ความจริงที่ฉันซ่อนเอาไว้

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

   1.

       "ตื่นสายอีกแล้วนะมารี"เหมือนเคย ทุกครั้งที่ตื่นสายคนที่ตำหนิตักเตือนหนีไม่พ้นแม่คนสวยของฉัน นางอนงค์ ลูอิส ภรรยาพ่อฉันลูกครึ่งไทยอังกฤษ มิสเตอร์ไทเกอร์  ลูอิส ที่ได้จากโลกนี้ไปนานมักมาก นานเท่าไหร่ฉันไม่รู้หรอกนะเป็นเพราฉันก็แค่ทารกแรกเกิดเท่านั้นเอง แม่หันหน้ามองฉันอีกครั้งขณะที่รอน้ำในกระติกต้มน้ำให้มันเดือดเสียก่อนกดน้ำร้อนออกมาเพื่อชงกาแฟ สำหรับฉันโนเซย์ไม่ดื่มเครื่องดื่มประเภทนั้นแน่ไม่ว่าตอนนี้หรือโตเป็นผู้ใหญ่อย่างแม่              "วันนี้ไม่มีเรียนรึอย่างไงตื่นสายน่ะ"แม่ถามมองหน้าฉันเขม็งมันไม่ต่างจากแม่กำลังจับผิดฉันอีกแล้ว ให้สวรรค์โปรดเถอะน่าไม่เข้าใจเพราะอะไรพักหลังมานี่ทำไมแม่จับผิดฉันจัง รึว่าฉันแอบหนีแม่ไปเที่ยวไปทำความผิด หรือแอบคบผู้ชายคนใดคนหนึ่ง ใช่แม่เคยบอกเอาไว้ก็บอกก็เตือนกันมาตั้วแต่ฉันเรียนอนุบาลนั่นแหละสงสัยแม่จะเป็นห่วงหนักมาก แค่เด็กวัยสองสามขวบก็กลัวจะมีความรักกับเพศตรงข้าม ให้สวรรค์โปรดฉันจริง ๆ ผู้ชายเหรอเชอะ! ย้ายถิ่นฐานไปใช้ชีวิตในโลกดาวอังคารเหอะ ใครจะสน ไม่สนผู้ชายใช่ว่าฉันเป็นหญิงรักหญิงหรอกนะ ไม่มีความรักแบบนั้นดีกว่า ถ้าหากมีรักเช่นนั้นผู้ชายที่ฉันรักตายไปก่อนละ ไม่..ฉันไม่อยากร้องไห้เพราะเกิดการสูญเสีย แม้ไม่รู้ไม่เห็นตอนพ่อตาย ฉันค่อนข้างแน่ใจจะแม่คงจะร้องไห้น้ำตาเกือบท่วมหมู่บ้านที่อยู่แหง จำคำแม่สอนได้เสมอว่า" รักเรียนอย่าได้คิดเรียนรักในวัยเรียนรอให้จบมหาวิทยาลัยมีงานมีการทำเสียก่อน" ลึกลงไปอดคิดไม่ได้แม่เป็นห่วงฉันเรียนไม่จบรึว่าแม่ไม่อยากจะอุ้มหลานก่อนเวลาที่ได้พูดเอาไว้ เรื่องที่แม่พูดแล้วพูดอีกไม่ต่างจากพฤติกรรมที่เรียกว่า โรคย้ำคิดย้ำทำ ใช่พูดแล้วพูดอีกทำแล้วทำอีกซ้ำซากที่อย่างไงฉันต้องอดทนว่าไม่ได้ในพฤติกรรมแบบนั้นดีไม่ดีศรกรรมย้อนรอยเข้าหาตัวเองในอนาคต ก็แย่เท่านั้นเองนะเซ่ จากคำพูดของแม่คนสวยของฉันที่ว่า"จำไว้อีกอย่างนะมารีแม่ไม่อยากเป็นยายก่อนวัยห้าสิบไม่อยากอุ้มหลานด้วย อย่าได้ทำให้สิ่งที่แม่ต้องการล้มเหลวเข้าใจป่ะ"                                                                       ทุกครั้งฉันถึงกับเหวอไปได้เหมือนกัน ฉันเนี่ยะนะอยากมีลูกกับผู้ชาย ไม่เคยคิดไม่เคยถามหาแม้ว่าเพื่อนในห้องเรียนจะกรี๊ดซะแสบแก้วหูไปมองเมื่อเห็นผู้ชายหน้าตาดีสักหน่อย แฮะ! หน้าตาก็แค่เปลือกนอกแก่นใน..