ไปเที่ยวกับชมรมขีดๆเขียนๆ

เนื้อเรื่อง

ไปเที่ยวกับชมรมขีดๆเขียนๆสไตล์โซดา

ซึ่งต้องให้ชื่อว่า

"การไปเที่ยวที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย"

อืม..สวัสดีนะคะ วันนี้โซดาก็ได้กลับมาถึงบ้านตอนเวลา 16.15 น. วันที่ 29 ตุลาคม 2549 อย่างปลอดภัย กับการที่ได้ไปเที่ยวกันแบบสไตล์ชมรมขีดๆเขียนๆ (ความจริงอาจเรียกว่ามีตติ้งได้เลยนะแต่เจ๊มิ้นแกบอกว่ามันคือ "ไปเที่ยว" ก็โอเคค่ะ)

โซดาจะเล่าเรื่องในแบบมุมมองของโซดานะคะ อาจจะเล่าอะไรได้ไม่ละเอียดนักก็ขอโทษด้วย

ภาคก่อนวันงาน

เริ่มต้นจาก ช่วงตอนแรกๆ ก่อนวันที่ 22 ตุลาคมหลายวันอยู่ โซดามั่นใจว่าโซดาไปมีตติ้ง เอ๊ยไปเที่ยวกับเพื่อนๆในชมรมแน่ๆ เพราะว่าโซดา กะว่าจะกลับไปอยู่หอในวันที่ 23 ตุลาคม (คือโซดาเรียนมหาลัยใช่ม้า บ้านโซดาอยู่กาญฯ แต่มหาลัยอยู่นครปฐมเลยต้องอยู่หอ) เพื่อว่าวันที่ 24 ตุลาคม จะได้ไปงานเปิดตัวหนังสือของคอม ซึ่งตอนแรก วางแผนไว้ว่าจะแกล้งหลอกคอมว่าไปไม่ได้แล้วแอบไปเซอร์ไพร์  แล้ววันที่ 26 ตุลาคมโซดากะว่าจะไปเป็นเพื่อนเพื่อนสนิทไปสอบที่รามคำแหงและไปเดินซื้อหนังสือกัน เพราะฉะนั้น 28 นี้ ว้าวววว ไปได้ชัวร์ ก็เที่ยวบอกชาวบ้านเขาว่าเราไป

แต่แล้วทุกอย่างก็ แป๊ก เพราะ คำสั่งประกาศิตมาจากปาป๊าของโซดาว่าไม่ให้กลับหอ โซดาก็เป็นอันต้องแคนเซิ่ลทุกอย่าง ทั้งงานเปิดตัวคอม(ทั้งๆที่คิดว่าจะแกล้ง แต่ไปๆมาๆดันไปไม่ได้จริงๆ เสียดายมากๆ เพราะว่าอยากเจอ ซาน จิ๋ง แจ๋ม คอม อัพ แล้วอยากเห็นว่าคอมจะตกใจไหมถ้าเจอเราไป แถมอย่างว่านะ ได้ไปงานเปิดตัวหนังสือของคนที่เรารู้จักเรียกได้ว่ารักกันอย่างพี่น้องน่าปลื้มน้อยเสียเมื่อไร่กัน) แล้วก็ไปเป็นเพื่อนของผักกาดเพื่อนเลิฟที่ดีกับเรามาตลอด เสียใจจริงๆเพราะเราไม่ได้ไปเดินงานหนังสือด้วยกันนานแล้ว ไม่ได้เห็นแกทำท่าเกลียดผู้คนแล้วเศร้าว่ะ (โรคจิตจริงฉัน)

แต่ว่าเรื่องไปเที่ยวกับชมรมนี่ยังมีตัวช่วย เพราะว่าโซดาจะต้องลงทะเบียนเรียนวันที่ 27 ตุลาคม – 10 พฤศจิกายน ทำให้โซดาอ้างได้ว่าขอกลับหอวันที่ 26-28 จะไปลงทะเบียนเรียน เพราะที่บ้านโมเด็มเน็ตมันพังทำให้ลงทะเบียนไม่ได้ซึ่งถ้าลงทะเบียนไม่ได้ก็คงจะไม่ได้ไปงานอะนะ  แต่เอาว่ะยังมีหวัง แต่จนแล้วจนรอดพอถึงเย็นวันที่ 26 โซดาก็ยังไม่ได้กลับหอ โอ้วแม่เจ้า!!! เราไม่ได้ไปเที่ยวกับชมรมแน่ๆเลยในใจโซดาร้องไห้แล้ว อยากไปง่ะ คิดถึง คิดถึงทุกคนมากกกกกกก ไม่ได้เจอกันนาน แถมเอ็กซ์ซึ่งถึงแม้จะเป็นคนบ้านเดียวกันแต่ก็ไม่ได้เจอกัน(คือพ่อโซดาเป็นคนสุพรรณ อำเภอศรีประจัน ตำบลสามชุก แล้วเอ็กซ์ก็อยู่ สามชุก ศรีประจัน(จะไล่ทำเพื่อ!!!) เพราะฉะนั้นก็เรียกได้ว่าเราเป็นคนบ้านเดียวกัน) ก็ไปด้วย คิดดูนะการที่เด็กผู้ชายอายุ 15 อยู่ม.3(ถึงแม้หน้ามันจะแก่ก็เหอะ)  ได้มาเที่ยวกับเพื่อนๆในชมรมถือว่าเป็นเรื่องที่ยากยิ่ง ทำให้ความอยากมาทวีพูนขึ้น  แต่ว่า ก็ต้องพยายามติดต่อว่า "ไปไม่ได้อ้ะ" ตอนนั้นโซดาเศร้ามาก จริงๆนะ อยากร้องไห้เลยล่ะ แต่ก็คิดว่าหรือว่ามีตติ้งคราวหน้าจะทำตัวเองให้พริ้งเพริศแพร้วเห็นแล้วทุกคนต้องเหลียวหลังดี(ความจริงคงเป็นไปไม่ได้ นอกจากตายแล้วเกิดใหม่อีกสิบชาติ)

แต่และแล้วเหมือนสวรรค์จะเห็นความปรารถนาอันแรงกล้า เพราะในช่วงเที่ยงๆของวันที่ 27 พ่อโซดาเห็นว่าโซดาพยายามที่จะเปิดคอมฯเครื่องเก่ามาต่อเน็ตให้ได้ (คืออาการคอมฯเครื่องเก่าของโซดานะมันแบบว่า หน้าจอไม่ค่อยติดบางทีใช้ๆอยู่ก็ดับไปเฉยๆเปิดก็ยากส์ แป้นพิมพ์แถว @ W S X ยังพิมพ์ไม่ได้อีก แถมเมาส์ก็ไม่สามารถใช้การได้ ต้องใช้คีย์บอร์ดในการคอนโทรลอย่างเดียว คิดดูสิ ถ้าจะบอกว่าทำไมคอมฯมันเฟ่ยอย่างนั้นบอกเลย เครื่องนี้สมัยปี 1995 นะคะ กี่ปี่แล้วแก่เชียวล่ะ แล้วก็ต่อเน็ตได้ด้วยนะแต่ว่า IE มันเสียอ่ะ TT^TT ) อะ รู้สึกจะออกนอกเรื่องไปมากกลับเข้าเรื่องดีกว่า

