คิดถึงนะ...วันวาน

บทนำ

 สวัสดีครับ ท่านผู้อ่าน...ผมชื่อ สมป้า เป็นเด็กต่างจังหวัด ใช้ชีวิตเหมือนเด็กต่างจังหวัดทั่วไป วิ่งเล่นตามซอย เล่นซ้อนหา เล่นดิน เล่นทราย เติมโต อะไรๆรอบตัวก็เปลี่ยนไป ตามกาลเวลา ความเจริญเข้าถึงหมู่บ้าน มีไฟฟ้าส่องสว่างตามถนน มีตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญประจำหมู่บ้าน มีร้านค้า ปั๊มน้ำมันของหมู่บ้าน แต่ยังคงไว้คือวิถีชีวิตของคนต่างจังหวัด ที่มีน้ำใจ ช่วยเหลือกันและกัน มีผู้เฒ่าผู้แก่ เป็นที่พึ่งทางจิตใจ ค่อยสั่งสอนให้ความรู้คนรุ่นใหม่ คนรุ่นใหม่ที่พูดถึงก็คือ คนรุ่นพ่อ-แม่ ของสมป้า โลกต้องหมุนต่อไป ไม่มีใครต้านการเปลี่ยนแปลงได้ตลอดไป เป็นกังวลว่า ถ้าไม่มีคนรุ่นเก่าแล้วอนาคตของหมูบ้าน จะเป็นอย่างไร เพราะคนรุ่นใหม่เองก็พากันไปทำงาน ไปสร้างครอบครัวที่อื่น จะกลับมาก็ช่วงเทศกาลนานวันจะมีแต่คนหน้าใหม่เข้ามาแทน อาจมีสักวันที่คนทั้งหมู่บ้าน จะรู้จักกันเพียงชื่อ

เป็นเวลา 7 ปี ที่สมป้าทำงานอยู่ที่สมุทรปราการ เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน เหมือนว่า พึ่งมาอยู่ที่นี้ได้ไม่นาน ยังคิดถึงบรรยากาศวันแรก ตอนพ่อแม่มาส่งขึ้นรถทัวร์ ยังคิดถึงตอนลงจากรถทัวร์ที่สถานีหมอชิด มีพี่ส้ม ซึ้งเป็นลูกของป้ามารอรับที่สถานี พาไปส่งที่สมุทรปราการ เพื่อให้ญาติอีกคนชื่อพี่รวง รับไปอยู่ด้วย 1อาทิตย์ ระหว่างนี้ พี่รวง สอนขึ้นรถสองแถว พาไปดูที่ทำงานของสมป้า พาไปหาที่พัก ปัจจุบันยังอาศัยอยู่ที่พักเดิม ส่วนพี่รวง ได้กลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน เพราะบริษัทเปิดโอกาสให้พนักงานยื่นลาออกด้วยความสมัครใจ พี่รวงจึงยื่นลาออก ด้วยระยะเวลาที่พี่รวงทำงานมา มากกว่า20ปี ก็เป็นเหตุผลที่จะยื่นลาออกได้ แต่สำหรับสมป้าคือจุดเริ่มต้นของวัยทำงาน

ทุกปีสมป้าให้ของขวัญตัวเองโดยการซื้อของที่อยากได้ เช่น กล้องถ่ายรูป โน๊ตบุ๊ก รองเท้า กางเกงยีนส์ แต่ปีนี้ตั้งใจว่าไม่ซื้ออะไร ขอเปลี่ยนเป็นการเล่าเรื่องอดีต วัยเด็ก จนกระทั้ง ถึงปัจจุบัน ยังมีอีกเหตุผลที่ทำให้เล่า คือ คิดถึงบ้าน บ้านที่ศรีสัชนาลัย