ตอนที่ 22 : Chapter 20 : บุกบ้าน!!
ก่อนอื่นเขาโทษจริงๆนะคะที่หายไปนานแสนนาน ตอนนี้ได้เวลากลับมาแต่งต่อเเล้วค่ะ
หลายคนอาจจะไม่พอใจ หรือ เลิกติดตามเเล้ว ต้องขอโทษจริงๆค่ะ หลายเดือนที่ผ่านมา ส้มเรียนหนักค่ะ มีโปรเจคจบอีก (คนที่เรียนสายอาชีพจะรู้) หนักจริงๆค่ะ ตอนนี้ก็จบไปได้เรียบร้อย ตอนนี้ก็ได้โควต้าเรียนต่อเเล้ว >< หัวเลยโล่งกลับมาแต่งต่อเเล้วนะคะ หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ ส้มจะพยายามแต่งให้จบนะคะ
ไม่ทิ้งแน่นอนค่ะ :)
Chapter 20 : บุกบ้าน!!
และเขาก็ไม่ลงมา..ซาสึเกะไม่ยอมลงมาจากห้องมากินข้าวเย็นด้วยกัน เธอเองก็ไม่กล้าขึ้นไปตามเขาด้วย สุดท้ายเธอก็กินข้าวคนเดียว อากาศแบบนี้เขากำลังทำอะไรอยู่นะ.. ไม่น่าหาเรื่องเลยด้วยซ้ำ
‘’ คุณซากุระคะ? รับของหวานเพิ่มมั้ยคะ? ‘’
‘’ ไม่เป็นอะไรค่ะ แล้วซาสึเกะเขาลงมามั้ยคะ? ‘’
‘’ ไม่ลงค่ะ ไปตามยังไงก็ไม่เปิดประตู ‘’ ซากุระคอตกหลังจากได้ยินคำพูดของแม่บ้านคนหนึ่งที่ไปตามซาสึเกะให้ ไม่รู้ว่าเพราะโกรธเธออยู่หรือเพราะจำเรื่องที่ไม่อยากจำขึ้นมาก็ไม่รู้สินะ…
‘’ หนาวชะมัดเลย…’’ เธอกอดตัวเองอยู่ตรงโต๊ะอาหาร พรางคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นต่างๆนาๆ เป็นเราโดนเล่าเรื่องแบบนั้นเราก็โกรธนะ.. แต่ยังไงก็อยากรู้อยู่ดีนี่.. เราเป็นแฟนเขาแล้วเราก็อยากจะรู้ทุกเรื่อง ทีเขายังรู้เรื่องของเราเลย..แต่เราก็มีเรื่องที่ปิดบังเขานี่นา เฮ้อ ทำใจยากจังเลยนะ..
สุดท้ายเธอก็ต้องมานั่งห่มผ้าอยู่หน้าเตาผิง เอนหัวลงกับโซฟาใหญ่ๆ แม่บ้านได้เอาผ้าห่มมาให้เธอ ที่จริงมีห้องอีกเยอะแต่เธอติดใจตรงนี้เลยขอนอนตรงนี้ซะเลย ในเมื่อไม่กล้าไปหาซาสึเกะ…
‘’ ซากุระ! ซากุระ! ‘’
‘’ ……….? ‘’ ตาเธอจะปิดอยู่ล่ะ จู่ๆก็ได้ยินเสียงซาสึเกะเรียก บ้าสิ้นดี ฝันไปหรือเปล่านะ..ไม่ใช่ล่ะ นั่นเขา..เขาที่มองเธออยู่ตรงหน้าทำหน้าตาร้อนรนอะไรบางอย่าง
‘’ ขอโทษ..ขอโทษที่ต้องให้มาอยู่ในสภาพนี้..ขอโทษ’’
ซาสึเกะนั่งลงข้างๆตัวเธอก่อนจะก้มลงไปกอดร่างเธอแน่น..เขามัวแต่คิดมาก..ไม่อยากให้เธอรู้เรื่องแบบนี้..เรื่องที่มันแย่ๆของเขา.. แล้วนี่เขาทำอะไรลงไป ปล่อยให้เธอมานอนในที่แบบนี้มันจะอุ่นอะไร?