พ่อคงสงสารเลยให้โซดาเอาอุปกรณ์มาถอดเครื่องคอมฯ (พ่อมักจะให้โซดาซ่อมคอมฯเองโดยพ่กำกับ เพื่อให้ลูกถอดคอมฯไปขายได้ง่ายขึ้น)  โซดาก็ยังอิดออดไม่อยากทำ จนพ่อบอกว่า จะเล่นไหมเน็ตนะ เพราะเค้าจะไปถือศีลที่วัดตอนบ่ายวันนี้แล้ว  โอ้ว เหมือนสวรรค์โปรด โซดารู้ทันทีพ่อไปทีอ่ะ 10 วันอัพ แถมไปตามชายแดนพม่า โย่ววววว เสร็จโก๋

โซดารีบจัดการคอมพิวเตอร์จนเล่นเน็ตได้ (โดยมีพ่อกำกับ) ในใจก็พลางคิดว่า ไปเร็วๆดิว่ะ แมวไม่อยู่หนูจะได้ร่าเริง(แต่รู้สึกไม่ไอ้หนูเอ็กซ์ ก็นังหนูฟ้าสุดกวนบาทาบอกว่า "แมวไม่อยู่หมูร่าเริง" มากกว่า เอ๊ะ หรือว่าไอ้หนูสับสน ที่ชีวิตมันสับสนคนเดียวไม่พอยังชอบทำให้ชาวบ้านเค้าสับสนไปกับมันด้วย)

พอวันที่ 28 ราวเที่ยงคืนนิดๆ โซดาพ้นจากการถือศีล กินเจ พอดี คราวนี้เหลือด่านหม่ามี้สุดเลิฟของลูกกิ๊ก(ชื่อเล่นจริงๆของโซดา ขั้นตอนหลังจากนี้ทุกคนไม่ควรเลียนแบบนะ โซดาพูดจริงๆเพราะมันเป็นเรื่องที่แย่มากๆ ) โซดาเริ่มด้วยการกะเหลี่ยม กะเหลี่ยม ไปถามแม่ด้วยท่าทีขึงขัง "ม้า ป๊าไม่อยู่อ่ะ กิ๊กอยากไปงานสัปดาห์หนังสือ กิ๊กไม่ได้ไปมานานมากกกก แล้วน้า ม้าไปกะกิ๊กป่ะ" คงงงล่ะสิจะชวนแม่ทำไม่ ก็เพราะโซดาเดาได้ว่าหม่ามี้จะต้องตอบว่า "ไม่ไป ขี้เกียจ ป๊าลูกหนูไม่อยู่ ม้าจะได้นอนอืดบ้าง ลูกหนูไปเถอะลูก" โอ้ว โป๊ะแชะ อะไรเช่นนี้  

           แต่อย่าคิดว่าโซดาจะไปได้ทันทีนะ ถ้าคิดเช่นนั้นไม่รู้จักหม่ามี้ของโซดาดีพอ เพราะว่าบางทีแกให้ไป แต่ไม่ให้ตังส์ โซดาก็บ่มีเงินขึ้นรถ จะให้เดินไปรึก็กะไรอยู่ 200 กว่ากิโลเชียวนะเฟ้ย แต่เรื่องตังส์ต้องคุยตอนก่อนไป ไม่งั้นชวด ฉลู ขาล เถาะละยุ่ง

          แต่อยู่ๆแกก็พูดมาว่า "แล้วลูกหนูจะไปกับใครละลูก" เอาล่ะสิ โซดาบอกไม่ได้แน่ว่าไปกับเพื่อนในชมรมนักเขียนเพราะ หม่ามี้โซดาห่วงชัวร์กลัวว่าจะโดนเพื่อนทางเน็ตหลอก "เอ่อ ไปกับเพื่อนที่มหา'ลัยจ๊ะ นัดแล้วว่าจะไปเจอกันที่งาน"  คือว่าเพื่อนๆ ก็อย่าใช้วิธีแบบโซดาเลยเอาเป็นว่าอธิบายให้เขาเข้าใจดีกว่าว่าเรามีความมั่นใจในเพื่อนๆที่จะไปเจอแค่ไหน ความจริงโซดาก็ผิดเพราะ ความจริงคนในชมรมก็เป็นเพื่อนของเพื่อนที่มหาวิทยาลัยโซดาเกือบทั้งนั้น แต่โซดากลัวไงเพราะพ่อกับแม่โซดาเค้าสติ๊กมากเรื่องนี้ โซดาจะต้องโดนจองจำเป็นระยะเวลาเป็นเดือนแน่ๆ เหอๆ ก็เว่อร์ซะ  

          แล้วระหว่างที่ขอเนี๊ยะ โซดาก็เล่นเน็ตไปด้วยคุย ปรึกษากับ เจ๊อัพ เช็ง เอก ฟ้า เอ็กซ์ ว่าคงยังไม่แน่อาจจะไปได้ หรือไปไม่ได้ก็ได้ แต่ว่าที่แน่ๆในใจโซดามีความมั่นใจว่าจะได้ไป 85% แต่โซดายังอุบไว้ก่อนเพราะว่าถ้าไปไม่ได้แล้วทุกคนคงคอยเก้อ

           แล้วโซดาก็เดาได้ว่าถ้าอยากได้เงินไปเที่ยว งานบ้านต้องให้เรียบร้อยโซดาเลย ล้างจาน กวาดบ้าน หุงข้าว กว่าจะเสร็จก็ราวตี 2 กว่าๆ พร้อมกับเล่นเน็ต หลอกทุกคนเรื่อย แต่ถ้าคืนนั้นใครจำได้โซดาเคยบอกเล่นๆ ทำนองว่า "พรุ่งนี้ออกเจ ออกศีลแล้วคงพูดปดได้ ไม่แน่พวกในชมรมอาจจะเป็นพวกแรกที่โดนหลอกก็ได้"

            แล้ว เกือบๆตี 3 โซดาก็เลิกเล่นเน็ต แล้วไปนอนเพราะกลัวตื่นไม่ทัน โดยตั้งนาฬิกาปลุกไว้ 06.15 แล้วตั้งให้เตือนนัดหมายตอน 06.25 กันพลาด แล้วโซดาก็นอนกระวนกระวายพักใหญ่เพราะแสบคอ+น้ำตาไหลเพราะใช่สายตามากไป (ลืมเอาแว่นมาจากหอ) แล้วก็คล้อยหลับไปตอนไหนไม่รู้

ภาควันงานไปเที่ยว

อยู่ๆ โซดาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่รู้สึกคือ แสบคอ ปวดหัว พร้อมๆกับนึกว่า กี่โมงแล้วจะไปงานชมรม

