ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Just Between Us [KrisYeol/HunYeol]

    ลำดับตอนที่ #2 : KYBetween:2 100%

    • อัปเดตล่าสุด 30 ก.ย. 57




                                                            JUST BETWEEN US 2

                                                

     

    ….ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวเถอะ นายมันน่ารำคาญชานยอล!!...

    ในขณะที่ผมกำลังเดินกลับบ้านผมก็นึกถึงสิ่งที่เขาพูดกับผมเมื่อตอนเช้านี้

    ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น? หรือ ว่าเขาจะรังเกียจผม….

    แล้วเขารังเกียจอะไรในตัวผมล่ะ…?

    ชานยอล!!”

    ผมที่กำลังคิดถึงเรื่องเมื่อตอนเช้าอยู่ความคิดผมก็ถูกขัดเพราะมีคนเรียกชื่อผมด้านหลังผมจึงหันไป

    ห้ะ…?”

    เมื่อผมหันไปก็ต้องตกใจเพราะเซฮุนได้มาอยู่ด้านหลังผมด้วยระยะที่ใกล้มากๆ

    ในชานยอลที่ผมกำลังตกใจเซฮุนมองผมและส่งรอยยิ้มบางมาโดยที่ไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นแอบแฝงไปด้วยความร้ายกาจที่พร้อมจะทำร้ายให้เขาเจ็บปวดถึงสุด!!!

    "ยังจำผมได้ไม ผมโอเซฮุนไงน้องชายคริสที่เจอกันอยู่บ้านน่ะ"

    "อ่อ..."

    "ผมมีเรื่องอยากจะพูดกับคุณน่ะ คุณพอจะมีเวลาว่างให้ผมได้ไหม?" 

    หลังที่เซฮุนได้พูดจบเขาก็ได้พาผมมาที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งที่อยู่แถวๆนั้นเขาพามานั่งและสั้งกาแฟดื่มแต่ผมไม่ดื่มหรอกและผมก็มองเขาที่กำลังนั่งมองดูบรรยากาศรอบๆและผมก็คิดว่า เขานี่เท่จริงๆนะไม่ต่างไปจากพี่เขาเลย...
     
    "เซฮุนนายนี่ดูเท่ซะมัด...นั้นมันเสื้อโรงเรียน Magic สินะ"
     
    "นั้นก็ใช่"
     
    ผมเพิ่งสังเกตเห็นนะว่ามันเป็นโรเรียนนั้นมันเป็นโรงเรียนที่หรูมากๆเลยล่ะ มากกว่าโรงเรียนผมซะอีก
     
    "ไม่สิพี่ชายนายก็เท่เหมือนกันมันต้องเป็นพันธุกรรมแน่ๆ มันไม่ใช่ง่ายๆเลยนะที่จะสอบเข้าได้คะแนนสูงพอๆกับม.ปลายของนาย"
     
    "โอ๊ะ ขอโทษนะ นายบอกว่ามีบ้างอย่างจะพูดกับฉันสินะ?"
     
    ผมเพิ่งนึกได้ว่าเขาเป็นชวนผมมาเพราะมีเรื่องจะพูดกับผมแต่ผมเป็นคนพูดเองซะ ผมนี่จริงเลยๆ 
     
    "เกี่ยวกับพี่ชายของผม...ชานยอลคุณเป็นเพื่อนเขาใช่ไหม?"
     
    "เอ๊ะ..เอ่อฉันคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกันนะแต่..เหมือนว่าพี่ชายนายจะเกลียดฉันอ่ะ.."
     
    ผมก้มหน้าตอบเขาเบาๆเมื่อเขาถามเรื่องผมกับคริสผมไม่รู้จะอธิบายสถานะของพวกเรายังไงดีผมอยากจะเป็นเพื่อนกับเขานะแต่เขาน่ะสิ
     
    "เกลียดคุณ?"
     
    คริสน่ะหรอจะเกลียดชานยอลได้? หรือเขารู้นะว่าผมจะทำอะไรกับชานยอล
     
    "นั้นแหละบางทีก็คิดแบบนั้นและเขาก็บอกด้วยว่าให้อยู่ห่างๆจากนายด้วย.."
     
