[HunSeo] In My Dream Fin.

ข้อมูลเบื้องต้น

JoopaJoop©






ฟิคสั้นเรื่องแรก
กึ่ง 3p เพราะมี "ฮุนซอฮาน" แต่คู่ชัดเจนมากก็คือ "ฮุนซอ"
ย้ำ เรื่องนี้ "ฮุนซอ"




ที่มาของฟิคเรื่องนี้ ถ้าบอกจะเชื่อไหมว่ามันมาจากความฝัน ..อยู่ๆก็ฝันเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาเฉยเลย
ไม่ต้องแปลกใจกับคาแร็คเตอร์ของทุกคน เพราะมันมาจากความฝันล้วนๆ
เซฮุนสลับกับลูฮานซะงั้น ..ยังไงก็ติดตามด้วยจ้ะ :)


 

เนื้อเรื่อง

JoopaJoop©

 

            “ผมโอเซฮุน นักเรียนม.ปลายปีที่ 2 ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”

            “ผมเสี่ยวลูฮาน นักเรียนม.ปลายปีที่ 2 ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”

            ใครจะไปรู้ว่าผ่านไปได้เพียง 2 อาทิตย์ที่พวกเขาเข้าเรียนที่โรงเรียนม.ปลายสุดหรูแห่งนี้ พวกเขาก็เป็นถึงคนดังประจำโรงเรียน

            โอเซฮุนและเสี่ยวลูฮานเพื่อนรักที่โตมาด้วยกันแต่ช่างแตกต่างกันสุดขั้ว ..โอเซฮุน ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของคุณหญิงโอนัมจอง ตระกูลโอ อภิมหาเศรษฐีระดับต้นของเกาหลี ตระกูลที่เป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่หลายแห่ง โอเซฮุนถือใช้ชีวิตอย่างสุขสบายท่ามกลางกองเงินกองทองที่ใช้จนตายก็คงไม่หมด

            แต่เขาก็ไม่ได้มีนิสัยเหมือนอย่างลูกคนรวยตามในหนังในละครแต่อย่างใด ..เขาก็เป็นเพียงโอเซฮุน เด็กผู้ชายน่ารัก นิสัยดีธรรมดาๆทั่วไป เขาเป็นคนยิ้มสวย อัธยาศัยดี ร่าเริง และโคตรหล่อ จึงไม่ยากเลยที่เขาจะได้ฉายา ‘เจ้าชายแห่งโรงเรียน’ จากสาวๆในโรงเรียน ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และรุ่นเดียวกัน

            ส่วนอันดับที่ 2 จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก เสี่ยวลูฮาน ถ้าเขาไม่ขรึมและเงียบบางทีเขาอาจจะได้ที่ 1 ไปแล้วเพราะใบหน้าสวยหวานผู้หญิงอายของเขานั่นแหละ ติดแค่เขาเงียบเกินไปหน่อยเท่านั้นเอง

            เสี่ยวลูฮานเป็นลูกครึ่งจีนเกาหลีที่มาเรียนที่เกาหลี เขาเป็นเพื่อนบ้านของเซฮุน แต่ก็ใช่ว่าจะร่ำรวยแบบเซฮุนเสมอไปเขาอายุมากกว่าเซฮุนแต่มาเรียนชั้นเดียวกันเพราะเข้าเรียนช้า เป็นลูกชายคนเดียว มาใช้ชีวิตที่เกาหลีเพียงคนเดียว ฐานะธรรมดาๆ แต่เรียนเก่งโคตรๆ

            วันนี้เป็นวันจันทร์ในช่วงฤดูร้อน บรรยากาศในโรงเรียนเงียบเหงาเหมือนเช่นทุกวัน แต่เมื่อรถยนต์สุดหรูจอดหน้าประตู บรรดานักเรียนหญิงที่นั่งอยู่ต่างก็ลุกขึ้นอล้ววิ่งไปที่รถเพื่อรอการมาถึงของเจ้าชายเซฮุน

            “กรี๊ดดดด นั่นเซฮุนทำผมทรงใหม่นี่”

            “ใช่ๆ เขาหล่อมากเลย”

            “ลูฮานนนนนนนนนนนนนน”

            เสียงเอะอะดังไปทั่วบริเวณ เซฮุนและลูฮานเดินลงมาจากรถ เซฮุนยิ้มให้กับทุกทิศทางต่างจากลูฮานที่ก้มหน้าอ่านหนังสือ

            “ทำไมวันนี้มารอกันเยอะจังครับ”เซฮุนหันไปถามทุกคนก่อนจะสะกิดลูฮาน “ฮยองดูสิ”

            “อืม”ลูฮานตอบก่อนจะปิดหนังสือแล้วมองไปข้างหน้า “คงเหนื่อยกันแย่”

            “ไม่ๆๆๆๆ พวกเราเต็มใจมารอนะ”

            “ใช่ๆๆๆๆๆๆๆ ได้เห็นหน้าเซฮุนกับลูฮานก่อนไปเรียนเป็นอะไรที่เลิศมาก”

            ลูฮานถอนหายใจก่อนจะคว้าแขนเซฮุน “ขึ้นห้องเรียนกันได้แล้ว”

            “ผมไปก่อนนะครับ”

            เซฮุนหันไปบอกกับทุกคนก่อนจะเดินไปตามแรงลากของลูฮาน แต่แล้ว..

            “ระวัง!!!!!!!!!!!!!!!!”

            พลั่ก

            “เซฮุนนนนนนนนนนนนนนน”

            ทุกเสียงประสานกันอย่างตกใจเมื่อร่างของเซฮุนล้มลงไปหลังจากโดนลูกบอลกระแทกที่หัว ทุกสายตาเบนไปยังที่มาของลูกบอลก่อนจะพบกับ..

            “อุ้ย! งานเข้าแฮะ”

            “ซอฮยอน”

            ซอจูฮยอน หรือซอฮยอนเกาหัวตัวเองก่อนจะหลบสายตาของทุกคน ..ฮือๆ โดนใครไม่โดนแต่ไปโดนโอเซฮุนเนี่ยนะ ชีวิตจบสิ้นแล้วยัยซอเอ้ยยยยยยยยย

          “ฉันว่าแกต้องไปทำบุญสะเดาะเคราะห์บ้างแล้วแหละว่ะ”

            “ฮือๆๆๆ หลังจากนี้โดนโจมตีแหงๆ”ซอฮยอนนั่งร้องไห้ในขณะที่ปากก็กำลังเคี้ยวมันเทศตุ้ยๆ “ทำไมต้องเป็นโอเซฮุนด้วย”

            “ทำใจเถอะว่ะ ฉันก็ไม่รู้จะช่วยแกยังไง แกดูสิ สาวกเซฮุนมองมาที่แกอย่างกับอยากจะฆ่าแกเต็มทีแล้วอ่ะ”อิม ยุนอาเพื่อนสนิทของซอฮยอนพูดก่อนจะมองไปรอบๆ

            รังสีอำมหิตแผ่กระจายทั่วไปหมด

            “ฉันจะทำยังไงดี ฮือๆๆๆ”ซอฮยอนร้องไห้ก่อนจะฟุบลงกับโต๊ะ “ฉันคงไม่ต้องย้ายโรงเรียน ย้ายบ้านหรอกนะ”

            “อาจจะต้องทำงั้นก็ได้ ถ้าแกยังอยากมีชีวิตรอด”ยุนอาพูดก่อนจะตบบ่าเพื่อนอย่างปลอบใจ

            “คิดออกแล้ว”

            ซอฮยอนและยุนอาสะดุ้งขึ้นพร้อมกันเมื่อสาวร่างเล็กอย่างคิมแทยอน เพื่อนสนิทอีกคนของพวกเธอพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน

            “ไอ้แท ตกใจหมด ซอมันยิ่งเสียขวัญอยู่แกนี่”

            “แต่ฉันมีวิธีแล้วนะเว้ย”

            ซอฮยอนมองแทยอนที่ยิ้มอย่างมีแผนก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เพื่อฟังแผนที่เพื่อนคิดได้..

            “แกก็ไปขอร้องให้เซฮุนคุ้มครองแกสิ”

            มันจะเป็นไปได้ยังไง เพิ่งเตะลูกบอลไปโดนหัวเขา ..เขาคงช่วยฉันหรอกนะ คิดมาได้ ยัยแท!!!

            “เอาสิ”

            “ฮะ”ซอฮยอนอุทานอย่างตกใจเมื่อเซฮุนพูดตกลงง่ายๆ “นะ นายจะช่วยจริงๆเหรอ”

            “ก็แฟนคลับของผมทำให้นูนากลัวนี่นา”

            “นะ นูนา”ซอฮยอนพูดก่อนจะชี้ตัวเอง “ฉัน นายฉัน นายเรียกฉันว่านูนาเหรอ”

            “อ้าว ก็นูนาแก่กว่าผมนี่”เซฮุนพูดก่อนจะหันไปมองลูฮาน “ฮยอง ฮยองเองก็ต้องช่วยดูแลนูนาด้วยนะ”

            “อืม”ลูฮานพยักหน้าก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างซอฮยอน “แล้วโดนอะไรไปบ้างรึยัง”

            “โดน? โดนอะไร”ซอฮอยนถามอย่างงงๆ

            “โดนเล่นงานไง โดนไปบ้างรึยัง”

            ลูฮานถามก่อนจะขยับหน้าเข้าไปจนเกือบจะชิดกับซอฮยอนที่หลับตาปี๋เพราะไม่อาจทนทานความหล่อของเขาได้

            “เอาหน้าออกไปห่างๆสิ”ซอฮยอนดันหน้าลูฮานออกก่อนจะส่ายหน้า “คิดว่ายังนะ”

            “งั้นกลับบ้านกันเถอะ”เซฮุนพูดแล้วลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าซอฮยอน “ไปเถอะครับนูนา”

            ซอฮยอนมองมือเซฮุนอย่างงงๆก่อนจะเอื้อมมือไปแตะกับมือเขา “อืม”

            “^-^”

            ตายแล้ว ..แบบนี้ฉันจะทนเสน่ห์ของเด็กคนนี้ได้ไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย








 

10%

 

            ซอฮยอน ยุนอา และแทยอนเดินเข้าไปภายในโรงเรียนพร้อมกันก่อนจะตรงไปที่ตู้ล็อคเกอร์เพื่อเก็บของเตรียมตัวเข้าเรียน ซอฮยอนเดินไปหยุดที่หน้าตู้ของเธอก่อนจะไขกุญแจและเปิดมัน

            ทันทีที่ประตูล็อคเกอร์เปิดออก ..

            “o [ ] o”เธออ้าปากค้างก่อนจะกระโดดถอยหลังหนีทันทีเมื่อกบนับ 10 ตัวต่างทยองเรียงแถวออกมาจากล็อคเกอร์ของเธอ

            “ยัยซอ”

            “กะ กบ”ซอฮยอนชี้ไปที่กบก่อนจะทรุดลงไปกับพื้นแต่ใครบางคนกลับวิ่งมาแล้วพยุงเธอเอาไว้ก่อน

            “ฮ่าๆๆๆๆ บางทีอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะนูนา”

            เซฮุนหัวเราะก่อนจะตบหน้าตักตัวเองอย่างเฮฮาหลังจากฟังเรื่องจากยุนอาจบแล้ว

            “ฮ่าๆๆๆ อาจจะเป็นแฟนคลับนูนาจริงๆก็ได้ ก็นูนาชอบกบเคโรโระนี่ใช่ไหม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”

            ซอฮยอนเม้มปากก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปตีเซฮุน “ย๊า มันก็เพราะนายนั่นแหละเซฮุน ถ้าไม่ใช่เพราะแฟนคลับนาย ฉันจะโดนแบบนี้ไหมฮะ”

            “โอ๋ๆๆๆๆๆ”เซฮุนลุกขึ้นยืนก่อนจะจับไหล่ซอฮยอน “ผมขอโทษๆ ไม่ล้อแล้วก็ได้ คึๆ”

            “ยังจะมาขำอีก”ซอฮยอนชี้หน้าเซฮุนก่อนจะมองเพื่อนรักทั้ง 2 คน “พวกแกก็ด้วย เดี๋ยวเถอะนะ”

            “ยัยกบ ก็มันอาจจะจริงก็ได้นี่หว่า”ยุนอาพูดก่อนจะเดินมาโอบไหล่เพื่อนรักเอาไว้

            “แกเรียกฉันว่าไงนะ”

            “ยัยกบไง กบเต็มล็อคเกอร์เลย”

            “- -*”

            “ไอ้ยุน ฉันว่าเราไปเถอะ ก่อนจะโดนกบบีบคอตายน่ะ”

            “ย๊า”

            ซอฮยอนตะโกนใส่หน้าเพื่อนรักทั้ง 2 คนจนยัย 2 คนนั้นวิ่งหนีออกไป ภายในห้องนี้เลยเหลือเพียงซอฮยอน เซฮุน และลูฮานที่นั่งเงียบมากจนเธอแอบสงสัยว่าเขาพูดได้รึเปล่า

            ซอฮยอนเดินไปใกล้ก่อนจะนั่งลงข้างลูฮาน “นี่”

            ลูฮานเงยหน้าขึ้นจากหนังสือก่อนจะมองหน้าซอฮยอน “ว่า”

            “ขอบคุณนะ”

            “เรื่อง?”