โซดารีบคว้านาฬิกาในมือถือมาดู ปรากฎว่า 09.05

ให้ตายเหอะ เก้าโมงแล้ว โซดาอยากจะบ้าตาย แล้วความรู้สึกปวดตุ๊บๆ ก็เร่งเข้ามาในใจคิดว่าไปไม่ได้แล้วแน่เลย เลยกดโทรศัพท์โทรหาฟ้า บอกว่า "หนึ่งเหรอ แกข้าไม่สบายคงไปไม่ได้…" ฟ้าก็บอกว่า "ฟังเสียงก็รู้แล้วแหบซะ"  แต่โซดาก็บอกว่า "แต่ข้าอยากไปว่ะ ข้าว่าแม่ต้องให้ไปแน่ๆเลย" ฟ้าเลยบอกว่า "กิ๊ก ถ้าแกอยากมาก็อัดยา(แก้ไข้) มาเยอะๆแล้วก็ลากสังขาลมาซะไม่ยากเกินความสามารถแกหรอก" "เอ่อ แล้วจะลองดู"

            โซดาลงไปข้างล่างทั้งๆที่เวียนหัว คว้ากินยา กินน้ำ(ทั้งๆที่ยังไม่ได้แปรงฟัน) พยายามทำเสียงให้ปกติไปบอกแม่ว่า "ม้าเดี๋ยวหนูอาบน้ำแล้วจะไปนะ ม้าถามรถตู้ให้ทีสิผ่านหน้าบ้านกี่โมง อ้อหนูขอตัง 300 ได้ไหมค่ะ" "ได้ เดี๋ยวแม่จัดการให้หนูรีบไปอาบน้ำเถอะ" โซดารีบอาบน้ำในใจดีใจมากเลยว่า "ยะฮู้ กูได้ไปแล้วโว้ยยยยย" โซดารีบอาบอย่างเทอร์โบ พอเสร็จก็เตรียมตัวไป ม้ายังใจดีตังเพิ่มเป็น 400 เลย หม่ามี้น่ารักที่สุดในโลกเล้ยยยย

            ระหว่างรอรถตู้โซดาก็คว้ากล้องมาเพราะจะมาถ่ายทางที่หน้าบ้าน เพราะเคยคุยกับเอ็กซ์เรื่องทำโลโก้ชมรม แล้วเอ็ก์ซเค้าอยากได้ทางหน้าบ้านโซดา (ความจริงคือยัดเยียด)

            พอโซดาขึ้นรถตู้ได้สักพักโซดาก็นึกปิ๊งไอเดียได้ เลยส่งแมสเซจหาฟ้า "ไปไม่ได้อะ" เพราะกะว่าจะหลอกทั้งฟ้า ทั้งคนในชมรมเลย แต่นึกไปนึกมา เอ ถ้าเกิดเค้าเดินกันไปมาล้วเราจะรู้เหรอว่าอยู่ไหน เลยตัดสินใจโทรไปหาฟ้า แล้วบอกว่า "แกเงียบๆอย่าให้เอ็กซ์มันได้ยินนะ" แล้วเหมือนมีคนมาแย่งโทรศัพท์ไปพูดด้วยน้ำเสียงล้อว่า "ไง ไม่สบายมาไม่ได้เหรอจ๊ะ" โซดาแทบอยากตะบันหน้ามันเลย เดาได้มะใคร แฟนฟ้าไง ชอบแกล้งชั้นจังเดี๋ยวเหอะแย่งฟ้าคืนมาแล้วอย่าหาว่าไม่เตือน แล้วโซดาก็ใช้น้ำเสียงเยอะเย้ยกลับว่า "ให้ฟ้าเดี๋ยวนี้  จะคุย" "ความจริงตอนนี้ข้าอยู่บนรถตู้แล้ว ข้ากำลังจะไป แต่ว่าแกอย่าบอกคนอื่นนะ" โซดารู้สึกว่าฟ้าจะทำเสียงดีใจมาก โซดาเล่าแผนให้ฟังแล้ว ฟ้าบอกว่าแล้วจะคอยรายงานให้ทรายที่อยู่เป็นระยะระยะ

            พอเที่ยงฟ้าก็โทรมาถามถึงยัง โซดาก็บอกว่ายังไม่ถึงเซนปิ่นเลย ฟ้าก็รายงานความคลื่นไหวอย่างละเอียดยิบ ทำให้โซดารู้ว่า งานนี้หนูสลิดมาด้วย โย่วเจ๊งเลย แล้วตอนนี้ทุกคนก็อยู่ไดโดมอนแล้ว คงราวอีก 2 ชั่วโมงถึงจะออก แล้วพอวางโทรศัพท์โซดาก็นึกถึงกล้องถ่ายรูปมันพอถ่ายคลิปวิดีโอได้นี่น่า อะ โซดาวางแผนในใจด้วยความเจ้าเล่ห์

            พอถึงอนุเสาวรีย์ชัยฯ โซดาก็รีบลงจากรถ โดยในมือกำเงินไว้ 120 ค่ารถตู้แล้ววิ่งทันทีที่ลงรถ แล้วเหมือนมีเสียงแตรรถบีบไล่ โซดาหันไปดูเอ..อ๋อ เราลืมจ่ายค่ารถตู้ เกือบแล้วไหมล่ะ คนมองกันใหญ่ อายชะมัด ก็คนมันรีบอ่ะ

            แล้วโซดาก็จัดการไปถ่ายคลิปวิดีโอ อยากดูไหมล่ะ ถ้าอยากดู ต้องยอมรับในความน่าเกลียดให้ได้ล่ะเพราะว่าถ่ายคนเดียว พูดคนเดียว เห็นแต่ปาก แห้งก็แห้ง น่ากลัวก็น่ากลัว อายด้วยเพราะตอนถ่ายคนมองใหญ่ แต่ก็กะว่าเผื่อให้คนที่ไม่ได้ไปรู้สึกเหมือนว่าไปด้วย ให้เห็นภาพคงมันส์กว่า

            พอขึ้นบันไดเริ่มเห็นไดโดมอนโซดาเอากล้องถ่ายมาตามทางเรื่อยๆเหมือนกัน เพราะอยากเห็นปฏิกิริยาของทุกคนตอนเห็นโซดา โซดากลัวมากว่าจะมีคนเดินออกมาข้าหน้าร้านแล้วเห็นโซดาก่อน แต่ว่า เอาว่ะใจดีสู้เสือเดินอาดๆเข้าไป แต่ก็ต้องไปแอบหน้าร้านเพราะมองหาโต๊ะทุกคนไม่เจอ แต่แล้วก็เหลือไปเห็นหน้าขาวๆ ตี๋ๆ ตาตี๋ๆ หน้าแหลม ของเจ้าหนูสับสน ที่ตัดม้ากมากกับผิวสีของคิล โอ้ว อยู่โต๊ะ นี้เอง โซดารีบเดินเข้าไป โดยไม่สนใจพนักงานที่พยายามถามว่ามากี่ท่านค่ะ หรือว่านัดไว้ แล้วทักทุกคนว่า "สวัสดี" โอ้ว มันส์ล่ะคะ ปฏิกิริยาสุดยอดดดดดดดดด ดูได้จากคลิปวิดีโอ นะฮ่ะ

