คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KYBetween:1
Just Between Us:1
“ชินครับ! ผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ!!”
ผมบอกลาชินก่อนที่ผมจะเดินไปโรงเรียน ผมอยู่กับลุงชินได้ประมาณ2-3 เดือนแล้วล่ะ เพราะผมมีเรื่องกับพ่อนิดหน่อยพ่อผมไล่ผมออกจากบ้านผมเลยหนีออกมาอยู่กับชินจริงๆก็ไม่ได้เรื่องใหญ่อะไรหรอกนะ อ่า..ตอนนี้ผมถึงโรงเรียนแล้วคิดถึงจัง วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่น่ะผมเลยตื่นเต้นนิดๆที่จะได้เจอเพื่อนใหม่ ตอนนี้ผมอยู่ม.5ล่ะ โรงเรียนของผมไม่ได้แบ่งสายเพราะฉะนั้นอย่างงเลยนะว่าทำไมผมถึงได้ตื่นเต้น
“ชานยอล เย้ นายเป็นไงบ้างไม่ได้เจอกับทั้งนานสบายดีไหม?”
“สบายดีน่ะ คิดถึงนะ ไม่ได้เจอนายทั้งนานนายดูหล่อขึ้นนะ ฉันไปก่อนนะจะไปดูห้องใหม่ บายยย”
ผมพูดจบแล้วผมก็เดินออกมาคนที่ทักผมเป็นเพื่อนเก่าตั้งแต่ม.3เราก็ทักกันตามภาษาเพื่อนเก่านั้นแหละจริงๆผมก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไรหรอกนะส่วนมากก็จะเป็นเพื่อนสมัยมอต้นนะในที่สุดก็ถึงห้องสักทีตอนนี้ยังไม่มีคนมาเลยหรือผมมาเช้าไป แต่ช่างเถอะหาที่นั่งก่อนดีกว่า
ผมเดินหาที่นั่งไปเรื่อยๆจนเจอที่ถูกใจคือที่นั่งที่ติดริมหน้าต่างที่ผมเลือกนั่งติดริมหน้าตาเพราะมันสะดวก และสบายด้วย เห็นวิวชัดพอลองมองจากที่สูงจึงเป็นเหตุผลที่ผมนั่งริมหน้าต่างผมมองไปรอบๆห้องสายก็ไปสะดุดกับใครบางคน
เอ๊ะ นั่นมัน คริสอู๋ หนิใครไม่รู้จักคริสอู๋ก็คงจะเป็นคนที่เชยที่สุดในโรงเรียนแล้ว
ทำไมนะหรอ? ก็เพราะว่าเขาทั้งหล่อโดดเด่นมีดวงตาที่คมผมทองที่เข้ากับสีตาของเขามันทำให้ดูเท่ห์อย่างมากอีกทั้งเขายังเรียนเก่งเป็นที่นิยมของผู้หญิงในโรงเรียนก็ว่าได้
ผมไม่รอช้ารีบสาวท้าวเข้าไป และถามเขาว่า
“นายคือ คริสอู๋ ใช้ไหม”
เขาหันมามองผมอย่างช้าๆ พยักหน้าให้
“ฉัน ปาร์ค ชานยอล นะยินดีที่ได้รู้จักนี่เป็นครั้งแรกที่เราอยู่ห้องเดียวกันฉันดีใจมากเลยนะที่ได้อยู่ห้องเดียวกับนาย”
“งั้นหรอ”
เขาพูดตอบเสียงเรียบๆ
“แม้เป็นครั้งแรกที่เราด้อยู่ห้องเดียวกัน แต่ฉันรู้เรื่องของนายเยอะเลยนะ คริส นายสอบได้ติด1ใน3ของโรงเรียนเลยนะ นายเก่งมากเลยนะคริส”
ผมพูดชมคริสด้วยความปลื้มที่ดีใจไปกับเขาเพราะเขาเป็นคนที่เก่งๆมาก แต่ความคิดผมต้องเปลี่ยนเมื่อคริสพูดขึ้น
“มันก็แค่ข้อสอบแบบเด็กๆ การศึกษาโรงเรียนนี้ ยังอยู่ในระดับต่ำ”
คริสพูดจบก็กลับไปอ่านหนังสือต่อ ชิ! คนเก่งนี่หยิ่งกันจัง ผมไม่เข้าใจเลยทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นแล้วถ้าโรงเรียนไม่ดีจริงทำไมต้องมาเข้าด้วยล่ะ
ตอนพักเทียง
“ฉันจะไม่ไปคุยกับคริสอีกแล้วล่ะ ทำไมหมอนั้นถึงเป็นแบบนั้นนะ?”
