[ Y ] Norit 68** ความทรงจำสีจาง

เนื้อเรื่อง

6 ปีแล้วใช่ไหม…

สำหรับการอยู่ที่นี่….. ที่แห่งนี้    ….สถานที่ที่ถูกเรียกว่า โรงเรียน

…ถ้านับถอยหลัง วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายแล้วสำหรับการเป็นนักเรียน ม.6 ของโรงเรียนนี้

คิดถึงมันเหลือเกิน  ความทรงจำที่ผ่านมา…

ผม ริท เรืองฤทธิ์ ศิริพานิช ครับ  ผมเป็นนักเรียน ม. 6

วันพรุ่งนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของการเรียนที่นี่ สถานที่ที่ผมเรียนมากว่า 4 ปี

ที่ที่พาเราได้เจอกับเพื่อน  มีมิตรภาพเกิดขึ้นหลากหลาย ทุกๆอย่างล้วนเป็นความทรงจำที่มีคุณค่า และเป็นสิ่งที่น่าจดจำตลอดมา 

ผมมีเพื่อนกลุ่มใหญ่ประมาณ สิบกว่าคนแต่มีไม่กี่คนหรอกครับที่สนิทกับผม  ….

“ คุณเคยไหม เวลาที่เราจะจากสิ่งที่อยู่กับเรามานาน มันรู้สึกใจหาย รู้สึกเสียดาย รู้สึก..อดอู้อยู่ในใจ ”

กลางปีนี้ผมก็ต้องไปเรียนขอนแก่นแล้ว ส่วนคนอื่นๆก็ต้องแยกย้ายไปตามทางของแต่ละคน ซึ่งแน่ๆ เพื่อนที่สนิทกันมานานเราก็ต้องเดินตามทางของแต่ละคน ไปอย่างนั้น…

ผมนั่งอยู่บนคอนกรีต หน้าเสาธงโรงเรียน ในยามบ่ายๆ ราว 5 – 6 โมงเย็น ไม่รู้เหมือนกันครับ ท้องฟ้าสีแสด ครึ้ม พร้อมลมพัดอ่อนๆ โอบกลิ่นหญ้า พัดผ่านไป มันทำให้รู้สึกหวนคิดถึงวันเก่าๆ   

,,ผมเชื่อนะ  ผมเชื่อว่าทุกคนต้องมีเพื่อนสนิทที่เราจะไปไหนมาไหนด้วย ไว้วางใจ มันเสมอเวลาอยู่กับมันแล้วสบายใจกว่าอยู่กับคนอื่น ผมก็มี เค้าชื่อว่า โตโน่ ภาคิน คำวิลัยศักดิ์ ครับ

มันสอบติด สวนดุสิต  นู้น ทิ้งผมไปไกลเลย

เพื่อนสนิทที่พร้อมเคียงข้างกันเสมอ  มันเหมือนจะอธิบายไม่ถูก จริงๆ หวังว่าจากนี้เราจะได้เจอกันอีกนะ ไอ้ลิง J

“เฮ้ย ไอ้ริท มานั่งอะไรตรงนี้วะ ไม่กลับบ้านเหรอ” เสียงทุ้มๆ กล่าวสะกิดสติผมขึ้น ทางด้านหลัง  ผมเงยหน้ากลับหลัง มอง

“เค้าก็  มานั่งเล่นเฉยๆแหละ พรุ่งนี้เราก็เรียนวันสุดท้ายแล้วนะเว้ย คิดถึงลิงจัง 55” ผมพูดเปรย พร้อมส่งยิ้ม เฉือนๆให้ เพราะในใจมันยังติดอยู่ว่า จากนี้เราต้องจากกันแล้วจริงๆใช่มั้ย

“โห ไอ้เตี้ย เอ้ย” มันเดินมาอ้อมเสาธง แล้วเอามามาพาดไหล่ผม  สายตามันจ้องมองไปที่ท้องฟ้า สุดไกลลิบตา ท่ามกลางสายลมโชยเบาๆที่พัดผ่าน

“ถ้า ลิงไปแล้ว แล้วใครจะดูแลไอ้เตี้ยว้า ” มันพูดขึ้นพร้อมฉีกยิ้มให้ผม  เอาขยี้ผม ผมเล่นเบาๆ

“แล้ว แกมาโรงเรียนทำไมตอนนี้วะ” ผมเปรยตามอง ชั่วครู่แล้วมองท้องฟ้าเช่นเดิม

“ก็..  คิดถึงโรงเรียนเหมือนริทนั่น แหละ ”

….