"สำเร็จฮ่ะ สำเร็จ" หลังจากที่แผน ตอนมีต1 และมีต2 ไม่สำเร็จ ตอนมีต1 แกล้งทำเป็นกิ๊กกะคอม ก็ไม่เนียนเพราะทางโทรศัพท์มันเล่นยาก ตอนมีต2 ก็แกล้งทำเป็นแฟนเอ็กซ์ แต่ดันไม่เนียนเพราะเจ๊แกดันเหมือนเกย์มากกว่า

หลังจากนั้นโซดาก็เห็นเด็กน้อยตรงสเป็คนั่งหน้าเหวอๆ แล้วก็นึก ใครว่ะ แล้วเหมือนมีใครไม่รู้ จำไม่ได้ มันเบลอๆอ่ะ บอกว่าคือ สลิด เราก็โอ้ว หนูสลิดนี่เอง น่าร้ากกกกกก (แล้วโซดาก็เทใจให้สลิดชนะตำแหน่ง หนุ่มหน้าตาดี ของชมรมที่ตอนแรกเป็นเอ็กซ์ เพราะรูปมันขาว ถึงแม้เจ้าตัวจะบอกว่าจริงแล้ว ดำ แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะดันต-แหลเก่ง แต่พอมีต2 เจอตัวจริงเข้า ตำแหน่งก็ตกไปที่เอกทันที ต้องขอโทษเฮียเอกด้วยที่ยกให้หนูสลิดไปแล้วววว)

แล้วคราวนี้ก็มีมหกรรมให้โซดานั่งโต๊ะ ไหน แลดูจะผลักไสกันจังเลยเพราะโต๊ะนู้นก็ให้นั่งตรงนู้น โต๊ะนี้ก็จะให้นั่งตรงนี้ โซดาก็เลือกโต๊ของ เอ็กซ์ เอก เช็ง มิ้น เพราะเค้าบอกว่าโต๊ะนู้นมีคนนั่งแล้ว (สรุปใครว่ะนั่ง) คราวนี้เอ็กซ์บอกว่า จิ๋งกับแจ๋ม เพิ่งกลับไปเมื่อสักครู่ โอ้ว โนนนนนนนนนน ไม่น้า เค้าอยากเจออ่ะ เลยลงทุนโทรศัพท์ซึ่งค่าโทรก็แสนแพง(ครั้งล่ะ 3 บาท) ไปหาแจ๋มบอกว่าอยู่ไหน มาได้โดมอนด่วนน พอน้องถามว่าเจ๊มาเหรอ โซดาก็บอกว่า จ๊ะ โชคดีนะที่น้องยังอยู่เอ็มบีเค เลยรีบมา(ตอนหลังสายรายงานว่าแท้จริงแล้วคุณเธอกำลังหลงทางกันอยู่เลยยังไม่ออกจากมาบุญครอง) พอจิ๋งแจ๋มมา โอ้ว น่าร้ากกกก อ่ะ โซดาเลยไล่มหกรรมไล่กอดสาวในชมรมทีละคน ทีละคนพร้อมกับถ่ายรูปกับน้องๆด้วยใบหน้าอันอุบาทว์ พอจิ๋ง แจ๋มไป  แล้วโซดาก็กินอะไรไม่ลงเลย ด้วยความสะเทิ้นอาย เลยได้แต่นั่งนิ่งเงียบดูคนอื่นเค้ากินกัน เฮฮากัน เราก็นั่งเจี๋ยมเจี๊ยมสมกับเป็นกุลสตรี แ ต่ก็เกือบมีมวยอยู่กะหลายคนอยู่เพราะ ฟ้าเอย(นังนี้แหละตัวดี) คิลเอย(ไอ้นี้ก็อีกคน) แม้กระทั้งเจ้าคอม(ดูมันทำได้อ่ะ) แซวแบบว่าน่าเตะมากกกก  แล้วมิ้น(ป่ะ)ก็ใจดีส่งจานหมูย่างมาให้กิน สักพักเหมือนอาการจะกำเริบมั้ง ปวดหัวจะตายอยู่แล้ว พอดีกับที่โต๊ะโน้นส่งสลิดมาสอนโซดาพูด(ใครบอกว่าโซดาพูดมาก ไม่จริงซะหน่อย) สลิดมียาแก้ปวดหัวติดตัวซะด้วย(โอ้วดูเป็นแม่เรือนกว่าเราอีก) เลยรอดตายมาได้ เดชะบุญ ต้องขอบใจหนูสลิดแท้ๆ ไม่รู้ว่าจะโกรธรึเปล่า ทั้งๆที่ชื่อ สาริด(เขียนไงไม่รู้แต่ออกเสียงเงี๊ยะ) ชื่อเล่นก็ชื่อณัฐ แต่ดันโดนเรียกเป็นปลาซะงั้นเหอๆ

แล้วเช็งก็แลดูเหมือนชีจะง่วงมั้ง มามะ มานั่งซบอกโซดาดีกว่า พอราวบ่าย 2 ทุกคนก็แลจะหันมาเร่งโซดาอยู่คนเดียว(ดูสิ โซดาโดนทุกคนรุมรังแกเหมือนพจมาน บ้านทรายทอง เลยอ่ะ)  บอกว่าให้รีบกินเพราะจะไปเกะกันต่อ คอมก็อยู่ได้ไม่นานด้วย โซดาเลยรีบกินอย่างสงบสเงี่ยม แล้วก็จ่ายตังกันออกไปนอกร้าน พร้อมกับเรียกร้องให้เฮียเอกมาโชว์เสต็ปเท้าให้สาวหลงสักหน่อย โซดาถ่ายคลิปได้ด้วยล่ะ กะว่าจะถ่ายนานๆแต่ดัดการ์ดฟูลซะงั้น กะว่าจะจะถ่ายเรียงตัว เอ๊ยเรียงคนถามถึงความรู้สึกซะหน่อยเสียดายจัง ไว้โอกาสหน้าและกันเนอะ

แล้วก็ไปที่เกะ ฟ้าขอตัวกลับไปกะแฟนมันที่มารับไปซะแล้วหนึ่ง ที่นี่โซดาก็ยังคงเรียบร้อย นั่งดูเค้าร้องเพลงกัน แถมเอ็กซ์ก็ยังคงนั่งเรียบร้อยเป็นเพื่อนโซดา ในขณะที่มิ้น กับ สลิดโชว์พลังลูกคอกับสเต็ปเท้าอย่างเมามัน แต่รู้สึกเพลงที่เลือกๆกันมาจะมีเสียงร่ำร้องให้ตัดๆ เสมอๆ เพราะเลือกมาก็ร้องกันไม่ค่อยเป็น แต่รู้สึกว่าคอมจะร้องเป็นเยอะที่สุดแต่ไม่กล้าร้องคนเดียว