‘’ ขอโทษ..ฉันต่างหากที่ไม่ควรเข้าไปยุ่ง ‘’ ซากุระลืมตาขึ้นมานิดหน่อย
‘’ ไม่หรอก..เธอไม่ผิด..ฉันไม่อยากปิดบังอะไรเธอหรอกนะ แต่ว่าเรื่องนี้มันเลวร้ายเกินกว่าจะทนไหว ‘’
‘’ ก็ไม่ต่างกันหรอก..ฉันเองก็มีเรื่องที่เจ็บปวด เวลาเจ็บเราก็ต้องระบายกับใครสักคนนะ ซาสึเกะ ฉันไม่รู้ว่านายจะเจออะไรมาบ้าง แต่เราคบกัน รักกัน แบ่งปันความเจ็บปวดด้วยกันมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?..’’ มือของเธอที่เอื้อมออกมากุมหน้าเขาไว้ มันทำให้เขาใจสั่น..ซาสึเกะกอดซากุระแน่นเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะแบบนี้เขาถึงรักเธอ..แม้ว่าเขาจะเจอเรื่องสาหัตแค่ไหนแค่มีเธออยู่ใกล้ๆมันทำให้เขามีความสุขกว่าใครไหนๆแล้ว
‘’ ขอโทษซากุระ..จากนี้..ฉันรักเธอนะ.. ขอบคุณจริงๆ ช่วยอยู่กับฉันไปตลอดนะ ‘’
‘’ อื้อ..รักเหมือนกัน ‘’ เขาเงยหน้าขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเธอหลับไปก็เผลอยิ้มออกมาอย่างมีความสุขมือทั้งสองค่อยๆช้อนตัวขึ้นมาแล้วพาเดินขึ้นห้องไป เขาค่อยๆวางร่างเธออย่างเบามือหยิบผ้าห่มมาห่มให้
‘’ ขอบคุณนะซากุระ ‘’ ริมฝีปากแระทับจูบลงไปที่หน้าผากอย่างเบาๆ อีกไม่นานฉันจะขอเธอแต่งงาน รอก่อนนะ ฉันจะใช้เงินที่ฉันมี ไม่มีวันแตะเงินตาแก่นั่นแน่ๆ…
เช้าแสนสดใส เธอลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นคนที่รักนอนอยู่ข้างกาย คิดแล้วไม่อยากกลับไปหาคุณชายและแฮะ..อยากอยู่กับซาสึเกะแบบนี้ตลอดๆๆๆ
‘’ จ้องกันแบบนั้นลักหลับเลยสิ J ‘’
‘’ คนบ้า!!/////// ‘’ เมื่อรู้ว่าเขาตื่นแล้วเธอก็หันหน้าหนีออกไป ลุกเดินไปเปิดหน้าต่างด้านนอกนั้นมีเพียงหิมะที่ยังคงเหลืออยู่
‘’ สวยจัง…ว้าย! ‘’ ระหว่างที่ดูหิมะอยู่นั้น ซาสึเกะก็อาศัยจังหวะนั้นเข้าไปกอดเธอจากด้านหลังไว้แน่น ริมฝีปากหอมตรงต้นคอหลายต่อหลายทีจนเธอน่าแดงไปหมด
‘’ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เริ่มกันเถอะ ที่รัก…..’’
‘’ มะ..ไม่นะ ซาสึเกะเดี๋ยวสิ!! >< ‘’
‘’ รักเธอนะ ‘’ จังหวะนั้นเขาปิดปากเธอไว้ด้วยริมฝีปากเดียว ก่อนจะพาไปนอนบนเตียงซึ่งเธอขัดขืนอยู่บ้าง..แต่สุดท้ายก็ยอมเขาในที่สุด.. เช้านี้เธอและเขาเป็นเช้าที่แสนจะมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้….
