ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ท่ามกลางความมืดอันเงียบเงียบสงัด สรรพชีวิตต่างหลับไหล หากเมื่อสายลมพัดผ่าน
แว่วยินเสียงประหลาดท่ามกลางการหลับไหล เสียงที่ดัง……….เช่นนี้
ตุ๊บ !!!!!
แอ่ก!!!!!!!!
โครม!!!!!!!!!!!!
โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!
แค่กๆๆ แค่กๆๆๆ
ฝุ่นและควันฝุ้งตลบไปทั่ว บริเวณที่ดูเหมือนจะเป็นหอสมุดขนาดใหญ่ หนังสือนับหมื่นแสนเล่มเรียงราย
ตามชั้นอย่างเป็นระเบียบ แต่อาจจะเว้นบริเวณนี้
ฝุ่นควันเริ่มจากลง และเสียงโวยวายเบาๆจากคนสองคนที่วัยไม่น่าเกิน15ปีก็ดังขึ้น
“ เจ็บนะเฟ้ย!!!!!!! ทำบ้าอะไรของนายนะ แค่จับบันไดทำให้ดีๆหน่อยไม่ได้รึไง “ คนหนึ่งกล่าวโทษขึ้นมาก่อน
“ ไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียวนี่!!!!!!!! นายก็เหมือนกันแหละ หยิบหนังสือยังไงให้มันหล่นโครมลงมาหมดทั้งชั้นห๊า
แบบนี้ต้องเสียเวลาเก็บอีกนานเลย ยิ่งไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วย “ อีกคนสวนกลับบ้างเมื่อตนโดนว่า พลางตามเก็บ
หนังสือที่หล่นกระจัดกระจายลงมาหลังฝุ่นจางลงไปจนหมดแล้ว
“ นายอยากลองขึ้นมาหาตำราฝุ่นหนาเขรอะหน้าปกยุ่ยหยิบทีเกือบจะหลุดบนนี้บ้างมั้ยเล่า แต่ละเล่มสมควรเข้า
พิพิธภัณฑ์ไปได้แล้วด้วยซ้ำ ไม่รู้เก็บไว้ทำไมให้เปลืองเนื้อที่หอสมุด “ เด็กคนแรกบ่นหย่างหงุดหงิดแล้วผลัก
บันไดหลบให้พ้นทางก่อนมาช่วยเพื่อนเก็บหนังสือบ้าง หนังสือที่เก็บมาโดยสองเด็กหนุ่มถูกวางเป็นตั้งๆไว้ที่พื้น
แล้วถูกเปิดอ่านตรงนั้นเลย โดยไม่ใส่ใจจะขนไปอ่านบนโต๊ะที่จัดเตรียมไว้ให้
“ เขาเก็บไว้ให้นายหาข้อมูลทำรายงานส่งอาจารย์นะสิ อย่ามัวบ่น รีบหาเร็วๆเข้า งานนายของแท้ๆ
“คนเร่งเริ่มเปิดดูเนื้อหาในหนังสือทำให้คนถูกเร่งเริ่มเปิดหนังสือเล่มใกล้ตัวบ้าง
พรึบๆ !
พรึบ ๆๆๆๆๆ! ! ! ! ! ! !
เสียงคนใจร้อนพลิกหน้าหนังสือดูหัวข้อเนื้อหาข้างในอย่างรวดเร็ว
“ ประวัตินักบุญแห่งรีอา ไม่ใช่แหะ แนะนำอาชีพ : สถานีประจำไหนที่เหมาะกับคุณ ช่างสิ
อีกตั้ง4ปีกว่าชั้นจะสอบบรรจุเข้าสถานี จะคิดทำไมให้ปวดสมอง รวมบทความ : จิตแพทย์ระบุพนักงาน
ประจำสถานีวาลคิวเร่กว่า 70 % มีจิตผิดปกติกว่าคนทั่วไปถึง 5 เท่า สงสัยสถานีนี้มันเป็นโรง’บาลคนบ้าละมั้ง
ท่องเที่ยวเทียวไปกับไกด์คุง : อาทิตย์นี้แนะนำแหล่งท่องเทียวในเซคคัลล่า พบกับนางรำแสนสวย
น้ำทะเลสุดใสที่ชายหาดเมืองเซเรีย .....
ว้าว! น่าสนแหะ โดดเรียนไปด้วยกันมั้ย?เลียซ “
เฟี้ยว !!!
โป๊ก!!!!!!!!!!!
