คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Wonkyu : Hide&Seek ซ่อนแอบ.
wonkyu.
เกรียนเกรียนสไตล์
ซ่อนแอบ เป็นเกมที่รู้จักของทุกคนไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่
เป็นเกมที่ต้องมีผู้หาและผู้ซ่อน โดยผู้หาต้องปิดตานับเลขให้ครบและทำการล่าผู้ซ่อน เมื่อถูกหาเจอเท่ากับผู้ซ่อนคือผู้แพ้
และ.. เหมือนผมจะเจอกับปริศนาบางอย่างโดยที่ผมต้องเป็นผู้ล่า แถมผู้ซ่อนดูเก่งมากๆด้วยล่ะสิ
ผมชื่อ ชเวซีวอน เป็นแค่เด็กมัธยมปลายธรรมดาที่ในช่วงนี้เกิดเหตุการณ์ที่ไม่ธรรมดาสำหรับผมน่ะสิ
โน้ตปริศนา ที่ดูคล้ายจดหมายรักธรรมดา แต่ข้อความข้างในกลับไม่ใช่อย่างที่คิด
มันแฝงด้วยปริศนาข้างใน เหมือนมันกำลังเชิญชวนเพื่อที่จะล่าคนๆนั้นให้พบ มันซ่อนตามล็อกเกอร์ ใต้เก๊ะโต๊ะเรียนของผม แม้กระทั่งอยู่ๆก็ตกลงมาจากฟากฟ้า
ผมพยามแกะรอย ตีความหมายของโน้ตที่ผมได้ทั้งหมดมาสามฉบับแล้ว คำถามเกิดขึ้นมากมายในหัวของผม ผมอยากจะล้วงความลับนั้นให้ได้
มันคืออะไรกันนะ...?
ภายนอกนั้นดูจืดชืด แต่ภายในยากหยั่งถึง
CK.
นี่เป็นข้อความจากโน้ตใบแรก ท้ายกระดาษโน้ตระบุชื่อไว้ว่า CK. ซึ่งผมเดาไม่ถูกเลยจริงๆว่าเขาคือใครกันแน่? อะไรคือความหมายจากข้อความด้านบน
ผมหลงใหลในความลับนั่นจนผมรู้สึกว่าผมไม่อยากเป็นคนแพ้ในเกมซ่อนหานี้
อีกวันเดียวเท่านั้น
CK.
นี่เป็นโน้ตใบที่สอง เครื่องหมายคำถามเกิดขึ้นกับสมองของผมอีกครั้ง อีกวันเดียว... อีกวันเดียวที่ว่านี่คืออะไร..
รู้อะไรไหมผมอยากเจอเขาจนแทบบ้า ผมอยากจะตามล่าเขาให้เจอ เขาคือใคร เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ แต่ว่าจะอะไรก็ช่าง.. ผมหลงใหลไปกับความลับและเกมซ่อนหาอันหอมหวนนี้มากเลยที่เดียว
อยากรู้เหรอครับว่าผมคือใคร?
CK.
นี่คิดจะปั่นหัวกันสินะ..
ดูเหมือนโน้ตใบที่สามจะลองเชิงผมมากทีเดียว แต่ผมไม่คิดจะยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ
ตอนนี้ผมเองกำลังเดินทางกลับบ้านรอเวลาที่คนขับรถจากที่บ้านมารับ ผมหย่อนสะโพกลงกับที่นั่งสำหรับป้ายรถเมล์แต่ดูเหมือนผมกำลังนั่งทับอะไรบางอย่าง ผมลุกขึ้นมาพร้อมกับพบซองจดหมายสีขาว ผมตกใจมากเลยทีเดียวล่ะ นี่เขาสามารถรู้เลยเหรอว่าผมจะนั่งตรงไหน
ยอมแพ้รึยังครับ อยากเล่นเกมกับผมต่อไหม :)
CK.
