คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : unseen Lover :: chapter 7
Chapter 7
ช่วงนี้งานเข้าเยอะมาก =[]=
ไหนจะโปรโมตอัลบั้ม� งานนอกสถานที่ทั้งในและนอกเมือง งานถ่ายแบบ พรีเซ็นเตอร์ งานevent
นี่ยังไม่รวมคอนเสิร์ตเดือนหน้าอีกนะ
โฮกกกก กก ก !!� ขอเวลาพักหายใจบ้างอะไรบ้างนิดนึง -.-
ทั้งผมกับเพื่อนในวงต่างเหนื่อยไปตาม ๆ กัน
และล่าสุด ทางผู้จัดการแจ้งมาว่าเขารับงานให้พวกเราทั้ง7เป็นพรีเซ็นเตอร์สถานที่ท่องเที่ยวอีกด้วย เหอ ๆๆ
สถานที่แห่งนั้นคือ เกาะนามิ !! ^ ^
พอฟังแล้วพวกเราใจชื้นขึ้นมาเลย���
ก็นะ เกาะนี้เป็นเกาะที่ใช้ถ่ายทำซีรีส์นี่นา สวยและโรแมนติกมาก ๆ >[]<
ถ้าได้ไปคราวนี้ก็เหมือนจะได้เที่ยวมากกว่าทำงานนะ� เอิ๊ก ๆๆ ^O^
ได้ยินเออาร์กระซิบกันบอกว่าจะไปอาทิตย์หน้า
ดีใจ ๆ� ในที่สุดต้นสังกัดก็จับพวกเราทูพีเอ็มปล่อยเกาะแล้วววววว ว 555 5
ผมกับเพื่อนในวงเฝ้าตั้งตารอ อยากให้ถึงอาทิตย์หน้าเร็ว ๆ จัง :'D
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ไวราวกับฟิค ... (ก็นี่มันฟิค)
รถตู้คันเดิมของบริษัทจอดรออยู่หน้าบ้าน� ผมถือกระเป๋าสัมภาระที่แสนจะหนักออกไปวางไว้หน้าบ้าน
กระเป๋าเดินทางหลายใบของคนอื่นวางระเกะระกะเต็มไปหมด
"ได้เที่ยวแล้ววว ว ~~� ดีใจชะมัด >[]<"� เจ้าชานซองตะโกนออกมาดังลั่น
"อ๊า >.,<� หาดทรายขาวเนียนดั่งขาอ่อนของสาว ๆ�� ดื่มด่ำกับธรรมชาติที่แสนสวย สวัสดีราตรีและท้องทะเลยามค่ำคืน� วู๊ววว ว !!� สาว ๆ จ๋า >.,< สุดหล่อมาแล้วจ้า !!!"� ยังไม่ทันจะไปถึง จุนโฮก็เพ้อแล้ว อาการหนักอยู่นะ -0-
"ดี๊ด๊าเหลือเกิน !� เราไปทำงานกันต่างหาก -0-"� ประธานวงผู้เคร่งขรึมพูดเบรกจุนโฮก่อนที่พี่แกจะวาดฝันไปไกลกว่านี้
แต่ก็นะ ไปทำงานสบาย ๆ นอกเมือง แถมบรรยากาศสวย ๆ แบบนี้ มันก็เหมือนพักผ่อนไปในตัวน่ะแหล่ะ
จะเซ็งตอนขากลับนี่ล่ะ ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความจริง งานรออยู่อื้อ
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าในสองอาทิตย์เต็ม ๆ ที่เกาะนามิจะเป็นสวรรค์ของเรา ^[]^
เฮ่อออ อ ~� -.-
คนข้าง ๆ ผมนี่มันหัวหนักเป็นบ้า
นิคคุณเล่นนอนแถมเอาหัวมาพิงผมอีก เมื่อยก็เมื่อย =[]=
"ขอนอนหน่อยนะจ๊ะตัวเอง ถึงแล้วปลุกเค้าด้วยน้า >3<"� โห่ มีลูกอ้อนพ่วงมาด้วย หื่มม ม
จุนซูผู้รู้แจ้ง เมื่อเขาได้ยินเสียงงุ้งงิ้ง ๆ ของนิคคุณที่อ้อนผมก็หันมามองและยิ้มเป็นเชิงล้อ
ประจำเลยคนนี้ ...
เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่คนอื่น ๆ มันถึงจะสังเกตได้แล้วล้อกันซักทีน้า
เล่นละครมาตั้งชาติ ไม่มีใครสนใจเราเลย TOT
"งืมม ม =[]=^^^"� พอผมลืมเปลือกตาที่แสนจะหนักอึ้ง ก็พบว่าผมกำลังนอนอยู่บนตักใครบางคน
จะเป็นใครไปได้ ... นิคคุณฮยองนั่นเอง >.,<
นี่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ ?
ตอนแรกจำได้ว่านิคคุณยังนอนพิงไหล่ผมอยู่เลย แล้วไหงตื่นมาผมมาอยูบนตักเค้าแทน��=O=
ในรถมีเราอยู่แค่สองคนเท่านั้น แถมรถยังจอดนิ่ง
แล้วคนอื่น ๆ มันไปไหนกันหมดฟะ ??
"รถแวะปั๊มอ่ะ คนอื่นลงไปห้องน้ำกันหมดเลย ..."� ผมค่อย ๆ ยันตัวเองให้นั่งท่าปกติ
"=.="� อ่ะนะ สภาพคนเพิ่งตื่น หัวยังตื้อ ๆ� คิดอะไรไม่ค่อยออก
"....."
"....."
"ใกล้แล้วล่ะ ..."� หลังจากเงียบกันอยู่นาน (ไม่มีเรื่องจะคุยเพราะเพิ่งตื่น) นิคคุณก็พูดเสียงแผ่ว
"ใกล้ถึงแล้วเหรอ ?"
"เปล่า ..."
"....."
"ใกล้ความจริงต่างหาก ..."�
"= =^^^"� ยิ่งพูดก็ยิ่ง งง� ฮยองจะสื่ออะไรของเค้า -.-
"ตอนนายหลับไป ตัวนายโอนเอนสัปงกหัวไปทางหางไปทาง พอฉันจับนายให้นอนตักฉัน ฉันเห็นจุนซูกระซิบกับคนอื่น ๆ และหลังจากนั้น สายตาทุกคู่ ก็หันมามองที่เราที่เดียว, นายเข้าใจใช่มั้ย ... ?"
"หมายความว่า ..."
"ไม่ได้มีจุนซูคนเดียวที่สงสัยเราสองคน ..."
"....."
"....."�
"... ก็ ... เป็นสัญญาณที่ดีนะ ^ ^"�
นับเป็นเรื่องที่ดีเลยล่ะ แต่น่าแปลกที่ทั้งผมและนิคคุณเงียบไป ทั้ง ๆ ที่เราควรจะไชโยโห้ฮิ้วให้กับความสำเร็จนี่แล้วแท้ ๆ
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน จะเงียบทำไม �...
เราต่างเงียบกันอยู่สักพักก่อนที่นิคคุณจะเริ่มพูด
"เป็นอะไรไปอีกล่ะ เงียบเลยนะ ..."
"... เปล่า"
"มีเรื่องให้คิดอีกสิท่า ..."
"=.="� ผมสงสัยอีกอย่างนึง ทำไมนิคคุณรู้ทันผมไปซะทุกเรื่อง -0-
"สู้ต่อไป ฉันจะช่วยนายเต็มที่ U_U"� นิคคุณถามพลางเอามือสองข้างประสานไว้หลังท้ายทอยแล้วเอนหลัง
"ฮยอง ... -0-"
".....?"
"ถามจริง ฮยองเบื่อบ้างมั้ยเนี่ย >.<"� เพิ่งจะรู้สึกเกรงใจก็วันนี้แหล่ะ (ทีอิตอนแรกนี่แบบมัดมือชก -.-)
"... ถ้าเบื่อแล้วจะช่วยมั้ยล่ะ� ฮ่า ๆ เล่นไปเล่นมา ชักจะสนุก ^ ^"� เอิ่ม สนุกเร่อะ ? =[]=
"....."
"....."
"....."
"คิดมากหน่า เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนดิ ^ ^"
"นี่พวกนาย ฉันซื้อขนมมาเพียบเลยสนมะ >[]<"� จุนซูเป็นคนแรกที่เปิดประตูเข้ามานั่งในรถตู้
"=.=^^^ / =[]="
"โอ๊ะขอโทษ ... ไม่น่ารีบเข้ามาเลย น่าปล่อยให้นายสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังนานกว่านี้ >.<"
"=[]="��คิดไปโน่น ...
