คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ROMANCE OF THEIR OWN : : PREFACE
PREFACE
“ค่ะแม่ ตอนนี้หนูจะกลับถึงห้องแล้ว”
(ตั้งใจเรียนนะซอฮยอน เข้าใจไหม แกอุตส่าห์ได้เข้าเรียนโรงเรียนดังๆมีชื่อเสียงแบบนั้นน่ะ)
“หนูรู้น่า”ฉันพูดแล้วถอนหายใจ “แต่หนูอยากไปอยู่กับพ่อกับแม่มากกว่านี่”
(นี่ๆๆๆ คิดว่าจะมีโอกาสมากสักแค่ไหนกว่าจะได้เข้าเรียนที่ ยงซาน พ่อแม่แกไม่ได้เป็นมหาเศรษฐีนะเข้าใจไหม @%QR#%#^^*)
ฉันเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูแล้วกดวางสายเลย ..แค่บอกว่าอยากไปอยู่กับพ่อแม่แค่นี้ ทำไมต้องบ่นมากขนาดนั้นด้วย
อ๊ะ! ก่อนจะเข้าเรื่องเรามาทำความรู้จักกันก่อนดีไหม ดีไม่ดีฉันก็จะบอกล่ะนะ ..ฉันชื่อ ‘ซอ จูฮยอน’ แต่ส่วนใหญ่จะเรียกฉันว่า ‘ซอฮยอน’ แค่สั้นๆ ฉันเป็นนักเรียนม.ปลายปี 2 ที่โรงเรียนยงซาน ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ค่าเทอมแพงมหาแพงเลยล่ะ ต่อเทอมก็ตกอยู่ประมาณ 19 ล้านวอน (ประมาณ 600,000 บาท) แน่นอนว่าในโรงเรียนต้องมีแต่พวกลูกมหาเศรษฐีอยู่แล้ว แต่พอดีว่าฉันไม่ใช่ไง..
ฉันเป็นคนที่หัวดี เรียกว่าดีมากถึงมากที่สุดเลยล่ะในระดับชั้น ฉันก็เลยได้ทุนเรียนฟรีตลอดจนจบการศึกษา แต่มันก็ยังมีค่าใช้จ่ายจิปาถะต่างๆอีกตั้งมากมาย นั่นทำให้ครอบครัวของฉัน ซึ่งมีพ่อแม่ และฉัน ต้องแยกจากกัน ..พ่อตกงาน ส่วนแม่ไม่มีงานทำ และพวกท่านไม่เห็นหนทางทำมาหากินที่โซลเลย พวกท่านก็เลยอพยพไปอยู่ไกลถึงปูซานแน่ะ ฉันอยากจะไปอยู่ด้วยใจแทบขาด แต่เพราะแม่บังคับให้ฉันต้องเรียนที่นี่ ฉันเลยต้องอยู่คนเดียวในห้องเช่าเก่าๆไปตามระเบียบ
“เฮ้ย เด็กตีกัน”
“ไหนๆๆๆ ยงซาน กับกงซานอีกแล้วใช่ไหม”
ฉันหันไปมองกลุ่มคนที่วิ่งไปทางที่ฉันเพิ่งผ่านมาแล้วยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจแม้จะได้ยินชื่อโรงเรียนฉันก็เถอะนะ ..ก็ฉันยังไม่รู้จักใครเลยนี่ วันนี้ที่ไปฉันก็แค่ไปยื่นเอกสาร และทำเรื่องอะไรให้เรียบร้อย เรียนจริงๆคือวันพรุ่งนี้ต่างหาก แต่ทางที่ดีฉันว่าฉันควรจะรีบไปจากที่ตรงนี้ดีกว่านะ ฉันยังใส่ชุดยูนิฟอร์มของยงซานอยู่เลย เดี๋ยวจะซวยเอา
พลั่ก
“อ๊า”
ฉันร้องและเซไปข้างหน้าเพราะมีคนมาชนฉัน โทรศัพท์หล่นลงไปที่พื้นแตกกระจาย แต่ฉันไม่ล้มเพราะคนที่ชนดึงแขนฉันเอาไว้ แต่เขาไม่ดึงเปล่าสิ เขากลับลากฉันวิ่งตามไปด้วย
“อ๊า จะไปไหนเนี่ย ><”
“ไปด้วยกันก่อนนะ”เขาพูดแล้วลากฉันวิ่งต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งเรามาเจอซอกตึกแคบๆ เขาเหวี่ยงฉันเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะรีบตามเข้ามา เขาถอดเสื้อสูทสีเทาที่สวมอยู่เหวี่ยงไปข้างๆ และโดยไม่คาดคิดจู่ๆเขาก็โน้มลงมาใกล้ฉัน ใกล้แบบระยะประชิดมากเลยด้วย มองเผินๆอาจจะคิดว่าเรากำลังจูบกันอยู่ก็ได้
