รักที่ไม่มีวันได้รับการตอบรับ

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉันรักเธอมาตลอดและจะรักตลอดไปถึงแม้เธอจะมีเจ้าหมอนั้นก็ตามเอริกะ  
ร็อกซัส

ฉันไม่ได้ชอบยัยนี่แต่ว่าต้องชอบเพราะเห็นแกเพื่อนฉันรักมาร์เซียไม่ใช่เธอ 
วายวินต์

ฉันจะช่วยร็อกซัสเองจ้ะ ฉันจะช่วยเธอถึงแม้ฉันจะต้องเจ็บ 
มาร์เซีย

ฉันรักนายมากเลยและก็รู้ดีว่านายแกล้งรักฉันวายวินต์ 
เอริกะ






    

อย่าลืมติดตามเรื่องอื่นๆนะจ้า  อยากอ่านแนวไหน บอกมา เราจะลองแต่งให้ สนองความต้องการ

เนื้อเรื่อง

หิมตกอีกแล้ว ร่างบางผมทองคิดในใจก่อนที่จะผูกผมของตัวเองเป็นแกละสองจุก
"เอริกะไม่หนาวเหรอ"วายวินต์เด็กหนุ่มผมสีดำสั้นกระเซอะกระเซิงเอ่ยถามก่อนที่จะโอบกอดคนรักจากด้านหลัง
"นิดหน่อย แต่พออยู่กับวายวินต์ก็หายหนาวแล้วละจ้ะ"เอริกะพูดแล้วซุกหน้าเข้าหาแผงอก กว้างโดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่คอยจ้องมองด้วยความเจ็บปวด
กี่ครั้งกันนะที่ต้องเห็นภาพแบบนั้น
กี่ครั้งที่เจ็บด้วยเรื่องแบบนี้
กี่ครั้งที่คิดจะลืมเธอเสียที
กี่ครั้งที่ฉันไม่เคยลืมเธอ ยังรักและเจ็บจนถึงทุกวันนี้กี่ครั้งกัน
ฉันรักเธอมาตลอดและจะรักตลอดไปถึงแม้เธอจะมีเจ้าหมอนั้นก็ตามเอริกะ  
ร่างสูงเสยผมสีเงินยาวก่อนที่จะถอนหายใจและเหลือบไปเห็นสายตาคู่หนึ่งเข้าพอดี
"เธอมาร์เซียห้องสองใช่มั้ย"เด็กผู้หญิงผมบ๊อบสีฟ้ายิ้มน้อยๆก่อนที่จะเดินมาหาร็อกซัส
"จ้ะส่วนเธอคือร็อกซัสคุงละซินะ"เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะเดินมาคล้องแขนร่างสูง
"ปล่อย"ร่างสูงกัดฟันพูดหลังจากนั้นแม่ตัวดีก็ยิ้มร่าแล้วยอมปล่อย
"นี่ๆเธอนะชอบเอริกะใช่ป่ะฉันช่วยเธอได้นะ"
"ช่วย"อีกฝ่ายทวน
"ใช่จ้ะขอร้องฉันสิแล้วเธอจะสมหวัง"พูดแล้วเอามือไขว้หลังพลางบิดตัวไปมา มันไม่ยากหรอก ก็แค่เธอหลอกใช้ฉันมันก็จบแล้วละ
ฉันจะช่วยร็อกซัสเองจ้ะ ฉันจะช่วยเธอถึงแม้ฉันจะต้องเจ็บ 
ร่างสูงหยักยิ้มก่อนที่จะเอ่ยเสียงแย็นและหนักแน่น"ตกลง ช่วยฉันทีสิ"
วันรุ่งขึ้น
สวนหลังโรงเรียน
วายวินต์เดินเล่นอยู่ในสวนก่อนที่จะไปนั่งหลับใต้ต้นไม้ ในขณะที่ร่างสูงกำลังจะนอนหลับนั้นเองก็
ตุบ ร่างสูงตื่นแล้วจึงพบว่ามีเด็กผู้หญิงคนที่เคยอยู่กับร็อกซัสหล่นตุบมานั่งลงบนตักของตัวเอง
