คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : character&Intro
คริส/อู๋อี้ฟาน
: มันธยมปลายปี3
สถานะ :รูปหล่อพ่อรวย&สับสนทางอารมณ์
ปาร์คชานยอล
: มัธยมปลายปี2
สถานะ : เด็กหนุ่มดวงซวยผู้ไม่เคยแคร์สื่อ
คิมจงอิน/ไค
: มันธยมปลายปี3
สถานะ : ผู้ชายลั้นลา
โดคยองซู
: มัธยมปลายปี2
สถานะ : พ่อสื่อ >///<
หวงจือเถา/เทาเทา
: มันธยมปลายปี3
สถานะ : แพนด้าผู้โรแมนติก
พยอนแบคฮยอน
: มัธยมปลายปี3
สถานะ : ตกถังข้าวสาร
คิมจุนมยอน
: มันธยมปลายปี3
สถานะ : เกรียนตัวแม่ อุ้ย ! ตัวพ่อ -..-
จางอี้ชิง
: มัธยมปลายปี3
สถานะ : มึนเมามอง ?
โอเซฮุน/เซฮุนนี่
: มันธยมปลายปี2
สถานะ : ตุ๊ดอินดี้
ลู่หาน/ลูลู่
: มัธยมปลายปี2
สถานะ : กระเทยแอ๊บแบ๊ว
คิมจงแด/เฉิน
: มันธยมปลายปี2
สถานะ : เสือกทั่วราชอาณาจักร>ก็ผมเป็นนักข่าว
คิมมินซอก/ซิ่วหมิน
: มัธยมปลายปี2
สถานะ : ผู้ติดสอยห้อยตาม>ตากล้อง
-----------------------------------------------------------------------------
Intro..
เป็นที่ทราบกันดีอยู่แล้วว่าการสอบเป็นบทสรุปสุดท้ายของความรู้และเป็นตัวชี้วัดถึงความสำเร็จของบรรดาผู้เรียนทั้งหลาย ทว่าสำหรับปาร์คชานยอลนั้น การสอบก็เปรียบเสมือนยาขมที่ไม่ว่าจะทำใจให้รู้สึกว่าอร่อยเพียงใดสุดท้ายรสชาติที่แท้จริงก็ต้องเผยออกมาอยู่ดี !
วันนี้ก็เป็นวันที่โหดร้ายอีกวันหนึ่งสำหรับเขา.. ใช่..โชคชะตาที่โหดร้ายทำให้ชีวิตของปาร์คชานยอลต้องวนเวียนอยู่แต่กับการสอบและตัวเลือกคำตอบเพียงสี่ข้อ ! น่าแปลก..คำตอบที่ถูกต้องควรจะอยู่ในหนึ่งในสี่ตัวเลือกนั้น..มิใช่หรือ (โปรดจินตนาการเสียงโฆษณาไทยประกันชีวิตเพื่ออรรถรสในการอ่าน - -) หากแต่ปาร์คชานยอลกลับไม่เคยมั่วข้อสอบครั้งไหนแล้วถูกเลยสักครั้ง ! เช่นเดียวกันกับการมั่วข้อสอบของนักเรียนไทยบางส่วนที่ชานยอลแอบไปส่องผลสอบมาด้วยตาตนเองเพื่อจะได้เห็นว่าโลกใบนี้หาได้โหดร้ายกับเขาเพียงคนเดียวไม่..
แต่เดี๋ยวก่อน ! ชานยอลผู้น่าสงสาร เรากำลังจะประทานพรเพื่อปลอบใจเจ้าแล้ว ! พระเจ้าจอร์จผู้ซึ่งใช้เวลาเกือบจะตลอดชีวิตหมดไปกับการขายกล้วยเอ่ยขึ้นในเช้าวันหนึ่ง (วันไหน ?) ดังที่จะเล่าต่อไปนี้..
