู ”
“ กูบอกตอนไหนว่ากูอยากมอง โว้ย ! พูดดี ๆ ไม่ชอบรึไงวะห๊ะ ! ” อิหยอยเริ่มปรี๊ดเมื่อคนตัวสูงตรงหน้าท่าทางจะไม่เต็มบาท พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อง เห็นทีต้องใช้กำลัง ! ว่าแล้วเขาก็ก้มลงไปกัดมือของคริสทันที ฟันขาวคมฝังลงไปบนมือหยาบ ภาพที่ฉายอยู่ตรงหน้าของทุกคนช้าลง..ช้าลง..จนกลายเป็นเหมือนภาพสโลว์โมชัน
“ เห้แล้วววววววววววว ” จางอี้ชิง คิมจงอินและหวงจือเถาสบถออกมาพร้อมกัน (โปรดจินตนาการเสียงสโลว์โมชันเพื่ออรรถรสในการอ่าน -*-)
“ อ๊ากกกกกกกก ! ” นั่นง่ะ ! ได้ผล ! อิเฮียหน้าโฉดโหดไม่เกรงใจใครถึงกับร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับสะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว เป็นเวลาเดียวกันกับที่ชานยอลจับมือคยองซูไว้แล้วรีบเผ่นออกมาจากที่ตรงนั้น ขาสองคู่ต่างออกแรงวิ่งไม่คิดชีวิตไม่หันกลับไปมองกลุ่มหนุ่มสุดเพอร์เฟ็คที่กำลังยืนเอ๋อแดกอารมณ์เดือดอยู่คาสนามฟุตบอลอีกเลย
“ บ้าเอ๊ย ! แม่งกัดมือกู ” คริสสบถพลางสะบัดมือไปมาใบหน้าแสดงออกถึงความฉุนขั้นรุนแรง
“ เฮ้ย ใจเย็นเพื่อน ” อี้ชิงตบบ่าเพื่อนเบา ๆ
“ ฮ่า ๆ ไอ้คริสแม่งโดนกัดมือ ” คิมจงอินหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไม่ปิดบัง
“ ไอ้นั่นมันเป็นใครวะ แม่งใจกล้าว่ะ โดนใจกูเลยนะเนี่ย ฮ่า ๆ ” จือเถาพูดติดตลกพร้อมกับหัวเราะออกมาบ้าง ส่วนคริสนั้นดูเหมือนจะช็อคไปหน่อย ๆ ที่โดนหยามเกียรติถึงขนาดนี้ ผู้ชายแปลกหน้าที่เอาแต่จ้องหน้าเขาคนนั้น ผู้ชายคนเดียวกับที่พูดจากวนตีนเสียดหู ผู้ชายคนเดียวกันที่กล้ากัดมือเขาต่อหน้าคนอื่น เฮ้ย ! มันจะมากเกินไปแล้วนะโว้ย ผู้ชายคนนั้นเป็นใครคริสไม่รู้ เขาแทบจะไม่เคยสนใจมนุษย์หน้าไหนในโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ แต่กับผู้ชายคนนั้น..ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเวลาคิดถึงหน้าขาว ๆ ตาโต ๆ ที่ดูน่ารักราวกับเด็กผู้หญิงนั่นทีไร..แม่งโคตรหงุดหงิดเลยว่ะ !
ทางด้านปาร์คชานยอลและโคคยองซูที่วิ่งป่าราบมาจนถึงอาคารเรียนได้อย่างปลอดภัย..
“ แฮ่ก ๆๆ ” ชานยอลหอบเสียงดังเพราะความเหนื่อยจากการวิ่งร้อยเมตรเพื่อหนีจากพวกจิตไม่ปกติ ร่างสูงเอามือกุมท้องตัวเองด้วยความจุกในขณะที่คยองซูใช้มือยันผนังเอาไว้พลางใช้มืออีกข้างเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาเป็นทาง
“ โอ๊ย..เหนื่อย.. ” เพื่อนตัวเล็กบ่นพร้อมกับหันหลังพิงผนังอย่างอ่อนแรง
“ เหมือนกัน.. ” ชานยอลว่าก่อนจะหันหลังพิงผนังตาม
“ ไม่คิดเลยว่าโรงเรียนเราจะมีคนแบบนั้นอยู่ด้วย >< ” คยองซูเอ่ยพร้อมกับจัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ของตัวเองไปด้วย
“ ใช่ คนอะไรแม่งกวนตีนสุด ๆ -_- ” ปาร์คชานยอลตอบ คิดแล้วก็สยอง นึกถึงของดำ ๆ ยาว ๆ ที่ไอ้หัวทองนั่นพกมาแล้วสะพรึงแปลก ๆ
“ จริง..ขออย่าได้พบได้เจอกันอีกเล้ย สาธุ ! ” คยองซูว่าพลางยกมือขึ้นทำท่าขอพร =[]=;
ขณะเดียวกันนั้นเอง..