            “ที่ช่วยมาพยุงฉัน”ซอฮยอนพูดเบาๆ

            ลูฮานยิ้มบางๆก่อนจะพยักหน้าส่งๆ “อืม ..แต่ว่า”

            “???”

            “ลดน้ำหนักบ้างก็ดีนะเธอน่ะ”

            “o [ ] o”ซอฮยอนมองลูฮานอย่างอึ้งๆ เซฮุนที่นั่งอยู่มุมห้องหัวเราะแต่เมื่อเจอสายตาพิฆาตจากซอฮยอนทำให้เขาต้องกลั้นขำอีกครั้ง

            เซฮุนเดินไปหาซอฮยอนก่อนจะเอื้อมไปจับมือเธอ “ผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างแล้วแหละ”

            “อะไร”ซอฮยอนมองเซฮุนอย่างงงๆก่อนจะถูกลากออกไปจากห้องในที่สุด

            “ทำไม เกิดอะไรขึ้น ไม่จริงน่า”

            “ฉันจะเป็นลม มันต้องไม่เป็นแบบนี้ล่ะ”

            “ทำไมยัยรุ่นพี่ซอฮยอนถึงได้ โอ๊ยยย ฉันอยากตาย”

            เซฮุนหันไปมองรอบข้างก่อนจะยิ้มมุมปาก เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังระงมไปทั่วทางเดิน ตั้งแต่ตึกเรียนชั้นบนสุดลงมายันชั้นล่างสุด ไม่มีใคร ไม่พูดถึงเรื่องนี้เลย

            “ซอฮยอนเป็นอะไรกับเซฮุนน่ะ”

            “ทำไมเซฮุนต้องกอดคอยัยนั่นด้วย ฉันไม่ยอมนะ”

            “T///T”ซอฮยอนเดินไปตามแรงดันของเซฮุน ใบหน้าอยากจะร้องไห้เต็มที ส่วนตัวต้นเหตุได้แต่ยิ้มเพราะคิดว่า

            นี่คือวิธีที่ดีที่สุดในการช่วยซอฮยอน

          เซฮุนกอดคอซอฮยอนมาตลอดทางเดิน วนครบหนึ่งรอบก็กลับมาที่ห้องเดิมซึ่งเป็นห้องส่วนตัวสำหรับเขาและลูฮานโดยเฉพาะ เรียกอีกอย่างก็คือห้องพักผ่อนนั่นแหละ เขาปล่อยมือจากซอฮยอนก่อนจะหัวเราะชอบใจ ในขณะที่ลูฮานที่เดินตามทั้งคู่ไปตลอดทางได้แต่ส่ายหน้า ส่วนซอฮยอนลงไปนั่งกับโซฟา เริ่มมีน้ำตาปริ่มออกมาจกรอบตา

            “T^T”

            “เรานี่มันฉลาดจริงๆ”เซฮุนส่องกระจกก่อนจะพูดอย่างภาคภูมิใจ “อ้าว นูนา ทำไมทำหน้าแบบนั้น ไม่ดีใจเหรอ ผมช่วยนูนาได้แล้วนะ”

            “T^T ไอ้เด็กบ้า นั่นเรียกว่าช่วยของนายเหรอ ฮือๆๆๆ”

            เซฮุนเกาหัวตัวเองก่อนจะหันไปมองลูฮานเมื่อเห็นว่าซอฮยอนทำหน้าเหมือนจะขาดใจ “ฮยอง เขาเป้นอะไรของเขา”

            ลูฮานส่ายหน้าก่อนจะหยิบหมอนอิงปาหัวของเซฮุน “นั่นไม่เรียกช่วยเรียกว่าทำร้ายต่างหาก”

            “ทำร้ายอะไร”เซฮุนถือหมอนเอาไว้ก่อนจะนั่งลง “ก็พานูนาไปเดินวนๆให้ทั่วไง ทุกคนจะได้รู้ว่าผมคอยดูแลนูนาอยู่”

            “ไอ้ฮุนเอ๊ย”ลูฮานส่ายหน้าก่อนจะนั่งลงข้างซอฮยอน “เห็นสายตาของผู้หญิงแต่ละคนที่มองซอฮยอนไหม แค่ตอนแกโดนลูกบอกพวกเขาก็แทบอยากจะเล่นงานซอฮยอนแล้ว แล้วนี่แกเล่นไปกอดคอซอฮยอนเดินไปทั่วแบบนี้ ..หึ ป่านนี้สาวกแกคงอยากจะฆ่าซอฮยอนให้ตายแล้วล่ะ”

            “แง้”ทันทีที่ได้ยินลูฮานพูดจบซอฮยอนก็ร้องไห้ออกมาทันที เล่นเอาเซฮุนและลูฮานถึงกับทำอะไรไม่ถูก เซฮุนมองซอฮยอนก่อนจะเดินไปนั่งอีกข้างที่ยังว่างก่อนจะดึงเธอเข้ามากอด

            “โอ๋ๆๆๆๆๆ นูนา อย่าร้องนะอย่าร้อง ใครจะไปรู้ล่ะ ผมหวังดีนะ”

            “แง้ หวังดีประสงค์ร้ายน่ะสิ”ซอฮยอนร้องไห้ก่อนจะรู้สึกตัวว่าตอนนี้ ..เธออยู่ในอ้อมกอดของเจ้าชาย “>///<”

            ไม่รู้จะอารมณ์ไหนเลย ยัยซอเอ๊ยยยย อยากร้องก็อยาก เขินก็เขิน อ๊างงงงงงง

          “งั้นผมจะรับผิดชอบนูนาเอง ผมจะอยู่กับนูนาตลอดเวลาเลย ตอนเช้าผมจะไปรับนูนาที่บ้าน ตอนกลางวันเราก็ไปกินข้าวด้วยกัน เลิกเรียนผมก็จะไปส่งนูนา ส่วนวันหยุดผมจะไปนอนบ้านนูนาเลยเอ้า”

            “แง้”

            “โห่นูนาอ่ะ ผมยอมทำทุกอย่างเลยนะเนี่ย”

            ลูฮานมองเซฮุนที่กอดซอฮยอนอยู่ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างครุ่นคิด

            มันจะจบง่ายแบบนั้นเหรอ รู้สึกเหมือนว่าจะมีเรื่องวุ่นวายตามมาอีกเพียบเลยสิเนี่ย



 

20%

 

            “พวกแกจะทิ้งฉันจริงอ่ะ”ซอฮยอนนั่งอยู่บนเก้าอี้มือทั้ง 2 ข้างจับมือของแทยอนและยุนอาเอาไว้แน่น

            ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วและซอฮยอนไม่กล้าแม้แต่จะออกจากห้องเรียน ส่วนยุนอาและแทยอนกำลังจะกลับบ้านแล้ว

            “ไอ้ซอ แกก็ไปหาเซฮุนสิ แกมีเซฮุนคุ้มครองส่วนพวกฉันไม่มีนะเว้ย”ยุนอาพูดก่อนจะมองเพื่อนอย่างเห็นใจ “ดันไปให้เซฮูนกอดคอ แรงอาฆาตหนักกว่าเดิมอีก”

            “ใช่ๆ แกรู้ไหมว่าฉันได้ยินยัยหัวหน้าห้อง 2 บอกว่าถ้าเจอแกจะจัดการแก”แทยอนพูดก่อนจะตบบ่าเพื่อน “พวกฉันรักแกนะเว้ย แกไม่รักพวกฉันเหรอ”

            ซฮฮยอนมองเพื่อนทั้ง 2 คนก่อนจะปล่อยมือ “เอาก็เอาวะ”

            “แกเข้าใจแล้วใช่ไหม ถ้าพวกเราไปกับแกเซฮุนจะดูแลไม่ทั่วถึง อีกอย่างคน 4 มิติอย่างเขา ดูเหมือนจะช่วยแกแค่คนเดียว เขาไม่สนใจพวกฉันหรอก”

            “โอเค”ซอฮยอนพยักหน้า “งั้นตอนนี้พวกแกอยู่ห่างๆฉันเอาไว้แล้วกัน ..รอให้เรื่องมันซาๆก่อน เราค่อยกลับมาเดินด้วยกัน โอเคไหม”

            “...”ยุนอามองหน้าซอฮยอนก่อนจะกอดซอฮยอน “ฉันขอโทษนะเว้ย แต่ฉันไม่ได้ทิ้งแกนะ”

            “ใช่ๆ พวกเราไม่ได้ทิ้งแก เพียงแต่เหตุการณ์มันคับขันจริงๆ”

            ซอฮยอนมองหน้าเพื่อนทั้ง 2 ก่อนจะพยักหน้า “พวกแกรีบกลับไปเถอะ ไว้เจอกัน”

            “เดี๋ยวฉันโทรหานะ”

            ซอฮยอนโบกมือลาเพื่อนทั้ง 2 คน ยุนอาและแทยอนออกภายในห้องเรียนจึงเหลือเพียงเธฮที่นั่งอยู่คนเดียว ..เธอไม่โกรธเพื่อนทั้ง 2 คนเพราะมันก็จริง เซฮุนบอกว่าจะช่วยเธอและเขาก็ช่วยเธอจริงๆ แต่เขาช่วยเพียงแค่เธอคนเดียวส่วนเพื่อนๆของเธอเขาแทบจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ

            เฮ้อ จะเป็นแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ

            นั่งอยู่แบบนั้นสักพักซอฮยอนก็คว้ากระเป๋าแล้วตัดสินใจเดินออกมาจากห้อง โชคดีที่เธอเองก็ไม่ได้มีแต่คนเกลียด ..เธอเองก็เป็นตัวกิจกรรมของโรงเรียน คนรักเธอก็มี แต่ตอนนี้ดูเหมือนคนเกลียดจะมากกว่าเท่านั้นเอง= =;

            เพราะเป็นเวลาเย็นมากแล้วนักเรียนจึงเหลือน้อย แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะ ซอฮยอนยังคงรับรู้ถึงสายตาอาฆาตที่ส่งตรงมาถึงเธออยู่เป็นระยะ

            ซอฮยอนเดินห่อตัวอย่างระแวง ตอนเช้าเจอกบ หวังว่าตอนเย็นคงไม่เจอปิรันย่านะ

            “นูนา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

            ซอฮยอนสะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะหันไปด้านหลัง

            ไอ้เด็กบ้า กลัวคนอื่นเขาไม่ยิ่งเกลียดฉันรึไงฟะเนี่ย

            “เซฮุนวิ่งเข้ามาหาซอฮยอนด้วยความเร็วก่อนจะกระโดดกอดคอเธออีกครั้ง

            “T T ฮึก หายนะ”ซอฮยอนพึมพำทันทีที่แขนของเซฮุนโอบรอบตัวเธอ

            “นูนา ทำไมไม่รอ”

            ซอฮยอนเงยหน้ามองเซฮุนก่อนจะผลักเซฮุนออก “อย่ามากอดคอเซ่”

            “-o- นูนา ใจร้ายว่ะ”เซฮุนบ่นเบาๆก่อนจะเท้าเอว “ผมถามว่าทำไมนูนาไม่รอผม อยากตายเหรอ”

            “หา? –o- นายจะฆ่าฉันเหรอ”

            เซฮุนส่ายหนาไปมาช้าๆก่อนจะชี้หน้าซอฮยอน “ผมจะฆ่านูนาได้ไง ผมหมายถึงคนอื่นต่างหาก ผมบอกแล้วไงว่าเลิกเรียนก็จะไปส่งที่บ้าน”

            “ไม่ต้องย่ะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะแลบลิ้นใส่เซฮุน “ฉันกลับเองได้”

            “ดื้อ”

            “อะไร”

            “นูนาน่ะดื้อ!”เซฮุนพูดก่อนจะหันไปหาลูฮานที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างหาพวก “จริงไหมฮยอง นูนาคนนี้น่ะดื้อ”

            ลูฮานไม่พูดแต่เดินไปแล้ววางมือบนไหล่ของซอฮยอน “เธอเห็นนู่นไหม”

            “อะไรอีก”ซอฮยอนถามลูฮานอย่างไม่เข้าใจ

            ลูฮานไม่พูดแต่จับไหล่ซอฮยอนให้หมุนไปด้านหลัง “เห็นตรงนั้นไหมล่ะ สาวของเซฮุนกำลังมองอยู่”

