ช็อกโกแลต
กุหลาบแดง
มีแต่ของพวกนี้เต็มไปหมด
บรรยากาศของวันวาเลนไทน์ที่สถาบันเทคโนโลยีซานฟรานโซเกียวเป็นไปอย่างครึกครื้น คนส่วนมากถือดอกไม้หรือช็อกโกแลตกันคนละกล่องสองกล่อง พวกผู้หญิงพากันแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าโทนสีหวาน ส่วนผู้ชายก็ดูหล่อเป็นพิเศษเพื่องานปาร์ตี้วาเลนไทน์ขนาดย่อมที่จัดขึ้นโดยนักศึกษาในมหาวิทยาลัย
ทุกคนต่างดูสนุกสนานกับงาน จะมีก็แต่เด็กเนิร์ดคนหนึ่งที่นั่งปลีกตัวออกมาจากฝูงชน
เป็นงานที่น่าเบื่อ หาความน่าสนใจไม่ได้เลย...
ฮิโระถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ไม่ใช่ว่าเพราะกลายเป็นบุคคลไร้คู่ควงในวันแห่งความรักแต่อย่างใด หากเพราะทุกคนต่างทิ้งเขาไว้แล้วเข้าไปร่วมงานบ้าๆนั่นกันอย่างสนุกสนานต่างหาก
เฟร็ดดูตื่นเต้นกับงานนี้ที่สุดในบรรดาเพื่อนทุกคน ทาดาชิที่ถึงจะดูไม่ได้สนใจเรื่องรักๆใคร่ๆเป็นพิเศษแต่วันนี้กลับดูกระปรี้กระเปร่ากว่าทุกวัน แม้แต่โกโก้ยังเอ็นจอยตามไปด้วย
หรือเพราะเขายังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจกับเรื่องแบบนี้?
ไม่สิ 14 นี่ไม่เด็กแล้วนะ!
แต่ถึงอย่างนั้นกลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับเรื่องอะไรพรรค์นี้เลย
ฮิโระอ้าปากหาวก่อนจะส่ายศีรษะนิดๆเพื่อไล่ความง่วง ช่วงนี้เขามักง่วงนอนตอนกลางวันเพราะเน้นทำงานวิจัยในตอนกลางคืนซึ่งเป็นเวลาที่สมองโตๆของเขามีไอเดียดีที่สุด
เมื่อจิตใจเริ่มฟุ้งซ่านและขาดสมาธิ เขามักออกไปที่บ็อทไฟท์เพื่อดูการแข่งหุ่นยนต์
แข่งหุ่นยนต์ผิดกฏหมายเป็นเรื่องที่ฮิโระชอบมากที่สุดแต่ถูกป้าแคสสั่งห้ามถาวร เมื่อไม่อยากสร้างปัญหาทั้งที่ปกติก็ก่อปัญหาอยู่แล้วจึงต้องเลิกอย่างจำใจ
เป็นเวลาเกือบสองชั่วโมงที่ฮิโระนั่งกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่นอกบริเวณงาน วาซาบิเดินออกมาจากกลุ่มฝูงชนพร้อมกับดอกกุหลาบช่อหนึ่ง ฮิโระยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
แม้แต่เพื่อนตัวโตของเขาก็มีวันวาเลนไทน์ที่น่าจดจำด้วยเหมือนกัน
เว้นเสียแต่ตัวเขาเท่านั้นที่เป็นเจ้าของวันวาเลนไทน์สุดน่าเบื่อ
ฮิโระลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจและคิดได้ว่าควรจะกลับไปที่ห้องวิจัยเพื่อทำงานต่อหรือไม่ก็หลับซักงีบเพื่อฆ่าเวลารอทาดาชิกลับมา แต่ก่อนที่จะทำเช่นนั้นสายตาดันไปเห็นทาดาชิยืนอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง
ฮันนี่เลมอนนั่นเอง...