แล้วสักพักสลิดก็ขอตัวกลับไปรีดผ้า โอ้ววววววววว งานบ้าน สุดยอดดดด คราวนี้คอมดูเหมือนจะมีโทรศัพท์ตามมาถี่ขึ้น สงสัยเป็นพี่โทรมาตามอ่ะเปล่า ตรงนี้ก็ไม่มีไรมากพอร้องกันจนลืมเวลาไปสักพัก เค้าก็มาถามว่าต่อไหม มีแต่คนบอกว่าไงก็ได้ โซดาเป็นคนเดียวที่บอกว่า พอเหอะ ไปเดินเล่นกันดีกว่า ต้องขอโทษด้วยน้า แต่ว่าโซดาอยากให้รู้สึกแบบว่า...บอกไม่ถูกง่ะ
แล้วก่อนหน้าออกจากที่ร้องเกะ ก็จัดการให้คอมเซ็นต์ Disconnect ให้รู้ม่ะมันเซ็นต์ว่าไง

                                      "ให้โซดา ธนบูรณ์ นันทดุสิต" 
                              ดูมันจะเซ็นต์ให้ยาวกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ เช่น
                                   "ให้โซดาสุดสวย ธนบูรณ์ นันทดุสิต"
                    จะไม่ว่าเลย แถมยังเซ็นต์เหมือนกันทุกเล่ม แต่ก็ดี เท่าเทียมดี

แล้วพออกจากที่ร้องเกะ เชื่อป่ะเฮียคอมแกดูท่าจะรีบมากเลยเดินลิ่วๆ นำชาวบ้านเค้า โซดารู้ว่าคอมใกล้จะกลับ แต่ยังไม่ค่อยได้คุยเลยรีบวิ่งไปเดินด้วย คุยกัน เฮียแกมิได้สำนึกว่านำชาวบ้านเค้าอยู่ เดินมั่วหาทางลงไม่เจอ จนวนกลับมาที่เก่าอย่างกับเดินในเขาวงกต ฮาแตกกันเลย เฮียแกรีบหลบใหญ่บอก "ผมไม่เกี่ยวน้า"

ต่อไปพวกเราก็ไปกินเซเว่นเซนต์กันต่อ ก่อนหน้านั้น คอมก็ขอตัวกลับบ้าน เพราะต้องไปงานวันเกิดพี่ชาย(ล่ะมัง) แต่รู้สึกว่าสุดท้ายก็ไม่ได้ไป เพราะไปไม่ทันใช่ป่ะ รู้สึกว่าไม่ค่อยได้คุยกะคอมเลย แต่มารู้ตอนหลังว่า ตอนร้องเกะ คอมแอบแซวเรา กล้าเรอะ เดี๋ยวเหอะ จะกระจายข่าวเลยว่า คอมกะสลิด กิ๊ก กิ๊กกัน ฮุ ฮุ >_<

แล้วเราก็ไปเดินหาเซเว่นเซต์กินกัน ทุกคนสั่ง 59 ช็อคฯ หมดเลย แต่ว่ามีแต่คิลที่ไม่เป็นรสไอติม ทุกคนเปลี่ยนหมด รู้สึกเช็งจะกินแต่รสช็อคโกแลตแถม มีหลักฐานหมดเบ่อเร่อหล่นบนโต๊ะ แต่มีคนบอกว่ามันละลายมาจากผิวโซดา โอ้วววว บ้านะสิ หาว่าชั้นดำเรอะ แล้วก็กินกันอย่างอร่อยมาก เท่าที่โซดาสังเกตุ มิ้นเป็นคนที่กินได้หมดแบบว่าเกลี้ยงเลย แถมได้ยินแว่วๆมาว่า "ไม่อิ่ม" โอ้วววว เจ้กินเยอะนะนั้น แล้วก็นั่งเม้าท์กันหนุกหนานหนุกหนาน จนใครหว่า บอกว่า เอ่อ "ไปเหอะ รู้สึก เค้าจะเดินมาหลายรอบแล้วนะ" ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะนั้นกินเสร็จก็นั่งเสียนาน(แต่ในความรู้สึกโซดามันเป๊บเดียวอ่ะ)

           เราก็เลยกลับเดินไปเข้าห้องน้ำกับอัพ ทุกคนรออยู่ข้างนอก เสียตังไปคนล่ะบาท แต่ออกมาสวยพริ้ง(ในความคิดของโซดา ฮึ ฮึ) แล้วก็เดินลงบันไดเลื่อนเพื่อจะออกจากมาบุญครองกัน ตอนนั้นคงไม่มีใครสังเกตุ แต่โซดาเซ็งมาก เพราะบังเอิญเดินไปชนลุงแก่ๆคนหนึ่งเข้า แบบเบาๆด้วยนะ โซดาตกใจรีบบอกของโทษ แต่ลุงแกยังทำหน้าหงิก โซดานึกว่าแกไม่ได้ยินเลยพูดอีกทีพร้อมโค้ง บอกว่า "ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆ หนูไม่ได้ตั้งใจ" แล้วลุงแกก็ยังคงทำหน้าเหมือนเราชนแล้วหนี โซดาเลยไม่สน เดินจากแกไปอย่างหงุดหงิด คราวที่แล้วก็เหมือนกันที่เอ็กซ์ไปชนเค้า แล้วขอโทษ อย่างจริงใจด้วยนะ แต่เค้าก็ยังทำหน้าแบบ... ให้ตายเหอะ ผู้ใหญ่ในมาบุญครองนี้ ไม่รู้จักการให้อภัยรึยังไงนะ ขอโทษแล้วถ้าไม่รับที่หลัง ก็นั่งเลี้ยงหลานอยู่บ้านสอนความใจแคบให้ลูกหลานตัวเองไป ไม่ต้องมากระแดะเดินห้างเหมือนวัยรุ่นเค้า เพราะว่ามีผู้ใหญ่นิสัยใจแคบ คิดว่าตัวเองถูกอยู่วันยังค่ำแบบนี้นะสิ ประเทศไทยถึงไม่เจริญ แล้วก็ชอบมาโทษคนอื่น ให้ตายเหอะ เสียอารมณ์ แล้วก็ขอบอกนะคะว่า หากคุณจะมาว่าหนูไม่รู้จักให้อภัยคนอื่นเหมือนกัน คุณลุงมาขอโทษหนูรึยังล่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกหนูระบายความในใจตรงนี้เสร็จแล้วก็อโหสิกรรม คิดไปก็จิตไม่แจ่มใสเสียเปล่าๆ ไม่อยากโตมาเป็นคนใจแคบอย่างคุณลุงหรอก