    "จริงเหรอ? ที่พี่ผมพูดแบบนั้น?"
     
    หึ..พี่ผมนี่ยังฉลาดเหมือนเดิมเลยนะ
     
    "โอ๊ะ! อย่าบอกใครล่ะนี่เป็นความลับ"
     
    ผมตอบเซฮุนโดยการพยักหน้าเบาๆและยื่นหน้าเข้าไปป้องมือและบอกว่านี่เป็นความลับเซฮุนพยักหน้าเบาๆผมเลยกลับไปนั่งที่ตัวเองเหมือนเดิม
     
    "ชานยอลน่าจะรู้เรื่องเขาลือของพี่ผมแล้วใช่ไหม?"
     
    "ใช่ ฉันรู้เรื่องพวกนั้นมาจากเพื่อนฉันน่ะ"
     
    "พวกเขา...พวกเขาเข้าใจผิดกัน  นั้นผมทำให้ผมกังวล ชานยอลคุณช่วยเป็นเพื่อนของพี่ผมต่อไปได้ไหม?"
     
    เซฮุนพูดและมองผมด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย
     
    "เอ้ยๆ นายไม่ได้พูดล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย!?"
     
    ผมตอบเซฮุนออกไปด้วยใจที่ร้อนรนและเซฮุนมองผมอยู่ดีๆก็ก้มหัวให้ผมและพูดข้อร้องผม...
     
    "ได้โปรด...ตั้งแต่เขาย้ายออกไปเขาก็ไม่มีเพื่อนอีกเลย"
     
    ผมตกใจมากที่เซฮุนยอมทำขนาดนี่เพื่อพี่ชายของเขา เซฮุนคงจะรักพี่ชายเขาจริงๆนั้นแหละ ผมเลยตอบตกลงไป
     
    "ก็ได้ๆเข้าใจแล้วฉันคิดว่าคริสเป็นคนดี ฉันจะเป็นเพื่อนเขาต่อไป"
     
    "ดีจังเลยนะครับ คุณเป็นคนที่ดีจริงๆขอบคุณนะครับ"
     
    เขาพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางมาให้ที่พร้อมจะทำให้คนมองละลายได้...และผมก็เป็นหนึ่งให้นั้นแหละ..เขาหล่อจริงๆนะ 
    และอยู่ดีๆเขายื่นมือมากุมมือผมไว้
     
    "งั้นช่วยเป็นเพื่อนผมด้วยนะครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยเก็บเรื่องที่คุยกันวันนี้เป็นความลับจะดีกว่าแล้วก็อยากจะบอกว่า ...ผมชอบคุณชานยอลนะครับ...
     
    "อะไรนะ!! 0o0" 



    หลังจากวันที่เซฮุนบอกชอบผมที่ร้านกาแฟผมก็ไม่ได้เจอเซฮุนอีกเลยประมาณ2-3วันได้ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาชอบผมจริงๆรึเปล่า...แต่เอาจริงๆผมโคตรตกใจอ่ะที่เขามาบอกชอบผมได้ ผมก็ไม่รู้ทำไมนะเขาถึงมาชอบผมได้ไง ผมน่ะทั้งตัวใหญ่ สูง หูกาง แถมเสียงยังใหญ่อีก ส่วนเรื่องของคริสผมยังไม่ได้คุยกับเขาเลยตั้งแต่เขาพูดกับผมเรื่องนั้นแต่วันนี้ผมจะต้องคุยกับเขาให้ได้ นั้นไงผมเจอเขาล่ะเขานั่งอยู่โต๊ะของตัวเองให้ห้องเรียน ผมไปทักเขาดีกว่า
     
    "อรุณสวัสดิ์คริส :)"
     
    ผมพูดพร้อมกับยิ้มให้กับเขาแต่เขาเพียงแค่หันมามองแล้วหันกลับไปอ่านหนังสือต่อและไม่สนใจผมจนกระทั่งพักเที่ยง เขาได้เดินออกไปจากห้องผมเลยเดินตามเขสไป
     
    "คริส! คริส!!   รอก่อนสิ!!"
     