ซุกซาตานเอาไว้ก็ได้ใครจะไปรู้ ผู้ชายหน้าตาดีแต่ใจโหดมีให้เห็นเยอะ ความรักจอมปลอมที่ตายดับเพราะคมมีดสามีเกิดเรื่องราวพวกนั้นเยอะมากข่าวที่น่าเบื่อ ไม่อยากเห็นเลยจริง ไม่สุนทรีย์ต่อจิตใจสักนิด ข่าวคนไทยเป็นมหาเศรษฐีถูกหวยรวยเบอร์แม้อดอิจฉาคนโชคดีไม่ได้ มันเกิดพลังบวกมากกว่า ข่าวร้ายที่ฉันไม่อยากเวทนา แต่ก็เชื่อคนทุกคนมีกรรมเป็นของตนเองและน่าจองเวรกันมาแสร้งเป็นรักอยู่กินด้วยกันสักพักก็เชือดกันแล้วช่างทำได้ราวกับเชือดเป็นไก่ทุบหัวหมู สยองชะมัด ไม่ฆ่าพวกมันเป็นอาหารได้ป่าวนะ คิดกันบ้างไหม ดีไม่ดีหากการเวียนว่ายตายเกิดมีจริง ก็มีจริงนั่นแหละดีไม่ดีเป็นปู่ย่าตาทวดคนที่เรารักมาเกิดใช้กรรมในร่างสัตว์พวกนั้นละ รู้ความจริงเข้าจะเสียใจแค่ไหนที่เชือดคอไก่ที่เคยเกิดเป็นญาติกันมาก่อนแกงกิน...คนหนอคนกินทุกอย่างนั่นแหละ โชคดีพ่อเป็นพวกอนุรักษ์ป่าและสัตว์ ทำให้ไม่กินเนื้อสัตว์ทุกชนิดไม่ว่าหอยกุ้งปูปลาละหมด แม่พลอยทำตามกินอย่างพ่อ สำหรับฉันผักอร่อยดี สุขภาพดี แม่ขยันหาสิ่งที่มีประโยชน์ทดแทนเนื่อสัตว์เสมอ อย่างโปรตีนเกษตร                                                                             แม่แทบจะไม่ได้ละสายตาจากฉันไปยังที่อื่นที่ใกล้หรือว่าไก

ออกไป "ว่าอย่างไงมารีทำไมเงียบไปละหรือว่าไม่ได้ยินคำถาม  ทำท่าใจลอยอีกแล้วนะจะส่งใจไปไหนกันนะรึว่าวันนี้เรียนทางออนไลน์ไม่ต้องออกไปเรียนที่มหาวิทยาลัย"เสียงแม่ไม่ต่างจากปลุกฉันตื่นจากภวังค์ ฉันมองแม่นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนเอ่ยถามแม่ออกไปว่า "แม่คะเปลี่ยนมหาวิทยาลัยและวิชาเรียนได้ไหม" แม่มองหน้าฉันราวกับไม่เชื่อว่าฉันพูดเช่นนั้นออกไป แม่ถามเร็วว่า "หมายความว่าอย่างไงอยากเปลี่ยนมหาวิทยาลัยตอนนี้ กว่าจะสอบเข้าไปเรียนที่นั่นได้ต้องอดตาหลับขับตานอนมากี่เดือน อย่างไงไม่ได้เรียนให้จบเหลือเวลาอีกไม่นานจบออกมาทำงานได้แล้วทำไมไม่มีความอดทนเลยนะมารี ต้องให้แม่พูดอีกสักกี่ครั้งราวกับคนแก่ที่พูดจาหลง ๆลืม ๆมันไม่ดีเลยนะ คิดอะไรอยู่ยกเลิกความคิดที่ว่าไปได้เลยไม่ว่าอย่างไรตั้งใจเรียนให้จบออกมาหางานดี ๆทำจะได้ไม่ลำบากเหมือนแม่ โอ.