            “o[ ]o”ซอฮยอนอ้าปากค้างก่อนจะพยักหน้าแล้วกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ “โอเค ฉันไปกับพวกนายก็ได้”

            “ก็แค่นั้น”ลูฮานพูดก่อนจะหันไปมองเซฮุนที่ยืนทำหน้ามุ่ยอยู่ “กลับกันได้แล้วฮุน”

            “เช๊อะ”เซฮุนสะบัดหน้าใส่ซอฮยอนก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนรถที่คนขับรถมาจอดรอก่อน

            ลูฮานจับไหล่ซอฮยอนก่อนจะดันร่างเธอเข้าไปในรถแล้วเดินตามเข้าไป

            ก็บอกแล้ว ว่าเรื่องราววุ่นวายคงตามมาอีกเพียบน่ะ - -

            “ซออออออออออออออ ตื่นได้แล้วลูก”

            ซอฮยอนขยับตัวอยู่ใต้ผ้าห่มเมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่ขึ้นมาปลุก “ขออีกแป็บนึงค่ะแม่”

            ฐานะทางบ้านของเธอจัดได้ว่ารวยในระดับนึง พ่อของเธอเป็นเจ้าของบริษัทอะไหล่รถขนาดกลาง ส่วนแม่ก็เป็นถึงอาจารย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดัง

            “ไม่ได้นะ มีคนมารอหนูอยู่ข้างล่าง”

            ซอฮยอนเด้งตัวจากที่นอนก่อนจะมองผู้เป็นแม่อย่างแตกตื่น “เซฮุนเหรอคะ”

            “เขาบอกว่าเขาชื่อลูฮานน่ะจ้ะ”

            จะลูฮานหรือเซฮุนก็เหมือนกันนั่นแหละ ..ซอฮยอนวิ่งเข้าห้องน้ำก่อนจะอาบน้ำด้วยความไวแสง ไม่คิดว่าเซฮุนจะทำอย่างที่พูดจริงๆ

          “งั้นผมจะรับผิดชอบนูนาเอง ผมจะอยู่กับนูนาตลอดเวลาเลย ตอนเช้าผมจะไปรับนูนาที่บ้าน ตอนกลางวันเราก็ไปกินข้าวด้วยกัน เลิกเรียนผมก็จะไปส่งนูนา ส่วนวันหยุดผมจะไปนอนบ้านนูนาเลยเอ้า”

          คำพูดของเซฮุนที่พูดเอาไว้เมื่อวานวิ่งกลับเข้ามาในหัวของเธอ ถ้าเป็นแบบนั้น..

            ชีวิตของฉันต้องพัวพันกับพวกเขา แล้วแบบนี้ หัวใจของฉันจะปลอดภัยเหรอเนี่ย

          ซอฮยอนคิดก่อนจะแต่งตัวด้วยความเร็วแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง ลูฮานนั่งคุยกับแม่ของเธออยู่ที่ห้องรับแขก ซอฮยอนเกาะบันได้ก่อนจะลอบมองรอยยิ้มของลูฮาน

            ปกติเขาจะนิ่งๆเงียบๆ รอยยิ้มของเขาเป็นสิ่งที่หาดูค่อนข้างยาก ทำไมเขาไม่ค่อยยิ้มนะ ทั้งที่เขายิ้มสวยขนาดนี้

            “อ้าวซอ เสร็จแล้วใช่ไหมลูก”

            ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะเดินมาหาลูฮาน “เซฮุนล่ะ”

            “อยู่ในรถ งอนเธอก็เลยไม่ลงมา”

            “งอนฉัน”

            “เรื่องเมื่อวาน”

            ลูฮานตอบก่อนจะหันไปบอกลาแม่ของซอฮยอน “ผมไปก่อนนะครับ”

            “ฝากซอด้วยนะจ๊ะ”แม่ของซอฮยอนยิ้มให้อย่างใจดี

            ซอฮยอนบอกลาแม่ของเธอก่อนจะเดินตามลูฮานไปที่รถ เมื่อเปิดประตูก็เจอเซฮุนนั่งหน้ามุ่ยอยู่ในรถ ตั้งแต่เมื่อวาน บนรถเขาไม่พูดกับเธอเลย ซอฮยอนยกยิ้มมุมปากก่อนจะดันลูฮานให้เข้าไปนั่งแล้วตัวเองค่อยตามเข้าไป ลูฮานมองซอฮยอนอย่างงงๆแต่ก็ยอมนั่งระหว่างกลางทั้ง 2 คนแต่โดยดี

            “ฮยอง ทำไมต้องมานั่งตรงนี้ด้วย”

            “-o- ฉันผิดเหรอ”ลูฮานชี้ตัวเองอย่างงงๆ “งั้นอยากจะให้ฉันนั่งตรงไหนล่ะ”

            เซฮุนไม่พูดอะไรแต่กระโดดข้ามลูอานก่อนจะแทรกตัวระหว่างซอฮยอนกับลูฮาน

            “โอ๊ย ทำอะไรของนายเนี่ย ฉันเจ็บนะ”ซอฮยอนโวยวายเมื่อเซฮุนนั่งทับขาเธอ

            ลูฮานหัวเราะเล็กน้อยกับความเด็กของเซฮุน เขาขยับไปนั่งแทนที่ของเซฮุนก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่าง เขากับเซฮุนเป็นเพื่อนกันมานานมาก และความเด็กน้อยของเซฮุนมักจะออกมาเมื่อเจอคนที่สนใจ ..ซอฮยอน เธอโชคดีแล้ว

            “ทำไมมานั่งตรงนี้ล่ะ โกรธฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ”

            “...ถ้านูนาไม่ดื้อ ก็ไม่โกรธแล้ว”

            “หึ”ซอฮยอนหัวเราะในลำคอ “ฉันไม่ได้ดื้อ แค่ไม่อยากรบกวนนายต่างหาก”

            “ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมจะรับผิดชอบนูนาเอง”

            ซอฮยอนหยิกแขนเซฮุนก่อนจะพูด “พูดอย่างกับว่านายทำฉันท้องแน่ะ ถ้านายยิ่งตัวติดกับฉันแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เรื่องมันจะเงียบไป”

            เซฮุนถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้า “อย่างน้อย ในเวลาที่ผมอยู่กับนูนา ก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรนูนาหรอกน่า”

            “แล้วถ้านายไม่อยู่ล่ะ”

            “ไม่มีเวลานั้นหรอกครับ J ผมจะอยู่กับนูนาตลอดเวลาเลย”

            “-///- ได้ไงล่ะ เวลาเรียนไง”

            “นูนาไม่รู้เหรอว่าผมเป็นใคร”เซฮุนยักคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ ซอฮยอนได้แต่มองเขาอย่างแปลกใจ ส่วนลูฮานถึงกับส่ายหน้าด้วยความเหนื่อยใจกับความคิดของน้องชาย

            “นะนี่ มันเกินไปไหม”ซอฮยอนพูดอย่างอึ้งๆ

            จริงอย่างที่เซฮุนว่า เขาจะอยู่กับเธอตลอดเวลาแม้กระทั่งเวลาเรียน ..เซฮุนจัดการให้ซอฮยอนมานั่งเรียนในห้องส่วนตัว โดยมีเขาและลูฮานนั่งเรียนอยู่ในห้องนี้ด้วย

            ไม่รู้ว่าเซฮุนทำได้ยังไง แต่ความคิดของเขามันประหลาดเป็นบ้า

            “ก็ผมบอกแล้วว่าผมจะอยู่กับนูนาตลอดเวลาเลย”

            “ตะ แต่นี่มันเกินไปไหม”

            “เฮ้อ”ลูฮานถอนหายใจยาว “ช่วยตั้งใจเรียนกันหน่อยได้ไหม คุยกันอยู่ได้”

            “อุ๊บ”เซฮุนทำท่ารูดซิปปากทันทีเมื่อลูฮานพูดจบ ซอฮยอนเองก็พลอยไม่กล้าพูดไปด้วย

            คงจะเป็นแบบนี้ไปอีกสักระยะล่ะมั้ง ..อดทนไว้ซอฮยอน เดี๋ยวเธอก็เรียนจบแล้ว อีกแค่ 3 เดือนเท่านั้นเอง



 

30%


 

            ห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ ซอฮยอน เซฮุน และลูฮานนั่งทานข้าวกลางวันกันอยู่ ซอฮยอนถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ถ้าเป็นเวลาอื่นเธอจะออกไปทานข้าวกับแทยอน ยุนอาและเพื่อนคนอื่นๆ แต่นี่แค่ก้าวขอออกไปสายตาไม่เป็นมิตรก็พุ่งเข้ามาหาเธอแล้ว

            แบบนี้ใครจะไปกล้า

            ผ่านไป 1 อาทิตย์แล้วที่เธอต้องใช้ชีวิตแบบนี้ที่โรงเรียน ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มักถูกลอบทำร้ายอยู่เสมอ เล็กๆน้อยๆไปจนถึงราดน้ำก๋วยเตี๋ยวใส่แขน ซอฮยอนก็เลยไม่กล้าออกไปไหน และใช้ชีวิตอย่างหวาดระแวง

            ‘ฉัน แทยอน กับเพื่อนๆในชมรมไปค่ายอาสาที่พูซาน ดูแลตัวเองดีๆนะซอ ไว้พวกฉันจะซื้อของไปฝาก ..ยุนอา’

          ข้อความของยุนอาถูกส่งมาเมื่อไม่นาน ซอฮยอนถอนหายใจก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเล็ก “เฮ้อ”

            จะต้องเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนกันนะ

            “นูนา”

            เซฮุนเรียกซอฮยอนก่อนจะไปยืนตรงหน้าเธอ “พรุ่งนี้ไปดูหนังกันไหม”

            “...”

            “หรือจะไปสวนสนุกดี”

            “...”

            “เอ๊ะ หรือว่าจะไป..”

            “ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้”ซอฮยอนโพล่งขึ้นก่อนจะลุกมองเซฮุน “แค่เพราะว่าฉันเตะลูกบอกไปโดนนาย ชีวิตฉันก็กลายเป็นแบบนี้ โอเซฮุน ทำไมต้องเป็นนายด้วย”

            “นูนา..”

            ซอฮยอนกำมือแน่นอย่างอัดอั้น “ตั้งแต่เข้ามาพัวพันกับนาย ฉันก็ถูกยึดชีวิตที่เป็นของฉันไป ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อนฉันก็ไปไม่ได้เพราะกลัวว่าเพื่อนฉันจะซวยไปด้วย ฉันจะไปนั่งเรียนในห้องเรียนของฉันก็ทำไม่ได้เพราะแฟนคลับนายหาเรื่องแกล้งอยู่ตลอดเวลา จะขยับตัวไปไหนแฟนคลับของนายก็เข้ามายุ่งวุ่นวาย”

            “...”

            “ต้องอยู่ในห้องแคบๆกับนาย กับลูฮาน วันๆเจอหน้ากันอยู่แค่นี้ ฉันจะไปค่ายอาสากับเพื่อนๆฉันก็ทำไมได้”

            “...”

            “เลิกมายุ่งวุ่นวายกับฉันสักทีได้ไหม ออกไปจากชีวิตฉันซะที โอเซฮุน”

            ซอฮยอนตะโกนใส่เซฮุนอย่างอัดอั้นก่อนจะวิ่งออกไป

            “นูนา”

            เซฮุนขยับจะวิ่งตามแต่ลูฮานดึงไว้ “เดี๋ยวฉันเอง” พูดจบก็วิ่งตามซอฮยอนออกไป

            เซฮุนนั่งลงอย่างงงๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ..ซอฮยอนคงจะอึดอัดมากเมื่ออยู่กับเขา

            ก็แค่อยากจะรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองเป็นต้นเหตุ ..ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนึงต้องมาเดือดร้อนเพราะเขา แต่ทำไมพอโดนซอฮยอนไล่ให้ออกไปจากชีวิต

          ถึงได้เจ็บที่ใจจังนะ

            “ผมก็แค่ ..ไม่อยากให้นูนามีอันตราย”เซฮุนพึมพำเบาๆ

            อีกด้านลูฮานที่วิ่งตามซอฮยอนจนทันคว้าแขนของเธอเอาไว้ “เดี๋ยวซอฮยอน”

            “นายก็ด้วย”เธอพูดก่อนจะพยายามบิดแขนออก “นายก็ด้วย เลิกยุ่งกับฉันสักที”

            “ไอ้ฮุนมันก็แค่เป็นห่วง”ลูฮานพูดก่อนจะลากซอฮยอนไปนั่งในห้องเรียนที่ไม่มีคน เขากดล็อคประตูก่อนจะนั่งลง “อย่าไปโกรธกับความหวังดีของมันเลยนะ”

            “หึ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันไม่ชอบเลยที่ต้องเป็นแบบนี้”ซอฮยอนพูดก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น “ทำไม แค่เป็นโอเซฮุน ฉันก็ถูกยึดอิสระในการใช้ชีวิตไปเหรอ”

            “เอาน่า ..ฉันว่าตอนนี้มันก็ดีขึ้นแล้วนะ”ลูฮานพูดก่อนจะลูบหลังซอฮยอนเบาๆ “แฟนคลับเซฮุนน่ากลัวก็จริง แต่ตอนนี้พวกเขาส่วนนึงก็เหมือนจะไม่อะไรแล้วนะ”

            “แล้วอีกส่วนล่ะ”

            “อีกส่วนนึงก็คงต้องใช้เวลาสักพักล่ะ”ลูฮานพูดก่อนจะส่งผ้าเช็ดหน้าให้ซอฮยอน “ฉันจะไปคุยกับไอ้ฮุน ให้หาวิธีช่วยใหม่ดีไหม”

            “อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของลูฮานเช็ดน้ำตา “ขอบคุณนะ”

            “งั้นเธอก็กลับไปเรียนที่ห้องปกติเถอะ”ลูฮานพูดก่อนจะเดินไปที่ประตู “ดูแลตัวเองดีๆ มีอะไรก็รีบโทรหาฉันเข้าใจไหม”

            “อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าอย่างซาบซึ้งในน้ำใจของลูฮาน รวมไปถึง.. “เอ่อ ลูฮาน”

            “หืม?”