แล้วพวกเราก็ตัดสินใจกันว่าจะไปพารากอนเพราะเอ็กซ์ไม่เคยไป ตอนนั้นก็เดินไปกัน แต่สุดท้ายก็ไปเข้าห้องน้ำอย่างเดียวเพราะมัน สี่จะห้าโมง หรือ ห้าจะหกโมงแล้ว เนี๊ยล่ะ โซดาไม่อยากกลับบ้านมืดเพราะบ้านทางเปลี่ยว แถมบางทีชอบมีขี้ยามาแอบสูบยาอีก เลยรบเร้าขอให้ทุกคนรีบกลับ แล้วพออกจากพารากอน แต่ห้อน้ำไฮโซมากๆ เกิดมาเพิ่งเคยเข้านี่แหละ แล้วเราก็บ้ายบายมิ้นกลับบ้าน ต้องขอโทษมิ้นด้วยเพราะตอนนั้นโซดาอยากกลับบ้านแล้วจริงๆ เพราะกว่าจะถึงก็ราว 2 ทุ่ม มันมืดอ่ะ

แต่พอเราลงจากสถานีบีทีเอสก็กะว่าจะนั่งแท็กซี่ไปสนามหลวงส่งเอ็กซ์ ตอนแรกโซดากะจะกลับไปก่อนโดยขึ้นบีทีเอสไปลงอนุเสาวรีชัยฯแล้วนั่งรถตู้กลับ แต่ว่าพวกอัพกับคิลบอกว่าจะต้องไปอนุเสาวรีฯอยู่แล้วไปด้วยกันก็ได้ โซดาอยากไปส่งเอ็ก์ซด้วย อยากอยู่ด้วย ใจเลยคิดว่าเอาน่า คงไม่นานหรอกมั้งโดยดูถูก เอ๊ย ดูผิด กรุงเทพไปติ๊ดตามประสาคนบ้านนอก ปรากฎว่าเค้ากักกระบวนรถ คงมีราชวงศ์คนไหนเสด็จกระมัง โซดาเลยบอกให้ทุกคนเดินไปขึ้นแท็กซี่ที่หน้ามาบุญครองดีกว่า เพราะตรงแถบพารากอน เค้ากั้นรถอยู่ ทุกคนก็เชื่อ แต่สุดท้ายเดินไปไม่ทันถึงเค้าก็กักรถหน้ามาบุญครองเหมือนกันเพราะรถเสด็จจะมาแล้ว เลยยืนส่งกันซะเลย แล้วเราก็เดินไปขึ้นแท็กซี่กัน ตอนแรกจะขึ้นตุ๊กๆ แต่เค้าเรียก 80 บาท เช็งบอกว่าแพงไม่ขึ้นดีกว่า เพราะแอร์ก็ไม่มี เห็นด้วยครับ เลยโบกรถกันอยู่นานพอดูกว่าจะได้แท็กซี่

ตอนแรกโซดาได้ยินว่าคิลบอกว่าจะนั่งหน้า แต่พอขึ้นแท็กซี่คิลกลับบอกให้โซดานั่งหน้า แล้วพอรถเคลื่อนตัวมันก็บอกว่ารู้ไหมทำไมให้นั่งหน้า โซดาถามทำไม มันบอกว่า "เพราะก้นใหญ่" ให้ตายเหอะ คิลเดี๋ยว เดี๋ยวมีการตายกันเกิดขึ้นแน่ แล้วเราก็นั่งคุยกันแบบว่าดังมากๆ เช็ง อัพ คิล เอ็กซ์ นั่งแลกเปลี่ยนความเห็นกันใหญ่ในขณะที่โซดานั่งเงียบ

แบบว่ารถติดมากกว่าจะถึงที่ราชดำเนิน ก็นานโข ฟ้าเริ่มมืดแล้ว โซดาเครียดทันที ให้ตายเหอะ กรูจะกลับบ้านยังไงฟร่ะ แล้วรถก็จอดติดไฟแดง พอดีกับโซดาเห็นเค้าเขียนท่ารถตคู้สุพรรณฯ(แต่ไม่ใช่ท่ารถตู้ที่เอ็กซ์ต้องขึ้น) เลยบอกขอลงได้ไหม คนขับบอกแบบไม่ต้องคิดเลยว่า ได้ แล้วรีบจอดรถทันทีอย่างกับว่ารำคาญเสียงมากๆ งั้นแหละ  แล้วเอ็กซ์ก็ดันบอกว่าจะจ่ายค่าแท็กซี่เอง แล้วหยิบแบงค์พันให้เค้า เกือบโดนกินหัวไหมล่ะ อัพหรือเช็งเนี๊ยะล่ะเลยต้องจ่ายไปก่อน แล้วตอนนี้นี่เองที่เจ๊อัพรู้สึกว่าจะทำแบงค์ 500 ของคิลที่ฝากไว้หาย เลยหากันใหญ่ปรากฎก็อยู่ในกระเป๋าเจ๊แกนั่นเอง - -" แล้วโซดาก็เห็นว่ามันมืดแล้วถ้ากลับบ้านต้องดึกมากๆ อาจราว 3 ทุ่ม ซึ่งมันอันตราย แถมแม่บอกว่าถ้ามืดให้กลับหอที่นครปฐมไปเลย แต่โซดาดันลืมเอากุญแจหอมา ไม่รู้จะทำไง ตอนแรกก็กะไปนอนหอฟ้า แต่เจ๊อัพบอกว่าไปนอนบ้านเจ๊อัพไหม เลยตัดสินใจโทรไปบอกแม่ว่าจะไปนอนบ้านเพื่อนนะ เพราะมันเย็นแล้ว

แล้วพวกเราก็เดินไปส่งเอ็กซ์จนถึงท่ารถตู้สามชุก ทำให้โซดาทราบว่าตรงนั้นมีท่ารถลาดหญ้า กาญจนบุรีอยู่ด้วยแต่เสียดายบ้านโซดาอยู่กันคนล่ะทางกับลาดหญ้าเลย พอคนขายตั๋วเห็นพวกเรา 4 คนเดินไปก็ยิ้มอย่างกับดีใจที่ว่ามีคนมาซื้อตั๋วเยอะ แต่ที่ไหนได้ซื้อคนเดียวก็ฮาไป เค้าบอกว่าต้องรอรถอีกคัน คันนี้เต็มแล้ว เราก็เลยชวนเอ็กซ์มานั่งเล่นกันก่อน ตอนนั้นมีคนมาขอตังกลับยโสฯด้วย แต่เจ๊อัพหัวไวบอกว่าพวกหนูจะกลับสุพรรณฯค่ะ ค่ารถไม่มีแล้ว แล้วก็นั่งคุย นั่งรอ จนกระทั่งเอ็กซ์เริ่มเห็นว่าคนเยอะเลยจะไปจองที่ ปรากฏว่าที่ไหนได้ รถรอมันอยู่คนเดียว ก็เลยต้องรีบลากันกลับ

