Fic:Reborn(All27)

ลำดับตอนที่ #39 : [Shot Fic]Reborn//พังทลาย

อยู่ดีๆ ก็อยากแต่ง Fic ขึ้นมาซะเฉยๆ

 

คงไม่ว่าอะไรกันเน้อ~

 

 

 

 

เพราอะไรถึงได้จากไป......
เพราะอะไรถึงได้ทิ้งพวกเราไป.....
เพราะอะไรที่ทำให้นายไม่ได้ฉุกคิดเลย
ว่าพวกเรายอมตายแทนนายได้
.
.
.
.
.
.
.
สึนะ
.
.
.
.
.
.
ภายในวองโกเล่
ตรงทางเดินที่ปูด้วยพรมสีขาวบริสุทธิ์ แต่ทว่า......
หยาดโลหิต ที่แต่งแต้มนั้นกลับทำให้พื้นที่สีขาวนวลเปรอะไปหมด
หน้าประตูใหญ่ ห้องที่ทำงานของบุรุษที่ถูกกล่าวขานว่านี้คือนภาที่แท้จริง
ชายหนุ่มผมสีดำสนิท ใส่ชุดมาเฟียสีดำซึ่งมันก็กลมกลืนไปกับสีผมของเขาเอง
มืออีกข้างได้ถือดาบยาวไว้ ปลายดาบที่เต็มไปด้วยเลือดของคนที่เขาไปฆ่ามา
นัยน์ตานั้นไม่สะท้อนสิ่งใด คงได้แต่ยืนมองประตูบานนั้นอย่างเรื่อยไป
เพราะว่าข้างในนั้นก็ไม่มีใครอยู่แล้ว
ซาวาดะ สึนะโยชิ รุ่นที่ 10 ของวองโกเล่
ได้ถูกลอบยิง จากการไปประชุมกับกลุ่มมาเฟียอีกกลุ่มนึง
เขาได้จากไปอย่างไม่มีวันที่จะกลับมา
.
.
.
.
.
.
“ยามาโมโตะ”

เสียงทุ้มที่ได้เอ่ยเรียกชื่อ ร่างสูงถึงได้สติกลับมา เขาหันหน้ามามองคนที่เรียกชื่อเขาด้วยแววตาที่เหม่อลอย

“คุณดีโน่”

น้ำเสียงช่างดูอ่อนล้า

“เลิกเถอะ ยามาโมโตะ ไม่ว่าจะทำอะไรยังไง สึนะก็ไม่กลับมาหรอกนะ”

ดีโน่ที่มาพร้อมกับลูกน้องสนิทอีก 2 คน ได้กล่าว ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เสียใจที่สึนะได้จากไป
แต่เพราะว่าเขาคือรุ่นพี่ ถ้าแกนหลักได้หายไปวองโกเล่คงจะสั่นคลอนไปไม่น้อย
ดังนั้น เขาจึงต้องเข้มแข็ง เพื่อไม่ให้มันเสียหายไปมากกว่านี้
.
.
.
.
.
.
.
“อะไรกันครับ ผมก็แค่ทำงานตามที่เบื้องบนสั่งนะครับ”

ยามาโมโตะพูด เขาสะบัดดาบตนให้เลือดที่ติดอยู่ออก
ดีโน่ถอนหายใจซักพัก

///ถ้าสึนะยังอยู่ นายคงไม่ต้องออกไปห่าใคร เพราะมีสึนะที่คอยบอกกับเบื้องบนว่าไม่ให้ฆ่าแต่แค่ทำอะไรซักอย่างที่ดีกว่านั้น///

“จะว่าไปแล้วโกคุเทระหละ”

รุ่นพี่ได้เอ่ยถามอีกครั้ง เพราะว่าการที่เขามาวันนี้ ภายในวองโกเล่มันช่างเงียบซะเหลือเกิน

“ไปนอนที่ห้องตัวเองแล้วหละครับ”

///ไม่มีกระจิตกระใจที่จะทำอะไรเลยซินะ///

“ฮิบาริได้ออกไปข้างนอก ส่วนมุคุโร่นั้นหายตัวไปไม่ส่งข่าวมาเลย รวมทั้งรุ่นพี่ซาซางาวะด้วย ส่วนแรมโบ้ได้ออกไปกับพวกเคียวโกะและฮารุแล้วหละครับ”

ยามาโมโตะรายงานให้ดีโน่ฟัง ว่ากลุ่มผู้พิทักษ์ได้หายไปไหนกัน

“เหมือนจะพังทลายไปเลยนะ พอสึนะไม่อยู่เนี่ย”

อีกฝ่ายกล่าว ร่างสูงผมสีนิลได้ชะเง้อหน้ามอง

“มันพังทลายตั้งแต่ตอนที่สึนะตายไปแล้วหละครับ”
.
.
.
.
.
.
.
เพราะอะไรที่นายจากไป
เพราะอะไรถึงทิ้งพวกเราไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สึนะ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

รอยยิ้มของนายคือ สิ่งที่ทำให้พวกเรายืนหยัดมีชีวิตอยู่

แต่รอยยิ้มครั้งสุดท้ายของนาย มันกลับกลายเป็นมีดที่กรีดพวกเราไปทีละนิด

 

 

  

จบไปแบบ งง ๆ อีกแล้วนะครับ

แล้วเจอกันใหม่นะเออ.....