            “...บอกเซฮุนด้วยนะ ..ฉันไม่ได้ตั้งใจไล่เขา”

            เธอก็แค่อึดอัดมากเกินไปหน่อย แต่ถ้าหากเซฮุนต้องหายไปจากชีวิตของเธอจริงๆ ..เธอก็คงจะเหงาน่าดู

            ซอฮยอนนั่งถอนหายใจอีกครั้ง ตั้งแต่วันนั้น 3 วันแล้วที่เธอไม่เจอกับเซฮุนและลูฮาน ส่วนพวกแฟนคัลของเซฮุนก็ไม่ค่อยมายุ่งอะไรกับเธอเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นปกติแต่มันมีอย่างนึงที่ไม่ปกติน่ะสิ

            ทำไมเธอคิดถึงเซฮุนจังนะ

          อาจจะเป็นเพราะไม่ได้เจอหน้าหล่อๆของเขา อาการขี้อ้อนของเขา แล้วก็ไม่มีใครมาคอยงอนใส่ด้วยล่ะมั้ง ..บ้าไปแล้วซอฮยอน

            “ซอ”

            “ว่าไง”ซอฮยอนหันไปหาเพื่อนร่วมห้องที่เดินเข้ามา

            “ใช้ชิวิตปกติสุขได้สักทีนะแก”

            “ฮ่ะๆๆๆ นั่นสิ”เธอหัวเราะก่อนจะฟุบลงไปบนโต๊ะ นี่ถ้ายุนอากับแทยอนอยู่ก็คงไม่เหงาขนาดนี้

          กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

            เสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น นักเรียนคนอื่นต่างก็พากันเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเพื่อกลับบ้าน ซอฮยอนลุกขึ้นอย่างเอื่อยๆ โอ๊ย เหงาเป็นบ้าเลย

            “ไปก่อนนะ”

            “จ้าๆ เจอกัน”ซอฮยอนโบกมือให้กับเพื่อนๆก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้ว..

            “นูนา”

            “เซฮุน”ซอฮยอนเรียกชื่อเซฮุนก่อนจะมองอย่างตกใจเมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องน้ำผู้หญิงก่อนจะกดล็อคประตู “นะ นี่นายจะทำอะไรน่ะ”

            “นูนา ..หายโกรธผมแล้วใช่ไหม”เซฮุนถามซอฮยอนก่อนเดินไปใกล้เธอ “หายแล้วใช่ไหมนูนา”

            “เอ่อ อืมๆ”เธอพยักหน้าเร็วๆก่อนจะดันเซฮุน “นายออกไปนะนี่มันห้องน้ำผู้หญิงงงงงงงง”

            “ก็แค่อยากให้แน่ใจว่านูนาหายโกรธผมแล้ว”

            “เออๆๆๆๆ ฉันไม่โกรธแล้ว”

            “แต่ผมมีเรื่องจะคุยกับนูนานะ”

            ซอฮยอนดันเซฮุนไปจนติดประตูก่อนจะพูด “เดี๋ยวค่อยคุยได้ไหม ออกไป ฉันจะเข้าห้องน้ำ”

            “โอเคๆๆๆ”เซฮุนยกมืออย่างยอมแพ้ก่อนจะบิดลูกบิดประตู

            “ยังอีก”ซอฮยอนพูดเสียงเย็นๆเมื่อเซฮุนยังไม่ยอมออกไป “ออกไปนะโอเซฮุน ไม่งั้นฉันจะโกรธนายอีก”

            “อย่าๆๆๆๆ”เซฮุนหันมาโบกมือรัวๆก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ “ผมก็อยากออกอ่ะ แต่ว่า..”

            “อะไร”

            “ประตูมันล็อค”

            ซอฮยอนอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนจะพุ่งไปที่ประตูแล้วลองบิดดู “ล็อคจริงด้วย”

            “ออกไม่ได้เลย”เซฮุนพูดเบาๆก่อนจะหัวเราะเขินๆ “นี่ผมต้องอยู่ในห้องน้ำผู้หญิงเหรอเนี่ย”

            “มันใช่เวลามาเขินไหมเด็กบ้า”ซอฮยอนหันไปโวยวายก่อนจะตบประตู “มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง ยังมีคนอยู่ข้างในนะคะ”

            ปังๆๆๆๆๆๆ

            “โอ๊ย เปิดประตูที”ซอฮยอนตบประตูก่อนจะตะโกนไม่หยุดแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากข้างนอก เธอหันไปมองเซฮุนที่ยืนประสานมือก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดอยู่ด้านหลัง

            “เพราะแฟนคลับผมอีกแน่ๆ”

            “..ลูฮาน ลูฮานล่ะเซฮุน พวกนายอยู่ด้วยกันตลอดนี่”

            “ฮยองไม่ได้มา”เขาพูดก่อนจะส่ายหน้า “ผมมาคนเดียว”

            “โอ๊ยยยยยยยยยย ฉันอยากจะบ้า”

            นึกว่าเรื่องจะจบไปแล้วซะอีก T^T




 

40%

 

            “คืนนี้ต้องนอนห้องน้ำจริงๆเหรอเนี่ย”ซอฮยอนบ่นก่อนจะกระโดดขึ้นไปนั่งบนอ่างล้างมือ

            “ประสบการณ์ที่ดีนะนูนา”

            ซอฮยอนกอดอกก่อนจะมองเซฮุน “ดีบ้าอะไรล่ะ”

            “เอ้า ก็ลองคิดดูสิ ว่านูนาจะได้นอนในห้องน้ำไหมถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ อย่างน้อยครั้งหนึ่งในชีวิตเราก็ได้นอนในห้องน้ำนะ”

            เซฮุนพูดก่อนจะกระโดดไปนั่งข้างซอฮยอน บางทีเขาก็รู้สึกขอบคุณเหมือนกัน เพราะถ้าไม่ติดอยู่ในห้องน้ำ เขาก็คงไม่ได้อยู่กับเธอแบบนี้หรอก

            “โอ๊ยย แล้วฉันจะทำไงดี โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา แม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆ”

            เซฮุนมองซอฮยอนที่ยังคงบ่นไม่หยุด เขาเอามือขึ้นปิดปากซอฮยอนก่อนจะส่ายหน้า “เอาน่าๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็มีคนมาเปิดเอง”

            “-////-“

            “อย่าบ่นนะครับ”

            ซอฮยอนมองเซฮุนที่ขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะผลักมือเขาออก “ทะลึ่งละ”

            “อะไรล่ะ ก็แค่ปิดปากเองนูนา”เซฮุนพูดก่อนจะหาเรื่องชวนซอฮยอนคุยไปทั่ว

            ดีกว่านั่งกันเงียบๆแหละนะ

            “โอย หิวจัง”ซอฮยอนบ่นอีกครั้ง

            ตอนนี้เป็นเวลาประมาณ 5 ชั่วโมงแล้วที่เธอและเขาติดอยู่ในห้องน้ำ มืดแล้วด้วยมองอะไรไม่ค่อยจะเห็น เซฮุนก็มานั่งติดเธอไม่ยอมขยับไปไหนเลย

            “เซฮุน ขยับออกไปหน่อยได้ไหม มันอึดอัด”

            “ไม่เอา ผมกลัว”เซฮุนพูดก่อนจะเอื้อมมือไปกอดซอฮยอน “กลัวจริงๆนะนูนา ><”

            “=////= เฮ้อ นายนี่นะ”ซอฮยอนถอนหายใจก่อนจะลอบยิ้มบางๆ “เออใช่ นายบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉันนี่ เรื่องอะไร คุยซะสิ”

            “...”

            “เซฮุน”

            “จะให้ผมพูดที่นี่จริงๆเหรอนูนา”เซฮุนถามก่อนจะมองหน้าซอฮยอนผ่านความมืด

            “แล้วพูดที่นี่มันทำไมล่ะ มีเรื่องอะไรก็พูดมา”

            “นูนาแน่ใจแล้วนะ”

            “เอ้า”

            “จะไม่เสียใจทีหลังนะถ้าผมพูดที่นี่”

            ซอฮยอนเขกหัวเซฮุนอย่างหมั่นไส้ “จะพูดยังมัวลีลาพูดมาเร็วเข้า”

            “นูนาอ่ะ เจ็บนะ”เซฮุนคลำหัวตัวเองป้อยๆก่อนจะสูดหายใจเข้าไปเต็มปอดโดยลืมไปว่าอยุ่ในห้องน้ำ “อุแหวะ”

            “หึหึ”ซอฮยอนหัวเราะเบาๆก่อนจะลูบหลังเซฮุน “พูดๆ รอฟังอยู่”

            “...นูนา ผมไปคิดมาแล้ว คิดแล้วคิดอีกจนได้คำตอบมา”

            “...”

            “3 วันที่ผมไม่เจอนูนา ผมโคตรคิดถึงนูนาเลย ..พอนึกถึงตอนที่นูนาไล่ผม ผมก็อยากจะร้องไห้ แต่พอนึกถึงหน้าของนูนา นึกถึงรอยยิ้มของนูนาผมก็เหมือนกับบินได้เลย”

            “...”

            “อาการแบบนี้ผมทบทวนมาแล้ว ..มันคงเป็นความชอบ”

            “...”

            “ผมชอบนูนา”เซฮุนพูดก่อนจะดึงมือซอฮยอนมาจับ “เราเป็นแฟนกันนะ”

            “ฮะ? ฟะแฟน”ซอฮยอนพูดตะกุกตะกักก่อนจะมองหน้าเซฮุน “มันเป็นกันง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ”

            “ผมไม่ชอบทำอะไรยุ่งยากนี่”เซฮุนพูดก่อนจะกุมมือซอฮยอนไว้ “นับ 1 ถึง 3 นะครับ”

            “เดี๋ยวสิ ไม่เร็วไปเหรอ”

            “ไม่”เซฮุนส่ายหน้า “ถ้านูนาไม่ตอบ ผมจะถือว่าตกลงนะ”

            “นี่เซฮุน!!”

            “1”

            “เซฮุน”

            “2”

            “ย๊า โอเซฮุน”

            “3”

            “...”

            “นูนาอ่ะ T^T ใจร้ายจัง เงียบทำไมล่ะ ผมนับถึง 3 แล้วนะ”

            “อ้าว ..ก็เงียบไงล่ะ”ซอฮยอนพูดก่อนจะอมยิ้มเขินๆ “ก็นายบอกว่าถ้าเงียบถือว่า ..ตกลงนี่นา”

            “นูนา!!!”เขาเรียกเธอดังลั่นก่อนจะยิ้มกว้างอย่างดีใจ “จริงๆนะ”

            “..เอ่อ อื้ม”

            เพราะมาคิดๆดูแล้ว ..เธอเองก็ชอบเซฮุนเหมือนกันแหละ ก็เขาน่ารักขนาดนี้นี่ ใช่ไหม

          “นูน๊า”เซฮุนดึงซอฮยอนเข้ามากอดแล้วตะโกนอย่างดีใจ “เราเป็นแฟนกันแล้วนะนูนา”

            “..รู้แล้ว”

            “ผมรักนูนาที่สุดเลย ><”เซฮุนพูดแล้วกอดซอฮยอนแน่น

            ซอฮยอนยิ้มอยุ่ในอ้อมกอดของเขาก่อนจะผละออก “เดี๋ยว”

            “อะไรครับคุณแฟน”

            “>////< เรียกเหมือนเดิมก็พอ”

            “ครับๆ นูนา”

            “...แล้วแบบนี้ แฟนคลับนายไม่มาถล่มฉันเหรอ”

            เซฮุนส่ายหน้าก่อนจะยิ้มอย่างมีเลศนัย “ผมจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว”

            “ฮะ?”

