[SF 2PM] For a short time : Khun x Dong

ลำดับตอนที่ #3 : [Fic] At one point in time ; 01 {Khun ♥ Dong} ,, เอามาลงให้ลองลิ้มชิมรส :'))

author : CloudWorld
pairing : khunwoo
At one point in TIME 01
------------------------------

Writer's note

1) พล็อตมันมาเองอีกแล้ว อย่าได้งง
2) อย่าคาดหวังเกี่ยวกับตอนจบของมัน เอามาลงตามอารมณ์ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์ (ตลอดอ่ะ -0-)
3) ในข้อ 2) บอกอยู่แล้วว่ามันตามอารมณ์ ชั่ววูบจริง ๆ  อย่าคาดหวังถึงความหรรษาที่จะได้รับ
4) ลงที่บทความนี้แค่ตอนเดียวนะคะ แค่เอามาให้ลองชิมเฉย ๆ ถ้าเวิร์คค่อยไปเปิดบทความใหม่เพราะมันเป็นฟิคยาว จ่ะ =p
5) สติลความดวกไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าคิดจะเข้ามาอ่านก็ต้องทน ฮ่าา ๆๆๆ
6) มีการใช้ภาษาไม่สุภาพ ภาษาพ่อขุน(บ้างนิด ๆ)เพื่ออรรถรส(ยังไง ?) ... ก็เขาเป็นผช.อ่ะ ผช.คุยกันมีมึงกูเป็นธรรมดา
6) พร้อมแล้วทรรศนา ~~~



.

.




01. Away


ครอบครัวผู้เคราะห์ร้ายจากอุบัติเหตุรถชนกอดคอกันร้องห่มร้องไห้ฟูมฟายเสียงดังอย่างไม่สนใจใครเพราะหนึ่งในสมาชิกของครอบครัวนี้ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ...

ชายหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกปวดร้าวไปถึงขั้วหัวใจ ถึงตนจะไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกับผู้เสียชีวิตแต่ก็อดจะรู้สึกเศร้าไปกับเหตุการณ์นี้ไม่ได้ ...
เพราะจิตใต้สำนึกของความเป็นคนและอาจเพราะจรรยาบรรณของหมอที่ต้องพึงระลึกเสมอว่าคนไข้นั้นสำคัญที่สุดและต้องให้การรักษาอย่างสุดความสามารถ
หากแต่ ครั้งนี้ผลกลับไม่เป็นอย่างที่ได้ตั้งใจไว้ ...



ชายหนุ่มกล่าวแสดงความเสียใจกับญาติผู้เสียชีวิตก่อนจะขอตัวกลับเข้าไปในห้องตรวจ
เขานั่งลงช้า ๆ  สูดลมหายใจยาวเพื่อสงบสติอารมณ์ต่าง ๆ ที่ประเดประดังเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อนพลางเอามือดึงทึ้งผมตัวเองแรง ๆ  ใบหน้าคมคายแดงจัดด้วยอารมณ์ที่เอ่อล้น ปากเม้มแน่นหวังกลั้นน้ำตาที่คลอหน่วยหากแต่ทำไม่สำเร็จ
มือหยาบปาดน้ำตาลวก ๆ  ปล่อยความคิดให้จมอยู่กับความเงียบในห้องที่ไร้ผู้คน

สายตามองไปยังเตียงว่างเปล่าซึ่งเดิมเคยมีร่างของผู้เสียชีวิตนอนอยู่ สีขาวของผ้าปูที่นอนถูกแต้มด้วยรอยด่างดวงของเลือดสด ๆ หลายแห่ง กลิ่นแอลกอฮอล์ยังคละคลุ้งอยู่ในห้อง ภาพความวุ่นวายเมื่อชั่วโมงก่อนยังคงอยู่ในโสตประสาท ...

... ผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ซึ่งใกล้เคียงกับจุดที่เกิดเหตุ ความวุ่นวายในห้องฉุกเฉินเกิดขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาผู้ซึ่งเป็นหมอได้พยายามช่วยผู้บาดเจ็บรายนี้อย่างสุดความสามารถ แต่กลับเป็นผู้ป่วยเองที่ช็อคเพราะขาดเลือดและหัวใจวายเฉียบพลัน ...

