พายุเจ้าขา

หมายเหตุ: นิยายเรื่องนี้เคยโพสต์มาก่อน ใครเคยซื้อแล้วก็กลับไปอ่านอันเดิมได้เลยนะคะ เหมือนกันทุกอย่างค่ะ แต่ใครยังไม่เคยอ่าน ก็ติดตามอ่านได้ที่นี่ค่ะ  

เงื่อนไขอ่านฟรี ส้มผักจะลงให้อ่านฟรีถึงตอนจบหรือบทสรุปเรื่อง  (สงวนสิทธิ์บทส่งท้ายและตอนพิเศษไว้ติดเหรียญ) แต่จะไม่ได้ทิ้งไว้ตลอดนะคะ ถ้าอยากอ่านจบก็กดติดตามไว้ เพราะตอนหลังๆ ส้มผักจะโพสต์ฟรีไว้ราวๆ อย่างน้อย 24 ชั่วโมงถึงจะติดเหรียญค่ะ  

+++++++++

‘ขนิษฐา’ เมาหนักจึงคุกเข่าขอ ‘พายุ’ ชายหนุ่มที่เธอเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นเกย์ มาให้ช่วยแต่งงานหลอกๆ เพื่อกู้หน้าตัวเอง แล้วค่อยเลิกกันทีหลังก็ได้ เธอบอกพร้อม ‘เปย์’ สินสอดให้เขาแบบไม่อั้น แต่อีกฝ่ายปฏิเสธเงิน พร้อมยื่นข้อเสนอว่า  ‘อุ้มท้องลูกให้พี่ได้ไหม ถ้าได้พี่ก็จะยอมเจ้าขาทุกอย่างด้วยเช่นเดียวกัน’ 

นั่นเป็นคำขอที่ทำเอาช็อกตาค้าง แต่ในสถานการณ์คับขันนี้คงไม่มีใครเหมาะสมเป็นสามีหลอกๆ เท่าพี่ชายข้างบ้านที่ผูกพันกันมา พี่ชายที่ใจดีกับเธอเสมอ ไม่เหมือนบรรดาพี่ชายสามพระหน่อที่เอาแต่แกล้งเธอ ทั้งที่เธอเป็นลูกสาวคนเล็กและคนเดียวของบ้าน ที่ควรได้รับความทนุถนอม แต่กลายเป็นของเล่นให้พี่ชายสุดแสบ ที่พยายามผลัดคุณย่าเรื่องการแต่งงานมาหลายปี โดยให้เหตุผลคุณหญิงย่าว่าพวกเขาจะยอมแต่งงานได้ก็ต่อเมื่อน้องสาวเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วเท่านั้น  ด้วยเหตุนี้ ‘แสง’ จึงมาตกที่เธอ ทำให้ต้องรีบหาเจ้าบ่าวให้ได้ ก่อนที่จะโดนคุณหญิงย่าจัดการ!

อันเป็นที่มาความวิกฤตของชีวิต แล้วงานยังมางอกเพิ่มอีก เมื่อเธอโดนแฟนที่คบมานานบอกเลิกกะทันหัน  จึงจำต้องยอมรับข้อเสนอของพายุ โดยจะยอมอุ้มท้องลูกให้เขา แล้วเธอก็ตีความเสร็จสรรพว่า เขาขอให้เธอเป็นแม่อุ้มบุญให้  มันคือความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ เมื่อคนที่เธอคิดว่าเขาเป็นเกย์กลับคิดจริงจัง แล้วเขาก็ไม่ได้คิดจะใช้วิทยาศาสตร์ใดๆ ‘ทำลูก’ เพราะตั้งใจแต่แรกแล้วว่าเรื่องทำลูกกับเธอแบบวิถีธรรมชาติ  ด้วยเหตุนี้ ‘งานใหญ่’ จึงเข้าเธอซ้ำอีกรอบ!

++++++++

“ไม่ได้แต่งถาวรหรอกนะคะ เอาสักสองปี มากไปเหรอคะ งั้นหนึ่งปีก็ได้ หรือสักสิบเอ็ดเดือนก็ได้...” อ้อนวอนและพยายามต่อรองที่สุดแล้ว “อย่าเอาแต่เงียบสิคะ พูดอะไรหน่อย คุกเข่าจนเข่าเจ็บแล้วนะ ผู้ชายขอผู้หญิงแต่งงาน ต้องทุ่มเทขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย...นะพี่พายุ แต่งเถอะ ยอมเถอะ เจ้าขาไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ ยอมทุกอย่างเลย จะให้ทำอะไรก็ยอมทุกอย่างเลย...นะ...นะคะ ไม่ยอมจะร้องไห้จริงๆ แล้วนะ ร้องไห้โฮๆ เสียงแปดหลอด สิบหลอดเลยนะ”

“ก็ได้...” ตอบในที่สุด หลังจากเงียบไปอีกครู่ใหญ่ นั่นส่งผลให้คนที่คุกเข่าร้องเย้ แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะดูเหมือนอีกฝ่ายมีเรื่องจะพูด “แต่พี่ก็มีเงื่อนไขของพี่ที่เจ้าขาต้องเอากลับไปคิด”

“ไม่ต้องคิดแล้วเจ้าขาตกลงค่ะ พี่พายุใจดี คงไม่เอาชีวิตเจ้าขาหรอกเจ้าขายอมทุกอย่าง หลังแต่งแล้วอยู่กันต่ออีกสักหน่อย สักปีนะคะ เพราะแต่งแล้วเลิกเลย เจ้าขาต้องโดนสวดอีกยาวแน่ๆ สักปีพอ พอจริงๆ ค่ะ สินสอดจะเอาอะไรก็ว่ามาได้เลย เจ้าขายอมทุกอย่าง ขอแค่พี่พายุมาขอเจ้าขา แต่งงานกับเจ้าขานะ”

“พี่จะแต่งงานกับเจ้าขา...” น้ำเสียงที่ขรึมบ่งบอกว่าขนิษฐาต้องฟัง มันคือเรื่องสำคัญที่พี่จะบอก เธอจึงเงียบไม่พูดสวน “พี่ไม่เอาสินสอด ไม่เอาทรัพย์สินอะไร แต่พี่จะให้สินสอดที่ครอบครัวเจ้าขาเรียกร้อง หรือถ้าไม่เรียกร้อง พี่ก็จะให้ตามสมควรที่พี่หาให้ได้ แต่พี่ขอแค่ลูกจากเจ้าขา...มีลูกให้พี่คนหนึ่ง”

เธอได้ยินคำนั้นชัดเจน แต่ทำไมสมองเหมือนยังตีความหมายไม่ออก

“อุ้มท้องลูกให้พี่ได้มั้ย” พายุถามเน้นย้ำกับคนที่ยังอึ้งกับเงื่อนไขสำคัญนี้ เขามองตาเธอบ่งบอกชัดเจนว่าเอาจริงและจริงจังกับข้อเรียกร้องนี้ “ถ้าได้พี่ก็จะยอมเจ้าขาทุกอย่างด้วย...เช่นกัน” 

+++++++++