อ่า.. หึ
ผมยิ้มกับตัวเองก่อนจะมองไปยังท้องฟ้าแล้วพูดเบาๆ
"ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ผมจะตามล่าคุณให้เจอ ผมจะไม่ใช่ผู้แพ้ในเกมนี้หรอกนะครับ"
ผมจะตามล่าคุณให้ถึงที่สุด
วันรุ่งขึ้นผมเองก็ยังคงมาโรงเรียนเหมือนเดิม เป็นไปได้หรือเปล่าว่าชายปริศนาคนนั้นจะเป็นคนในโรงเรียนแห่งนี้
ฉึบ!
เสียงสิ่งของบางอย่างได้แหวกอากาศและลอยผ่านสันจมูกผมไปพุ่งปักลงกับผนังตรงที่นั่งที่ผมทานข้าวอยู่ ผมหันไปมองยังลูกธนูที่ลอยผ่านผมมาก่อนจะมองกลับไปยังต้นทางซึ่งเป็นโรงฝึกซ้อมของชมรมยิงธนู ผมเห็นชายคนหนึ่งผ่านหน้าต่างนั่น เขาใส่หน้ากากสีขาวปิดทั้งหน้าเป็นลายสลักแบบญี่ปุ่น ใส่ชุดแตกต่างจากผู้อื่นซึ่งใส่ชุดฝึกที่เป็นสีน้ำเงินแต่ของเขากลับเป็นสีแดง ผมรู้สึกได้ เหมือนภายใต้หน้ากากนั่นชายคนนั้นกำลังยิ้มและร่างบอบบางนั่นกำลังจะเดินจากไปจากหน้าต่างบานนั่น
ผมรีบดึงจดหมายที่มากับลูกธนูนั่นและรีบวิ่งไปยังโรงฝึกธนูนั่น พอผมไปถึงเท่านั้น
เหมือนกับว่าเขาจะไม่อยู่แล้ว..
ผมถามคนแถวนั้น พวกเขาตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่รู้ ผมตาฝาดหรือเปล่า? ผู้ฝึกชุดแดงมีตั้งหลายคนพวกเขาก็ไม่รู้หรอก
แต่ผมขอยืนยันเลยว่า ผมเห็นจริงๆ ผมรู้เลยว่าผมมองเขาไปกี่วินาที ผมรีบคลี่จดหมายนั่นทันที
ผมปรากฎตัวแล้วนะครับ ชเวซีวอน กรุณาหันไปทางสามนาฬิกา
CK.
ผมหันไปทางที่จดหมายปริศนานั่นบอก ผมหันไปปะทะกับผู้ชายที่อยู่ในเครื่องแบบนักเรียนเดียวกับผม เรือนผมสลวยสีน้ำตาลแต่ใบหน้านั้นอยู่ภายใต้หน้ากาก เขาอยู่แค่ตรงหน้าเองแต่ทำไมกันผมไม่สามารถขยับได้เลย เขาเริ่มเดินเข้ามา เดินเข้าใกล้ผมขึ้นเรื่อยๆ
"ที่สัมผัสที่หก สองชั่วโมงก่อนขึ้นวันใหม่" น้ำเสียงนั้นไม่ถือว่าหวาน แต่นุ่มมาก สะกดให้ผมหยุดนิ่งทันทีที่เขากระซิบกับหูผม
"อย่าลืมล่ะ"
คำพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินจากไปโดยทิ้งให้ผมค้างอยู่ตรงนั้น
เขาเป็นใครกันแน่...
สัมผัสที่หก สองชั่วโมงก่อนวันใหม่
ผับซิกส์เซนส์ สี่ทุ่มสินะ..
ในเมื่อพวกเราเองต่างก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะกันทั้งคู่แต่ทางเส้นสายของผมทำให้ผมสามารถเข้าไปยังผับนั้นได้อย่างสบายๆ แล้วชายปริศนาคนนั้นล่ะ...
