เปิดหัวใจไปรักยายเฉิ่ม

ข้อมูลเบื้องต้น

  นิคิเนมิกับแม่ได้ย้ายเข้ามาในเมืองมัตสึโมโตะ พ่อของเขาได้เสียชีวิตตั้งแต่เธอยังอายุ 5 ขวบ ด้วยโรดหัวใจวายเฉียบพลัน(ตอนที่พ่อของเธอกำลังมองผู้หญิงคนหนึ่งกำลังก้มเก็บปากกาอยู่)

เมื่อถึงเมืองมัตสึโมโตะ เธอเข้าบ้านใหม่ของเธอ

เนื้อเรื่อง

 

เรื่องเล่าเน่านิด ๆ โดย MR. ล่องหน

เสนอเรื่อง เปิดหัวใจไปรักยายเฉิ่ม

     “ปู้น ๆ” เสียงรถไฟดังขึ้น “หาว––––––! ถึงยังแม่” นางเอกของเรานาม “นิคิเนมิ” เอ่ยขึ้น “แม่! ถึงยัง” นิคิเนมิถามอีกครั้ง เธอลืมตาขึ้นไม่เห็นคนบนรถไฟ ด้วยสัญชาติญาณของสัตว์ (ประเสริฐ + เดรัจฉาน) จึงรีบลงมาจากรถไฟโดยด่วน เธอเห็นแม่ เธอกำลังซื้อข้าวต้มเพิ่งขึ้นไปกินบนรถไฟ “โหแม่ ใจหายใจคว่ำหมดเลย”

 “เก็บหัวใจได้ยัง”แม่พูดขึ้น

 “แม่เล่นมุขไรเนี่ย “ นิคิเนมิเอ่ย

 “อ้าว ก็แกบอกว่าใจหายไง”

(โธ่!! ที่แท้แม่ก็ปัญญาออ่น) “พอ ๆ เดี๋ยวรถไฟออกก่อนรีบขึ้นเหอะ”

    นิคิเนมิกับแม่ได้ย้ายเข้ามาในเมืองมัตสึโมโตะ พ่อของเขาได้เสียชีวิตตั้งแต่เธอยังอายุ 5 ขวบ ด้วยโรดหัวใจวายเฉียบพลัน(ตอนที่พ่อของเธอกำลังมองผู้หญิงคนหนึ่งกำลังก้มเก็บปากกาอยู่)

เมื่อถึงเมืองมัตสึโมโตะ เธอเข้าบ้านใหม่ของเธอ “ว้าย ตาเถรโดนแม่ชีเตะหน้าคว่ำ บ้านหรือเฮาส์เนี่ย” แม่ของนิคิเนมิบอก

“ก็เหมือนกันแหละบ้านกับเฮาส์น่ะ”  นิคิเนมิบอกอย่างอารมณ์เสีย

“หรอ....เพิ่งรู้นะเนี่ย”

   เช้าวันใหม่อันแสนสบาย  “ไปล่ะนะค้า––––––ว้าย” นิคิเนมิร้องเสียงหลง เพราะเธอ....ลืมใส่กระโปรง (เฉิ่มขนาดหนัก) เธอวิ่งด้วยความเร็ว 80 กม./ชม. เนื่องจากประหยัดน้ำมัน (เกี่ยวตรงไหน) เธอได้มองเห็นชายผู้หนึ่งที่สี่แยก “โอ๊วๆๆๆ คนหรือเทวดาเนี่ย หล่อเร้าใจมั่ก ๆๆม้ากกก” นิคิเนมิคิด ฝ่ายชายได้มองดูนิคิเนมิ “พระเจ้าจอร์จมันยอดมาก ผู้หญิงธรรมดาหรือนางฟ้ามาเกิด”   เมื่อทั้งสองเดินไปถึงโรงเรียน  “สวีดัด (สวีสดี) นักเลง เอ๊ย นักเรียนทุกคน วันนี้ครูแนะนำให้รู้จักกับนักเรียนคนใหม่ นิคิเนมิ เข้ามาสิจ้ะ” ครูซูชิจังเอ่ย นิคิเนมิเดินเข้ามาและด้วยความสวย (ซะจนไม่มีซะที่ไหน) ของเธอทำให้นักเรียนทั้งห้อง...ไม่ได้สนใจเธอมากนัก(แป่วววว) นิคิเนมินั่งข้างยูโนนะจ้ะ (ขอยืมชื่อ U-Know มาก่อนนะจ้ะคิดชื่อไม่ออกง่ะ ขออภัยไว้ ณ ที่โน้นด้วย) “ดีจ้ะ เธอคงชื่อยูโนใช่ไหม” นิคิเนมิเอ่ยด้วยความเขิน “ใช่ครับ เธอก็คงชื่อนิคเนมิใช่ไหม” ยูโนเอ่ย “แหะ ๆ ขอยืมปากกาหน่อยดิ” นิคิเนมินางเอกผู้หน้าแข็งไปนิดยืมปากกายูโนเมื่อได้รู้จักกัน “อ่ะ” ยูโนให้นิคิเนมิยืมปากกา   

