ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Fan Fic]: ดอกไม้ที่เหลือแค่ดอกเดียว/2/
อ่านแล้วเม้นทีนะครับ ขอบคุณๆ
เพราะแต่งครั้งแรกครับ อาจผิดไรมั้ง ก็ต้องขอโทษด้วยนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ++
ถ้าทำได้จะให้เจ้ากลายอารันคาร์
ก็คงเป็นไปได้ยาก แต่ถ้าได้เป็นก็คงจะดีไม่น้อย
ที่จะเป็นกองกำลังของพวกเรา
.
.
.
.
.
เฮือก!!!!
จู่ๆก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
เพราะสัมผัสที่น่าหวาดกลัวของชายคนนั้นยังคงค้างอยู่
ร่างกายได้จดจำได้เป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนงั้นหรือ
.
.
.
.
.
“โอ๊ะ ฟื้นแล้วหรือครับ”
เสียงที่ฟังแล้วทำให้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง เสียงของคนที่รู้จัก
“เถ้าแก่.....”
อิจิโกะยังคงนอนเอ่ยชื่อ
“เธอตัวร้อนมากเลยนะ อยู่ดีๆเกิดเป็นไข้ขึ้นมาอย่างนั้นหรือ”
คนที่เป็นเถ้าแก่ได้ใช้มือมาจับหน้าผาก
อิจิโกะไม่ขัดอะไร เขาทำท่าจะนอนหลับต่อ
เพราะเจอสิ่งที่ไม่คาดฝันมา เขาภาวนาว่าพรุ่งนี้คงไม่เกิดเรื่องบ้าๆอีก
.
.
.
.
.
.
“หือ.....เจอมนุษย์ที่ดูว่าใช้ได้งั้นหรือ”
ไอเซ็นได้พูดกับอุลคิโอร่าด้วยท่าทางที่ไม่เครียดอะไร
“ครับ มนุษย์ที่เจอเป็นมนุษย์ที่มีพลังวิญญาณสูงมาก”
อุลคิโอร่ายังคงกล่าวต่อ
“จะเอามาเป็นอารันคาร์ข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ว่าดวงวิญญาณของเขาจะผ่านมาได้หรือเปล่า ก็เท่านั้นแหละ เจ้าเองก็น่าจะรู้นี่นาว่าการจะมาเป็นแบบนี้ได้ มันยาวนานขนาดไหน”
ไอเซ็นได้พูดเสร็จ ทำให้อุลคิโอร่าถึงกลับเงียบ
อย่างที่ว่ามา การที่จะเป็นอารันคาร์ได้มันยากเย็นขนาดไหน
.
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็หยุดรักษาตัวก่อนหละกันนะ”
เสียงเถ้าแก่ได้กล่าวขณะที่กำลังปัดฝุ่น
“เอ๋ ไม่เป็นไรหรอกครับเถ้าแก่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็หายแล้ว”
เด็กหนุ่มยังคงดื้อดึง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง
“เธอนี่ไม่เคยที่ห่วงร่างกายตัวเองเลยน้า”
เถ้าแก่เดินเข้ามาใกล้แล้วเอานิ้วไปจิ้มที่หน้าผากของอีกฝ่ายก่อนที่จะดันเล็กน้อย
“อ่ะ....หวา!!!”
อิจิโกะถึงกลับนอนหงายหลังไปทันที
“เห็นไหมหละ แค่นี้ก็ลงไปนอนแล้ว คืนนี้เธอก็นอนเฝ้าร้านเถอะ ข้าวของก็มีอยู่ส่วนกุญแจฉันจะวางไว้ตรงนี้หละกัน”
เถ้าแก่พูดก่อนจะควักกุญแจมาวางที่โต๊ะ
“อ่า...จะให้ผมเฝ้าร้านแล้วปิดของวันพรุ่งนี้เลยหรือครับ”
อิจิโกะยังคงถามต่อ
“ถ้าเธอไหวก็เปิดขายหละกัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก แต่อยากให้ห่วงสุขภาพมั้งนะ”
ชายผู้สูงอายุกล่าวแล้วเดินออกไปจากร้านทันที
คราวนี้คงเหลือแต่ชายหนุ่มเท่านั้น
.
.
.
.
.
เงียบเหงาเหลือเกิน.......
.
.
.
.
“คิดไรนะเรา ปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว”
อิจิโกะพูดว่าตัวเอง แต่ก็หลับลงไปอีกครั้งเพราะร่างกายยังคงอ่อนล้า
.
.
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++
ถึงแม้ในเวลาที่โลกแห่งสันติกลับกลายเป็นโลกแห่งศัตรูของเจ้า
ข้าจะปกป้องเจ้าเอง
เพราะว่าเจ้า คือดอกไม้แห่งความโดดเดี่ยว
.
.
.
.
.
ซ่า!!!!!!!
เฮือก!!