เรื่องนี้จะโทษว่าเป็นความผิดของหมอเต็ม ๆ เห็นจะไม่ถูกเพราะอาการของคนไข้นั้นอยู่ในขั้นโคม่า แต่ถึงกระนั้นแล้ว เขายังรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและโทษตัวเองอยู่ดี


นิชคุณเป็นนักศึกษาแพทย์จบใหม่ เพิ่งเริ่มอาชีพเป็นหมออย่างเต็มตัวเพียงสามเดือนเศษ อายุยังน้อยนักเมื่อเทียบกับหมอคนอื่น ๆ  แต่เรื่องความรู้ความชำนาญกลับไม่ได้น้อยตามอายุ
นิชคุณมีผลการเรียนเป็นอันดับต้น ๆ ในคณะ มีความสามารถ รอบคอบ ไม่เคยพลาดมาก่อน แต่ครั้งนี้ที่เขารู้สึกแย่มากกว่าครั้งไหน ๆ อาจเป็นเพราะเขาไม่เคยพลาดเลยก็ได้
... และคงเป็นเพราะตอนเกิดเรื่อง เขาเองก็อยู่ในที่เกิดเหตุด้วย ...
จัดการทุกอย่างทั้งปฐมพยาบาลและเรียกรถพยาบาล ทำตัวให้เป็นประโยชน์ที่สุดเพราะตัวเองเป็นหมอ

แต่ก็ ... ไม่สามารถช่วยให้ผู้เคราะห์ร้ายมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ...




.

.

ของเหลวสีอำพันถูกรินจนเต็มก่อนที่แก้วนั้นจะถูกยกขึ้นดื่มจนหมดอย่างรวดเร็ว
เลือกดื่มเหล้าเพียว ๆ โดยไม่ผสมอะไรเลยเพราะต้องการให้มันออกฤทธิ์ได้อย่างเต็มที่

อยากเมาเพื่อลืมสิ่งที่ฟุ้งซ่านในหัวไปให้หมดสิ้น ... นิชคุณคิดอย่างนั้น


ในขณะที่แก้วต่อไปกำลังจะถูกยกขึ้น เจ้าเพื่อนซี้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็ส่งเสียงปราม

"ไอคุณมึง ~  ดื่มเยอะเกินไปแล้ว" 
สิ้นเสียงทุ้ม เพื่อนตัวดีก็ชิงฉกแก้วเหล้าออกมาจากมือของอีกฝ่าย เห็นท่าทางของนิชคุณที่ย่นหน้าเมื่อถูกขัดใจแล้วมันน่าขำจริง ๆ

"อาวมาา !!~"  คนหน้าหวานตวาดและพยายามจะเอาแก้วเหล้ากลับมาไว้ในครอบครอง

"เชี่ยแทคค .. เอาคืนมาา"  เวลานิชคุณเพื่อนเขาเมาหนักแล้วมันงี่เง่าแบบนี้ทุกทีสิให้ตาย =O=;;



ประหลาดใจไม่น้อยที่จู่ ๆ แทคยอนได้รับโทรศัพท์สายตรงจากเพื่อนซี้อย่างนิชคุณ 
ตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกันมาแทบจะไม่มีซักครั้งที่นิชคุณจะเป็นฝ่ายโทรหาก่อนหากไม่มีอะไรจำเป็นจริง ๆ

แต่คราวนี้เสียงของปลายสายฟังดูกังวลมากกว่าปกติ แทคยอนเลยตัดสินใจบึ่งรถมาหาถึงคอนโด เข้ามาก็เจอเพื่อนรักกำลังหรรษาอยู่กับบรรดาขวดเหล้า
นี่เรอะอดีตดาวมหาลัยสี่ปีซ้อน สภาพตอนนี้ดูไม่ต่างกับหมาเชียว -0-


"ไปถูกใครหักอกมาวะ ?"  ถามเพื่อนที่กำลังกระดกเหล้าจากขวด ไหน ๆ โดนเขาแย่งแก้วไปแล้ว ยกขวดดื่มแม่งเลย !