ตอนนี้ผมกับเพื่อนกำลังคุยกันเกี่ยวกันคริสกันอยู่เพราะเพื่อนและผมก็ไม่ค่อยชอบนิสัยหมอนั้นเท่าไรหยิ่งไม่สนใจคนอื่นแล้วมาดูถูกโรงเรียนของพวกเราด้วย คนอุสาต์อยากจะคุยด้วยแท้ๆ
“ทั้งเก่งทั้งหล่อเพียบพร้อมขนาดนั้นไม่น่ามีนิสัยแบบนี้เลย”
“ใช่ๆ มันถูกแล้วเหรอที่หมอนั้นจะมาดูถูกโรงเรียนเราการเรียนต่ำถ้าไม่ดีคริสจะมาอยู่ทำไมวะ?”
เพื่อนของผมทั้งสองก็พูดกันขึ้นมาเพราะไม่ชอบที่เขามาว่าโรงเรียนแบบนี้
แล้วเพื่อนอีกคนหนึ่งของผมก็พูดขึ้นมา
“ฉันได้ยินมาว่าหมอนั้นมีปัญหากับโรงเรียนเก่าบ่อยและมีประวัติไม่ดีด้วย”
“ปัญหาอะไรเหรอ?”
เพื่อนของผมถามขึ้นด้วยความสงสัย
“มีเรื่องกับนักเรียนคนอื่นและล่วงเกินทางเพศ”
เขาพูดกระชิบเบาๆ
….มันคงไม่ได้ใช่เรื่องจริงหรอก…..
ส่วนตัวผมคิดว่ามันไม่น่าจะเรื่องจริงได้นะอาจจะมีคนแต่งขึ้นก็ได้เพราะการที่เขาดังแล้วมีนิสัยอย่างนี้ก็ต้องมีคนเกลียดเป็นธรรมดานั้นแหละ
“มันอาจจะเป็นแค่ข่าวลือก็ได้นะ อาจจะมีคนแต่งเรื่องขึ้นมาก็ได้”
ผมพูดเถียงออกไปเพราะคิดว่าข่าวนี้ไม่ได้เป็นเรื่องจริง
“แต่ฉันคิดว่าเป็นเรื่องจริงนะ แหะๆ”
ในขณะที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับหมอนั้นก็เหลือกตาไปเห็น…
“เอ้ย!! ”
“โอวว ไม่นะหมอนั้นได้ยินเรื่องเราคุยกับแล้ว”
ผมเห็นเขาเดินพาพวกผมไปผมเลยลุกขึ้นและวิ่งตามไป
“คริส!!”
คริสหยุดและหันกลับมามองผม
“คริสนายจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอที่พวกเพื่อนฉันพูดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับนายแบบนั้น”
“เขาจะพูดอะไรก็เรื่องของพวกเขา พวกเขามีอิสระที่จะพูดหนิ หึ..แต่ยิ่งไปกว่านั้นมันก็ไม่ได้ธุระอะไรของนาย”
ผมไม่เข้าใจเลยทำไมเขาต้องพูดแบบนั้นถ้าเรื่องนั้นไม่เป็นความจริงก็ต้องพูดออกไปสิ ผมรู้สึกโกรธมากที่หมอนั้นมาดูถูกผมแบบนี้ผมเลยตะโกนแม้ว่าเขาจะเดินจากแล้ว
“ถ้าฉันรู้ว่าจะถูกนายพูดด้วยอย่างนี้ ฉันก็ไม่ได้อยากคุยกับนายหรอกนะ ไอ้บ้า!!”
ทั้งแต่วันเรื่องวันนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับคริสอีกเลย ผมรู้สึกหงุดหงิดมากเวลาถึงเจ้านั้น โอ้ย!!แล้วฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ยที่ไปนอนนึกถึงไอ้คนหน้าเดียวแบบนั้นด้วย…ผมไม่คิดว่าเขาจะทำเรื่องไม่ดีแบบนั้นได้นะ
“ชานยอล!!”
ผมได้ยินเสียงของชินก็รีบลุกออกจากห้อง
“ครับ!!”