“ แค่ล้อเล่น “ เจ้าคนขี้บ่นแก้ตัวเสียงอ่อยๆ เมื่อหนังสือเล่มหนาปึกจากเพื่อนรักนามว่าเลียซถูกขว้าง
มาอย่างแม่นยำเข้าที่หัวด้วยความรักและความหมั่นไส้บวกรังสีอาฆาตอีกนิดๆพอหอมปากหอมคอ
ทันทีที่ประโยคเชิญชวนจบลง
“ อย่าทำเป็นเล่น คาเซล ถ้างานนี้เสร็จไม่ทัน ฉันสาบานเลยว่าจะส่งนายเป็นอาหารค่ำเซอบิรุสด้วยตัวฉันเอง”
เลียซสวนกลับอย่างไม่มีอารมณ์สนุกด้วย นี่มันงานของไอ้บ้านั่นแท้ๆ เขาต้องอดนอนหาหนังสือทำรายงานให้
แต่เจ้าตัวดีกลับเล่นสนุกยิ้มระรื่น ถ้ากำหนดส่งไม่ใช่พรุ่งนี้ต่อให้เขาลากตัวมายังไงคาเซลก็คงดื้อไม่ยอมมา
คิดมากไปปวดหัว หาต่อดีกว่า
หนังสือเล่มใหม่ถูกนำมาเปิดอ่านอย่างคร่าวๆ
“ อืม…… อ๊ะ! อันนี้น่าจะใช่แหะ รีอา บ้านที่รัก ไหนดูซิ…..อ้าว!!!! มีแต่กลอนเกี่ยวกับปรัชญาทั้งนั้นนี่นา
ไม่ได้เรื่องเลย” หนังสือในมือถูกแยกไปวางอีกกองที่มีหนังสือวางอยู่แล้ว10เล่ม แล้วหนังสือเล่มที่ 12
จากกองใหม่ที่อยู่ใกล้มือก็ถูกนำมาเปิดอ่าน
“ รีอา ภูมิประเทศของรีอา ภูมิอากาศของรีอา ประเทศในรีอา ฉันว่าฉันเจอแล้วละ กรีซ เกรเดล ก ข ค ง
จ ช ………………. เจอแล้ว ร รามิน่า ริเมล่า แล้วก็…หมดแล้ว!!!!!!!!! กรุณาอ่านต่อเล่ม 2 !!!!!!!!!!!!
อะไรฟะ อีกนิดเดียวก็จะถึงรูเน่แล้ว จะไปหาเล่มสองจากชั้นไหนดีละเนี่ย “
คำบ่นประมาณนี้ดังไปเรื่อยติดต่อกันประมาณ 2 ชั่วโมงจนสองหนุ่มต้องยอมแพ้ของพักยก มานั่งพิงหลัง
กับหนึ่งในชั้นหนังสือที่เรียงรายเป็นตับอยู่ในหอสมุด
“ แฮ่กๆ ไม่นึกเลยว่าหนังสือในหอสมุดอธีนามันจะเยอะขนาดนี้ “ คาเซลจอมขี้บ่นที่หยุดบ่นมาตั้งแต่
1 ชั่วโมง 30 นาทีที่แล้วหอบแฮ่กอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งๆที่เจ้าตัวมั่นใจว่าความสามราถทางกีฬา
และสุขภาพของตนจัดอยู่ในเกณฑ์ดีไม่แพ้ใคร กลับต้องมานั่งพักเหนื่อจากการหาหนังสือเล่มเดียว
ที่ยังหาไม่เจอซักทีแบบนี้
“ หนังสือของหอสมุดโรงเรียนเรามันเยอะมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ทุกคนเขารู้กันทั่ว มีแต่นายนั่นแหละ
ที่ไม่เคยเหยียบย่างเข้าห้องสมุดเลยเกือบตลอด 2 เทอมที่ผ่านมาเลยไม่รู้น่ะสิ “ อีกคนที่เหนื่อยไม่แพ้กัน
ไม่วายให้ความรู้แก่คนสมองกลวงพร้อมกับแขวะเข้าให้เล็กน้อย
“ ถ้าฉันไม่ตกวิชาของตาเฒ่าอัลเฟรด ฉันจะไม่ยอมเหยียบเข้ามาในหอสมุดนรกนี่เด็ดขาด “
คำโอดครวญของคาเซลเรียกสายตาวาวจากเลียซ หากแต่ไม่มีรายการประทุษร้ายอย่างใด
(เนื่องจากไม่มีแรงจะลุก)นอกจากคำประชด
“ ใช่! ถ้าผู้เฒ่าแกไม่พูดว่า การที่เพื่อนที่นั่งข้างๆเธอสอบตกในวิชาอันสุดแสนง่ายและน่าเบื่อ
จนพวกเธอหลายคนนั่งหลับในวิชาของชั้น ถ้าไม่ไร้ความรับผิดชอบอย่างสุดประมาณก็เป็น