    ......เวลาผ่านไปไวยังกับโกหก “กริ้ง––––––“ กริ่งเลิกเรียนดังขึ้น “ขอบคุณจ้ะ อ่ะนี่ปากกา” นิคิเนมิพูด  “สวัสดีจ้ะ” นิคิเนมิทักยูโนก่อนกลับบ้าน “เช่นกันครับ” ยูโนตอบกลับ เมื่อนิคิเนมิกลับถึงบ้าน “ว้าย ดีใจ ๆ ๆ พบชายในฝันแล้ว” นิคิเนมิตะโกนจนได้ยินถึงอังกฤษ หารู้ไม่ว่า ยูโนอยู่ข้างบ้านเธอแถมอยู่ห้องตรงกัน แต่นิคิเนมิปิดผ้าม่านไว้ “โฮะ ๆ ๆ ดีใจโว้ย มีหญิงมาชอบด้วย” ยูโนแอบปลื้ม 

     เช้าวันรุ่งขึ้น  “ยูโนไปทักทายเพื่อนบ้านใหม่กันลูก” แม่ของยูโนพูด “คร้าบบบบบบบ” เขาตอบ

“ติ๊งต๊อง เอ๊ย ติ๊งต่อง” แม่ยูโนกดกริ่งบ้านนิคิเนมิ “มาแล้วค่า”.............

 “อ้าว คุณนาย เชิญเข้ามาค่ะ” แม่ของนิคิเนมิต้อนรับแม่ของยูโน  ขณะที่ยูโนกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน แม่ของนิคิเนมิก็ปิดประตู “ปัง” เสียงประตูดังขึ้น “อ้าว ลูกคุณนายเหรอจ้ะ ขอโทษนะจ้ะ เมื่อกี้มองไม่เห็น เชิญเข้ามาจ้ะ”  ขณะที่ท้งสามคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก นิคิเนมิกำลังลองชุด (ชั้นใน) อยู่ โดยไม่รู้ว่ามีแขกอยู่ข้างล่าง เธอเลยลองชุดไปให้แม่ดู “แม่ ชุดโอ (เค) ป่ะ” พร้อมตั้งท่าให้ดู “อ้าวยูโนมาทำไม นั่นคุณแม่ยูโนเหรอค่ะ ดีค่ะ” แม่นิคิเนมิรีบผลักนิคิเนมิออกจากห้อง “เฉิ่มจริงเธอนี่..ไปเปลี่ยนชุดก่อน...ไป๊” “ทำไมแม่..ชุดก็ (แล้วนิคิเนมิก็มองดูชุด แล้วรู้ว่า...)ว้าย------“  เธอรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนทันทีและเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด นิคิเนมิลงมาพร้อมกับชุดปกติ “ขอโทษนะคะ เผอิญลูกดิฉันไม่ทราบน่ะค่ะว่ามีแขกมาบ้าน “ แม่นิคิเนมิขอโทษแม่ของยูโน

