5 องค์หญิงสายฟ้าสวรรค์

ตอนที่2

 สายฟ้าอันรุนแรง ที่ผ่าลงมายังโลกมนุษย์ นั้นไม่ใช่สิ่งใด แต่เป็น การลงมายังโลกมนุษย์ขององค์หญิงทั้ง5 เนื่องจากองค์หญิงทั้งหมดเป็นสายฟ้า การลงมาครั้งนี้จึงต้องลงมาด้วยสายฟ้า แต่แปลกที่ตอนลงมามาพร้อมกัน แต่สุดท้ายต้องแยกกัน ตอนนี้ทุกคนกับหลังตามหากันอยู่ ข้าก็คนหนึ่ง ทำไงดีล่ะ ข้าไม่รู้จักใครเลย หิวจะแย่ ไม่สิ ลุ้ยหนิง เอ้ย ลุ้ยหนิง เจ้ามันสายฟ้าแห่งความสงบ สงบบ้างก็ดี

 “อุ้ยยยย”อยู่ๆข้าก็เด็กไปชนหนุ่มคนหนึ่งเอาซะได้ ชายหนุ่มคนนี้ เหมือนชายหนุ่มที่ข้าใฝ่ฝันอยากครอบครองมาก ขาว ตี๋ เนี้ยบ เก่ง ดูสิ ชั่งน่า....

“นี้เจ้าเป็นอะไรมากเลยเปล่า”เจ้าบ้าเอ๊ยย ข้ากำลังเคลิ้มอยู่เล้ย

“เปล่าข้าไม่เป็นไร”

“ก็ดีแล้ว”

“ขอบใจนะ ที่ช่วยรับข้า ข้าไปล่ะ”โถ่ ใครว่าอยากไป อยากอยู่ต่อชะมัด แต่เราลงมาทำภารกิจ ห้ามมีรากรักเด็ดขาด ไปหาที่สงบแปลงกายบินหาน้องๆดีกว่า

“หยุดนะ หยุด เจ้ากินแล้วจะหนีหรอ”อะไรกันนั้น บนโลกมนุษย์มีแบบนี้เดียวหรอ คนหนุ่มไล่ตียายแก่ มีเด็กน้อยด้วย อะไรเนี้ย ก่อนทำภารกิจ ขอสั่งสอน เด็กหนุ่มนี้น้อยเหอะ

“จะทำอะไรน่ะ ออกไปนะ ”อะไรกันนี้ ข้าผลักไม่แรง แต่ทำมั้ย ถึงลงไปนอนเลยล่ะ

“แหม่!!!น้องสาวคนสวยจ้า อย่ายุ่งเลยนะจ้า ถ้าจะยุ่งไปรอพี่ที่ร้าน ”ใครอยากจะยุ่งกับมัน

“ข้าไม่ได้อยากยุ่งกับเจ้า ข้าแค่อยากช่วยคนแก่ นี้เจ้า ทำอะไร แค่เด็กกับคนแก่ให้กินแบบไม่จ่ายตังไม่ได้หรือไง”

“คนสวยย เศรษฐกิจป่านนี้ไม่ดี ใครจะให้กินแบบไม่เสียตังล่ะ”

“โลภจังนะ เอางี้ เอาไป”

“แค่กำไลอันเดียว มันเทียบไม่ได้หรอก”

“เจ้าก็ลองเอาไปขายดูสิ ว่าเท่าไร”

“ได้ข้าปล่อยเจ้าคนก็แล้วกัน นี้เห็นว่า สาวสวยมาช่วยหรอก”

หึ แค้นซะจริง เห้ย ไม่มีแรงเลย เหมือนจะเป็นลม ซวยแล้วไง ข้าเป็นสายฟ้าแห่งความสงบ ไม่สงบนี้เอง แรงเลยหมด ไปนั่งสมาธิก่อนดีกว่า เผิ่นล่ะ