            “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ!!”เซฮุนพูดก่อนจะดึงซอฮยอนเข้ามากอดอีกครั้ง “เป็นแฟนกันต้องกอดกันเยอะๆนะนูนา”

            “ไม่เกี่ยวละ”ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เธอก็ปล่อยให้เขากอด

            ความฝันรึเปล่านะ ..เธอมีแฟนเป็นโอเซฮุนเหรอเนี่ย

45%

 

            แสงแรกของวันสาดส่องเข้ามา ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนั่งกอดกันหลับอยู่ ดูเหมือนจะโรแมนติกมาก ถ้าไม่ใช่ว่าพวกเขาอยู่ในห้องน้ำ = =; ซอฮยอนขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตา

            เธอลอบยิ้มก่อนจะนั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก ..อ้อมกอดเด็กคนนี้อุ่นจัง แม้จะนั่งหลับแต่หลับสบายไปทั้งคืนเลย

            “นูนา ตื่นแล้วเหรอ”เสียงงัวเงียของเซฮุนทำให้ซอฮยอนหลุดขำออกมา เธอผละออกจากอ้อมกอดเขาก่อนจะพยักหน้า

            “อืม เช้าแล้ว”

            “กี่โมงแล้วเนี่ย”เซฮุนพึมพำก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลา

            ทะ โทรศัพท์!!!

            “เซฮุน นี่นายมีโทรศัพท์ด้วยเหรอ”

            “มีสิครับ ไอโฟนด้วย”เซฮุนชูโทรศัพท์ตรงหน้าซอฮยอนอย่างอวดๆ “เครื่องใหม่เลยน้า ><”

            “-o- ไอ้เด็กบ๊า”ซอฮยอนตะโกนเสียงหลงก่อนจะฟาดเซฮุนรัวๆ “แล้วทำไมเมื่อวานไม่โทรให้คนมาช่วย นอนในห้องน้ำสนุกเหรอ นี่แน่ะ ไอ้ติ๊งต๊อง ไอ้ ไอ้ 4 มิติ”

            “โอ๊ยๆๆๆนูนา อย่าดิ”เซฮุนปัดป้องก่อนจะคว้าข้อมือซอฮยอนไว้ “ผมลืมนี่”

            “-*-“

            “อีกอย่าง ..ถ้าไม่ติดอยู่ในห้องน้ำ ..ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะได้ขอนูนาเป็นแฟนรึเปล่าด้วย”

            “-*-“หายใจเข้าลึกๆซอฮยอน ฮึ่ม

          “ยะ อย่าโกรธผมเลยน้า”

            “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

            ซอฮยอนนั่งหน้าบูดอยู่ภายในรถสุดหรูของเซฮุน เธอกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนักเรียนแล้ว โชคดีที่เมื่อคืนพ่อกับแม่ไปธุระที่บ้านยายแล้วเขียนโน๊ตเอาไว้ ไม่งั้นเธอคงโดนบ่นยาวแน่ๆที่หายไปทั้งคืนไม่บอก

            ก็จะใหหโทษใครล่ะ มีโทรศัพท์แต่ไม่ยอมโทร ไอ้เด็กติ๊งต๊องเอ๊ย

          “ยังไม่หายงอนมันอีกเหรอ”

            ซอฮยอนหันมามองหน้าลูฮานก่อนจะบ่น “ก็นายดูน้องชายนายดิ พื้นห้องน้ำก็เย็น กลิ่นก็ไม่ได้น่ารัญจวนใจเลยสักนิด นี่ถ้านายไม่มาเร็วล่ะก็ ฉันว่าฉันตายแน่ๆ”

            “หึ”ลูฮานหัวเราะในลำคอก่อนจะโยกหัวฉัน “เอาน่าๆ”

            “นูนาาาาาาาาา”เซฮุนที่นั่งอยู่อีกฝั่งเรียกซอฮยอนเสียงยานๆก่อนจะทำหน้าอ้อน “หายโกรธเค้าเถอะนะ”

            “ชิ”ซอฮยอนเบือนหน้าไปอีกทางก่อนจะแอบยิ้ม ความจริงก็หายแล้วแหละ แต่แกล้งงอนต่อให้เขาง้อดีกว่า

          “นูนา”เซฮุนเรียกซอฮยอนอีกครั้งก่อนจะหันมองลูฮานที่นั่งคั่นกลาง “ฮยอง ทำไงดีอ่ะ”

            “...”ลูฮานส่ายหน้าก่อนจะเอนตัวลงไป มาถามเขาก็ไม่รู้หรอก ..

            “นูนา หายงอนสักทีสิ ผมขอโทษ”

            “...”

            “นูนาคร้าบบบบบบบ ผมขอโทษ”เซฮูนยังคงพยายามเรียกซอฮยอนอีกครั้งแต่เธอก็ยังคงไม่ยอมหันมา

            “...”

            “นูนา ถ้าไม่หันมาจะไม่ง้อแล้วนะ”

            “...”

            “เช๊อะ ไม่ง้อแล้ว”

            อะ อ้าว –o- ซอฮยอนหันไปอย่างงงๆที่จู่ๆเซฮุนก็เลิกง้อ แต่เมื่อหันไปเธอก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อตุ๊กตากบเคโรโระมาอยู่ตรงหน้าเธอ “!!!”

            “แฮ่ๆ หายโกรธแล้วใช่ไหมล่า”เซฮุนโยกตัวตุ๊กตาไปมาก่อนจะเอามันลงเพื่อมองซฮฮยอน “ผมขอโทษครับ”

            “-///- ซะ เซฮุน”

            “เอากบมาง้อเลยนะเนี่ย ><”

            “..>////< ขอบคุณนะ”ซอฮยอนรับตุ๊กตามากอดไว้ก่อนจะยิ้มให้เซฮุน “คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกล่ะ”

            “คร้าบบบบบบบบบบบบบ”เซฮุนลากเสียงยาวก่อนจะหันไปสะกิดคนขับรถ “นี่ๆ เดี๋ยวช่วยจอดรถข้างหน้าด้วยครับ”

            ซอฮยอนมองทางข้างหน้าอย่างงงๆ “ยังไม่ถึงนี่เซฮุน”

            เซฮุนหันมามองซอฮยอนก่อนจะขยิบตา “ก็ผมมารับตัวช่วยที่จะทำให้แฟนคลับผมไม่ทำร้ายนูนาไงล่ะครับ”

            ลูฮานยันตัวลุกขึ้นก่อนจะมองออกไปข้างนอก “นั่นไง ออกมาแล้ว”

            ซอฮยอนมองตามออกไปก่อนจะอ้าปากค้าง –o- คะ คุณพระ นี่คนหรือเทพบุตร ..ผู้ชายที่มีใบหน้าทุกส่วนที่เข้ากันได้ดีทุกอย่างราวกับพระเจ้าประทานมันมา รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว นะ นี่ไม่ใช่คนแน่ๆ

            “ฮยอง”เซฮุนโบกมือให้เขาอย่างตื่นเต้น

            “เฮ้อ ..แกนี่มันจริงๆเลย โทรเรียกฉันกลับมาจากจีนเพื่อเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ”ชายหนุ่มนิรนามบ่นก่อนจะขึ้นมานั่งบนรถ “แล้วไปนั่งเบียดกันทำไม 3 คนล่ะน่ะ”

            ลูฮานหัวเราะก่อนจะลุกแล้วไปนั่งด้านหลังกับชายหนุ่มนิรนาม

            ซอฮยอนยังคงอ้าปากค้างให้กับความหล่อเหลาของเขา เซฮุนยิ้มร่าก่อนจะเข้ามากอดคอซอฮยอน “ฮยอง นี่ซอฮยอนนูนา แฟนผม ..นูนา นี่คริสฮยอง ญาติของผมเอง”

            -o-

          ญะ ญาติที่หล่อโคตรๆด้วย

          “นี่ไง ตัวช่วยของเรา”

            ทะทำไม รถคันนี้ ..มีแต่คนหล่อๆ ..ซอฮยอนจะเป็นลม ><

50%

 

            ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าตัวช่วยที่เซฮุนดึงมาจะได้ผลจริงๆ ในเวลาเพียงแค่ 3 วัน ..คริส หรือญาติของเซฮุนก็ซิวตำแหน่งเจ้าชายอันดับ 1 ไปครอง

            แฟนคลับเกินครึ่งของเซฮุนต่างพากันไปคลั่งไคล้คริส นั่นทำให้ซอฮยอนพ้นขีดอันตรายขึ้นมาทันที

            “โห ไม่อยากจะเชื่อเลยอ่ะ”

            “ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อละไอ้ยุน”แทยอนพูดก่อนจะหันไปมองยุนอา “ของเค้าดีจริงๆ”

            “อิจฮาแกจังซอ”ยุนอาพูดก่อนจะหันมาหยิกแก้มซอฮยอน “เป็นแฟนเซฮุน มีเพื่อนเป็นลูฮาน แถมยังมีญาติแฟนเป็นคริสอีกอ่ะ >,<”

            “หึๆ”ซอฮยอนหัวเราะก่อนจะดีดหน้าผากยุนอา “ช่วยไม่ได้อ่ะนะ”

            “หมั่นไส้”แทยอนผลักไหล่ซอฮยอน ทั้ง 3 คนหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

            “นูนา”

            “น่ะ พูดถึงก็มาเลยนะ”ยุนอาพูดก่อนจะดันซอฮยอนให้ไปหาเซฮุน

            ซอฮยอนยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปหาเซฮุน “ว่าไง”

            “เย็นนี้ไปดูหนังกันนะ”

            ซอฮยอนมองหน้าเซฮุนก่อนจะเยชขย่งไปลูบหัวเขา “ได้สิ”

            “นูนาไปรอก่อนเลยนะครับ เดี๋ยวผมตามไป”

            “โอเค”ซออยอนพยักหน้าก่อนจะหันหลังกลับไปที่โต๊ะแต่เซฮุนเรียกเอาไว้

            “นูนา!!”

            “หืม..”

            ฟอด

            “OoO”

            “เจอกันนะคร้าบบบบบบบบบบ”

            “OoO”

            “กรี๊ดไอ้ซอ”แทยอนวิ่งมาหาซอฮยอนที่ยังยืนค้างก่อนจะเขย่าตัวเพื่อน “น่าอิจฉาๆๆๆ”

            “OoO”

            มะ เมื่อกี๊ ..เด็กนั่นหอมแก้มเธอเหรอ.. ซอฮยอนลูบแก้มตัวเองอย่างเหม่อลอย ถึงจะเคยมีแฟนมา 2 คน แต่ 2 คนนั่นไม่เหมือนเซฮุนเลยสักนิด

            “..ฉันนี่มัน ..ผู้หญิงที่โชคดีจริงๆเลย”ซอฮยอนพึมพำก่อนจะยิ้มบางๆ

            ซอฮยอนดูนาฬิกาก่อนจะถอนหายใจอีกครั้ง นี่มันทุ่มนึงแล้วนะ ทำไมเซฮุนยังไม่มาอีก โทรไปก็ปิดเครื่อง คอยดูนะ ถ้าเจอจะจัดการให้

            ซอฮยอนนั่งก้มหน้าอยู่อย่างเซ็งๆ นัดกันตอนเลิกเรียนนี่ผ่านมา 2 ชั่วโมงกว่าแล้วนะที่เธอนั่งรอเซฮุนอยู่ตรงนี้น่ะ เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ซอฮยอนยิ้มก่อนจะเก๊กหน้าขรึม ทันทีที่เท้ามาหยุดอยู่ตรงนั้นเธอก็ลุกขึ้นแล้วฟาดมืดใส่ทันที

            “ย๊า โอเซฮุนรู้ไหมมันกี่โมงแล้ว นี่แน่ะๆ เด็กบ้า”

            “โอ๊ยๆ”เสียงนุ่มร้องก่อนจะคว้ามือซอฮยอนเอาไว้ “ช่วยดูก่อนได้ไหม”

            “O_O!! ลูฮาน”เธอร้องอย่างตกใจเมื่อคนๆนี้ไม่ใช่เซฮุนแต่เป็นลูฮาน “ขอโทษๆๆ ฉันนึกว่าเซฮุน”

            “มือหนักเป็นบ้า”ลูฮานบ่นก่อนจะนั่งลง ซอฮยอนนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะมองอย่างสำนึกผิด

            “ขอโทษทีนะ”

            “อืม”

            “แล้วเซฮุนไปไหนล่ะ”เธอถามพร้อมกับมองหาเซฮุน

            ลูฮานมองซอฮยอนก่อนจะถอนหายใจ “ไอ้ฮุนมันมาไม่ได้”     