“ค่ะ ๆ ไม่เป็นไรค่ะ” (เป็นบุญตาของลูดิฉันมากกว่า ก็บึ้มซะขนาดนั้น) คุณแม่ของทั้งสองคนก็สนทา (ภาษาคนแก่) กันไป ส่วนยูโนก็ไปขอดูห้องนิคิเนมิ “โอ้โห มีแต่หนังสือนายแบบทั้งนั้นเลย” ยูโนพูดพร้อมถือหนังสือของนิคิเนมิ “ว้ายอีตาบ้าค้นของคนอื่น” นิคิเนมิโมโหลมออกหูที่รู้ความลับของตน “นี่เธอไม่ต้องดูนายแบบหรอก ถ้าอยากดูมากเดี๋ยวฉันให้ดู” ยูโนแกล้งนิคิเนมิพร้อมทำท่าถอดกางเกง “ไอ้หื่นกาม” นิคิเนมิรับผลักยูโนออกไปจากห้องแล้วปิดประตู เมื่อปิดประตู แล้วพอตอนเย็นยูโนกับแม่ก็กลับบ้าน

     เช้าวันรุ่งขึ้นิคิเนมิก็ปั่นจักรยานไป(อวดจักรยานลายมิกกี้เมาส์ที่เพิ่งซื้อนั่นแหละ) “โอ้ย...ทำไมมันหนักอย่างนี้วะ” นิคิเนมิหันไปข้างหลัง เธอพบยูโนนั่งอยู่ที่เบาะหลังของจักรยาน “เธอขับจักรยานนิ่มดีนะ” “เอางี้เดี๋ยวฉันปั่นให้เอง” ยูโนบอก                    “ไม่ต้อง โอ้ย-“เธอโดนจักรยานบาด(สมน้ำหน้า) ยูโนจึงจับนิคิเนมิไปนั่งข้างหลัง แล้วยูโนก็ปั่นจักรยานไปโรงเรียนเอง “ยูโน ขอบใจนะ” นิคิเนมิพูด

    เมื่อถึงโรงเรียน ตอนก่อนพักเที่ยง “ว้าย~ กระเป๋าตังค์ฉันล่ะ” นิคิเนมิอุทานขึ้น “สงสัยลืมไว้ที่บ้านแน่เลยโธ่...” เธอพูดต่อ ด้วยความมีน้ำใจ (หวังผลตอบแทน5%) ของยูโน “ฉันเลี้ยงข้าวให้เธอ เอาป่ะ” ยูโนพูดขึ้น “เออ ดี ๆๆ เอ่อ ก็ดี”           ” ยูโนเดินไปโรงอาหารกับนิคิเนมิ ยูโนก็ (แกล้ง) เผลอไปจับมือนิคิเนมิเข้า นิคิเนมิก็สะบัดมือออก “นี่..นายแต้ะอั๋งชั้นหรอ” ยูโนจึงเดินห่างออกมา    

         เย็นวันนั้นยูโนก็ปั่นจักรยาน (ของนิคิเนมิ) กลับบ้านพร้อมนิคิเนมิ ตอนเย็นนิคิเนมิทำเลขไม่ได้จึงโทรไป(ทำไมก็ตะโกนไปได้)ยูโน เพราะยูโนเก่งคณิต จึงเปิดหน้าต่างตะโกนเรียกยูโน แ ยูโนก็อยากมาอยู่แล้วจึงกระโดดข้ามหน้าต่างเลย (ล้อเล่น) เมื่อ

ยูโนมาถึงห้องนิคิเนมิ “อ้าว เธอยังไม่เปลี่ยนชุด (เปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดลำลอง)อีกเหรอ “ถ้าเปลี่ยนแล้วคงไม่เห็นเป็นชุดนักเรียนหรอกนะ” นิคิเนมิกำลังทำการบ้านอยู่นั่นเอง ปากกาก็หล่น นิคิเนมิก้มไปเก็บปากกาแต่เผอิญกระโปรงมันสั้น เลยก้มเห็น ก.ก.น. และที่สำคัญยูโนก็มองอยู่ด้วย และด้วยความลืมตัวของยูโนจึงหลุดปากมาว่า “สีชมพูเหรอ”  “ไม่ใช่สีชมพูอย่างเดียวนะ ลายคิดติ้ด้วย… ว้าย อีตาบ้า ลามก หื่นกาม อนาจาร วิปริต ฯลฯ” แต่ขณะที่นิคเนมิกำลังด่าอยู่นั้น นิคเนมิไม่รู้ว่ายูโนเผ่นไปตั้งนาน แล้ว (เฉิ่มไง)

     จนกระทั่งปิดเทอมยูโนไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน ขณะนั้นที่บ้านของยูโน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น บอกว่าให้รีบไปที่บ้านของคุณยายของยูโนด่วน แม่ยูโนจึงรีบจัดข้าวของแล้วเดินไปบอกที่บ้านนิคิเนมิว่า “ฝากดูแลบ้านด้วยนะคะ" แล้วรีบเดินทางไป โดยลืมไปว่าลูกจะเข้าบ้านยังไงเพราะยูโนไม่มีกุญแจ เมื่อยูโนกลับมาก็เข้าบ้านไม่ได้ แม่นิคิเนมิกำลังออกไปจ่ายตลาด เห็นยูโนอยู่หน้าบ้าน ยูโนบอกว่าแม่เอากุญแจไปด้วย (พ่อไปต่างประเทศ) แม่นิคิเนมิจึงให้ยูโนไปอยู่ที่บ้าน แต่ที่บ้านนิคิเนมินั้นห้องมีแค่ห้องแม่ ห้องน้ำ ห้องครัว ห้องรับแขก ห้องเก็บของ(ซึ่งเมื่อเปิดประตูออกมาของก็จะหล่นใส่หัว) และห้องนิคิเนมิ และห้องแม่ก็มีเตียงเล็กนอนได้คนเดียวแต่ห้องนิคิเนมิเตียงนั้นนอนได้ 2 คน ยูโนจึงบอกว่านอนห้องนิคิเนมิก็ได้ “สวัสดี” ยูโนทักทายนิคิเนมิ

  “มาทำไมยะ”

“ก็มาอยู่กับเธอไง” ยูโนตอบ

“บ้านไม่มีเหรอยะ”เธอบอก    ยูโนจึงเล่าให้ฟังนิคิเนมิเดินออกมาหันหลังให้กับยูโนแล้วหยุดยิ้มให้กับประตู “ชั้นจะไปตลาดจะไปหรือเปล่ายูโน” แล้วนิคิเนมิจึงเดินเอื่อยๆ(รอยูโน) “ไปด้วย รอก่อน” ยูโนบอก แล้วรีบวิ่งตามเธอไป “นิคิเนมิไม่รู้เลยว่ายูโนเลือกผักไม่เป็น แต่ก็ดันไปซื้อผักให้อีก เนื่องจากรีบมากเลยไม่ได้ตรวจของ จึงเดินกลับบ้านพร้อมยูโน “ว้าย---- ผักหรือศพเนี่ย”

 นิคิเนมิตะโกน 3 บ้าน 8 บ้าน อุตส่าห์จะทำอาหารดี ๆ เลี้ยงยูโนซะหน่อย (กินแห้วไปก่อนละกันยูโน)   เนื่องจากนิคเนมิหลับช้า (ขนาดหลับช้าหน้ายังสวยเพราะใช้ Olay) 5 ทุ่มแล้ว ยูโนเห็นนิคเนมิหลับแล้วแต่ที่จริงเธอยังไม่ได้อาบน้ำแค่พักสายตา ยูโนจึงอาบน้ำอย่างสบายใจ “ฮ้าว-----” นิคิเนมิตื่นจากการพักสายตา ด้วยความซึม ง่วง จึงเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่มีสติโดยนุ่งผ้าขนหนู ขณะที่ยูโนกำลังอาบน้ำอยู่ก็หลับตาร้องเพลงอยู่ นิคิเนมิก็ลงไปในอ่างอาบน้ำ นิคิเนมิโดนตัวยูโน เธอคิดในใจว่า ‘นี่มันเนื้อคนนี่หว่า’ “ว้าย” ยูโนหันหน้าไปทางกำแพง นิคิเนมิรีบนุ่งผ้าวิ่งออกไป คืนนั้นนั่งด่ากันถึงตี2 (แต่นิคิเนมิก็ยังไม่ได้อาบน้ำ) นิคิเนมิก็หลับก่อน  ยูโนก็หลับตามบนเตียงเดียวกัน มียูโนค่อย ๆ โอบไปตามร่างกายนิคิเนมิ (ตอนกลางคืนนิคิเนมิเลยฝันว่ามีงูมารัด) ตอนเช้าแม่ยูโนโทรมาบอกว่าจะกลับแล้ว (ไม่น่ากลับเลยนะ) แต่ยูโนดันลืมเสื้อกล้ามสีเทา ไว้ที่บ้านนิคิเนมิ นิคิเนมิจึงซักให้เสร็จแล้วจึงนำไปให้ยูโน