ความเงียบครอบงำขึ้น  ทั้งคู่ต่างรู้ว่า เงียบเพราะอะไร

ทั้งนี้  เพราะต่างรู้ลึกๆในใจแล้วว่า ต่อไปในวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไง มันเหมือนมีอะไรมากำหัวใจยังไงไม่รู้

“แล้ว …น้องส้ม แกเป็นไงบ้างวะ จะจบแล้ว แกก็ยังไปจีบน้องเขา ติดมา แกผิดเต็มๆ เลยนะเว้ย” : )

“ไม่หรอก  หน้าเค้า หน้ายังกะลิง ใครจะไปชอบวะ เค้าก็จีบไปเรื่อย..”

“เฮ้ย ๆ ถึงหน้าลิง แต่ก็ยังถูกจัดอยู่ในกลุ่ม แก๊งคนหน้าตาดีอยู่นะเว้ยๆ แกน่ะ ดีใจเหอะ หน้าเหมือนลิง แต่ก็ยังดูดีนะ ฮ่าๆ”

“นี่ สรุป ชมหรือ ด่าผมค้าบ  จะไปเรียนมหาลัยแล้ว ยังนิสัยเหมือนเด็กเหมือนเดิมเลยนะไอ้เตี้ย” มันเอามือมาคล้องคอผมอีกครั้ง …

ผมจะทำยังไงดี พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันสุดท้ายแล้ว ที่จะได้เจอหน้าเพื่อน เพราะตอนเย็นผมก็ต้องย้ายไปขอนแก่นแล้ว ..

“เฮ้ย ริท  รู้ไหม แกน่ะ เป็นเพื่อนที่สนิทกับเค้ามากที่สุดตั้งแต่เคยเป็นเพื่อนกับใครมาเลยนะเว้ย”  

ท่ามกลางความเงียบเสียงทุ้มพูดขึ้นแล้ว ตบไหล่ผมเบาๆ

“เหรอ  ฮ่าๆ แกก็เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเค้าเหมือนกัน รู้ไหม”

“เค้ายังจำวันแรกได้เลย รับน้องอ่ะ ที่พี่เขาให้เต้น เมียงูอ่ะ แกใช่ไหมที่ไปเป็นเสาร์ ให้พี่เอกกี้เต้นเป็นงู ฮ่าๆๆ ไอ้ลิงงั่งเอ้ย”

“ฮ่าๆ แกยังจำได้เหรอวะ  แล้วที่ใครว้า  ที่โดนลงโทษ ข้อหาลวนลามพี่เขา แน่ะแน่ะ แน่”

“เฮ้ยย ไม่ใช่นะเว้ย ไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้น ป้ายห้อยคอหลุด เลยก้มไปเก็บ พี่เขาอ่ะ คิดไปเองว่า เค้าแอบดู กกน …..หลงตัวเองโครตๆ”

“ ฮ่าๆ เออ รู้อยู่หรอก ล้อเล่งเฉยๆ อย่าโกรธเค้าน่าตัวเล็กๆ ”

ชิ ไอ้ลิงบ้า อยากดีดจมูกมันเว้ยย

“เห้ย เรียกเค้าว่าตัวเล็กไม่กลัวเพื่อนล้อว่าเป็นเกย์อีกเหรอวะ”  อยู่ดีๆ ผมถามขึ้น กะทันหัน ทำให้เราทั้งสอง เงียบไป …