"อย่างกู ครายมันจามาหักอกว้า เอิ๊กก ~"  เสียงสะอึกต่อท้ายประโยคทำให้รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังเมาได้ที่
"แค่อยากลืมเรื่องบางเรื่อง ก็เท่านั้น ..." 
หน้าหวานแดงระเรื่อลามไปจนถึงใบหูด้วยฤิทธิ์แอลกอฮอล์ ตาคมที่หรี่ปรือไร้ซึ่งประกายกลับดูว่างเปล่า


"ทำไมวะ ?"

"กูรู้สึกแย่ ..."




"... ไปทำใครท้องรึเปล่า"  คนถามหัวเราะในลำคอ เป็นเหตุให้นิชคุณชักสีหน้าเหวี่ยง

"ห่า ..."  กดเสียงต่ำลงพร้อมกับกระดกเหล้าต่ออีกอึก




"มีเรื่องอะไรมึงก็ระบายมาเหอะว่ะ เป็นเพื่อนกันมากี่ปีละ เรื่องของมึงก็เรื่องของกูทั้งนั้น"




"กูทำให้คนตาย"  นิชคุณหลับตาลงพร้อมกับอารมณ์แห่งความปวดร้าวที่ลุกโชน ถึงจะมีเหล้าช่วยประทังแต่ความรู้สึกนึกคิดยังมีมากอยู่ดี 

"....."  คราวนี้แทคยอนเงียบ กำลังพิจารณาสิ่งที่เพื่อนของเขาพูด ถึงจะไม่เข้าใจสิ่งที่นิชคุณต้องการสื่อตรง ๆ แต่ก็เชื่อว่าหมออย่า่เขาไม่ได้ไปมีคดีฆ่าหั่นศพใครแน่ ๆ -v-

"กูช่วยคนไม่ได้"


"กูรักษาเค้าไม่ได้ กูทำเขาตาย แม่ง !!!  กูทำเขาตาย !"  ประโยคสุดท้ายนิชคุณโพล่งมันออกมาราวกับคนสิ้นสติ
แน่นอน ตอนนี้ทั้งอารมณ์ที่ลุกโชนบวกกับฤิทธิ์เหล้ายิ่งทำให้สติเขาเตลิดเปิดเปิง



ถึงจะอยากรู้ที่มาที่ไปเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดเพียงใดแต่แทคยอนขอเลือกที่จะไม่ถามต่อ คุยกับคนเมาคงจะไม่รู้เรื่อง ดีไม่ดีอาจเป็นการไปสะกิดกองเพลิงที่สุมในหัวของเพื่อนให้ลามหนักกว่าเก่าก็ได้ ...
รอให้มันพ้นคืนนี้ไปก่อนแล้วค่อยซักไซ้ท่าจะได้ความกว่า และถึงจะยังไม่รู้ว่าไอเพื่อนบ้านี่มีปัญหาอะไรแต่เขาก็พร้อมจะช่วยเสมอ


"หึ .. หึ ..."  แล้วจู่ ๆ คนหน้าหวานก็ยกยิ้ม นัยต์ตาเชื่อมเพ้อฝันมองไปยังภาพวาดสีน้ำมันของชายทะเลที่แขวนประดับข้างฝา มันเป็นภาพที่เขาวาดเองเมื่อหลายปีที่แล้วตอนไปเที่ยวปูซานกับครอบครัว

"ทะเลปูซาน ... สวยจริง ๆ"  เสียงครางออกมาเบา ๆ ของเพื่อนทำให้แทคยอนกุมขมับพลางส่ายหัวอย่างหน่าย ๆ
เจ้าเพื่อนรักอาจจะเมาไปถึงขั้นเข้าสู่โหมดโลกส่วนตัวเพราะกำลังรำพึงรำพันเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่นอกประเด็น

"อยากไปปูซานนนน ~"