“แม่หนูๆ จะไปไหนล่ะ ยายยังไม่ได้ถามเลยว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร”ซวยรอบสอง

“ยาย ข้าไม่ว่างนะ ข้าไปล่ะ เดียวข้าให้ลุ้ยจิว ทำสายฟ้าให้ อุ๊บ”ยายแกงงเลยไงล่ะ

“แม่หนูนั้นพูดไร ลุ้ยจิว สายฟ้า ออ สายฟ้าแห่งโชคชะตา หรือว่าแม่หนูนี้เป็น . . . .’1ใน5องค์หญิงสายฟ้าสวรรค์!!!’”

ณ ใต้ต้นไม้ ในป่าอันแสนสงบ

 เฮ้ออ พอได้นั่งสมาธิแล้วก็มีแรงขึ้นมาเลย  สงบลงแล้ว         ใครน่ะใครมาแอบมอง ได้เจอกันแน่

ข้าตัดสิน ใช้เวทย์เหาะไป เตะหลังชายผู้นั้น เอาแล้วไงด้านหลังชายผู้นี้ ข้าชั่งคุ้นนัก

“นิเจ้า!!”เป็นเขาจริงๆด้วย

“เป็นเจ้าหรอเนี้ย”หน้าข้าลอยอยู่ตรงหน้ายังถามอีก

“ไม่ใช่มั้ง”

“เจ้ามาอยู่ที่นี้ได้ รู้หรือเปล่า ที่นี้นะ”

“นะ นะอะไร”

“ออกไปเหอะ ไปกับข้า”

“นิเจ้า มีสิทธ์อะไรมาจับแขนข้าห้ะ”อุ้ยเอาแล้วไง นี้ข้าหมดแรงอีกแล้ว เมื่อกี้โกรธนิ นี้ข้าอยู่ในอ้อมอกเขาแล้ว

“เจ้าเป็นอะไร นิๆเจ้าตื่นน่ะ ข้าไม่แบกเจ้าออกไปหรอกนะ”เจ้าบ้าเอ้ย ข้าขอโทษข้า ไม่ ไหว แล้ว จริงๆ ภาพที่เห็นอยู่ก็เลือนรางหายไป //-//

.

.

.

“โอ้ยย เหนื่อยย”ที่ไหนเนี้ย

“ตื่นแล้วหรอ”

“ไม่ทีมั้ง ไหนว่าไม่แบกข้าออกไปล่ะ”

“เจ้าดูให้ดีสิ เจ้าอยู่ที่เดิม ข้าไม่แบกเจ้าออกไปหรอก แค่อยู่เป็นเพื่อน”

“อืม เรารีบออกจากที่นี้เถอะ”

“ทำมั้ยตอนนี้มารีบออกจากที่นี้ล่ะ”

“ข้าต้องไปหาน้องข้าอีก ไปเหอะ”

“น้องเจ้าหายไปหรอ”

“ใช่นะสิ ไม่ใช่หายคนเดียวนะ หาย4คน”

“4คนเลยหรอ”

“ใช่ ไปเหอะ ข้าห่วงน้อง”

“ไปๆ รีบๆเลย”

ณ เมืองหลวง แห่งหนึ่ง

“ขอบใจเจ้ามากนะ ที่ให้ข้าติดออกมาด้วย ไปล่ะ”

“เจ้าจะไปไหนหรอ”

“ไปที่ไหนก็เรื่องของข้า”

“ใช่เรื่องของเจ้า แต่เจ้าไปถูกหรอ”

“ไม่ถูกแต่ยังไงข้าก็ต้องไปหาน้องข้าทั้ง4คน ไปล่ะ”

“โชคชะตาฟ้าลิขาต ให้ข้าได้เจอเจ้า ไว้เจอกันใหม่ ในเวลาที่ใช้ ลุ้ยหนิง องค์หญิงสายฟ้าสวรรค์”

(ติดตามตอนต่อไป ในตอนที่2)