    ผมพูดพร้อมกับวิ่งตามเขาที่พยายามขะหนีผมก่อนที่ผมจะจับเขาได้และเขายังกลับมาพูดกับผมด้วยความรำคาญ
     
    "ฉันบอกนายแล้วไงปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว"
     
    "นายคิดว่าฉันจะสนใจเรื่องที่นายคิดเองเออเองเดียวรึไง!! บอกให้ฉันรู้ถึงเหตุผลสิ!!"
     
    ผมตะโกนบอกความในใจกับเขาด้วยเสียงที่สั่นพร้อมกับจ้องตาของเขาแต่คริสกับมองหน้สผมเฉยๆนิ่งสักพักแล้วพูดขึ้น
     
    "นายได้เจอเซฮุนวันอื่นๆรึเปล่า?" 
     
    เขาถามผมเสียงเรียบแล้วเขาก็พูดต่อที่ทำให้ผมรู้สึกน้อยใจมากแม้จะไม่รู้ว่าจะน้อยใจไปทำไม...
     
    "นายไม่ต้องกังวลไปหรอก!! ฉันจะไม่ยุ่งกับน้องสุดที่รักของนายเด็ดขาด!!" 
    ผมจ้องมองเขาหลังจากพูดจบด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อ
     
    "นายต่างหากที่สำคัญที่สุดน่ะ!!"
     
    ถ้าเขาพูดแบบนั้นแล้วทำไมต้องทำเป็นไม่สนใจผมด้วยล่ะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ
     
    "แล้ว..แล้วทำไมถึง..? ทำไมถึงทำเหมือนไม่สึกใจฉันล่ะ?! ทำไมถึงทำตัวให้ฉันออกหากจากนายล่ะ?!"
     
    ในที่สุดผมก็เก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ไหวอีกต่อไป ผมพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมาด้วยความน้อยใจ เสียใจ แต่อยู่ดีๆผมก็สัมผัสถึงอะไรนุ่มๆ...คริสกอดผมไว้..พร้อมกับพูดด้วยความอ่อนโยน
     
    "ขอโทษนะ...ฉันไม่สามารถบอกเหตุผลกับนายได้แต่ว่า ได้โปรดฉันขอร้อง...อย่าเข้าใกล้เซฮุนอีกเลย"
     
    "คริส.."
     
    เขาพูดจบและเดินออกไปทิ้งผมให้อยู่กับคำพูดเหล่านั้น
     
     
     
     
     
    ตกเย็น
     
    ระหว่างเดินทางกลับบ้าน
     
    "ชานยอล :) เราเจอกันอีกแล้วนะ"
     
    "เซฮุน"
     
    ผมเจอเซฮุนอีกแล้วล่ะ คริสจะว่สอะไรผมรึเปล่านะ
     
    "คุณพักอยู่ใกล้ๆไม่ใชาเหรอ? ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ทำไมคุณไม่ไปบ้านผมหน่อยล่ะ?"
     
    เซฮุนเอ่ยถามกับด้วยความจริงใจเพราะผมดูจสกร้อยยิ้มที่ส่งมาให้ผม
    .....อยู่ให้ห่างจะเซฮุนซะ.....
    อยู่ดีๆผมก็นึงถึงคำพูดของคริส ทำไมคริสต้องพูดแบบนั้นกับผมล่ะ หรือเขาพยายามจะเตือนอะไรผม? ผมจะไปดีไหมนะ... ไปดีกว่าอยากรู้เหมือนกันว่าไปแล้วจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นรึไง
     
    "อื้ม..ถ้างั้นฉันไปก็ได้"
     
     
     
    ในห้องของเซฮุน
     
    ผมนั่งลงบนเตียงเขาแล้วเริ่มสำรวจมองไปรอบๆห้องของเขาใช้สีเทาอ่อนๆและมีรูปนั้นมวยติดอยู่ที่ตู้เสื้อผ้าของเขาแต่สิ่งที่ทำให้ผมแแปลกใจมากๆคือห้องของเซฮุนสะอาดจนผมแปลกใจเลยล่ะ เซฮุนเข้ามาในห้องพร้อมกับเครื่องดื่มที่เขาลงไปเอาให้ผม
     
    "ขอบใจนะ... ที่นี่ไม่มีคนอื่นๆอยู่เลยเหรอ?" 
     