“เฮ้ย มันไปไหนแล้ววะ”
“วิ่งไวชิบเลย”
เสียงฝีเท้าวิ่งผ่านตรงระหว่างซอกตึกที่เรายืนอยู่ ผ่านไปสักพักเขาก็เอามือเท้ากับรั้วอิฐของตึกนี่แล้วหอบหายใจออกมาถี่ๆด้วยความเหนื่อย รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของเขา ก่อนจะแปรเป็นเสียงหัวเราะ
“OoO”
ฉันมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ นะ ..นี่เขาบ้าไปแล้วเหรอ โดนไล่อัดขนาดนั้นแต่กลับหัวเราะแบบนี้น่ะนะ ถ้าดูจะยูนิฟอร์มที่เขาใส่ เขาคงเป็นนักเรียนจากกงซานสินะ ฉันได้ยินมาว่า 2 โรงเรียนนี้ตั้งตัวเป็นศัตรูกันมานานแล้ว ถ้าเทียบเรื่องความไฮโซนะ ยงซานชนะนิดหน่อย แต่ถ้าเทียบเรื่องความฉลาดของเด็กนักเรียนน่ะ กงซานขาดลอยไปเลย ไม่ว่าจะที่ไหนค่าเทอมก็แพงหูฉี่เหมือนกันนั่นแหละ
แต่เอ๊ะ! รู้สึกไม่ใช่เรื่องของฉันใช่ไหม ..งั้นฉันไปดีกว่า จะรีบไปเก็บโทรศัพท์
“นี่เธอ”
ฉันหันไปมองเขาช้าๆแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“ขอโทษทีนะที่ลากมาด้วยน่ะ แล้วก็เมื่อกี้..”
“อ้อ ฉันไม่ถือหรอก”ฉันพูดแล้วยิ้มแบบสบายๆ ไม่เห็นเป็นไร ได้ใกล้ชิดคนหล่อ >,,< เอ๊ย ไม่ใช่สิ ได้ช่วยเหลือเพื่อนร่วมโลก ขืนเขาถูกรุมอัดนะ คงเละแหงๆ
“แต่เธอเป็นเด็กยงซานนี่”
“ฉันเพิ่งย้ายมาน่ะ”
“สนใจจะย้ายไปกงซานไหม”
“หึๆ ไม่ล่ะ ขอบใจ”ฉันหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหน้า “งั้นฉันไปก่อนแล้วกันนะ
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เดินไปไหน จู่ๆนายคนนี้ก็เดินดุ่มๆมาใกล้ฉันแล้วจับต้นแขนฉันเอาไว้
“พะ พวกเขามาอีกแล้วเหรอ”
“เปล่า”
“งะ งั้นปล่อยสิ ฉันจะกลับบ้าน”
“ให้ตายสิ เธอจริงๆด้วย!!!”
ฉันขมวดคิ้วแล้วมองเขาอย่างงุนงง “อะไรเหรอ”
“เธอ! ซอฮยอนใช่ไหม”
“??? นายเป็นใคร”
“เธอจริงๆด้วย”
เขาไม่ตอบแต่ดึงฉันไปกอดแน่น อ๊าก ถึงจะชอบก็เถอะนะ แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร อยู่ๆมากอดแบบนี้ได้ไงเนี่ย ฉันดิ้นแล้วเตะขานายนี่ไปทีนึง
“ย๊า เตะฉันทำไมเนี่ย”
“โรคจิตเหรอนายน่ะ ฉันไม่รู้จักนายนะ”
“เฮ้อให้ตาย เธอนี่ขี้ลืมเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย ทำไมจำฉันไม่ได้ล่ะ ทั้งๆที่ฉันน่ะ จำเธอได้แม่นเลยแท้ๆ”
ฉันขมวดคิ้วจนแทบจะผูกกันแล้วมองใบหน้าของเขาอย่างพิจารณา ..ตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ปากน่าจับจูบ(เอ่อ.. ข้ามไป) ผิวขาวจนผู้หญิงอาย โชคดีที่ฉันก็ขาวเหมือนกันเลยไม่คิดจะอิจฉา แต่ก็นะ มองหน้านายคนนี้แล้วก็รู้สึกคุ้นๆเหมือนกัน ..แต่ว่า
“จำไม่ได้อ่ะ”
“เธอนี่มันเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ”
“=*=”
“ฉันก็โอ เซฮุนไง”
“โอ เซฮุน”ฉันทวนชื่อเขาแล้วหลับตานึก ฉันเคยมีคนรู้จักชื่อนี้ด้วยงั้นเหรอ ..จะว่าไปก็มีนะ หรือว่า “นี่นาย!!”