เค" ฉันผิดหวังไม่แน่ใจบอกไปแม่ช็อกไหมนะ ที่เรียนใหม่ของฉัน มันไม่ต่างจากมีอยู่จริงในโลกจินตนาการของเด็กชายและเด็กหญิงและมันอยู่เฉพาะในความฝันของฉันเสมอ หลับทีไรพักหลังฉันอยู่ในโลกเวทมนตร์ มีพลังมีเวทมนตร์ รู้วิถีทางในการปรุงยารู้วิธีขี่ไม้กวาด แต่ไม่ดีกว่า ขี่ไม้กวาดที่น่าจะทำมาจากใบมะพร้าวโบราณเกิดไปอ่ะ!ป่าว หากเป็นความจริงขอปั่นจักรยานขึ้นฟ้าน่าจะดีกว่ากันเนอะ!                                                                                                                                   "ว่าอย่างไงมารีทำไมเงียบไปอย่าบอกนะเป็นใบ้เฉียบพลันขึ้นมา"แม่ถามทำสีหน้าราวกับแม่มดอาจารย์ใหญ่ ฉันอดหัวเราะขำไม่ได้ถ้าหากความคิดเป็นจริงแม่ฉันกลายเป็นแม่มดอาจารย์ใหญ่ นักเรียนในโรงเรียนที่แม่ดูแลจัดการ จะเป็นอย่างไรกันนะ ไม่อยากคิดถึงมันเลยจริงเชียวพับผ้ายับแอบยัดใส่ตู้เสื้อผ้าซะงั้น..เฮ้อ! สรุปแล้วว่าไปฉันไม่ต่างจากฝันกลางวันเพ้อเจ้อไปมากมายซินะที่อยากบอกแม่ออกไปตามความจริง อยากเข้าเรียนมหาวิทยาลัยเวทมนตร์ที่อังกฤษหรือที่ไหนก็ได้บนโลกใบนี้ไม่จำเพาะเจาะจงต้องเข้าเรียนที่เดียวกับแฮรี่ พอตเตอร์เสมอไปนี่น่า

                                             @@@@@@@@@@@

2.                                                                                                                                         "ว่าไงนะอยากย้ายมหาวิทยาลัยอย่างนั้นเหรออยากไปเข้าเรียนที่อังกฤษง้ันเหรอ เพ้อไปรึป่าวมารี ฐานะอย่างเธอแม้แต่นั่งเครื่องบินไปเชียงใหม่ ถามจริงมีปัญญาป่าว คิดไกลไปถึงอังกฤษ เอาเงินจากไหนไปซื้อตั๋วเครื่องบินไหนจะค่าเรียนที่พักอีกจิปาถะ บ้านฉันรวยมากยังไปไม่ได้ เอ่อ ไม่อยากไปเลยจริงมั้ยละ"ปาริศาว่าใส่าหน้าฉันเสียงดังเชียว มันไม่ต่างจากเจตนาประจานฉันในความยากไร้เงินทองแต่ยังฝันไปไกลถึงยุโรปซะอย่างนั้น คิดแล้วมันก็น่าเศร้าเหมือนกันปาริศา คุณหนูไฮโซที่พยายามบอกทุกคนว่าบ้านรวยมากเพื่อนสนิทของฉัน ว่าไปตามเนื้อหาและความเป็นจริงไม่มุสา ก็ไม่สู้สนิทจริงหรอกนะแค่หลอกเป็นเพื่อนกันไปวัน ๆ ดีกว่าไม่มีเพื่อน สำหรับฉันนะแต่ยายนั่นเพื่อนเยอะมาก ว่ากันไปแล้วอย่างไรก็ตามการที่ยายคุณหนูไฮโซ มากมายล้นหลามแบบนั้นฉันไม่สู้มั่นใจมีคนอยากเป็นเพื่อนยายคุณหนูไฮโซที่ตัวตนหรือว่าสถานภาพทางฐานะและสังคมครอบครัวยายปริศากันแน่ ก็ยอมรับนะมีบ้างอดอิจฉาไม่ได้ชาติก่อนหน้าหรือหลายชาติที่ยายปาริศาเกิดมาทำบุญอะไรบ้างนะเกิดใหม่ชาตินี้ในครอบครัวนักธุรกิจเศรษฐีอย่างที่ยายคนนี้พยายามพูด ที่ความจริงเป็นอย่างไรไม่รู้หรอกนะไม่เคยไปบ้านไม่เคยก้าวเท้าไปชื่นชมบารมียายปาริศาในที่ทำงานของครอบครัวยายคุณหนูไฮโซเท่าที่รู้ไม่มีเพื่อนคนไหนที่เรียนมาด้วยกันได้รับเชิญไปทัวร์บ้านและบริษัทยายนั่นแม้แต่คนคนเดียว ฉันเอง อดแปลกใจไม่ได้ทำไมเข้าเรียนมหาวิทยาลัยรัฐเพราะอะไร ไม่เรียนมหาวิทยาลัยอินเตอร์ไม่ก็เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนในต่างแดนซะ ฉันเองก็อยากไปเรียนที่อังกฤษบ้านเกิดพ่อ แต่เราไม่มีเงินแค่เป็นอยู่ปัจจุบันต้องประหยัดอดออมแม่ทำงานหนักคนเดียว ฉันไม่อยากเบียดเบียนชีวิตแม่ทำให้ลำบากมากไปกว่านี้ สงสาร ว่าไปก็กลัวกรรมย้อนศรในอดีตฉันบอกตนเองไม่เป็นไร อดออมเก็บเงินทำงานให้มีเงินไม่แน่ฝันนั้นอาจกลายเป็นจริงได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเวทมนตร์ที่เดียวกันกับรุ่นพี่อย่างแฮรี่ พอตเตอร์ ตราบใดที่ชีวิตเปลี่ยนแปลงด้วยตนเองวันนั้นสิ่งที่คาดหวังอาจเป็นจริงขึ้นมาได้ เมื่อวันนั้นมาถึงฉันขจะเหาะเหิรไปในอากาศไม่มีวันหรอกนะจะไปไหนมาไหนด้วยไม้กวาด บินไปเหมือนนกโต้ลมบนท้องฟ้ากว้างน่าสนุกกว่ากันเยอะแค่คิดฉันก็มีความสุขแล้ว ฝันเป็นจริงจะสุขประมาณไหนกันละ "เงียบไปทำไม อยากเพ้อเจ้ออะไรอีกละยายมารียา"ปาริศาเย้ยเยาะไม่พอถากถางซะจนฉันอยากสาปให้กลายเป็นอึ่งเสียอย่างนั้น มีเวทมนตร์ละก็ยายคนนี่ไม่มีวันรอดจากคำสาปฉันไปได้ "โอม! เพียงมะกรูดมะนาวมะไฟกิ้งกือไส้เดือน มดคันไฟ สรรพสัตว์อันน่ากลัวจงช่วยให้มนตราของฉันเป็นจริงเถอะขอให้ยายปาริศากลายเป็นอึ่งสองสามนาทีก็พอจะได้หลาบจำอย่าได้เยาะหยันถากถางใครอีก เพี้ยง ๆๆๆๆๆโอ.เค" ฉันหลับตาทำราวกับตนเองกลายเป็นแม่มดที่มีพลังและเวทมตร์เรียบร้อยแล้ว ไม่ได้ใส่ใจเสียงร้องกรี๊ดยายปาริศาคุณหนูไฮโซ ลืมตาอีกทีแทบช็อก เรื่องโกหกไม่เนี่ย ฉันเห็นสองลูกกะตาตัวเองร่างยายปาริศาค่อย ๆเปลี่ยนไป จากมนุษย์ผู้หญิงกลายเป็นตัวอึ่งต่อหน้าต่อตา..