จากจุดที่ทั้งคู่ยืนอยู่ค่อนข้างไกลพอสมควรแต่ถึงอย่างนั้นฮิโระก็เห็นการกระทำของทั้งสองอยู่ดี
เธอยื่นช็อกโกแลตกล่องเล็กให้ทาดาชิที่ดูอึ้งนิดๆ ก่อนจะรับมันไว้ในมือด้วยความยากลำบากเพราะมีช็อกโกแลตอีกหลายกล่องและช่อดอกกุหลาบเต็มไม้เต็มมือ
เธอลอบมองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเขินอายและมีจังหวะหนึ่งที่สบตากัน ไม่นานทั้งคู่จะหัวเราะออกมาพร้อมกัน ฮันนี่เลมอนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด... และเห็นได้ชัดว่าเธอชอบทาดาชิ
ฮิโระยืนนิ่งอย่างเหม่อลอยก่อนจะสะดุ้งนิดๆเมื่อเห็นว่าทาดาชิมองกลับมาที่ตน คนเป็นน้องยกยิ้มมุมปาก ยักไหล่นิดๆอย่างไม่ยี่หระก่อนจะหมุนตัวเดินออกมาจากตรงนั้น
แม้จะรู้ว่าสีหน้าของทาดาชิบ่งบอกว่าอยากให้เขาอยู่แถวนั้นก่อน
แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามฮิโระรู้แค่ว่าอยากเดินออกมาจากบริเวณนั้นเต็มทน
ไม่รู้ว่าเพราะงานปาร์ตี้ที่แสนน่าเบื่อ หรือเพราะอะไรกันแน่
โจทย์เลขที่แสนยาก สูตรต่างๆทางฟิสิกส์ หรือทฤษฎีมากมายทางวิทยาศาสตร์ ล้วนเป็นสิ่งที่เข้าใจได้อย่างง่ายดาย
มีแค่เรื่องเดียวที่เขายังไม่สามารถหาคำตอบ คำจำกัดความ หรือคำอธิบายใดๆได้...
นั่นคือสิ่งที่เขารู้สึกแปลกๆกับพี่ชายของตัวเอง
ฮิโระเดินเข้ามาในห้องวิจัยของทาดาชิซึ่งพื้นที่กว่าครึ่งหนึ่งถูกจับจองและเป็นของผู้มาทีหลังไปเรียบร้อยแล้ว
พี่น้องฮามาดะทำข้อตกลงแบ่งพื้นที่ในห้องเพื่อใช้ร่วมกัน เพราะเหตุผลเดียวที่ว่า มันชิน
ไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกันตลอด แม้แต่ห้องนอนยังเป็นห้องเดียวกันเพียงแต่แบ่งโซนชัดเจน จะนำเรื่องนี้มาใช้กับห้องวิจัยบ้างก็ไม่ได้เสียหายอะไร
ภายในห้อง เบย์แม็กซ์กำลังยืนถือช็อกโกแลตกล่องหนึ่งและจ้องมันนิ่งๆ ภาพตรงหน้าทำให้ฮิโระยิ้มกว้างและพุ่งเข้าไปหาทันที
“เจ๋ง! นายได้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์แฮะ” ฮิโระพูดอย่างตื่นเต้น ชะโงกหน้าเข้าไปดูด้วยความสนใจ
“ฐานข้อมูลของผมบอกว่าวันนี้ตรงกับวันวาเลนไทน์ มีผู้หญิงคนหนึ่งให้สิ่งนี้กับผม มันหมายถึงอะไร?”
เบย์แม็กซ์ประมวลผลและถามออกมา เอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย
“หมายถึงเธอชอบนายไง!” ฮิโระดีดนิ้วดังเป๊าะ พูดด้วยความตื่นเต้น
“หุ่นยนต์น่ารักแบบนายใครๆก็ชอบ” ว่าแล้วก็เข้าไปจิ้มที่พุงนิ่มๆของเบย์แม็กซ์
“ชอบ? คือความชอบแบบคนในครอบครัว เหมือนที่คุณชอบทาดาชิ ชอบป้าแคส อย่างนั้นเหรอ?”
คำถามของเบย์แม็กซ์ทำให้ฮิโระชะงักนิดๆ ก่อนจะตอบออกไป “คนละแบบกันน่ะ”
“ชอบมีหลายแบบ แต่แบบที่ให้ช็อกโกแลตวันวาเลนไทน์คือความชอบที่ลึกซึ้งกว่านั้น...มันคือรัก” ฮิโระค่อนข้างกระดากปากนิดๆกับคำสุดท้ายที่ตัวเองพูดแต่เลือกที่จะกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นไว้ด้วยการเสมองไปทางอื่น
แน่นอนเขาไม่เคยมีความรักและไม่คิดอยากจะมี
“แล้ววาเลนไทน์นี้ คุณได้ช็อกโกแลตรึยัง ฮิโระ?” คำถามของเบย์แม็กซ์ทำให้ฮิโระหลุดขำออกมาทันที
“ยัง เอ่อ หมายถึงฉันไม่ได้อยากได้ของแบบนั้นซักกะหน่อย”
“แปลว่าไม่มีใครรักคุณงั้นเหรอ?”