เสียงฝีเท้าแรด ๆ สองคู่เดินเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ปาร์คชานยอลและโดคยองซูหันกลับไปมองยังต้นเสียงก็ได้พบกับร่างบางของโอเซฮุนและลู่หานสองกระเทยเพื่อนซี้ผู้มีสโลแกนประจำตัวคือ ‘ แรดอย่างมีลีลา เฮฮา(กับผู้ชาย)ได้ทุกองศา ปรารถนาจะเสียซิง ! ’ (สโลแกนหรืออะไรวะนั่น =_=; ) ที่กำลังเดินยิ้มกริ่มเข้ามาประชิดตัว คือ..กูอยากรู้ว่าพวกมึงต้องการอะไรจากสังคมรึ -_-?
“ สวัสดี.. ” ตุ๊ดอินดี้เป็นฝ่ายเริ่มทักเพื่อนใหม่ก่อนจะส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ทว่าในสายตาของปาร์คชานยอลและโดคยองซูแล้วรอยยิ้มนั้นแม่งโคตรชั่ว ! ถึงแม้เจ้าของรอยยิ้มจะหน้าตาดีถูกใจชะนีทั่วไปแค่ไหนก็ตาม
“ คือ..เราแค่อยากรู้น่ะว่าพวกนายคุยอะไรกันกับพวกคุณพี่คริส คุณพี่อี้ชิง คุณพี่จงอินและคุณพี่ซือเถา ^^ ” ลู่หานพูดขึ้นบ้างพร้อมกับฉีกยิ้มที่ดูไม่น่าไว้วางใจมาให้ทำเอาคนมองถึงกับขนตูดลุกชูชัน ! ไม่แน่ใจว่าควรจะยินดีหรือยินร้ายกับรอยยิ้มของอีพวกนี้ -_-;
“ อยากรู้ก็ไปถามเองเดะ ” ปาร์คชานยอลตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะลากคยองซูให้เดินออกมาจากวงล้อมของสองกระเทยทำเอาตุ๊ดอินดี้ถึงกับเงิบ ! ห๊า..นี่อีหยอยมันถอดแบบมาจากอิเฮียเลยนี่หว่า กร๊ากกกกก (มีอะไรให้ขำ - -)
“ กรี๊ดดดดด ! เซฮุนนี่รับไม่ได้ หยาบคายที่สุด ! ” โอเซฮุนกรีดร้องออกมาเสียงดังพลางกระทืบเท้าในขณะที่ลู่หานก็ยกมือขึ้นมาปิดปากด้วยความสะพรึงกับเข้าตอบที่ได้รับ
“ รับไม่ล่ายยย อีลู่รับไม่ล่ายยยยย ! ” ลู่หานพึมพำสายตาตัดพ้อก่อนจะยกมือขึ้นซับน้ำตาด้วยท่าทีประหนึ่งนางเอกละครนึกน้อยใจในโชคชะตา
“ ฮรึก ! T^T ลู่หานเป็นเพียงกระเทยตัวน้อย ๆ ทำไมถึงได้ใจร้ายกับลู่หานถึงเพียงเน้ ! ” อีลู่เริ่มโวยวาย
“ ปัญญาอ่อนกันจริง ๆ ” ปาร์คชานยอลส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับโคคยองซู
“ กรี๊ดดดดดดดด ! กลับมาเคลียร์กันเดี๋ยวนี้นะ กรี๊ดดดดด ! ” เสียงกรีดร้องโหยหวนของโอเซฮุนยังคงดังตามมาแต่ร่างสูงกับเพื่อนตัวเล็กไม่ได้ใส่ใจนัก
เช้ดเด้ ! อิหยอยแม่มไปท้าทายอำนาจมืดเข้าให้แล้ววววววว !
TBC.
อิเน่กับอิลู่มันจะแรดไปไหน๊ ?? 55555
ฟิคเรื่องนี้โคตรทำร้ายศิลปินอ่ะค่ะ
ตอนหน้าอาจจะยิ่งกว่านี้ =_=? กร๊ากกกกกกก
ps. พบคำผิดหรือพิมพ์ตกหล่นแจ้งได้นะคะ
เพราะเราอาจจะเบลอ ๆ ไม่ทันได้ดูน่ะค่ะ
ขอบคุณนะฮร้าาา :)
ความคิดเห็น