เช้าวันที่อากาศแจ่มใส..ณ โรงเรียนศิลปะเกาหลี
“ อ๊ายยย นี่มัน..คุณพี่ซือเถานี่ กรี๊ดดดดด ! ” โอเซฮุนหรือที่ทุกคนต่างพร้อมใจกันตั้งฉายาให้กับเขาว่าตุ๊ดอินดี้ ส่วนที่มาของฉายานี้คิดว่าก็คงรู้ ๆ กันอยู่ -_-; กรีดร้องเสียงดังพลางลูบไล้นิตยสารชายงามในมือด้วยความคลั่งไคล้ ส่วนมืออีกข้างหล่อนก็ยกขึ้นมาจัดทรงผมที่มีโบว์สีแดงสดติดอยู่อย่างระมัดระวัง ‘ไม่ได้ ! เดี๋ยวเกิดโบว์หลุดไปอีนังลู่หานมันจะแย่งไปใส่’ เซฮุนคิดพร้อมกับยิ้มกริ่มจนลู่หานกระเทยคู่แรดต้องหันไปเหน็บด้วยความหมั่นไส้
“ ยิ้มหาอะไรยะ ขี้มูกติดฟันเหรอ ”
“ ต๊ายย หยาบคาย ไม่สวยแล้วยังพูดจาน่าเกลียดอีก ! ” โอเซฮุนว่าก่อนจะส่ายหัวจนโบว์กระเพื่อม ลู่หานได้แต่จิกตาใส่น้อย ๆ พลางคิดในใจว่าโบว์ใหญ่นั้นดูแล้วน่าเกลียดเสียนี่กระไร ยิ่งมันถูกประดับอยู่บนหัวทอง ๆ ผมสั้น ๆ ของโอเซฮุนด้วยแล้วยิ่งไม่เหมาะเข้าไปอีก แต่ก็ดูเหมือนว่าตุ๊ดอินดี้อย่างเซฮุนจะไม่ได้คิดแบบเดียวกันแม้แต่น้อย ดูจากรอยยิ้มเบิกบานสำราญใจนั้นแล้ว -_-;;
วันนี้เป็นวันที่สองกระเทยเพื่อนซี้กำลังนั่งเถียงกันอยู่ใต้ต้นดอกคูณสีเหลืองอร่ามเหมือนเช่นทุกวัน ทุก ๆ อย่างดูปกติ คนรอบข้างก็ยิ่งปกติเข้าไปใหญ่ แต่จะบอกอะไรให้ก็ได้ว่า..สิ่งที่ไม่ปกติน่ะกำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่างหาก !
“ เห้ ! ชานยอลมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ” โดคยองซูชายหนุ่มกรุ๊ปเอผู้เงียบขรึม (?) เอ่ยทักเพื่อนตัวสูงที่กำลังนั่งถอนหายใจอยู่ข้างสนามฟุตบอลของโรงเรียน จะว่ามาส่องผู้ชายก็ไม่น่าใช่เพราะดูสายตาไอ้หยอยมันเลื่อนลอยชอบกล
“ เบื่อ ๆ น่ะ ” ร่างสูงตอบสั้น ๆ ยังคงไม่หันหน้ามามองเพื่อนสนิทเลยด้วยซ้ำ =_=;
“ รู้น่า..วันนี้วันประกาศผลสอบใช่มั้ยล่ะ ” คยองซูพูดขึ้นอย่างรู้ทัน ชานยอลพยักหน้าเล็กน้อยพลางถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่ ใจคอมึงจะพ่นแต่ลมใส่หน้ากูใช่มั้ย - - ?
“ มีคนเคยพูดเอาไว้ว่าแม้ในสนามสอบเราจะไม่ประสบความสำเร็จ แต่ในสนามชีวิตเราจะต้องประสบความสำเร็จ ! เพราะงั้นอย่าเครียดเลยเพื่อน.. ” ร่างเล็กตบบ่าเพื่อนรักเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ แทนที่คนตัวสูงจะให้ความสนใจเหมือนทุกครั้งแต่ครั้งนี้ปาร์คชานยอลกลับทำตาโตมองออกไปนอกสนามฟุตบอลพร้อมกับยกมือขึ้นชี้ คยองซูมองตามไปก็ได้พบกับกลุ่มนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินลัดสนามเข้ามา
“ นะ..นั่นมัน.. ”
