อุ่นไอหัวใจรัก

บทที่ ๑ ทุกข์ระทม

ร่างน้อยที่นั่งขดตัวพิงเสาไม้ในส่วนริมของแคร่ไม้ไผ่ลืมตาที่แดงก่ำมองหน้าผู้ที่กระพือหมวกปีกกว้างเข้ามาในเถียงนาด้วยท่าทีที่บอกความเมื่อยล้าระคนร้อนอ้าว ดวงตากลมโตมีแววอิดโรยระคนปนเปกับความเจ็บปวด น่าแปลกนักที่วัยเพียงน้อยนิดช่างสื่ออารมณ์ทุกข์ร้อนได้ชัดเจน และยาวนานเพียงนี้

ร้องไห้อีกแล้ว เสียงทักไม่บอกอารมณ์ ไม่อยากให้คนตัวเล็กรู้สึกระทมทุกข์ยิ่งขึ้นเพราะน้ำคำแสดงความเห็นอกเห็นใจไม่สร่างซา

แม่อยากจะขายที่นา เสียงบอกแหบเครือผะแผ่ว รู้สึกทรวงอกข้างซ้ายถูกบีบรัดจนอึดอัด อาการหายใจไม่เต็มปอดตีตื้นขึ้นมาอีกครั้งจนไม่อาจกล่าวคำใดได้อีก

อืมม์... คนตัวโตเพียงครางรับรู้ คิดว่าเข้าใจความจำเป็นของมารดาเด็กหญิง

แต่ฝน... ก้อนสะอื้นแล่นเป็นริ้วขึ้นมาจุกที่ลิ้นปี่ ไม่สามารถเปล่งสรรพเสียงใดๆ ออกมาจากลำคอ หน่วยตากลมโตมีเม็ดน้ำปริ่มขึ้นมาอีก เจ้าตัวพยามยามกดกลั้นฝืนกลืนมันกลับลงไป ไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว กว่าสี่เดือนที่ผ่านมาหล่อนร้องไห้มามากพอแล้ว

อยากจะร้องก็ร้องเถอะ...อย่าฝืนนักเลย พฤกษาดึงร่างเล็กบอบบางเข้ามาซุกอกด้วยอดเวทนาไม่ได้ มือหยาบด้วยกรำงานหนักลูบผมสั้น ยุ่งเหยิงเบาๆ

เสียงสะอื้นในอกและแรงกระเพื่อมจากการกลั้นทั้งน้ำตาและอาการข่มฝืนความรู้สึกสะเทือนใจ ความเวทนาที่ได้รับไม่อาจบั่นทอนความเศร้าในหัวใจดวงน้อย อารมณ์หวนเสียดายความรักความอบอุ่น และอ้อมแขนปกป้องจากบิดาผู้เป็นที่รักยังไม่สร่างซา ความทรงจำร่วมกันยังแจ่มชัดเกินกว่าจะไม่ใส่ใจ เหมือนกับว่ามันเกิดขึ้นเมื่อวาน ทุกผืนนาที่เหยียบย่ำ ทุกกิ่งก้านแมกไม้ที่ป่ายปีน ทุกความรักความหวัง ทุกความฝัน

พ่ออยากจะให้ฝนกับพี่ดล...ฮึก...

พี่รู้ ...ไม่เป็นไรนะ เสียงปลอบโยนเบาๆและอาการตบหลังเก้ๆกังๆ เรียกเสียงสะอื้นระคนตัดพ้อที่ขาดเป็นห้วงเจือเสียงสะอื้น

พี่พฤกษ์ไม่เข้าใจ ไม่มีใครเข้าใจ ฝน...ฝนให้แม่ขายนาไม่ได้

ฝน... พฤกษาลากเสียง

ไม่ได้จริงๆ หล่อนย้ำเสียงปนสะอื้น แต่ถ้อยคำก็เลื่อนลอย เพราะไม่รู้จะปกป้องความมั่นคงของตนเองได้อย่างไร เพราะการที่พี่ชายต้องเรียนจนจบปริญญาตรี แล้วกลับมาช่วยกันพัฒนาผืนนาของพ่อ ก็เป็นอีกหนึ่งความฝันที่หล่อนกับพ่อได้ร่วมฝันกันมา ตั้งแต่วันแรกที่ได้รับรู้ผลการสอบเอ็นทร้านซ์ของพี่ชายคนเดียว

ค่อยๆคิดเถอะนะ พฤกษาไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นคำปลอบหรือคำแนะนำคนตัวเล็ก ที่ช่างมีความทรงจำมากมาย และมีความคิดความฝันเกินตัว