ผมมองมันเปรยๆ มันเหมือนกำลังมองเมฆที่กำลังเคลื่อนตัวไปตามแรงลมอยู่เลย

“เออ… แล้ว แกซีเรียส หรอวะ พี่เพื่อนล้ออ่ะ” โน่หันหน้ามาถามผม แล้วยิ้มบางๆให้

“ไม่รู้ดิ  เฉยๆว่ะ” ผมพูดแล้วยิ้มกว้างๆ หวังว่าสถานการณ์อึมครึมจะดีขึ้น

“ดีแล้วๆ  บริสุทธิ์ใจทั้งคู่นิหว่า กลัวอะไร เนอะ” 

“อื้มม” 

“งั้น เค้ากลับบ้านแล้วนะ พรุ่งนี้เจอกัน” โน่ลุกขึ้น ตบหลังผมเบาๆ แล้วเดินกลับไป

….

เห้ออ เมื่อไหร่นะ ที่ผมจะกล้าบอกรัก เขาสักที 

…ถ้าได้บอกไปมันจะเป็นเหมือนเดิมไหม 

ถ้าคนอื่นรู้ เค้าจะคิดกับเรายังไง  เราต้องโดนจับไปนินทาแน่ เลย..

ทำไงดีนะ   ทำไมต้องเป็นเราด้วย ที่ดันไปรักเพื่อนตัวเอง… ทำไม

ทำไมใจเรามันไม่กล้า ที่จะบอกว่า ..ริทรักโน่ นะ…

วันสุดท้ายของการเรียน

ปัจฉิมนิเทศ ม.6 …

 บรรยากาศแห่งความคิดถึงได้หวนกลับมาสู่ผมอีกครั้ง ความทรงจำดีๆ จากนี้มันต้องจากไปแล้ว ผมไม่อยากทิ้งมันไปเลย

…. ผมเดินเข้ามาในโรงเรียน  พร้อมดึงดอก กุหลาบ สีชมพู ดอกไม้ประจำโรงเรียน ที่ครูใหญ่ สั่งห้ามไม่ให้เด็ด เพื่อเป็นสิ่งเตือนใจสำหรับ การได้เข้ามาในโรงเรียนนี้

เมื่อคืนผมได้นั่งทำของปัจฉิมให้เพื่อนชิ้นสุดท้าย ที่ผมตั้งใจเก็บมาไว้ทำในวันนี้ ก้านดอกกุหลาบเหี่ยวๆ  กับการ์ดเขียนความรู้สึกใส่ในหีบใบเล็กๆ และผมผมได้นั่งคิด ทบทวนกับตัวเองแล้วว่าจะทำอย่างไรกับ ความรู้สึกนี้ดี

ในที่สุดผมได้ตัดสินใจแล้ว…

ตอนเย็น หลังจากที่ได้ประชุม ในช่วงเช้า ช่วงบ่ายก็มีกิจกรรมอำลา ผมก็ได้แต่ให้ของปัจฉิมจนเลิกเรียน แต่ยังไม่เจอไอ้โน่สักที  เพราะผมมีของจะให้มัน …

จนถึง 6 โมงเย็น ผม เดินหาโน่ ทั่วโรงเรียนแล้ว วันสุดท้ายแล้ว  6 โมง 15  แม่ก็ต้องมารับไปขอนแก่น

สุดท้ายเราคงไม่ได้เจอกันแล้ว ทำไมผมไม่บอกรักเขาตั้งแต่เมื่อวานนี้นะ..

สุดท้าย ผม เดินมารอแม่ที่หน้าเสาธงเช่นเดิม

ฮึกก… ทำไมอยู่ดีๆ น้ำตาผมถึงไหลออกมา อย่างนี้นะ

“ริท.. ”

ทันใดนั้น เสียงปริศนาก็ดังขึ้นข้างหลังผม

ใช่แล้วคนที่ผมตามหา

“เฮ้ย ไอ้โน่ หายไปไหนมา  รู้ไหมเค้าหาแกตั้งนาน ฮึกก..”