"ขอโทษคะมาร์เซียปีนต้นไม้เพื่อช่วยลูกนกและตกลงมาคะ"
"มะไม่เป็นไรครับแฮะๆพอดีเลยผมนะเป็นแฟนคลับเธอเลยละผมวายวินต์ครับ"
"วายวินต์สินะคะมาร์เซียคะ"
"มาร์เซียจังเป็นแฟนกับผมได้ไหมครับ"
ร่างบางแย้มยิ้มก่อนที่จะก้มหน้าและยิ้มรอยยิ้มที่น่ากลัวออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นและตอบรับร่างสูงอย่างง่ายดาย
"ตกลงคะมาร์เซียจะเป็นแฟนเธอ"
"แล้วเอริกะจังละ"
"ฉันไม่ได้ชอบยัยนี่แต่ว่าต้องชอบเพราะเห็นแกเพื่อนฉันรักมาร์เซียไม่ใช่ยัยนั่น"
ร่างบางที่เห็นภาพนั้นถึงกับดึงทึ้งผมทองของตัวเองด้วยความเจ็บปวด ทำไมกันนะ ทำไมถึงเจ็บขนาดนี้
ตกเย็น
"วายวินต์ เราเลิกกันเถอะ"เอริกะเอ่ยเสียงสั่นจนร่างสูง งงงัน
"เอเอ่อพอดีเลยฉันก็ว่าจะบอกเลิกกับเธอพอดี"
"เหรอ งี้ก็ลงตัวเราจบกันนะ"
"อื้อโชคดี"
"จ้ะโชคดี"พยายามเอ่ยไม่ให้เสียงสั่นก่อนที่จะทำตัวตามปกติ
เธอกับมาร์เซียจังเหมาะสมกันดีผิดกับฉัน นายคบฉันเพราะว่าเห็นแก่คำว่าเพื่อนเท่านั้นเองนี่นา
ฉันรักนายมากเลยและก็รู้ดีว่านายแกล้งรักฉันวายวินต์ 
เอริกะปล่อยน้ำตาออกมาก่อนที่จะเห็นร็อกซัสยืนมองเธออยู่ถึงกับรีบเช็ดน้ำตาและทำสีหน้าให้เป็นปกติ
"ร็อกซัสทำไมเหรอ"
"เอ่อคือว่าเสาร์นี้ไปที่หลังโรงเรียนกับฉันได้ไหมมีของอยากให้เอริกะดูหน่อยนะ"
"จ้ะ ฉันจะไป"
วันเสาร์
ปัง เสียงปืนดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงผมดำจะล้มลงและมองคนที่หักหลังเขาได้
"มาร์เซียจังทำไมเธอถึง..."ร่างสูงพูดแล้วล้มลงไปเมื่อโดนยิงอีกครั้งหนึ่ง
มาร์เซียมองร่างสูงด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะเช็ดปืนและเก็บมันลงกระเป๋าเหมือนเดิม
"วายวินต์"เอริกะกรีดร้องก่อนที่จะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของร็อกซัส
"แหมรู้สึกยังไงบ้างละจ้ะเอริกะจังเจ้าหมอนี่ที่ทำให้เธอปวดใจนะตายแล้วรู้สึกยังไงบ้างเหรอ"มาร์เซียเอ่ยถาม
เอริกะหลับตาและกัดฟันแน่น มาร์เซียฉุนกึกก่อนที่มือเรียวหมายจะตบหน้าคนตรงหน้าแต่ทว่ากลับถูกร่างสูงคว้าข้อมือไว้ได้
"อย่าทำอะไรเอริกะเด็ดขาดไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน"
"จ้ะ แต่ว่าคนที่ทำ เอริกะจัง นะมันร็อกซัสคุงเองไม่ใช่เหรอ"