แทคยอนยิ้มเจือน ๆ ให้เพื่อนตัวเองอย่าเวทนา .... เมาขนาดนี้มึงไปนอนเหอะกูว่า !
แทคยอนลุกจากโซฟา เก็บขวดเหล้าให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะจับให้นิชคุณนอนบนโซฟา จัดแจงเอาผ้าห่มที่กองขยุกขยุยบนเตียงมาสะบัดและห่มให้ร่างที่หลับไม่ได้สติ

"นอนไปเลยไอขี้เมา ! พรุ่งนี้กูจะแวะเข้ามา ราตรีสวัสดิ์"  พูดไปอย่างนั้น ยังไงซะเจ้าของห้องมันก็หลับไม่รู้เรื่องอยู่ดี




.

.






แสงที่ลอดผ่านม่านทำให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนโซฟารู้สึกตัวขึ้น
ขยี้ตาเบา ๆ ก่อนจะกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับให้สายตาคุ้นชิ้นกับแสง
เช้าวันใหม่ได้เริ่มขึ้นแล้วหากแต่เป็นเช้าที่ไม่สดใสเอาซะเลย 

นิชคุณเมื่อลุกขึ้นนั่งตั้งท่าจะยืนกลับทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งเพราะผลจากการดื่มหนักเมื่อคืนทำให้อาการแฮงค์ถามหา
ปล่อยให่ตัวเองนอนต่อสู้กับอาการหัวหมุนซักพักจึงแข็งใจลุกขึ้นไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ


หลังจากอาบน้ำแล้วนิชคุณรู้สึกว่าอาการแฮงค์จะดีขึ้น ...
มื้อเช้าที่ถูกรวบเป็นมื้อกลางวันถูกจัดการจนหมดภายในพริบตา



--------------------------------------------------------------
-------------------------------------------
-----------------------







สา่มวันก็แล้ว ยังไร้เงาพี่(หมอ)คุณของน้องยุนอา 
นิชคุณที่หาย(หัว)เงียบไม่มาทำงานนั้นสร้างความแปลกใจให้น้ิองสาวคนสนิทเอามาก ๆ 
ครั้นโทรไปตามจิกก็ดันมีเสียงจากระบบว่า -ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้-

เท่านั้นยังไม่พอ ยุนอาต้องคอยแก้ต่างให้กับบรรดาศาตราจารย์ว่านิชคุณไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัด ทั้งที่จริง ๆ แล้วยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าคนที่ถูกถามถึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหน


เอาไงดี ... เอาไงดี ...
หรือจะลองโทรถามชายแทค เผื่อจะรู้อะไรดี ๆ บ้าง














นิชคุณหยิบขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ พร้อมกับดูโทรทัศน์ไปในเวลาเดียวกัน
เพิ่งจะรู้ว่าการโดดงานมันช่วยให้เขาสุขสันต์มากเพียงใด

... ยังคงทำใจไม่ได้อยู่ดีกับเรื่องของผู้บาดเจ็บที่เขาไม่สามารถช่วยชีวิตไว้ได้
ถึงจะได้รับคำปลอบใจจากเพื่อนซี้อย่างแทคยอนแล้วแต่ในใจยังหดหู่อยู่ดี


... ขอเวลาซักหน่อย ต้องการพัก ... ต้องการเวลาพัก ...






ปึงปึง ! ปึงปัง !  แล้วเสียงทุบประตูก็ทำให้นิชคุณที่กำลังเหม่อกลับมามีสติอีกครั้ง
กลางวันแสก ๆ แบบนี้ต้องเป็นป้าเจ้าของคอนโดที่ตามเก็บค่าเช่าแน่ ๆ เลย 
นี่ติดมาสองเดือนแล้วยังไม่ได้จ่าย และคราวนี้คงต้องผลัดไปอีกตามเคยเนื่องจาก ... ขี้เกียจ -.-



เดินไปที่ประตูด้วยความเซ็งเป็ด เปิดประตูเตรียมพร้อมประจัญหน้ากับยัยป้าขี้งก

"พี่คุณ !! >O<"  แต่ภาพที่ปรากฏตรงหน้ากลับเป็นหญิงสาวที่เห็นหน้าคร่าตากันเป็นประจำ

"ย .. ยุนอา ?!"


