อารัมเอิร์ธ

ตัวละครหลัก ส้มโอ ชาน(หลง) เด็กหญิงอายุ12 ปี เป็นเด็กเพียงแต่รูปลักษณ์ข้ามโลกมาที่อารัมเอิร์ธ

เปิดศึกตระกูล ชิงบรรลังก์ เงื่อนงำต่างๆในอดีตจะเผยออกมาที่ละน้อย ใครจะอยู่หรือไป

การเข้ามาในโลกอารัมเอิร์ธของส้มโออย่างมีปริศนา

ผัง12 ต้นตระกูลในโลกอารัมเอิร์ธ ที่ท่านอารัมจุติหัวใจของตระกูลให้

1-10 เป็นอาวุโสในสภาสูุงอารัม

1.อาวุโส1

2.อาวุโส2 (ผู้เฒ่าแพทย์ เปิดตัวละครครั้งแรกตอนที่10)

3.อาวุโส3

4.อาวุโส4

5.อาวุโส5

6.อาวุโส6

7.อาวุโส7

8.อาวุโส8 (ตระกูลเลสลี่ย์ เปิดเผยตระกูลครั้งแรกตอนที่ 31-32)

9.อาวุโส9

10.อาวุโส10

11.แบล็ค (ตระกูลตัวเอกรอง)

12.หลง   (ตระกูลตัวเอกหลัก)

ตัดมาจากตอนที่19 มันต้องบวกงานนี้

ตอนที่19

ป้อมปราการอัศวินดำ

ฉันมองเจ้าวูฮานเดินแบกสัมภาระข้าวของมาอย่างเชื่องช้า แต่ละก้าวย่างแม่งโคตรสโลว์ไลฟ์เพราะอยากโชว์มาดอัศวินให้เห็นชัดถนัดตาผู้ชม แต่ผู้ชมคือฉันคนเดียวปะที่ยืนรอมันอยู่ ไม่ต้องเยอะนักก็ได้

“ เฮ้ย เร็วสิลุง”ฉันชักสีหน้าระอา ช่วยจบท่าเดินวิถีสโลว์ไลฟ์อัศวินสักทีเถอะ 

กว่าจะเดินมาถึงคอกม้าได้ตาลุงวูฮานเอ้ย นึกว่าพรุ่งนี้เช้าค่อยเดินทางกัน ทว่าเมื่อฉันเหลือบเห็นสัมภาระของเขาแล้วต้องยิ้มกริ่มขึ้นทันที

“ มีมีดสั้นสัก 5-6 เล่มให้ยืมไหมลุง” ยิ้มหวานใส่หน้าวูฮานที่กำลังแกะเชือกปล่อยม้าออกจากคอก

“ มีแต่ไม่ให้ เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าหัดเล่นอาวุธ” วูฮานพูดเสียงเข้ม

เขาอุ้มตัวฉันขึ้นนั่งบนหลังม้า  แล้วก็พากันควบม้าออกไปจากปราสาทอัศวิน ส่วนจะไปไหนเราสองคนก็ยังไม่แน่ชัดเหมือนกัน

ฉันเกาะเอวตาลุงแน่นกระซิบอ้อนใส่แผ่นหลังเบาๆว่า

“แล้วธนูละมีให้หนู ยืมไหมค่ะ”

“ไม่”

“ยืมดาบหน่อยนะค่ะคุณลุง อันที่เหน็บข้างเอวลุงอยู่”

“ไม่”

“ค้อนละค่ะ”

“ ก็บอกว่าไม่”

“ไม้จิ้มฟันสักอันงั้น” หึ

“ไม่ได้”

วิถีตอแหลยังใช้ไม่ได้ผลกับเจ้าวูฮานมันยังคงหนักแน่นกับคำว่า’ไม่'อย่างแข็งแรง

วูบหนึ่ง วูฮานมันชะงักม้าไปชั่วขณะ แล้วพาฉันเลี้ยวหักศอกไปซ้ายอย่างสุดตัวแบบกระทันหัน ตะบึงม้าหนีอย่างเร็วจี๋ จนหัวฉันโขกกระแทกใส่แผ่นหลังมัน ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนแดงเถือก

เอ้ะไอ้นี้

เฮ้ย ฉับพลันฉันมองเห็นกลุ่มคนใส่ชุดขาวก็ชุดแบบเดียวกันกับกุนซือหวังใส่นั้นแหละ กำลังวิบๆแวบๆลงมาที่ตรงหน้าประตูใหญ่ทางเข้าป้อมปราการ เหมือนใช้มวลสารอะไรบ้างอย่างเคลื่อนย้ายมาพร้อมกันเป็นขบวน

กะจำนวนคร่าวๆได้นับสิบคน แต่เสียใจด้วยนะ พวกมันทำได้แค่อ้าปาก จ้องมองแผ่นหลังพวกเราควบม้าหนีไปก่อนที่พวกสภาสูงเหล่านี้เท้าจะแตะถึงพื้น

“ หนูกลัวจังเลย” ฉันยังตอกย้ำความตอแหลแต่คราวนี้ได้ผล วูฮานยอมให้ล่วงกระเป๋าสัมภาระที่แขวนไว้ข้างม้า โดยง่าย ที่ไม่มีคำว่า'ไม่' ปฎิเสธตามมา

