รักร้ายของนายมือปืน

              ผมอาศัยอยู่ในเมืองเล็กๆ ทางตอนใต้ ที่มีฝนตกมากกว่าแดดออก คืนนี้เป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวง กลมโต บนท้องฟ้าไม่มีแม้ดาวซักดวง เป็นคืนหลังฝนตกที่มืดมากๆ มากจริงๆ 

              "เธอคงเหงามากเลยใช่ไหมพระจันทร์" ผมเอ่ยถามพระจันทร์ขณะที่นั่งอยู่บนหลังคาบ้านสองชั้นหลังหนึ่งในเมืองท่ามกลางค่ำคืนที่ผู้คนหลับไหลกับเพื่อนซี้ของผม

              ผมได้รับคำสั่งให้มาจัดการคู่แข่งของชายคนนึง ที่ผมเรียกเขาว่าพ่อ สำหรับเขาผมคง "เอ๊ะ" ทันใดนั้นเป้าหมายก็ออกมาปรากฎตัวผมรีบกระโดดลงไปหาเป้าหมายทันที

              " ไม่นะ! บุรุษรัตติกาล " เขาตะโกนออกมาด้วยความตกใจ ใช่คับผมคือ บุรุษรัตติกาล ชายที่มาพร้อมความตายที่ชาวเมืองหวาดกลัว เพราะผมไม่เคยมีคำว่าพลาดหรือใจอ่อน

เฟี้ยว## เฟี้ยว## เสียงปืนดังลั่นไปทั่วเมืองท่ามกลางความมืดและพระจันทร์ดวงโตและเสียงนกอินทรีตัวใหญ่ที่บินสยายปีกอยู่บนท้องฟ้า ทุกบ้านรีบปิดประตูหน้าต่างไม่มีใครกล้าออกมาช่วยเหลือแม้แต่คนเดียว

              " อโหสิให้ฉันเถอะนะ " ผมพูดหลังจากจัดการเป้าหมายตายคาที่แต่แล้วขณะที่ผมกำลังจากไปทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียง

              " พ่อ! ไม่นะ แก แกฆ่าพ่อฉัน แกมันต้องไม่ตายดีไอ่ชั่ว " เสียงหญิงสาววัยประมาณ16ปี ผิวขาว ผมดำยาวสลวย เธอเงยหน้าขึ้นฟ้าน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้างสีชมพูของเธอ ตะโกนสาปแช่งผม ก็ให้ทำไงได้ละครับ คนเราเกิดมาก็ต้องตาย เมื่อไหร่เขาจะรับรู้กันซักที เห้อ!!!!! ผมก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ แต่ผมถูกสอนมาเพื่อเป็นผู้ล่า และคุณคือเหยื่อของผม