            “ตะ ตลกน่า อย่ามาโกหกฉันเลย ก็เซฮุนเป็นคนนัดฉันมาเอง”ซอฮยอนพูดตะกุกตะกักก่อนจะชกไหล่ลูฮานเบาๆ “โกหกไม่เนียนเลยนะนายเนี่ย”

            ลูฮานมองซอฮยอน แวบนึงรู้สึกสงสารกับอุปสรรคความรักที่จะเกิดขึ้นกับความของทั้งคู่ในอีกไม่นาน เขาลูบหัวซอฮยอนเบาๆก่อนจะมองเธอนิ่งๆ “ฉันไม่ได้โกหก ไอ้ฮุนมาไม่ได้จริงๆ”

            “...”ซอฮยอนเงียบก่อนจะมองตาลูฮาน “นายไม่ได้โกหก”

            ลูฮานพยักหน้า ซอฮยอนมีสีหน้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ลูฮานมองเธอก่อนจะดึงมือเธอมาจับ “ไปดูหนังกันเถอะฉันไปดูกับเธอเอง”

            ซอฮยอนปล่อยให้ลูฮานลากเธอไป ..ทำไม ทำไมนายถึงไม่มาเซฮุน

            “เฮ้อ หัวใจที่แสนจะสดใสของเพื่อนฉันไหงมันหม่นหมองไปอีกแล้วล่ะไอ้ซอ”ยุนอาพูดก่อนจะโอบไหล่ซอฮยอน

            “นั่นสิ ทำไมแกมานั่งทำหน้าเหมือนหมาหงอยแบบนี้ล่ะ”แทยอนพูดก่อนจะนั่งลงอีกข้างของซอฮยอน

            นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วตั้งแต่วันนั้น ..เซฮุนไม่มาโรงเรียนเลย เขาไม่มา ไม่แม้แต่จะติดต่อหาเธอ ไม่รุ้ว่าเพราะอะไร ทำไมถึงได้ทำแบบนี้

            ทั้งๆที่เราเป็นแฟนกันแท้ๆ

          “ซอฮยอน”

            “อ้าวลูฮาน คริส”ยุนอาทักทายลูฮานที่เดินเข้ามาพร้อมกับคริส

            “ขอคุยกับซอหน่อยได้ไหม”

            “เอ่อ ได้สิๆ”ยุนอาพยักหน้าก่อนจะลากแทยอนออกมา

            ซอฮยอนยั่งคงนั่งเหม่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูฮานกับคริสมานั่งอยู่ข้างๆเธอแทนที่เพื่อน รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่คริสยืนหน้าเข้ามาใกล้นี่แหละ “เฮ้ย”

            คริสมองซอฮยอนที่ผงะอย่างขำๆ “ตกใจขนาดนั้น”

            “คริส ลูฮาน พะ พวกนายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเพื่อนฉันล่ะ”

            “เพื่อนเธอออกไปแล้ว”ลูฮานตอบก่อนจะมองหน้าซอฮยอน “ทำไมเธอเป็นแบบนี้ล่ะ”

            “..เปล่า”ซอฮยอนตอบเบาๆ “ไม่ได้เป็นอะไรนี่”

            “คิดถึงไอ้ฮุนใช่ไหม”เขาถามก่อนจะมองหน้าเธอเพื่อรอคำตอบ

            ซอฮยอนยืดตัวขึ้นก่อนจะยักไหล่ “ไม่นี่ ฉันจะคิดถึงหมอนั่นทำไม ไม่เห็นจะสนใจเลยว่าหมอนั่นกำลังทำอะไรอยู่ทำไมหายไป ไม่เห็นจะแคร์เลยที่เขาไม่สนใจฉัน ไม่เห็นจะ.. ฮึก”

            “อ้าวกรรม –o- ร้องไห้ซะงั้น”คริสพูดก่อนจะตบบ่าซอฮยอนเบาๆ

            ถึงแม้เขาเพิ่งจะรู้จักซอฮยอนได้ไม่นานแต่เพราะอะไรไม่รู้ทำให้สนิทกันค่อนข้างเร็ว เขาถูกเซฮุนเรียกตัวมาที่นี่เพื่อช่วยกำจัดแฟนคลับของเซฮุน แต่ตอนนี้กลับมีอุปสรรคที่ใหญ่กว่าโผล่มาซะงั้น

            “ฮือ ทำไมเขาทำแบบนั้น ทำไมเขาหายไปเงียบๆแบบนั้นล่ะ”ซอฮยอนร้องไห้งอแงอย่างกับเด็ก

            ลูฮานมองเธออย่างสงสารเห็นใจก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้ซอฮยอน “อย่าร้องไห้สิ มันมีเหตุผลนะ”

            “ใช่ๆ ไอ้ฮุนมันอยากออกมาหาเธอจะตาย”

            “แล้วทำไมเข้าไม่มา ฮืออออออออ”ซอฮยอนร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็กถูกรังแก

            คริสมองอย่างไม่รู้จะทำยังไงส่วนลูฮาน ..ดึงเธอเข้ามากอดก่อนจะลูบหลังเธออย่างปลอบใจ “อย่าร้องสิ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

            “ฮือๆๆ”

            “คุณแม่ ให้ผมออกไปเถอะครับ”เซฮุนพูดกับผู้เป็นแม่

            “ไม่ต้อง ลูกไม่ต้องออกไปเลยนะเซฮุน”ผู้เป็นแม่ชี้หน้าลูกชายอย่างคาดโทษ “แม่ให้ลูกไปเรียน แต่ลูกกลับไปมีแฟนงั้นเหรอ”

            “แต่ซอฮยอนนูนาเป็นคนน่ารักนะครับ เธอไม่ได้ทำให้ผมออกนอกลู่นอกทางเลยด้วย เธอช่วยให้ผมตั้งใจเรียนมากขึ้นด้วยซ้ำ”

            “ไม่ได้ ยังไงซะลูกก็ห้ามมีแฟน ลูกจะทิ้งแม่งั้นเหรอ”

            เซฮุนมองผู้เป็นแม่ก่อนจะเข้าไปกอดอย่างออดอ้อน “คุณแม่ครับ ผมรักคุณแม่เสมอนะครับ แต่ผมก็โตแล้ว ผมควรจะมีความรักในแบบที่ผมต้องการบ้าง”

            “ไม่ได้ แม่ไม่ให้ลูกรักกับใครนอกจากคนที่แม่จะหาให้ลูกเท่านั้น ..ขึ้นไปบนห้อง เตรียมตัวไปอเมริกากับแม่”ผู้เป็นแม่พูดอย่างเด็ดขาด

            เซฮูนคอตกอย่างหงอยๆก่อนจะยิ้มอย่างมีแผน “โอเคครับ ผมจะขึ้นไปอยู่ข้างบนไม่ยอมลงมา”

            “ดีมากจ้ะ”

            “แต่ไม่ใช่ตอนนี้นะครับ”เซฮุนพูดก่อนจะวิ่งไปหยิบกุญแจรถแล้ววิ่งออกไปนอกบ้านทันที

            “เซฮุน นี่ กลับมานะเซฮุน”

            นูนา ..นูนาต้องกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆเลย ผมจะไปหานูนาเดี๋ยวนี้

            เซฮุนจอดรถก่อนจะวิ่งเข้ามาในโรงเรียนตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้ว นักเรียนก็เลยไม่ค่อยมี แล้วตอนนี้ซอฮยอนอยู่ที่ไหนเขาก็ไม่รู้เพราะไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกมา

            แม่ของเขา ..หวงเขายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด เมื่อท่านรู้ว่าเขามีแฟนท่านก็สั่งห้ามไม่ให้เขามาที่โรงเรียนอีก กักเขาไว้ในห้องไม่ยอมให้ออกไปไหน ไม่ยอมให้ใครไปหานอกจากลูฮานและคริส

            ก็รู้ว่าหวง แต่เขาโตแล้ว ..และเขาก็ไม่ชอบทำตามใจใครด้วยสิ

            “เห็นนูนาไหม”

            “ซอฮยอนเหรอ”

            “ผมไม่เคยเรียกใครว่านูนานอกจากเธอคนนั้น”เซฮุนพูดกับผู้หญิงที่เดินผ่านมาอย่างจริงจัง “นูนาอยู่ที่ไหน”

            “เอ่อ เห็นนั่งอยู่ที่หน้าสนามบอลน่ะ”

            เซฮุนพยักหน้าก่อนจะวิ่งไปที่สนามบอล เขาหอบหายใจถี่ๆด้วยความเหนื่อย ..ซอฮยอนนั่งอยู่ตรงนั้น เธอกำลังร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของลูฮาน และมีคริสนั่งปลอบใจอยู่ข้างๆ

            ขายาวของเซฮุนก้าตรงไปยังทั้ง 3 คนก่อนจะเปล่งเสียงเรียก “นูนา”

            “ฮือ”ซอฮยอนที่ร้องไห้อยู่เงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเห็นเซฮุน “เซฮุน”

            “นูนา”เขาเรียกเธอก่อนจะอ้าแขนรอรับร่างของเธอ

            ซอฮยอนลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปกอดเซฮุน ..ไม่สนแล้วว่าที่นี่จะเป็นโรงเรียน เมื่อรู้เหตุผลของเซฮุนจากลูฮาน เธอก็เป็นห่วงเขาแทบบ้า “นายมาได้ยังไง แล้วแม่ของนายล่ะเซฮุน”

            “ผมหนีมา”เซอุนกอดร่างยางที่สั่นเทาเพราะสะอื้นเอาไว้อย่างแสนรัก “ผมหนีแม่มาหานูนา”

            “ฮือ”

            ลูฮานกับคริสมองหน้ากันก่อนจะมองทั้งคู่ด้วยความสงสารจับใจ ..อุปสรรคครั้งนี้ ใหญ่หลวงเกินไปจริงๆ


 

70%

 

            บรรยากาศในรถเงียบมีเพียงเสียงแอร์เท่านั้นที่ดัง ซอฮยอนนั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกส่วนเซฮุนก็ขับรถและมองข้างหน้าเงียบๆ

            “นูนา..”เซฮุนเป็นคนที่พูดเพื่อทำลายบรรยากาศเงียบนี้

            “หืม?”ซอฮยอนหันไปมองหน้าเขาก่อนจะกอดกระเป๋าไว้แน่น

            “...อย่าร้องไห้อีกนะ”

            “...”

            “ผมไม่ชอบเวลานูนาร้องไห้เลย”เซฮุนพูดแล้วเอื้อมมือไปจับหัวของซอฮยอน “นูนาต้องยิ้มสิ มันถึงจะเหมาะกับนูนา”

            “..จะให้ฉันยิ้มในเวลาแบบนี้เหรอ”ซอฮยอนถามก่อนจะถอนหายใจ “ฉันทำไม่ได้หรอกเซฮุน”

            ถึงแม้มันจะเป็นเวลาไม่นานที่ทั้ง 2 คนรู้จักกัน แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไร ทำไมถึงได้รู้สึกรักมากเหลือเกิน ..รักกันได้ไม่นานอุปสรรคก็เกิดแถมยังเป็นอุปสรรคที่ใหญ่มากด้วย

            เซฮุนตัดสินใจพาซอฮยอนหนี แม้รู้ดีว่าต่อให้หนียังไง ไม่นานแม่ก็ต้องหาเขาเจอ แต่ขอเถอะ ให้เขาได้อยู่กับคนที่เขารักบ้าง

            “แล้วจะไปที่ไหน”

            “นูนาอยากไปที่ไหนรึเปล่า”

            “ฉัน ..ที่ไหนก็ได้แค่มีนาย”ซอฮยอนพูดก่อนจะเอนตัวลงนอน “ขอนอนหน่อยนะ”

            เซฮุนพยักหน้าก่อนจะหันไปปรับแอร์ ..แม้รู้ดีว่าสิ่งที่ทำไม่ใช่สิ่งที่ถูกเลย ไม่ถูกตั้งแต่หนีแม่ออกมาหาเธอ แต่เขาก็อยากจะทำ อีกไม่กี่วันแม่จะให้เขากลับไปที่อเมริกา เหตุผลก็เพราะอยากให้ห่างจากซอฮยอนแล้วเขาจะห่างจากเธอได้ยังไงกันในเมื่อตอนนี้รักเธอมากขนาดนี้

            ซอฮยอนเองก็รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ผิดมหันต์ที่คิดจะหนี ขอแค่สักวันเถอะ แค่วันเดียว ให้เธอได้อยู่กับเซอุนแบบนี้ แม้ว่าทั้งคู่จะยังเด็กอยู่ แต่จะมีความรักไม่ได้เลยเหรอ

            ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ซอฮยอนหลับไป แต่รู้ตัวอีกทีก็ตอนเซฮุนปลุกให้ตื่น และเมื่อลงมาจากรถก็เห็นชายหาดที่สวยงามอยู่เบื้องหน้า “ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”

            เซฮุนเดินไปจับมือซอฮยอนก่อนจะยิ้ม “เกาะเชจู”

            “มาไกลขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย”

            “ผมก็ขับมาเรื่อยๆ”เซฮุนตอบก่อนจะพาซอฮยอนเดินเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง

            “นี่บ้านใคร”

            “ลูฮานฮยองเตรียมไว้ให้”เขาตอบก่อนจะเปิดประตูบ้านหลังเล็กน่ารักเข้าไป “ป่านนี้แม่คงตามหาผมให้วุ่น”

            ซอฮยอนหยุดเดินก่อนจะดึงเซฮุนเอาไว้ “เราควรจะกลับ”

            “ทำไม”

            ซอฮยอนส่ายหน้า น้ำใสๆเริ่มคลออยู่ที่รอบดวงตา “มันไม่ถูก เรากลับกันเถอะนะเซฮุน”

            “นูนา..”

