JUST BETWEEN US 2
….ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวเถอะ นายมันน่ารำคาญชานยอล!!...
ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านผมก็นึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับผมเมื่อตอนเช้านี้
ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น? หรือ ว่าเขาจะรังเกียจผม….
แล้วเขารังเกียจอะไรในตัวผมล่ะ…?
“ชานยอล!!”
ผมที่กำลังคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าอยู่ความคิดผมก็ถูกขัดเพราะมีคนเรียกชื่อผมด้านหลังผมจึงหันไป
“ห้ะ…?”
เมื่อผมหันไปก็ต้องตกใจเพราะเซฮุนได้มาอยู่ด้านหลังผมด้วยระยะที่ใกล้มากๆ
ในชานยอลที่ผมกำลังตกใจเซฮุนมองผมและส่งรอยยิ้มบางมาโดยที่ไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นแอบแฝงไปด้วยความร้ายกาจที่พร้อมจะทำร้ายให้เขาเจ็บปวดถึงสุด!!!
"ยังจำผมได้ไม ผมโอเซฮุนไงน้องชายคริสที่เจอกันอยู่บ้านน่ะ"
"อ่อ..."
"ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณน่ะ คุณพอจะมีเวลาว่างให้ผมได้ไหม?"
หลังที่เซฮุนได้พูดจบเขาก็ได้พาผมมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่อยู่แถวๆนั้นเขาพามานั่งและสั้งกาแฟดื่มแต่ผมไม่ดื่มหรอกและผมก็มองเขาที่กำลังนั่งมองดูบรรยากาศรอบๆและผมก็คิดว่า เขานี่เท่จริงๆนะไม่ต่างไปจากพี่เขาเลย...
"เซฮุนนายนี่ดูเท่ซะมัด...นั้นมันเสื้อโรงเรียน Magic สินะ"
"นั้นก็ใช่"
ผมเพิ่งสังเกตเห็นนะว่ามันเป็นโรเรียนนั้นมันเป็นโรงเรียนที่หรูมากๆเลยล่ะ มากกว่าโรงเรียนผมซะอีก
"ไม่สิพี่ชายนายก็เท่เหมือนกันมันต้องเป็นพันธุกรรมแน่ๆ มันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะที่จะสอบเข้าได้คะแนนสูงพอๆกับม.ปลายของนาย"
"โอ๊ะ ขอโทษนะ นายบอกว่ามีบ้างอย่างจะพูดกับฉันสินะ?"
ผมเพิ่งนึกได้ว่าเขาเป็นชวนผมมาเพราะมีเรื่องจะพูดกับผมแต่ผมเป็นคนพูดเองซะ ผมนี่จริงเลยๆ
"เกี่ยวกับพี่ชายของผม...ชานยอลคุณเป็นเพื่อนเขาใช่ไหม?"
"เอ๊ะ..เอ่อฉันคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันนะแต่..เหมือนว่าพี่ชายนายจะเกลียดฉันอ่ะ.."
ผมก้มหน้าตอบเขาเบาๆเมื่อเขาถามเรื่องผมกับคริสผมไม่รู้จะอธิบายสถานะของพวกเรายังไงดีผมอยากจะเป็นเพื่อนกับเขานะแต่เขาน่ะสิ
"เกลียดคุณ?"
คริสน่ะหรอจะเกลียดชานยอลได้? หรือเขารู้นะว่าผมจะทำอะไรกับชานยอล
"นั้นแหละบางทีก็คิดแบบนั้นและเขาก็บอกด้วยว่าให้อยู่ห่างๆจากนายด้วย.."
"จริงเหรอ? ที่พี่ผมพูดแบบนั้น?"
หึ..พี่ผมนี่ยังฉลาดเหมือนเดิมเลยนะ
"โอ๊ะ! อย่าบอกใครล่ะนี่เป็นความลับ"
ผมตอบเซฮุนโดยการพยักหน้าเบาๆและยื่นหน้าเข้าไปป้องมือและบอกว่านี่เป็นความลับเซฮุนพยักหน้าเบาๆผมเลยกลับไปนั่งที่ตัวเองเหมือนเดิม
"ชานยอลน่าจะรู้เรื่องเขาลือของพี่ผมแล้วใช่ไหม?"
"ใช่ ฉันรู้เรื่องพวกนั้นมาจากเพื่อนฉันน่ะ"
"พวกเขา...พวกเขาเข้าใจผิดกัน นั้นผมทำให้ผมกังวล ชานยอลคุณช่วยเป็นเพื่อนของพี่ผมต่อไปได้ไหม?"
เซฮุนพูดและมองผมด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย
"เอ้ยๆ นายไม่ได้พูดล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!?"
ผมตอบเซฮุนออกไปด้วยใจที่ร้อนรนและเซฮุนมองผมอยู่ดีๆก็ก้มหัวให้ผมและพูดข้อร้องผม...