"รู้สึกเหมือนตัวเองเป็น กขค. ยังไงไม่รู้ ไปดีกว่า ^[]^"� ว่าแล้ว จุนซูก็ลงจากรถไป
"=___="� จากนั้น ในรถก็กลับมาเงียบอีกครั้ง ...
"....."
"....."
เงียบ
เงียบ
เงียบ
และก็ เงียบ ...
... เงียบกันไปตลอดทาง ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องคุยหรอก แต่มันพูดไม่ออกน่ะ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
นี่ผมเป็นอะไรของผมเนี่ย ... ?
เดินทางจากกรุงโซลเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม ในที่สุดเราก็มาถึงท่าเรือจนได้
เฮ้อ�!!� เห็นเรือแล้วรู้สึกท้องไส้ไม่ค่อยจะดีเลยแฮะ
ผมเป็นพวกเมาเรืออ๊ะ >[]<
ขอที คราวนี้อย่าอวกเลยน้า =/\=
"นายไหวมั้ยเนี่ย ??"� หลังจากเรือแล่นมาได้ซักพัก นิคคุณก็ถามขึ้น
"ตอนนี้ยังไหว ..."� ปล. ยังไหวในที่นี้หมายถึงไม่ค่อยโอเค แต่ยังพอทนได้
"-.-"
"ฮยองต้องชวนผมคุย ผมจะได้ไม่พะวงและลืมว่าอยากอวก -0-"
"เหร่อ =_=^^^"
"....."
"งั้น ..."� นิคคุณมองออกไปนอกห้องโดยสารก่อนจะพูดต่อ����
"มานี่กับฉันหน่อย"� ว่าแล้วก็ลากแขนผมให้เดินตามไป
เราออกจากห้องโดยสารมาอยู่ด้านนอก�มาหยุดอยู่ที่ระเบียง�
ลมทะเลพัดแผ่ว ๆ ท้องฟ้ากว้างใหญ่ ผืนทะเลอยู่ไกลสุดลูกหูลูกตาและอากาศที่ถ่ายเทสะดวกช่วยให้อาการผมดีขึ้นกว่าตอนนั่งอยู่ในห้องโดยสารอุดอู้แออัดนั่นเป็นกอง
"อากาศข้างนอกคงทำให้นายดีขึ้นกว่านั่งอยู่ในนั้น ^ ^"
.
.
ในห้องโดยสาร� หนุ่ม ๆ ทั้งห้าแอบจับตาดูนิชคุณและอูยองอยู่ห่าง ๆ อย่างสงสัย
"เห็นมะ !� เป็นอย่างที่ฉันบอกเลย ><�"� จุนซูชี้ชัด
"อาจจะไม่มีอะไรในก่อไผ่อย่างที่นายคิดก็ได้นะ"� จุนโฮออกความเห็น
"โห่ ชัดเจนขนาดนี้ พวกนายไม่สงสัยบ้างเหรอ ?"
"สงสัยเด่ะ -.,-"� แทคยอนตอบโดยสายตายังมองอยู่ที่ผู้ต้องสงสัยไม่วางตา
"ผมว่ามันใช่อ่ะ คือเห็นมาหลายฉ็อดแล้ว !"� เจ้ามักเน่เห็นด้วยกับจุนซูและแทคยอน
"แต่สองคนนั่นสนิทกันอยู่แล้วหนิ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอที่เขาจะอยู่ด้วยกันบ่อย ๆ อ่ะ -0-"� จุนโฮก็ยังยืนยันคำพูดเดิมของตัวเอง
"ม่ายย ! อาทิตย์ก่อนฉันเห็นกับตา !"� จุนซูขัดทันที� "ตอนอยู่ในครัว สองคนนั่นซับเลือดกันกระหนุงกระหนิง .. ไม่เชื่อให้ชานยืนยัน ><"
"ใช่ ๆๆๆ ผมเนี่ยแหล่ะตัวต้นเรื่อง ^O^"� ชานซองยิ้มอย่างภาคภูมิ� "ไอวันนั้นอีก !� จำไม่ได้เหรอที่อูยองฮยองร้องไห้ ผมเห็นนิคคุณฮยองนั่งลูบหัว นั่งปลอบใหญ่เร๊ยยย >.,<"