"ทำไมไม่ไปทำงาน ?!"  แล้วร่างบางของหญิงสาวก็แทรกตัวเข้ามาอยู่ในห้องของนิชคุณ



"มีอะไรด่วนรึเปล่า" 
มือหนาแง้มประตูปิดลง ถามผู้มาเยือนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ 
ก็แฟนเพื่อนเล่นมาหากันถึงห้องแบบนี้ เสียงต่อการโดนเข้าใจผิดจริง ๆ ...

หึ เพื่อนที่ว่าจะเป็นใครไปได้ ก็ชายแทคนั่นล่ะ แฟนสาวยุนอาเค้า


เนื่องจากทำงานอยู่ที่เดียวกันกับนิชคุณเลยโดนเจ้าแทคฝากให้ดูแลอย่างใกล้ชิด คอยเป็นไม้กันหมาให้คุณเธอเพราะหน้าตาสวยไม่เป็นรองใคร เกิดโดนไอหมอหน้าหล่อพ่อรวยมาจีบแล้วชีเล่นเขี่ยแทคทิ้งล่ะเสียใจแย่
ว่าแต่นิชคุณ ได้อยู่ใกล้แถมสนิทชิดเชื้อกับคนสวยแบบนี้ทุกวัน ไม่รู้สึกหวั่นไหวอะไรบ้างเหรอ ? ...

... ไม่อ่ะ สนิทมากจนรู้ไส้รู้พุงกันมาหลายปี รู้จักยุนอาก่อนจะรู้จักกับแทคอีก ไม่มีอะไรในกอไผ่แน่นอน.



"ไม่มีม๊างถึงถ่อมาเนี่ย เห้อ ขอบคุณพระเจ้า ... ฉันนึกว่าพี่เป็นอะัไรไปซะอีก"  หล่อนว่าพลางมองสำรวจนิชคุณหัวจรดเท้า



"มองพี่แบบนี้ เดี๋ยวแทคมันก็ ..."

"จะบ้าเหรอ !! >O<"  เห็นสีหน้ากรุ้มกริ่มของนิชคุณแล้วรู้ทันทีว่ากำลังจะพูดอะไรเลยพูดดักไว้ก่อน  "ฉันว่าพี่ดูโทรม ๆ นะ"



"... อืม"




"ไหนบอกมาซิว่าเกิดอะไรขึ้น ?"  หญิงสาวเริ่มเปิดประเด็นถามกับเจ้าตัว

"พี่หายไปหลายวัน แต่พอฉันมาก็เห็นพี่สบายดี (ถึงจะโทรมนิดหน่อย) ... มีอะไรรึเปล่า ?"



ไร้ซึ่งคำพูดใด ๆ จากร่างสูง นิชคุณเสมองไปทางอื่น หลบตาของยุนอาที่จ้องมายังเขาเพื่อจะเอาคำตอบ


"มาที่นี่แทครู้รึเปล่า กลัวว่าเธอจะทำฉันซวยเอา :)" 

"รู้สิ .. เอ๊ะ ! อย่าชวนออกนอกเรื่องสิ บอกฉันมา" 
ยุนอาตรงเข้ามาเขย่าแขนนิชคุณเป็นเชิงอ้อน ร่างสูงเบือนหน้าหนีพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

... ก็ไม่อยากพูดถึงมันแล้วนี่นา เรื่องนั้น



"ถามแทคของเธอเหอะ ไม่อยากเล่าซ้ำสองรอบ U_U" 
ยุนอาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ที่จริงรู้เรียบร้อยแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ที่ถามเซ้าซี้เพราะอยากให้อีกฝ่ายได้พูดระบายออกมา แต่เมื่อนิชคุณเงียบก็ป่วยกาลที่จะทู่ซี้ถามต่อ
เกิดความเงียบระหว่างคนสองคน นิชคุณทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาพร้อมกับจัดการกับขนมที่กินค้างไว้ก่อนที่ร่างบางของยุนอาจะเดินมาหยุดอยู่ใกล้ ๆ