จากที่กำลังขำอยู่ ฮิโระมุ่ยหน้าทันทีที่ได้ยินประโยคของเบย์แม็กซ์ “นั่นไม่ตลกนะ”
“งั้นผมจะให้ช็อกโกแลตวาเลนไทน์นี้กับคุณเอง คุณเป็นเด็กดีนะ รับไว้สิ” หุ่นยนต์อ้วนกลมยื่นกล่องช็อกโกแลตในมือตัวเองให้คนตรงหน้า
หารู้ไม่ว่านั่นทำให้ฮิโระกลายเป็นบุคคลผู้น่าเวทนาในวันวาเลนไทน์ยิ่งกว่าเดิม
“ก็ได้ ก็ได้” ฮิโระรับมันไว้อย่างไม่มีทางเลือกแต่อีกใจก็นึกขำ ใครเขาเอาช็อกโกแลตที่คนอื่นให้ มาให้คนอื่นต่อกันแบบนี้นะ
แต่ช่างเถอะ เพราะถึงยังไงเบย์แม็กซ์ก็กินไม่ได้อยู่ดี
ฮิโระที่กำลังเพลิดเพลินกับช็อกโกแลตวาเลนไทน์อยู่นั้นไม่ทันสังเกตว่ามีคนกำลังเดินเข้ามา
“มีคนมากมายรักทาดาชิ เห็นได้จากจำนวนช็อกโกแลตที่เขาได้มา” จากคำพูดของเบย์แม็กซ์ ฮิโระที่นั่งอยู่หันกลับไปมองทั้งที่ช็อกโกแลตยังคาปาก
ทาดาชิออกมาจากงานปาร์ตี้เห่ยๆนั่นแล้ว มาพร้อมกับจำนวนดอกไม้และช็อกโกแลตที่มากกว่าเดิมจากตอนที่เห็นล่าสุด...
“ไง ใครให้ช็อกโกแลตน้องพี่เนี่ย” ทาดาชิยิ้มหยอกในขณะที่เอาบรรดาของที่ได้ทยอยวางบนโต๊ะอย่างทุลักทุเล
แว้บหนึ่งที่ฮิโระคิดในใจว่าอยากจะให้บรรดาของกองนั้นหล่นทับหัวทาดาชิจริงๆ
“เบย์แม็กซ์น่ะ” ฮิโระชี้ไปทางหุ่นยนต์อ้วนกลมที่ยืนมองนิ่งๆ “เป็นของที่หมอนี่ได้มาจากผู้หญิงอีกที”
ทาดาชิขำพรืดออกมาทันทีที่ได้ฟัง เอามือลูบหัวฮิโระนิดๆก่อนจะนั่งลงข้างๆ “เอาไปอีกกล่องมั้ยล่ะ?” ว่าแล้วก็ยื่นช็อกโกแลตจากแฟนคลับมาให้น้องชาย ฮิโระจำได้ดีว่ากล่องนี้เป็นของฮันนี่เลมอน
“ฮันนี่เลมอน?” ถามขณะที่ก้มหน้ามองช็อกโกแลตในมืออีกฝ่าย “เธอชอบพี่?”
“อืม แปลกใจเหมือนกัน” ทาดาชิลูบคางในขณะใช้ความคิดไปด้วย “ไม่นึกเลยแฮะ”
“งั้นเดือนหน้าก็เตรียมซื้อไวท์ช็อกโกแลตให้เธอสิ?” อยากจะเอาหัวโขกพื้นที่พูดก่อนคิด จะปากไวพูดให้ตัวเองรู้สึกแย่เองทำไมนะ?
ฮิโระปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตัวเองเริ่มรู้สึกอึดอัดที่เผลอพูดเข้าประเด็นนี้
“ก็ไม่นะ ฉันไม่ได้ชอบเธอแบบนั้น”
และปฏิเสธไม่ได้เลยว่าโล่งใจแค่ไหนที่ได้ยินทาดาชิตอบแบบนั้น
ฮิโระคว้าช็อกโกแลตในมือพี่ชายและแกะกล่องทันที
“ช่างเลือก” แอบกัดพี่ชายตัวเองนิดๆ โทษฐานที่เป็นต้นเหตุให้เขามักสับสนกับตัวเองบ่อยๆในช่วงที่ผ่านมานี้
“ว่าแต่นายเถอะ ให้ช็อกโกแลตใครรึยัง?” ทาดาชิหันมาถาม ยกยิ้มมุมปากเป็นเชิงล้อ
“มีแค่พวกผู้หญิงที่ทำแบบนั้น” ยักไหล่และเสมองไปอีกทาง สีหน้าแบบนี้ของทาดาชิทำให้ฮิโระรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
ทาดาชิหัวเราะนิดๆและมองหน้าน้องชาย สังเกตเห็นว่าพวงแก้มเล็กนั่นมีสีแดงประดับอยู่พอประปราย
เขารู้ดีว่าฮิโระกำลังเขิน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเปิดช่องว่าง ทาดาชิก็หาเรื่องแกล้งทันที
“ดูซิ น้องพี่เป็นหนุ่มแล้วแฮะ” ทาดาชิขยับตัวเข้าไปใกล้ฮิโระมากขึ้นและเอาแขนโอบรอบคอโน้มร่างเล็กของน้องชายให้เข้ามาใกล้ตนอย่างง่ายดาย ฮิโระเหลือบมองอย่างระแวดระวังและพยายามถอยหนีแต่ไม่เป็นผล
“อ…อึดอัด” พูดในขณะที่ยังมองไปอีกทาง แก้มของฮิโระแดงยิ่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“นายเขินที่ฉันถามนี่ ฮะฮะ” ทาดาชิเอี้ยวตัวเข้าไปหา เอาคางวางเกยไหล่บาง พยายามจะมองหน้าของอีกฝ่ายให้ได้ “กำลังชอบใครอยู่เหรอ?”
“เคยมีเรื่องแบบนั้นในหัวซะเมื่อไหร่ ถอยไปหน่าพี่!” หันกลับมาโวยวายพลางเอามือดันอกคนชอบแกล้งแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ในระยะประชิด
จากสัญชาตญาณฮิโระรู้ดีว่าสิ่งนี้ช่างอันตราย เขาพยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
ใบหน้าของฮิโระร้อนผ่าวขึ้นอย่างรวดเร็วแต่สายตาก็ไม่สามารถละไปจากอีกฝ่ายได้ พยายามต่อสู้กับความรู้สึกที่หมุนวนอยู่ในสมอง
เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำหน้ายังไงออกไปแต่ก็เห็นสีหน้าของทาดาชิที่ไม่น่าจะเหวอน้อยไปกว่าเขา แก้มของทาดาชิมีสีแดงระเรื่อนิดๆ
ทาดาชิมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของฮิโระอย่างเหม่อลอยคล้ายกับถูกดึงดูดเข้าไป เขาคงจะมองมันอยู่อย่างนั้นทั้งวันหากเจ้าของดวงตาไม่ขัดขึ้นมา
“ทำหน้าอะไรของพี่เนี่ย ตลกชะมัด ฮ่าๆ” เป็นฮิโระที่เรียกสติกลับมาได้ก่อน มือเล็กผลักไหล่ของพี่ชายและลุกขึ้นยืน ทาดาชิเอามือลูบหลังคอตัวเองแก้เก้อ ไม่รู้จะเอามือไม้ไปวางไว้ที่ไหน เขาทำแบบนี้เสมอเวลาประหม่าหรือกำลังใช้ความคิด
ต่างฝ่ายต่างกดความรู้สึกที่ยังไม่สามารถหาคำอธิบายได้นี้ลงไว้ในใจ
ทาดาชิดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือตัวเองและเห็นว่าตอนนี้เย็นมากแล้ว
“เก็บของกันเถอะ” เขาโบ้ยหน้าชักชวนให้อีกฝ่ายเตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน ฮิโระปิดระบบเบย์แม็กซ์ทำให้เจ้าหุ่นยนต์พองลมกลับไปอยู่ในกล่องสีแดงของมันตามเดิม
ทาดาชิจัดการกวาดกล่องช็อกโกแลตบนโต๊ะลงในกระเป๋าสะพาย พยายามจัดที่ให้สามารถใส่ได้มากที่สุดแต่ดูเหมือนจะใส่ไม่พอจึงถือในส่วนที่เหลือไว้ในมือ
“ฮิโระ” ทาดาชิเรียกในขณะกำลังมองหาอะไรบางอย่างรอบห้องไปพร้อมๆกับควานหามันในกระเป๋าสะพายอย่างลำบากยากเย็นเพราะในนั้นเต็มไปด้วยช็อกโกแลต
“อะไร?” ฮิโระที่กำลังตรวจเช็คข้าวของอื่นๆภายในห้องหันไปเห็นพี่ชายที่กำลังเดินหาของไปทั่ว
“หาอะไรน่ะ?”