ฉันนี้จ้วงเอาๆอะไรต่อมิอะไรมาออกมาจากกระเป๋า มาจับมาถือมาเหน็บมาเสียบไว้รอบตัวเต็มไปหมด ราวกับคนบ้าหอบฟาง

ถ้าสิบกว่าคนนั้นจับเราได้ มันจะเหลืออะไร แค่กุนซือหวังคนเดียว ยิงเวทมาแค่1เม็ดก็ทะลวงอกทะลุลุกไหม้เผาเป็นจุณแล้ว

วูฮานสัดทัดเส้นทางที่คดเคี้ยวตามแนวป่าแนวเขาในเลวาอย่างมาก ข้อดีที่ทำให้พวกเหล่าขบวนการชุดขาวผู้คลั่งไคล้ไม้กายสิทธ์เหล่านั้นไล่ตามมาไม่ทัน 

แต่จู่ๆ

เกิดม่านหมอกเป็นควันสีขาวอมเทาสว่างวาบขึ้นมาข้างหลังเหมือนเป็นประตูมิติเล็กๆสำหรับเคลื่อนย้ายมวลสารอีกแล้ว 

โอ้โห พวกมันใช้พลังงานมากมายขนาดนี้เพื่อสร้างประตูวาร์ปจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งเป็นว่าเล่น ต้องมีแหล่งพลังงานเวทย์กักเก็บไว้ใช้มากมายขนาดไหนถึงเอามาถลุงเล่นได้เยอะแยะ

ม้าสีขาวอันน่าเกรงขามสามตัวกระโจนออกมาจากประตูม่านหมอก ไล่หวดหลังพวกเราเข้ามาอย่างกระชันชิด

“ เฮ้ยวูฮาน เอ็งว่ามันจะฆ่าพวกเราไหมวะ”  ฉันหันไปมองเหตุการณ์ข้างหลังจนคอเคล็ด 

วูฮานเหงื่อแตกเป็นเม็ดๆยังคงมุ่งมั่นควบม้าหนีต่อไปโดยไม่ตอบอะไรฉันแม้แต่น้อย  ถึงแม้กุนซือทัังสามจะขี่ม้าหวดตามเข้ามาใกล้ๆแล้ว เหลือระยะทางห่างกันราวเจ็ดเมตรเท่านั้น

ฉันต้องจัดการอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันการ หันหลังกลับไป ปามีดสั้น3เล่ม ไปที่หน้าพวกกุนซือ

วิ้วว มีดพุ่งละลิ่วลอยไป

หวืด

ทั้งสามเล่ม ทิ่มตกนอนเอกเขนงบนพื้นอย่างไม่มีใครสนใจใยดี

พวกสภามองฉันแบบ ตากี้คืออะไรวะ เหมือนจะมีอะไรแวบๆ

ฝีมือฉันห่วยแตก ทำไมฉันเพิ่งมาตระหนักรู้ตัวเองเอาตอนนี้วะเนี้ย ไอ้ที่เจ๋งๆนั้นมันเจ้าสองปาทั้งนั้น โธ่ถังกาละมังหม้อ

จากเหตุการณ์เมื่อกี้ยิ่งทำให้เหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าวูฮานไหลแตกทะลักทะล้นปานเขื่อนแตกในหน้าฝน หากแต่ว่าเขายังควบม้าต่อไปโดยไม่หันมามองแม้แต่นิดเดียว

ฉันจัดการเขวี้ยงค้อนไปข้างหน้าอีกสักรอบเล็งเจ้าคนกลาง เอาวะ รอบนี้ต้องโดนเต็มรักแน่

ฉันเพ่งจิต ไปที่ค้อนที่เขวี่ยงออกไปแล้ว เพื่อใส่พลังให้ค้อน ทว่าฉันได้ยินสักอย่างแว่วเข้าหู

“ มนตรากระจกเงาสะท้อน”

อ้าว มันว่าไรนะ ฉันช้ากว่าพวกกุนซือไปหนึ่งก้าว ค้อนก็เลยปลิวกลับมากระแทกเข้าใส่หน้าฉันอย่างเต็มรักแทน เพราะโดนเวทสะท้อนของฝั่งนั้นกลับมาเสียก่อน

เลือดนี้ไหลย้อยออกจมูก ส่วนปากก็บวมเจ๋อ

วูฮานชักทนไม่ไหว เขาขนลุกซู่ต้องหยุดชะงักม้ากระทันหัน เพื่อหันมาบอกว่า

“ส้มโอ พี่มีเรื่องจะพูด มันด่วนมาก” สีหน้าเจ้าลุงที่มองมายังฉันดูย่ำแย่เสียเหลือเกิน 

“ ว่ามาเลยลุง” ฉันแก้มบวมตุ๋ยปากแตกกว่าจะเค้นคำพูดแต่ละคำออกมาได้ วูฮานมันน่าจะจอดม้าแล้วบวกพวกสภาตรงๆเลยแต่แรก แลดูจะง่ายกว่านี้นะ

“ พี่ปวดฉี่มากเลย พี่แวะป่าก่อนได้ไหม”

ห๊ะ