‘’ โถ่! ก็บอกว่าหิมะมันเต็มไปหมดเลยค่ะ เอารถออกก็ไม่ได้ มันเต็มไปหมด ไม่รุ้ว่าวันนี้จะมีพายุหิมะอีกมั้ย! ทำให้กลับไม่ได้ ‘’
ระหว่างอยู่ในห้องโถงนั้น หลังจากกินข้าวเสร็จพวกเขาก็มานั่งคุยกันที่นี่ ซาสึเกะตอนนี้เขากำลังแอบฟังเธอคุยโทรศัพท์กับคนที่ทำงานอยู่ข้างๆตัว ก็ไม่ได้อยากแอบฟังหรอกแค่ได้ยินไปเอง
‘’ จะเอาเฮริคอปเตอร์มารับ! โอ้ย ไม่เกินไปหน่อยเหรอคะ? คุณเดอาระ! L ไม่ต้องเวอร์ขนาดนั้นหรอกค่ะ ‘’
ชิ ไอ้พวกคนรวยเอ้ย!... ซาสึเกะบ่นในใจ
‘’ รู้แล้วค่ะ กลับไปจะทำงานส่วนที่เหลือให้ ไม่ต้องเอามานะคะ คงอีก 1 วัน ขอดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วจะติดต่อไปใหม่ค่ะ! แค่นี้ค่ะ ขอบคุณค่ะ! = = ‘’
ซากุระวางสายไปด้วยความเหนื่อย คุณชายทั้งหลายนี่เอาแต่ใจชะมัด ถึงจะไม่มีเธอดูแลก็อยู่กันได้นี่นา งี่เง่ามาก
‘’ ซากุระ..เธอจะทำยังไงกับที่เปล่า ตรงบ้านเธอ ‘’ จู่ๆซาสึเกะก็ถามขึ้นมา เธอมีที่เปล่าอยู่หลายไร่..ตั้งแต่ตอนนั้นบ้านที่เคยมีถูกไฟไหม้จนเหลือที่เปล่า
‘’ ไม่รู้สิ ตั้งใจว่าจะขาย..แต่ว่า อนาคตมาสร้างบ้านที่นี่เป็นบ้านพักต่างอากาศได้น่ะนะ’’
‘’ เอาสิ ไว้ฉันจะช่วยเธอเอง เป็นบ้านของพวกเราไง ‘’
‘’ อื้อ ขอบใจนะ//////’’ ซากุระยิ้มแก้มปริออกมาด้วยความดีใจ ใบหน้าทั้งสองต่างเลื่อนเข้าหากัน ริมฝีปากทั้งสองเริ่มจะชิดใกล้กันในที่สุด….
แต่ว่า…
จู่ๆ ข้าวของรอบข้างสะเทือนเล็กน้อยกับเสียงดังอะไรบางอย่างออกมาข้างนอก เมื่อซากุระเงยหน้าไปมองสิ่งที่ทำให้เป็นแบบนี้ก็ถึงกับหน้าเหวอหน้าเสียถึงที่สุด!!
‘’ ซากุระ!! เมื่อกี้ที่คุยกันโกหกน่ะ มารับแล้วนะ >O< ‘’
เดอิดาระที่ห้อยโหนมากับบันไดบนเฮลิคอปเตอร์พร้อมโทรโข่งที่อยู่ในมือ มองผ่านไปข้างในก็เห็นพวกคุณชายที่เหลือนั่งมองลงมา เพนกับซาโซริยิ้มและโบกมือให้เธออย่างเป็นมิตร … เธอก้มหน้าเล็กน้อย ปากเม้มนิดๆ หน้าแดงหน่อยๆ ก่อนจะรีบปิดหน้าต่างหนีแล้ววิ่งขึ้นห้องไปทันที!!!!