“นายเห็นกุญแจรถฉันมั้ย?” ดูเหมือนว่าจะเจอเข้ากับปัญหาถ้าหากหากุญแจรถมอเตอร์ไซค์ไม่เจอ
เพราะนั่นหมายความว่าทั้งคู่ต้องเดินกลับบ้าน
“พี่ฝากให้ฉันเก็บตอนเช้า อยู่ในกระเป๋านั่น หาดูสิ” ว่าพลางโบ้ยหน้าไปทางกระเป๋าเป้ของตนที่วางหลบอยู่มุมห้อง
“อยู่ช่องไหนน่ะ” ฮิโระไม่ได้สนใจอะไรจนกระทั่งได้ยินเสียงซิปรูดกระเป๋าของตน
ตาโตสีน้ำตาลเบิกกว้างทันทีที่นึกอะไรออก เขากระโจนไปที่กระเป๋าตัวเองอย่างรวดเร็ว พยายามเรียกพี่ชายเพื่อยื้อเวลาและเรียกร้องความสนใจไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันเห็นอะไรบางอย่างที่เขาซ่อนไว้ในกระเป๋า
“เอ้อพี่ทาดา~”
“เฮ้! ไหนบอกไม่มีใครให้นายไง” แต่ไม่ทันเสียแล้ว
ทาดาชิหันมายิ้มและชูมันขึ้นมา “ช็อกโกแลต”
“อา…” จุดนี้ฮิโระไม่รู้จะสรรหาข้อแก้ตัวอะไรมาพูดเลยได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ความจริงช็อกโกแลตนั่นไม่ใช่ของที่ได้มา แต่เป็นของที่ซื้อมาต่างหาก
ซื้อมาในวันวาเลนไทน์ แค่อยากให้ใครบางคน ก็เท่านั้น...
“เอามานี่” ฮิโระรีบคว้ามันมาไว้ในมืออย่างรวดเร็ว หน้านิ่วคิ้วขมวดไม่พอใจที่ถูกล่วงรู้ความลับ แต่จะโทษใครก็ไม่ได้ในเมื่อเป็นเขาเองที่ไม่ระวังตัว
“อย่างน้อยน้องชายฉันก็ขายออก” ทาดาชิเอากำปั้นเคาะลงบนหน้าผากฮิโระเบาๆ ส่วนฮิโระสะบัดหน้าหนี
“ซื้อมาต่างหาก” บ่นงุบงิบกับตัวเองแต่ดังพอที่ทาดาชิจะได้ยิน เขายืนมองท่าทางน้องชายตัวเองซักพักก่อนจะพูดต่อ
“ทำไมไม่ให้เขาไปล่ะ?”
“ก็…ไม่รู้สิ” ฮิโระที่ก้มมองช็อกโกแลตในมือเงยหน้าขึ้นมองทาดาชิ “ดูเหมือนจะไม่จำเป็นละมั้ง”
ทาดาชิมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ตัวเองไม่เข้าใจนัก เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่รู้สึกว่าอยากได้ช็อกโกแลตจากอีกฝ่ายขึ้นมา
“ให้ฉันสิ” พูดยิ้มติดตลก
“จะเอาไปอีกทำไม มีตั้งกี่กล่องแล้วฮะ!”
“เถอะน่า เดี๋ยวแบ่งให้กินหมดนี่เลยเอ้า” ว่าพลางตบไปที่กระเป๋าสะพายใบตุงที่อัดแน่นไปด้วยบรรดาช็อกโกแลตจากแฟนคลับ ฮิโระยิ้มออกมาในที่สุด
“เอาไปสิ” ว่าแล้วก็ยื่นช็อกโกแลตในมือของตัวเองให้อีกฝ่ายแต่โดยดีโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าทาดาชิถืออะไรบางอย่างแล้วซ่อนไว้ด้านหลัง
“อะ ฉันให้นาย” หลังจากที่รับช็อกโกแลตจากฮิโระมาแล้ว เขาก็ยื่นของที่ซื้อไว้ตั้งแต่เช้าและตั้งใจจะให้อีกฝ่าย
“กัมมี่แบร์!!” ฮิโระตาลุกวาวเมื่อเห็นขนมสุดโปรดตรงหน้า ไม่อยากเชื่อว่าทาดาชิจะซื้อมันมาให้เขาในวันแบบนี้ด้วยเช่นกัน
“โอเค จัดว่าดี” ฮิโระเก็บมันใส่ลงในเป้สะพายก่อนจะหันมายักคิ้วให้ทาดาชิ จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา
“กลับกันเถอะ” ฮามาดะคนพี่เดินนำออกไปก่อน ทิ้งให้คนน้องที่กำลังยืนคิดอะไรเพลินๆเดินตามออกมาทีหลัง
ก็ไม่ใช่วันน่าเบื่ออย่างที่คิด...