"ได้โปรด...ตั้งแต่เขาย้ายออกไปเขาก็ไม่มีเพื่อนอีกเลย"
ผมตกใจมากที่เซฮุนยอมทำขนาดนี่เพื่อพี่ชายของเขา เซฮุนคงจะรักพี่ชายเขาจริงๆนั้นแหละ ผมเลยตอบตกลงไป
"ก็ได้ๆเข้าใจแล้วฉันคิดว่าคริสเป็นคนดี ฉันจะเป็นเพื่อนเขาต่อไป"
"ดีจังเลยนะครับ คุณเป็นคนที่ดีจริงๆขอบคุณนะครับ"
เขาพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางมาให้ที่พร้อมจะทำให้คนมองละลายได้...และผมก็เป็นหนึ่งให้นั้นแหละ..เขาหล่อจริงๆนะ
และอยู่ดีๆเขายื่นมือมากุมมือผมไว้
"งั้นช่วยเป็นเพื่อนผมด้วยนะครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยเก็บเรื่องที่คุยกันวันนี้เป็นความลับจะดีกว่าแล้วก็อยากจะบอกว่า ...ผมชอบคุณชานยอลนะครับ...
"อะไรนะ!! 0o0"
หลังจากวันที่เซฮุนบอกชอบผมที่ร้านกาแฟผมก็ไม่ได้เจอเซฮุนอีกเลยประมาณ2-3วันได้ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาชอบผมจริงๆรึเปล่า...แต่เอาจริงๆผมโคตรตกใจอ่ะที่เขามาบอกชอบผมได้ ผมก็ไม่รู้ทำไมนะเขาถึงมาชอบผมได้ไง ผมน่ะทั้งตัวใหญ่ สูง หูกาง แถมเสียงยังใหญ่อีก ส่วนเรื่องของคริสผมยังไม่ได้คุยกับเขาเลยตั้งแต่เขาพูดกับผมเรื่องนั้นแต่วันนี้ผมจะต้องคุยกับเขาให้ได้ นั้นไงผมเจอเขาล่ะเขานั่งอยู่โต๊ะของตัวเองให้ห้องเรียน ผมไปทักเขาดีกว่า
"อรุณสวัสดิ์คริส :)"
ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้กับเขาแต่เขาเพียงแค่หันมามองแล้วหันกลับไปอ่านหนังสือต่อและไม่สนใจผมจนกระทั่งพักเที่ยง เขาได้เดินออกไปจากห้องผมเลยเดินตามเขสไป
"คริส! คริส!! รอก่อนสิ!!"
ผมพูดพร้อมกับวิ่งตามเขาที่พยายามขะหนีผมก่อนที่ผมจะจับเขาได้และเขายังกลับมาพูดกับผมด้วยความรำคาญ
"ฉันบอกนายแล้วไงปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว"
"นายคิดว่าฉันจะสนใจเรื่องที่นายคิดเองเออเองเดียวรึไง!! บอกให้ฉันรู้ถึงเหตุผลสิ!!"
ผมตะโกนบอกความในใจกับเขาด้วยเสียงที่สั่นพร้อมกับจ้องตาของเขาแต่คริสกับมองหน้สผมเฉยๆนิ่งสักพักแล้วพูดขึ้น
"นายได้เจอเซฮุนวันอื่นๆรึเปล่า?"
เขาถามผมเสียงเรียบแล้วเขาก็พูดต่อที่ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจมากแม้จะไม่รู้ว่าจะน้อยใจไปทำไม...
"นายไม่ต้องกังวลไปหรอก!! ฉันจะไม่ยุ่งกับน้องสุดที่รักของนายเด็ดขาด!!"
ผมจ้องมองเขาหลังจากพูดจบด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อ
"นายต่างหากที่สำคัญที่สุดน่ะ!!"
ถ้าเขาพูดแบบนั้นแล้วทำไมต้องทำเป็นไม่สนใจผมด้วยล่ะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ
"แล้ว..แล้วทำไมถึง..? ทำไมถึงทำเหมือนไม่สึกใจฉันล่ะ?! ทำไมถึงทำตัวให้ฉันออกหากจากนายล่ะ?!"
ในที่สุดผมก็เก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ผมพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ เสียใจ แต่อยู่ดีๆผมก็สัมผัสถึงอะไรนุ่มๆ...คริสกอดผมไว้..พร้อมกับพูดด้วยความอ่อนโยน
"ขอโทษนะ...ฉันไม่สามารถบอกเหตุผลกับนายได้แต่ว่า ได้โปรดฉันขอร้อง...อย่าเข้าใกล้เซฮุนอีกเลย"
"คริส.."
เขาพูดจบและเดินออกไปทิ้งผมให้อยู่กับคำพูดเหล่านั้น
ตกเย็น
ระหว่างเดินทางกลับบ้าน
"ชานยอล :) เราเจอกันอีกแล้วนะ"
"เซฮุน"
ผมเจอเซฮุนอีกแล้วล่ะ คริสจะว่สอะไรผมรึเปล่านะ
"คุณพักอยู่ใกล้ๆไม่ใชาเหรอ? ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ทำไมคุณไม่ไปบ้านผมหน่อยล่ะ?"