หึ ร่างสูงหยักยิ้มก่อนที่จะอุ้มร่างบางที่เป็นลมไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน
ร่างบางเป็นลมสลบไปถึงสามวันเมื่อร่างบางตื่นขึ้นมาก็
"วายวินต์"เอริกะเพ้อก่อนที่จะโอบกอดร็อกซัส
ร่างสูงเกิดความรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในอก แต่ทว่าความรู้สึกที่ ต้องการครอบครอง ร่างบางเบื้องหน้านั้นมีมากกว่าความรู้สึก ยับยั้งช่างใจในตอนนี้ ร่างสูงเค้นยิ้ม สุดท้ายฉันก็แทนที่เจ้าหมอนั่นไม่ได้
"ฉันอยู่ที่นี่จะอยู่กับเธอตลอดไปเอริกะของฉัน"
มาร์เซียกัดฟันแน่นก่อนที่จะเดินมาหาร่างสูงและร่างบาง
"ฉันขอโทษที่ทำให้เอริกะจังต้องเป็นแบบนี้ ขอโทษที่ทำให้เอริกะจังรักเธอไม่ได้ ขอโทษที่ฉันทำให้เรื่องต้องเป็นแบบนี้"
ร่างบางยิ้มออกมา ยิ้มที่เย้ยหยันตัวเองก่อนที่จะหยิบปืนในกระเป๋าออกมา
ปืนเล่มเดียวกันกับปืนที่ใช้ปลิดชีวิตของคนรักของร่างบางที่เสียสติ
นิ้วเรียวค่อยๆขยับไกปืนก่อนที่ร่างบางจะแย้มยิ้มอย่างงดงาม
"ห้าวันมานี้ฉันมีความสุขมากเลยละจ้ะ ฉันรักเธอจ้ะ ร็อกซัส จะรักเธอคนเดียว และจะรักตลอดไปเลยละ"พูดจบก็ขยับไกปืนและปลิดชีวิตที่งดงามของเธอลง
หยดชาดไหลรินออกมาจากร่างของเธอ ขนาดตายไปแล้ว ยังดูเหมือนกับนอนหลับอยู่เลย
"ขอโทษนะมาร์เซีย ขอโทษที่ฉันรักเธอไม่ได้"ร็อกซัสเอ่ยอย่างขมขื่นก่อนจะเบือนหน้าหนีภาพเบื้องหน้านั้น
สามวันมานี้หลังจากที่เอริกะตืนขึ้นเธอเอาแต่เรียกชื่อของวายวินต์ไม่หยุดจนร่างสูงตัดสินใจว่าถึงเวลาที่เขาจะต้องปล่อยเธอเสียที
"ที่นี้ที่ไหนเหรอวายวินต์"
"ดาดฟ้านะ"
"พาเอริกะมาดาดฟ้าทำไม"
"ฉันมีอะไรอยากจะขอร้องเอริกะหน่อยนะ"
"จ้ะ"
"ช่วยมองฉันเป็นร็อกซัสทีได้มั้ย"
"ถ้าวายวินต์ขอก็ได้จ้ะเอริกะทำได้ร็อกซัสอิอิร็อกซัส"
ชื่อของฉัน เสียงของเธอยาม ที่ชื่อฉันถูกเปล่งออกมาจากปากของเธอ มันไพเราะอย่างงี้เชียว
"คือว่าฉันนะน่ะรักเอริกะ รักมากที่สุด รักมากและก็เจ็บมากด้วยเมื่อรู้ว่าฉันไม่มีทางแทนเจ้าวายวินต์ได้"
พูดจบก็ดันตัวขึ้นไปนั่งบนระเบียงก่อนที่จะเอ่ยเสียงเศร้าๆต่อว่า
"ฉันนะ จะรักเอริกะ และจะรักให้มากกว่าใครๆทั้งหมด"
"ฉันดีใจนะที่เอริกะยังไม่แปดเปื้อนเหมือนฉัน เอริกะยังเป็นเอริกะที่รักวายวินต์เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง"พูดจบก็ยืนขึ้นบนระเบียงก่อนที่จะยิ้มเศร้าๆออกมา