‘’ โหดร้าย T^T ‘’
‘’ นี่เธอคิดว่าเธอเป็นเจ้าหญิงหรือไงฮะ บังอาจมาโกรธพวกฉันเนี่ย! ‘’
ตอนนี้ทั้งหมดอยู่ในห้องรับรองแขกของซาสึเกะหมดแล้ว หลังจากเกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย เฮลิคอปเตอร์ได้จอดลงที่ลานกว้างของบ้านซาสึเกะ และตอนนี้ทางเดอิดาระงอแงใส่เธอเรื่องที่เธอปิดหน้าต่างระเบียงใส่กับอิทาจิที่บ่นพรางหน้าบึ้ง เขาก็แค่มารับเธอเฉยๆไม่ได้มีเจตนาอื่นอะไรเลย
‘’ เอาน่าๆ ขอโทษนะ ซากุระ ไอ้พวกนี้มันไม่ฟังฉันน่ะ มันบอกจะมาให้ได้ ^^;’’ เพนกล่าว
‘’ ว่าแต่…แกรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่ L ‘’ ซาสึเกะพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์เสียเล็กน้อย บางทีเขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพวกนี้ถึงติดแจแฟนเขาขนาดนี้
‘’ อ๋อ ให้คนถามทางให้น่ะ ว่าบ้านซากุระอยู่ทางไหนแต่คนเขาบอกว่าบ้านเธอ….โดนไฟไหม้ไปนานแล้ว แต่ไม่นานเห็นเธอเดินไปกับซาสึเกะ..คนที่นี่เขารู้จักพวกนายอยู่น่ะเลยบอกทางให้ว่าน่าจะมาอยู่บ้านนาย..^^’’
‘’ ชิ จุ้นไม่เข้าเรื่อง! ‘’
ระหว่างที่เพนกับซาสึเกะกำลังพูดคุยกันอยู่.. กาอาระเดินเข้ามาหาซากุระและนั่งข้างๆ พร้อมจ้องที่หน้าของเธออย่างไม่วางตา ตรงข้ามกับเธอที่หน้าแดงเล็กน้อย
‘’ ดูเธอไม่สดชื่นเท่าไหร่นะ เป็นอะไรเหรอ? ‘’
‘’….รู้..ได้ยังไงเหรอคะ? ‘’ เธออึ้งเล็กน้อย ทำไมกาอาระถึงจับผิดเธอได้ตลอดกันนะ
‘’ แววตาน่ะ เธอเป็นพวกที่ชอบแสดงผ่านแววตา’’
‘’ เอ่อ..ไม่มี…ไม่มีอะไรค่ะ J ‘’
‘’ นี่แก..เลิกจับผิดแฟนคนอื่นเขาซักทีสิ … ‘’ ซาสึเกะหันมาพูดกับกาอาระที่ยังคงนั่งอยู่ข้างๆซากุระ เขาพึ่งสังเกตเห็นและแอบได้ยินที่กาอาระถามเธอ
‘’………’’
‘’ เอาน่าๆ พวกเราก็มากวนจริงๆล่ะ ขอโทษนะ ซาสึเกะ พวกเราแค่เป็นห่วงเธอเท่านั้นว่าจะมารับกลับแต่ตอนนี้หิมะตกหนักกว่าเดิมแล้วล่ะ….’’ ซาโซริขัดขึ้นมา
‘’แล้ว……’’
‘’ ก็นะ…อ่า คือว่า ขอรบกวนด้วยนะ คงต้องค้างจนกว่าหิมะจะหยุดสนิทแล้วเฮลิคอปเตอร์จะขับไปได้น่ะ พอดีเราเอาเครื่องบินมาแต่จอดไว้ตรงสนามบินนอกเมืองกัน แล้วให้คนเอาเฮลิคอป….’’