ผมยังไม่แน่ใจนัก แต่ผมก็ยังไปตามนัดของเขา
เพราะผมเชื่อ.. เขาต้องมาแน่ๆ
ผมเดินเข้าไปในผับตรงทางเข้าวีไอพีเหมือนผมจะจ๊ะเอ๋กับพนักงานของที่นี่พอดีเหมือนเขารอผมอยู่
"มีโน้ตฝากถึงคุณน่ะครับ"
"ขอบคุณครับ"
ผมรับกระดาษโน้ตนั่นมา ผมยิ้มให้กับตัวเอง นึกไว้ไม่ผิดต้องเป็นเขาแน่ๆ เขามาจริงๆสินะ
ขอบคุณที่มาร่วมสนุกกับเกมของผมนะครับ
CK.
โน้ตใบน้อยไม่ได้ให้คำบอกใบ้อะไรเลยกับผม แต่ผมรู้ว่าเขาต้องปะปนอยู่กับหมู่ฝูงชนแน่ๆ แต่แปลก..
ดูเหมือนทุกๆคนจะใส่หน้ากากครึ่งใบหน้ากันหมด
"ทำไมเขาใส่หน้ากากกันน่ะ" ผมถามพนักงานคนที่ยื่นโน้ตให้ผม เขายิ้มอย่างสุภาพ
"เป็นธีมของผับเราในวันนี้น่ะครับ"
ธีมงานเลี้ยงหน้ากากสินะ..
ผมเดินเข้าไปภายในผับหรูนั่น ผมสาวเท้าไปยังบาร์ก่อนเพื่อดูลาดเลา แต่เหมือนเขาจะรู้ถึงจัดเตรียมบาร์เทนเดอร์มารอผม
"มีคนฝากนี่ให้คุณน่ะครับ" เขาบอกพลางยื่นแก้วเหล้ารูปทรงสวยที่ภายในมีน้ำสีอำพันอยู่
ต้องการจะมอมผมเหรอครับ ฮ่าๆ ผมคงได้แค่คิดติดตลกแค่นี้แหละ เขาได้ฝากโน้ตไว้หรือเปล่านะ
"ใครเป็นคนฝากนี่มาเหรอครับ" ผมถามบาร์เทนเดอร์ตรงหน้า เขาเองก็ใส่หน้ากากเหมือนกัน เกมนี้ชักจะสนุกขึ้นมาเรื่อยๆ สัญชาติญาณมันเริ่มอยากให้ผมล่า ล่าเขาให้เจอโดยเร็วที่สุด
"คุณเองก็น่าจะรู้นี่ครับ เขาได้ฝากโน้ตของคุณให้กับผมด้วย" บาร์เทนเดอร์คนนั้นพูดก่อนจะยื่นกระดาษโน้ตให้ผม
ดื่มก่อนแล้วมาสนุกกัน (:
เมื่อคุณดื่มหมดให้นับหนึ่งถึงสิบ แล้วหันมาข้างหลังของคุณแล้วเริ่มล่าผมได้เลย.
คำใบ้ แสงไฟ ตรงกลางแห่งความพริ้วไหว
CK.
ผมยิ้มออกมา ผมอยากจะหันไปนะ แต่ถ้าทำอย่างนั้นจะถือว่าผมผิดกติกา เขาอาจจะหนีไปเลยก็ได้ ผมรู้สึกได้ว่าเขากำลังจ้องมองผมอยู่ เขารู้ว่าผมอยู่ไหนผมทำอะไรทุกเมื่อ ดูคล้ายสตอล์คเกอร์แต่ผมว่าการกระทำของเขามันต่างออกไป ผมกระดกน้ำสีอำพันนั่นภายในช็อตเดียวก่อนจะหลับตานับหนึ่งถึงสิบ
หนึ่ง.. สอง.. สาม.. สี่.. ห้า.. หก.. เจ็ด.. แปด.. เก้า.. สิบ..
