หัวใจนี้มีเพื่อเธอ

เนื้อเรื่อง

ถ้านึกถึงตอนนั้น……..ฉันก็เพ้อ
เฝ้าละเมอหาเธอ…….อยู่เรื่อยไป
เพราะว่ามีหนึ่งคำ…..จากหัวใจ
คำคำไหนก็ไม่เท่า…..คิดถึงเธอ


เกือบสัปดาห์แล้วเธอยังไม่ได้เจอเขาคนนั้น คนที่คอยแวะเวียนเข้ามาสำรวจภายในใจของเธอ คนที่เธอคิดว่าเขาก็เป็นคนที่สำคัญคนหนึ่งในชีวิต เธอคิดถึงเขามาก จนบางครั้งเพื่อนๆของเธอก็อดแซวให้ไม่ได้ในความหวังเล็กๆของเธอ ฝันให้เขาคนนั้นของเธอกลับมา หญิงสาววางมือจากคีย์บอร์ดที่พิมพ์ค้างไว้สักครู่ เพียงเพราะได้ยินเสียงเพลง เพลงหนึ่งที่เตือนใจเธอได้เป็นอย่างดี

“ เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ใครจะดูจะแลคอยเป็นห่วงเธอ
ทุกๆคืนได้แต่เพ้อ ไม่รู้เลยว่าเธอเป็นตายร้ายดี ”

บ้านข้างๆเธอเปิดเพลงแบบไม่คิดถึงความรู้สึกของคนบางคนที่อยู่บ้านตรงข้ามสักนิด เพลงๆนี้ เพลงที่เธอเคยส่งไปให้เขา คนที่ตอนนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ลูกปลายิ้มแล้วหวนคิดถึงเขาคนนั้นของเธอไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ เธอยังจำได้ถึงครั้งแรกที่ได้เจอเขาคนนั้นของเธอ ผ่านมาแล้วเกือบ 3 ปี ตั้งแต่เธอยังเป็นนักเรียนประถมตัวเล็กๆอยู่เลย

“วันนี้มีนักเรียนมาแนะแนวด้วยเหละ”
“ได้ข่าวว่ามาจากโรงเรียน…….ด้วยเหละ”
“มากันแค่ 3 คนเอง เป็นผู้ชายด้วย”
“เอ้าๆ ตื่นเต้นกันเข้าไป แค่มีคนมาแนะแนวโรงเรียนแค่นั้นเหละ”
“ไม่เหมือนนายนี่ ผิดหวังล่ะซิ ไม่มีผู้หญิงซักคน ฮะฮะ”
เสียงเจียวจ้าวของเพื่อนร่วมห้องในสมัยนั้นดังไปทั่ว ดีนะที่อาจารย์ไม่อยู่ ไม่งั้นมีหวังได้อบรมนานแน่ ลูกปลาคิด
“นี่ๆ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง ยายปลา นั่งอ่านหนังสืออยู่นั่นเหละ” บูมเพื่อนที่นั่งข้างๆ ถาม
“ทำไมต้องรู้สึก ฮะ กะอีแค่มีคนมาบรรยายสรรพคุณโรงเรียนให้ฟังแค่นั้นเอง ตื่นเต้นทำไมหึ”
“แสดงว่าตัดสินใจได้แล้วล่ะสิ ม.1 จะไปเรียนไหน”
“ ยัง ”
“ เงียบได้แล้วจารย์มา ”
เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาคนที่ยืนอยู่รีบกลับไปนั่งประจำที่แบบเดิม ลูกปลาเก็บหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ไว้ในลิ้นชักโต๊ะทันที
“อ้าว เรียบร้อยกันดีนี่ เดี๋ยวพี่ๆจะมาแนะแนวโรงเรียนกับให้ความรู้นิดหน่อยนะ ตั้งใจฟังดีดีล่ะ เชิญค่ะ” ประโยคหลังนี่อาจารย์หันไปพูดกับคนที่อยู่หลังประตู
มาจากไหนเนี่ย อาจารย์ถึงใช้คำว่าเชิญเลย อยากเห็นหน้าจัง ลูกปลาคิด