"พักเถอะ ... ฉันว่าพี่ต้องการมัน"





-----------------------------------------------------------
--------------------------------------------
----------------------------
---------------


รถเฟอร์รารี่สีดำเป็นมันวาวเมื่อสะท้อนกับแสงแดดยามบ่ายคล้อย นิชคุณเหยียบคันเร่งเพิ่มขึ้นเมื่อรถแล่นเข้าสู่เขตมอเตอร์เวย์
ยกยิ้มอย่างตื่นเต้นเมื่อคิดถึงจุดหมายปลายทาง

เขากำลังจะไปพัก ... เขาต้องการมันอย่างที่ยุนอาบอกจริง ๆ


ในส่วนของเรื่องใบลาพักร้อน เขาแฟ็กซ์ส่งไปที่โรงพยาบาลโดยให้ยุนอาช่วยจัดการทุกอย่าง ...
เธออ้างว่า ญาติคนเดิมที่ว่าของนิชคุณอาการทรุดหนักเลยขอลางานยาวสามเดือนเพื่อไปดูแลอย่างใกล้ชิดซึ่งท่านศาตราจารย์เห็นดีเห็นงามด้วย



มีหลายที่ที่เขาอยากไป นั่งตัดสินใจอยู่นานแต่สายตาดันไปป๊ะเข้ากับภาพวาดฝีมือตัวเองเลยเกิดไอเดียขึ้นมา




'ทะเลปูซาน'

... ยังจำภาพหาดทรายขาวละเอียดกับเกลียวคลื่นสีฟ้าที่ชวนหลงใหลของมันได้ดี

--------------------------------------------------

 +Talk
จบตอนแบบดวก ๆ อีกแล้ว =[]=
ไม่คิดเลยว่ามันจะเสร็จภายในคืนเดียว ชาบู ~~~
ไม่เปิดรับคำวิจารณ์เพราะเราเตือนคุณแล้วว่าของเค้าดวกจริงอะไรจริง
พี่คุณมากับคาแรกเตอร์หมองง ๆ 5555 5  ส่วนยุนอาสาวสวยก็ได้รับเชิญมาอยู่ในเรื่องนี้ด้วย
รีบจับคู่แทค-ยุนก่อนเลย สกัดดาวรุ่งไม่เกิดแทคคุณ ฮ่าา ๆๆ (ชั่วร้ายมาก)
พาร์ทแรกนายเอก(เด็กด้ง)ยังไม่มา และตอนนี้ไรเตอร์ก็ไม่รู้ด้วยว่าจะมาพาร์ทไหน -0-
(ประเด็นคือไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีตอนต่อ ๆ ไปมั้ย เดี๋ยวไม่ใช่ด้งยังไม่ออก แต่ไรเตอร์หมดอารมณ์ก่อน แป่ว)
เน้นอารมณ์จริง ๆ ไม่ได้เน้นพล็อตและหลักการเลย > <

สำหรับใครหลายคนที่ยังรอผลงาน หึหึ
ขอแถลงการณ์ว่า เราไม่ได้หายไปไหนหรอกจ้า ยังวนเวียนอยู่แถว ๆ นี้ คอยซุ่มอ่านเมนท์ไปเรื่อยเปื่อย
ถึงจะหายไปนานนับเดือนแต่คือยังอยู่แน่นอน แต่แค่ไม่ว่างมาอัพ(และยังไม่มีอารมณ์อัพ)เท่านั้นเองจ้า แห้ะ ๆ
แต่ก็ขอบคุณคนที่รอและติดตามมาก ๆ เลยจ้าา ♥

ไปดีกว่า ~~ กำลังคิดจะเปิดบทความใหม่ เอาอีเรื่องนี้ไปเปิดบทความแยก
ที่มาลงในนี้เอามาโฆษณาให้ดู เผื่อใครเข้ามาอ่านแต่บทความนี้ ไม่ได้เช็คบทความอื่น ๆ ของเรา ฮี่ ๆๆ

ฝันดีจ้าทุกคนนน ♥

Qreaz. 10