"เอาหรือยังครับ" ผมว่าก่อนจะหันไปข้างหลัง ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อย
ตรงกลางแห่งความพริ้วไหว ฟลอร์สินะ
ผมขยี้หัวตัวเองเบาๆแต่ผมยิ้ม แม้จะหัวเสียหน่อยๆ เจ้าตัวการของผมอาจจะดูไม่ยากเพราะเขาเป็นผู้ชายแต่ดันตัวบางนี่สิ
ดูบนฟลอร์นั่นสิ.. คนเยอะอย่างกับอะไรดี
แต่...มันก็น่าท้าทาย
ผมเดินแหวกฝูงชนตรงหน้า ผมพยายามมองคนที่น่าจะสบตาผมมากที่สุดและเป็นผู้ชาย
แต่ทุกๆคนล้วนสบตากับผมและยิ้มเป็นนัยน์ๆ เวลานี้ผมรู้สึกว่าตัวเองคือเจ้าชายที่กำลังเลือกคู่เต้นรำกลางงานราตรีเลี้ยงฉลองครั้งใหญ่
ผมกวาดสายตาไปเรื่อยก่อนที่ผมจะเจอสายตาที่ดูเป็นประกายคู่หนึ่งภายใต้หน้ากากสีขาวที่มีลายสวยงาม เขาดูเหมือนกับหน้ากากทักซิโดเลยเพียงแต่ชุดของเขาเป็นสีขาวแถมยังดูบอบบางมากๆ เขายิ้มให้กับผม ผมเองก็ยิ้มกว้างๆตอบ ผมรู้สึกได้นะ คนๆนั้นน่ะต้องใช่แน่ๆ ผมเดินไปหาชายหนุ่มคนนั้นและยกนิ้วโป้งขึ้นมาและยิ้มอย่างมีชัย
"โป้งครับ..."
ผมชนะแล้วสินะ...
เขายิ้มเล็กน้อยก่อนจะถอดหน้ากากสีขาวสวยของเขาออกมา ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเล็กน้อย
"ผมแพ้แล้วเหรอเนี่ย.. ไม่มีใครคิดจะตามผมมาถึงด่านสุดท้ายเลย" เขาว่า ผมเองก็อึ้ง อึ้งกับใบหน้าหวานนั่น ดวงตากลมที่รับกับใบหน้าเรียวสวยอย่างดี ริมฝีปากบางกับรอยยิ้มนั่น จมูกเองก็โด่งรั้นสวยดูจิ้มลิ้ม
ผมรู้สึกใจเต้น หวั่นไหว อ่อนระทวยไปหมด
"คุณเป็นใครกันแน่?" สิ่งแรกเลยที่ผมอยากถาม ผมต้องการจะรู้มานานแล้ว คนที่ปั่นหัวผมจนแทบบ้าไปหลายวัน
"ก็แค่.. เด็กมัธยมปลายธรรมดาคนหนึ่งครับ ที่ชื่อโจคยูฮยอน"
ชื่อฟังดูไม่คุ้นหูเลย ทำไมคนน่ารักๆแบบนี้ถึงไม่อยู่ในสายตาของผมนะ
"คุณจำโน้ตใบแรกที่ผมให้ได้มั้ย?" คยูฮยอนถาม ริมฝีปากยกยิ้มขึ้น ผมหวนนึกถึงโน้ตปริศนาใบแรกนั่น ข้อความระบุไว้ว่า
ภายนอกนั้นดูจืดชืด ภายในยากหยั่งถึง
"คุณหมายความว่ายังไง" ผมถามคยูฮยอน เขาช้อนตามองผม นัยน์ตาของเขา ทุกอิริยาบถทำไมทำให้ผมอยากจะครอบครองคนๆนี้ ร่างบางใช้แขนเรียวโอบรอบกับลำคอผม ใช่..ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยล่ะ
"คุณ.."
"ราตรีนี้พึ่งเริ่มไม่นาน แทนที่จะหาเรื่องเครียดน่ารำคาญ ผมว่า..เรามาสนุกกันดีกว่า จริงไหมครับ?"
ร่างบางที่โอบรอบคอผมบอกอย่างนั้น ผมควรทำยังไงดี เหมือนเขาต้องการหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามของผมเลย ผมจะยอมเหรอ..