"เฮ้ยเงียบก่อน !� ทุกคนโปรดจับตาดูนิคคุณ ...!!� โอบกันด้วยเว้ยเฮ่ย ! ชัดเจนขนาดนี้นายยังไม่เชื่ออีกเหรอจุนโฮ >[]<"� แทคยอนที่ฟังอยู่นานพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นนิชคุณโอบไหล่อูยอง
"คิดอะไรมาก ก็เค้าเพื่อนกานนน น >_<"
"เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออ่ะเด่ะ ออกจะจู๋จี๋กันปานนั้น >.,<"� << จุนซู
"ไม่หรอก จะบ้าเหรอ เพื่อนกันเนี่ยน๊ะ ?"� << จุนโฮ
"เพื่อนก็เพื่อนเถอะว่ะ ของงี้ห้ามกันได้ที่ไหน กร๊าก ก ๆๆ"� << แทคยอน
"ว่าแต่ฮยองจะไม่ออกความเห็นหน่อยเหรอ นั่งเงียบอยู่ได้ตั้งนาน -0-^"� มักเน่หันไปถามพี่ใหญ่สุด แจบอมนั่นเอง
"โน คอมเมนท์ ... พวกนายนี่วัน ๆ ชักจะไร้สาระขึ้นเรื่อย ๆ แฮะ� มันจะเป็นไปได้ยังไงก็เพื่อน ๆ กันหมดเนี่ยแหล่ะ ><"
"โห่ ท่านประธานลองพิจารณาดูดี ๆ สิครับ� มันชี้ชัดมาก ๆ ว่าเขาสองคนแอบซึ้งกัน >.,<"� จุนซูพยายามเกลี้ยกล่อมให้แจบอมโอนอ่อนตาม
"ไม่รู้โว่ย !� ดูเอาต่อไปละกัน =[]="� แจบอมตัดพ้ออย่างเสียไม่ได้� "ถ้าเจ้าตัวเค้าประกาศเมื่อไหร่เดี๋ยวก็ได้รู้กันเองน่ะแหล่ะ -0-"
"รอไม่ไหวหรอก เมาท์วงในกันไปก่อนนี่หล่ะมันส์สุด ฮ่า ๆๆ เนาะ ๆ คนอ่านเนาะ ^[]^"� จุนซูพูดโดนใจหลายคน
"ฮ่า ๆๆๆ ๆๆๆๆ ๆ"� สามเสียงหัวเราะดังลั่น
"แล้วถ้าสมมติเค้าเป็นอะไรกันขึ้นมาจริง ๆ� เราจะทำยังไงอ่ะ"� มักเน่น้อยรอจังหวะที่จะถาม
"ก็ยินดีไง ฉลองเล้ย !� โซจูซักสิบโหลเป็นไง ^ ^"� จุนซูหัวโจกชิงตอบอีก (ตลอด)
"เฮ้ย !� นายเห็นนั่นมั้ย ย� !!!� ส .. สองคนนั้น ...�!!"� แทคยอนตาเหยี่ยวผู้สังเกตการณ์อยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นสองคนนั้นทำอะไรทีก็ชี้ให้ดูทุกคราว
"อะไรน่ะ จ .. จูบเหรอ !?� OoO พวกฮยองจูบก๊านนน น !!!"� ชานซองเป็นคนแรกที่ทัก ส่วนที่เหลือสามคนรีบหันไปมองตาม
"เฮ้ยย ย !! >.,<"� ห้าหนุ่มประสานเสียง� "ชัดเจนเปลี่ยน ! >[]<"
"นายเห็นเหมือนที่เราเห็นใช่มั้ยจุนโฮ >[]<�� หลักฐานคาตา จูบกันอย่างนี้มันเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อแร๊ววว ว >O<"� จุนซูเขย่าไหล่จุนโฮด้วยความตื่นเต้น สีหน้าแต่ละคนตอนนี้แดงระเรื่อ (เขินแทน 555 5)
"ม .. ไม่อยากจะเชื่อ O_O"� ยังคงอื้งไม่หาย
"ไงครับ ท่านประธานมีความเห็นว่าอย่างไร >O<"� จุนซูหันไปพูดติดตลกกับแจบอมซึ่งนั่งอึ้งอยู่ตอนนี้
"ไม่ต้องพิจารณามันแล้ว !� ชัดเจนขนาดนี้� ไม่เชื่อก็บ้าแล้วว ^[]^"
ห้าหนุ่มในห้องโดยสารหัวเราะคิกคักกันถ้วนหน้ากับสิ่งที่เห็นโดยหารู้ไม่ว่า สิ่งที่เห็น เป็นเพียงมุมกล้องเท่านั้น ...