            “เราไม่ควรนึกถึงแต่ตัวเองเลย แม่ของนาย พ่อแม่ของฉัน พวกท่านจะรู้สึกยังไง”ซอฮยอนพูดก่อนจะร้องไห้ เธอไม่ควรทำแบบนี้เลย ทำแบบนี้ยิ่งทำให้ความรักของเธอแย่ไปอีก

            “นูนา ..แต่ถ้าเรากลับไป ผมอาจจะไม่ได้เจอกับนูนาอีกเลยก็ได้”

            “...”

            “ผมรู้ดีว่าคุณแม่เป็นยังไง ..เราอาจจะไม่ได้เจอกันตลอดไปเลยก็ได้”

            “..ฉันไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะเซฮุน”

            “นูนา..”

            “ฉันจะทำทุกอย่างให้แม่ของนายยอมรับในตัวฉัน”ซอฮยอนพูดก่อนจะปาดน้ำตา “ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้ จริงๆ”

            เซฮุนมองหน้าซอฮยอนก่อนจะถอนหายใจ .. “โอเค งั้นเรากลับก็ได้”

            ซอฮยอนพยักหน้า พวกเธอเป็นแค่เด็กมัธยมปลาย มันก็แค่ความคิดผิดๆที่เกิดขึ้นชั่ววูบเท่านั้น

            “นูนา ไม่ว่ายังไงหลังจากนี้ไป ..ผมก็จะรักแต่นูนาคนเดียว”

            “...”

            “นูนาจะเป็นผู้หญิงคนเดียว ที่ผมรัก”

            ซอฮยอนมองหน้าเซฮุนก่อนจะโผเข้ากอดเขา “นายก็เหมือนกัน นายจะเป็นเพียงคนเดียวที่ฉันจะรัก หลังจากนี้ไป นายเท่านั้น”

            เซฮุนกอดซอฮยอนเอาไว้แน่น ..เขาเคยยอมทำทุกอย่างตามที่แม่ต้องการ แต่ครั้งนี้ มันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว

            (ไอ้ซอ ตอนนี้แกอยู่ไหน)

            ซอฮยอนเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูทันทีที่ได้ยินเสียงของยุนอาที่โวยวาย “อยู่บนรถ”

            (แกรู้ไหมว่าทุกคนเขาเป็นห่วงแก แกอยุ่ที่ไหน กับใคร)

            “..ฉันอยู่กับเซฮุน”ซอฮยอนตอบสั้นๆก่อนจะมองหน้าเซฮุนที่กำลังขับรถอยู่

            เพิ่งไปถึงแล้วก็ต้องกลับ เซฮุนคงจะเหนื่อยน่าดู

          (พ่อแม่แกมาหาฉันที่บ้าน พวกท่านเป็นห่วงแกมากนะรู้ไหม)

            “ละ แล้วตอนนี้พ่อกับแม่อยู่ที่ไหน”

            (ซอ อยู่ไหนลูก)

            แทนคำตอบ เสียงปลายสายจากยุนอากลายเป็นเสียงแม่ของเธอ น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วไหลรินลงมาอีกครั้ง “แม่”

            (หนูอยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีใช่ไหม)

            “แม่ขา”ซอฮยอนเรียกแม่ก่อนจะร้องไห้

            เซฮุนส่งผ้าเช็ดหน้าให้ซอฮยอนก่อนจะจอดรถแล้วลูบผมเธอเบาๆ

            “หนูขอโทษ ..ตอนนี้หนูกำลัวจะกลับ”

            (มันเกิดอะไรขึ้น เล่าให้แม่ฟังสิลูก อย่าทำอะไรแบบนี้เลย)

            ซอฮยอนร้องไห้ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผู้เป็นแม่ฟัง

            (ขอแม่คุยกับเซฮุนได้ไหม)

            ซอฮยอนยื่นโทรศัพท์ให้เซฮุนก่อนจะเช็ดน้ำตา ไม่น่าเลย ไม่น่าคิดอะไรโง่ๆแบบนั้นเลย

            เซฮุนรับโทรศัพท์มาก่อนจะเอามาแนบหู “ครับ”

            (เซฮุน ตอนนี้ถึงไหนกันแล้วลูก)

            “อะ อีกไม่นานก็ถึงโซลแล้วครับ”

            (กลับมาที่นี่ บอกทางไปบ้านเซฮุนมา แม่จะไปที่นั่น ไปคุยกับแม่ของเซฮุน)

            “เอ่อ ครับ”เซฮุนบอกทางไปบ้านของตัวเองให้กับแม่ของซอฮยอน

            (ขับรถดีๆ แล้วก็อย่าเครียดนะ ปัญหาทุกอย่างมีทางออก แม่จะช่วยเอง)

            เซฮุนกดวางโทรศัพท์ก่อนจะส่งคืนให้ซอฮยอน ถ้าแม่ของเขาเป็นเหมือนแม่ของซอฮยอน ก็คงจะดี

          ซอฮยอนมองหน้าเซฮุนก่อนจะหยิกแก้มของเขา “ผู้ชายอะไรเอ่ย ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้”

            เซฮุนหันไปมองซอฮยอนก่อนจะหัวเราะ “นูนาอ่ะ ก็ผมกลัวนี่”

            “...”

            “ผมไม่รู้ตัวมาก่อนเลยจนกระทั่งวันนี้ ไม่รู้มาก่อนเลยว่าผมจะโคตรรักนูนาขนาดนี้”

            “หึหึ นั่นสิ”

            “ทั้งๆที่เราเจอกันแค่เดือนเดียว การเจอกันครั้งแรกก็ไม่ค่อยจะน่าประทับใจสักเท่าไหร่”

            “ใช่ แถมนายยังขอฉันเป็นแฟนในห้องน้ำด้วย”

            “ฮ่าๆ ก็ผมบอกนูนาแล้วไง ว่านูนาจะไม่เสียใจนะถ้าผมพูด นูนาก็เร่งให้พูดอยู่ได้”

            “ก็ฉันอยากรู้นี่”

            เซฮุนยิ้มก่อนจะดึงมือซอฮยอนมาจับ “นูนา ..พร้อมจะกลับไปเจอความจริงแล้วใช่ไหม”

            ซอฮยอนสบตาเซฮุนก่อนจะยิ้ม “อื้ม”

            “ไม่ว่ายังไง เราก็จะจับมือกันแบบนี้ และเดินไปข้างหน้าพร้อมๆกันนะครับ”

            “อื้ม”

            “ผมรักนูนาที่สุด”

            “อื้ม”

            ขอให้กลับไปเจอความจริงที่สวยงาม ไม่ใช่ความจริงที่เจ็บปวดทีเถอะนะ




 

85%


 

            “คุณอาครับ ซอฮยอนเป็นคนดีจริงๆนะครับ เธอน่ารัก เรียบร้อย แล้วก็เรียนเก่ง ถ้าคุณอาเห็นคุณอาจะต้องชอบเธอแน่ๆ”ลูฮานพูดกับแม่ของเซฮุนก่อนจะหันไปมองคริสเพื่อหาแนวร่วม

            “ใช่ครับคุณป้า ผมเห็นซอฮยอนแวบแรกผมยังชอบเธอเลยครับ”คริสพูดก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ผู้เป็นป้า “เซฮุนทำตัวดีขึ้นหลังจากเจอซอฮยอนนะครับ ไอ้เด็กนั่นอยากไปโรงเรียน อยากตั้งใจเรียนเพราะซอฮยอนนะครับคุณป้า”

            คุณหญิงโอนัมจองผู้เป็นแม่ส่ายหน้าแล้วมองคริสกับลูฮานที่ยังคงไม่เลิกมาขอร้อง

            “ไม่ ยังไงเซฮุนก็ห้ามมีแฟนเด็ดขาด”

            “ผมขอถามได้ไหมครับว่าทำไม”ลูฮานพูดก่อนจะมองหน้าคุณหญิงโออย่างหาคำตอบ “เพราะอะไร เซฮุนถึงมีแฟนไม่ได้ล่ะครับ”

            “เพราะว่าน้าได้หาผู้หญิงที่ดีพร้อมทุกอย่างสำหรับเซฮุนแล้ว”

            “ใครครับ คุณป้าบอกได้ไหม”คริสลุกขึ้นก่อนจะถาม

            “เป็นลูกสาวของเพื่อนป้า เราคุยกันเอาไว้ เพราะฉะนั้นเซฮุนจะไปคบกับแม่เด็กซอฮยอนคนนั้นไม่ได้เด็ดขาด”

            “แล้วถ้าแม่เด็กซอฮยอนคนนั้นบังเอิญเป็นลูกสาวของฉันล่ะ”

            ทั้ง 3 คนหยุดพูดก่อนจะหันไปมองด้านหลังที่มีเสียงหวานนิรนามดังขึ้น คุณหญิงโอมองอย่างตกใจก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ “มิซอน”

            “ไงจ๊ะ”

            ซอ มิซอนหรือแม่ของซอฮยอนปรากฏตัวขึ้น เธอรู้สึกโล่งใจเมื่อมาที่บ้านหลังนี้ โล่งใจที่รู้ว่ามันเป็นบ้านของเพื่อนรักที่เคยสัญญาจะมห้ลูกมาแต่งงานกัน บังเอิญจริงๆ

            “เมื่อกี๊เธอพูดว่ายังไงนะ ใครคือลูกสาวของเธอ”

            มิซอนยิ้มหวานก่อนจะหันไปมองลูฮานและคริสที่ยืนงงๆอยู่ด้านหลัง “ก็ซอฮยอนที่พวกเธอกำลังพูดถึงกันยังไงล่ะจ๊ะ”

            “...”

            “ซอจูฮยอน ลูกสาวคนเดียวของฉัน”

            หลังจากพูดคุยกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็สรุปได้ว่า ซอมินซอนและคุณหญิงโอนัมจองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้ง 2 คนสัญญากันเอาไว้ว่าถ้าหากมีลูกเป็นหญิงชายก็จะให้ลูกๆมาแต่งงานกัน

            โอนัมจองเป็นคนเชื่อมั่นในคำสัญญา เธอจึงคอยกีดกันเซฮุนจากผู้หญิงทุกคนเพราะหวังให้แต่งงานกับลูกสาวของมิซอน

            ส่วนมิซอน เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ใจดี จากที่หวังจะให้ลูกแต่งงานกับลูกของเพื่อนรัก แต่เมื่อเห็นซอฮยอนดูมีความสุขมากที่คบกับเซฮุนเธอก็เริ่มใจอ่อนและคิดจะยกเลิกสัญญานี้ไป แต่ใครจะไปรู้..