เพราะความโง่เหลือหลาย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ว่ากรณีใดก็ตาม การที่เธอไม่ช่วยกระตุ้นเพื่อนของเธอ
ให้ขยันขึ้นหรือช่วยสอนให้ความรู้เข้าสมองกลวงๆนั้นบ้างก็แสดงให้เห็นว่าเธอไร้ความรับผิดชอบเช่นกัน
แล้วยังแล้งน้ำใจ ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีกับผู้อื่นสมควรถูกหักคะแนนในส่วนแย่ๆนั้น แม้มันจะทำให้ผู้ที่
สอบได้คะแนนสูงสุดของชั้นปีอย่างคุณต้องตกมาอยู่ในอันดับบ๋วยอย่างคนที่นั่งข้างๆคุณก็ตาม “
“ ถ้าผู้เฒ่าที่เคารพรักอย่างสุดซึ้ง (กัดฟันพูดนะเนี่ย) ไม่พูดเช่นนี้ละก็ ฉันไม่มีทางยอมแหกกฏ
แอบเข้ามาในหอสมุดตอนกลางคืนเพื่อช่วยคนอย่างนายหาหนังสือเขียนรายงาน 300 หน้าเพื่อส่ง
อาจารย์ท่าน ให้ทันพรุ่งนี้เด็ดขาดเหมือนกัน!!!!!!!!! ………………… นี่นายฟังฉันพูดอยู่รึเปล่าเนี่ย?? “
ประโยคสุดท้ายถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจเมื่อรู้สึกว่าคนข้างๆตนเงียบไปทั้งๆที่ปกติจะต้องสวนกลับมา
ด้วยถ้อยคำที่เจ็บแสบยิ่งกว่าแล้วสงครามน้ำลายก็จะดำเนินต่อไปอีกยืดยาว หากแต่ตอนนี้
ความสนใจทั้งหมดของคาเซลอยู่ที่หนังสือเล่มหนึ่ง
“ เจอแล้วเรอะ ? “ เลียซถามอย่างมีความหวัง และต่อมาก็ถูกทำลายความหวังอย่างสิ้นเชิง
ด้วยคำพูดของคนที่เขาไม่น่าบ้าไปตั้งความหวังเลยจริงๆ
“ เปล่า แค่เจอหนังสืออ่านเล่นน่าสน”
“ ไอ้…… ช่างเหอะ ! ว่าแต่หนังสืออะไรที่ทำให้คนที่จับหนังสือได้ไม่เกินห้านาทีก็หลับตลอด
อย่างนายสนใจได้ เอามาให้ดูมั่งซิ “ โดยไม่ต้องรอคำอนุญาต หนังสือก็ถูกดึงจากมือคาเซลไ
ปอยู่ในมือเลียซเรียบร้อย
“ บันทึกและเรียบเรียงเหตุการณ์โดย ริเมล่า ซีเซเรียน ที่ 2 “
“ ป้าคนนี้ชื่อเดียวกับเมืองริเมล่าเลยเนอะเลียซ” คาเซลออกความเห็น
“ อือ ท่าทางน่าสนใจ แต่ไว้ทำงานก่อนเสร็จแล้วค่อยจิ๊ก กลับไปอ่านที่หอ” เลียซแนะนำด้วย
น้ำเสียงธรรมดา แต่ทำให้คาเซลหันกลับมามองด้วยความประหลาดใจ
“ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กดีเด่น เนี้ยบทุกกระเบียดนิ้วอย่างนายจะแนะนำอย่างนี้”
“แล้วนายจะทำมั้ยละ?”น้ำเสียงท้าทายและแววตาที่ฉายแววสนุกสนานราวเจอของเล่นถูกใจ
ชิ้นใหม่อย่างที่เห็นได้ยากจากเลียซมองมา ให้คนถูกท้าแยกเขี้ยว ดวงตาวิบวับด้วยแววเจ้าเล่ห์
“มันก็แน่อยู่แล้ว ว่าต้องทำสิ”
ร่างของ 2 เด็กหนุ่มเดินมองหาของที่ต้องการต่อไปแต่ ในมือของคนหนึ่งมีหนังสือปกสีน้ำตาลติดไปด้วย
แสงจันทร์กระทบกับตัวอักษรสีทองที่เขียนชื่อของหนังสืออย่างสวยงาม
ชื่อที่เขียนว่า Mermaid
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น