เซฮุนเอ่ยถามกับด้วยความจริงใจเพราะผมดูจสกร้อยยิ้มที่ส่งมาให้ผม
.....อยู่ให้ห่างจะเซฮุนซะ.....
อยู่ดีๆผมก็นึงถึงคำพูดของคริส ทำไมคริสต้องพูดแบบนั้นกับผมล่ะ หรือเขาพยายามจะเตือนอะไรผม? ผมจะไปดีไหมนะ... ไปดีกว่าอยากรู้เหมือนกันว่าไปแล้วจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นรึไง
"อื้ม..ถ้างั้นฉันไปก็ได้"
ในห้องของเซฮุน
ผมนั่งลงบนเตียงเขาแล้วเริ่มสำรวจมองไปรอบๆห้องของเขาใช้สีเทาอ่อนๆและมีรูปนั้นมวยติดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าของเขาแต่สิ่งที่ทำให้ผมแแปลกใจมากๆคือห้องของเซฮุนสะอาดจนผมแปลกใจเลยล่ะ เซฮุนเข้ามาในห้องพร้อมกับเครื่องดื่มที่เขาลงไปเอาให้ผม
"ขอบใจนะ... ที่นี่ไม่มีคนอื่นๆอยู่เลยเหรอ?"
ผมหยิบกาแฟที่เขาเอามาให้พร้อมกับดื่มมันแล้วหันไปถามเซฮุนผมถามออกไปเพราะที่นี่มันเงีบยมากๆจริงเหมือนไม่มีคนอยู่เลย
"นอกจากพี่ก็มีพ่อแม่แต่พวดเขาออกไปทำงานกันเลยเหลทอแต่ผมกับพี่"
เซฮุนพูดพร้อมกับทิ้งตัวนั่งบนเตียงข้างๆผมแล้วเขาถามคำถามที่ทำให้ผมแทบจะสำลักน่ำที่ผมกำลังดื่มอยูเลยล่ะ
"ชานยอลตอนนี้มีแฟนรึยัง?"
"เอ๊ะ! ทำไมจู่ๆถึงถามได้ล่ะ"
ผมหันไปถามเซฮุน
"ว่าไงครับ?"
แต่เขากลับไม่ตอบและรอคำตอบจากผม
"ไม่มี...แต่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายไม่ใช่หรือไง"
"นั้นน่ะสิครับ..แล้วกับพี่ผมล่ะ?"
"....."
"อย่างไรก็ตาม เขามักจะพยายามจะทำให้บางคนไม่สำคัญเหมือนกับเพื่อนหรือคนรักที่เข้ามาในชีวิตของเขา"
"เอ๊ะ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ อึ่ก..."
ผมพูดอยู่ดีๆก็รู้สึกแปลกๆกับร่างกายราวรู้สึกเหนื่อยกับไม่มีแรงราวกับไปทำงานมาโดยไม่ได้พักมาสัก2วัน
"เพราะผมจะทำลายทุกสิ่งของหมอนั้นเอง"
ทำไมเซฮุนถึงพูดแบบนั้นล่ะแล้วพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูร้ายกจนั้น...อยู่ดีๆสติของผมก็ดับไปพร้อมกับร่างกายที่หล่นไปตามแรงของโลก
ตุ้บ
"ร่างกายเขาตอบสนองต่อยาเร็วดีนี่ หึหึ"
เซฮุนมองดูร่างโปร่งที่สลบไปเพราะผลของยาที่เขาใส่ลงไปในกาแฟที่ชานยอลกินเชฮุนถือแก้วของชานยอลไว้แล้วคิดว่า ทำไมถึงหลอกง่ายซะมัด ฉันจะทำอะไรกับนายดีนะ พร้อมกับไล่มือไปตามใบหน้าสวยนั้นที่สลบไปเพราะเขา
มาอัพให้เต็มแล้วตอนหน้าอาจจะมีฉากนั้นก็ได้นะ ฮีๆ ขอเม้นหน่อยล่ะกันนะค่ะ จะได้มีกำลังใจในการแต่งต่อ ตอนนี้อาจจะแปลกหน่อยนพเพราะเราเอาลงทางโทรศัพท์น่ะ มันปรับตัวอักษรยากหน่อย คอมมันพัง ตืิดต่อไรท์หรือมาคุยกับได้ที่ @sofan_tastic นะเค้าไม่หยิ่ง ติดนี่ให้ด้ยยก็ดี #kybetween แล้วตอนเข้าไรท์ได้ข่าวของเจสิก้ารู้สึกเศร้าเหมือนกันนะเราต้องเชื่อในตัวเธอใครทีาเป็นโซวอนขอให้เข้มแข็งไว้นะ
ตอนหน้าอาจจะมีเอ็นซีก็เป็นได้
ความคิดเห็น