ผมตั้งสติไม่ทัน รู้ตัวอีกทีผมก็โผเข้าไปกอดมันซะแล้ว

“ร้องไห้ทำไม  หือ  ”  โน่พูดขึ้นพร้อมกอดผมกลับ

“อ๊ะ นี่ของปัจฉิม” ผมยื่นหีบใบเล็กๆให้โน่ ด้วยรอยยิ้ม ที่เปื่อยน้ำตา ที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

“พอได้แล้วๆ  อย่าร้องไห้ดิ ” มันเข้ามากอดผมอีกที รับรู้ถึงความอบอุ่น ที่ส่งมาให้

…

“อ่ะนี่ ของปัจฉิม ของเรานะ กลับบ้านแล้วค่อยแกะนะ :  )”

อื้ม…

จากนั้นเราสองคน นั่งลงที่หน้า เสาธงเช่นเดิม 

เราสองคนเงียบไปชั่วขณะ มันเหมือนในใจคำพูดพูดนับล้านแต่มันล้นออกมาจนไม่รู้จะหยิบคำไหนมาพูด

“เออ..”

“เออ..”

“พูดก่อนเลย / พูดก่อนเลย”  ผมพยักหน้าให้โน่ สื่อให้ว่าให้โน่พูดก่อนเลย

“ริท  … ” เสียงเบาๆ แต่ยังคงความทุ้มเอ่ยขึ้น

“ที่ผ่านมา  มันเป็นสิ่งที่คุ้มค่ามากเลยรู้ไหม การที่ได้มาเรียนในโรงเรียนนี้”

“การที่ได้มาเจอกับคน ที่เราไม่เคยรู้จัก แต่มาจนวันหนึ่ง เรากลับสนิทกับคนคนนั้นจนรู้สึกว่าเราขาดไม่ได้ ”

“ขอบคุณนะ ที่เป็นเพื่อที่ดีให้กันตลอดมา..”

โน่เขยิบมาใกล้ผมมากกว่าเดิม และกอดไหล่ผม เขย่าเบาๆ พอให้รู้รู้สิ่งที่พูดไป มันมีความรู้สึกจริงๆมากกว่านั้นมากกว่าประมาณร้อยเท่า..

“อื้มม  ขอบคุณเหมือนกันนะ ” น้ำตาผมไหลมาอีกครั้ง

“เออ … โน่”

“หืม  ..”

“ริทรักโน่นะ แอบชอบตั้งแต่ม.4แล้ว”

ครืนนนน   ครืนนนนน

เสียงจอดรถหน้าบ้านผม

ตุบ… เสียงวางของลงบนเตียง

“อ่ะนี่ ของปัจฉิม ของเรานะ กลับบ้านแล้วค่อยแกะนะ :  )”

ผมค่อยๆ เปิดดูหนังสือ สีสันสวยงาม หน้าปกรูปหัวใจสีแดงสลับชมพู พร้อมเขียนไว้ว่า

“ขอบคุณ”

เมื่อผมเปิดหนังสือหน้าแรก  น้ำตาผมเริ่มไหล อย่างไม่หยุด

“หวัดดี ริท  เราโตโน่ นะ 555”

“หรือที่นายเรียกเราว่า ไอ้หน้าลิง ”

“ขอบคุณนะที่ดูแลกันมาตลอด 3 ปี มันเป็นสิ่งที่คุ้มค่ามาก”

“ถ้าเราไม่ได้นายมาช่วยติวหนังสือนะ เราคงสอบเข้า สวนดุสิตไม่ได้หรอก”

“ยังจำได้ไหม วันที่เรา กินข้าวด้วยกัน”

“จำได้ไหม วันที่เราโดนตี และทำความสสะอาดหน้าเสาธงด้วยกันสองคน ข้อหาเด็ดดอกกุหลายครูใหญ่”

“ขอบคุณนะที่สร้างความสนุกสนาน สิ่งดีๆให้กันเสมอมา”

“ถ้าเป็นไปได้ ถ้าเราได้พบกันอีก ขอให้ริทคือริทคนเดิม ”

“และเราขอให้รู้จักริทเหมือนเดิม สนิทกับริทเหมือนเดิม อย่างตอนนี้”

“ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกันนะ”

“เออ … โน่”

“หืม  ..”

“ริทรักโน่นะ แอบชอบตั้งแต่ม.4แล้ว”

“มาบอกจะเอาตอนนี้”