ฉันช็อกจนเนื้อตัวสั่น ก่อนวิ่งหนีไป ถามตนเองเป็นไปได้อย่างไง  อย่าบอกนะฉันเป็นแม่มด ตัวตนที่ซ่อนภายในกายนี้ สาปได้ถอนคำสาปไม่ได้แน่ ก็ยังไม่ได้เข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยแม่มดนี่น่า ฉันหายใจแทบไม่ทันตั้งสติได้ พลันตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงแม่ปลุกอีกแล้ว คราวนี้ไม่ได้ถามไม่ไปเรียนบอกมีเพื่อนมาหา ฉันทำหน้างุนงง เพื่อนคนไหน คงไม่ใช่ยายปาริศาที่เข้าไปโลดแล่นในความฝันทำให้ฉันสาปกลายเป็นอึ่งไปหรอกนะ อย่างไงแค่จินตนาการก่อนนอน หลับแล้วก็ฝันไปแค่นั้นเอง มันไม่มีวันเป็นจริงไปได้แฮรี่ พอตเตอร์ก็แค่เรื่องจากนิยายที่คนเขียนรวยมาก ทั้งที่เคยไม่มีเงินมาก่อนหน้านั้นบุญนั่นแหละนำพา ฉันเชื่อมันเป็นจริงได้เสมอ ฉันบอกแม่หากใครมารอก่อนขอล้างหน้าแปรงฟันแป๊บแล้วจะลงไป ฉันจัดการทุกอย่างรวดเร็วมากไม่ถึงสิบนาทีลงไปยืนเผชิญหน้าคนที่คิดไม่ถึง ถามตนเองตอนนี้ฝันหรือจริงกันแน่ ยายปาริศามาบ้านฉันได้มาได้อย่างไงกัน ยายคุณหนูไฮโซที่เจอในฝันก่อนตื่นมีท่าทีขลาดกลัวก่อนจะยื่นทั้งกล่องของขวัญและดอกไม้กุหลาบแดงที่ฉันชอบดอกโตมีกลิ่นหอมมากน่าจะเป็นดอกกุหลาบนำเข้ามาจากประเทศฝรั่งเศสมากไปกว่ามาจากแหล่งปลูกดอกไม้อื่นใดในฝั่งยุโรป "นี่มันเรื่องอะไรกันเอามาให้ทำไม"ฉันถามเสียงพิศวงงงงัน อีกฝ่ายยิ้มประหลาด "ฉันเอามันมาขอโทษเธอไงมารียา อย่างไงอย่าพูดเรื่องที่เธอสาปฉันให้กลายเป็นอึ่งให้ใครฟังนะฉันอายแล้วก็กลัวเธอมากด้วยเพราะว่าเธอ"                                                                                                     ฉันยื่นหน้าไปหาพูดเสียงเบามาก "อย่าบอกนะฉันเป็นแม่มด" ปาริศาพยักหน้า พูดเสียงสั่นเครือขึ้นมาทีเดียวว่า"มีเวทมนตร์ด้วย มันเป็นจริงเลยนะ"                                                                                       ฉันปั้นหน้าตนเองไม่ถูก แอบหยิกแขนตัวเอง เจ็บจริงด้วย มันไม่ใช่ฝันไป แต่เป็นจริงฉันเป็นแม่มดที่ซ่อนตัวในร่างมนุษย์ สวรรค์โปรด ฉันอยากร้องไห้ ความจริงฉันไม่อยากเป็นแม่มดสักหน่อยแค่เป็นมนุษย์ที่มีเวทมนตร์อย่างแม่มดก็แค่นั้น ฮือ ฮือ  ไม่อยากเป็นนะเพราะฉันไม่มีวันปรุงยาด้วยไส้เดือนเป็นอันขาด นอกจากหม้อยาของฉันจะเต็มไปด้วยแครอท ผักบุ้ง  ทุเรียนหมอนทอง ก้านยาว ลับแล แล้วก็..หยาดน้ำค้างบนใบบอนยามเช้าก็เท่านั้นจริง ๆ ช่วยฉันด้วยนะหามาให้ ฉันจะได้ใช้ในการ...เป็นมนุษย์แม่มดที่ดี ขอร้องนะ..แล้วก็ห้ามบอกใครละว่าฉัน มารียา เป็นมนุษย์แม่มดที่สวยและน่ารักที่สุดในโลก เจอกันคุณจะหลงรักเลยแหละ สวัสดีและขอบคุณ