"โอเคยัง ...?"� นิคคุณถามผมที่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
ผมกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อให้น้ำในตาเข้ามาหล่อเลี้ยงมากขึ้น
เมื่อกี้ฝุ่นจากไหนไม่รู้ปลิวเข้าตา
แสบแทบตาย T_____T
ยังดีที่นิคคุณช่วยดูให้ ไม่งั้นคงต้องหลับตาไปอีกนาน TOT
"ตานายแดง"� นิคคุณมองลึกไปในดวงตาแดงก่ำของผมที่น้ำตาเอ่อนอง� คันลูกตาเป็นบ้า
ผมเอามือขยี้เบา ๆ นิคคุณก็ดึงแขนผมลง� "อย่าขยี้"
"ก็มันคันอ่ะ T__T"
"อยู่เฉย ๆ ..."� เขาว่าแล้วเอามือปิดตาผมอยู่สักพัก
...
...
...
"หายคันแล้วฮยอง"� ผมว่าแล้วจับมือนิคคุณลงมาก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ
"เฮ้ย ! O_O"� ตกกะใจหมด !�� นิคคุณยื่นหน้ามาหน้ามาซะใกล้แทบจะติดกับผม โคลสอัพม่ากกกก ก !!
ผมและนิคคุณผละออกจากกันทันที� ผมมองหน้านิคคุณแว๊บ ๆ ก่อนจะหลบสายตามองพื้น
เอ๊ะ !� แล้วนี่เราจะหลบตาทำไม = =;;
ผมเงยหน้ามองนิคคุณเห็นเขาเกาหัวแก้เก้อและมองไปทางอื่น
ท่าทางเหมือนคนเขินเลย ...
"เข้าข้างในกันเถอะ ใกล้ถึงเกาะแล้ว ..."� นิคคุณว่าโดยไม่มองหน้าผมก่อนจะเดินนำไป
เมื่อกี้ผมเป็นอะไรไปเนี่ย
หน้ามันร้อนผ่าว ๆ แถมยังวูบ ๆ อีกดวย
นี่ผมกำลังจะเมาเรือหรือยังไงกัน ????
ตั้งแต่เราเดินเข้ามาในห้องโดยสารก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย
คนอื่น ๆ ก็ทำท่าทางแปลก ๆ� เอาแต่นั่งเงียบไม่กล้าสบตาผมเลย
จะมีบ้างบางครั้งแต่แอบ ๆ มองตอนผมกับนิคคุณเผลอ
อะไรกันเนี่ย ? ทุกคนเป็นอะไรกัน ดูเกร็ง ๆ แฮะ
----------------------------------------------
แวร๊กกก ก !!!� นังคนแต่งมันกลับมาแล้วว วว !! 5555 5
หลังจากพักร้อนไป1วัน ^ ^
เมื่อวานแบบ เป็นอะไรที่เหนื่อยมาก ๆๆๆๆ ๆๆๆๆ ๆ
นี่ขณะมีเสื้อแดง คนยังไปดูไปเชียร์กันเยอะเลย ^ ^
โอป้าทั้ง6คงดีใจที่มีคนพยายามไปเชียร์ >.<
งานบอกเริ่มบ่ายสอง แต่กว่าหนุ่ม ๆ จะมาก็5โมงกว่า ๆ� งานเลิกทุ่มครึ่ง วิ่งตามกันเซ็นเวิลแทบแตก = =;;
เหนื่อยแต่คุ้มนะ 555 55
หนุ่ม ๆ แบบ ..
อยากจะกรี๊ดมากกกก ก
หล่อไปไหน อ๊างงง ง !!��
ชานหน้าวิ๊งมาก >.,<� อูยองแบบแอ๊บแบ๊วสุดๆ เหมือนเด็กน้อย
นิคคุณก็คงความหล่อและฮ็อตสุด ๆ
พอดีกว่า รู้สึกว่ามันเริ่มยาวแล้ว
แต่ถ้าใครอยากรู้ รีเควสมากก็ได้นะ เดี๋ยวเรารายงานเปื่อยให้ฟัง ^ ^
ความคิดเห็น