เสียงกรี๊ดดังออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่อยู่ข้างหลังเธอทันที ที่ผู้ที่ได้รับเชิญก้าวเข้ามาในห้อง ลูกปลาก็พลอยมองหน้าพี่เค้าไปด้วย เอ๊ะ? ทำไมมีแค่สอง ไหนว่ามีสามไง อีกคนหายไปไหนนะ ว่าแล้วก็กวาดสายตามองหาคนที่ว่า
“ เอาล่ะครับ พี่พี่ก็มาจากโรงเรียน……..นะครับ ไหนใครรู้จักโรงเรียนพี่บ้าง ” มือหลายข้างแกว่งไปบนอากาศทันที
โอ้โหมาจากโรงเรียนดังซะด้วยซิ แต่อีกคน ราวกับจะตอบคำถามที่อยู่ในใจลูกปลา พี่คนหนึ่งที่มาแนะแนวร้องเรียก
“ อ้าว เก่ง หายไปไหน เร็วๆ มาแนะนำตัวให้น้องรู้จักเร็วเข้า ทำไรอยู่ ”
“ โทษที ตกลงกะอาจารย์นิดหน่อยน่ะ “ เสียงค่อนข้างที่จะร่าเริงดังขึ้นมาทันที พร้อมๆกับเด็กชายอายุประมาณ 15-16 ก้าวเข้ามาในห้อง
น่ารักดีนี่นา พี่เก่งนี่ สูงก็สูง แถมเก่งอีกต่างหาก เห็นทีต้องฟังหน่อยแล้วล่ะ
“ เอาล่ะครับ ถ้าไม่มีคำถามแล้ว พี่ๆจะให้น้องเล่นเกมส์นะครับ เก่งไปเอาของมาให้น้องเค้าหน่อย “ ว่าแล้ว “ พี่เก่ง “ ก็เดินมาหยิบขนมที่พี่เค้าเตรียมมาที่โต๊ะของอาจารย์ ทันใดนั้นสายตาเจ้ากรรมของยายลูกปลาก็ดันไปสบกับสายตาของพี่เค้าซะนี่ ประกอบกับโต๊ะลูกปลาอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะอาจารย์อยู่แล้ว ทำให้ลูกปลารู้สึกหน้าแดงขึ้นมาทันที ตายแล้วพี่เค้าจะเห็นไหมเนี่ย//-0-//
“ เอ้า! เอาไปซิพี่ไม่เอาหรอก “ เสียงเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างๆ ลูกปลา พอเธอเงยหน้าขึ้นก็ไปเจอกับรอยยิ้มที่พี่เค้าส่งมาให้พร้อมๆกับสติ๊กเกอร์อันเล็กๆที่ติดมาด้วย ลูกปลาจึงยื่นมือไปรับของสิ่งนั้นไว้พร้อมๆกับยิ้มให้พี่เค้า เมื่อพี่เค้าเดินไปหาเพื่อน ลูกปลาก็เก็บสติ๊กเกอร์นั้นลงในกระเป๋าสตางค์อย่างดี
เก็บไว้บนหัวเตียงดีกว่า ลูกปลาคิดอย่างดีใจ ก็แหมตอนแรกลูกปลาคิดว่าพวกที่เรียนเก่งๆ จะนิสัยไม่ค่อยดีกันไปหมดนะซิ วันนี้เหละน้าที่ได้รู้ว่ามีคนดีเหมือนกัน ^0^
“ เอาล่ะครับ งั้นวันนี้พวกพี่ๆจะกลับแล้ว หวังว่าคงได้เจอพวกน้องที่โรงเรียนพี่ในปีหน้านะครับ “ พี่เก่งพูดขึ้น
“ ค่ะ ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะค่ะ หวังว่านะ ” ประโยคหลังนี่ลูกปลาคิดกับตัวเอง พลางยิ้มอย่างดีใจกับตัวเอง

“ ปลา ยายปลา ยิ้มอะไรน่ะ หรือว่า…..แกชอบพี่เค้าน่ะ “ บูมถามขึ้น
“เมื่อกี้นายว่าไงนะ ( 0-0 ) อ๋อ…..มั้ง ” ลูกปลาตอบอย่างกวนๆตามนิสัย แต่พอเห็นสีหน้าของเพื่อนจึงรีบพูด “ ไม่ใช่อย่างที่เเกคิดนะโว้ย ก็โรงเรียนนี้เราอยากเข้าอยู่แล้ว นายก็รู้นี่ “
“ รู้น่ะรู้ แหมก็ยิ้มซะอย่างนั้น ก็นึกว่าจะไปตามหารักซะอีก ไปล่ะนะ “
“ เออ ไปไหนก็ไปเลย “ ลูกปลาพูดพร้อมกับโบกมือไล่
กวนซะไม่มี ยั่วโมโหได้ทุกวันล่ะน้า แต่เอ มันก็มีส่วนนะเนี่ย เรื่องนี้ เอาเหอะ ไปสอบเดี๋ยวก็รู้ล่ะน่า ลูกปลาคิดไปยิ้มไป ^0^
จบนะ***************--------------------------*************ไม่อยากบอกต่อ