ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : จิตใจที่ปวดร้าว
.
.
.
เจ้านภาของฉัน
ตอนนี้เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง
.
.
.
ย้อนกลับมาที่ญี่ปุ่น
ช่วงนี้ ฮิบาริ เคียวยะ เกิดความเครียดอย่างหนัก จนไม่มีใครกล้าที่จะพูดคุยด้วยเลย
ชายหนุ่มรู้สึกไม่ดีมาตลอด....
มีอะไรขัดหูขัดตาอยู่เรื่อย
ตั้งแต่สึนะได้ไปยังแหล่งของพวกวอริเออร์
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
.
.
.
“อือ”
สึนะตื่นขึ้นมาเพราะแสงแดดได้ส่องหน้าเขา
ยังรู้สึกมึนหัวเล็กน้อยแต่ก็ยังดีที่ไม่ได้ปวดหัว
“นี่ฉัน หลับไปตอนไหนเนี่ย”
เด็กหนุ่มกล่าวกับตัวเองพอลุกขึ้นมานั่งก็แทบร้องเสียงหลง เพราะตรงนั้นมันระบบ
“อะ...อะไรกันเนี่ย”
ร่างบางพูดอย่างหวาดๆ พอเปิดผ้าห่มออกมาก็แทบหมดสติ
เสื้อผ้าไม่ได้ใส่แถมมีรอยกัดรอยจูบเต็มไปหมด และรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรค่อยๆไหลออกมาจากช่องทางของเขา
///ไม่จริง!!///
สึนะแทบไม่อยากเชื่อความคิดที่แล่นเข้ามาหา เขารีบเอาผ้าห่มคลุมตัวเอง ก่อนจะพยายามพาร่างที่บอบช้ำนั้นเดินออกจากห้อง
“อ้าว ตื่นแล้วรึ คุณหนูวองโกล่”
สคอวโล่เข้ามาทักแต่เขาเองก็เห็นถึงความผิดปกติของสึนะ
“ส่งฉันกลับเดี๋ยวนี้”
ร่างบางเอ่ยแกมสั่ง ถูกเหยียดหยามขนาดนี้แล้ว จะอยู่ต่อไปอีกทำไมกัน
สึนะได้เดินเข้ามาหาสคอวโล่แต่ขณะที่เดินก็มีน้ำสีขาวขุ่นไหลออกมาไม่หยุดและมันก็ไหลออกมาตามทางที่เดิน ซึ่งร่างสูงก็มองอย่างอึ้งๆ
“อย่าบอกนะว่าเมื่อวานแกกับ...”
“หยุดพูดนะ หยุดเดี๋ยวนี้”
สึนะรีบร้องห้าม น้ำตาก็ได้ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ได้โปรด...ส่งฉันกลับไปทีเถอะ”
ร่างบางพูดได้แค่นั้นก็ต้องทรุดลงไปนั่งกับพื้นทันทีเพราะทนความเจ็บไม่ไหว สคอวโล่เองก็ไม่รู้จะพูดยังไงดีแล้ว
///ถ้าจู่ๆส่งเจ้านี่กลับไปไอ้คุณบอสจะต้องอาละวาดจนที่นี่แตกแน่และแน่นอนว่าเขาเองก็คงจะต้องตายแหงๆ แต่ว่ามันก็น่าสงสารเจ้าหนูวองโกเล่นี่ซะเหลือเกิน///
จะให้ใครมาเห็นในสภาพแบบนี้ก็ไม่ได้ เจ้าฉลามฉุกคิดขึ้นมาก็ก้มลงไปประคองคนที่ร้องให้สะอึกสะอื้นให้ลุกขึ้นก่อนจะช้อนตัวอุ้มขึ้นมา
“อ๊ะ...สคอวโล่”
สึนะตกใจเล็กน้อย ที่ได้ถูกอุ้มแบบนี้
“ให้หายเจ็บก่อนเดี๋ยวจะพาส่งกลับช่วงที่ไอ้คุณบอสไม่อยู่”
พูดจบสคอวโล่ก็ได้พาไปยังเตียงนอนของสึนะทันที
“ฮึก...ฮึก”
เสียงร้องให้คงยังไม่หยุด
เจ็บปวด รวดร้าว
สคอวโล่จึงได้แต่ถอนหายใจ เขาเองก็ไม่รู้จะพูดปลอบอะไรได้ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่ลูบหัวของร่างเล็กไว้อย่างนั้น
คราบเลือดที่แห้งติดเตียงเป็นสิ่งที่ย้ำเตือน ว่าเมื่อวานเขากับแซนซัสได้ทำอะไรกันไว้
เป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าตัวเขาได้ทำพลาดไปแล้ว
.
.
.
ตอนนี้นภานั้นได้ถูกรัตติกาลครอบครองไว้แล้ว
จริงหรือ...
.
.
.
สึนะได้ร้องให้จนหลับไป แต่เจ้าฉลามสคอวโล่ยังคงนั่งอยู่เป็นเพื่อน เขาเองก็รู้สึกแย่ที่ได้เห็นเด็กหนุ่มในสภาพนี้
ปัง!!
เสียงเปิดประตูจากข้างนอกดังมาถึงข้างในนี่
สึนะถึงกับสะดุ้งตื่นทันทีส่วนสคอวโล่นั้นชินซะแล้ว
แซนซัสได้ออกไปข้างนอกแต่เช้าตรู่แล้วพึ่งกลับมา เขาเดินดิ่งมายังห้องที่สึนะนอนอยู่
แต่ก็ต้องเอะใจที่มาเจอสคอวโล่
“แกมาทำอะไรในนี้”
ร่างสูงนัยน์ตาสีแดงเพลิงพูดอย่างไม่พอใจ
“แค่มาปลอบเจ้าแมวน้อยที่ถูกรังแกเฉยๆ”
ฉลามกล่าวก่อนจะเดินออกนอกห้องไป แซนซัสได้ยืนมองดูสึนะอย่างเงียบๆ
ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่....
สึนะเองก็ได้หนีไปยังตรงมุมกำแพง หวาดกลัวจนตัวสั่นและใบหน้านั้นก็เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
“เป็นอะไรไปเจ้าสวะ ทีเมื่อคืนยังยั่วน่าดูนี่หว่า”
แซนซัสพูดอย่างดูถูก แต่ถึงจะพูดจาดูถูก เหยียดหยามยังไง เด็กหนุ่มก็เลิกที่จะเถียงกลับไปแล้ว
เพราะคำว่าศักดิ์ศรีมันถูกทำลายไปจนเหลวแหลก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น