กลอนอีกแล้ว...กรูส์ก้อคือกรูส์

เนื้อเรื่อง

แค่ไม่ได้เกิดมาสวย
พ่อ แม่ ไม่ได้ร่ำรวยเงินทองทรัพย์สิน
ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา..ติดดิน
หิว ๆ ก้อแวะกินข้าวแกงข้างทาง

ไม่ได้มีรูปเป็นทรัพย์
ที่หยิบจับอะไรก้อดูอ่อนหวาน
แถมบางที่พูดจา...หมาไม่รับประทาน
ดำเนินชีวิตเช่นปุถุชนคนชั้นกลาง..ทั่ว ๆ ไป

เป็นผู้หญิงที่หาได้ดาษดื่น
แต่นิสัยไม่ชอบฝืน..ยอมใครหน้าไหน
.. กูคือกู ..นี่แหละนิยามง่าย ๆ ขอให้เข้าใจ
เป็นผู้หญิงที่ช่างห่างไกล..คำว่ากุลสตรี

ไม่รู้จะมีใครยอมรับบ้าง
กับชีวิตที่ช่างแตกต่าง..กับใครหลายคนบนโลกนี้
ไม่ชอบเสแสร้ง..แกล้งบีบน้ำตาเป็นนางในวรรณคดี
ถูกคือถูก..ผิดคือผิด..แบบนี้ไม่ต้องมีมารยาอะไร

เคยคบแล้ว..ไอ้พวกบอกชอบนักผู้หญิงแฟร์ ๆ
สุดท้ายบอก..อยากให้กูตอแหลบ้างก้อได้
วันนี้อยากให้กูโนเนะ..กระแดะนิด..จะเป็นไร
อ้าว..กูไม่ใช่หลอดไฟจะได้มาเปิดปิดได้ตามต้องการ

นี่เธอจ๋า..พูดอะไรไป..ช่วยรับผิดชอบบ้าง
รึว่าแค่ต้องการ..อะไร อะไร ก้อพร้อมจะรับได้
คนมันดีกว่าสัตว์ตรงที่มีสามัญสำนึก..คิดซะ..ก่อนจะพ่นอะไรไป
พูดพล่อย ๆ แล้วทำไม่ได้..มันจะเจ็บทั้ง 2 ฝ่าย 2 คน

ก้อนะ..เพราะเป็นคนตรง ๆ แบบนี้
สงสัย..เลยไม่ค่อยจะมีใครเค้ามาสน
เอาวะ...โสดแต่สุข..ดีกว่าไปนั่งตอแหล..ตามใจคน
ก้อนะกูมันคน..ไม่ใช่นางฟ้าหล่นมาจากสวรรค์อะไร