คราวนี้พวกเราก็ไปส่งเช็งขึ้นป้ายรถเมล์ ตอนนั้นมีพวกมาขอตังส์ด้วย เช็งแบบว่าหลบได้ไวมาก ในขณะที่เจ๊อัพกะโซดายืนอึ้งกันอยู่ แล้วก็บอกปัดไปอย่างนุ่มนวลว่าไม่มีค่ะ  รออยู่นานพอดูกว่ารถจะมา เช็งขึ้นรถ โซดาเห็นแล้วเป็นรถกระป๋องโซดายังพูดกับเจ๊อัพเลยว่า "น่ากลัวนะ กลับแบบนั้นอ่ะ" ตอนหลังเช็งบอกว่าเจอโรคจิตบนรถด้วยล่ะ แล้ว โซดา เจ๊อัพ คิล ก็เดินข้ามถนน ไปขึ้นรถอีกฝั่ง เจ๊อัพปวดท้องเลยไปขอร้านขนมจีนที่กำลังเก็บร้านหลังจากดูแล้วน่าจะขายดีมาทั้งวัน เจ้าของร้ายใจดีให้เข้าด้วย โซดาเลยซื้อน้ำส้มเป็นการตอบแทน คิลบอกว่าเท่าที่สำรวจดูร้านนี้จะทำอร่อย และสะอาด เพราะว่าจานเยอะ แต่เศษอาหารไม่ค่อยมี(ช่างสังเกตุแหะ) ถ้าโซดาจำไม่ผิดร้านนี้น่าจะชื่อ อะไรกำไรๆ ประมาณนี้หน้าร้าน มีหม้อดินเผาใหญ่ๆ ใส่น้ำยาขนมจีนต่างๆ ร้านอยู่ติดกับเซเว่น อยู่ฝั่งกองสลาก อยู่ตรงข้ามแถวๆ สำนักงานทนายความแห่งประเทศไทย ใครว่างๆลองไปทานดูเพราะเจ้าของร้านใจดีมากๆ ส่วนราคาก็ราวจานล่ะ 25 บาท

แล้วเราก็ขึ้นรถเมล์ สายไรไม่รู้ ก็นั่งคุยกันไป โทรไปหาเอ็กซ์บ้างอะไรบ้าง ตอนนั้นโซดา เริ่มไม่รู้สึกตัวแล้ว เพราะอาการไม่สบายเริ่มกำเริบ ยาของสลิดอยู่ได้นานมากๆ จนถึงแฮปปี้แลนด์ก็เปลี่ยนรถ โซดาไม่กล้าข้ามถนนเพราะกลัวรถ ต้องตามติดเจ๊อัพ กะคิลเต็มที่ แล้วเราก็นั่งกันไปแบบเบลอๆ จนถึงป้ายบ้านคิลก็ร่ำลาแล้วลงกันไป พอนั่งไปสักพักอัพก็บอกว่าถึงแล้ว ตอนลงนี้รถจอดได้แบบว่าโอ้ววว เกือบตาย แล้วเราก็ขึ้นรถมอไซค์รับจ้างเข้าไป อัพเรียกว่าอะไรหว่า อมรพันธ์ 4/7 ล่ะมั้ง ระหว่างนั้นคอมก็โทรศัพท์มาหาโซดา แต่โซดาต้องให้ถือสายไว้ก่อนเพราะคุยไม่รู้เรื่อง

แล้วโซดาก็ได้ไปเจอบ้านอัพ เห็นหน้าบ้านมีป้ายเขียนว่าบ้านสง่าโซดาชอบรั้วมาก สวย บ้านเจ๊อับทั้งใหญ่ กว้าง สวย แล้วโซดาก็หวัดดีย่าอัพ กับลูบหัวฮันยอง ลูกสาวเจ๊อัพ ขนฟูมากเลย แล้วโซดาก็เล่นคอมพิวเตอร์ที่บ้านเจ๊อัพ พร้อมกับคุยโทรศัพท์กับคอมไปด้วย รู้สึกคอมจะบอกว่า "เอ็นดูสลิด ทั้งๆที่ไม่เคยชอบผู้ชายที่ไหน" มันสื่ออะไรรึเปล่าน้า (ทุกคนเองก็อย่าเครียดไป โซดาก็แซวเล่นๆตามประสายะโอย)  แล้วพอราว 4 ทุ่ม คอมก็ต้องวางสายเพื่อไปนอน(เด็กอนามัยมากๆ) แล้ว ตอน 4 ทุ่ม 15-20 นาทีคิลก็ส่งแมสเซจมาว่า

"อย่าเปิดวงมโหรีกันนะ ฉิ่งฉับ ฉิ่งฉับ 555"

ดูมัน ขนาดไม่อยู่ยังไม่วายมาแกล้ง

แล้วโซดาก็เล่นเกมเมเปิ้ล จนราวตี 2 อัพก็บอกว่าไปนอนกันเถอะ เราก็เลยขึ้นไปนอนกันข้างบนห้องอาของอัพ แบบว่า การ์ตูนเก่าๆเยอะมาก โซดาขนหนังสืออัพไปอ่าน 2 เล่ม เรื่อง แผลเป็นต้องสาป ของ อคร นักเขียนสนพ.เดียวกะคอม แล้วก็เรื่องไรหว่าเล่มหนาๆ อะไรหยดน้ำตาราชันย์ อะไรยังงี้มั้งจำไม่ได้ เพราะว่าไม่ได้อ่านเลย มัวแต่คุยกัน เรื่องจะไปเที่ยวญี่ปุ่น กะ มีตติ้งครั้งหน้าจะไปไหน แล้วพอราว ตี4 หรือตี5 นี้แหละ เราต่างคนต่างหลับกันไป

ภาคกลับบ้าน

            พอโซดาตื่นก็ไปดูนาฬิกา โอ้ว 9 เกือบ 10 โมงแล้ว ทั้งๆที่ตอนแรกกะตื่น 8 โมง แต่ก็เลื่อนมาเป็น 9 โมง แถมแม่โซดาอุตส่าห์บอกให้รีบกลับ แต่หันไปเห็นเจ๊อัพยังหลับอยู่เลย เอาหนังสือที่ขนมาเมื่อคืนมาอ่าน จนสักพักเจ๊แกตื่น เลยลงไปดู เจ้าหญิงวุ่นวายกัน แล้วย่าเจ๊อัพก็ไปซื้อส้มตำมาให้โซดากิน คิดดูสิคุณย่าแกเดินออกไปแล้ว แกยังกลับมาถามว่าโซดากินปลาร้าเป็นไหม น่ารักไหมล่ะ สุดยอดโซดานึกถึงคุณย่าที่เสียไปแล้วเลยล่ะ