อีกครั้งที่ต้องสะดุ้งตื่น
เพราะจู่ๆ เสียงฝนที่ตกลงมามันได้ดังเพราะกระทบกับหลังคาของร้าน
“จะตกอะไรนักหนานะ”
อิจิโกะถึงกลับโวยวาย
แต่ว่าก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเขาได้เจอคนที่เขาไม่อยากเจอเลย
อุลคิโอร่า 1 ในอารันคาร์ได้ยืนอยู่ตรงหน้าร้านด้วยใบหน้าที่เหมือนเดิม
“นะ....นาย มาที่นี้ได้ไง”
เด็กหนุ่มถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขารีบลุกยืนขึ้นมาและทำท่าจะหาอะไรมาป้องกันตัว
“เจ้าไม่มีสิทธิ์ ที่จะเป็นแบบพวกข้าได้ ดังนั้นพลังวิญญาณที่มากมายของเจ้า ถ้าไม่ได้ทำอะไรก็คงสูญเปล่า”
ชายหนุ่มผิวขาวซีดได้เดินเข้ามาใกล้ทุกขณะ โดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย
“อยะ....อย่าเข้ามานะ”
อิจิโกะขู่ใส่ทันที มือบางได้คว้าจับด้ามไม้กวาดที่อยู่ใกล้ๆแล้วทำท่าจะฟาดทันทีท่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้กว่านี้
“งี่เง่า”
อุลคิโอร่าพูดแล้วใช้มือนั้นจับไม้กวาดที่ร่างบางถือไว้
ก่อนจะออกแรงดึงให้หลุดออกมาจากมือของอิจิโกะ
“!?”
อารันคาร์อุลคิโอร่าได้จับดึงร่างกายของร่างบางไว้
ก็อย่างว่า แค่ออกแรงนิดเดียวอิจิโกะก็ถลาเข้ามาหาทันที
ริมฝีปากที่เย็นชืดได้ประกบจูบปากของอิจิโกะทันที
“อื้อ!!!!”
อิจิโกะถึงกลับตกใจและทำอะไรไม่ถูกนอกจากดิ้นและพยายามผลักออก
ลิ้นของอุลคิโอร่าได้ทำการล้วงเข้ามาในโพลงปากอย่างง่ายดาย
และเหมือนจะหยอกล้อลิ้นของอีกฝ่าย
“อ่ะ...อื้อๆๆๆ!!!”
ร่างบางถึงกลับร้องประท้วงเพราะเขาไม่เคยโดนจูบแบบนี้มาก่อน
และอีกอย่างที่เขารู้สึกคือทำไมถึงเริ่มรู้สึกมึนหัวและอ่อนแรงซะเหลือเกิน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหนื่อย.....
แล้วเจอกันนะ
เพราะแต่งครั้งแรกครับ อาจผิดไรมั้ง ก็ต้องขอโทษด้วยนะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ++
ถ้าทำได้จะให้เจ้ากลายอารันคาร์
ก็คงเป็นไปได้ยาก แต่ถ้าได้เป็นก็คงจะดีไม่น้อย
ที่จะเป็นกองกำลังของพวกเรา
.
.
.
.
.
เฮือก!!!!
จู่ๆก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
เพราะสัมผัสที่น่าหวาดกลัวของชายคนนั้นยังคงค้างอยู่
ร่างกายได้จดจำได้เป็นอย่างดี เพราะตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนงั้นหรือ
.
.
.
.
.
“โอ๊ะ ฟื้นแล้วหรือครับ”
เสียงที่ฟังแล้วทำให้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง เสียงของคนที่รู้จัก
“เถ้าแก่.....”
อิจิโกะยังคงนอนเอ่ยชื่อ
“เธอตัวร้อนมากเลยนะ อยู่ดีๆเกิดเป็นไข้ขึ้นมาอย่างนั้นหรือ”
คนที่เป็นเถ้าแก่ได้ใช้มือมาจับหน้าผาก
อิจิโกะไม่ขัดอะไร เขาทำท่าจะนอนหลับต่อ
เพราะเจอสิ่งที่ไม่คาดฝันมา เขาภาวนาว่าพรุ่งนี้คงไม่เกิดเรื่องบ้าๆอีก
.
.
.
.
.
.
“หือ.....เจอมนุษย์ที่ดูว่าใช้ได้งั้นหรือ”
ไอเซ็นได้พูดกับอุลคิโอร่าด้วยท่าทางที่ไม่เครียดอะไร
“ครับ มนุษย์ที่เจอเป็นมนุษย์ที่มีพลังวิญญาณสูงมาก”
อุลคิโอร่ายังคงกล่าวต่อ
“จะเอามาเป็นอารันคาร์ข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ว่าดวงวิญญาณของเขาจะผ่านมาได้หรือเปล่า ก็เท่านั้นแหละ เจ้าเองก็น่าจะรู้นี่นาว่าการจะมาเป็นแบบนี้ได้ มันยาวนานขนาดไหน”
ไอเซ็นได้พูดเสร็จ ทำให้อุลคิโอร่าถึงกลับเงียบ
อย่างที่ว่ามา การที่จะเป็นอารันคาร์ได้มันยากเย็นขนาดไหน
.
.
.