"นี่.." มือบางของเขาเริ่มลูบไล้ลงมาที่ตัวผม ผมยอมรับเลยว่าผมไม่อาจหลีกเลี่ยงสัมผัสจากคนตรงหน้าได้เลย ผมกำลังตื่นตัวกับสัมผัสใหม่ที่เขามอบให้กับผม
"คยูฮยอน"
"ครับ.."
รอยยิ้มหวานเชื่อมที่ส่งมาให้ผมทำผมถูกสะกดนิ่ง เหมือนข้างในร่างกายมันร้อนรุ่มไปหมด
จุดจบของคืนนี้อยู่ที่ไหนคงน่าจะรู้กันนะครับ
ทั้งค่ำคืนนั้นแน่นอนว่าผมเป็นผู้สุขสมในเรือนร่างของผู้ซ่อนของผม เขาเองก็ไม่ได้ขัดขืนเพียงแต่เต็มใจกับผมด้วยเลยทีเดียว คยูฮยอนตอบรับผมเป็นอย่างดีไม่ว่าจะเป็นเสียงหอบหนักๆ เสียงครางหวานๆให้ผมได้ฟัง
แต่...นี่คือความต้องการของคยูฮยอนอย่างนั้นหรือ?
ปริศนาจากโน้ตใบแรกมันคืออะไร...
'ภายนอกนั้นดูจืดชืด ภายในยากหยั่งถึง'
คยูฮยอนก็ไม่ใช่คนจืดชืดอะไร แล้วคยูฮยอนเป็นใครกัน...
ผมพยายามตามหาข้อมูลของโจคยูฮยอนคนนั้น ผมพยายามล้วงข้อมูลของโรงเรียนแต่ไม่มีชื่อของคนๆนั้นในบัญชีรายชื่อนักเรียนทั้งหมด
ภาพหลอนเหรอ.. ภาพหลอนบ้าอะไรจะรับรู้ได้ทั้งสัมผัส รูป รส กลิ่น เสียง
นี่มันบ้าน่า..
ผมตรงดิ่งไปยังห้องทะเบียนของโรงเรียนทันที ผมต้องพิสูจน์ให้ได้ว่า โจคยูฮยอนเป็นใครกันแน่
"พอจะทราบข้อมูลของคนชื่อ โจคยูฮยอนบ้างไหมครับ?" ผมถามไปยังอาจารย์ห้องทะเบียน ดูเธอเลิ่กลั่กเล็กน้อย
"ได้ข่าวว่าย้ายโรงเรียนไปแล้วนี่คะ"
"ย้ายโรงเรียน? ย้ายไปไหน?"
"ท..ทางเราก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ" เธอตอบ แต่ผมรู้สึกว่าเธอมีความลับอะไรบางอย่าง
ผมรู้สึกนะ รู้สึกเย็นยะเยือกที่ข้างหลัง เหมือนกับมีใครยิ้มอยู่ข้างหลังผม
จะว่าไปเกมซ่อนหาเขาว่า อย่าเล่นตอนกลางคืน..
เพราะอะไรผมไม่อาจทราบ แต่ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากรู้ก็คือ โจคยูฮยอนคือใคร
"ตามหาโจคยูฮยอนอย่างนั้นเหรอ" น้ำเสียงกลั้วหัวเราะน้ำเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังของผม ผมหันไปมองชายด้านหลังผม เจ้าหมอนี่รู้อะไรอย่างนั้นเหรอ
"ใช่" ผมมองไปยังชายที่ใส่แว่นกรอบเหลี่ยมคนนั้น รอยยิ้มหมอนั่นสามารถฆ่าคนตายได้เลยทีเดียว หมอนั่นต้องใช่ คิมคิบอมแน่ๆ
"นายไม่รู้หรือไง"
"รู้อะไร?"
"โจคยูฮยอนน่ะ...ตายไปแล้ว"
TALK
นี่น้องเกรียนแต่งอะไรออกมาวะคะ = ='
วอนโดนผีน้องคิยูหลอก - -. ตายละ ฮรึกส์
ความคิดเห็น