            แล้วพอเจ้าหญิงวุ่นวายจบทีนี้โซดาก็ร่ำลาย่าเจีอัพ กับฮันยอง แล้วกลับบ้าน โดยเจ๊อัพไปส่ง พอนั่งรถไปถึงอนุเสาวรีย์ชัยฯ โซดาเมารถมากอยากอ้วกทีเดียว เวียนหัวด้วย เลยตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านดอกหญ้า เพื่อหา เกมเมเปิ้ล ไปลงคอมที่บ้าน แต่ก็ไม่เจอ เจ๊อัพเลยถามถึงหนังสือของหนูเอ้(โซดาเคยเห็นหนังสือของหนูเอ้ที่ร้านเช่าประจำของโซดาที่เมืองกาญฯ พี่เค้าหยิบให้ดูเพราะ คาดว่าน่าจะเป็นเด็กในชมรมที่โซดาเคยเล่าให้ฟัง แล้วพี่เค้าก็เดาได้แม่นจริงๆ เค้ายังบอกเลยเพราะเดาว่าน่าจะเป็นน้องในชมรมกิ๊กเลยซื้อมาไว้ แต่ถึงไม่ใช่ก็ไม่เป็นไรเพราะเด็กที่อ่านบอกสนุกดี) แล้วโซดากับเจ๊อัพก็ช่วยกันหา แต่หาไม่เจอ เลยเดินกันเป๊บ ก็เจอหนังสือของ ทมยันตี ที่เขียนเกี่ยวกับเทคนิคการเขียนในสไตล์เค้า โซดาชอบคำที่เขียนไว้ข้างหลังหนังสือโดยจับความได้ประมาณว่า

            "เขาอยากให้นักเขียนรุ่นใหม่ ไม่ใช่สักแต่ว่าเขียน แต่อยากให้เขียนให้ดีที่สุด เพราะวันหนึ่งเมื่อตัวเราตายไปแล้ว มันจะไม่ใช่แค่งานเขียน แต่มันจะเป็นวรรณกรรม ที่สืบไปจนชั่วลูกชั่วหลาน"

            แล้วโซดากับอัพก็ออกจากร้านเสียใจนิดๆที่ไม่ได้เห็นหนังสือของเอ้ จนเดินไปบนสะพานลอยโซดาเหลือบไปมองกระจกของร้านดอกหญ้าอีกที โซดาก็บังเอิญเจอกับ ปกหนังสือ เขียนโดย Sakura Angle เล่มโตที่ทำขยายไว้โชว์ โซดารีบเรียกเจ๊อัพทันที เราสองคนยืนมองกัน ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถึงแม้จะยังไม่ได้เจอตัวจริงของเอ้ แต่เราก็ดีใจที่น้องๆในชมรมได้ทำฝันกันให้เป็นจริงทีละคนสองคน โซดาอดบอกกับอัพไม่ได้ว่า "ถ้าโซดาเป็นเอ้ โซดาจะมายืนตรงนี้วันล่ะ 10 ชั่วโมง มายืนดูความภาคภูมิใจของตัวเอง" รู้สึกว่าเจ๊อัพเองก็เห็นด้วย

            แล้วเจ๊อัพก็มาส่งและรอรถตู้เป็นเพื่อนโซดา แต่ว่ารอมานานมากมันก็ยังไม่มา โซดาเลยบอกให้เจ๊อัพกลับก่อน เราก็ร่ำลากัน แล้วโซดาก็รอรถ จนราวบ่าย 2 รถก็มา และโซดาก็หลับมาตลอดทาง จน ราว บ่าย 4 นิดๆ โซดาก็ถึงบ้านโดยปลอดภัย

            โซดาเสียดายที่ไม่ได้เจอแป้ง เพราะเห็นตอนแรกอัพบอกว่าแป้งจะมาแต่ก็มาไม่ได้ ส่วนซานก็เช่นกัน เพราะต้องไปรับน้องที่โรงพยาบาล แล้วก็อีลอีกคน เพราะติดต่อไม่ได้เลย เลยไม่ได้บอก ไม่เป็นไรพวกเราคงไม่ทิ้งกันไปไหนไว้ค่อยเจอกันก็ได้

            มีตติ้งครั้งหน้าโซดาอยากให้มากันเยอะๆ โซดาพูดตามตรงก็คือครั้งนี้มาเที่ยวเลยอาจจะดูไม่มีสาระเท่าไร่ คือโซดาอยากให้ครั้งหน้า จัดแบบว่า ไม่ต้องไปกินอะไรแพงๆ โซดาอยากให้เรามีเวลานั่งคุย กันมากๆ นั่งเล่นให้สบายใจอะไรทำนองนี้ เพราะครั้งนี้โซดายังรู้สึกว่ามันไม่อิ่ม ยังเจอกันได้ไม่อิ่ม แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นโซดาเองก็เห็นด้วยในความคิดเห็นส่วนรวมนะคะ

Speacial Thanks

ขอบคุณมิ้นที่เป็นตัวตั้งตัวตีในการมาเที่ยวครั้งนี้

ขอบคุณหม่ามี้ที่อนุญาติให้โซดามา ถึงแม้จะต้องมีลูกเล่นกันหน่อย

ขอบคุณเจ๊อัพ ที่ให้ที่พัก และตั้งชมรมที่น่ารักขึ้นมา แถมเทคแคร์โซดาอย่างดี

ขอบคุณคุณย่าของอัพที่ซื้อส้มตำให้กิน แถมดูแลโซดาอย่างดี

ขอบคุณฮันยอง ที่ให้โซดาแกล้ง

ขอบคุณฟ้าที่สามารถแสดงละครได้ดี จนโซดาหลอกคนอื่นสำเร็จ
            ขอบคุณ ฟ้า เอ็กซ์ คิล เอก อัพ เช็ง มิ้น คอม จิ๋ง แจ๋ม สลิด ที่มาสร้างความสนุกในครั้งนี้ให้ตราตรึงใจโซดา

การขอบคุณนี้ไม่ได้มีความสำคัญลดหลั่นกัน แต่มีความสำคัญเท่าๆกัน แต่ที่เห็นจะต้องขอบคุณเป็นพิเศษก็คงเป็น

สวรรค์ พรหมลิขิต เทวดา ทั้งหลายที่ทำให้พวกเราได้พบกัน และ ทำให้การไปเที่ยวครั้งนี้ของโซดาจบลงด้วยดี

ขอบคุณจริงๆค่ะ

โซดาเย็น

^______^

P.S. ช่วยเม้นด้วยนะค่ะ

รูปค่ะ มีแค่ 4 ภาพเอง ที่เหลือเป็นคลิปวิดีโอ


รูปทางที่เอ็กซ์ให้ถ่าย

จิ๋ง+แจ๋ม สองพี่น้องหลบกล้องไวจริงๆ

สลิด(ทำหน้าเอ๋อมาก เพราะแอบถ่าย) + เอ็กซ์ (ซึ่งไม่คิดว่าจะติดมาด้วย)

อย่างกับ ขาว-ดำ (สังเกตุด้านหลัง คอม ง่วนอยู่กับ... และ ฟ้า มันแอบถ่ายคลิปฉันนนน)

เอ็กซ์ (ไม่รู้ตัวว่าโดนถ่าย เป็นเพราะแว่นเหรอจ๊ะ) แถมมี เอก ด้วย ยิ้มไรอยู่อ่ะ

(โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยเพราะมีส่วน-แหลอยู่นิดหน่อย)