            เซฮุนกับซอฮยอนดันรักกันจริงๆซะ

          “แล้วตอนนี้เซฮุนอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”

            “ไม่ต้องห่วงนัมจอง ฉันโทรคุยแล้ว เดี๋ยวพวกเขาก็คงมาถึง”

            “ไอ้ฮุนคงช็อคน่าดูนะครับ”คริสพูดก่อนจะหันไปมองลูฮาน “แกว่างั้นไหม”

            “ฉันก็ว่างั้น”ลูฮานพูดก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ผมว่า ..เราอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้เซฮุนกับซอฮยอนรู้เลยนะครับ”

            “ทำไม”ทุกคนในห้องถามพร้อมกัน

            ลูฮานลุกขึ้นยืนก่อนจะยิ้มอย่างมีแผน “ภารกิจลองใจ ..กำลังจะเริ่มขึ้นแล้วล่ะครับ”


 

90%

            “นูนา ..พร้อมรึยังครับ”เซฮุนที่ลงจากรถเปิดประตูฝั่งที่ซอฮยอนนั่งก่อนจะยื่นหน้าไปถาม

            ตอนนี้ทั้งคู่กลับมาถึงโซลแล้ว และพวกเขาก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูบ้านหลังใหญ่ของเซฮุน ซอฮยอนถอนหายใจก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า “แม่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ฉัน”

            “...เราคงต้องแก้ปัญหากันเองแล้วล่ะครับ”เซฮุนพูดก่อนจะดึงมือซอฮยอนขึ้นมากุม “ไม่ว่ายังไง ผมก็จะไม่มีวันเลิกกับนูนาเด็ดขาด ไว้ใจผมนะครับ”

            “อื้ม”ซอฮยอนพยักหน้าก่อนจะเดินตามเซฮุนเข้าไปในบ้าน

            ฉันเองก็ ..จะไม่ยอมให้รักของเราจบง่ายๆแบบนี้หรอกนะเซฮุน

          ภายในบ้านเงียบมากผิดปกติ เซฮุนรู้ดี ตอนนี้คุณแม่ของเขาคงโกรธเขามาก และบางที เขาอาจจะต้องถูกแยกจากซอฮยอน แต่เขาจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้เด็ดขาด

            “ไอ้ฮุน”

            “ฮยอง”เซฮุนเรียกคริสและลูฮานอย่างดีใจ อย่างน้อยพี่ชายทั้ง 2 คนของเขาก็ยังอยู่ที่นี่

            “แกหายไปไหนมา”ลูฮานถามก่อนจะมองซอฮยอน “รู้ไหมว่าที่ทำแบบนี้ คุณป้าโกรธมาก”

            “ท่านสั่งให้คนออกตามหาแกทั่วไปหมด แล้วก็บอกว่าถ้าเจอตัวแก ให้พาไปที่สนามบิน”

            “ผมไม่ไปหรอก ผมจะต้องไปคุยกับคุณแม่ให้รู้เรื่อง ไปครับนูนา”

            “แต่เซฮุน..”ซอฮยอนพยายามขืนตัวไว้แต่ก็สู้แรงของเซฮุนไม่ไหว เธอกลัวเหลือเกิน ว่าเรื่องราวมันจะบานปลายใหญ่โตไปมากกว่านี้

            “มันรักจริงเว้ย”หลังจากเซฮุนลากซอฮยอนไปแล้วคริสก็พูดกับลูฮานก่อนจะหัวเราะ “แกแกล้งมันแรงไปปะวะ มันดูจริงจัง แล้วก็เครียดมากเลยนะเว้ย”

            “ไม่หรอก ถ้าผ่านเรื่องนี้ไปได้ ทั้งไอ้ฮุนและซอ ก็จะไม่มีอุปสรรคอะไรอีกแล้วล่ะ”

            น้องชายของพวกเขาโตแล้วจริงๆ หึๆ

            ภายในห้องนั่งเล่นสุดหรู บรรยากาศสุดแสนจะน่าอึดอัดปกคลุมอยู่โดยรอบ เซฮุนจูงมือซอฮยอนมาก่อนจะสบตากับผู้เป็นแม่

            “กลับมาได้แล้วเหรอ”

            “...”

            คุณหญิงโอลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ลูกชายแล้วจ้องจิกไปที่หญิงสาวที่ลูกชายของเธอกำลังกุมมืออยู่

            “ลูกชายของฉันไม่เคยทำตัวแย่ๆแบบนี้มาก่อน แต่เมื่อเขาพบกับเธอ เขาก็ขัดใจฉัน”

            “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนูนา อย่าไปโทษนูนา”เซฮุนพูดก่อนจะดึงซอฮยอนมาหลบด้านหลัง “ถ้าคุณแม่จะต่อว่า ก็ต่อว่าผม แต่คุณแม่ห้ามว่าอะไรนูนาเด็ดขาด”

            “เซฮุน นี่ลูกเห็นผู้หญิงคนนี้ดีกว่าแม่ของลูกงั้นเหรอ”

            เซฮุนถอนหายใจก่อนจะมองผู้เป็นแม่อย่างตัดพ้อ “คุณแม่ครับ ..ตั้งแต่ผมเกิดมาไม่มีสิ่งไหนที่ผมเคยปฏิเสธคุณแม่เลย แต่ครั้งนี้ ผมขอ ผมกับนูนาเรารักกันจริงๆ”

            “มันก็แค่ความรักแบบเด็กๆ ลูกเพิ่งจะอายุ 18 เองนะเซฮุน”

            “มันเป็นความรักเด็กๆในสายตาคุณแม่ แต่สำหรับพวกเรามันยิ่งใหญ่มากนะครับ”

            “ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรเหมาะสมกับลูกเลยนะเซฮุน”

            “คุณแม่ครับ”

            “..หนูรู้ค่ะ”ซอฮยอนที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นก่อนจะเดินมายืนข้างเซฮุน เธอบีบมือเขาเบาๆ “หนูรู้ว่าถ้าเปรียบเทียบกัน ไม่มีอะไรที่หนูเหมาะสมกับเซฮุนเลย”

            “เธอก็รู้อยู่แล้วนี่”

            “หนูไม่ขอให้คุณท่านยอมรับในตัวหนูนะคะ แต่หนูขอโอกาสได้ไหมคะ ..ขอให้หนูได้พิสูจน์ว่าความรักของเรามันไม่ใช่ความรักเด็กๆอย่างที่คุณท่านคิด”

            “ไม่จำเป็น ยังไงฉันก็จะให้เซฮุนไปอยู่ต่างประเทศกับฉัน และเธอก็อย่ามายุ่งกับลูกชายฉันอีก”

            “คุณแม่ครับ”

            ซอฮยอนน้ำตาไหลรินลงมา จู่ๆเรี่ยวแรงที่เคยมีก็หายไป เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “หนูขอร้องเถอะค่ะ หนูรักเซฮุนจริงๆ ได้โปรด ..อย่าทำลายความรักของเราเลยนะคะ”

            “นูนา”เซฮุนเรียกซอฮยอนก่อนจะย่อตัวนั่งลงเคียงข้างเธอ

            “เซฮุนมีคนที่จะต้องแต่งงานอยู่แล้ว”คุณหญิงโอพูดก่อนจะแอบส่งยิ้มให้มิซอน ลูฮาน และคริสที่แอบยืนดูอยู่ที่หน้าประตู

            “ผมจะไม่มีวันแต่งงานกับคนที่คุณแม่หาให้เด็ดขาด”เซฮุนพูดก่อนจะจับมือซอฮยอนเอาไว้แน่น

            “แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นหนูซอน่ะเหรอ”

            “!!!!!”

            1 เดือนต่อมา

            “นูนา!!!!!!!!!!!!!!”

            “อ๊าก ไอ้บ้า นายจะเสียงดังทำไม ฉันกำลังลุ้นอยู่นะ”ซอฮยอนหันไปหยิกเอวเซฮุนก่อนจะหันมาสนใจกระดาษตรงหน้าต่อ

            “โอ๊ย นี่นูนาทำร้ายผมเพราะไอ้กระดาษแผ่นนี้เหรอครับ”

            “กระดาษแผ่นนี้มันมีผลต่อชีวิตฉันนะ”ซอฮยอนโวยวายก่อนจะค่อยๆเปิดออกดู แล้วเมื่อเห็นข้อความด้านใน “ไชโย!!!!!!!!!!!”

            “ดีใจขนาดนั้น”คริสที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดก่อนจะหัวเราะ

            “ยัยซอ แกติดเหรอๆๆๆ”ยุนอาที่นั่งอยู่อีกข้างของซอฮยอนตะโกนถามอย่างตื่นเต้น

            ซอฮยอนมองหน้าทุกคนไล่มาจากลูฮาน คริส แทยอน ยุนอา และอีกข้าง เซฮุน ..เธอยิ้มอย่างดีใจก่อนจะพยักหน้า “ใช่ ฉันได้ทุนไปเรียนต่อที่อเมริกา”

            “กรี๊ดๆๆๆๆๆ”

            3 สาวพากันกรี๊ดอย่างดีใจ หลังจากผ่านเหตุการณ์ในวันนั้น เซฮุนกับซอฮยอนก็คบกันมาจนถึงวันนี้ ทั้งคู่มีความสุขมาก แต่ก็ไม่ลืมที่จะแอบเคืองลูฮาน คนต้นคิดแผนการลองใจ จะรู้บ้างไหมว่าวันนั้นซอฮยอนร้องไห้น้ำตาแทบหมดตัว ยิ่งพอมารู้ว่าแม่ของตัวเองก็มีส่วนในแผนการ ยิ่งตกใจแทบบ้า แม่นะแม่ ทำกันได้ลงคอ

            “โธ่นูนา ผมบอกแล้วไงว่าถ้านูนาอยากไป ผมออกเงินให้ก็ได้ คุณแม่ก็ออกให้นูนาได้”

            “ชิ ฉันไม่ต้องการ”ซฮฮยอนเบ้ปากก่อนจะพูดต่อ “ฉันทำได้แล้วล่ะ ฉันทำได้แล้ว”

            “อืมๆ เธอเก่ง”ลูฮานที่นั่งอยู่พูดก่อนจะมองหน้าเซฮุน”ไอ้ฮุน ถ้างั้นแกกับซอก็ไม่ได้เจอกันสิ เดี๋ยวซอต้องไปเรียนอเมริกานี่นา”

            “ใครบอก”เซฮุนพูดก่อนจะควานหากระดาษในกระเป๋าแล้วเอาขึ้นมาโชว์ทุกคน “ผมก็ได้ทุนไปเรียนที่อเมริกาเหมือนกัน”

            “เฮ้ย จริงดิ”ทุกคนในโต๊ะพูดพร้อมกับก่อนจะมองผลคะแนนในมือของเฮซุน

            “เฮ้ย จริงด้วยว่ะ”คริสพูดก่อนจะมองเซฮุน “นี่แกแอบใช้เงินคุณป้าใช่ไหมไอ้ฮุน”

            “โธ่ฮยอง ผมเองก็ได้มันมาด้วยความสามารถนะครับ”

            “ไม่คิดว่าเซฮุนจะเก่งขนาดนี้”แทยอนพูดก่อนจะอ้าปากค้าง เห็นซอฮยอนชอบบอกว่าเฮซุนชอบทำตัวเหมือนเด็ก ทำตัวไร้สาระไปวันๆ แต่ไหงได้คะแนนเต็มร้อยทุกอันแบบนั้นล่ะ

            “นี่นายไปแอบสอบมาตอนไหนเนี่ย”ซอฮยอนเองก็แปลกใจไม่แพ้คนอื่น

            เซฮุนหัวเราะร่าก่อนจะเก็บกระดาษคะแนนใส่กระเป๋า “ตอนไหนไม่สำคัญ แต่ผมทำได้ขนาดนี้ก็เพราะว่าผมนึกถึงนูนา”

            “...”

            “ผมมีแรงผลักดันเป็นนูนา เพราะผมสัญญากับนูนา เพราะเราสัญญากันไว้แล้วว่าเราจะไม่แยกจากกัน”

            “...”

            “ผมก็เลยสอบได้คะแนนเต็มแบบนี้ไง ..เพราะนูนาคือคำตอบทุกสิ่งทุกอย่างของผม”

            “อุแหวะ”ทุกคนในโต๊ะอุทานพร้อมกันยกเว้นซอฮยอนที่นั่งอายม้วนอยู่คนเดียว

            “โอ๊ย ไม่อยากอยู่แล้ว จะอ้วกว่ะ”คริสพูดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปคนแรก

            “นั่นสิ เห็นแล้วคนโสดอิจฉาอ่ะ ไปเถอะไอ้ยุน”แทยอนพูดก่อนจะคว้าคอยุนอาให้ลุกตามออกไป

            ลูฮานมองทั้งคู่ก่อนจะยิ้ม “ฉันดีใจกับพวกแกด้วยแล้วกัน”

            “ลู่”ซอฮยอนเรียกลูฮานเอาไว้ก่อนที่เขาจะลุก

            “หืม”

            “ขอบคุณมากนะ”

            “???”

            “สำหรับทุกอย่าง”

            “^^ ไม่เป็นไร”

            “ฮยอง”เซฮุนลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินไปดึงลูฮานมากอด “ผมโคตรรักฮยองเลย”

            “ไอ้ฮุน!!! เดี๋ยวฟ้าผ่า”

            “มาจุ๊บทีสิ”

            “ไอ้บ้า”ลูฮานผลักเซฮุนออกก่อนจะทำท่าขนลุก “ฉันไปดีกว่า อึ๋ย”

            ซอฮยอนหัวเราะก่อนจะสบตากับเซฮุน “นายก็ด้วย ..ขอบใจนะ”

            “ผมรักนูนานะครับ”

            “ฉันก็รักนาย”

            “ผมรักนูนามากกว่า”

            “..ฉันรักนายที่สุด โอเซฮุนเด็กน้อยของฉัน”



 

-จบ-