คริสชายหนุ่มรูปงามผู้ซึ่งเป็นเจ้าของส่วนสูงกว่า 187 เซนติเมตรเดินลัดสนามฟุตบอลเข้ามากับกลุ่มเพื่อนอันประกอบไปด้วย คิมจงอิน จางอี้ชิง และหวงจือเถา ออร่าความหล่อของสี่หนุ่มเปล่งประกายราวกับหลุดออกมาจากในหนังยังไงอย่างงั้น ใคร ๆ ต่างก็ลงความเห็นกันว่าพวกเขาทุกคนล้วนแล้วแต่เพอร์เฟ็ค รูปหล่อ พ่อรวย ! ทว่าแต่ละคนต่างก็มีข้อเสียที่แม่งไม่ไหวจะเคลียร์กันทั้งนั้น -A-;
“ มองหน้ากูทำไม ? ” คริสพูดในลำคอด้วยน้ำเสียงดุดันเมื่อรุ่นน้องหน้าเหียกสองคนที่กำลังเตะฟุตบอลกันอย่างเมามันเผลอหันไปสบตาเขาเข้า
“ ปะ..เปล่าครับ ” รุ่นน้องคนหนึ่งปฏิเสธอย่างหวาด ๆ
“ ถ้าไม่ได้มองแล้วที่จ้องอยู่นี่เค้าเรียกว่าอะไร ? ” ร่างสูงถามอีกครั้ง รู้สึกขัดใจที่มองไปทางไหนก็ต้องเจอแต่สายตาไม่เป็นมิตรรอบด้าน แต่ได้ข่าวว่าพี่แกก็ชอบส่งสายตาไม่เป็นมิตรให้คนอื่นเหมือนกันนี่หว่า - -;
“ เฮ้อ.. ” จางอี้ชิงถอนหายใจเสียงดังในขณะที่คิมจงอินและหวงจือเถาหัวเราะออกมาเล็กน้อย ไอ้พวกนี้มันเป็นเช่อะไรของมัน ผู้สังเกตการณ์อย่างปาร์คชานยอลและโดคยองซูไม่เข้าใจ =_=;
“ ไปให้พ้น ๆ หน้ากู.. ” คริสเอ่ยเสียงต่ำสายตาดุดันดูน่ากลัวจนรุ่นน้องหน้าเหียกต้องรีบวิ่งหนีกันหางจุกตูด ปาร์คชานยอลทันเห็นของบางอย่างดำ ๆ ยาว ๆ ถูกเก็บเข้าไปในกระเป๋าของคริสตามเดิม เชี่ยแล้ว ! ไอ้หัวทองนั่น..แม่งพก..O[]O
“ มองหน้ากูทำไม ? ” เวร..เจ้าของดวงตาคมที่หันมาสบกับดวงตากลมโตของอิหยอยเข้าอย่างจังพูดขึ้นเสียงดัง ไม่รู้จะทำหน้าโหดหาอะไรมากมาย ไม่เมื่อยบ้างรึไงวะนั่น แม้ในใจจะอยากพูดออกไปแบบนั้นแต่ปากของชานยอลกลับไม่ขยับเลยสักนิด โดคยองซูกระตุกแขนเสื้อเพื่อนรักเบา ๆ
“ เราไปจากตรงนี้กันดีกว่า ” คนตัวเล็กกระซิบพลางขยับตัวลุกอย่างเนียน ๆ ว่าแล้วอิหยอยก็ทำท่าจะเนียนไปกับเขาด้วย แต่ก็ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะจงใจกลั่นแกล้ง(?)เขาซะเหลือเกินเมื่อกลุ่มหนุ่มสุดเพอร์เฟ็คนั้นเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ทุกขณะ เช้ดเด้ ซวยละกู ชานยอลคิดก่อนจะรีบกระโดดลงจากม้านั่งอย่างว่องไว แต่แล้วข้อมือของเขากลับถูกฉุดกระชากเข้าหาร่างของใครคนหนึ่ง
“ ! ”
“ กูถามว่ามองหน้ากูทำไม ? ”
เชี้ยยยยยยยยยยย ! มึงจะอยากได้คำตอบอะไรมากมายวะอู๋อี้ฟานชานยอลล่ะกลุ้ม อ๊ากกกกกกกกกกก !
พรข้อนี้นั้นสำคัญไฉน..
การเลือกครั้งสุดท้าย..ที่มีคำตอบที่ถูกต้องเพียงหนึ่งเดียว..
เลือกให้ดีๆ ล่ะ..ปาร์คชานยอล หิหิหิหิ
พระเจ้าจอร์จฮัมเพลงเสียงดังอยู่บนสรวงสวรรค์พลางคนกล้วยทอดในกระทะไปมา ใครจะรู้ว่าพรที่ดูเหมือนจะไร้สาระข้อนั้นจะเปลี่ยนแปลงชีวิตของปาร์คชานยอลไปตลอดกาล !
.
.
ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ..ว่าสิ่งที่ไม่ปกติน่ะกำลังจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ต่างหาก ภ(^o^)ู
TBC.
ความคิดเห็น