“ฉันจะไปทำธุระข้างนอก ถ้าลูกค้าช่วยบอกให้หน่อยนะว่ารอก่อนเดี๋ยวลุกจะรับกลับมา”
“ได้เลยครับ ^^”
ชินก็เป็นอย่างนี้แหละครับชินชอบมีธุระบ่อยๆก็จะให้ผมดูร้านให้แล้วให้รับลูกค้าไปก่อนลืมบอกไปน่ะว่าชินผมเป็นเจ้าของอู๋รถ
ครืน… ผมหันไปดูใครเปิดประตูเขามานะ
“สวัสดีครับ ผู้จัดการ”
นะ นั้น คริสอู๋หนิ เขามาที่นี้ได้ไงเนี่ย?!!
“โอ๊ะ สวัสดีนายเองเหรอคริส”
เขาพยักหน้าก่อนที่เราจะสบตากัน…
“คริส!!”
“อ้าวชานยอลรู้จักคริสมาก่อนเหรอ?”
“อะ ครับ พวกเราเรียนห้องเดียวกันครับ”
ผมตอบชินไปโดยที่ไม่สบตาคริส
“อ้ะ ถ้างั้นก็ดีฉันกำลังจะออกไปข้างนอกซะหน่อย คริสเข้ามาดื่มอะไรสักหน่อยก่อนก็ได้นะ”
“เอ่อ.. ไม่เป็นไร..”
ผมเห็นคริสมีท่าทีจะปฏิเสธชินเลยพูดขัดขึ้นมาและชวนเขาเข้ามาดื่มอะไรก่อน
“เข้ามาก่อนสิอาจจะรกไปหน่อยนะ”
คริสเดินเข้ามาแล้วนั่งรอผมตรงโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กๆที่อยู่กลางห้อง
“นายเอาเป็นกาแฟได้มั้ยคริส?”
“ได้…”
คริสเขาเป็นผู้ชายที่พูดไม่เก่งจริงๆเลย
“นายชอบมอเตอร์ไซด์เหรอ คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้หรอกนะแต่ฉันจะได้ดูแลร้านบางเวลาที่ชินไปทำธุระข้านอกน่ะ อ้ะ นี่กาแฟของนาย”
ผมเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความอึดอัดระหว่างเวลาที่ผมอยู่กับ ผมพูดจบก็วางกาแฟที่ผมทำให้เขาตรงหน้าแล้วเริ่มเรื่องของตัวเองพูดต่อแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องพูด…
“ชินเป็นญาติห่างๆของฉันน่ะชินให้ฉันมาอยู่ทั้งแต่ปิดเทอมได้ใหม่ๆแล้วล่ะเพราะว่า ฉันมีปัญหากับพ่อของตัวเองน่ะแต่ก่อนเราเคยสนุกด้วยกันเล่นตามภาษาพ่อลูกไปเที่ยวด้วยกัน แต่เขากลับไล่ฉันออกจากบ้านฉันเกือบจะโดนทิ้งแต่ชินก็มาเจอฉันแล้วให้ฉันไปอยู่ด้วย”
“ชินนี่ดีนะไม่เหมือนกับคนนั้น”
“ฉันก็สร้างปัญหาให้เขามากพอตัวอยู่นั้นแหละ แล้วนายล่ะเคยทะเลาะกับพ่อตัวเองบ้างไหมพ่อนายคงเป็นพ่อที่ดีกว่าพ่อฉันแน่ๆ”
ผมพูดจบเขาก็เงียบไปและไปยอมตอบคำถามของผม ไม่แน่เขาอาจจะมีปัญหาครอบครัวก็ได้ ผมไม่อยากให้เขาคิดมาผมเลยพูดต่อ
“ล้อเล่นหรอกที่จริงฉันเป็นคนเก่งบ้าอำนาจและก็ดื้อไม่ชอบฟังใครหน้าไหนด้วยเพราะอย่างนั้นพอบอกพ่อไปว่าฉันไมได้ชอบผู้หญิงพ่อก็เลย….เอ้ย!! ชิบหายล่ะ”
พอผมพูดจบแล้วปิดปากตัวเองที่เผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไปแล้วเขาก็มองหน้าผมแบบอึ้งๆทุกอย่างเงียบมาก ผมทิ้งหัวตัวกับความบื้อของตัวเอง ผมมองเขาที่มองผมด้วยหน้าตาอึ้งๆแล้วพูด
“ช่วยทำเหมือนฉันไม่ได้พูดเรื่องนี้ล่ะกันนะ..”