‘’พอๆ ฉันไม่อยากฟังคนอวดรวย จะค้างก็ค้างไป ไม่ว่าอะไรหรอก! มันช่วยไม่ได้นิ! ถึงจะน่ารำคานก็เหอะนะ ‘’ ซาสึเกะบอกอย่างรำคานก่อนจะลุกขึ้น
‘’ ได้เหรอ ซาสึเกะ ให้พวกเขาอยู่จริงๆเหรอ? ‘’ ซากุระแหงนหน้ามอง
‘’ อืม.. เพราะฉันปฎิเสธแค่ไหนเธอก็ต้องขอร้องฉันอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ…’’
‘’ ขอบคุณนะ ‘’
‘’ ไม่เป็นไรหรอก เอาล่ะ! ไปกินของหวานกันเถอะ ฉันให้คนเตรียมของหวานให้ เธอชอบกินไม่ใช่เหรอ? J ลุ้นเอาล่ะกัน เอ้อ แล้วก็นะคุณชายทั้งหลาย…ห้องอาหารจะมีคนนำไปให้นะ พวกฉันขอตัวล่ะ J ‘’
‘’………….’’
ทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบเมื่อซาสึเกะพาตัวซากุระไปอีกทางและก็มีแม่บ้านมานำทางให้พวกเขาไปห้องอาหาร ตอนนี้คนที่เริ่มหงุดหงิดที่สุดก็มี อิทาจิ ตาด้วยเดอาระ ส่วนคนที่จะดูสนุกที่สุดคือ เพน… เขาทำหน้ายิ้มตลอดมาตั้งนานแล้วตั้งแต่คุยกับซาสึเกะไม่รู้ว่าตัวเองมีแผนอะไรกันแน่….
‘’ ว่าแต่หมอนี่มีบ้านใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงทำงานบริษัทแบบนั้นด้วยนะ ‘’ ระหว่างทางซาโซริหลุดปากพูดออกมาพรางมองไปรอบๆ แม่บ้านที่นำอยู่ก็หันมามองหน่อยๆ
‘’ นั่นสิ คุณแม่บ้านครับ ผมขอถามหน่อยได้มั้ยครับ บ้านนี้มีใครอยู่บ้างเหรอ? ‘’ เพนก็แอบสงสัยเหือนกันเลยถาม แม่บ้านสะดุ้งหน่อยๆก่อนจะหันมาพูด
‘’ เอ่อ คุณหนูเขาสั่งไว้น่ะค่ะ ว่าถ้าพวกคุณถามอะไรก็อย่าพูดอะไรให้มาก..’’
‘’ โห แสดงว่าอยู่มานานสินะครับ ถึงจงรักภักดีต่อเจ้านายแบบนี้ งั้นพวกผมไม่ถามแล้วครับ จะเป็นการทำให้คุณลำบากใจเปล่าๆ J ‘’
เมื่อการสนทนาจบลงพวกเขาก็ได้มานั่งรับประทานอาหารกันจนเรียบร้อย ก่อนจะไปนั่งเล่นอยู่ที่ห้องนั่งเล่นโดยมีแม่บ้านพ่อบ้านนำทางอยู่ตลอดเวลา อีกอย่างพวกเขาโดนสั่งไม่ให้ไปเพ่นพ่านไหนโดยซาสึเกะ จนกว่าเขาจะเลือกห้องให้พวกเขาได้
‘’ ไอ้บ้านั่น ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ! ‘’ อิทาจิเริ่มมีน้ำโห
‘’ หน้าต่อยซักที ชิ L ‘’ เดอาระเสริม
‘’ เอาน่าๆ ดีนะที่บอกให้พวกนายเตรียมชุดมากันน่ะ ว่าแล้วต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น… อ้าว ซากุระจัง ^^ ‘’ ซาโซริที่บรรยายแก่พวกพี่ๆน้องๆเขาก็หันไปเห็นซากุระเดินมาทางพวกเขาพอดี