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอก็หยุดรักษาตัวก่อนหละกันนะ”
เสียงเถ้าแก่ได้กล่าวขณะที่กำลังปัดฝุ่น
“เอ๋ ไม่เป็นไรหรอกครับเถ้าแก่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็หายแล้ว”
เด็กหนุ่มยังคงดื้อดึง ก่อนจะลุกขึ้นมานั่ง
“เธอนี่ไม่เคยที่ห่วงร่างกายตัวเองเลยน้า”
เถ้าแก่เดินเข้ามาใกล้แล้วเอานิ้วไปจิ้มที่หน้าผากของอีกฝ่ายก่อนที่จะดันเล็กน้อย
“อ่ะ....หวา!!!”
อิจิโกะถึงกลับนอนหงายหลังไปทันที
“เห็นไหมหละ แค่นี้ก็ลงไปนอนแล้ว คืนนี้เธอก็นอนเฝ้าร้านเถอะ ข้าวของก็มีอยู่ส่วนกุญแจฉันจะวางไว้ตรงนี้หละกัน”
เถ้าแก่พูดก่อนจะควักกุญแจมาวางที่โต๊ะ
“อ่า...จะให้ผมเฝ้าร้านแล้วปิดของวันพรุ่งนี้เลยหรือครับ”
อิจิโกะยังคงถามต่อ
“ถ้าเธอไหวก็เปิดขายหละกัน ฉันไม่ว่าอะไรหรอก แต่อยากให้ห่วงสุขภาพมั้งนะ”
ชายผู้สูงอายุกล่าวแล้วเดินออกไปจากร้านทันที
คราวนี้คงเหลือแต่ชายหนุ่มเท่านั้น
.
.
.
.
.
เงียบเหงาเหลือเกิน.......
.
.
.
.
“คิดไรนะเรา ปกติก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว”
อิจิโกะพูดว่าตัวเอง แต่ก็หลับลงไปอีกครั้งเพราะร่างกายยังคงอ่อนล้า
.
.
.
.
.
++++++++++++++++++++++++++++++++
ถึงแม้ในเวลาที่โลกแห่งสันติกลับกลายเป็นโลกแห่งศัตรูของเจ้า
ข้าจะปกป้องเจ้าเอง
เพราะว่าเจ้า คือดอกไม้แห่งความโดดเดี่ยว
.
.
.
.
.
ซ่า!!!!!!!
เฮือก!!
อีกครั้งที่ต้องสะดุ้งตื่น
เพราะจู่ๆ เสียงฝนที่ตกลงมามันได้ดังเพราะกระทบกับหลังคาของร้าน
“จะตกอะไรนักหนานะ”
อิจิโกะถึงกลับโวยวาย
แต่ว่าก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเขาได้เจอคนที่เขาไม่อยากเจอเลย
อุลคิโอร่า 1 ในอารันคาร์ได้ยืนอยู่ตรงหน้าร้านด้วยใบหน้าที่เหมือนเดิม
“นะ....นาย มาที่นี้ได้ไง”
เด็กหนุ่มถึงกับทำอะไรไม่ถูก เขารีบลุกยืนขึ้นมาและทำท่าจะหาอะไรมาป้องกันตัว
“เจ้าไม่มีสิทธิ์ ที่จะเป็นแบบพวกข้าได้ ดังนั้นพลังวิญญาณที่มากมายของเจ้า ถ้าไม่ได้ทำอะไรก็คงสูญเปล่า”
ชายหนุ่มผิวขาวซีดได้เดินเข้ามาใกล้ทุกขณะ โดยที่ไม่ได้สนใจอะไรเลย
“อยะ....อย่าเข้ามานะ”
อิจิโกะขู่ใส่ทันที มือบางได้คว้าจับด้ามไม้กวาดที่อยู่ใกล้ๆแล้วทำท่าจะฟาดทันทีท่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้กว่านี้
“งี่เง่า”
อุลคิโอร่าพูดแล้วใช้มือนั้นจับไม้กวาดที่ร่างบางถือไว้
ก่อนจะออกแรงดึงให้หลุดออกมาจากมือของอิจิโกะ
“!?”
อารันคาร์อุลคิโอร่าได้จับดึงร่างกายของร่างบางไว้
ก็อย่างว่า แค่ออกแรงนิดเดียวอิจิโกะก็ถลาเข้ามาหาทันที
ริมฝีปากที่เย็นชืดได้ประกบจูบปากของอิจิโกะทันที
“อื้อ!!!!”
อิจิโกะถึงกลับตกใจและทำอะไรไม่ถูกนอกจากดิ้นและพยายามผลักออก
ลิ้นของอุลคิโอร่าได้ทำการล้วงเข้ามาในโพลงปากอย่างง่ายดาย
และเหมือนจะหยอกล้อลิ้นของอีกฝ่าย
“อ่ะ...อื้อๆๆๆ!!!”
ร่างบางถึงกลับร้องประท้วงเพราะเขาไม่เคยโดนจูบแบบนี้มาก่อน
และอีกอย่างที่เขารู้สึกคือทำไมถึงเริ่มรู้สึกมึนหัวและอ่อนแรงซะเหลือเกิน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เหนื่อย.....
แล้วเจอกันนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น