    ผมหยิบกาแฟที่เขาเอามาให้พร้อมกับดื่มมันแล้วหันไปถามเซฮุนผมถามออกไปเพราะที่นี่มันเงีบยมากๆจริงเหมือนไม่มีคนอยู่เลย
     
    "นอกจากพี่ก็มีพ่อแม่แต่พวดเขาออกไปทำงานกันเลยเหลทอแต่ผมกับพี่"
     
    เซฮุนพูดพร้อมกับทิ้งตัวนั่งบนเตียงข้างๆผมแล้วเขาถามคำถามที่ทำให้ผมแทบจะสำลักน่ำที่ผมกำลังดื่มอยูเลยล่ะ
     
    "ชานยอลตอนนี้มีแฟนรึยัง?"
     
    "เอ๊ะ! ทำไมจู่ๆถึงถามได้ล่ะ"
    ผมหันไปถามเซฮุน
     
    "ว่าไงครับ?"
    แต่เขากลับไม่ตอบและรอคำตอบจากผม
     
    "ไม่มี...แต่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายไม่ใช่หรือไง"
     
    "นั้นน่ะสิครับ..แล้วกับพี่ผมล่ะ?"
     
    "....."
     
    "อย่างไรก็ตาม เขามักจะพยายามจะทำให้บางคนไม่สำคัญเหมือนกับเพื่อนหรือคนรักที่เข้ามาในชีวิตของเขา"
     
    "เอ๊ะ ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ อึ่ก..."
    ผมพูดอยู่ดีๆก็รู้สึกแปลกๆกับร่างกายราวรู้สึกเหนื่อยกับไม่มีแรงราวกับไปทำงานมาโดยไม่ได้พักมาสัก2วัน
     
    "เพราะผมจะทำลายทุกสิ่งของหมอนั้นเอง"
     
    ทำไมเซฮุนถึงพูดแบบนั้นล่ะแล้วพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูร้ายกจนั้น...อยู่ดีๆสติของผมก็ดับไปพร้อมกับร่างกายที่หล่นไปตามแรงของโลก
     
    ตุ้บ
     
    "ร่างกายเขาตอบสนองต่อยาเร็วดีนี่ หึหึ"
     
    เซฮุนมองดูร่างโปร่งที่สลบไปเพราะผลของยาที่เขาใส่ลงไปในกาแฟที่ชานยอลกินเชฮุนถือแก้วของชานยอลไว้แล้วคิดว่า ทำไมถึงหลอกง่ายซะมัด ฉันจะทำอะไรกับนายดีนะ พร้อมกับไล่มือไปตามใบหน้าสวยนั้นที่สลบไปเพราะเขา
     
     
     
    มาอัพให้เต็มแล้วตอนหน้าอาจจะมีฉากนั้นก็ได้นะ ฮีๆ ขอเม้นหน่อยล่ะกันนะค่ะ จะได้มีกำลังใจในการแต่งต่อ ตอนนี้อาจจะแปลกหน่อยนพเพราะเราเอาลงทางโทรศัพท์น่ะ มันปรับตัวอักษรยากหน่อย คอมมันพัง ตืิดต่อไรท์หรือมาคุยกับได้ที่ @sofan_tastic นะเค้าไม่หยิ่ง ติดนี่ให้ด้ยยก็ดี #kybetween  แล้วตอนเข้าไรท์ได้ข่าวของเจสิก้ารู้สึกเศร้าเหมือนกันนะเราต้องเชื่อในตัวเธอใครทีาเป็นโซวอนขอให้เข้มแข็งไว้นะ 

     

      

    ตอนหน้าอาจจะมีเอ็นซีก็เป็นได้

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×