‘’ ขอโทษนะคะ ที่ให้ลำบากแบบนี้ ขอโทษจริงๆค่ะ ‘’
‘’ รู้ก็ดีแล้ว กลับไปไม่เหลือแน่! ชิ ‘’
‘’ อิทาจิ!... เรามากวนเขาจริงๆนั่นแหล่ะ เพราะความเอาแต่ใจของพวกนายนั่นแหล่ะนะ ว่าแต่ซากุระมาก็ดีแล้ว เรามีเรื่องจะถามล่ะ ‘’
ซากุระทำหน้าสงสัยต่อคำพูดเพน
‘’ บ้านนี้ของหมอนั่นเหรอ? ‘’
‘’ อ่อ…ใช่ค่ะ บ้านพ่อ..แต่เขาก็ไม่อยากมาเท่าไหร่ค่ะ ฉันรู้แค่นี้แหล่ะค่ะ ^^;;’’
‘’ อยู่แค่พวกแม่บ้านรึ แล้วพ่อแม่หมอนั่นล่ะ ‘’
‘’ แม่เสียไปแล้ว แต่พ่อฉัน..ก็ไม่รู้ค่ะ ‘’ ซากุระมีท่าทีสลดลงตาเห็น เพนเลยไม่ถามอะไรมากเลยชวนเธอเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะเอาแขนกระทุ้งอิทาจิเบาๆให้รู้สึกตัวว่าควรทำอะไร …แต่ก็ไม่พ้นสายตาของซาโซริ
‘’ นี่ๆ ซากุระจัง มานั่งข้างๆพวกเราสิ พอดีมีเรื่องจะคุยเยอะแยะเลย ไหนๆก็มาแล้ว ไม่ต้องเป็นเวรให้ใครซักวันเนอะ ^^ ‘’
‘’ แจ๋วๆ เมด…ไม่สิ ซากุระจัง >__< ‘’
เธอยิ้มออกมาเล็กน้อย ว่าแต่…ช่วงนี้พวกนี้ทำดีกับเธอดีจริงๆ ทั้งที่ตอนเข้ามาเธอต้องวีนเล้กน้อยแต่เธอกลับอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนเป็นคนล่ะคน แต่ก็ต้องทำล่ะนะ เพราะเธอปิดเรื่องนี้กับซาสึเกะ ถ้าเขารู้คงบ้านแตกแหงมๆ
‘’ ว่าแต่หมอนั่นล่ะ ‘’ กาอาระถามขึ้น
‘’ เห็นบอกว่าจะไปเดินสำรวจบ้านน่ะ ฉันขอไม่ไปเลยเดินมานี่ J ‘’
‘’ เฮ้อ! ทำไมต้องเป็นหมอนั่นนะ เป็นผมยังดีกว่าซะอีก ;) ‘’
‘’ !!? ‘’
เดอิดาระส่งยิ้มให้เธอพร้อมกับคำพูดที่ดูล้อเล่น….แต่นั่นไม่ใช่เลย ซากุระใจเต้นนิดหน่อยก่อนจะปรับสีหน้าให้ปกติ
‘’ แหม อย่าล้อเล่นสิคะ J’’
‘’ นั่นสิน้า….ถ้าผมพูดจริงล่ะฮึ J’’
‘’ /////// ‘’
‘’ อะแฮ่ม! ว่าแต่วันนี้พวกเราจะมีที่ให้นอนมั้ย! ‘’ อิทาจิเงยหน้าจากหนังสือแล้วพูดขัดขึ้นมาจนเดอิดาระเม้มปากตัวเองเล็กน้อย
‘’ ซาสึเกะกำลังไปดูให้น่ะค่ะ เอ่อ..ฉันสงสัยมานานแล้ว พวกคุณ เอ่อ ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆใช่มั้ยคะ? ‘’
ทุกคนเงยหน้ามามองที่เธอ ก่อนจะพยักหน้า