“ได้สิ”
พอคริสพูดจบชินก็เข้ามาพอดี
“ชานยอลทำกาแฟให้ฉันอีกแก้วนึงหน่อย”
“ชินจะดื่มที่นี่เหรอ?”
“เปล่าฉันจะไปดื่มข้างนอกน่ะ”
ผมรู้สึกว่าคริสกำลังมองผมกับชินอยู่และต้องคิดะไรอยู่แน่ๆ ผมเลยหันไปมองหน้าเขาแล้วคริสก็พูดขึ้ในสิ่งที่ทำผมอึ้ง
“นายกับคุณชินเป็นแฟนกันเหรอ?”
“เฮ้!! จะบ้าเหรอฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายเถื่อนๆแบบกอลิล่าอย่างนี้หรอกนะ”
ผมพูดปฏิเสธด้วยความรวดเร็วแค่คิดว่าได้เป็นแฟนกันชินก็ขนลุกอ่ะ -0-
โป๊ก!!
“โอ้ย!! ผมเจ็บนะชินมาตีหัวผมทำไมเนี่ย?”
“ก็เธอว่าฉันเป็นกอลิล่าได้ไงล่ะห้ะ?”
ในขนาดที่ผมเถียกับชินอยู่ผมก็ยินเสียงหัวเราะดังมากจากคริส
“ฮ่าๆๆ หึๆๆ” <เสียงหัวกากดี555>
ผมรู้สึกมีความสุขมากที่เห็นคริสหัวเราะและยิ้มมันทำให้เขาดูดีมาก
“คริส…เวลานายหัวเราะแล้วน่ารักดีนะ ฉันไม่เคยเห็นนายยิ้มหรือหัวเราะมาก่อนเลย”
“ฉันชอบตอนนายยิ้มมากกว่านะ ^^”
พูดจบผมก็ยิ้มให้เขาด้วยความจริงใจ เขาหยุดหัวเราะแล้วมองหน้าผมแล้วลุกออกไปจากร้าน
“ขอบคุณสำหรับกาแฟนะ”
ขจริงๆแล้วคริสก็ไม่ได้เป็นคนไม่ได้เท่าไรนะ เขาก็น่ารักดีนะ
ตอนนี้ผมกับคริสก็เป็นเพื่อนกับระดับนึงแล้วล่ะเขาคุยกับผมมากขึ้นเราทักกันทุกเช้าแต่เขาก็ไม่ค่อยยิ้มให้ผมอยู่ดีเสียใจซะมัดชิ! และเขาก็ม่ค่อยได้มาที่ร้านด้วย แต่รู้สึกว่าช่วงนี้ผมจะคิดเรื่องเขาตลอดเลย นี่ผมเป็นอะไรเนี่ย!!
วันหยุด
“เฮ้ ชานยอล”
“ครับมีอะไรเหรอ?”
“ฉันเจออันนี้ของคริสน่ะ เอาไปคืนเขาหน่อยนะ”
แล้วชินก็เอาของให้ผม ผมดูนี่มันบัตรนักเรียนคริสนี่ต้องเอาไปคืนเขาหนิ บ้านเขาก็อยู่ไม่ไกลหนิไม่คืนดีกว่า
บ้านของคริส
ถึงบ้านของคริสก็ไม่ได้ไกลเท่าไรผมเลยเดินมาเอา โอวว บ้านของคริสนี่ใหญ่ซะมัดเลยจะมีใครอยู่บ้านไหมเนี่ยแล้วผมก็กดกลิ้งมากแล้วไปที่มอนิเตอร์เสียงแล้วมีเสียงนึงพูดขึ้นมา
“ครับ??”
“นี่บ้านของคริส เอ่อ ผมหมายถึงคริสอู๋รึเปล่าครับผมเป็นเพื่อนรวมห้องของเขานะ ผมมาที่นี่เพราะเขาลืมของไว้ครับ”
พอพูดเสร็จก็มีคนเปิดประตูออกมา เขาเป็นคนที่หล่อมากๆเลย สูงเท่าๆผมเลยและดูเหมือนเขาจะอายุน้อยกว่าด้วย เป็นคนที่ดูดีสุๆไปเลยล่ะ
“ขอบคุณมากๆนะครับที่เอาขอมาให้ เขาคงทำให้คุณลำบากมาเลยล่ะ”
“เอ่อ…”
“คือผมกับคริสเราเป็นพี่น้องกันน่ะครับ ผมชื่อ โอ เซฮุน เป็นน้องครับ”
พอเขาพูดเสร็จก็ยิ้มให้ดูดีสุดๆปเลย แต่ไม่ยักกะรู้แหะว่าคริสก็มีน้องด้วย
“อ่อ..แล้วครสไม่อยู่บ้านเหรอครับ?”