“ติ๊งต่อง ๆ”

นิคิเนมิเดินขึ้นไปบนห้องของยูโน ฉากที่เธอเห็นตอนนั้นคือ ยูโนจูบอย่างดูดดื่มกับผู้หญิงคนอื่น ยูโนหันมา นิคิเนมิน้ำตาไหล “ฟุ่บ” เสื้อที่เธอซักมาด้วยความรัก (แหวะ แต่งไปอ้วกไป) เธอหันหลังวิ่งไป “เอี๊ยด------- โครม” “ว้าย” ยูโนรีบวิ่งไป ภาพที่เขาเห็นก็คือภาพที่นิคิเนมินอนสลบไปแล้วเลือดกลบปาก (ช่างเป็นภาพที่น่าอนาถจริง) ยูโนโนรีบอุ้มนิคิเนมิไปที่โรงพยาบาลด้วยความเร็ว 200 กม./ชม. (แหะ ๆ) แต่อีนั่นที่จูบกับยูโนหายไปไหนแล้วอ่ะ (ช่างเหอะ) เมื่อเธอรู้สึกตัวด้วยความของนิคิเนมิ เธอเห็นว่าได้ทีของเธอแล้ว ถึงเวลาสนุกแล้วซิ แกล้งทำเป็นจำไม่ได้ (ความคิดอัปรีย์แท้ ๆ) เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้น “นิคิเนมิ นิคิเนมิ” (เสียงตื่นเต้น + ตกใจ)ของยูโน

 ใครคือนิคิเนมิคะ แล้วฉันคือใครแล้วคุณคือใคร (แกล้งโง่ต่อไป)นิคิเนมิพูดขึ้นพร้อมทำหน้าอึน   ยูโนคิดในใจว่าสมองคงกระทบกระเทือน ยูโนจึงพูดขึ้นว่า “คุณจำผมไม่ได้แล้วหรอ คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า”     นิคิเนมิพูดขึ้นว่า “ช่ายแว้ว”

ยูโนทำหน้าเซ็ง ๆ แล้ว เขาหันมาพร้อมเขย่าตัวนิคิเนมิ “เธอเล่นอะไรของเธอมันสนุกมากนักเหรอ” นิคิเนมิหน้าเปลี่ยนสีพร้อมตอบกลับไป “แล้วเธอล่ะจูบผู้หญิงต่อหน้าฉันเธอคิดว่าฉันไม่เสียใจหรือไง” นิคเนมิเริ่มร้องไห้แล้วหันหลังให้กับยูโน ยูโนสำนึกผิด จึงดึงตัวนิคิเนมิกลับแล้วโผเข้ากอดนิคิเนมิ “ยกโทษให้ฉันด้วยนะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ฉันสัญญา (ด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่)” ทั้งสองกอดกันแล้วนิคิเนมิก็พูดขึ้นว่า “อย่าทำให้ฉันต้องเสียน้ำตาเพราะเธอนะรู้เปล่า” ยูโนก็ตอบกลับว่า “ก็ฉันสัญญาแล้วไง (ยายเฉิ่ม)”

******************จบบริบูรณ์**************************