‘’ ฉันตอบแทนล่ะกัน พวกเราไม่ใช่สายเลือดเดียวกันหรอกนะ คนล่ะพ่อล่ะแม่เลยล่ะ แต่ว่าถูกส่งให้มาอยู่ด้วยกันตั้งแต่ตอนวัยรุ่นเลยล่ะ ฉันที่อายุมากสุดเลย ต้องดูแลพวกนี้ล่ะนะ ‘’
‘’ แหมถูกอย่างผิดอย่างนะ เพนกับอิทาจิน่ะอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนิ เพราะพ่อแม่ทำงานที่เดียวกัน แต่ผมน่ะพึ่งมาอยู่ตอน 15-16 พร้อมกับเดอิดาระเองนะ อ๊ะ ซากุระจัง เดอิดาระกับผมไม่ได้เป้นพี่น้องกันหรอกนะ แค่สนิทกันตอนเด็กๆ ไม่ต่างกับ อิทาจิและเพนเลยน่ะ ‘’
น้ำเสียงกับสายตาของซาโซริเริ่มดูเจ้าเล่ห์ขึ้นเล็กน้อย พรางส่งสายตาให้เพนที่ยิ้มรับ
‘’ หรือก็คือพวกพ่อๆแม่ๆคุณรู้จักกันและถูกส่งให้อยู่ด้วยกันใช่มั้ยคะ? แล้วกาอาระล่ะคะ มาอยู่ตอนไหน’’
‘’ ก็ตอน 14 ล่ะนะ ‘’
‘’ โอ้ย! เมด…เอ้อ ซากุระจัง ไม่ต้องสนเจ้านี่หรอก ตอนเด็กๆนะ พอมาแรกๆนะ ทำหน้าอย่างกับคนโกรธใครมา 10 ชาติเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ แถมโครตของโครตของโครตเงียบเลยล่ะ ‘’ เดอาระขำออกมา
‘’ ก็จริงนะ ตอนนายมาใหม่ๆ ดูไม่เป็นมิตรกับใครเลยนะ ‘’ ซาโซรินึกภาพตาม
‘’ เหรอ? - -‘’ หน้ากาอาระตอนนี้มีแต่คำถาม
‘’ ใช่ๆตอนนั้นตอนที่พวกเราเจอหน้ากันใหม่ๆ ชอบทำเรื่องแสบๆกันนี่นา จะเราให้ซากุระจังฟังดีมั้ยนะ >< ‘’
‘’ เห้ย เดอิดาระ! ถ้าเล่าฉันจะฆ่าแก ‘’ อิทาจิพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ
‘’ เอาสิ J หน้าสนุกดีไม่ใช่เหรอ วีรกรรมตอนเป็นวัยรุ่นน่ะ ‘’
‘’ เพน! ‘’
‘’ ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่เสียอะไรหรอก เรารู้เรื่องของเธอมาเยอะแล้ว คราวนี้เธอจะรู้เรื่องของเราเพียงเล็กน้อยบ้างจะเป็นอะไรไป ใช่มั้ย J ซาโซริ ‘’
‘’ อ่า ครับๆ J ‘’
เมื่อลงมัติแล้วเดอิดาระจึงเริ่มที่จะเล่าเรื่อง วีรกรรมตอนที่พึ่งเจอกันใหม่ๆ ให้เธอฟัง…
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นานละน้ามาอัพเถอะเจ้าค่ะ~
พี่จะเทเรื่องนี้หรอคะไม่อัพเลย
อ้าวเรื่องนี้อิทาจิกับซาสึเกะไม่ได้เป็นพี่น้องกันเหรอ
อัฟไวๆนะค่ะ รอติดตามอยู่ หนุกมากๆเลยค่ะ ติดตามหลายเรื่องแล้ว เป็นกำลังใจให้นะค่ะ 😁😁✌✌
รอมาตลอดเลยค่ะ สู้ๆนะค่ะ
ยังรอเรื่อง "เกาะร้างพิสูจน์รัก"อยู่นะค่ะ