เขาไม่ตอบแต่กลับพูดต่อ
“คุณคือ ปาร์ค ชานยอล เพื่อนพี่ชายผมสินะ”
“ก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทอะรมากหรอก ก็แค่เคยคุยกับเฉยๆ”
ผมก็ตอบไป
“จะเข้ามาเข้าในก่อนไหมครับเดี๋ยวพี่ก็คงจะกลับมาล่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันแค่เอาของมาคืนน่ะต้องกลับแล้วล่ะ ไปก่อนนะ”
Sehun Part
คนนี้ไม่หลงกลสงสัยช่วงนี้ฉันดวงไม่ดีล่ะมั้งหึ แล้วฉันก็ไม่ได้เจอเพื่อนพี่มานานแล้วด้วย พี่ฉันนี้ได้แต่ของดีๆตั้งนั้นเลย คริสมีเพื่อนงั้นเหรอ… ชานยอลคนนั้น… ฉันจะทำอะไรกับนายดีนะ?
End Sehun Part
รุ่งเช้าที่โรงเรียน
“ชานยอล!!”
“อรุณหวัสคริส”
อั่ก!!
“คริส?!”
อยู่ดีๆผมก็โดนคริสลากมาที่ห้องเรียนเก่าโดยไม่รู้อะไรเลย
“ทำไมนายลากฉันมาที่นี้ล่ะ?”
“เมื่อวาน… นายไปเจอเซฮุนมาเหรอ?”
“เซฮุนถ้านายหมายถึงน้องชายของนายอ่ะน่ะ ฉันไปเจอมา”
“แล้วเขาได้ทำอะไรนายรึเปล่า”
“ก็แค่เจอเขาที่บ้านเฉยๆ นายกับน้องมู่แตกต่างกันมากเลย ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้หรอก ชินบอกว่าเดี๋ยวนี้นายไม่ค่อยไปที่ร้านเลยอ่ะ วันนี้นายจะไปใช่ไหม”
ผมคุยกับเขาด้วยความดีใจเพราะเดียวนี้เขาไม่ได้ไปที่ร้านชินเลยไม่ค่อยได้คุยกันเขา
“ไม่ ฉันไม่อยากยุ่งกับนายไปมากกว่านี้ ฉันไม่อยากไปที่นั้นอีก”
“ห้ะ?”
“ให้ฉันอยู่คนเดียวเถอะนายมันน่ารำคาญ อย่ามาเข้าใกล้กันอีกเลยทั้งฉันและน้องฉันด้วย”
พอคริสพูดจบแล้วเขาก็เดินจากไป ผมไม่เข้าใจทำไมเขาต้องพูดแบบนั้นด้วยทั้งที่ผทพยายามจะให้ได้คุยกับเขาพยายามเข้าหาเข้าก่อนแต่เขามาว่าผมแบบนี้ก็โคตรไม่ได้เข้าใจเลย… ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้แต่ก่อนยังดีอยู่ ผมไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจงั้นเหรอ?
ตอนแรกเป็นยังไงบ้างเม้นบอกไรหน่อยนะว่าอยากให้เพิ่มอะไรบ้างเพราะไรท์เขียนสื่ออารมณ์ไม่ค่อยได่อ่ะ ขอโทษด้วยนะ
อาจจะมาอัพอีกทีได้หลังสอบเสร็งอีกสองสามวัน
ไปบ่นกับได้เดี๋ยวจะไปตามรีนะ รักคนเม้น รักคริสยอล ติดแท็ก #kybetween
/// มาแก้คำผิดจ้าาาา เม้นให้หน่อยก็ยังดีนะ T^T เดี๋ยวสอบเสร็จถ้ามีเวลาว่างจะมาอัพตอนที่สองให้นะค่ะ พรุ่งนี้ไรท์ก็จะสอบแล้วที่สอบเหมือนกันก็ขอให้สอบได้ด้วยนะ
ความคิดเห็น