“จำได้แล้วใช่ไหม”
“นายโตขึ้นแล้วทำไมหล่อแบบนี้ล่ะ เกือบจำไม่ได้แน่ะ”ฉันพูดแล้วยิ้มกว้างอย่างดีใจ
เขาคือ ‘โอ เซฮุน’ เพื่อนสมัยเด็กๆของฉัน บ้านเราเคยอยู่ติดกัน แต่เพราะเขาย้ายบ้าน เราก็เลยไม่ได้ติดต่อกัน แถมหลังจากนั้นไม่นาน ฉันเองก็ย้ายบ้านเหมือนกัน นั่นยิ่งทำให้เราไม่ได้ติดต่อกันเข้าไปอีก
“ฉันดีใจนะที่เจอเธอ”
“ฉันก็ดีใจเหมือนกันที่ได้เจอนายน่ะ”ฉันเขย่าแขนเขาแล้วยิ้มอย่างดีใจ แต่ยังไม่ทันที่เราจะคุยอะไรกัน ก็มีผู้ชายกลุ่มนึงวิ่งมาทางนี้เสียก่อน
“ไอ้ฮุน พวกมันย้อนกลับมาแล้ว”
“เออ เดี๋ยวตามไป”เซฮุนหันไปตะโกนบอกเพื่อนของเขาแล้วหันมามองหน้าฉัน เขาหยิบโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นล่าสุดขึ้นมา “เบอร์”
“ฮะ?เบอร์อะไร”
“เบอร์โทรติดต่อเธอไงเล่า เร็วๆสิ ฉันไม่มีเวลามากนะ”
“เอ่อ ฉันจำเบอร์ไม่ได้อ่ะ”
“งั้น แล้วโทรศัพท์เธอล่ะ”
“นายวิ่งชนฉันโทรศัพท์เลยหล่นลงพื้นแตกกระจายไปแล้ว งั้นเดี๋ยวฉันจะไปเก็บมาประกอบ ละ..”
“พอๆๆๆๆ”เขายกมือแล้วโบกรัวๆก่อนจะยัดโทรศัพท์ของเขาใส่มือฉัน “งั้นเธอเอานี่ไป”
“เห๋?”
“เอาไปเถอะ ไว้เจอกันนะซอฮยอน”
เซฮุนขยิบตาให้ฉันแล้ววิ่งออกไปด้วยความเร็ว เฉียดฉิวกับพวกนักเรียนยงซานที่วิ่งย้อนกลับมาพอดี ฉันเก็บโทรศัพท์ของเซฮุนใส่กระเป๋าอย่างงงๆแล้วเดินออกมาจากซอยแคบๆนี่ แต่แล้วจู่ๆแขนฉันก็ถูกดึงไว้อีกครั้ง ฉันหันกลับไปมองแล้วขมวดคิ้วอีกครั้ง ..ทำไมวันนี้มีผู้ชายหล่อๆมาดึงแขนฉันถึง 2 คนเลยล่ะเนี่ย
“คะ?”
“เธอคือเด็กยงซานนี่”
“เอ่อ..ค่ะ”
“แต่ฉันเพิ่งเห็นเธอคุยกับไอ้งั่งที่มาจากงซานเมื่อกี้นะ”
“อะ ไอ้งั่ง”
เขาดันฉันไปจนติดกับผนังแล้วเอามือปิดทางออกเอาไว้ก่อนจะก้มหน้าลงมาจนรมหายใจร้อนๆของเขารินรดอยู่ที่บริเวณหน้าผากของฉัน ใบหน้าของเขาอยู่เกือบจะติดกับฉันอยู่แล้ว หน้าหวานๆของเขาทำให้ใจฉันสั่นนะ มีผู้ชายสวยกว่าฉันอีกแล้วอ่ะ >< “เธอไม่รู้กฎของโรงเรียนเราหรือไง”
“..คือ ฉันเพิ่งย้ายเข้ามะ..”
“ซอจูฮยอน”เขาพูด ฉันมองเขาสายตาของเขามองอยู่ที่ป้ายชื่อที่หน้าอกของฉัน “ปี 2 ห้อง A”
“เอ่อ ..”
“พรุ่งนี้ได้เจอกันแน่”เขาพูดเรียบๆแต่มันทำให้ฉันรู้สึกกลัวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก ..นายคนนี้คือใครกันเนี่ย
“ลูฮานรีบไปกันเถอะ ดูเหมือนวันนี้พวกมันแม่งหนีรอดว่ะ”
เขาหันมาสบตากับฉันแล้วเดินออกไปปล่อยให้ฉันยืนงงกับคำพูดประหลาดๆของเขา
“พรุ่งนี้ได้เจอกันแน่”
มันคืออารายยยยยยยยยยยยยยยยย T^T
เรียกร้องเอาคอมเม้นท์อีกแล้ว #งอแงๆๆๆๆ อยากดูผลตอบรับอ่ะ
ถ้าเกิดคอมเม้นท์ในตอนนี้มีไม่ถึง 30 นะ ไม่อัพต่อจริงๆด้วย #งอน #จะมีใครง้อไหม??
ง้อเถอะนะ ฮ่าๆๆๆ พลีสๆๆ
CRY .q
ความคิดเห็น