สายลมในยามโพล้เพล้ท่ามกลางถนนใหญ่ในซานฟรานโซเกียวทำให้ฮิโระที่นั่งซ้อนท้ายบนมอเตอร์ไซค์สีแดงคันโปรดรู้สึกมีชีวิตชีวาอีกครั้ง
ฮิโระมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีส้มยามที่พระอาทิตย์คล้อยต่ำลง วันอีกหนึ่งวันกำลังจะผ่านไป
ผ่านไปวันแล้ววันเล่า แต่อย่างน้อยวันนี้ก็มีเรื่องเขาแน่ใจมากขึ้น
เรื่องที่ตัวเขายังไม่สามารถหาคำตอบได้จะค่อยๆชัดเจนขึ้นในเร็ววัน
ทาดาชิเร่งความเร็วเมื่อขับขึ้นสะพานข้ามอ่าวที่ทอดยาวไปอีกฟากฝั่งของแผ่นดิน ฮิโระที่นั่งซ้อนท้ายอยู่นั้นตัวเอนไปด้านหลังตามแรงเหวี่ยงแต่ทาดาชิจับแขนเขาไว้ทัน
“ระวังหน่อย” คนเป็นพี่ปรามเมื่อเห็นว่าฮิโระมัวแต่กำลังซึมซับบรรยากาศข้างทางมากกว่าจะคำนึงเรื่องความปลอดภัย
ฮิโระโอบทาดาชิจากด้านหลังเพื่อหาที่ยึดเกาะ ซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างของพี่ชายและหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ ทาดาชิรู้สึกว่าวันนี้ฮิโระกอดเขาแน่นกว่าทุกวัน
ทาดาชิเอื้อมมือข้างหนึ่งลงไปแตะยังมือสองข้างของฮิโระที่คล้องกันอยู่บนเอวของตน ลูบมือบางนิดๆก่อนจะเอื้อมกลับไปจับที่แฮนมอเตอร์ไซค์ดังเดิม
มอเตอร์ไซค์สีแดงวิ่งฉิวอยู่บนสะพานตรงไปเรื่อยๆจนสุดลูกหูลูกตา เส้นทางของมันยังอีกยาวไกล แต่อีกไม่นานก็จะถึงจุดหมาย
คล้ายๆกับความรู้สึกที่ยังคลุมเครือนี้
ซักวันก็กระจ่าง.
End
ขอฝากด้วยน้า แต่งฟิคเรื่องนี้เหมือนกัน แต่รอบตัวไม่ค่อยมีใครสครีมเรื่องนี้เลย ขอฝากตัวเข้าแก๊งด้วยนะ^^
โอ้ยสุดยอดค่ะแค่งดีมากกกก ฟินตาย O>--------<
ขอบคุณนะคะะะ ฟฟฟY/////Y
พออ่านแบไม่...ก็น่ารัก บ่งบอกว่าพวกเขายังเป็นพี่น้องและจะค่อยๆพัฒนาไปเรื่อยๆเพราะยังความรักมันก็ต้องอยู่คู่กับเวลา~><
สนุกมากเลย ขอบคุณนะค่ะ^^
ไรเตอร์แต่งได้น่ารักมากกก เราชอบคู่นี้มากกกก แต่ไม่ค่อยมีคนแต่งเลย TT แต่งอีกนะคะๆ -..-b #เผื่อแผ่ให้ประชาชี(?)ได้เสพ หุๆๆ
ขอบคุณมากนะคะที่แต่งให้ได้อ่าน ชอบมากเลย
ไม่ต้องเยอะมาก น่ารักกันเบาๆ อ่านไปก็มีไอสีชมพูจางๆ ฮุฮุ
ตอนนี้เราติ่งฟีเวอร์คู่นี้มากค่ะ อยากหาคนคุย
หลังไมค์ได้นะคะ 55555555 > <