"เอริกะ...ฉันรักเธอ"พูดจบก็ทิ้งตัวลงสู่เบื้องล่างร็อกซัสหลับตาลงก่อนที่จะยิ้มครั้งสุดท้ายออกมา
ยิ้มที่สุขสันต์ สุขสันต์ที่ได้บอกสิ่งๆนั้นออกไปแล้ว ถึงแม้ร่างบางจะไม่เข้าใจความหมายก็ตามที
ตุบ ร่างสูงกระแทกพื้นก่อนที่จะหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล
"ทุกคนหายไปไหนกันหมดอย่าทิ้งเอริกะไว้คนเดียวสิ"
"เอริกะไม่ชอบ"พูดจบก็หัวเราะออกมา
หัวเราะอย่างว่างเปล่า หัวเราะอย่างสิ้นหวัง หัวเราะอย่างเจ็บปวด
"ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าอาฮาฮาฮือ"
เอริกะวิ่งลงจากดาดฟ้าก่นที่จะวิ่งไปที่กลางถนนโดยไม่มองดูรถ
ปิ้นน ปิ้นน
เอ๊ยดดด
ตูม
มันรวดเร็วรวดเร็วมากจนไม่รู้สึกตัวเลย
โรงพยาบาล
"ปั้มหัวใจเร็ว"
"คะ หมอ"
"ชีพจรของคนไข้เต้นช้าลงเรื่อยๆเลยคะ"พยาบาลพูดก่อนที่จะมองชีพจรของคนไข้ที่จะเป็นเส้นตรงอยู่แล้วก่อนที่จะรีบมาช่วยหมออีกคน
ที่นี่ที่ไหนกัน เอริกะคิดแล้วกวาดตามองไปรอบๆมีแต่สีขาวโพลนเต็มไปหมดเลยแฮะ
"เอริกะจังเรามารับเธอจ้ะ"มาร์เซียเอ่ยก่อนที่จะยิ้มให้
"มาสิมากับพวกเรานะ"ร็อกซัสเอ่ยแล้วเกาแก้มแก้เขิน
"มาสิเอริกะของฉัน"วายวินต์พูดแล้วยื่นมือมาให้
เอริกะยิ้ม
ก่อนที่จะมองเบื้องหลังของเธอ
เพื่อนๆ ครอบครัวกำลังยิ้มและโบกมือให้อย่างเศร้าสร้อยแต่ว่าเธอเลือกที่จะเดินมาที่ทางนี้นี่นา เธอหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว
"ทุกคนฉันขอโทษ"ร่างบางเอ่ยก่อนที่จะยื่นมือให้กับวายวินต์หลังจากนั้นก็มีลำแสงสีขาวจ้าส่องและโอบล้อมไปจนเธอมองไม่เห็นและไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
ตึ๊ดดดดดด กราฟแสดงเส้นตรงออกมา
ทั้งหมอและพยาบาลส่ายหัวอย่างช้าๆก่อนจะถอดเครื่องช่วยหายใจและเครื่องปั้มหัวใจออกและจึงเดินออกจากห้องไปด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยโดยที่ไม่เห็นรอยยิ้มและหยดน้ำตาแห่งความสุขของเอริกะ


งงไหมคะ
คนเขียนยังงเลย(อ้าว)
มันไม่ค่อยเศร้าเลยแฮะไม่รุทำไมมันน่าจะน้ำตาหนองกว่านี้เหนอะเอากเป็นว่าใครเขียนเรื่องเศร้าๆเก่งก็ช่วยนำเสนอให้หน่อยนะคะ
สุดท้ายนี้การุนาเม็นต์ให้หน่ยนะค้า น้าเม้ต์
เม็นต์น้าคะPLEASEขอบคุณล่วงหน้าคะ
รักคนอ่าน ปลื้มคนเม็นต์สวยวันสวยคืนค่า ฝากตัวด้วยค่า
Saintบลูอายส์